คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : III
III
"ไอ้โฮ่งตื่นนนน ! มึงมีถ่ายแบบ10โมงนะเว้ย !"
เสียงนาฬิกาปลุกส่วนตัว (?) ของจุนฮงท่ามกลางความฝันอันแสนรื่นรมย์ก็ต้องพังทลายเมื่อเสียงที่สูงระดับ 8 ดังทะลุเข้ามาในโสตประสาท
"ไอ้แด้มึงจะแหกปากทำไมเนี่ย !"
"ยองแจของมึงจะมาแล้วนะเว้ย"
"หมูไม่ใช่ของกู !"
"จะใช่หรือไม่มึงก็ต้องตื่น"
แดฮยอนพูดจบแต่ไม่มีทีท่าว่าเพื่อนตัวโย่งจะตื่นเลยจัดการเดินไปบนเตียงแล้วถีบลงมาทันที
"ไอ้เหี้ยยยยยย ~ แม่งเจ็บ !"
"มึงจะได้ตื่นไง"
"กี่โมงแล้วว่ะ"
"8.30"
"เหี้ย ! เดี๋ยวหมูจะมาแล้ว"
พูดไม่ทันขาดคำเสียงสัญญาณหน้าบ้านก็ดังขึ้นทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครมาจุนฮงรีบหยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำทันที แดฮยอนจึงเดินไปเปิดประตูแทนเจ้าของบ้าน
"ไอ้ขี้เก๊กตื่นรึยัง"
"อาบน้ำอยู่น่ะ"
"ค่อยดีหน่อย ~ นี่มันอะไรกัน !"
เดินเข้ามาได้นิดหน่อยก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพห้องแต่ละห้อง สกปรกได้ใจ ยองแจได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็น กะไว้แล้วว่าต้องรกแต่นี่มันรกเหี้ยๆอ่ะ
"ไอ้ขี้เก๊ก !!!!"
"อะไรหมู เสียงดังทำไมเนี่ย"
จุนฮงเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็เดินออกมาจากห้องด้วยการนุ่งผ้้าผืนเดียวก่อนจะเดินไปนั่งเช็ดผมที่โซฟายาว
"ทำไมห้องมันรกแบบนี้ห้ะ"
"ก็ทำไงได้กลับบ้านมาก็ดึกแล้วนี่"
ถึงแม้ปากตอบไปแบบนั้นหากแต่ในใจคิดกันคนละอย่าง
รอหมูมาเก็บให้เนี่ยแหละ ดีที่สุดอ่ะ
"กูกลับบ้านละ"
"ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนหรอแดฮยอน"
ทีงี้ล่ะยิ้มหวาน ไอ้แดฮยอนมึงห้ามมาค้างบ้านกู ! กูโกรธมึง !
"ไม่อ่ะ มีงานต้องทำต่อ ไปละ"
"ไว้เจอกัน"
แดฮยอนออกจากบ้านไปแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่ยองแจกับจุนฮงบ้านที่ควรเงียบกลับมีเสียงโทรทัศน์กับเสียงเครื่องซักผ้า
"หมูหิว"
ยองแจไม่ตอบกลับแถมยังเดินหนีเข้าห้องนอนนั่งเล่นกวาดห้องโดยไม่สนใจจุนฮงแม้แต่นิดเดียว
"หมูโกรธอะไรอ่ะ"
"แล้วนายทำอะไรให้โกรธล่ะ"
"ก็บอกมาสิว่าไปทำอะไรให้อ่ะ"
"แล้วถ้าบอกว่าไม่ได้โกรธล่ะ"
"ไม่เชื่อ ถ้าไม่โกรธงั้นเดินหนีทำไม"
"จะมากวาดห้องเรียกว่าเดินหนีหรอ"
"งั้นเรียกแล้วทำไมไม่ตอบ"
"ใครจะไปพูดมากเหมือนนายเล่า"
ยองแจยังคงกวาดห้องโดยเมินจุนฮงไว้อย่างนั้น ห้องจึงกลับมามีเพียงเสียงโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ จุนฮงเลยยืนดูยองแจทำความสะอาดอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อแต่กลับสร้างความอึดอัดให้ยองแจ
"ว่างมากรึไง"
"อือว่างหิวด้วย"
"ว่างก็ไปแต่งตัวมายืนโชว์ทำซากอะไร"
"หวั่นไหวอ่ะเด้"
"ไม่แต่งตัวข้าวเช้าก็ไม่ต้องกิน"
"ใจร้ายจังนะ ลืมไป เราไม่ใช่แดฮยอนคนที่ยูยองแจจะตามใจไปซะหมด"
ตามใจงั้นหรอ ? คนที่ชั้นตามใจที่สุดก็คือนายนั่นแหละ เชวจุนฮง
"ยงกุกขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย"
"ได้สิ"
"นาย...รักชั้นบ้างมั้ย"
"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ"
"นายเคยสนใจกันบ้างมั้ย ฮึก"
"หยุดร้องไห้ก่อนสิ"
"ตอบมาสิยงกุก ! ตอบมาว่านายเคยรักชั้นบ้างมั้ย ! เคยรักคิมฮิมชานคนนี้บ้างรึเปล่า ! วันนี้เป็นวันครบรอบ 2 ปีของเรา แต่นาย....นายก็เอาแต่ทำงาน ฮึก ใช่ ชั้นคงไม่มีความหมายกับนาย ฮึก งั้นเรา..... พอกันแค่นี้นะ"
"ฮิมชานสองปีที่คบกันมาไม่มีความหมายเลยรึไง !"
