คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Episode 4 : Survivor (ผู้รอดชีวิต)
3 เมษายน 2563 เวลา 16:00 น.
ไทเลอร์,เฟรดดี้,ป๊อปปี้และจีน่าได้ติดอยู่ในร้านสะดวกซื้อที่ข้างนอกมีฝูงซอมบี้หลายสิบตัวพยายามจะพังหน้าต่างเข้ามาในร้านให้ได้
“งานเข้าแล้ว!!!เราจะออกจากที่นี่ยังไงเนี่ย???” เฟรดดี้กวาดสายตาไปรอบๆร้านเพื่อหาทางออกอื่น
“ใจเย็นๆก่อนนะมันต้องมีทางออกสิ” ป๊อปปี้มองไปรอบๆร้านเพื่อหาทางออกอื่นเช่นกัน
“มันไม่มีทางออกทางอื่นหลอก…” โรเจอร์ที่โดนชั้นวางของทับอยู่ได้พูดขึ้นมา
“พวกแกทุกคนต้องตายอยู่ที่นี่พร้อมกับฉัน555”
“หุบปากของแกไปซะ!!!” จีน่าตะโกนบอกโรเจอร์
“ถึงพวกแกรอดออกไปได้ยังไงหัวหน้าของฉันก็ต้องตามเก็บพวกแกอยู่ดี” โรเจอร์ยังคงพูดต่อ
“แกหมายความว่ายังไง” ไทเลอร์นั่งคุกเข่าลงแล้วคุยกับโรเจอร์
“กลุ่มของฉันเป็นกลุ่มที่ใหญ่มาก…แล้วพวกเราก็เป็นใหญ่ที่สุดในตอนนี้ ผู้รอดชีวิตทุกคนจะต้องเชื่อฟังพวกเรา “The majority” ถ้าพวกแกเจอกับหัวหน้ากลุ่มของเราพวกแกต้องไม่รอดแน่ๆ” โรเจอร์ได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับกลุ่มของเค้าให้ฟัง
“แล้วทำไมหัวหน้าแกต้องตามไล่ล่าพวกฉันด้วยหล่ะ” ไทเลอร์ถามโรเจอร์
“ก็พวกแกฆ่าพวกฉันไงหล่ะ!!!” โรเจอร์ตะคอกใส่ไทเลอร์
“แกสำคัญตัวเองมากไปรึป่าวหัวหน้าของแกจะมาสนใจอะไรกับคนอย่างแก ฉันดูๆแล้วเนี่ยพวกแกก็เป็นลูกกระจ๊อกแค่นั้นเอง” จีน่าด่าโรเจอร์ไป
“เฮ้!!!พวกนายฉันคิดอะไรออกแล้ว” เฟรดดี้ตะโกนบอกไทเลอร์กับจีน่า
“ไปกันเถอะจีน่า” ไทเลอร์บอกจีน่าให้ไปคุยกับเฟรดดี้
“มีอะไรเฟรดดี้…เจอทางออกแล้วหรอ” ไทเลอร์ถามเฟรดดี้
“ไม่เชิงหลอก…แต่ฉันรู้แล้วว่าเราจะออกไปจากที่นี่ยังไง”
“งั้นหรอ…ยังไงหล่ะ”
“เราก็ปล่อยให้พวกผีดิบมันเข้ามาไง”
“จะบ้าหรอ!!!ถ้าเราปล่อยมันเข้ามาเราก็โดนพวกมันรุมแทะน่ะสิ”
“ก็จังหวะที่พวกมันเข้ามานั่นแหละ…ฉันคิดว่าไอโจรนั่นจะเป็นตัวล่อให้พวกเราออกไปในตอนที่มันพวกผีดิบกำลังรุมกินมันอยู่เราก็รีบพังหน้าต่างแล้วรีบวิ่งออกไปกัน” เฟรดดี้เล่าแผนทั้งหมดให้กับไทเลอร์ฟัง
