[B.A.P] Timer Time

ลำดับตอนที่ #10 : [OS] MY DOLL

MY DOLL

ห้องสีครีมหม่นภายในห้องมีเก้าอี้สีดำวางอยู่ตรงกลางห้องที่มีแสงสว่างอันน้อยนิดในตอนเช้าตอนกลางคืนมีเพียงแสงเทียนที่คอยให้ความสว่าง

"หนาวมั้ย ?  เราห่มผ้าให้นะ"

เสียงใสดังเจื้อแจ้วมาจากห้องข้างๆเสียงแห่งความสดใสและความสุขดั่งแก้วใสที่ไร้การแปดเปื้อนจากสิ่งสกปรก

"หิวรึเปล่า ?  ไม่หิวหรอ ?"

เสียงใสยังคงดังต่อเนื่องแต่หากฟังดีๆจะมีเสียงใสนี้เพียงเสียงเดียวราวกับกำลังพูดคุยอยู่คนเดียว คำถามแล้วคำถามเล่าก็ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงเสียงใสดังอยู่อย่างนั้นจนกระทั่ง ...

"ได้ ! ไม่ตอบใช่มั้ย !"

"อ้ากกกกกกกกกกกก !"

เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นเสียงแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นอย่างโหยหวนแต่ก็ไม่มีใครปรากฏตัวเข้ามาช่วย

"หึหึหึ ร้องทำไม ! ห้ามร้องออกมานี่คือคำสั่ง !"

พูดจบมือขาวนวลก็จับมีดกรีดไปตามแขนของตุ๊กตาเสียงร้องที่ไม่ควรมีจากตุ๊กตากลับดังเร็ดรอดออกมาให้เจ้าของมือนวลได้ยิน

"เจ็บหรอ ? เจ็บมากใช่มั้ย ? เลือด ! เลือด ! เลือด ! เลือดมาจากไหน !? ไม่ ! ไม่ ! ไม่นะ ! ม่ายยยยยยย !"

เสียงดังคร่ำครวญราวกับคนเสียสติยามเห็นเลือดแดงฉานไหลริน เสียงร่ำไห้แก่ความเสียใจที่ได้กระทำลงไปแล้วก็แปรเปลี่ยนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับสิ่งที่ทำราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน

"ไม่ ! ฮึก ไม่นะ ! ชั้นไม่น่าทำเลย ! แดฮยอน ชั้นขอโทษ ฮึก ฮือออ ~ ยกโทษให้ชั้นนะ ฮึก เลือดนายไหล เจ็บมากมั้ย ? เดี๋ยวทำแผลให้นะ ฮือออ นายต้องไม่ตาย ใช่ นายต้องไม่ตาย ใช่รึเปล่าน้า ~ ฮ่าฮ่าฮ่า ! สนุกใช่มั้ยล่ะ ! ชอบรึเปล่าครับพี่แดฮยอน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ หึหึหึหึ ไม่ต้องกลัวนะครับพี่ต้องอยู่กับผมไปอีกนาน หึหึหึหึ ผมรักพี่นะครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

เสียงหัวเราะแห่งความบ้าคลั่งดังไปทั่วบ้านเสียงอันน่าหวาดกลัวในยามค่ำคืนยิ่งความมืดเข้าครอบคลุมมากเท่าไหร่ความบ้าคลั่งก็ยิ่งมากขึ้น

"ฮี่ฮี่ฮี่ หลับให้สบายนะครับ พรุ่งนี้ผมจะพาคนมาเยี่ยม"

รอยยิ้มที่เคยสดใสเปลี่ยนไปดวงตาอันเต็มไปด้วยความใสซื่อก็แปรเปลี่ยนเหลือไว้เพียงรอยยิ้มอันเย็นชาดวงตาอันเลื่อนลอยจากความบ้าคลั่ง

"นาย อึก นายต้องการอะไร นายต้องการอะไรห้ะ !"

