คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : V
V
ความรู้สึกหนักที่กลางลำตัวเหมือนโดนอะไรทับกับลมร้อนเป่ารดหน้าผากทำให้ยองแจต้องลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นคือสีเทา อย่างต่อไปคือใบหน้าขาวเนียนจนน่าอิจฉา ดวงตาที่ปิดสนิทลมหายใจสม่ำเสมอเป็นสิ่งยืนยันว่า หลับสนิท ทำให้ยองแจนอนมองใบหน้านี้อย่างไม่กลัวว่าจุนฮงจะตื่น
"ตอนหลับน่ารักกว่าตอนตื่นอีก มองๆไปก็เหมือนลูกหมาเลย อืมมม ลูกหมาสีขาว "
ยองแจนอนมองจุนฮงไปก็ยิ้มไปแถมยังไม่ขยับเพราะกลัวคนที่พักผ่อนน้อยจะตื่นขึ้นมา จากรอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นความนิ่งก่อนจะขยับตัวนั่งพิงหัวเตียงแล้วค่อยลูบผมของจุนฮงอย่างเบามือ
"อืมมม ~"
"ตื่นแล้วหรอ"
แต่คนที่ตื่นแล้วกลับเปลี่ยนมาคว้าตัวยองแจลงไปนอนเหมือนเดิมก่อนจะกอดเอวบางเอาไว้แน่น
"จุนฮง"
"นอนต่ออีกหน่อยสิหมูได้นอนนิดเดียวเอง"
"ตื่นได้แล้ว"
"หอมแก้มก่อนสิ"
"ฝันไปเหอะ ! ไม่ตื่นก็ไม่ต้องตื่น !"
ยองแจพยายามแกะมือออกทั้งดิ้นทั้งสะบัดแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกจากวงแขนแกร่งนี่ดิ้นไปดิ้นมาจนเหนื่อยเลยหยุด
"ไม่ดิ้นต่อล่ะ กำลังสนุกเลย"
จุนฮงนอนมองยองแจที่ตอนนี้นอนหอบจนแก้มขาวใสกลายเป็นสีแดงอ่อนอย่างน่ารัก
"สนุกมากรึไง"
"อย่าพึ่งพูดสิ พักให้หายเหนื่อยก่อน"
"ปล่อยสิ"
"แล้วถ้าไม่ปล่อยล่ะ"
มันก็อันตรายกับใจของชั้นน่ะสิ ไอ้บื้อ !
"ทำไมไม่ตอบล่ะ"
"เหนื่อย"
"งั้นก็ไม่ต้องลุกไปไหน นอนให้กอดงี้แหละ" พูดจบก็ดึงตัวยองแจเข้ามากอดทันที
"นี่ ! ปล่อย !"
"...."
"อย่ามาแกล้งหลับนะ !"
"....."
"ชเว จุนฮง !" น้ำเสียงของยองแจที่เปลี่ยนไปทำให้จุนฮงยอมลืมตาขึ้นมาก็เห็นยองแจนอนมองหน้าตัวเองอยู่
"โกรธหรอ ?"
"...."
"ไม่เอา ห้ามโกรธสิแกล้งเล่นนิดหน่อยเอง"
"...."
"ปล่อยก็ได้แต่ต้องหายโกรธนะ"
"...."
"ขอโทษถ้ากอดยองแจแล้วยองแจไม่ชอบ จะไม่ทำอีกเพราะงั้นหายโกรธเถอะนะ"
ไม่ได้ไม่ชอบนะ ! ไอ้บื้อ !
