คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Promise And Believe >> Rewrite by Kit
โลกแห่งผลึกมนตรา...มีพลังในผลึกคริสตัลแห่งธาตุทั้ง 7 คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ พฤกษา รัตติกาล และแสงสว่าง คริสตัลทั้ง 7 นี้คอยค้ำจุนโลกให้สมดุล ก่อเกิดซึ่งศรัทธา ความรักและความดีงาม...ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าผลึกเหล่านี้อยู่ ณ แห่งใด...รู้เพียงว่าผลึกคริสตัลทั้งเจ็ดนั้นถูกปกป้องและพิทักษ์อย่างดีในที่ที่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าถึงได้.....แต่หากเมื่อใดผลึกคริสตัลถูกครอบครองและถูกนำเอาพลังไปใช้ในทางที่เลวร้าย...โลกจะถึงกาลวิบัติ...สิ่งที่น่ากลัวและโหดร้ายยิ่งกว่าขุมนรกใดถูกปลดปล่อยและตื่นขึ้นมีอีกรั้ง...พวกมันจะทำลายทุกสิ่งทุกชีวิตให้แตกดับวอดวายสิ้น!
"แล้วไง?" เสียงเอื่อยเฉื่อยเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเรียวงามของยัยเอิร์นที่นั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะไม้เก่าๆในห้องเล็กๆแคบๆ ในขณะที่เกรทนั่งอ้าปากหวอ((O0 O)).....ประสาทแดก
"ก็ฟังก่อนสิเว้ย" ยายเฒ่าเอ็ดอย่างลืมวัย บนเก้าอี้อีกตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่างของห้องก็มีชายวัยกลางคนนั่งอ่านหนังสือเล่มเก่าอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
...สิ่งนี้ได้เคยเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่งเมื่อหลายร้อยปีก่อน...เมื่อความโลภเข้าครอบงำจิตใจของมนุษย์ที่ไม่รู้จักความสิ้นสุดของการเพียงพอ...มนุษย์ได้พยายามเสาะหาคริสตัลทั้ง 7 จนพบ...ไม่ว่าจะต้องเสียเลือดเสียเนื้อไปซักเท่าไหร่...ผู้คนที่ตกเป็นเหยื่อของความโลภและความชั่วร้ายต้องดับดิ้นสิ้นลมหายใจไปมากเท่าไร...พวกมนุษย์ยอมจะเสียแม้กระทั่งเลือดเนื้อเชื้อไขของตน...ความหลงมัวเมากับอำนาจ และใช้พลังผลึกคริสตัลทั้งเจ็ดเพื่อครอบครองโลกใบนี้...พลังที่ถูกใช้ในทางที่เลวร้ายนั้น...มันกลับกลายเป็นปีศาจร้ายที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความพินาศอย่างหาที่สุดไม่ได้...จอมมารบาเดวิล!
ไม่นานหลังจากความพินาศเกิดขึ้นภายในโลกแห่งผลึกมนตราแห่งนี้...เศษเสี้ยวพลังของผลึกทั้งเจ็ดที่หลงเหลือได้หลอมรวมกัน....และมอบให้แด่เหล่าผู้ที่ถูกเลือกจากดินแดนอันไกลโพ้น...หนึ่งสตรี หนึ่งบุรุษ...ผู้ที่มาเพื่อกำจัดจอมมาร พวกเขาเปรียบดั่งศูนย์รวมของความรัก เมตตาและความดี...ทั้งยังเป็นแสงสว่างในจิตใจของผู้คนที่หมดหวังให้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง...จนในที่สุด...จอมมารบาเดวิลก็ถูกโค่นล้ม...เมื่อนั้นผลึกคริสตัลทั้งเจ็ดก็ได้หายสาบสูญไป...โลกใบนี้กลับมาสมดุลดังเดิมอีกครั้ง...แต่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยว่าผลึกคริสตัลหายไปอยู่ ณ ที่ใด...และไม่มีใครรู้ว่าบุคคลที่ถูกเลือกทั้งสองนั้นได้มีชีวิตรอดกลับมาหรือไม่.. แต่ก็เป็นตำนานที่กล่าวขานขนานนามถึงท่านผู้กล้าทั้งสอง ..โพรมิส และ บีลีฟ..