"จุ๊ๆๆ อย่าตะโกนสิครับ ไม่น่ารักเลยน้า"

"บอกมาสิ ! ต้องการอะไร ! ถึงทำแบบนี้ !"

"ผมบอกว่า...อย่าตะโกน ! ทำไมพี่ไม่ฟังผมห้ะ !"

เสียงใสตวาดใส่ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปจิกผมของชายผู้ถูกล่ามโซ่แขนทั้งสองข้างเอาไว้

"ทำไมพี่ไม่ฟังผม !"

"อึ้ก ! นายมันโรคจิต !"

"แต่พี่ก็รักคนโรคจิตอย่างผมนี่ครับ"

"ไม่ พี่ไม่ได้รักนาย !"

"ไม่ ! ไม่จริง ! พี่รักผม ! ไม่ ไม่ ไม่จริงใช่มั้ย พี่รักผม ใช่ พี่รักผม พี่รักผม ใช่ ใช่ พี่แดฮยอนรักเรา ฮ่าๆๆๆๆๆ ใช่ ! พี่เค้ารักเรา ฮี่ๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ พี่แดฮยอนรักเรา "

เสียงอันเลื่อนลอยอย่างไร้ที่ยึดเกาะส่งเสียงคร่ำครวญซ้ำไปซ้ำมาราวกับพยายามสะกดจิตตัวเองให้จำเพียงแค่นั้นมือที่เคยจิกผมแดฮยอนก็ปล่อยแต่เปลี่ยนมาจิกผมตัวเองอย่างบ้าคลั่งแทน ค่ำคืนอันแสนทรมานของแดฮยอนก็ค่อยๆผ่านไปความอ่อนล้าเข้าครอบงำก่อนจะหลับไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

แสงแดดยามสายเริ่มแผดเผาอากาศอันร้อนละอุเหงื่อที่ไหลออกมาโดนแผลก็ยิ่งทรมาน สิ่งเหล่านี้คือนาฬิกาปลุกทรมานจนต้องตื่นขึ้นมาเพื่อเจออะไรอีกมากมาย

"คิคิคิ ผมว่าพี่ต้องชอบแน่ๆ"

เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม คือกับดักที่เชื้อเชิญเหยื่อให้เข้ามาลิ้มลองแล้วตอนนี้ใครกันกำลังติดกับดักอันแสนซื่อนี้ ....

"พี่นั่งที่เก้าอี้รออยู่นี้นะครับ เดี๋ยวผมมา"

เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนร่างบางมายืนอยู่หน้าห้องที่จับแดฮยอนขังไว้แผลเริ่มสมานตัวดวงตาสีนิลจับจ้องใบหน้าของผู้มาเยือน

"ไปเยี่ยมเพื่อนรักหน่อยมั้ยครับ"

ประตูเหล็กถูกปลดล็อคร่างบางก้าวเข้ามาปลดโซ่ทั้งสองเส้นออกจากข้อมือก่อนจะจูงมือพาไปยังห้องที่มีเหยื่ออีกรายนั่งรอ

"พี่แดฮยอนรักผมใช่มั้ย ? พี่เคยรักผมใช่รึเปล่า ? ตอนนี้พี่เกลียดผมรึยัง ? หรือเกลียดผมจนอยากฆ่า ? แต่ผมรักพี่มากและพี่ต้องเป็นของผมเพียงคนเดียว"

คำถามที่ถูกถามขึ้นโดยไม่ต้องการคำตอบเป็นเพียงคำถามที่ต้องการบอกอะไรบางอย่างกับเหยื่อรายใหม่ที่เขาต้องเจอก็เท่านั้นแต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปก็ตรงที่มือบางนี้กลับกำลังสั่นไหวเหมือนไม่มั่นใจ

"พี่ยองแจครับรอผมนานมั้ย"

