[B.A.P] Timer Time

ลำดับตอนที่ #5 : IV

IV

อากาศยามค่ำคืนอุณหภูมิค่อยๆลดลงอากาศจากเย็นสบายก็กลายเป็นความหนาวเย็นเข้ามาแทนที่ร้านอาหารเลยมีคนเดินเข้าร้านมากขึ้นแต่ก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อยรีบกลับเข้าบ้านเพราะอุณหภูมิอันหนาวเหน็บและแล้วหิมะแรกของปีก็โปรยปรายลงมา

"คุณหมอยงดูสิ หิมะแรกของปีนี้ตกลงมาแล้ว ~"

"เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"

ยงกุกหยิบผ้าพันคอของตัวเองมาพันไว้ให้กับร่างบางที่สวมเสื้อผ้าบางๆเท่านั้น

"สวยเนอะ"

ยงกุกไม่ตอบรับอะไรแต่ก็จ้องมองหิมะที่กำลังโปรยปรายลงสู่พื้นดินพร้อมกับตกอยู่ในห้วงของความคิดโดยฮิมชานคิดว่ายงกุกกำลังดูหิมะตกอยู่เลยไม่ได้ขัดอะไร

"นานๆทีจะเห็นคุณหมอคนเก่งอย่างบังยงกุกเครียดนะเนี่ยมีเรื่องอะไรรึเปล่า หรือว่าจะเป็นเรื่องคนไข้คนนั้นหว่า"

"คนไหนล่ะที่นายทาย"

"คนไข้หน้าหวาน แฟนเก่านายไงคุณหมอบัง"

"..."

"เงียบแบบนี้ใช่ชัวร์ คนเค้าความจำเสื่อมก็ต้องใช้เวลาฟื้นฟู อย่าคิดมากสิ"

"แล้วถ้าไม่ทำล่ะ"

"หมายความว่ายังไงล่ะ อืมมม ..... มันก็ขึ้นอยู่กับนายว่าจะทำหรือไม่ทำ แต่ถึงนายไม่ทำครอบครัวของเขาก็ทำ"

"เขาไม่เหลือใคร..."

"งั้นหรอ ก็ยิ่งเข้าทางไม่ใช่รึไง ? คิดดีๆล่ะบังยงกุก ไปละ โชคดีนะคุณหมอยง"

ผมควรทำให้ความจำคุณกลับมาใช่มั้ย

แล้วถ้าผมไม่ทำล่ะคุณจะมองว่าผมเป็นคนไม่ดีรึเปล่า ?

"คุณหมอ นี่ๆอย่ามายืนหลับน่า"

แรงเขย่าอย่างแรงที่แขนกับเสียงปลุกดังอยู่ข้างหูทั้งเขย่าแขนทั้งเสียงดังซึ่งยงกุกคาดว่าถ้าไม่ตอบคนตรงหน้าตอนนี้แขนก็อาจหลุดติดมือ

"คุณหมออออ !"

"เสียงดังทำไมครับ"

"ก็คุณหมอยืนหลับผมก็เลยปลุกไง"

"ผมไม่ยืนหลับหรอกแค่คิดอะไรนิดหน่อยแค่นั้น"

"คุณหมอมีเรื่องให้คิดเยอะสินะ ถ้าหยั่งงั้นก็ต้องพักผ่อนเยอะๆนะครับรู้มั้ย"

"ครับ ไปอาบน้ำได้แล้วนะครับอาบน้ำดึกเดี๋ยวจะไม่สบาย"

ฮิมชานยืนยิ้มแป้นก่อนจะจับมือยงกุกเดินเข้าไปในบ้านเดินตรงไปยังห้องครัวก่อนจะใช้สายตาบังคับยงกุกให้นั่งลง

"คุณหมอยงยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะครับ"

"ผมทานมาจากข้างนอกน่ะ"

"อย่าโกหกสิครับ ตัวคุณหมอไม่มีกลิ่นอาหารติดมาเลยนะ"

"ผมไม่ค่อยทานอะไรอยู่แล้ว"

"เป็นหมอก็ต้องรู้จักดูแลสุขภาพตัวเองด้วยสิครับอย่ามัวแต่ดูแลสุขภาพให้คนอื่น"

ร่างบางหยิบจับเตรียมส่วนประกอบพร้อมทำทุกอย่างด้วยความคุ้นเคยและคล่องแคล่วเมื่อส่วนประกอบพร้อมก็ถึงเวลาเอาลงไปผัดในกะทะกลิ่นหอมก็เริ่มกระตุ้นความอยากอาหารของบังยงกุกให้เริ่มทำงาน

"ฮิมชาน"

"ครับ"

"คุณต้องการให้ความทรงจำของคุณกลับมามั้ย ?"