"ฮึก ถึงมี แต่นายก็ไม่สนแล้วจะให้ชั้นทนทำไมล่ะยงกุก เราจบกันตรงนี้ ปล่อยให้เป็นอดีตของเราซะก็พอ"
ความทรงจำที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในสมองถึงแม้เขาและฮิมชานจะเลิกกันมา 1ปีแล้วก็ตามแต่ภาพนั้นยังคงติดตามาจนถึงตอนนี้
"คุณหมอยงอรุณสวัสดิ์"
ร่างโปร่งบางสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวของเขาที่เคยใส่เป็นชุดนอนเป็นประจำเมื่อมาค้างที่ห้อง
"อรุณสวัสดิ์"
ฮิมชานก้าวเดินมาหยุดตรงหน้ายงกุกก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจุ้บแก้มอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน
"มอร์นิ่งคิสครับ"
ยงกุกยังคงนิ่งกับการกระทำเมื่อกี้ของคนตรงหน้ายิ่งทำให้ความทรงจำที่อยากลืมให้หมุนย้อนราวกับม้วนฟิล์ม
"ยงกุกมอร์นิ่งคิส"
เป็นแบบนี้ทุกเช้าแล้วตัวเขาก็จะ ……..
"อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก.../อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก..."
การกระทำของความทรงจำซ้อนทับกับการกระทำของตัวเองการจุ้บแก้มที่แผ่วเบาและอ่อนโยนพร้อมอ้อมกอดอันแข่งแกร่งและอบอุ่นฮิมชานยืนนิ่งปล่อยให้ยงกุกกอดไว้อย่างนั้นโดยไม่ขัดขืน
คิมฮิมชานถ้าความทรงจำกลับมาคุณก็คงเดินออกจากอ้อมกอดนี้ไปอีกครั้งสินะ
"คุณหมอยงเป็นอะไรน่ะ"
ฮิมชานยืนให้ยงกุกกอดไว้จนรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างกำลังเต้นระรัวเร็วและแรงเหมือนกับกลอง
"ผมแค่อยากกอดฮิมชานไว้เพราะผมกลัว" ดวงตาอันอ่อนล้าทั้งเศร้าส้อยจ้องมองมายังดวงตาคู่สวยที่จ้องกลับมาเช่นกัน
"ไม่ต้องกลัวนะผมจะอยู่กับคุณหมอเอง" ฮิมชานยิ้มออกมาด้วยความสดใสเพื่อปลอบให้คนตรงหน้าหายกลัวจนยงกุกอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามรอยยิ้มอันสดใสนี้
คุณทำให้ผมยิ้มได้แต่คุณก็ทำให้
ผมเสียน้ำตาได้เช่นกัน
คิมฮิมชาน
ร้านขนมเล็กๆตั้งอยู่ในซอยที่มีผู้คนสัญจรน้อยแต่หน้าแปลกที่ร้านขนมนี้กลับมีผู้คนแวะเวียนเข้ามามากมาย ร้านอันเงียบสงบกับถนนอันร่มรื่นเป็นสถานที่เหมาะแก่การนัดหมายนั่นจึงเป็นเหตุผลที่จองแดฮยอนนั่งอยู่ในร้านนี้
ก่อนหน้านั้น 20 นาที
"สวัสดีครับ" เสียงงัวเงียดังขึ้นรับสายสร้างรอยยิ้มให้กับคนโทรไปหาได้อย่างดียิ่งนึกภาพตอนตื่นนอนคนทางนี้ก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นจนแก้มแทบแตก
"อรุณสวัสดิ์ครับน้องมุนนี่พี่แดฮยอนนะ"
"พี่แดฮยอนหรอครับ มีอะไรรึเปล่าครับ ?"
"จะให้พี่เอาเสื้อไปคืนที่ห้องเลยรึเปล่า ?"
"ไม่ครับ ไม่ !"