"รู้แล้วก็ปล่อยสิ" แล้วยองแจก็หลุดออกจากการเกาะกุมอย่างง่ายดายแต่คนทั้งคู่กลับรู้สึกเจ็บปวด
จุนฮงเลือกนอนหันหลังให้ยองแจส่วนยองแจก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป
นายคงรังเกียจชั้นมากสินะยองแจ
แสงแดดอ่อนๆเริ่มลอดผ่านม่านผืนบางเข้ามาใบกระทบกับใบหน้าขาวใสที่กำลังหลับตาพริ้มโดยไม่รับรู้การมาเยือนของใครบางคน
เสียงย่ำเท้าอันแผ่วเบาก้าวเข้ามาใกล้เตียงมากขึ้นเรื่อยๆก่อนจะนั่งลงอีกฝากนึงเพื่อจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลของเจ้าของหัวใจและคำสัญญา
"ฤดูหนาวของผมตอนนี้ทั้งอ่อนโยนทั้งอบอุ่นแล้วก็สดใสด้วยครับ :3"
ยิ่งนึกถึงข้อความที่คนตรงหน้านี้ส่งมาก็ยิ่งยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศรีษะอย่างเบามือ พอคนนอนหลับรู้สึกถึงไออุ่นก็ขยับตัวเข้าหาทันทีนักย่องเบาก้มหน้าลงมาจนรับรู้ได้ถึงความนิ่มและเย็นจากริมฝีปากของคนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่
"พี่จะได้ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเอาจูบแรกของจงออบไป พี่รักจงออบนะ"
เสียงที่ดังขึ้นค่อยๆแผ่วเบาราวกับเสียงลมที่คอยพัดผ่านไปยังที่ต่างๆเสียงกระซิบที่ทำให้ใครคนนั้นฝันดีจนไม่อยากตื่น
ผมไม่รู้ว่ารักเป็นยังไงแต่อยู่ใกล้พี่ทีไรหัวใจผมเต้นระรัวราวกับกลอง
เสียงน้ำกระทบพื้นดังออกมาจากห้องน้ำคนที่พึ่งตื่นนอนก็เลยรู้ว่าคุณหมอหายไปไหนยงกุกเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าคลุมอาบน้ำสีน้ำเงินเข้มท่อนบนนั้นผ้าคลุมแหวกจนเผยให้เห็นแผงอกส่วนฮิมชานที่นั่งอยู่ปลายเตียงก็รีบหยิบของใช้ต่างๆเดินเข้าห้องน้ำไป ห้องครัวอบอวลไปด้วยกลิ่นกาแฟและขนมปังฮิมชานลงมาก็เห็นยงกุกกำลังง่วนอยู่กับเตาขนมปังปิ้ง
"คุณหมอยง"
"อรุณสวัสดิ์ครับ"
"มอร์นิ่งคิส จุ้บ !" ฮิมชานเขย่งตัวหอมแก้มยงกุกเบาอย่างออดอ้อน
"วันนี้ผมกลับบ้านค่ำหน่อยนะ"
"ผมก็เหงาแย่เลยสิ"
"ไม่เหงาหรอกเดี๋ยวเพื่อนผมจะมาอยู่เป็นเพื่อน"
ฮิมชานทำเสียงจึ้กจั้กเพราะไม่พอใจในคำตอบเท่าไหร่ใบหน้าก็บึ้งเล็กน้อยอย่างงอนๆคุณหมอโดยฮิมชานก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
"ฮิมชานอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าตอนกลับจะได้ซื้อมาให้"
"ไม่เอาแค่คุณหมอกลับบ้านมาเร็วๆจะดีกว่าเยอะ" ยงกุกนั่งมองฮิมชานทานอาหารเช้าแล้วก็เอาแต่นั่งยิ้มโดยจิบกาแฟไปด้วยอย่างเพลินตา
"คุณหมอยงทำไมไม่ทานขนมปังด้วยล่ะ"
"ไม่ดีกว่า ผมต้องไปแล้ว" ยงกุกเดินออกมาโดยมีฮิมชานเดินตามมาส่งภาพที่เห็นราวกับคู่รักสามีภรรยาที่แต่งงานใหม่แล้วจู่ๆยงกุกก็เชยคางมนขึ้นมาก่อนก้มลงจูบริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน
"มอร์นิ่งคิสครับ แล้วจะรีบกลับมา"
รถสีดำขับออกไปแล้วแต่ฮิมชานยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สัมผัสเมื่อกี้ยังคงติดอยู่โดยไม่จางหายไปเมื่อได้สติหน้านวลขาวก็มีสีแดงขึ้นทันทีก่อนจะรีบเข้าบ้านทันที
ห้องสมุดเป็นสถานที่อันเงียบสงบแม้มีผู้คนมากขนาดไหนแต่เสียงรบกวนก็ไม่มีอยู่ดี ที่แห่งนี้จงออบชอบมาเป็นประจำ มานั่งอ่านหนังสือบ้าง หาแรงบัลดาลใจบ้าง ความเงียบทำให้จิตใจของคนตัวเล็กนี้สงบลงแต่วันนี้กลับไม่สงบอย่างทุกวัน
"ฤดูหนาวของผมตอนนี้ทั้งอ่อนโยนทั้งอบอุ่นแล้วก็สดใสด้วยครับ :3"
"อย่างนั้นหรอครับ แล้วอ่อนโยน อบอุ่น สดใสเหมือนที่น้องมุนบอกจริงรึเปล่า ?"
