คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : VI
VI
หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆตอนนี้ทุกพื้นที่จึงถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว ลมที่พัดแรงจนไม่อยากออกจากบ้านไปไหนแต่ก็ต้องออกไป เพราะทุกคนมีสิ่งที่ต้องทำ
"คุณหมอผมมีเรื่องจะบอก"
"??"
"ผมพร้อมแล้วสำหรับการรับรู้เรื่องทุกอย่างแม้ว่ามันจะเจ็บปวดแต่มันก็ยังมีรอยยิ้ม คือ...ผมไม่ต้องการความว่างเปล่า"
"ผมดีใจที่ได้ยินแบบนี้ วันนี้เลิกงานเร็วจะรีบกลับมานะครับ"
บ้านหลังนี้จึงมีความเงียบเข้าโอบล้อมอีกครั้งแต่ก็ไม่เหมือนทุกวันอย่างที่เป็นเสียงประตูบ้านเปิดเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของชายหนุ่มซึ่งทำให้ฮิมชานแปลกใจ
"ไม่ไปทำงานหรอครับ"
ไม่มีคำตอบมีเพียงการหันมามองอย่างเฉยชาแล้วเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่มีการหันกลับมามองอีกเป็นครั้งที่สอง
"คุณหมอเป็นอะไร ?"
บ้านที่เคยรกรุงรังเต็มไปด้วยเสื้อผ้าเกลื่อนพื้นก็กลับมาสะอาดสะอ้านด้วยการทำความสะอาดของเจ้าของบ้านโดยมีผู้ควบคุมคือผู้อาศัย ทุกห้องในบ้านตอนนี้สะอาดเหมือนใหม่จนให้ความรู้สึกกว้างและน่าอยู่
"นายแบบชื่อดังควงนักแสดงสาวเข้าโรงแรม อักษรย่อ Z"
ภาพเด่นหราเลยนี่จุนฮง หึ !
ยองแจนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นซึ่งกำลังอ่านข่าวที่เป็นประเด็นร้อนแรงในตอนนี้ซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องของจุนฮงหิ้วหญิงเข้าโรงแรมอีกตามเคย
เมื่อคืนนี้
"จุนฮงอยู่ไหน"
"อยู่บ้านแดฮยอนน่ะ"
"ทำไมเสียงแปลกๆ เป็นอะไรรึเปล่า"
"ไม่ ไม่เป็นอะไร ยองแจเข้านอนก่อนเลยนะไม่ต้องรอจุนฮง"
"อย่าดื่มหนักล่ะ"
"ครับ ฝันดีนะ"
"เป็นห่วงกันจังเลยนะค่ะ"
เสียงแหลมของสาวเอวบางร่างเล็กแต่หน้าอกกลับไม่เล็กเหมือนตัวที่ตอนนี้นอนอยู่ใต้ร่างจุนฮงด้วยเสื้อในตัวบางกับกางเกงในตัวจิ๋วเท่านั้น
"มันเรื่องของผมนี่ครับ"
"แต่ยังไงชั้นก็เป็นของคุณอยู่ดี"
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นจุนฮงรู้ดีว่าทำอะไรลงไปเพียงแต่เขาไม่สามารถหิ้วเธอคนนี้ไปเมคเลิฟบนห้องได้อย่างเคย เพราะตอนนี้คนสำคัญของเขาอยู่ที่นั่น เขาไม่ต้องการผิดสัญญาที่ให้ไว้และไม่ต้องการให้ยองแจจากไปอีก
"ไอ้บ้าจุนฮง ! ไอ้คนโกหก !"
"หมูโวยวายอะไร"
"อยากรู้หรอ ! ก็เอาไปอ่านเองสิ เจลโล่ !"