"แต่พี่อยู่หน้าห้องแล้วนะครับ"
"ห้ะ ! "
แล้วเสียงตกใจพร้อมกับการเร่งรีบมาเปิดประตูของจงออบก็เห็นว่ามีคนยืนอยู่หน้าห้องจริงๆจึงต้องเปิดประตูให้แดฮยอนเข้ามา จงออบเปิดประตูออกก่อนจะโผล่เพียงแค่ส่วนหัวออกมาให้เห็น ผมอันยุ่งเหยิงกับหน้าขาวใสเนียนทำให้จงออบดูน่ารักเหมือนลูกหมา
"อรุณสวัสดิ์ครับ"
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่แดฮยอน"
"เมื่อคืนนอนดึกหรอ"
"ก็...นิดหน่อยครับ เข้ามาข้างในก่อนก็ได้ครับ"
"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวพี่รอเราอยู่ร้านขนมข้างๆนี่ละกัน"
"เอางั้นก็ได้ครับ งั้นผมขอเวลา15นาทีนะครับ"
แดฮยอนพยักหน้ารับแล้วประตูก็ปิดลง แดฮยอนไม่แปลกใจว่าทำไมจงออบถึงปฏิเสธไม่ให้เข้าไป เพราะไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้คนที่พึ่งเจอกันมาเห็นสภาพตอนตื่นนอน
คนตัวเล็กเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทางกระหืดกระหอบผมฟูนิดหน่อยนั่นทำให้แดฮยอนรู้ว่าคนตัวเล็กนั้นรีบแค่ไหน
"รอนานมั้ยครับ"
"ไม่ครับ นั่งก่อนสิวิ่งมาใช่มั้ยเนี่ย"
จงออบที่พึ่งดื่มน้ำเข้าไปทำให้ตอบไม่ได้เลยใช้การพยักหน้าแทนคำตอบ แดฮยอนเลยยิ้มให้กับความน่ารัก ไร้เดียงสา และน่าเอ็นดูของจงออบ
"น่ารักจังน้า ~"
"...? "
"พี่บอกจงออบนั่นแหละ ..... น่ารัก"
จงออบจากนั่งกินขนมอย่างมีความสุขก็ก้มหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าแดงซ่านอย่างเขิลอาย ส่วนแดฮยอนก็นั่งพิงพนักเก้าอี้เท้าหัวมองปฏิกิริยาของจงออบอย่างสนุกสนาน
"จงออบครับ"
"ครับ พี่แดฮยอน"
"เงยหน้าก่อนสิ"
"ครับ" จงออบยอมเงยหน้าตามคำบอกของแดฮยอนแล้วก็ต้องตกใจเมื่อแดฮยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะยื่นมือมาเช็ดครีมของขนมออกจากมุมปากแล้วก็เลียครีมที่ติดปลายนิ้วโดยไม่รังเกียจ
"ครีมร้านนี้อร่อยเนอะ"
"อะ ..เอ่อ..ครับ ^////^"
"หน้าแดงจัง ไม่สบายหรอครับน้องมุน"
"สบายดีครับสงสัยอากาศมันร้อนหน้าเลยแดง"
แดฮยอนได้ฟังคำแก้ตัวของจงออบก็นั่งยิ้ม อากาศมันจะร้อนได้ยังไงในเมื่อตอนนี้มันคือฤดูหนาวนี่ ปีนี้หิมะแค่ตกช้ากว่าทุกปีแค่นั้น
"โกหกไม่เนียนเลยนะครับรู้มั้ย"
ข้าวมื้อเช้าที่แสนอร่อยเพราะมีคนทำให้แถมบริการอย่างดีจากผู้จัดการส่วนตัวหรือยูยองแจนั่นเอง
"อิ่มรึยัง"
"อิ่มแล้ว"
"อิ่มแล้วก็ลุกขึ้นสิ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก"
"กินข้าวมาแล้วหรอ"
"อื้ม กินมาแล้วรีบไปเถอะเดี๋ยวสาย"
บนรถนั้นไม่มีใครพูดอะไรออกมายองแจก็ขับรถส่วนจุนฮงก็นั่งมองนอกหน้าต่างมีเพียงเสียงเพลงเท่านั้นที่ดังออกมาช่วยลดความอึดอัดลงได้นิดหน่อย
"หมู..."
"ว่าไง"
"กลับมาอยู่ด้วยกันนะ..."
บรรยากาศน่าอึดอัดยิ่งกว่าเดิมยองแจนิ่งค้างหากแต่ในสมองกำลังปั่นเร็วจี๋ กับอีกคนนั่งนิ่งทำราวกับว่าเป็นเรื่องปกติแต่ความจริงเหงื่อออกเต็มมือด้วยความตื่นเต้น
"ยองแจ..."