เสียงปิดเตาดังขึ้นพร้อมกับอาหารถูกตักใส่จานพร้อมเสิร์ฟให้กับคุณหมอผู้นั่งลุ้นคำตอบด้วยความกังวลแต่ฮิมชานก็ยังไม่ตอบกลับเดินำปรินน้ำใส่แก้วให้ยงกุกก่อนจะนั่งลงในด้านตรงข้าม

"ความทรงจำหรอ ถ้าผมต้องการคุณหมอจะช่วยมั้ย แล้วถ้าผมจำทุกอย่างได้คุณหมอจะยังอยู่กับผมรึเปล่า ถ้าไม่ งั้นผมก็ไม่ต้องการมันหรอก เพราะโลกใบนี้ในตอนนี้ทุกคนคือคนแปลกหน้าสำหรับผม ยกเว้นคุณหมอ"

คำตอบกับความเหม่อลอยในดวงตาคู่สวยมีแต่ความว่างเปล่าราวกับทำยังไงก็นึกอะไรไม่ออกเมื่อยงกุกได้ฟังคำตอบพร้อมกับเห็นท่าทางของฮิมชานก็ยิ่งเครียด

ผมต่างหากฮิมชานที่ต้องถามคุณว่าถ้าคุณจำทุกอย่างได้คุณจะยังจากผมไปอีกครั้งรึเปล่า

ทั่วทั้งห้องเลยตกอยู่ในความเงียบต่างคนก็ต่างคิดไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมานอกจากเสียงช้อนกระทบจานที่ดังต่อเนื่องมาสักพัก

"แล้วถ้าผมยังอยู่กับคุณ คุณยังต้องการความทรงจำกลับมารึเปล่า"

ผมตัดสินใจแล้วแม้คุณจะจากผมไปอีกครั้ง

ผมก็จะทำให้คุณจำผมได้ถึงแม้ผมจะต้องเจ็บปวดในตอนท้ายผมก็ยอม

"ถ้าคุณหมอยังอยู่กับผม ผมก็ตกลงครับ"

เวลาที่เลือกทั้งคู่ก็เลือกโดยที่ไม่รู้ว่าในตอนท้ายจะเกิดอะไรขึ้นคนหนึ่งเลือกเพื่อให้อีกคนจำตนเองได้แม้ตอนสุดท้ายอาจเจ็บปวด ส่วนอีกคนเลือกเพราะเป็นความต้องการของอีกคนแม้ไม่รู้ว่าความทรงจำที่หายไปนั้นเป็นแบบไหน

ท่ามกลางหิมะแรกของปีโปรยปรายผู้คนต่างกางร่มเพื่อป้องกันไม่ให้โดนหิมะที่กำลังร่วงหล่นลงมาสีสันของค่ำคืนนี้คือหิมะ ที่จะมาแต่งแต้มทุกอย่างให้กลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์และยังเป็นค่ำคืนที่ใครบางคนกำลังคิดถึงคนที่มาทำให้หัวใจสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"น้องมุนครับ"

"ว่าไงครับพี่แดฮยอน"

"น้องมุนคิดว่าฤดูหนาวสำหรับน้องมุนเป็นแบบไหน"

"เอ๋ ? หมายถึงยังไงหรอครับ"

"น้องมุนรู้มั้ยฤดูหนาวมันทั้งเงียบเหงา อ้างว้างและแสนเศร้าแต่ตอนนี้มันกลายเป็นฤดูหนาวที่สวยงามและอบอุ่นอีกครั้ง"

รอยยิ้มที่ส่งมาให้ตอนกลางวันยังติดอยู่ในความทรงจำรอยยิ้มที่ทั้งสดใสและดึงดูดจนไม่อาจละสายตายิ่งนึกถึงหัวใจก็ยิ่งสั่นระรัว

"แล้วฤดูหนาวของน้องมุนเป็นแบบไหนครับ"

เมื่อนึกถึงคำถามที่ยังไม่ได้ให้คำตอบก็ยิ่งเครียดถึงแม้แดฮยอนจะไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบแต่ตัวเขากลับรู้สึกอยากตอบแม้จะทำให้ตัวเองหน้าแดงด้วยความเขิลอายก็ตาม

