คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การฝึกวิทยายุทธ >> Write by Kit
เสียงนกร้องขับขานประสานเสียงตอบรับรุ่งอรุณยามเช้าที่มาถึง แสงแดดเริ่มทอประกายระยิบระยับสะท้อนกับผิวน้ำที่ลมพัดพลิ้วเป็นระลอกคลื่น เกรทเริ่มขยับตัวดีดดิ้นกายากวาดไปทั่วทั้งเตียงนอน -- นี่กี่โมงกี่ยามแล้วฟร่ะเนี่ย? -- เกรทคิดในขณะที่เปลือกตายังคงปิดสนิทแล้วถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ -- สาธุ ขอให้เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝันที่เถอะ -- แล้วเจ้าหล่อนก็เปิดเปลือกตาโดยหวังว่าจะเห็นเพดานบ้านตัวเอง แต่...
เพดานไม้สีเก่าคร่ำคร่าสูงราคา หน้าต่างมีใบตำลึง -- รึเปล่าฟร่ะ -- เลื้อยพันเข้ามาในห้อง ณ อีกซีกหนึ่งของห้องถูกจัดแจงแออัดยัดเยียดด้วยหนังสือจำนวนมหาศาล ((T..T)) -- ตูอยากกลับบ้าน -- แต่ก็นั่นแหล่ะ ไอ่เกรทมันจะทำอะไรได้ นอกจากยอมรับชะตากรรมอันเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นต่อไป....................เกรทลุกขึ้นจากเตียงด้วยความโศกา แต่ก็ต้องสะดุดกับใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอคนนั้นดูสง่าน่ามองยิ่งนัก
เธอคนนั้นรวบผมไว้ครึ่งหัวแล้วปล่อยอีกครึ่งที่หยิกดำยาวถึงแผ่นหลังสยายเหมือนตุ๊กตา ใบหน้าเนียนเรียบไร้ริ้วรอยใดมาทำให้หมองถูกแต่งแต้มด้วยโทนสีเบจ ขอบตาดำขนตายาวและต่างหูเงินทำให้ดวงตาเรียวดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้น เสื้อลินินทองแหวกลึกจนเห็นเสื้อหนังสีดำข้างใน เกราะเงินโอบอุ้มเรือนร่างช่วงลำตัว กางเกงสีแดงอิฐเข้มสไตล์แขกขาสั้นรับกับรองเท้าสานสีน้ำตาลเข้ม
"เหอะ..." -- เป็นไปไม่ได้ -- นัยน์ตาเกรทเผยว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น
"เหอะ...เหอะ" เกรทลองใส่โชคอัพ
-- นี่ตูรึนี่ -- ((-..-))
-- ตูไม่มีทางงามขนาดนี้หรอก อย่างดีก็......ไม่มีวะ --
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!" ((O๐O))
เกรทวิ่งตรงไปยังกระจกเพื่อพิสูจน์ว่านี่คือความฝัน ส่งผลให้เสียงกระแทกเท้าและเสียงปีศาจเกรทดังไปยังชั้นที่ยายเฒ่าและคาร์ลอยู่
"ท่านมั่นใจนะว่านาง..." คาร์ลพูดกับยายเฒ่าด้วยความไม่มั่นใจในตัวผู้ถูกเลือก
"...ให้ฉันพูดตามตรงนะ...ว่า.....ชักจะ ไม่" ยายเฒ่าพูดพลางกุมขมับ
ตัดมาที่เกรท.................
