คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : VIII
VIII
ขณะนี้ในห้องสตูดิโอกำลังมีระเบิดลงอย่างรุนแรง เนื่องจากนางแบบสาวผู้หายตัวไปกลับมาโผล่ในสตูดิโอยิ่งทำให้ทีมงามตกใจว่าควรทำไงดี เพราะภาพเหล่านี้ถูกถ่ายไปมากกว่าครึ่งแล้ว ถ้าเปลี่ยนตัวตอนนี้ก็คงไม่ทัน
"กล้าดียังไงถึงมากอดเจลโล่แบบนั้นน่ะฮะ !!"
นางแบบสาวตะโกนใส่ยองแจที่ตอนนี้กำลังกอดอยู่กับจุนฮงอย่างแนบแน่น นางแบบสาวเห็นว่าไม่มีใครสนใจตนเองก็ยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก
"ดีครับ"
เสียงช่างกล้องยังคงถ่ายภาพต่อไปโดยไม่สนใจว่านางแบบตัวจริงจะมายืนอยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม ดวงตากลมจิกมองไปยังยองแจก็ได้แต่ยืนมองอย่างโมโห ทางด้านยองแจที่เห็นว่านางแบบสาวนั่นมองมาไม่หยุดจึงเลื่อนมือไปคล้องคอจุนฮงก่อนจะดึงลงมาจูบอย่างดูดดื่ม มือหนาของจุนฮงโอบให้ยองแจเข้ามาแนบชิดก่อนจะค่อยๆไล้ไปตามลำคอระหงส์ จูบค่อยๆเป็นไปตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน กลิ่นน้ำหอมยิ่งดึงให้ความต้องการพุ่งสูงจนยากจะหยุด ภาพที่ถ่ายมามีความเป็นธรรมชาติจนตรงกับการสื่อความหมายของน้ำหอม คือ ลุ่มหลง หลงใหล
"ยั่วกันตรงนี้เลยหรอยองแจ"
"ก็แค่งาน"
"งั้นเราก็มาทำงานให้สมบทบาทเลยละกัน"
จากเสียงกระซิบข้างหูเปลี่ยนมาเป็นฉากจูบเร่าร้อน เสื้อผ้าที่ควรเรียบก็ยุ่งเหยิง สีหน้าและท่าทางของทั้งคู่สื่อออกมาได้อย่างชัดเจนถึงความหลงใหล จนคนทั้งสตูดิโอถึงกับชื่นชมในความสามารถของยองแจ แต่เจ้าตัวกลับหน้าแดงจนต้องรีบขอตัวกลับเข้าห้องแต่งตัวแทบไม่ทัน
"เป็นอะไรไปยูยองแจตะกี้ยังยั่วกันอยู่เลย"
"จะเป็นอะไรมันก็เรื่องของชั้นไม่เกี่ยวกับนาย"
"ลืมไปแล้วรึไงว่าเราเป็นอะไรกัน"
"ก็ผู้จัดการส่วนตัวกับนายจ้างไง"
"อืมมันก็ถูกนะแต่ไม่ใช่ที่สุด"
จู่ๆจุนฮงก็หยุดพูดแล้วเดินมาซ้อนด้านหลังของยองแจก่อนจูบลำคอขาวแผ่วเบาพูดเสียงเบาที่ได้ยินกันเพียงสองคน
"เราเป็นของกันและกัน อย่าลืมสิยูยองแจ"
จุนฮงเดินเข้าห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องสีเหลี่ยมนี้จึงมีแต่ความเงียบแต่หากใช้ใจฟังจะได้ยินเสียงหัวใจของคนสองคนที่กำลังเต้นระรัวอย่างรุนแรง
ร้านอาหารที่ไม่ได้หรูหรามากมายแต่ก็มีผู้คนเดินเข้า ออกเยอะพอสมควร แดฮยอนเลือกที่นั่งมุมสว่างๆที่ไม่อับและไม่ลึกลับ
"ผมนึกว่าพี่แดฮยอนจะทำให้ทานซะอีก"
"ก็ถ้าพี่ทำแล้วมันกินได้ก็ดีน่ะสิ"
"แสดงว่าพี่แดฮยอนทำอาหารไม่เป็น"
