คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 2 : Friend (เพื่อน)
28 มีนาคม 2563 เวลา 17:00 น.
ไทเลอร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการมึนหัวนิดๆแต่สถานที่ที่เค้าอยู่ไม่ใช่โรงพยาบาลมันคือห้องนอนของเฟรดดี้เพื่อนสนิทของเค้า
“นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง” ไทเลอร์ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกมาจากห้องนอน
“เฟรดดี้…มีใครอยู่มั้ย???” ไทเลอร์ตะโกนเรียกหาเฟรดดี้เพื่อนของเค้า
“อ้าวไทเลอร์!!!” ป๊อปปี้แฟนสาวของเฟรดดี้ได้เดินมาหาไทเลอร์
“ป๊อปปี้…เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงแล้วเฟรดดี้หล่ะ” ไทเลอร์ถามป๊อปปี้
“ก็ฉันมาช่วยเฟรดดี้จัดงานวันเกิดไงหล่ะและตอนนี้เค้าก็กำลังซ่อมวิทยุอยู่ในโรงรถ” ป๊อปปี้เดินพาไทเลอร์ไปหาเฟรดดี้
“เฟรดดี้…ไทเลอร์ตื่นแล้ว” ป๊อปปี้บอกเฟรดดี้ว่าเพื่อนของเค้าตื่นแล้ว
“อ้าวตื่นแล้วหรอเป็นไงบ้าง???” เฟรดดี้ถามไทเลอร์
“ไม่เป็นไรว่าแต่…ฉันมาอยู่ที่บ้านนายได้ยังไง” ไทเลอร์ถามเฟรดดี้ว่าตัวเองมาโผล่อยู่ที่บ้านเฟรดดี้ได้ยังไง
“ก็วันนี้ป๊อปปี้มันไปหานายที่โรงพยาบาลน่ะสิ” เฟรดดี้ตอบไทเลอร์
“มาหาทำไม???” ไทเลอร์สงสัยว่าป๊อปปี้จะมาหาเค้าทำไม
“ก็ฉันจะไปเตี๊ยมนายเรื่องวันเกิดของเฟรดดี้ไงหล่ะแต่เกิดเรื่องสักก่อนตอนที่หนีออกมาก็เจอนายนอนสลบอยู่พอดีก็เลยเข้าไปช่วยมาไงหล่ะ” ป๊อปปี้เล่าให้ไทเลอร์ฟังว่าเค้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“อ่อ…ขอบคุณนะ” ไทเลอร์ขอบคุณป๊อปปี้ที่เธอไปช่วยเค้ามา
“ไม่เป็นไรเพื่อนกันก็ต้องช่วยกันอยู่แล้วเดี๋ยวฉันไปทำอาหารเย็นและพวกนายคุยกันไปนะ” ป๊อปปี้บอกไทเลอร์ก่อนที่จะเดินไปทำอาหาร
“แล้วนี่นายกำลังทำอะไรอยู่หล่ะ” ไทเลอร์ถามเฟรดดี้
“ซ่อมวิทยุอยู่น่ะสิเผื่อว่าจะมีข่าวอะไรอัพเดทเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น” เฟรดดี้ตอบไทเลอร์
“สถานการณ์แบบนี้ใครเค้าจะว่างออกมาพูดอะไรกันหล่ะ” ไทเลอร์ไม่ค่อยเห็นด้วยกับเฟรดดี้
“ก็เผื่อไว้ไง…ตอนนี้เรื่องมันก็เพิ่งจะเกิดขึ้นเองคงยังไม่มีใครเป็นอะไรมากหลอก” เฟรดดี้ตอบไทเลอร์พร้อมกับซ่อมวิทยุไปด้วย
“เออว่าแต่…มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย???” ไทเลอร์ยังคงสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับโลกของเรา
“ฉันจะไปรู้มั้ยหล่ะ…ว่าแต่นายเถอะมันเกิดอะไรขึ้นที่โรงพยาบาล” เฟรดดี้ถามไทเลอร์ถึงเรื่องที่เค้าเจอมาก่อนหน้านี้
“หนุ่มๆฉันเตรียมอาหารเสร็จแล้วมากินกันได้แล้ว” ป๊อปปี้เรียกให้ทั้งสองคนมากินข้าว
“ไว้เล่าให้ฟังพร้อมกันและกัน” ไทเลอร์จะไปเล่าให้ป๊อปปี้ฟังพร้อมกันด้วย
หลังจากการกินอาหารเย็นเสร็จไทเลอร์ก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลให้ทุกคนฟัง