ฤดูหนาวของผมตอนนี้ทั้งอ่อนโยนทั้งอบอุ่นแล้วก็สดใสด้วยครับ :3

เมื่อกดส่งข้อความเสร็จก็โน้มตัวลงนอนทันทีแต่คนตัวเล็กตอนนี้ดันนอนไม่หลับได้แต่ลุ้นว่าเขาจะเข้าใจความหมายมั้ยผลสุดท้ายก็จมอยู่ในความฝันอันแสนหวานโดยมีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

ลุ้นรับมือถือสุดไฮโซ2เครื่อง!สมัครดวงรักและผลสลากฯกด *498*48# (3บ/ขค)

สตูดิโอจากมีคนมากมายกลับเหลือเพียงคนสองคนจากที่กลับบ้านไปแล้วก็โดนอุ้มขึ้นรถมาที่นี่อีกครั้ง

"มาสตูดิโอทำไมไหนบอกว่าจะไปบ้านนายไงจุนฮง"

"ยังไม่อยากให้หมูไปบ้าน"

"ทำไมล่ะ"

"ไม่ต้องถามมากหรอกน่า"

ก็แค่ตอนนี้แดฮยอนมันอยู่บ้าน เดี๋ยวเสียบรรยากาศ

เมื่อยิ่งก้าวเข้ามาก็ยิ่งมืดยองแจเลยหยุดเดินไม่ยอมเดินตามจุนฮงไปความเงียบที่ผิดปกติเลยทำให้จุนฮงหันกลับมาแต่ไม่เจอยองแจเลยรีบเดินกลับมา

"ยองแจ"

เสียงอ่อนโยนดังขึ้นอย่างปลอบประโลม ยองแจที่ตอนนี้นิ่งงันไม่ยอมขยับไปไหนพยายามข่มความรู้สึกและปลอบตัวเองจนร่างสูงโผล่มาความรู้สึกนั้นก็หายไป

"ไม่เป็นไรนะจุนฮงอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่กลัวนะครับคนดี"

จุนฮงดึงยองแจเข้ามากอดเพื่อให้ยองแจหายกลัวความแนบชิดทำให้รู้ว่าคนในอ้อมกอดตัวสั่นมากแค่ไหน  จุนฮงเลยจับมือยองแจเอาไว้ก่อนจะพาเดินไปด้วยกัน

"ยองแจไม่ต้องกลัวนะ จุนฮงจะจับมือยองแจไว้แล้วเดินไปด้วยกัน"

คนโกหก

ห้องสีขาวเต็มไปด้วยรูปถ่ายมากมายเรียงจากฤดูหนาวสีขาวไปจนถึงฤดูใบไม้ร่วงสีน้ำตาลภายในรูปของทุกฤดูมีนายแบบเพียงคนเดียวที่ถ่ายทอดความรู้สึกของแต่ละฤดูออกมา ฤดูหนาวที่แสนสวยงาม ฤดูใบไม้ผลิที่แสนอ่อนโยน  ฤดูร้อนที่แสนสดใส  ฤดูใบไม้ร่วงที่แสนเงียบเหงา

ชายเจ้าของห้องใส่สีขาวทั้งชุดกลืนไปกับสีของห้องมีเพียงผมสีดำเท่านั้นทำให้รู้ว่ามีคนอยู่ภายในห้องนี้

"มันหนาวนะไม่ออกไปไม่ได้หรอ ?"

"หิมะตกล่ะ  ไปเล่นหิมะกันนะ"

"ฤดูหนาวที่จริงมันไม่ได้เศร้านะแต่มันสวยงามต่างหาก"

"อยากกินไอศกรีมตอนฤดูหนาวจัง"

ยิ่งนึกถึงความทรงจำเหล่านั้นมากเท่าไหร่รอยยิ้มของเจ้าของห้องก็ยิ่งมีมากขึ้นเขาเดินวนไปตามรูปต่างๆเริ่มตั้งแต่ฤดูหนาวที่เป็นจุดเริ่มต้นของความรัก

"ไม่เอา ! ฝนตก ! เปียก !"

