คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : II
II
ห้องทำงานสีขาวตัดกับของตกแต่งภายในห้องที่เป็นสีดำแสงแดดยามเช้าลอดมาตามบานหน้าต่างที่มีเพียงผ้าม่านผืนบางกั้นไว้ ห้องที่ตอนนี้เจ้าของห้องกำลังหลับใหลในห้วงนิทราเมื่อตอนเช้าบนโต๊ะทำงานก็มีรูปคู่ซึ่งเป็นภาพการแต่งงานของคู่รักคู่หนึ่ง
บ้านสีฟ้าหลังเล็กมีรั้วสีขาวโอบล้อมพร้อมกับพื้นที่ส่วนหย่อมหน้าบ้านอีกเล็กน้อยทำให้บ้านหลังนี้ดูน่ารักและอบอุ่น แต่เมื่อมีรถหรูขับเข้ามาจอดทำให้ดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง บ้านที่น่ารักกับรถราคาแพง
"ลงไปได้แล้วหมู" ยังไม่ทันที่จุนฮงจะพูดจบยองแจก็เปิดประตูลงจากรถโดยไม่เอ่ยคำลาเลยซักคำ
"อ้วนเป็นหมูแล้วยังไม่มีมารยาทอีก !"
เสียงตะโกนด่าดังออกมาจากรถผู้ลงทุนเลื่อนกระจกมาโวยวายอีกฝ่ายจึงหันไปตะโกนใส่อย่างไม่ลดละ
"ใช่ ! เสียมารยาทแล้วจะทำไม ;p"
"นี่ ยูยองแจ !"
ถึงจะตะโกนยังไงอีกคนก็คงไม่ได้ยินเพราะตอนนี้เดินเข้าบ้านไปเรียบร้อยแล้ว
"ฝากไว้ก่อน พรุ่งนี้เตรียมตัวได้เลย !"
เสียงแจ้งเตือนเด้งขึ้นคนตัวเล็กรีบเดินมาอ่านก่อนตอบกลับไปทันที
"แน่จริงก็มาตอนนี้เลยสิ ยักษ์ขี้เก๊ก!"
บ้านหลังนี้ยองแจอยู่เพียงคนเดียวจึงดูพอดี ไม่ใหญ่เกินไปไม่เล็กเกินไป ภายในบ้านตกแต่งได้เข้ากันอย่างพอดี คนตัวเล็กวางกระเป๋าลงตรงโซฟาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวแล้วลงมือทำงานทันที
ไม่ว่าจะมองไปมุมไหนบ้านหลังนี้ก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้ามากมายกองรวมกันไว้เต็มไปหมด พื้นที่อันกว้างขวางเลยแคบลงไปถนัดตาเมื่อคนที่ต้องเข้ามาอยู่ด้วยไม่กี่วันก็ถึงกับอึ้งแม้จะรู้ว่าห้องต้องรกแต่ไม่คิดว่าจะรกถึงเพียงนี้
"เข้ามาเลย ตามสบายคิดว่าเป็นบ้านมึง"
"มึง....ยองแจไม่ได้มาบ้านมึงหรอว่ะ"
"ถ้ามาบ้านกูคงสะอาด"
น้ำเสียงตอบกลับอย่างเบื่อหน่าย กับสายตาที่มองห้องอย่างหงุดหงิด
"มึงก็ง้อสิครับ มาหงุดหงิดทำซากอะไร"
"ก็...เฮ้อ ~ มึงจะให้ทำไงเล่า จะให้กูเดินไปหาแล้วบอกว่า ยองแจกลับมาอยู่ด้วยกันเถอะ งี้หรอว่ะ"
"อืม มึงก็พูดได้ แต่เวลาอยู่ต่อหน้าเค้ามึงก็ปากหม.าเหมือนเดิม"
"ก็มันแก้ไม่หายไง"
"หล่อแต่หมานะมึงน่ะ"
"หยุดเรื่องนี้ซะ เรื่องงานมึงอ่ะว่าไง"
แดฮยอนไม่ตอบแต่เดินเอากระเป๋าไปไว้ในห้องก่อนจะออกมาเห็นจุนฮงนั่งรออยู่ตรงโซฟายาว
"กกกน.ผญ ?"