ยองแจปาหนังสือพิมพ์ใส่หน้าจุนฮงอย่างแรงก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไป จุนฮงตกใจกับสิ่งที่ยองแจทำก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ที่ตกอยู่ขึ้นมาอ่าน
"นายแบบชื่อดังควงนักแสดงสาวเข้าโรงแรม อักษรย่อ Z ภาพใหญ่ซะด้วย ตายห่า ง้อยากแน่งานนี้"
"พรุ่งนี้มีถ่ายแบบแฟชั่นฤดูหนาวกับนักแสดงสาวที่นายเมคเลิฟ ยังไงก็ขอความกรุณาอย่าไปทำเรื่องแบบนี้ในสตูดิโอด้วย !"
ตึง ! ยองแจปิดประตูแถมล็อคด้วย แต่ยองแจคงลืมไปว่าเขาเป็นเจ้าของบ้านเพราะงั้นเขามีกุญแจทุกห้องอยู่แล้ว จุนฮงเดินเข้าไปเอากุญแจห้องของยองแจออกมาก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้องยองแจทันที
"ยองแจมาคุยกันก่อนสิ"
"นายก็ไปคุยกับแม่นมตูมนั่นสิ !"
"ไม่เอา จุนฮงจะคุยกับยองแจ"
"ชอบนมตูมก็ไปหานมตูมสิ !"
"ไม่เอา จุนฮงชอบของพอดีๆ ออกมาคุยกันก่อน"
"ชั้นไม่คุยกับคนชอบโกหก !"
"แต่จุนฮงจะคุยกับยองแจนี่"
"ชั้นไม่ได้ชื่อยองแจ !"
"แล้วคนที่ตะโกนกลับมานี่ชื่ออะไรหรอครับ ผมขอเข้าไปคุยด้วยได้มั้ย"
ตอนที่ยองแจนั่งคิดคำตอบอยู่จุนฮงก็ไขกุญแจเพื่อปลดล็อค ยองแจที่กำลังโมโหเลยไม่ได้นึกว่าล็อคประตูไปก็เท่านั้นเพราะยังไงซะจุนฮงก็มีกุญแจ
"ไม่ ! ไปคุยกับคนอื่นซะ "
"งั้น...ขอคุยกับแม่ของลูกหน่อยสิ"
จุนฮงเปิดประตูเข้าไปก็เห็นยองแจนั่งกอดหมอนอยู่บนเตียงโดยหันหลังให้ประตู ยองแจรู้สึกถึงความผิดปกติก็หันหน้ามาซึ่งจะหนีตอนนี้ก็หนีไม่ทันแล้ว
"ออกไปเลยนะ !"
"ก็บอกว่าอยากคุยกับแม่ของลูก"
"ก็ไปคุยกับนักแสดงสาวคนนั้นสิ"
ยองแจอาศัยจังหวะนี้รีบลุกหนีจุนฮงแต่ด้วยความที่จุนฮงขายาวเพียงก้าวเดียวก็คว้าตัวยองแจได้ แขนแกร่งอุ้มยองแจขึ้นก่อนจะเหวี่ยงคนตัวบางลงเตียงก่อนจะคร่อมเอาไว้
"จุนฮง ! ลุกออกไป !"
"ไม่ ! จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง !"
"ชั้นไม่คุยกับคนชอบโกหกอย่างนาย !"
"งั้นก็ไม่ต้องคุย !"
ยองแจถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะจุนฮงยอมปล่อยตัวเองออกไป แต่ก็ต้องตกใจเมื่อจุนฮงจับข้อมือบางไว้ก่อนจะกดแน่นไว้กับเตียง
"แค่ครางออกมาก็พอ !"
ยองแจหน้าซีดเผือด้วยความตกใจ ก่อนจะได้สติเมื่อโดนจุนฮงขบเม้มบริเวณลำคอขาว ยองแจออกแรงดิ้นอย่างไม่ยอมแพ้แต่ทั้งแขนและขาก็โดนคนตัวสูงล็อคไว้หมด
"ไม่เอา ! อย่านะจุนฮง !"