“โอเค…งั้นเริ่มกันเลย” ไทเลอร์บอกให้ทุกคนเริ่มแผน
ไทเลอร์เตรียมตัวที่จะไปเปิดประตูเฟรดดี้ก็หยิบเก้าอี้ในร้านขึ้นมาเตรียมทุบหน้าต่างเพื่อที่จะออกไปพอได้จังหวะไทเลอร์ก็เปิดประตูปล่อยให้พวกซอมบี้เค้ามาซึ่งเป็นไปตามแผนพวกซอมบี้ยกพวกกันเดินไปหาโรเจอร์แล้วทำการกินกันอย่างเมามันเฟรดดี้ก็เอาเก้าอี้ทุบจนหน้าต่างแตกพวกเค้าทั้งสี่คนจึงหนีออกมาได้
ในรถของจีน่า
“เออจีน่า…คนที่แคมป์ของเธอเป็นใครกันหรอ” ไทเลอร์ถามจีน่า
“ก็เดซี่ไงหล่ะ” จีน่าบอกไทเลอร์ว่าคนที่อยู่ที่แคมป์ของเธอคือเดซี่
“ว่าไงนะ…จริงหรอเนี่ย???งั้นก็แสดงว่าครูเรเชลก็อยู่ด้วยใช่ป่ะ” ไทเลอร์ถามถึงครูเรเชล
“ใช่…พวกเค้าเล่าให้ฉันฟังหมดและถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาล” จีน่าบอกไทเลอร์
“แล้ววันนั้นเธอไปอยู่ที่ไหนมาทำไมไม่มาทำงาน??” ไทเลอร์ถามจีน่าถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น
“ถึงแคมป์แล้วฉันจะเล่าให้ฟังนะ” จีน่าบอกไทเลอร์พร้อมกับขับรถแล้วมุ่งหน้าไปที่แคมป์
3 เมษายน 2563 เวลา18:00 น.
ทุกคนเดินทางมาถึงที่แคมป์จีน่าพาทั้งสามคนนำเสบียงไปเก็บก่อน
“เธออยู่ที่นี่มานานรึยังจีน่า??” ป๊อปปี้ถามจีน่า
“เพิ่งมาอยู่เมื่อสองวันนี้เองตั้งแต่เจอกับคนอื่นๆน่ะ” จีน่าตอบป๊อปปี้ไป
“เอาหล่ะทุกคนวางไว้ตรงนี้แหละ” จีน่าเดินทางมาถึงแคมป์ที่เอาไว้เก็บของ แล้วบอกให้ทุกคนวางเสบียงไว้ตรงนี้
“จีน่า!!!กลับมาแล้วหรอ” เดซี่วิ่งเข้ามาหาจีน่า
“ใช่…แล้วดูสิฉันเจอใครด้วย”
“ไทเลอร์!!!นายยังไม่ตาย” เดซี่เข้าไปสวมกอดไทเลอร์ด้วยความดีใจ
“ครูเรเชล” ป๊อปปี้เห็นครูเรเชลก็วิ่งเข้าไปกอดครูด้วยอีกคน
“ว่าไงจ้ะป๊อปปี้ดีใจที่ได้เจอเธอนะ” ครูเรเชลบอกป๊อปปี้
“แล้วพี่เฟรดดี้หล่ะครับพี่ป๊อปปี้” บิลลี่ลูกของเรเชลถามถึงเฟรดดี้
“อยู่นี่ไง…บิลลี่” เฟรดดี้อ้าแขนรับเฟรดดี้ที่วิ่งเข้ามากอดเพราะทั้งสองคนชอบเล่นบอลด้วยกันจึงสนิทกันมาก
ในระหว่างที่ทุกคนกำลังดีใจและพูดคุยกันอยู่วิลเลี่ยมก็เดินเข้ามา
“นี่นายยังอยู่อีกหรอ” วิลเลี่ยมถามไทเลอร์ด้วยสีหน้านิ่งๆขรึมๆ
“…” ไทเลอร์เงียบไม่ตอบอะไร