"กร๊ากกกก" เกรทที่นั่งฟังมานาน ปล่อยขำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้พลางตบหลังและมองหน้าเอิร์นที่หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
"พวกเจ้าหัวเราะอะไรกัน" ยายเฒ่าสวมบทโหด
"ชื่อปัญญาอ่องจริง...อะไรนะ...โพรมิส...บีลีฟ" เอิร์นพูดแล้วมองหน้าเกรท
"ความหมายรวมกัน...เชื่อมั่นในสัญญา...แมร่งโคตรซึ้ง"
ยายเฒ่าเทย่ามองด้วยสายตาตำหนิติเตียน ในขณะที่มือก็ยังเล่นอยู่กับลูกไฟ
"เอิ๊กกกกก" เกรทหัวเราะค้างทันทีที่ตาสบกับสายตาอาฆาตตรงหน้า...หยุดหัวเราะทันที
"อ่ะ...เอ้อ.. เล่าต่อสิคะ" เอิร์นยิ้มเจื่อนๆพร้อมกับพยายามควบคุมอารมณ์
"จบแล้ว" ยายเฒ่าพูดพร้อมกำมือเบาๆ...ลูกไฟก็หายวับไป
"อ้าว!?" เอิร์นกับเกรทพูดพร้อมกับอย่างงงงวย
"ตกลงมันเรื่องอะไรกันเนี่ย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเราล่ะคะ" เอิร์นถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หากแต่ตอนเอ่ยชื่อผู้ที่ถูกเลือกสองคนนั่น แทบสะกดกลั้นอารมณ์หัวเราะเกือบไม่อยู่
"นั่นสิ...เกิดอะไรขึ้นล่ะ...ทำไมผลึกทั้งเจ็ดถึงได้นำผู้ที่ถูกเลือกทั้งสองคนมาจากดินแดนอันไกลโพ้น..." ยายเฒ่ายิ้มกรุ่มกริ่ม เอิร์นกับเกรทมองหน้ากันอย่างเหวอ!
'งั้นก็เป็นพวกกรูสิเนี่ย'
"เกิดอะไรกับผลึกทั้งเจ็ดล่ะ โลกนี้ยังปกติดี ไม่เห็นมีอะไรที่ส่อเค้าว่ามันจะเสียสมดุลนี่" เกรทเอ่ยถามขึ้นมา เรียกรอยยิ้มเหี่ยวๆจากยายเฒ่าที่ดูเหมือนจะพอใจกับคำถาม
"ฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วสิ...ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่เกิด แต่ภายหน้า...ข้าไม่รู้ เพราะก่อนที่อะไรๆจะเลวร้ายเหมือนร้อยปีก่อน...พวกเจ้าถึงถูกเรียกมายังตอนนี้ยังไงล่ะ ถ้าข้าเดาไม่ผิด"
'เดา...เดางั้นเร๊อะ!'
ก่อนที่เอิร์นจะเป็นประสาทกินกับไอ้เรื่องพวกนี้ เธอจึงเปลี่ยนเรื่องถาม
"แล้วทำไม...ยายถึงพูดภาษาของเราได้ล่ะ แต่คนอื่นทั้งพูด ทั้งฟังพวกเราเองก็ยังไม่เข้าใจเลย"
"เพราะผู้ที่ถูกเลือกสองคนก่อนนั้น ก็มาจากโลกเดียวกับพวกเจ้ายังไงล่ะ เหตุที่ข้าพูดภาษาของพวกเจ้าได้เพราะข้าได้คิดค้นสูตรยาขึ้นมา มันเป็นยาที่มีสรรพคุณ ฟัง พูด อ่าน เขียน กับภาษาต่างๆได้ หากเรารู้ว่าภาษานั้นคือภาษาอะไร" ยายเฒ่าเทย่าพูดจบก็หันไปพยักหน้ากับชายวัยกลางคน
ชายหนุ่มเดินไปที่ตู้เก่า แล้วหยิบเอาขวดใสบรรจุของเหลวสีเขียว...ไม่สิ ดูไม่เขียว.. มันเขียวแปลกๆ... ประมาณว่า ตะไคร่ผสมกับโคลนหน่อยๆ
...เห็นแล้วแทบขนลุกซู่!..
