คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : VIIII
VIII
ยงกุกกลับมาจากโรงพยาบาลพอมาถึงบ้านก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย บ้านก็เงียบแปลกๆยิ่งทำให้ยงกุกสงสัยจนเร่งฝีเท้าขึ้นไปบนห้องนอนของฮิมชาน ห้องที่ว่างเปล่าปราศจากร่างโปร่งอันคุ้นเคย มีเพียงแผ่นกระดาษเล็กๆแปะเอาไว้บนกระจก หัวใจยงกุกเต้นระรัวด้วยความกลัวเมื่อเห็นกระดาษ แล้วความเสียใจก็เข้ามาหาอีกครั้ง
"ไง กลับมาแล้วหรอ"
เสียงทุ้มต่ำคล้ายตัวเขาดังขึ้นจากด้านหลังเมื่อหันไปก็เจอพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง น้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลออกมาจนยงนัมต้องดึงน้องชายเข้ามากอดแล้วลูบแผ่นหลังอย่างปลอบประโลม
"เพราะเขาใช่มั้ย ที่ทำให้นายกลับมาเป็นแบบนี้"
ไม่มีเสียงตอบใดๆทั้งสิ้งออกมาจากยงกุก มีเพียงความรู้สึกถึงความชื้นที่ไหล่นั่นก็ทำให้รู้ว่า น้องชายคนนี้กำลังเสียน้ำตาอีกครั้ง
"ไม่เป็นไร ถึงยังไงนายก็มีชั้นอยู่นะยงกุก"
ยงนัมปล่อยยงกุกออกจากอ้อมกอดแล้วรอยยิ้มแทนคำขอบคุณก็ปรากฎบนใบหน้า ถึงแม้มันจะไม่สดใสแต่มันก็ทำให้คนเป็นพี่รู้สึกดีมากกว่าการเห็นน้ำตาของน้องชาย
"ไปกินข้าวกัน"
ฝาแฝดพากันลงมากินข้าวโดยอยู่ในคนละอารมณ์
ออกไปซะได้ก็ดี :)
หวังว่าเราคงไม่เจอกันอีกนะ
คิม ฮิมชาน
ส่วนฮิมชานที่ขนกระเป๋าออกมาจากบ้านยงกุกนั้นก็เดินเร่ไปเรื่อยๆ เพราะฮิมชานไม่รู้จักคนแถวนี้ ไม่รู้ว่าบ้านตัวเองอยู่ที่ไหน ความจำก็ยังไม่กลับมา ร่างโปร่งเดินไปตามทางจนตอนนี้ตะวันตกดินแสงสว่างก็หายไปมีเพียงความมืดปกคลุม
"ไม่เห็นจะนึกอะไรออกเลย เฮ้อ ~ ทำไมยงนัมถึงไม่ชอบเราขนาดนั้นนะ แต่ทั้งยงกุกและยงนัมเหมือนรู้จักกับเรามาก่อน อ้ากกกกกกกกก ออกมาก็ดันลืมถามว่าบ้านเราอยู่ที่ไหน แกนี่โง่จริงๆฮิมชาน !!"
ฮิมชานเดินไปก็โวยวายไปแถมจะกลับไปหายงกุกก็คงไม่ดีอีก ฮิมชานเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมายตอนนี้เขารู้จักแค่ไม่กี่คน ถึงแม้จะรู้จักก็ไม่รู้อยู่ดีว่าบ้านอยู่ไหน ความหนาวเริ่มโจมตีความอบอุ่นก็เบาบาง ร่างโปร่งที่เดินมายังไม่มีอะไรตกถึงท้องจึงเป็นลมหมดสติอยู่ข้างทาง แต่ไม่รู้ว่าความโชคดีหรือความตั้งใจของใครบางคน ร่างของฮิมชานก็ถูกพาไปยังบ้านหลังหนึ่ง
"ฝากไว้หนึ่งคืน พรุ่งนี้เจ้าของจะมารับกลับไป"
ตั้งแต่คืนที่ยองแจตกเป็นของจุนฮงความสัมพันธุ์ก็เปลี่ยนไปนั่นคือ แทบติดลบ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ยองแจจากโวยวายก็ไม่ค่อยพูด ส่วนจุนฮงกลายเป็นเที่ยวหญิงมากกว่าเดิม บ้านที่เคยมีเสียงแห่งความสุขก็เริ่มเปลี่ยนไป จุนฮงที่พึ่งกลับเข้ามาเห็นยองแจนั่งอยู่ตรงโซฟาก็เดินเลี่ยงเข้าห้องไป ฝ่ายยองแจเห็นว่าจุนฮงกลับมาแล้วก็หายห่วงเดินเข้าห้องครัวไป
ปึง เสียงปิดประตูดังขึ้นก่อนจุนฮงจะมานั่งโต๊ะกินข้าวซึ่งมีอาหารวางอยู่บนโต๊ะรออยู่แล้ว ยองแจเดินออกมาก่อนจะส่งจานข้าวให้จุนฮงแล้วไปนั่งที่ตัวเอง
"นายโกรธอะไรชั้นรึเปล่ายองแจ"
"เปล่า"
"ปากบอกไม่แต่การกระทำมันใช่นะยองแจ"
"แล้วชั้นมีสิทธิ์ไปโกรธนายรึไง"
"ทำไมถึงคิดว่าไม่มีสิทธิ์"
"เพราะว่าไม่มีสิทธิ์"
"เราคงต้องคุยกันแล้วนะยองแจ"
"กับแม่สาวหัวชมพูใช่มั้ย จะให้โทรนัดเวลาเลยรึเปล่า"
คำพูดประชดประชันทำให้จุนฮงยิ้มออกมา นี่ทำเหมือนไม่สนใจแต่รู้ข่าวเราไปหมดเลย ปากแข็งชะมัดเลยนะยูยองแจ ส่วนทางยองแจก็นั่งกินข้าวไม่สนใจสายตาพราวที่จ้องมองอยู่ตลอดเวลา
"ฮึ ไม่คุยกับยัยนั่นหรอกจะคุยกับเมีย"
"คนไหนล่ะเมียนาย เยอะซะจนจำไม่ได้"
"คนที่ปากแข็ง ขี้ประชด ชอบทำเมิน ขี้เป็นห่วง โกรธก็ไม่ยอมรับว่าโกรธ"
เมื่อยองแจได้ยินก็ถลึงตามองคนพูดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าทำก็เท่ากับว่ายอมรับ ว่าที่จุนฮงพูดมาคือตัวเขา ทางจุนฮงก็ยิ้มอย่างชอบใจ ที่ทำให้ยองแจเถียงต่อไม่ได้
"จะดูหนังรอนะยูยองแจ"
พูดจบจุนฮงก็ลุกเอาจานไปเก็บในห้องครัวแล้วเดินไปเปิดหนังทันทีปล่อยให้ยองแจนั่งนิ่งอยู่คนเดียว
ไอ้บ้าจุนฮง ! ได้ทีละเอาใหญ่ หึ่ย !
บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยความอึมครึมและความเศร้าหมอง โทรทัศน์ที่เปิดไว้เพียงเพื่อไม่ให้บ้านเงียบเกินไป ชายสองคนมีหน้าตาคล้ายกันนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ แต่ไร้เสียงพูดคุย
ยงกุกใช้ขาของยงนัมเป็นหมอน ส่วนยงนัมก็ไม่ได้ว่าอะไรคอยลูบผมอย่างอ่อนโยนเพื่อให้ยงกุกหลับโดยไม่กังวลอะไร สัมผัสแผ่วเบาอันอ่อนโยนได้กล่อมให้ยงกุกเข้าสู่นิทรา
"ชั้นขอโทษยงกุก ขอโทษที่ต้องไล่ให้ฮิมชานออกไป ชั้นรู้ว่านายรักฮิมชานมากแต่ชั้นก็รักนายมากเหมือนกัน ขอโทษที่ทำให้เจ็บ แล้วแต่นี้นายจะไม่ต้องเจ็บอีก ชั้นสัญญา"
คนพูดโน้มหน้าลงไปจูบหน้าผากของผู้เป็นน้องชายอย่างแผ่วเบา หวังว่าความอ่อนโยนนี้จะปลอบโยนความเจ็บปวดให้หายไปจากใจได้
ร่างเล็กคอยดูแลผู้ป่วยจนผล็อยหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน
ประมาณ 1 ชั่วโมงที่ผ่านมา
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกให้ร่างเล็กเดินไปเปิดประตูก่อนจะต้องตกใจเมื่อพบว่ามีใครบางคนมาสลบอยู่หน้าบ้านและใครคนนั้นคือ คิมฮิมชาน แถมยังมีกระเป๋าเสื้อผ้าพร้อมกระดาษปริศนาวางอยู่บนตัว แล้วกว่าคนตัวเล็กจะพาฮิมชานมานอนได้ก็ทุลักทุเล พอถึงตอนเฝ้าอาการความเหนื่อยล้าดูดพลังงานออกไปจนต้องเผลอนอนหลับเพื่อชาร์ตพลังงานสำหรับวันต่อไป
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ความรู้สึกถึงก้อนเนื้อในอกกำลังสั่นไหว เจ้าของความรู้สึกนี้ยกมือหนาขึ้นมาสัมผัสความรู้สึกแล้วเผยรอยยิ้มออกมา นานมากแล้วที่เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้เสียงของมันกำลังเต้นยิ่งนึกถึงใบหน้าใครอีกคนก้อนเนื้อนี้ก็ยิ่งเต้นรัวและเร็วมากขึ้น หัวใจของชายคนนี้หยุดเต้นไปเมื่อหลายพันปีแต่ในตอนนี้มันกำลังเริ่มเต้นอีกครั้งพร้อมๆกับอายุที่หยุดไปเริ่มเดินทางไปสู่ความตายที่น่าถวิลหา
เมื่อนาฬิกาเริ่มเดินเวลาที่เหลืออยู่ก็จะค่อยๆหายไป
...................
โฮ่ๆๆๆ ช่วงนี้หายไปเลย ขออภัยพอดีที่บ้านมีปัญหาเกิดขึ้นเลยไม่ได้แต่งฟิคเลย
เปิดมาดูทีก็เบื่อที โค้ดเพลงเน่าอีกแล้วค่า แบนเนอร์ฟิคก็โยงยูอาร์แอลไม่ได้ โฮฮฮฮ แม่งเศร้า
แต่เค้ามาทำความเข้าใจให้ดีกว่าเพราะรู้สึกหลายคนจะงง โล่แจ แดออบ และบังชาน จะอยู่คนละห้วงเวลากัน แต่แดออบกับบังชาน จะอยู่ในเวลาเดียวกัน โอเคนะ
ความคิดเห็น