คนตัวสูงไม่หยุดตามที่ยองแจขอ แต่กลับมอบจูบที่รุนแรงให้ยองแจแทน ยองแจปิดปากไม่ยอมให้ลิ้นของจุนฮงเข้ามาแต่พอรู้สึกเจ็บตรงริมฝีปากก็เผลอเผยอปากแล้วจุนฮงก็ส่งลิ้นเข้ามา จากรสจูบอันรุนแรงค่อยๆเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน สติทั้งคู่ก็เริ่มไหลไปตามความต้องการ แรงของยองแจที่เคยมีก็เหมือนถูกดูดออกไป
"อื้อ "
เสียงประท้วงในลำคอดังประท้วงเพื่อบอกคนที่แย่งชิงอากาศหายใจไป จุนฮงผละออกมาก่อนจะมองหน้ายองแจที่ตอนนี้แดงเพราะขาดอากาศหายใจแล้วน้ำตาก็ใหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
"ไม่ร้องนะยองแจ"
จุนฮงลุกออกจากตัวยองแจก่อนจะดึงยองแจให้ขึ้นมานั่งแล้วก็กอดเอาไว้
"นายทำแบบนี้ทำไม"
"ก็นายไม่ยอมคุย"
"แค่นี้น่ะหรอ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน นายเข้าใจมั้ยชเวจุนฮง"
"ไม่เข้าใจยูยองแจ งั้นเราก็เปลี่ยนสถานะของเรากันดีมั้ย"
"ไม่"
"แต่เสียใจด้วยเพราะยังไงนายก็ต้องเปลี่ยน"
ไม่มีคำปฏิเสธออกมาจากปากยองแจเพราะตอนนี้ถูกจุนฮงปิดปาก จากปากก็มาตรงลำคอขาวที่ถูกขบเม้มจนเป็นรอยแดง มือข้างหนึ่งก็ไล้เข้าไปใต้เสื้อขาวก่อนจะฉีกเสื้อของคนใต้ร่างออกแล้วผิวขาวนวลเนียนก็ยิ่งดึงให้ร่างสูงอยากสัมผัส ลิ้นร้อนลากวนอยู่ตรงเม็ดสีทับทิมสร้างความเสียวซ่านให้ยองแจ จุนฮงจูบริมฝีปากอิ่มขยับริมฝีปากเพื่อเรียกร้องให้ยองแจจูบตอบและยองแจก็ทำตาม
"ยังไม่ได้ยินเสียงเลยนะ ไม่ต้องอายหรอกเพราะยังไงต่อไปนายก็ต้องทำมันบ่อยขึ้น ยูยองแจ"
"ชั้นเกลียดนาย"
"เกลียดงั้นหรอ งั้นก็ช่วยครางหวานๆด้วยละกันนะ ยูยองแจ !"
แล้ววันที่คนๆหนึ่งถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจโดยคนที่ไว้ใจก็มาถึง ร่างกายที่ตอบสนองกับความต้องการอันพลุ่งพล่านแต่จิตใจกลับบอบช้ำอย่างสาหัส ร่องรอยบนเรือนร่างถึงแม้มองเห็นได้แต่ก็จางหายได้ บาดแผลในจิตใจไม่สามารถมองเห็นและมัน...ไม่เคยหายไป
ชั้นเกลียดนาย
ชเว จุนฮง
โรงพยาบาลยังคงเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาเสมอ แถมยังมีผู้คนเดินสวนกันแม้ไม่มากแต่ก็ไม่น้อย แต่นั้นเป็นแค่ส่วนของชั้นล่างสุดหากขึ้นไปยังห้องผู้ป่วยสิ่งที่สัมผัสได้มีเพียงความเงียบเท่านั้น
"ก็อย่างที่บอกไป"
"แต่นายน่าจะเป็นคนฟื้นความทรงจำให้ฮิมของนายนะกุก"
"ถ้าใช้วิธีของนายมันเร็วกว่า"
"แล้วนายรู้รึไงว่า 1ปีที่ผ่านมาน่ะฮิมชานเจออะไรมา ถ้าแค่เกิดอุบัติเหตุความทรงจำก็น่าจะหายไปชั่วคราวสิ"
