คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นจากกบ >> Rewrite โดย Kit
...จงมาเถิดเหล่าผู้กล้า... ผู้ที่ถูกเลือก...
ณ กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ มหินทรา... ((-..-)) ในตอนสายของช่วงปิดเทอมแรก
บ้านหลังหนึ่งใน "ด๊าดาวินเลจ" กำลังสั่นสะเทือนด้วยเสียงวิ่งลงบันไดราวกับฝูงควายป่า ด้วยน้ำหนัก
"เกรท !!!!!!!! เสร็จรึยังห๊า !!~ " เสียงแหลมความถี่บีตสูงถูกส่งทะลุทะลวงเข้าไปในบ้านแทบทุกซอกทุกมุม นี่ถ้าหากว่าพ่อแม่ไม่ออกไปทำงานก่อนละก็มีหวังต้องตกใจจนออกมากระทืบลูกแน่
โครม!!
เสียงเหมือนวัตถุขนาดใหญ่ตกจากที่สูง
เมื่อหลายวันก่อน ณ 18.37 น.
ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนตกหนักราวกับฟ้ารั่ว เด็กสาวสองคนรีบหาที่หลบฝนในอาคารเรียนหลังจากที่ตีแบตในโรงพละของโรงเรียนเสร็จ ซึ่งทั้งสองมาเล่นเป็นกิจวัตรประจำวันทุกเย็นหลังเลิกเรียน
"ฝนมาตกอะไรตอนนี้ฟร่ะ" เด็กสาวผมหยิกฟูแต่กำเนิดเปียกด้วยน้ำฝน เธอดึงสายรัดผมออก พลางสะบัดผมกระจาย
"เฮ้ย !! ไปสะบัดไกลๆไป๊ ผมแกจะทิ่มหน้าฉันอยู่แล้ว" สาวอีกคนบ่นพลางขยับกรอบแว่นขณะที่เด็กสาวผมหยิกฟูเดินหนีก็รู้สึกสะดุดกับเสียงเสียงหนึ่ง....ดังลอยขึ้นมา "ผะ...อู้ ผู้...กะ...อำกำ...ชะโอะ...โชค...ชะตา" ((ออกแนวฮิปฮอป))สาวน้อยโคตรพุดเดิ้ลสะดุ้งโหยงแล้วหันไปมองเพื่อนร่วมโลกที่อยู่เบื้องหลัง
"แกได้ยินหมือนที่ฉันได้ยินมั๊ยบี
"อะ...เออ...ไม่แน่ใจว่ะบี2..." เอิร์นขยับใบหน้าอันเรียว(งาม)หันมามองเพื่อนผมฟูชี้โด่เด่ด้วยความหวั่นใจลึกๆ
....เอื้อกกกกกกก ~ ~ ~ เอิ๊บบบบบบ อ๊ากกกกกก~ ~ ~ ~ แอ๊บ…
เสียงนั้น....จะว่าเสียงอึ่งอ่างคำราม กึ่งกรีดร้องหรืออะไรก็ตาม มันดังก้องสะท้อนทั่วทั้งอาคารที่ทั้งสองคนกำลังหลบฝนอยู่
"ฉันไม่เคยได้ยินว่าที่ตึกนี้มีวิญญาณสิงอยู่เลยนะ" เอิร์นโพล่งออกมา
"แกจะพูดทำด๋อยอะไรฟร่ะ ไอ่เพื่อนเวง" เกรทพูด
จากนั้นเสียงสยองก็ดังขึ้นมาอีกรอบและมันจะเป็นประโยค ถ้าหากทั้งสองคนตั้งใจฟัง แต่คุณคิดดูสิว่าในสถานการณ์แบบนี้ แค่เสียงก็ไม่อยากจะอยู่แล้ว เด็กสาวทั้งสองคนตัวแข็งทื่อ((ฉี่ปิบนิดหน่อย))จนผลสุดท้ายทั้งคู่ก็ตัดสินใจ คว้าเอาสัมภาระคู่ชีพแล้วรีบหนีไปให้เร็วที่สุด
"แก..... เผ่นนนนนนนนน" ไม่รอช้าเจ๊แกก็จ้ำอ้าวออกจากตึกไป
"เฮ้ย รอด้วยยยยยย แง้"
เมื่อวานนี้ ...ณ รถไฟฟ้า BTS
เอิร์นกับเกรทยืนโหนราวเบียดเสียดกับผู้โดยสารคนอื่นที่ต่างก็ทำหน้าบึ้งใส่กัน บ้างก็พลิกดูการ์ดที่จำได้แทบทุกรายละเอียด
'...ฝนตกอีกแล้ว...' เอิร์นนึกในใจ เธอมองออกนอกกระจกหน้าต่างอย่างใจลอย
วูบ!!!!!!
