คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หิมะในฤดูใบไม้ผลิ
คุณจะรู้สึกอย่างไรถ้าหิมะตกในฤดูใบไม้ผลิ........
สายน้ำเย็นไหลผ่านร่างกายอันบอบช้ำ ตอกย้ำให้เขารู้สึกว่าร่างกายนี้ไม่สะอาดเหมือนเดิมอีกต่อไป สบู่ที่เขาใช้ ถึงจะหอมแค่ไหนก็ไม่สามารถลบกลิ่นเน่าเหม็นจากเรื่องที่เกิดขึ้นได้
เกือบสามชั่วโมงแล้วที่ซองยอลใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำ เขาจมอยู่กับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาควรทำยังไงต่อไป เขาอยากไปจากที่นี่ ไปจากคนชั่ว!!
ซองยอลทอดสายตาออกไปทางหน้าต่าง นกน้อยบินมาเกาะที่กิ่งไม้ มันส่งเสียงร้องเรียกคู่ของมัน ไม่นานคู่ของมันก็บินมา นกสองตัวคลอเคลียกันด้วยความรักใคร่และบินออกไป
“เจ้านกน้อย เจ้าช่างโชคดีเสียจริงที่ไม่ถูกคนชั่วจับใส่กรง” น้ำตาของเขา คุณมองไม่เห็นมันหรอก เพราะสายน้ำได้ลบล้างมันไปหมด
แต่จิตใจที่บอบช้ำของเขา คุณรู้สึกถึงมันได้จากแววตาที่แสนเจ็บปวด ซองยอลปิดน้ำ เขาหยิบผ้าเช็ดตัวมาปกคลุมร่างกาย พลันความคิดหนึ่งก็เกิดขึ้น หน้าต่างห้องน้ำ… ซองยอลเดินไปยังหน้าต่างบานใส มันกว้างพอสำหรับคนๆนึงลอดผ่านได้ เขาลองยันตัวเองขึ้นไปที่ขอบของอ่างอาบน้ำแล้วชะโงกมองลงมาเบื้องล่าง เขาไม่รู้ว่าภายนอกห้องนี้ มีอะไรอยู่บ้าง เท่าที่เขาจำได้คือเขาดื่มกาแฟอยู่ในคาเฟ่ของโรงแรม แล้วเขาก็ฝันถึงเหตุการณ์ไฟไหม้ รถยนต์ที่มีเขา พ่อและแม่โดยสารอยู่ จู่ๆก็ระเบิด ไฟโหมทำลายทุกสิ่ง เขาและแม่รอดมาได้
เบื้องล่างนั้น มันเป็นเหมือนป่าหญ้า ไม่มีคนอยู่ตรงนั้น เขาลงมาจากขอบอ่าง คิดแผนการเพื่อจะหนี ซองยอลเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่เสื้อผ้าตัวใหม่และเลือกที่จะไม่หันไปมองผ้าปูเตียง เขาเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาของที่จะพอช่วยให้เขาหนีได้ แล้วเขาก็พบว่าในตู้เสื้อผ้า มีชุดผ้าปูที่ยังไม่ได้ใช้อยู่ ซองยอลเดินไปล๊อกประตูห้อง
เขาเดินกลับมาที่ตู้เสื้อผ้า ดึงห่อผ้าปูที่นอนออกมา เอาล่ะ! ฉันจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป เขาแกะผ้าปูที่นอนออกจากห่อ
ในนั้นมีปลอกหมอนสองอัน ปลอกหมอนข้างสองอัน ผ้าปูที่นอนหนึ่งผืน และปลอกผ้าห่มหนึ่งผืน ไม่!! มันยังไม่เพียงพอ
เขาค้นตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง ซองยอลพบผ้าปูที่นอนอีกสามผืน เขาผูกผ้าทั้งหมดเข้าด้วยกัน แล้วเดินไปที่หน้าต่างห้องน้ำ
ซองยอลหาสิ่งที่สามารถยึดผ้าของเขาไว้ได้ เขาผูกมันไว้กับก๊อกน้ำสไตล์ยุโรป ซองยอลมองลงไปยังเบื้องล่างอีกครั้ง ก่อนที่จะโยนผ้าต่อลงไป “เอาล่ะ ซองยอล ในสถานการณ์แบบนี้ นายไม่ควรกลัวความสูงนะ ถ้านายกลัว นายก็จะไม่รอด” ซองยอลพึมพำกับตัวเอง
เขาเหยียบลงบนขอบอ่างอาบน้ำอีกครั้ง มือทั้งสองข้างเกาะขอบหน้าต่างไว้ ซองยอลดึงตัวเองขึ้นไปนั่งบนขอบหน้าต่าง ขาของเขาเริ่มสั่น
ซองยอลพยายามข่มใจไม่ให้กลัว เขาก้าวขาซ้ายลงไป ผ้ากระตุกเล็กน้อยเพราะน้ำหนักของเขา เขาหย่อนขาขวาตามลงไปอย่างช้าๆ มือเรียวจับผ้าไว้แน่น เขาค่อยๆเลื่อนตัวลงมา
คุณชายมยองซูนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ระเบียงชั้นสาม เขากำลังรอซองยอลอยู่ แขนแกร่งยกขึ้นดูนาฬิกา นี่มันสามชั่วโมงแล้ว นานไปนะ!!
วันนี้อากาศดี แอลเลยเลือกที่จะทานอาหารเช้านอกบ้าน เขาเลือกระเบียงชั้นสาม เพราะสามารถมองเห็นบรรยากาศรอบข้างได้ดี ฟึบ!!! มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้แอลหันไปมอง
สิ่งที่เขาเห็นคือ ผ้าปูที่นอนสีขาว ถูกผูกต่อกัน มันมาจากไหนนะ?