"ก็...ไม่่รู้สิว่าใน 1ปีที่ผ่านมาฮิมชานไปเจออะไรมาแต่ฮิมชานก็เลือกแล้ว"
"แต่ไม่ว่ายังไงการฟื้นความทรงจำนายควรจัดการเองนะ"
"เฮ้อ ~ ถ้ารู้ว่าในปีที่ผ่านมาไปเจออะไรมาบ้างก็คงจะดี"
"แต่ถ้ารู้ก็จะมีคนเจ็บเพิ่มอีก 1"
"ก็คงงั้น แล้วไทม์เมอร์อย่างนายตกงานแล้วรึไง"
"เปล่า แต่มีหมาเรียกเลยต้องมา"
"โทษทีพอดีเป็นหมอไม่ใช่หมา"
"อารมณ์ดีแล้วสิ งั้นไปละ"
แล้วห้องสีเหลี่ยมสีขาวก็หลงเหลือเพียงคุณหมอหนุ่มผู้เป็นที่ต้องการของใครหลายคนในโรงพยาบาลทั้งคุณหมอ พยาบาลและผู้ป่วย
หิมะที่เคยปกคลุมเปลี่ยนทุกพื้นที่ให้กลายเป็นสีขาวตอนนี้ก็เริ่มละลาย พื้นที่บางส่วนเริ่มเผยให้เห็นสีพื้นผิวของตัวอาคาร จากอากาศหนาวๆก็เปลี่ยนเป็นเย็นสบายกำลังดี ไม่ร้อนหรือหนาวจนเกินไป ห้องครัวแสนสะอาดได้ถูกทำให้เลอะไปด้วยแป้ง ของใช้ต่างๆถูกวางไว้ในอ่างล้างจานที่ตอนนี้เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำขนม กลิ่นหอมของขนมที่อยู่ในเตาลอยอบอวลไปทั่วห้อง
ติ้ง !
ขนมที่ดำน้ำตาลถูกยกออกมาจากเตาอบขนมก่อนจะปล่อยให้เย็นซักพักแล้วเริ่มตัดให้เป็นก้อนสี่เหลี่ยมเพื่อนำไปให้ใครบางคนที่ดูแลเขาอย่างดี
"ทำได้แล้ว ไม่เละด้วย"
รอยยิ้มอันสดใสเปล่งประกายทันทีเมื่อขนมออกมาไม่เละเพราะทุกครั้งหน้าตาขนมจะเละแต่รสชาติกลับอร่อยอย่างน่าประหลาดใจ เสียงข้อความเข้าทำให้ละความสนใจจากขนมไปหาโทรศัพท์เพื่อกดอ่านข้อความล่าสุดที่ถูกส่งเข้ามา เมื่อเปิดอ่านรอยยิ้มแห่งความดีมจและสดใสก็ยิ่งเปล่งประกาย คนทำขนมก็นำขนมใส่กล่องอาหารไปให้ก่อนจะจัดการเก็บกวาดห้องครัวแล้วรีบออกบ้านไป
ตอนนี้พี่อยู่ที่บ้านครับ มาหาพี่ได้นะน้องมุน
เมื่ออากาศเริ่มเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ก็ค่อยๆเปลี่ยนไป และมันจะยังคงเปลี่ยนไปเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายได้เรียนรู้และปรับตัวเข้าหาซึ่งกันและกัน จนบางครั้งก็เจ็บปวดด้วยกันทั้งสองฝ่าย .....
___________________________
ขออภัยที่ฉากเรทไม่ได้ยาว เป็นมือใหม่หัดแต่งน่ะ -..- แต่พวกนายเข้าใจใช่ป่ะว่าโล่แจทำอะไร .... ถึงแม้แดออบจะออกน้อย แต่ก็น้อยจริงๆ (หือ ?) มันจะค่อยๆเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้วนะทุกคน ซึ่งทางฝั่ง 4ฤดูก็เป็นฤดูใบไม้ผลิพอดี แต่บ้านเรานี่สิยิ่งเข้าเดือนเมษาอากาศก็ยิ่งร้อน ออกจากบ้านทีเหมือนโดนระเบิด
เพราะงั้น ลาล่ะ สวัสดี ('-')/
ความคิดเห็น