นั่นเป็นสิ่งที่แดฮยอนหยิบออกมาจากโซฟา เพียงเท่านี้แดฮยอนก็พอจะรู้เหตุผลที่ยองแจย้ายไปอยู่ที่อื่นแทนที่จะเป็นบ้านของคนในสังกัด
"หึหึหึ"
"หัวเราะอะไร"
"เปล๊า ~"
"แล้วงานมึงอ่ะ"
"ไม่มีอะไรมาก มึงก็แค่ไปเป็นนายแบบให้กูก็แค่นั้น"
"ก็แค่นั้น...."
"ใช่ ทำไม"
แค่นั้นห่าอะไร ไอ้เพื่อนเวรเลือกกูเป็นนายแบบถูกฤดูเกินไปละ
และที่แน่ๆต้องถ่ายข้างนอกสตูดิโอชัวร์
"นอก หรือ ใน"
"ของแบบนี้ก็นอกอยู่แล้ว"
ทายผิดซะที่ไหนเล่า !!!
"เหอๆ หวังว่าอากาศคงดี"
โลกอนาคตผู้คนใช้เวลาในการเดินทางรวดเร็วขึ้น ผู้คนเดินสวนกันไปมาด้วยความรวดเร็วจนเกือบชนกันในหลายครั้งแต่ก็ต้องมีเหตุการณ์ที่ไม่ใช่เกือบแต่เกิดขึ้นจริง
"ขอโทษครับ คุณเอ่อ...เป็นอะไรรึเปล่า"
คนสองคนเดินชนกันหน้าห้องสมุดคนหนึ่งสูงกับอีกคนตัวเล็ก จนแก้วน้ำที่คนตัวเล็กถือมาหกราดใส่เสื้อสีขาวสะอาดหมดเลย
"ไม่เป็นไรครับ"
"คือ เสื้อคุณเปื้อนน่ะ"
"ไม่เป็นไรจริงๆครับ แค่นี้เรื่องเล็กน้อย"
มันเล็กน้อยตรงไหน ? น้ำหกใส่เสื้อตัวเองจนเปื้อนแถมยัง ....
แถมยังขาว -///- เหมือนจะผิด แถมยังบางขนาดนี้
"แต่เสื้อคุณมัน..."
และได้ผลจากที่คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตาเช็ดเสื้อตัวเองอยู่ก็เงยขึ้นมามองคนทัก
"เสื้อผม มันทำไมหรอครับ?"
เอากับเค้าสิ แล้วแสงบ้านี่ก็มาเวลานี้เนี่ยนะ
ยังจะมามองอีก ไอ่หยั่งงี้มันน่าฉุด !
เมื่อเห็นอีกคนไม่มีทีท่าว่าจะตอบแถมยังเอาแต่มองหน้าเขาอยู่ตลอดเลยลุกขึ้นเอามือโบกไปโบกมาอยู่ตรงหน้าก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ
"เฮ้ย !"
"ตกใจอะไรครับ ?"
จู่ๆใบหน้าคนตรงหน้ากับใครอีกคนก็ซ้อนทับกันจนคนตัวสูงพึมพำออกมาเบาๆ
"มุน จงออบ"
"รู้จักชื่อผมด้วยหรอ ?"
คำถามนี้เรียกรอยยิ้มจากคนตัวสูงได้ทันที รอยยิ้มที่เป็นไปด้วยความสุขมากมายจนแทบระเบิดออกมา
จงออบครับ ในโลกอนาคตตอนนี้พี่เจอเราแล้วนะ
............
พื้นที่เต็มไปด้วยสีขาวทั่วเยือกเย็นและเงียบเหงากลับมีชายสองคนยืนอยู่ท่ามกลางความหนาวเหน็บนี้
แชะ แชะ แชะ
เสียงกดชัตเตอร์รัวอย่างต่อเนื่องไม่ว่านายแบบคนนั้นจะทำท่าทางอะไรจะเดินไปไหนจะทำอะไรก็ถูกบันทึกไว้
"แดฮยอนหนาวว ~ พอแล้วไม่ได้หรอว่ะ"
แชะ แชะ แชะ !