วัตถุ...((O_O)) ไม่ใช่สิ ไม่ใช่วัตถุ...มันพุ่งผ่านกระจกตรงหน้าของเด็กสาวไป
'...ไม่มั้ง...สงสัยเป็นภาพลวงตา...' เอิร์นส่ายหัว
วูบ!!!!
'....อีกแล้ว....' เอิร์นเพ่งสายตาแล้วขยับกรอบแว่น… 'หายไปไหนแล้วฟร่ะ'
วูบ!!! แปะ แหมะ
...คราวนี้ไอ้สิ่งประหลาดมันแปะทั้งลำตัวแนบกับหน้าต่าง
กบ...เฮ้ย!!...หรือ อึ่งอ่าง? สีเหลืองทองอำพัน...หน้าบึน หนา กว้าง ของมันแนบติดกระจก....สายตาจ้องมายังเอิร์น ปากของมันอ้าพะงาบอย่างน่าขนลุก
ตกใจสิครับท่าน...มีไอ้กบหรืออึ่งอ่างบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ ปลิวมาติดกระจก แถมยังพยายามจะสื่อสารด้วยอีกต่างหาก...แค่มันปลิวมาติดกระจกก็แทบสิ้นสติแล้วล่ะท่าน
"กรี้ดดดด" เอิร์นแผดเสียงแล้วผงะจนก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
ทุกคนบนรถไฟฟ้าหันมามองเป็นตาเดียว
"อึ่งยักษ์!" เอิร์นชี้ไปยังหน้าต่างบานนั้น
.........หายไปแล้ว! ....มันหายไป..!!!!
"สงสัยต้องเรียกอุลตร้าแมนมาช่วยซะแล้ว" เสียงคนในรถไฟฟ้าพูดขึ้นพลางหัวเราะครืน เกรทพยุงตัวเอิร์นขึ้นและเอิร์นก็สังเกตเห็นใบหน้าอันซีดเผือดของเกรทเหมือนกัน
และวันนี้…ณ ห้าง มอมอล
"แกนะแก แหกปากซะลั่น กลัวชาวบ้านไม่รู้รึไงห่ะ" เกรทบ่น
"ก็เฟิร์นอ่ะดิ่ โทรมาเร่งแต่เช้า" เอิร์นบ่น
"แล้วแกเอาไม้แบตมาทำไม" เกรทมองกระเป๋าใส่ไม้แบตที่อยู่ในมือของเอิร์น
"กะจะมาเปลี่ยนเอ็นด้วยน่ะ..." ไม่ทันไรเฟิร์นก็เดินเข้ามาหาทั้งคู่
"นี่ถ้าพวกแกมาช้าอีกนิดนะ ฉันจะตามไปกระชากคาบ้านเลย" เฟิร์นเปิดฉากพ่นน้ำลายใส่ทั้งสองเกือบตลอดทาง
เอิร์นแวะเข้าร้านมือถือร้านหนึ่งเพื่อรับมือถือที่ส่งซ่อม และเข้าร้านแว่นเพื่อซื้อคอนแทคเลนส์
"นึกยังไงเปลี่ยนลุคตัวเองวะ ไม่เคยเห็นคิดจะใส่คอนแทคเลนส์เลย" เฟิร์นหันไปถามเกรท
"ก็มันดันไปชอบเพื่อนสนิท...แต่เขาไม่เล่นด้วย ก็เลยกลับมาอกหักดังเป๊าะ" เกรทพูด
หลังจากที่เอิร์นเปลี่ยนลุคตัวเองและเพลิดเพลินกับการเที่ยวห้างอย่างอิ่มหมีพลีมัน ทั้งสามสาวก็ออกจากห้างในเวลา 16.45 น. แล้วมานั่งรอรถเมล์แต่อยู่ดีๆ
..........ซ่า....ฝนตกเฉยอ่ะ
เอิร์นฉุกใจนึกขึ้นมาได้รีบหันมาบอกเกรท
"แก..เมื่อคืน..ฉัน.." ไม่ทันได้เอ่ยจบประโยค เกรทมันก็ขัดขึ้น
"ฉันก็ฝันว่ะ...คราวนี้มาทั้งรูปรสกลิ่นเสียงเลย"