“นี่นายยังจะหาเรื่องเค้าอีกหรอ??” เดซี่ถามวิลเลี่ยม
“คุณคงเป็นวิลเลี่ยมสินะ…ไทเลอร์เล่าเรื่องของคุณให้พวกเราฟังหมดและคุณนี่มันแย่จริงๆทิ้งเพื่อนผมไว้แบบนั้นได้ย……” เฟรดดี้ต่อว่าวิลเลี่ยมด้วยความโมโหก่อนที่ป๊อปปี้จะมาหยุดเค้าไว้
“พอได้แล้วเฟรดดี้…เลิกพูดได้แล้ว” ป๊อปปี้ตบไหล่บอกเฟรดดี้
“ฉันขอโทษด้วยนะ” วิลเลี่ยมมองหน้าเฟรดดี้ก่อนที่จะเดินเข้าไปขอโทษไทเลอร์
“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ” ไทเลอร์ให้อภัยวิลเลี่ยมกับสิ่งที่เค้าทำลงไปในตอนแรก
“เฮ้!!!ไอหนุ่ม…นายก่อไฟเป็นรึป่าว” วิลเลี่ยมถามเฟรดดี้
“อ่อเอ่อ…เป็นครับๆ” เฟรดดี้ตอบด้วยสีหน้าที่งงๆ
“งั้นมาช่วยฉันหน่อยคืนนี้เตรียมตัวกินมื้อเย็นมื้อใหญ่ได้เลย วันนี้ฉันตกปลาได้เยอะมาก” วิลเลี่ยมกับเฟรดดี้ก็เดินไปช่วยกันก่อไฟเตรียมกินมื้อเย็นโดยที่ไทเลอร์ได้มองวิลเลี่ยมแปลกๆ
“อย่าแปลกใจไปเลยจริงๆแล้วเค้าก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไรหลอก” เรเชลบอกไทเลอร์
“ใช่…เต้นท์พวกเนี้ยเค้าก็เป็นคนกางเป็นคนทำให้พวกเราในตอนนั้นเค้าก็แค่โกรธจนขาดสติไปงั้นแหละ” จีน่าเสริมเดซี่
“ฉันก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย” ไทเลอร์บอกกับทั้งคู่ก็ที่จะเดินไปทำอย่างอื่น
เวลา20:00 น. ทุกคนมานั่งทานมื้อเย็นกัน
“ทำไมคุณจับปลาเก่งจังเป็นนักตกปลาหรอ” ป๊อปปี้ถามวิลเลี่ยมเพราะเค้าจับปลามาได้เยอะมาก
“ไม่ใช่หลอกสาวน้อย…ฉันก็แค่ชอบจับปลาเฉยๆน่ะจริงๆแล้วฉันเป็นนักเดินป่าก็เลยมีประสบการณ์เกี่ยวกับการเอาตัวรอดเยอะนิดหน่อย” วิลเลี่ยมได้เล่าถึงประวัติความเป็นมาของตัวเองให้ป๊อปปี้ฟัง
“อ๋อค่ะ”
“ฉันเล่าเรื่องราวของฉันมาแล้ว พวกเธอลองเล่าเรื่องของพวกเธอมาด้วยสิ” วิลเลี่ยมขอให้คนอื่นเล่าถึงเรื่องของตัวเองหน่อย
“หนูเป็นจิตกรค่ะชอบวาดรูปมากๆแต่พอมีเรื่องบ้านี่เกิดขึ้นก็ไม่ได้มีโอกาศวาดอีกเลยค่ะ” ป๊อปปี้เล่าถึงสิ่งที่เธอชอบทำ
“ชอบวาดรูปมากจนวันๆไม่ทำอะไรเลยครับ” เฟรดดี้พูดกวนป๊อปปี้
“หุบปากน่าเฟรดดี้”
“แล้วนายหล่ะไอหนุ่มนายทำอะไรมาก่อน” วิลเลี่ยมถามเฟรดดี้บ้าง