เกรทไม่เคยใส่ใจกับรูปลักษณ์ของตัวเองตลอดเวลาที่มีชีวิตอยู่ ((-..-)) เพราะเธอทะนงตัวไว้ว่า -- คนเราจะรักกันต้องรักที่จิตใจไม่ใช่หน้าตา -- ...........และด้วยเหตุนี้ทำให้เธอไม่เคยเจอกับรักแท้เสียที จะมีก็มีแต่การแอบรักเขาข้างเดียว ((T..T)) ซึ่งทั้งหมดนี้ก็เป็นปัจจัยที่ทำให้เกรทรับไม่ได้กับในสภาพเช่นนี้.....ถึงจะสวยก็เถอะ
-- ขืนไอ่เอิร์นเห็นมีหวังถูกล้อแหง -- เกรทกลับมาตั้งสติแล้วเริ่มการค้นหาเพื่อนท่ำกลางกองผ้าห่มขนาดมหึมา..................ในที่สุดก็เจอ
"หืม....." เอิร์นบิดขี้เกียจอย่างสบายอารมณ์บนเตียงนุ่มๆ แต่แน่นอนล่ะว่าเพื่อนผู้ประเสริฐอย่างเกรทจะปล่อยให้มันสบายอารมณ์อยู่คนเดียวได้ยังไง ดังนั้น เจ้าหล่อนจึงค่อยๆบรรจงประทับฝ่าเท้าลงไปบนกลางแผ่นหลังของเอิร์นแล้วดีดด้วยความเร็วแบบที่สายตามนุษย์ต้องมองไม่ทันอย่างแน่นอน
"หลับสบายเลยนะแก หน้าสิ่วหน้าขวานแท้ๆ...เหอะ" ตะลึงสิครับกับภาพที่เห็น
เอิร์นสาวสตึผู้หน้างามปานแม่มดไหงมาสวยเช้งกะเดะอย่างนี้ได้...ผมที่เคยหยาบกร้านกลับเรียบสวยยาวไปถึงเอวมัดหลวมด้วยเปีย ใบหน้าเรียวยาวแต่งแต้มด้วยสีโทนเอิร์ธทำให้ดูนุ่มนวลหน้าสัมผัส บุษราคัมสีเหลืองสดประดับที่ใบหูเข้ากับจี้ที่คอ ชุดสไตล์เจ้าหญิงทำจากผ้ากำมะหยี่สีเปลือกไข่อ่อนเปิดไหล่กว้างเพื่อเน้นให้ชวนมองมากยิ่งขึ้น กระโปรงที่พองฟูตกแต่งด้วยลูกไม้สีน้ำตาลยาวเกือบเข่าแหวกกลางเผยให้เห็นกางเกงรัดสีดำที่ยาวลงมาปิดเข่า.........พูดตามตรงว่าชุดมันอย่างเริ่ด แต่ไหงรองเท้ามันเจือกใส่คอนเวิร์สลายดาวฟร่ะ!!!
"อะไรของแกว่ะเกรท...ถีบช้านทามมาย" เอิร์นพูดพร้อมกับบิดขี้เกียจ
"เวลานี้ยังจะหลับอีก แหมๆแต่งงามซะ...เจ้าหญิงเลยนะแก" เกรทแซวด้วยความอิจฉาโคตรๆ เอิร์นจึงหันมาชื่นชมกับความงามของชุดตัวเองอยู่
"กร๊ากกกกกกกกกกกกก ใครจับแกแต่งอย่างงี้อ่ะ โหะโห ผิดหูผิดตาไปเลย" เอิร์นกับเกรทมองหน้ากันอยู่ชั่วครูแล้วปล่อยก๊ากออกมาอย่างบ้าคลั่งจนดังไปถึงชั้นล่าง
ชั้นล่างที่ที่มียายเฒ่ากับคาร์ลอยู่.......................
"ท่านครับ คือ....."
"ข้าว่าเราขึ้นไปดูกันหน่อยดีกว่า" ยายเฒ่าค่อยลุกขึ้นยืน
ตัดมาชั้นบน.............................
ทั้งคู่กำลังหัวเราะใส่กันอย่างสนุกสนาน แต่ก็หยุดกึกเมื่อเสียงประตูกระแทกเปิด...ยายเฒ่ากับคาร์ลยืนด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ
"ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าพวกเจ้าจะเป็นคนที่ถูกเลือก" ยายเฒ่าส่งสายตาตำหนิ
"ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่" เอิร์นเถียงกลับด้วยความไม่ถูกชะตา
"ยังจะมาเถียงอีก ตามมาด้วยกันทั้งคู่นั่นแหล่ะ" ยายเฒ่ากับคาร์ลเดินหายไป
ณ ห้องศูนย์กลาง.................