"ฝันไรกันเหรอย๊ะ" เฟิร์นพูดเหมือนอยากร่วมวงด้วย
"ถ้าเล่าไปแกคงไม่เชื่อหรอก ((-..-))" เอิร์นว่าพลางหยิบห่อหมากฝรั่งกีสกี๊วออกมาเคี้ยว
"เฮ้ย! เฟิร์น แกดูถังขยะที่นี่ดิ่วะ ไอเดียเจ๋งชิบเป๋ง...เอาโอ่งมาตั้ง...โอ่งราชบุรีป่าวฟร่ะ" เอิร์นพูดแล้วหันมาทางเฟิร์นที่นั่งอยู่ข้างๆ
....เฟิร์นมันไม่ขยับแหะ....แถมยังนั่งอ้าปากหวออีกต่างหาก...อุบาทว์ดีแท้เพื่อนตู...แต่นี่ไม่ใช่เวลามาวิจารณ์คนอื่น
เอิร์นลองหันไปดูสิ่งรอบกายที่หยุดนิ่งไม่ไหวติงอย่างช้าๆครบรอบ 360 องศา
"ตูยังขยับได้อยู่ แต่รู้สึกไม่ค่อยดีว่ะ" เกรทนั่งนิ่งแต่สอดส่ายสายตาไปรอบๆ แล้วเสียงประหลาดก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
...ทั้งสองสะดุ้งโหยง แต่ก็ไม่รู้จะฝ่าฝนไปทางไหน...
"อ๊ากซซซซ์!!!" เกรทสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าชายเสื้อถูกบางอย่างดึงไว้ เกรทรวบรวมความกล้าแล้วหันหน้าไปมอง...มือ!!!
...ไอ่เอิร์น ((-*-))
"ตกใจหมดเลยโว้ย..." เกรทพูดแล้วปัดมือเอิร์นออกจากเสื้อ
"ชู่ว์ ฟังดีๆสิ..." เอิร์นกระซิบ
เสียงๆหนึ่งที่ดังแทรกสอดมาจากเสียงสายฝนกระหน่ำ...เสียงนั้นมันดังมาจากโอ่งมังกร ทั้งสองมองหน้ากันอย่างหวั่นๆแล้วตัดสินใจเดินไปที่โอ่ง...เอิร์นค่อยๆล้วงไม้แบตจากกระเป๋าออกมาเผื่อใช้ฟาดฟันอ่ะไรที่มาทำให้มันตกใจ...ทั้งสองก้มมองลงไปยังโอ่ง...
มือขาวซีดอาบด้วยเลือดค่อยๆคลืบคลานออกมาจากปากโอ่งพร้อมๆกับทำเสียงสยองเหมือนจูออน ผมดำยาวปรกหน้าโผล่ขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วจิกหัวทั้งสองลงไปในโอ่ง...((๐..๐)) รู้สึกว่ามันโหดไปหน่อยมั๊ย?...เอาเป็นอย่างนี้ดีกว่า...แสงสว่างเรืองรองเปล่งออกมาจากโอ่ง ทั้งสองหรี่ตาแต่ก็มองไม่เห็นอะไร แต่ทั้งสองคนก็รู้สึกได้ว่ากำลังลอย...ซักพักทุกอย่างก็เหมือนฝัน ทั้งคู่กำลังตกและดิ่งพสุธาด้วยความเร็วสูงด้วยท่าหัวลง...เจริญอ่ะว่ามั๊ย?
ตูม! ราวกับระเบิดลง..
โครม! เหมือนช้างกลิ้งตกดอย..
และร่างก็ทั้งสองก็ร่อนลงพื้นอย่างแสนสง่าภายใน0.00005 วิ ผืนดินรอบๆยุบไปเป็นคืบ..
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ปัจฉิมลิขิต...สายตูมาเรียบเรียงให้ใหม่แล้วนะว้อย อย่างเพิ่งแต่งต่อนะตูขอดูโครงเก่าที่แกแต่งไว้ก่อนเพื่อแก้ไข
ความคิดเห็น