"ไม่ครับแล้วพาใครมาด้วยน่ะ"

"พี่ยองแจจำไม่ได้จริงหรอครับ"

"พี่ว่าพาเค้าไปทำแผลก่อนดีกว่านะดูสิแผลเต็มตัวเลย"

"ไม่รู้จักแล้วทำไมถึงต้องเป็นห่วงด้วยล่ะครับ"

"ถ้าแผลติดเชื้อขึ้นมาเดี๋ยวจะยุ่งเอานะ"

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับตุ๊กตาของผม ผมดูแลเองได้"

"ตุ๊กตา ? นี่คนต่างหากมาให้พี่ทำแผลให้ก่อนเถอะ"

มือบางทั้งสั่นไหวทั้งกำมือของแดฮยอนไว้แน่น แน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อจนเลือดเริ่มไหลออกมา แดฮยอนไม่พูดอะไรทำเพียงมองมือบางที่กำลังสั่นไหวราวกับกำลังกลัวเขาเลยจับมือบางไว้อย่างหวังว่าเจ้าของมือนี้จะหายหวาดกลัว

"พี่จำไม่ได้จริงๆหรอครับพี่ยองแจ ว่านี่คือใคร ! คนที่รักพี่อย่างสุดใจ ! คนที่พี่ทิ้งเค้าไว้ข้างหลัง ! คนที่พี่เอาเค้ามาเป็นเครื่องมือเพื่ออให้ไอ้เจลโล่หันมาสนใจพี่ไง ! ทำไม ! ทำไมพี่ถึงจำไม่ได้ !"

ยองแจได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจเพราะคนตรงหน้าเปลี่ยนไปร่างกายมีแต่บาดแผลใบหน้าก็มีเคราขึ้นทำให้ดูน่ากลัวหากแต่ในแววตากลับสะท้อนภาพของเขาอยู่ในนั้น

"แด..ฮยอน"

รอยยิ้มบางๆถูกส่งมาให้ยองแจที่กำลังตกใจกับสิ่งไม่คาดคิดแต่ทุกการกระทำก็ตกอยู่ในการมองดูของใครอีกคน

"ทำไมนาย...เปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ"

แดฮยอนยังคงยืนเงียบไม่ใช่ไม่อยากตอบแต่ตอนนี้เขาห่วงยองแจถ้าตอบอะไรออกไปคนข้างๆเขาคงได้ระเบิดอารมณ์ออกมา

"ทำไมนายถึงไม่ตอบล่ะแดฮยอน พวกเราเป็นห่วงนายมากนะ นายหายไปไหนมา"

"พี่แดฮยอน...ได้พูดก็พูดไปสิครับคนรักของพี่จะได้หายเป็นห่วง"

มือเล็กสะบัดออกจากมือใหญ่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนี้โดยปล่อยให้คนสองคนได้คุยกันอย่างเต็มที่หากแต่มือของแดฮยอนกลับลูบหลังมือขาวนวลอย่างปลอบประโลมก่อนปล่อยให้ร่างบางเดินออกมา

"เด็กนั่นจับนายมาใช่มั้ย !"

"กลับไปหาจุนฮงซะยองแจ"

"ไม่ ! นายต้องกลับไปกับชั้น"

"ไม่ นายกลับไปซะยองแจ"

"ทำไม พวกเราเป็นห่วงนายนะ"

"แต่ยกเว้นนาย..."

"ชั้นเป็นห่วงนายจองแดฮยอน ! เราเป็นเพื่อนกันนะ !"

ภาพการพูดคุยของคนสองคนมีใครอีกคนกำลังมองดูอย่างเหม่อลอย จนแดฮยอนดึงยองแจเข้ามากอดไว้และยองแจก็กอดตอบภาพนั้นทำให้น้ำตาไหลลงมาอย่างที่เจ้าของน้ำตาไม่รู้สึกตัว  อ้อมกอดที่ไม่เคยได้รับ

"พี่รักผม !"