"ไม่แน่ใจครับเพราะผมไม่ได้สนิทกับเขา"
"งั้น...เรามาทำความรู้จักกันอย่างจริงจังดีมั้ย ?"
จงออบนั่งอ่านข้อความมาสักพักนั่งพิมพ์แล้วก็ลบออก พิมพ์ใหม่แล้วก็กดลบอีก ทำอย่างนี้มาได้สัก 10 นาทีแล้วแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกดส่ง อีกฝ่ายที่นั่งรอการตอบข้อความอยู่อีกทางก็อมยิ้มกับท่าทางของจงออบผลสุดท้ายทนไม่ไหวเลยลุกเดินไปดึงเก้าอี้ตรงข้ามจงออบแล้วก็นั่งลง
"พี่แดฮยอน"
"พี่มาเอาคำตอบครับ"
"เอ่อ..."
"งั้นเปลี่ยนคำถาม วันนี้จงออบว่างรึเปล่า"
"ก็..ว่างครับ มีอะไรรึเปล่าพี่แดฮยอน"
"งั้นวันนี้อยู่กับพี่ทั้งวันนะครับ พี่อยากให้จงออบช่วยน่ะ"
"เอางั้นก็ได้ครับ"
"งั้นมื้อเที่ยงนี้พี่เลี้ยงเอง"
จู่ๆแดฮยอนก็โผล่มาอยู่ด้านข้างจงออบตอนไหนไม่รู้แถมยังยื่นมือมาให้จงออบจับเพื่อเป็นหลักไว้ตอนลุกคนตัวเล็กไม่อยากทำมารยาทไม่ดีใส่เลยวางมือลงบนมือหนา แดฮยอนยิ้มอย่างสดใสที่จงออบยอมวางมือลงบนมือตัวเองและเขาก็เจ้าเล่ห์พอที่จะกุมมือเล็กนี้ไว้
บ้านหลังนี้ยังคงเงียบสงบเหมือนเดิมภายในบ้านมีคนๆเดียวซึ่งทำความสะอาดบ้านจนสะอาดเอี่ยมทุกซอกทุกมุม
ฮิมชานเดินเข้ามาในห้องๆหนึ่งซึ่งเหมือนห้องว่างเปล่าที่ไม่มีคนอยู่แต่เปล่าเลยห้องนั้นกลับมีของตกแต่งและยังมีร่องรอยของการเข้ามาใช้งานอยู่โดยเฉพาะเตียงซึ่งมีรอยยับยู่ยี่ที่เหมือนมีคนมานอนแล้วพึ่งลุกออกไปก็ยิ่งทำให้ฮิมชานสงสัยแต่ก่อนที่ฮิมชานจะเข้าไปค้นห้องเสียงสัญญาณหน้าบ้านก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
"บ้านใครหรอครับ"
"บ้านของคนๆหนึ่งแต่วันนี้เราจะมาอยู่เป็นเพื่อนกับใครบางคนน่ะ"
"แต่พี่แดฮยอนครับ"
"ว่าไงครับจงออบ"
"จะไม่ปล่อยมือผมจริงๆหรอครับ"
"จับมือกันไว้อย่างนี้มันอุ่นดีนะ แต่ถ้าจงออบไม่ชอบพี่ก็จะไม่ทำ"
"ไม่ใช่ไม่ชอบนะครับแต่ว่ามัน..."