"ใครว่าพี่ทำเป็น พี่กินได้แต่ไม่รู้จงออบจะกินได้รึเปล่า"
"งั้นไว้ผมทำให้กิน ดีมั้ยครับ"
"ดีครับ"
บทสนทนาจบลงเมื่อพนักงานเสิร์ฟอาหาร พิซซ่าแป้งบาง แฮมเบอร์เกอร์ เฟรนฟราย และอีกหลายๆอย่าง อาหารตรงหน้าส่งกลิ่นหอมชวนให้ลิ้มลองจนท้องส่งเสียงร้องออกมา
"พี่แดฮยอนหัวเราะอะไรอ่ะ"
"ก็หัวเราะเรานั่นแหละ ตางี้วาวเชียว"
"ก็มันน่ากินนี่ ( -3-)"
"ก็กินสิครับ พี่พามากินไม่ได้พาให้มานั่งมองอยู่แล้ว"
"งั้นกินแล้วนะครับ"
"ครับ :)"
จงออบลงมือกินอย่างอร่อยโดยมีแดฮยอนนั่งมองแล้วก็ยิ้มตามกับท่าทางการกินที่ดูแล้วน่าอร่อยของคนตรงหน้า
"พี่แดฮยอนครับผมถามอะไรหน่อยสิ"
"อะไรล่ะครับ ซอสเลอะปากแล้วนะ"
แดฮยอนหยิบกระดาษแล้วเอื้อมมาเช็ดซอสออกให้เล่นเอาจงออบนิ่งด้วยความเขิลจนแก้มกลายเป็นสีแดงก่ำอย่างน่ารัก
"ไม่ถามแล้วหรอครับ"
"เอ่อ ไว้ผมนึกออกแล้วค่อยถามดีกว่าเพราะผมลืมไปแล่วอ่า"
"ไม่เป็นไรครับ นึกออกเมื่อไหร่ค่อยถาม สำหรับจงออบพี่ตอบได้ทุกเวลา"
"พี่แดฮยอนไม่กินหรอ"
"ไม่ครับ พี่อิ่มแล้ว"
"อ่าว"
"พี่แค่อยากเจอจงออบเลยชวนออกมา"
"ถ้างั้นพี่แดฮยอนก็ต้องกินเป็นเพื่อนผมสิ"
"ถ้าพี่ไม่กินล่ะ"
"ผมก็ไม่กิน"
"แต่จงออบอยากกินไม่ใช่หรอ"
"ก็พี่แดฮยอนไม่กิน"
"งั้นพี่กินด้วย จงออบก็ต้องกิน"
จงออบยังไม่ยอมกินจนกว่าแดฮยอนจะกิน แดฮยอนเลยตักกินจงออบนั่งยิ้มก่อนจะกลับมากินอย่างอร่อยอีกครั้ง
บ้านที่ตอนนี้กำลังเงียบสงบมีเพียงเสียงนุ่มทุ้มกำลังพูดคุยโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น อ่อนโยนและสดใส พร้อมกับมีสายตาสงสัยที่จ้องมองอยู่
หยั่งกับคนละคนเลย
เมื่อกี้ปีศาจตอนนี้เทวดา
แสดงว่าคนที่คุยด้วยต้องสำคัญมากแน่ๆ
"ตั้งใจทำงานล่ะ"
วางสายโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นที่เลือนหายไปในทันที ฮิมชานจึงยิ่งสงสัยในบุคคลิกที่แสนขัดแย้งของมนุษย์ลึกลับนี้
"มองอะไร"
"คุณ .. นาย .. เป็นใคร"
"หึ ลืมจริงๆสินะ"
"ลืม ?"
"ยงนัม บังยงนัม"
"อ่อ ยงนัม"
"นายจำชั้นไม่ได้ไม่เป็นไร เวลาของการรื้อฟื้นยังมีอีกเยอะ"
"ผมรู้จักกับคุณหมอยงกุกแล้วก็รู้จักคุณด้วยสินะ"
"นายน่ะ ... ออกไปจากชีวิตยงกุกตอนนี้เลยดีกว่านะคิมฮิมชาน"
คนพูดเดินจากไปแล้วเหลือเพียงฮิมชานอยู่ในบ้านคนเดียวกับความคิดอันยุ่งเหยิง
เราควรออกไปจากที่นี่สินะ
รถคันหรูจอดให้หนุ่มน้อยลงจากรถ แล้วรีบขับออกไปทันที โดยไม่มีคำบอกลา ทิ้งไว้เพียงฝุ่นปลิวไปตามแรงลมกับอารมณ์น้อยใจของใครอีกคน
"คำบอกลาก็ไม่มี รีบไปไหนห้ะ ! ไอ้พี่แดฮยอน !"