"มึงจะถ่ายอีกเยอะป่ะว่ะ กูหนาวว ~"
ไม่มีเสียงตอบรับจากช่างกล้องมีเพียงเสียงรัวชัตเตอร์ แม้นายแบบจะพูดด้วยแต่ก็มีเพียงเสียงชัตเตอร์เท่านั้นที่ตอบกลับมาจนนายแบบทนไม่ไหวหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครคนหนึ่งก่อนจะเดินหลุดเฟรมออกไป
"ใกล้เสร็จแล้วมึงไปพักเหอะ"
"กว่าจะพูดได้นะ"
แดฮยอนหยักไหล่อย่างไม่แยแส เขาทำเพียงยกกล้องตัวโปรดขึ้นมาแล้วก็รัวชัตเตอร์เท่านั้น กลิ่นหอมของชาลอยมาจากที่ไหนซักแห่งทำให้แดฮยอนสนใจ ความหอมของชาลอยออกมาทำให้อากาศอันหนาวเย็นดูอบอุ่นขึ้นมาทันตา
"จุนฮงไปร้านตรงนั้นกัน"
"เออๆ แค่นี้นะหมู"
จุนฮงวางสายก่อนจะรีบเดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ก่อนจะรีบเดินไปยังร้านกลิ่นชาลอยออกมาทันที
ห้องลองเสื้อที่ตอนนี้มีผู้ขายช่วยส่งเสื้อให้กับคนด้านใน ส่วนคนด้านนอกก็ยืนรอว่าเมื่อไหร่จะออกมาบานประตูถูกเปิดออกก่อนคนด้านในซึ่งเปลี่ยนเสื้อแล้วก้าวออกมาให้คนที่ยืนรอเห็น
"เอาตัวนี้ครับ"
"แต่ ..."
"ไม่มีแต่ครับ พี่..ผมทำเสื้อคุณเปื้อนนะ"
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับคุณแดฮยอน"
"ผมจะเอาเสื้อตัวนี้ไปซักให้ละกัน ส่วนตัวนั้นผมซื้อให้"
"พี่...คุณ...เอ่อ...ผมเกรงใจนะครับ"
"ขอที่อยู่แล้วก็เบอร์โทรด้วยครับ"
แดฮยอนยื่นโทรศัพท์ให้จงออบเมมเบอร์ไว้ก่อนจะจดที่อยู่ให้อีกที
"จงออบคุณอายุเท่าไหร่ ?"
"18 ครับ"
"งั้นเรียกผมว่าพี่นะ"
"พี่แดฮยอน..."
ไม่ว่าคนตรงหน้านี้จะพูดคำนี้สักกี่ครั้งมันก็ยังดูน่ารักเสมอและคำตอบรับเสียงเรียกก็คงมีเพียงคำนี้ ....
"ครับน้องมุน"
สุดท้ายเมื่อสายลมได้พัดผ่านก็ได้พาให้คนทั้งสองมาเจอกันเพื่อทำคำสัญญาให้เป็นจริง
"แต่งงานกันนะครับ"
ห้องสีเหลี่ยมสีขาวมีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นกับใครอีกคนอยู่ในห้อง ห้องที่แสนเงียบเหงา
คุณหมอเดินเข้ามาหาผู้ป่วยกำลังนั่งอยู่บนเตียงเหม่อมองออกไปยังบานหน้าต่างที่ฉายภาพท้องฟ้า แสงแดดอันสดใส หากแต่สิ่งสะท้อนภายในดวงตาคือความว่างเปล่า
"คุณหมอมานี่หน่อยสิมีอะไรจะคุยด้วย"
"มีอะไร"
"นายก็รู้ใช่มั้ยว่าถึงแม้เทคโนโลยีหลายๆอย่างในตอนนี้จะพัฒนาอย่างต่อเนื่องแต่กลับเรื่องบางอย่างเทคโนโลยีไม่สามารถช่วยได้"
"กำลังพูดถึงอะไรอยู่ล่ะ"
"ชั้นรู้ว่านายรู้ว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรดังนั้น คนไข้คนนั้นน่ะรักษาแล้วแต่ .... "
ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้คุณหมอเจ็บปวด ไม่ว่าจะเดินเข้าไปใกล้ยังไงก็ไม่หันมาสนใจ เอาแต่เหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างจนเสียงเรียกอันแผ่วเบาก็ดังขึ้น
"คิมฮิมชาน"
เสียงเรียกอันแผ่วเบาเพื่อหวังให้คนตรงหน้าหันมาแล้วยิ้มอย่างสดใสให้ก็ต้องพังทลายลงไปเมื่อสิ่งที่เพื่อนเขาพูดนั้นเป็นจริง
"คุณเรียกผมหรอ ?"
"ความจำเสื่อม"
"ครับผมเรียกคุณ"
คุณหมอยังคงตอบคำถามด้วยรอยยิ้มถึงแม้มันจะไม่สดใสแต่เขาก็ยังยิ้มหากคนตรงหน้าคือคนที่เขารัก...จนหมดใจ
"นั่นคือชื่อของผมหรอ ?"