คำพูดของจงออบก็ถูกกลบด้วยเสียงพูดของใครอีกคนที่ดังขึ้นมา แดฮยอนรู้สึกขัดใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่แสดงท่าทีออกมาแล้วจึงหันไปมองประตูบ้้านซึ่งถูกเปิดออกด้วยผู้ชายหน้าหวานร่างสูงโปร่งบาง จงออบถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะก้มมองมือตัวเองที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของแดฮยอนซึ่งมือหนานั้นจับมือบางไว้ตลอดโดยไม่ปล่อย
มันเหมือนคู่รักกันเลยน่ะสิครับพี่แดฮยอน
"ขอโทษด้วยนะครับผมก็นึกว่าคุณหมอพูดเล่นซะอีก"
"ไม่หรอกครับ พอดีผมกับแฟนก็ว่างด้วย" จงออบหันมามองหน้าแดฮยอนอย่างรวดเร็วซึ่งแดฮยอนก็มองมาด้วยดวงตายิ้มๆ
"น่ารักจังนะครับ" คำชมของฮิมชานเล่นเอาจงออบหน้าแดงไปถึงหู เพราะความหมายของฮิมชานไม่ได้ชมว่าจงออบน่ารักแต่หมายถึงคู่ของเขาน่ารัก
"คุณ..ความจำเสื่อมสินะครับ"
"คุณหมอยงบอก ?"
"ครับ พอดีเค้ามาปรึกษาผมเกี่ยวกับการฟื้นฟูความทรงจำให้กลับมาน่ะครับ"
"อ่า ผมมีคำถามครับ ถ้าความทรงจำไม่กลับมาล่ะครับ"
"คุณก็อาจจะรู้สึกว่างเปล่าเป็นบางครั้ง ส่วนคนรอบข้างคุณก็อยู่ที่ว่าพวกเขาจะรับคุณในอีกตัวตนนึงได้รึเปล่า"
"แต่ผมว่าถ้าความทรงจำไม่กลับมามันน่าเศร้านะครับทั้งกับตัวคุณฮิมชานแล้วก็ทั้งกับคนรอบข้างด้วย"
จงออบพยายามดึงมือให้ออกมาจากการเกาะกุมแต่แดฮยอนไม่ยอมให้เอาออกเลยเหมือนเกิดสงครามขึ้นเล็กน้อยในห้องรับแขก
"ว่าแต่ทานข้าวเที่ยงมารึยังครับ"
"ทานมาจากข้างนอกแล้วครับ พี่ฮิมชานทานรึยังครับ"
"ทานแล้วครับ"
"ผมขอถามอะไรคุณอย่างนึงได้มั้ยครับฮิมชาน"
"ถ้าผมตอบได้ผมจะตอบครับ"
"งั้นก็ดีครับ :)"
"แล้วคุณต้องการถามอะไรผมล่ะแดฮยอน" แดฮยอนทำเพียงยิ้มออกมาแล้วจงออบที่นั่งอยู่ก็หลับไปตอนไหนไม่มีใครรู้
"ถ้ามันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดมากๆคุณยังต้องการมันคืนมาอยู่อีกมั้ย ? ฮิมชาน"
ห้องทั้งห้องถูกความเงียบเข้าครอบงำไร้คำตอบจากผู้ถูกถามเมื่อเขาตกอยู่ภวังค์ของการคิดตามภาพต่างๆจากโลกอีกมิติที่เป็นเรื่องสมมุติก็ถูกสร้างขึ้นในความคิดของคิมฮิมชาน
"ถ้าความทรงจำเหล่านั้นสร้างบาดแผลให้คุณ คุณยังต้องการมันอยู่รึเปล่า ? คนที่สร้างบาดแผลในจิตใจให้คุณ คุณยังต้องการจดจำพวกเค้าอยู่อย่างนั้นใช่มั้ย ? คุณต้องการมันจริงๆรึเปล่าล่ะคิมฮิมชาน "
เสียงนาฬิกาดังเป็นจังหวะไปตามคำพูดของแดฮยอน น้ำเสียงเนิบช้าแต่สะกดจิตให้ฮิมชานเห็นภาพตาม ภาพต่างๆหลั่งใหลเข้ามาในความคิดยิ่งแดฮยอนพูดออกมามากเท่าไหร่ภาพก็จะยิ่งทวีความโหดร้ายขึ้น ฮิมชานนั่งนิ่งตกอยู่ห้วงความคิดอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็นจนคำถามสุดท้ายภาพทุกอย่างก็หยุดลง
"จิตใจคุณพร้อมจดจำเรื่องราวทุกอย่างรึยัง ?"