“แล้วอย่างงี้เรายังต้องกลัวโควิดอีกด้วยมั้ยเนี่ย” เฟรดดี้สงสัย
“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นมันเกิดจากเชื้อโควิดรึป่าว” ไทเลอร์ไม่แน่ใจว่าคนไข้พวกนั้นที่ตายตายจากเชื้อโควิดรึป่าว
“แต่พวกคนไข้ของนายก็พึ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่ใช่หรอฉันว่าน่าจะเป็นไปได้นะ” ป๊อปปี้คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดจากโควิด
“แต่ทำไมอาการของคนไข้มันถึงเป็นแบบนี้หล่ะทำไมเค้าถึงลุกขึ้นมาและไล่กัดกินคนไปทั่วหล่ะ” ไทเลอร์ยังคงสงสัยอยู่
“ฉันว่าชั่งมันเถอะว่ามันจะเกิดจากอะไรแต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้วเราก็ต้องทำใจและอยู่กับมันให้ได้” เฟรดดี้บอกกับทุกคน
“จะให้เราอยู่แบบนี้ไปทุกวันๆน่ะหรอฉันรับไม่ได้หลอกนะ” ป๊อปปี้รับไม่ได้ที่จะใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ทุกวัน
“ฉันว่าฉันรีบไปซ่อมวิทยุต่อให้เสร็จดีกว่า” เฟรดดี้ลุกขึ้นและรีบกลับไปซ่อมวิทยุต่อ
เช้าวันถัดมาไทเลอร์ลุกขึ้นจากเตียงและมองไปที่นอกหน้าต่างเค้าก็ต้องพบกับสิ่งที่น่าตกใจเมื่อผู้คนในหมู่บ้านกลายเป็นซอมบี้แล้วออกมาเดินเพ่นพ่านเต็มถนนไปหมด
“แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ” ไทเลอร์พูดขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว
“มีอะไรหรอ” ป๊อปปี้ได้ยินเสียงไทเลอร์จึงตื่นขึ้นมาถาม
“มาดูนี่สิทำไมมันถึงได้เยอะขนาดนี้กันนะ” ไทเลอร์ให้ป๊อปปี้ดูสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก
“ฉันว่าเราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วแหละ…เฟรดดี้ตื่นได้แล้วเราต้องไปแล้ว!!!” ป๊อปปี้ปลุกเฟรดดี้ให้ตื่น
“มีอะไรกันหรอ” เฟรดดี้สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาถามด้วยความสงสัย
“มองออกไปข้างนอกสิเราต้องรีบไปแล้ว” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับรีบวิ่งไปเก็บข้าวของที่จำเป็น
“ทำไมต้องมามีเรื่องให้วุ่นวายแต่เช้าด้วยเนี่ย” เฟรดดี้รีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปเก็บของเช่นกัน
“เฟรดดี้รถของนายใช้ได้มั้ย??!!!” ไทเลอร์ถามเฟรดดี้พร้อมกับวิ่งไปที่โรงรถ
“ใช้ได้นายรีบไปสตาร์ทเครื่องรอเลย” เฟรดดี้ตะโกนตอบไทเลอร์
ไทเลอร์ไปสตาร์ทรถของเฟรดดี้ป๊อปปี้ก็วิ่งแบกข้าวของของเธอมาอย่างพะรุงพะรังทั้งคู่รีบเข้าไปในรถพร้อมกับสตาร์ทเครื่องไปด้วย
“เฟรดดี้เรียบร้อยรึยัง” ไมเลอร์ตะโกนถามเฟรดดี้
“เสร็จแล้วกำลังรีบไป” เฟรดดี้รีบวิ่งไปที่โรงรถของเค้า
“ประตูนี่มันเปิดยังไง??” ไทเลอร์สงสัยว่าประตูโรงรถมันเปิดยังไง
“ต้องไปกดปุ่มตรงนั้นเดี๋ยวฉันไปเอง” ป๊อปปี้เดินไปกดปุ่มเพื่อให้ประตูโรงรถเปิด