“คือผมทำธุรกิจส่วนตัวครับเป็นบริษัทเกี่ยวกับการขนส่งสินค้านำเข้าและส่งออกจริงๆผมต้องไปทำงานที่ประเทศจีนกับคุณพ่อแล้วด้วย เพราะบริษัทใหญ่ของพวกเราอยู่ที่นั่นแต่เรื่องบ้านี่ก็เกิดขึ้นสักก่อน” เฟรดดี้เล่าเรื่องของตัวเองบ้าง
“เอ้อจีน่า…ว่าแต่ทำไมวันนั้นเธอถึงไม่มาทำงานหล่ะ” ไทเลอร์ถามจีน่าถึงสาเหตุที่เธอไม่ได้มาทำงาน
“จริงๆวันนั้นฉันก็กำลังจะไปทำงานนั่นแหละแต่ทางที่ฉันขับรถไปมันได้มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นฉันเห็นคนตายที่ถูกห่อศพไปเรียบร้อยแล้วจู่ๆเค้าก็ลุกขึ้นมากัดหน่วยพยาบาลที่เข้าไปช่วยฉันเลยขับรถหนีออกมาแต่ขับไปทางไหนก็เจอแต่คนไล่กัดไล่กินกัน” จีน่าตอบไทเลอร์(อุบัติเหตุที่จีน่าเจอคืออันเดียวกับที่ไทเลอร์เจอเมื่อตอนepisode แรก)
“เรื่องที่เราฝันมันเกิดขึ้นจริงหรอเนี่ย” ไทเลอร์พูดในใจ
“ไทเลอร์นายเป็นอะไรรึป่าว” จีน่าเห็นสีหน้าของไทเลอร์ดูไม่ดีเลยถามไป
“ป่าวไม่มีอะไร”
“แม่ครับๆ…ผมง่วงนอนแล้ว” บิลลี่บอกเรเชลพร้อมกับหาวเพื่อแสดงให้แม่รู้ว่าตัวเองง่วงจริงๆ
“กินปลาให้หมดก่อนลูก…ลุงวิลเลี่ยมเค้าอุตส่าห์ไปเก็บมาให้” เรเชลบอกบิลลี่เพราะเกรงใจวิลเลี่ยม
“ผมไม่อยากกินแล้วผมอิ่มแล้ว” บิลลี่เริ่มงอแง
“ไม่ได้นะลูกยิ่งสถานการณ์แบบนี้มันยิ่งหากินยาก” เรเชลพยายามกล่อมลูกตัวเองให้กินข้าวให้หมด
“ไม่เป็นไรหลอกครับยังไงผมก็ต้องไปหาปลาทุกวันอยู่แล้วแต่มีข้อแม้พรุ่งนี้เธอต้องมาช่วยฉันหาปลานะหนุ่มน้อย” วิลเลี่ยมบอกให้บิลลี่มาช่วยเค้าหาปลาในถานะที่เค้ากินไม่หมด
“ได้เลยครับ” บิลลี่พูดพร้อมกับรีบวิ่งไปที่เต้นท์ของตัวเอง
“ฉันว่าเราควรรีบดับไฟได้แล้วจุดทิ้งไว้แบบนี้นานไม่ได้หลอกเดี๋ยวพวกผีมันจะแห่กันมา” จีน่าบอกทุกคน
ทุกคนจึงดับไฟแล้วแยกย้ายกันไปนอน
เป็นอย่างไรกันบ้างกับตอนนี้ถือว่าเป็นตอนที่นำเสนอเรื่องราวของแต่ละคนก็แล้วกันเนอะถ้าเกิดชอบไม่ชอบตรงไหนคอมเมนท์บอกได้นะคะจะได้ไปปรับปรุงอย่าลืมกดติดตามและกดเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ ติดตามตอนต่อไปในวันศุกร์จร้าาาา
ความคิดเห็น