"เล่นน้ำฝนกันน้าาา ~"

"เสื้อกันฝนสีเหลืองเข้ากับเค้ามั้ยอ่ะ"

"ไม่เอานะอย่าไปสิ ฮึก เค้ากลัวนะ จะไปจริงๆหรอ ตัวจะทิ้งเค้าไว้บ้านคนเดียวหรอ"

ขี้กลัวขนาดนั้นใครจะไปกล้าทิ้ง

แค่ห่วงความปลอดภัยของตัวต่างหาก

"ร้อนจังเลยเนอะ"

"ตากแดดงี้ดำแน่เลย"

"เค้าทำขนมมาให้"

"หายงอลเค้านะ  หายโกรธเค้านะ  หายโกรธเถอะนะครับ สัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว"

"นี่ๆถ้าเค้าดำตัวจะรักเค้ามั้ย"

ไม่รักก็คงบ้าไปแล้ว

จนมาถึงฤดูใบไม้ร่วงจากรอยยิ้มอันสดใสกลายเป็นรอยยิ้มอันแสนเศร้าแล้วของเหลวใสก็เผยขึ้นในดวงตาสีรัตติกาล นิ้วเรียวค่อยๆไล้ไปตามรูปต่าง

"ตัวรู้มั้ยว่าเค้าตัวมากๆเพราะฉะนั้นตัวก็ต้องรักเค้าด้วยรู้มั้ย"

"ไม่เอานะ  ไว้แต่งงานกันก่อนสิเค้าถึงจะให้"

"แหะๆเค้าขอโทษนะ"

"เค้าอยากถ่ายรูปจังไปถ่ายรูปกันนะ"

"อยากใส่ชุดแต่งงานจัง"

"เรายังไม่มีรูปคู่เลยนะ มาถ่ายรูปคู่กันเถอะ"

"ถ้าตอนนี้เค้าบอกตัวว่า...เค้ายอมเป็นของตัวอ่ะ ตัวจะว่ายังไง ?"

"เค้าขออะไรตัวอย่างนึงได้มั้ย ?  เวลาที่ไม่มีเค้าตัวต้องอยู่ให้ได้อย่าร้องไห้นะน้ำตาตัวมีค่ากับเค้ามากๆเค้าไม่อยากทำให้ตัวเสียใจ ฮึก อย่าร้องไห้สิเค้าจะร้องตามแล้วรู้มั้ย ไอ้บ้า ! ฮึก ตัวอย่าเสียใจที่เรายังไม่ได้แต่งงานกัน  ตัวอย่าเสียใจที่ตัวทำตามคำสัญญาไม่ได้  ฮึก แต่เค้ารัก ฮึก รักตัวมากๆนะ ฮึก ถ้าตัวหมดรักเค้าแล้วก็ไม่เป็นไรถึงยังไงเค้าก็จะรักตัว.....ตลอดไป"

เมื่อมาถึงภาพของฤดูใบไม้ร่วงภาพสุดท้ายที่มีนายแบบน้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาไม่มีเสียงสะอื้นมีแต่ความเงียบเข้าโอบล้อมพร้อมความเจ็บปวดที่โหมเข้ามาทิ่มแทง แผลที่เคยหายกลับยิ่งเหวอะขึ้นยามนึกถึงใครอีกคนที่ตอนนี้กำลังหลับสบายในห้วงนิทราอันแสนหวาน

ตัวจะไม่จากเค้าไปอีกแล้วใช่มั้ย ? ตัวจะแต่งงานกับเค้าใช่มั้ย ?

เค้าไม่ได้ทิ้งตัวไปไหนเค้ารอตัวมาตลอด

ตัวก็จะรักเค้าเหมือนกันใช่มั้ย ?

เมื่อเดินเข้ามาเรื่อยๆก็เริ่มเห็นแสงสว่างเพียงน้อยนิดแต่ก็พอทำให้ยองแจรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง แสงสว่างทำให้เริ่มเห็นทางเดินยองแจอยากเอามือออกจากการเกาะกุมแต่ติดตรงที่มือใหญ่นี้จับมือเขาไว้แน่แถมยังมีเหงื่อออกอีก

จุนฮงตื่นเต้นอะไร ?

แล้วแสงสว่างที่เห็นเพียงเล็กน้อยก็สว่างจ้าขึ้นมาเมื่อเดินมาถึงด้านในตัวอักษรถูกทำให้มีแสงสว่างออกมาแล้วเสียงกระซิบอันแผ่วเบาก็ดังขึ้นที่ข้างหู

"จุนฮงขอโทษ กลับมาอยู่ด้วยกันนะ"

ยองแจก็ยังนิ่งราวกับกำลังประมวลผลในหัวสมองว่าเกิดอะไรขึ้น กำลังทำอะไรอยู่ และ ควรทำยังไง ตัวหนังสือส่องแสงท่ามกลางความมืดยิ่งยองแจหันไปดูใจก็ยิ่งอ่อน ทั้งคนอย่างจุนฮงกำลังเอ่ยคำว่าขอโทษทั้งๆที่ไม่เคยพูดกับใคร

"จุนฮงรู้ว่าจุนฮงนิสัยไม่ดี แต่ที่บ้านมันเงียบไม่มียองแจมาคอยบ่นบ้านมันเงียบเพราะงั้นกลับมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ"

"...."