"...ยังไงก็ไม่เข้าใจ...ถ้าจะให้พูดภาษาที่นี่ได้ หมายความว่าต้องกินไอ้...อี๋..สยองฟร่ะ" เกรทชี้ไปยังขวดที่บรรจุของเหลวนั้นอย่างขยะแขยง แค่เห็น...ท้องไส้ก็ปั่นป่วนไปหมดแล้ว
"...ปิดตาแล้วช่วยอะไรได้ ภาพสีเขียวตะไคร่มันติดตาฉันแล้วโว้ย...แล้วใครไปตบปากรับคำกับพวกยายเมื่อไหร่ว่าเราสองคนจะทำเรื่องอะไรบ้าบออย่างนี้ล่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเป็นอะไรถูกลงถูกเลือก ฉันว่าต้องฝันแน่ๆเลย" เอิร์นตบหน้าตัวเองราวกับว่าอยากให้เรื่องนี้เป็นความฝัน
"เอ้า! ถ้าไม่ทำ ก็กลับบ้านไม่ได้...พวกเจ้าถูกเลือกแล้วนะ...ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมผลึกถึงเลือกเด็กงี่เง่า ไร้ความสามารถมาช่วยโลกแห่งนี้...ไม่เหมือนกับสองคนก่อนหน้านั้นเลย" ยายแก่ดีดนิ้ว ทันใดนั้นเถาวัลย์ก็เลื้อยมาจากพื้นด้านล่างแล้วพันธนาการร่างเด็กสาวผู้เคราะห์ร้ายทั้งสองติดหนึบกับเก้าอี้ โดยยายแก่อ้อมมาด้านหลังแล้วผูกผ้าปิดตาให้กับทั้งสองคน
..เหมือนนักโทษรอประหารอย่างงั้นเลย!!..
"..คาร์ล..จับกรอกปากมันไปเลย" ยายแก่สั่งเสียงโหด
คาร์ลเดินมาทางเกรทพร้อมกับค่อยๆกรอกตัวยาลงไป ตัวยาสีเขียวสยองลักษณะเหมือนวุ้นค่อยๆไหลลงสู่ปากเกรท ทันทีที่เข้าปากแสงสว่างเรืองรองมรกตก็เปล่งประกายออกมา เกรทหุบปากและเริ่มชักกระตุกอย่างแรงจนหมดสติไป
"แกทำไรเพื่อนช้านนนน" เอิร์นร้องพลางดิ้นพรวดๆอยู่บนเก้าอี้ ราวกับว่าพันธนาการของเถาวัลย์จะหลุดออก หากแต่ไร้ความปราณี....ขณะที่เธอแหกปากร้องอยู่ คาร์ลก็กรอกตัวยาลงไป จนในที่สุดทั้งคู่ก็หมดสติ...ทุกอย่างมืดสนิท
+++++++++++++++++++++++++++++
ปัจฉิมลิขิต...กร๊ากกกก ชื่อ โพรมิส กับ บีลีฟ ถูกใจไม๊ผิง เราคิดว่าจาเอาชื่ออะไรให้มันพ้องกับชื่อของผิงกับสุดที่รักผิงอ่ะ นึกไม่ออก เอาแบบฮาๆ สัญญา กับ ความเชื่อมั่น - -" บทผิงยังมีอีกเย้อ อย่าเพิ่งโวย ตอนนี้เราจาเดินเรื่องไปก่อนแล้วกลางๆค่อยให้ไอ่กิตติ์แต่งทีหลังละกัน เหอะๆ อยากมีบทเพ่ก็จัดห้ายย ตอนนี้ยังนึกมุขไม่ออก - -"
àปัจฉิมลิขิต...สายตูมาเรียบเรียงใหม่ให้แล้วนะว่อย
ความคิดเห็น