บนโต๊ะไม้สักยาวเกือบครึ่งห้องมีเข็มขัดหนังสีดำเหน็บด้วยกริชกับดาบปลอกเงินเก่า ข้างๆมีไม้เท้าเหล็กกล้าลักษณะคล้ายไม้เลื้อยพันรอบไพลินวางอยู่
"ของเจ้าคือไม้เท้า ส่วนของเจ้าคือเข็มขัดหนังกับดาบ...รับไปซะ" ......ไม้เท้าที่ว่าตามภาษาบ้านเราเรียกว่าไม้แบด.....นุงเอิร์นแอบหัวเราะหน่อยๆขณะที่หยิบเอาไม้แบดคู่ชีพขึ้นมาด้วยความคิดคำนึงถึง ขณะที่ เกรทยังคงง่วนอยู่กับการรัดเข็มขัดหนัง
"เจ้าต้องทำความคุ้นเคยกับอาวุธของพวกเจ้าซะก่อน ไม่งั้นอย่าหวังว่าจะได้ใช้มัน" ยายเฒ่ากล่าว
"เกรทเจ้าตามคาร์ลไปฝึกวิชาดาบ" ยายเฒ่าสั่ง
"ห๊ะ...จะบ้ารึไง มีดทำกับข้าวชั้นยังใช้ไม่เป็นเลย" ((ตัวจริงใช้เป็นนะ^..^))
แต่ด้วยสายตาอันอาฆาตทำให้เกรทจำใจต้องพลัดพรากจากเพื่อนรักไปอย่างไม่พอใจ
"ส่วนเจ้าต้องมาฝึกกับข้า" ยายเฒ่าจ้องเอิร์นด้วยสายเจ้าเล่ห์พร้อมกับกระแทกไม้เท้าจนเกิดประกายไฟขึ้นมา........................................เมริงตายแน่ไอ่เอิร์น
น้ำตกไนไตตะแลงแกงเจอล่า...............................
"ว้าวๆ นี่เราจะมาฝึกกันที่นี่เหรอ" เกรทเอ่ย
"ใช่...เจ้าเห็นน้ำตกนั่นรึไม่" คาร์ลชี้ไปทางน้ำตกสูง
น้ำสีใสมองเห็นปูปลาดิ่งจากพสุธาลงมากระแทกดิน...ช่างงดงามจริงๆ
"เจ้าต้องไปนั่งที่โขดหินนั่น"
"((O๐O)) โอ๊ะโอวเป็นไปได้..." โขดหินขนาดใหญ่ที่ซึ่งเป็นทำเลเหมาะแก่การกระแทกของน้ำจำนวนมหาศาล -- ตลกแระ -- เกรทหน้าซีดในขณะที่คาร์ลหันมามองหน้า
"น้าต้องบ้าแน่ๆ ขืนทำอย่างนั้นหนูปัญญาอ่อนพอดี" ((ทุกวันนี้ก็ดาวเข้าแทรกแระแระ)) ((ดาวซินโดรม))
"เกี่ยวไงฟร่ะกะการใช้มีด สู้ฝึกกระบวนท่าเลยไม่ดีกว่าเรอะ"
"((กระแอมเสียง))"
เกรทเดินมุ่งหน้าตรงไปที่โขดหิน สายตามองไปด้วยความหวั่นหวาดประพรึงกลัว -- จะรอดมั๊ยเนี่ยตู -- เสียงกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เผยให้เห็นความไม่สู้ แล้วนี่เกรทจะทำได้รึไม่ แล้วเอิร์นจะเป็นอย่างไร.........................โปรดติดตามตอนต่อไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปัจฉิมลิขิต >> ในที่สุดตูก็แต่งให้แล้วนะยังไงแกก็มาดูแล้วอัพต่อไปแระกัน
ฝากข้อความถึงผู้อ่าน....อาจบรรยายอะไรที่มันอ่านแล้วงงไปหน่อยก็ไม่ว่ากันนะคะ บรรยายไม่เก่ง
ความคิดเห็น