เสียงเรียกชื่อด้วยความอ่อนล้าราวกับกำลังอ้อนวอนให้กลับมาอยู่ด้วยกันดังเดิม เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา
"ถึงแล้วรีบลงเถอะนายต้องแต่งตัวอีกนะจุนฮง"
ยองแจเปิดประตูลงจากรถโดยทิ้งคำถามของจุนฮงไว้อย่างนั้นทำราวกับไม่ได้ยินคำถามใดๆทั้งสิ้น
เฮ้ออ ~ ใจแข็งจังนะ เริ่มท้อแล้วนะรู้มั้ยเนี่ย :(
ห้องแต่งตัวที่ตอนนี้กำลังวิ่งวุ่นกับการแต่งหน้าทำผมพร้อมด้วยเสื้อผ้ามากมายอีกหลายชุดของนายแบบที่จะต้องถ่ายในวันนี้ การถ่ายแบบใช้เวลานานหลายชั่วโมงในการถ่ายทำเนื่องจากมีแบรนด์เสื้อผ้ามากมายที่ต้องการให้จุนฮงเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้
"โอเคครับ พัก 10 นาที"
ทีมงานมากมายรีบจัดการงานในส่วนของตัวเองเพื่อเอาเวลาไปพักหน้าที่ดูแลนายแบบเลยตกเป็นของ ยูยองแจ
"น้ำ"
"ขอบคุณ"
จุนฮงรับน้ำมาแล้วแต่ยองแจก็ยังยืนมองหน้าอยู่อย่างนั้นทำให้จุนฮงดื่มน้ำไม่ได้เลยหันไปจ้องหน้ายองแจคืน
"มองอะไร"
"แล้วหมูมองอะไรล่ะ"
"ก้มลงมา"
"ทำไมต้องก้ม"
"บอกให้ก้มก็ก้มสิ"
คนตัวสูงเลยต้องทำตามคำสั่งไปโดยปริยายเพราะอยากรู้ว่ายองแจจะให้ก้มทำไม
"หลับตาด้วย"
จุนฮงทำตามคำสั่งต่อไปโดยไม่บ่นอะไรจนรู้สึกถึงสัมผัสบางเบาบนใบหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำหอมทำให้รู้ว่ายองแจอยู่ใกล้ในระยะประชิด
"เหนื่อยมั้ย ?"
"ไม่เหนื่อยหรอกถ้ามียองแจดูแล"
เมื่อยองแจไม่ยอมพูดอะไรอีกจุนฮงเลยลืมตาขึ้นมาก็เห็นยองแจกำลังจ้องหน้าตนเองอยู่เหมือนกัน มือที่กำลังซับเหงื่อตามใบหน้าก็ชะงักทันทีพอได้สติก็จะถอยออกมาแต่ติดตรงที่เอวบางนั้นโดนจับเอาไว้
"คืนนี้ไปที่บ้านจุนฮงนะ"
"ไม่เอา ไม่ไป"
"นะยองแจนะ คืนเดียวเอง"
"ไม่ !"
"ยองแจไปเถอะนะ น้าา ~ "
"อื้ม ก็ได้"
เมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจจุนฮงเลยปล่อยยองแจออกมาแล้วก็ยืนยิ้มเผล่อย่างสดใสให้กับยองแจ
"ขอบคุณนะครับ"
ฟอด !
"ไอ้บ้าจุนฮง !"
ยองแจเอามือกุมแก้มข้างที่โดนหอมแก้มเอาไว้ก่อนจะวิ่งไล่ตีคนฉวยโอกาสที่ชอบมาหอมแก้มตอนไม่ระวังตัว
"อยากมายืนทำแก้มป่องเองทำไมล่ะ ช่วยไม่ได้ !!"
"ชเวจุนฮง !!!!"
กลับมายิ้มสดใสให้เห็นอีกครั้งโดยไม่ต้องแกล้งเถอะนะยองแจ
ไม่ว่ายังไงนายก็ไม่เหมาะกับน้ำตา
___________________________
ไม่คิดว่าจะมีคนอ่าน โคตรอึ้งเลย =[]= !!!! น้ำตาจะไหล มีผ้าเช็ดหน้ามั้ย ขอหน่อย ทิชชู่ก็ได้ (T^T) ลงช้าก็ขอโทษนะ (_ _) แต่งยามค่ำคืนน่ะ
ตอบเม้นๆ ใช่แล้วเค้าเป็นแฟนคลับ(ไล่ ?) ของวันโอเคร็อค เพลงความหมายดีมากเลย ชอบๆเสียดายครั้งที่แล้วไม่ได้ไปคอนแม้จะมีเพื่อนมาชวนก็ตาม ....
ลาล่ะ สวัสดี ('-')/
ความคิดเห็น