"อย่าเงียบแบบนี้สิยองแจ ด่าก็ได้ ตบจุนฮงก็ได้ที่ทำให้ยองแจเสียใจแต่อย่าเงียบแบบนี้เลย"

"ขออย่างนึงได้ป้ะล่ะ"

"อะไรอ่ะ ถ้าทำได้จุนฮงก็จะทำ"

"ถ้านายทำไม่ได้ก็ไม่ไป"

"เอางี้เลย  งั้นก็ได้จุนฮงทำได้อยู่แล้วแค่บอกมาเดี๋ยวป๋าจัดให้"

"สัญญา ?"

"สัญญา"

"ห้ามหิ้วผู้หญิงเข้าห้อง ! ทำได้ป่ะถ้าไม่ได้ก็ไม่ไป"

"ของแบบนี้ง่ายนิดเดียว เพราะงั้นกลับมาอยู่ด้วยกันนะ"

"งั้นก็โอเค"

แค่ไม่หิ้วผู้หญิงเข้าห้องทำได้อยู่แล้วถ้ายองแจยอมตกเป็นของจุนฮงน่ะนะ ....

จุนฮงกับยองแจที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างกันในสตูดิโอโดยไม่มีใครพูดอะไรจนยองแจหลับแล้วมานอนพิงไหล่หนาของจุนฮง คนตัวสูงเลยเปลี่ยนท่าให้ยองแจมานอนซบอกแทนก่อนจะกอดร่างบางนี้เอาไว้อย่างหวงแหน

"มึงอ่ะรักยองแจ !"

"กูไม่ได้รัก !"

"ยอมรับว่ารักยองแจแล้วจะตายรึไง !"

"เออ ! กูรักยองแจ ! พอใจมึงยังไอ้คุณจอง !"

"เออ ! ก็แค่นี้"

"แต่ยองแจไม่ได้รักกู !"

"แม่งโง่อีกละ"

"เออ กูโง่ พอใจยัง"

"มึงนี้นะฉลาดตั้งแต่หลอกฟันสาวแต่เสือกโง่เรื่องยองแจ"

"แล้วจะให้กูทำไงเล่า !"

"มึงรักเค้ามึงก็บอกไป ไม่เห็นยาก"

"จุนฮงรักยองแจนะ กลับบ้านกัน"

เสียงกระซิบอันแผ่วเบาที่บอกไปคนในอ้อมกอดตอนนี้ก็คงไม่ได้ยินลมหนาวพัดผ่านมาคนในอ้อมกอดก็ยิ่งมุดตัวเข้าหาอกแกร่งมากขึ้นแล้วก็หลับต่อโดยปล่อยให้คนตัวสูงทรมานใจเพราะกลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยออกมาจากร่างบาง

"ยูยองแจอย่าไปทำแบบนี้กับใครรู้มั้ย ? หวง !"

แล้วเจ้าชายก็อุ้มเจ้าหญิงขี้เซาขึ้นแล้วพากลับไปยังปราสาทอันแสนอบอุ่น

_____________________________

แทรกความตลกเล็กน้อย ฮ่าๆๆๆ ข้อความเข้าพอดีเลยเอามาแต่งซะเลย ตอนนี้เป็นตอนที่แต่งยากอ่ะเพราะในฟิคเป็นฤดูหนาวหิมะตกงี้ แต่อากาศอ่ะดิ แม่งโคตรร้อนเลย เหงื่องี้ไหลหยั่งกะเขื่อนแตก

#เว่อๆ  รักจงออบมากเลย อั้ยย ~ #บอกทำไม ลาล่ะ สวัสดี ('-')/

ขอบคุณทุกเม้นต์  ขอบคุณทุกวิว ขอบคุณคอส ฮือออ นายเม้นให้เราด้วยอ่ะ ซึ้ง T^T

 ปล. สามารถอ่านฟิคของคอสได้นะ แด้บัง 

:-Daisy ✿