"ไม่ พี่ไม่ได้รักนาย !"

"ฮึก ฮึก พี่เค้าเกลียดเรา ฮืออ ฮึก พี่แดฮยอนไม่รักเราแล้ว ฮืออ ไม่จริง ไม่ ไม่ พี่แดฮยอนรักเรา ฮึก พี่แดฮยอนเกลียดเรา พี่ พี่ พี่เค้าเกลียดแก ! มุนจงออบ ! ไม่ ไม่จริง ฮืออ"

เสียงร่ำไห้อันเจ็บปวดพร้อมเสียงสะกดจิตตัวเองดังขึ้นน้ำตาที่ไม่เคยไหลกลับกำลังทะลักออกมาเหมือนต้องการระบายความเจ็บปวดอันมากมายให้ออกมาผ่านทางน้ำตา

"จงออบ !"

เสียงร่ำไห้ดังขึ้นมาในความเงียบของความอึดอัดระหว่างแดฮยอนกับยองแจ ดึงให้แดฮยอนส่งเสียงเรียกจงออบแล้วรีบวิ่งมายังห้องของจงออบทันที

"แดฮยอนนายจะไปไหน !"

"จงออบ !"

"ไม่ ฮึก อย่ามายุ่งกับผม ! ฮึก พี่เกลียดผม ! ฮือออ พี่  ฮึก พี่ไม่รักผม พี่เกลียดผม !"

จงออบพลักตัวแดฮยอนให้ออกไปด้วยแรงอันน้อยนิด เสียงร้องไห้ที่บีบหัวใจของแดฮยอน น้ำตาที่สร้างความเจ็บปวดให้กับแดฮยอน

ทำไมแดฮยอนจะไม่รู้ว่าจงออบทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไร จงออบต้องการให้เขาตื่นจากความรักที่ตนเองไม่เคยได้รับจากยองแจ ต้องการให้แดฮยอนหันมามองบ้าง จนกระทั่งแดฮยอนพูดว่า ไม่ได้รัก จงออบเลยเลือกที่จะให้เขาออกไปจากชีวิต แต่ถ้าเขาออกไปใครจะอยู่เป็นเพื่อนคนตัวเล็กนี้ล่ะ ?

"ออกไป ! ออกไปซะ ! พี่ไม่ใช่ตุ๊กตาของผมแล้ว !"

"ไม่ ! ไหนจงออบบอกว่ารักพี่ไง ! จงออบอยากให้พี่เป็นตุ๊กตาของจงออบไม่ใช่รึไง !"

"ผมเบื่อพี่แล้ว ! ออกไปซะ ! ผมไม่ต้องการคนที่ไม่รักผม !"

"พี่ไม่ไป ! จงออบห้ามเบื่อพี่ !"

"ผมเกลียดพี่ ! ผมไม่รักพี่แล้ว ! ออกไป ! ผมบอกให้พี่ออกไป !"

"ถ้าพี่ไปใครจะเป็นตุ๊กตาของนาย !"

"ผมหาใหม่ได้ ! ไม่ต้องมายุ่ง ! ออกไปซะ !"

จงออบคิดว่าแดฮยอนจะรีบออกไปเมื่อเจอยองแจแต่ทุกอย่างกลับผิดไปหมด คำพูดมากมายถูกหยุดไว้ด้วยการจูบ ทุกอย่างเหมือนถูกหยุดเวลาเอาไว้ความนิ่มและหอมหวานราวกับแรงดึงดูดที่ทำให้แดฮยอนไม่อาจละได้  จนรู้สึกได้ถึงของเหลวหยดลงบนใบหน้าจึงละออกมา

"ไม่ร้องนะครับ" แดฮยอนเกลี่ยน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน

"ผมให้พี่ไปทำไมถึงไม่ไป ! ทำไม ! พี่ไม่รักผมแล้วพี่ทำไมแบบนี้ทำไม ! พี่จูบผมทำไม ! หรือพี่รักผม ! ไม่ ไม่ ไม่ พี่เค้าไม่ได้รักเรา อย่าลืมสิจงออบ พี่เค้าไม่ได้รักแก ! ฮึก ฮึก ใช่ พี่แดฮยอนรักพี่ยองแจ ฮึก ฮึก พี่แดฮยอน พี่รักพี่ยองแจใช่มั้ย ?"