"ครับ นั่นคือชื่อของคุณ ตอนนี้คุณต้องพักผ่อนแล้วนะ"
"เดี๋ยวๆแล้วคุณหมอชื่ออะไรล่ะ"
คนป่วยยังไม่ยอมแพ้ถามออกมาดวงตาสวยเหมือนกวางมีคำถามเต็ทไปหมด คุณหมอห่มผ้าให้ก็ยิ้มเมื่อเห็นอีกคนมีแต่คำถาม
"ผมชื่อ บังยงกุก"
ร้านกาแฟเล็กๆตั้งอยู่แถวหัวมุมสวนสาธารณะอากาศหนาวอย่างนี้ทำให้คนไม่ค่อยเข้าร้านภายในร้านจึงมีคนกลุ่มน้อยเท่านั้นที่ออกมาด้านนอกแล้วต้องการเพิ่มความอบอุ่นให้กับร่างกาย
ทั้งสองคนเลือกนั่งติดกระจกบานใหญ่ แล้วชาก็ยกมาเสิรฟ์ เสียงเพลงคลอเบาๆบรรยากาศอันอบอุ่นพร้อมชากลิ่นหอมละมุน
"จุนฮงมึงนั่งอยู่นี่นะ"
"จะไปไหนอ่ะมึง"
"ถ่ายรูป มึงช่วยทำหน้าให้ฟีลแบบคนนึกถึงความรักอันอบอุ่นด้วยก็จะดี"
พูดจบแดฮยอนก็เดินออกจากร้านทันทีโดยไม่รอให้จุนฮงตอบรับหรือปฏิเสธทั้งนั้นแดฮยอนก้าวยาวๆออกมานอกร้านเมื่อจุนฮงเห็นเพื่อนอยู่ด้านนอกก็เปลี่ยนเข้าสู่โหมดทำงานทันทีแววตาขี้เล่นก็หายไปเหลือเพียงชายหนุ่มผู้นั่งอยู่ในร้านกาแฟกับรอยยิ้มอันอบอุ่นแฝงไปด้วยความเศร้าจนสุดท้ายจุนฮงทนไม่ไหวเลยแกล้งแดฮยอนโดยการเอาหน้าติดกระจกแล้วเล่นเป็นเด็กๆเพื่อเป็นการประท้วงให้หยุดถ่าย
"ขอโทษนะครับ"
"ครับ"
"อันนี้เป็นขนมตัวใหม่ของทางร้านครับ วันนี้เราแจกฟรีให้ทุกคนได้ลองชิมกันครับ"
"อ่อ ขอบคุณครับ"
ขนมเค้กตัวใหม่ของทางร้านหน้าตาน่ากิน ดึงให้คนคลั่งขนมอย่างจุนฮงมีดวงตาแวววาวเป็นประกาย
"มึงต้องคุมน้ำหนักไม่ใช่หรอว่ะ"
"ใครบอกมึงมั่วแล้ว"
ศึกแย่งขนมกำลังจะเริ่มเมื่อบนโต๊ะมีเพียงขนมเค้กชิ้นเดียววางอยู่ ศึกขนมหวานยากแก่การแบ่งปันเสมอ
"งั้นหรอแต่ยองแจสั่งว่าห้ามกินขนมหวานไม่ใช่รึไง"
"มึงก็พูดไปเรื่อยอ่ะ โกหกเก่งนะมึงเนี่ย"
"กูไม่ได้โกหก แต่เค้กเนี่ยกูขอ"
เมื่อแดฮยอนเห็นจุนฮงเผลอก็ลากจานเค้กมาทางตัวเองทันทีก่อนลงมือตักเค้กเข้าปากอย่างอร่อย
"ทำเป็นว่ากู มึงอ่ะอ้วนขึ้นชัดๆไอ้แด้"
"น้ำหนักมันขึ้นได้ก็ลดได้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ"
"งั้นมึงก็ควรลดตอนนี้ไงเพื่อน"
ศึกแย่งขนมเป็นเรื่องปกติของคนทั้งคู่แต่ท่ามกลางสายตามากมายกลับมองว่าเป็นเรื่องแปลก เพราะยากนักที่จะเห็นผู้ชายชอบกินขนมหวานมากขนาดนี้
_________________________
มันจะเป็นการตัดฉากไปมาระหว่างอดีตกับอนาคตนะ อืมมม ขอบคุณคอสมากที่เข้ามาอ่านแม้จะเป็นชิปเปอร์บังแด้ก็ตาม ขอบคุณนะ และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ลาล่ะ สวัสดีจ่ะ ('-')/
ความคิดเห็น