เสียงนาฬิกาหายไปเหลือแค่ความเงียบกับบรรยากาศที่สับสนของคนๆหนึ่ง แสงแดดยามบ่ายเริ่มสาดทอแรงขึ้นมากจากตอนเที่ยงแต่บุคคลภายในบ้านหลังนี้ยังคงเงียบงัน
"ไม่ต้องห่วงนะครับ ภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้นในสมองของคุณน่ะเป็นเพียงเรื่องสมมุติ ถ้าคุณพร้อมก็บอกยงกุกแต่วันนี้ผมมาเพื่อทดสอบจิตใจและอยู่เป็นเพื่อนคุณจนกว่ายงกุกจะกลับมา"
"คุณเป็นใคร"
"หมายถึงในฐานะไหนล่ะครับ แต่ไม่ว่ายังไงคำตอบสำหรับคำถามนี้ผมก็บอกได้แค่ว่า ผมก็จองแดฮยอนไงครับ :)"
"แล้วในฐานะผู้สร้างภาพล่ะครับ คุณคือใคร"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ผมก็แค่ ...
ตาแก่หงำเหงือกที่เร่ร่อนอยู่ในโลกมนุษย์ก็เท่านั้น"
คำตอบที่มีแต่ความน่าสงสัยไม่ได้ทำให้ฮิมชานหายสงสัยแต่กลับเพิ่มความสงสัยให้มากขึ้นไปอีก รอยยิ้มปริศนาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าต้องการอะไร ยิ่งสร้างความระแวงให้ฮิมชานมากขึ้นเป็นเท่าตัว
"แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องของเด็กน้อยที่กำลังหลับใหลเพราะผมจะไม่มีวันทำร้ายเด็กน้อยของผมหรอก"
สายตาที่อ่อนโยนของแดฮยอนมองใบหน้าที่กำลังหลับของจงออบอย่างห่วงใยมือก็คอยลูบศรีษะอย่างปลอบประโลมอย่างหวังว่าเด็กน้อยคนนี้คงกำลังฝันดี
"เด็กน้อยคนนี้คงโชคดีนะครับที่ได้หัวใจของคุณไป"
"อย่างนั้นหรอครับ"
"ครับ นี่ก็จะ5โมงแล้วผมคงต้องไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะครับ คุณจะอยู่ทานข้าวด้วยรึเปล่า ?"
"ครับ ยังไงผมก็ต้องอยู่จนกว่าเจ้าของบ้านจะกลับมา"
ฮิมชานเดินเข้าห้องครัวไปเพื่อจัดเตรียมอาหารสำหรับ 3 คน ความคิดมากมายทำให้ใบหน้าหวานดูเคร่งเครียดมากกว่าทุกวันแต่ยังคงความสวยของใบหน้าไว้อยู่ดี ส่วนแดฮยอนก็นอนฟุบกับโต๊ะเพื่อมองดูใบหน้าเจ้าของหัวใจของเขาที่ตอนนี้กำลังหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขด้วยพลังของเขา ขนตางอนยาวแก้มป่องๆสีขาวอมชมพูริมฝีปากอวบอิ่มสีแดง ลักษณะทั้งหมดนี้ถ้าคนๆนี้เป็นผู้หญิงก็รู้ได้เลยว่าจะน่ารักขนาดไหน
กำลังฝันอะไรอยู่นะ
เด็กน้อยของเรา
___________________________
อุว่ะฮะฮ่า อัพครบแล้ว 100 % เราจะไม่ยอมให้พี่หิมความจำกลับมาเร็วๆ เราชอบแกล้งหิมชานชาน นางน่าแกล้งดี -..- ตอนนี้โล่แจออกน้อยจัง แถมคุยกันดีๆไม่เป็นด้วย ทะเลาะกันตลอดอ่ะ แดออบ คู่นี้หวานกันเกินหน้าเกินตาชาวบ้านจังเลย คู่อื่นปัญหาเยอะแยะทำไมคู่นางไม่มีปัญหา #นั่นน่ะสิ เวิ่นเว้อมาเยอะละ ง่วงนอนจัง = =
**สำหรับใครที่อยากอ่านฟิคของเพื่อนเราต้องขอโทษที่ต้องบอกว่าพวกนายต้องเสิร์ชกันเอง เพราะเราลิงค์แล้วรูปมันจะไม่ขึ้น เพราะฉะนั้น i'm sorry to hear that (?)
@kikgigs
ทวง ด่า ตบ ตี ไรท์ได้ที่นี่
มาทัก มาคุยด้วยก็ได้นะ ไม่กัด
ลาล่ะ สวัสดี ('-')/
ความคิดเห็น