"ไม่ พี่ไม่ได้รักยองแจ"

"งั้นพี่รักผมรึเปล่า ?"

"พี่รักนาย ได้ยินชัดมั้ย หยุดทำร้ายตัวเองได้แล้วนะครับ"

"ผมไม่ได้กำลังฝันใช่มั้ย พี่รักผม พี่รักผม"

"พี่รักจงออบ"

แดฮยอนเห็นเศษกระจกก็หยิบขึ้นมาก่อนจะกรีดลงที่แขนขาวบางเป็นตัว D เลือดค่อยๆไหลออกมาจากบาดแผลแดฮยอนจึงเลียเลือดออกจากแขนขาวๆนั้นจนสะอาด

"เห็นแล้วนะยองแจ เพราะงั้นนายกลับไปซะ"

ยองแจยืนค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันทีเพราะดวงตาของแดฮยอนจ้องมองมาอย่างดุดัน เพื่อไล่ยองแจให้ออกไปจากที่นี่

"คืนนี้ตกเป็นของพี่นะครับ"

แดฮยอนอุ้มร่างบางวางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนก่อนก้มลงสูดดมความหอมจากซอกคอขาวแล้วขบเม้มจนเป็นรอยสีแดงเข้ม

"จงออบเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น"

เสื้อผ้าค่อยๆถูกปลดทีละชิ้นจนหมดร่างกายเปลือยเปล่าผิวกายขาวนวลชวนให้สัมผัส ความวาบหวามที่ถูกมอบให้ร่างบางเกร็งตัวเพื่อตอบรับสัมผัสอันหวาบหวาม

ผ้าม่านของเตียงถูกปลดออกแสงจันทร์สาดส่องเข้ามายังหน้าต่างบานใหญ่ทำให้เห็นเงาของคู่รักกำลังมอบความสุขให้แก่กันและกันทั้งวาบหวามและเร่าร้อน

"พี่แดฮยอนชอบตุ๊กตารึเปล่าครับ ?"

"ชอบครับ ทำไมหรอ ?"

"แล้วถ้าพี่ต้องเป็นตุ๊กตาของผมล่ะ ?"

.

.

.

.

.

.

.

"พี่ก็จะเป็นตุ๊กตาของจงออบตลอดไป"

__________________________

สนุกมั้ยๆ เป็นการลองแต่งแนวนี้ดูน่ะ รู้สึกยังไงก็บอกได้นะ ติได้ แนะนำได้ ถามได้ เราไม่กัด 

เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเอ็มวี  vixx - voodoo doll เอ็มวีวงนี้ดูจิตๆดี ท่าเต้นสวยด้วย เห็นเอ็มวีแล้วนึกถึงออบพอดีเลยแต่ง ฮ่าๆๆๆๆๆ  ลาล่ะ  บาย ('-')/

อย่าลืมบอกด้วยนะว่าเรื่องนี้เป็นยังไงบ้าง สนุก ไม่สนุก อะไรยังไงก็บอกได้  เอามาลงไถ่โทษ T ^ T

#prayforsouthkorea ความหวังสีเทา ความสุข ความเศร้า ความโกรธ ความแค้น คราบน้ำตาและรอยยิ้ม ทำได้แค่ให้กำลังใจอยู่ตรงนี้ สู้ๆ มาเป็นกำลังใจให้เพื่อนบ้านของเรากัน

:-Daisy ✿