หลังจากนั้นป๊อปปี้ก็รีบวิ่งเข้าไปในรถในจังหวะนั้นเองเฟรดดี้ก็ได้มาถึงพอดีแล้วขึ้นรถพร้อมกัน
“เดี๋ยวก่อนยังไปไม่ได้” เฟรดดี้บอกกับทุกคนพร้อมกับเปิดประตูแล้วลงจากรถไป
“มีอะไรอีกเฟรดดี้!!!” ไทเลอร์ตะโกนถามเฟรดดี้พร้อมกับหัวร้อนไปด้วย
ตอนนี้ซอมบี้ได้รู้แล้วว่าพวกเค้าอยู่ในโรงรถแล้วกำลังจะเดินมาหาพวกเค้า
“เวรหล่ะ…พวกมันมากันแล้วเฟรดดี้มันไปเอาอะไรของมันกันแน่เนี่ย” ไทเลอร์เริ่มโมโหหนักขึ้น
“มาแล้วๆ” เฟรดดี้วิ่งกระโดดเข้ามาในรถพร้อมกับวิทยุของเค้า
หลังจากที่เฟรดดี้วิ่งขึ้นมาแล้วไทเลอร์ก็เหยียบคั่นเร่งซะมิดจนทำให้รถพุ่งไปอย่างรวดเร็วชนฝูงซอมบี้ข้างหน้าจนกระเด็นไปหมดจนรถของเค้าเสียหลักและต้องเบรกกะทันหันทำให้ซอมบี้ตัวนึงทำลายกระจกรถเข้ามาและจะกัดป๊อปปี้
“ช่วยฉันด้วย!!!” ป๊อปปี้บอกให้ทั้งสองคนช่วยเธอพร้อมกับเอามือดันหัวซอมบี้ไว้ไม่ให้มันกัดเธอได้
ไทเลอร์จึงรีบออกรถอีกครั้งแต่ซอมบี้ตัวนั้นก็ยังคงเกาะอยู่เฟรดดี้จึงหยิบไขควงที่หน้ารถและส่งไปให้ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ทางด้านหลังป๊อปปี้จึงใช้ไขควงแทงเข้าไปที่ลูกตาของซอมบี้ตัวนั้นจนตาย
“เป็นอะไรมั้ยป๊อปปี้” เฟรดดี้ถามป๊อปปี้ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไรแต่เลือดของมันติดเต็มมือฉันเลย” ป๊อปปี้พูดด้วยสีหน้าที่ขยะแขยง
“แปปนึงนะ” เฟรดดี้พูดพร้อมกับหาขวดน้ำที่น่าจะมีอยู่ในรถพอเจอแล้วเค้าก็เปิดฟาแล้วเทให้ป๊อปปี้ล้างมือ
“เป็นเพราะนายเลยเฟรดดี้ถ้าเราออกมาเร็วกว่านี้เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หลอก” ไทเลอร์ยังคงโกรธเฟรดดี้ที่เค้าขึ้นรถช้า
“แต่วิทยุเครื่องนี้มันเป็นสิ่งสำคัญมากเลยนะ” เฟรดดี้บอกไทเลอร์
“ก็เพราะสิ่งสำคัญของนายไงหล่ะเราทุกคนถึงเกือบตาย!!!” ไทเลอร์รู้สึกรำคาญที่เฟรดดี้เอาแต่สนใจวิทยุเครื่องนี้
“พอได้แล้ว!!…พวกนายจะทะเลาะกันทำไมฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ป๊อปปี้ไม่อยากให้ทั้งสองคนทะเลาะกันเพราะตอนนี้ทั้งสามก็ปลอดภัยแล้ว
“แล้วเรากำลังไปที่ไหนกัน” ป๊อปปี้ถามทั้งคู่
“ขับไปเรื่อยๆแหละมั้ง” ไทเลอร์ก็ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนคงต้องขับไปเรื่อยๆจนกว่าจะนึกออก
“แต่น้ำมันเรามีจำกัดนะ” เฟรดดี้บอกไทเลอร์ว่าถ้าเราขับไปเรื่อยๆน้ำมันเราได้หมดแน่ๆ
“ขับไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็นึกออกเองแหละ” ไทเลอร์ยังยืนยีนที่จะขับไปเรื่อยๆ
เป็นอย่างไรกันบ้างกับตอนที่2 ถ้าเกิดชอบไม่ชอบตรงไหนคอมเมนท์บอกได้นะคะจะได้ไปปรับปรุงอย่าลืมกดติดตามและกดเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะติดตามตอนต่อไปได้ในวันจันทร์จร้าาาา
ความคิดเห็น