คนตัวเล็กเดินหงุดหงิดไปตามทางเดิน ลมเย็นๆพัดผ่านมาท้องฟ้าก็เริ่มกลายเป็นสีเทา บรรยากาศอึมครึมตัดกับสีสันของดอกไม้ที่แข่งกันผลิบาน
"ทำไมพี่แดฮยอนถึงดูเหมือนปกปิดอะไรบางอย่างอยู่นะ ว่าแต่พี่เค้าทำงานอะไร อายุเท่าไหร่ เราก็ยังไม่รู้เลยนี่นา"
จงออบเดินไปเรื่อยๆจนสายฝนเริ่มโปรยปรายลงมา คนตัวเล็กเงยหน้ารับน้ำฝนอย่างไม่กลัวเปียกยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น แต่แล้วสายฝนที่ชุ่มฉ่ำกลับตกลงบนร่มสีแดงที่ไม่น่ามาอยู่ตรงนี้
"มายืนตากฝนทำไมครับ เดี๋ยวไม่สบายนะ"
เสียงจากบุคคลที่ตัวเล็กกำลังนึกถึงทำให้จงออบลืมตาขึ้นมาเจอกับสายตาห่วงใยจากคนที่ไปโดยไม่บอกลา
"เข้าบ้านดีกว่านะจงออบ"
แดฮยอนจับมือจงออบเดินกลับบ้านทันที เพราะคนตัวเล็กเอาแต่มองหน้าพร้อมสายตาเต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆและคำถามมากมาย
"อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมากิินยาด้วยนะครับจงออบ"
คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรแต่เดินไปห้องน้ำอย่างง่ายดายโดยไม่ขัดอะไรยิ่งทำให้แดฮยอนสงสัยว่าตนเองนั้นไปทำอะไรให้จงออบโกรธรึเปล่า
"พี่แดฮยอน"
"มากินยาก่อนสิครับ"
"ไม่กินไม่ได้หรอครับ"
"ไม่ได้ครับ ถ้าไม่กินยาจงออบก็จะไม่สบาย"
"แต่ผมไม่ชอบนี่"
"แต่ก็ต้องกินครับ"
"ไม่กิน ผมไม่ชอบ"
"ทำไมถึงไม่ชอบล่ะครับ"
"ขม"
"พี่มีวิธี สนใจรึเปล่าล่ะ"
"วิธีอะไรครับ"
จงออบถามแต่แดฮยอนกลับดื่มน้ำเอายาใส่ปากตัวเองก่อนจะก้มลงจูบจงออบทันที ความขมของยาค่อยๆหายไปเมื่อมีความอ่อนโยนของจูบเข้ามาแทน
"ยาหวานดีนะครับ ว่ามั้ย"
" -////- "
"หน้าแดงจัง ไม่สบายหรอ"
"ไม่เป็นไรครับกินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย"
"งั้นต้องกินอีกสินะ"
จงออบไม่ตอบแต่เดินหนีไปนั่งดูทีวัแทน แดฮยอนก็ยิ้มในความขี้อายของจงออบแล้วก็เดินมานั่งข้างๆ
"ไม่กลับบ้านหรอครับ"
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวคนแถวนี้โกรธพี่อีก"
ไม่พูดเปล่าแดฮยอนนอนลงบนตักโดยใช้ขาของจงออบเป็นหมอนก่อนจะเหยียดขาเต็มที่ แดฮยอนหลับตาแต่ซักพักก็รู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนกำลังลูบผมเขาอยู่ เขาลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าจงออบกำลังมองอยู่เช่นเดียวกัน
"ผมทำให้พี่ตื่นหรอ"
"ไม่ครับ"
"งั้นก็นอนเถอะครับ"
แดฮยอนยิ้มก่อนจะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราโดยมีสัมผัสอ่อนโยนคอยปลอบโยนให้หลับฝันดี
พี่รู้ว่าจงออบสงสัย
แต่พี่กำลังกลัว
กลัวว่าจงออบจะจากพี่ไปอีกครั้ง
หมู่มวลดอกไม้เริ่มผลิบานอีกครั้ง ฤดูใบไม้ผลิย่างก้าวเข้ามาแล้ว ฤดูอันแสนแปรปรวนของอากาศทั้งความหนาวที่ยังไม่พัดผ่านไปและมีเมฆฝนคอยสร้างบรรยากาศให้เป็นสีเทาอึมครึมตัดกับสีสันของธรรมชาติที่ผลิบาน
นาฬิกาชีวิตเริ่มเดินอีกครั้ง
________________________
ขอโทษที่หายไปน้านนานนะ (-/\-)
เค้าอัพให้แล้วนะแม้จะสั้นมากๆก็เถอะ ไถ่โทษด้วย os อีกตอน
ความคิดเห็น