แอลวางถ้วยกาแฟลง เขาเดินมาดูวัตถุนั้นอย่างสงสัย มันมาจากชั้นบนนี่!! เขาเงยหน้าขึ้นไป เขาเห็นบางคนกำลังไต่มันลงมา ซองยอลนั่นเอง! ซองยอลคิดจะหนีเขา? แอลไม่ทำอะไรนอกจากยืนมอง เขาอยากเห็นสีหน้าที่แปลกใจของซองยอลตอนที่เห็นเขา
ซองยอลยังคงใช้ความพยายามอย่างมากในการหลบหนี แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แคว่กก!! คงเป็นเพราะว่าผ้าผืนบางรับน้ำหนักตัวเขาไม่ไหว มันเลยเริ่มฉีกขาด “เฮ้ยยย อย่าเพิ่งขาดนะ ให้ฉันหนีพ้นก่อน” ขนาดผ้ายังไม่เข้าข้างเขาเลย ซองยอลอดคิดน้อยใจไม่ได้ หากเขาตกลงไปตายจะทำยังไง เขาไต่มันลงมาอย่างระมัดระวัง โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีบางคนกำลังสนุกที่ได้เห็นการกระทำของเขาและสายตาคู่นั้นจับจ้องเขาอยู่
แคว่กกก!! “อ๊ากก ไม่นะๆ คุณผ้า อย่าเพิ่งขาดสิ ฉันยังไม่อยากตาย ขอร้องล่ะ นะๆๆ” ซองยอลเริ่มโวยวาย แต่ผ้าเจ้ากรรมก็ยังไม่ฟังเสียงของเขา ฟืดดดดดด!!!
ผ้าขาดออกจากกันอย่างสมบูรณ์ ร่างบางร่วงลงสู่เบื้องล่าง ไร้ซึ่งเสียงร้องใดๆ ซองยอลหลับตาแน่น เขาไปไหนไม่ได้ หากเขาต้องตาย ก็ปล่อยให้มันเป็นไป ดีเหมือนกัน ดีกว่าอยู่ให้ใครบางคนข่มเหง
แม่ครับผมรักแม่ อูฮยอนเพื่อนรักฉันขอโทษที่ไม่ได้ซื้อของไปฝากนาย พี่ซองกยู ผมขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้
ความตายจะเจ็บมั้ยนะ นางฟ้าได้โปรดเอาวิญญาณผมไปด้วย
ฟึบ!! มีแรงกระตุกบางอย่างจากข้างบน มีบางอย่างดึงชายผ้าเอาไว้
ซองยอลยังคงหลับตาแน่น > <
นี่ผมตายแล้วใช่มั้ย นางฟ้ากำลังดึงผมขึ้นไป ผมได้ขึ้นสวรรค์เพราะผมเป็นคนดีใช่มั้ย แรงดึงจากข้างบนพาร่างบางให้เลื่อนขึ้นไป
“นายห้ามปล่อยมือนะ” อ๊ะ! เสียงนั้นเสียงของเทวดาเหรอฮะ ผ้าต่อที่มีซองยอลเกาะอยู่ยังคงเลื่อนตามแรงดึงขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง
ในไม่ช้าแรงดึงก็หยุดลง ซองยอลตัดสินใจลืมตาขึ้น แต่สิ่งที่เขาพบตรงหน้าไม่ใช่สวรรค์หากแต่มันคือนรก แอลนั่นเอง
หน้าหวานหอบหายใจหนักด้วยความเหนื่อย แอลนำชายผ้าที่ดึงขึ้นมาได้ผูกกับรั้วระเบียง มือหนายื่นไปตรงหน้าของร่างบาง
“ยื่นมือของนายมาให้ฉัน” ซองยอลลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงจำใจยื่นมือให้คนตรงหน้า แอลดึงซองยอลขึ้นมาจากระเบียงสำเร็จ
“นายคิดจะทำอะไรไม่ทราบ?” แอลยิงคำถามใส่ซองยอลทันที
“ฉันจะหนีไปจากนาย ได้ยินมั้ย ฉัน จะ หนี!!!!!” ร่างบางขึ้นเสียงโดยไม่สนใจคนรับใช้ที่ยืนอยู่ เขารู้สึกเสียหน้าที่แอลเห็นเขา
บ้าเอ้ยย อายชะมัด-\\-
“ หึ นายโง่มากซองยอล นายมันโง่ ถ้าฉันไม่อยู่ตรงนี้ แล้วนายตกลงไปแบบเมื่อกี้ นายจะทำยังไง ห๊า” แอลตะโกนใส่หน้าซองยอล เขาโกรธที่ซองยอลหนีเขา เขาเป็นห่วงว่าซองยอลจะได้รับบาดเจ็บ
“นายจะมาขึ้นเสียงใส่ฉันทำไม ในเมื่อนายก็อยากให้ฉันตายอยู่แล้วนี่ นายคิดเหรอว่าฉันอยู่ที่นี่แล้วฉันจะมีความสุข ฉันตายๆไปก็ดีเหมือนกัน ดีกว่าอยู่กับคนแบบนาย”
ตาสวยมองมาที่แอลเขม็ง น่ารักชะมัดเวลาโกรธเนี่ย “หึ นายอาจจะลืมไปนะซองยอล แต่เมื่อคืนฉันเห็นว่านายมีความสุขมากเลยน๊าที่ได้นอนกับฉัน” แอลกระตุกยิ้มอย่างเย็นชา
เพี๊ยะ!!
มือเรียวฟาดลงมาที่ใบหน้าของแอล “นายจะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ!!!!!”ครั้งที่สองของวันนี้ที่แอลโดนตบ
สาวใช้ที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ ต่างก็อึ้งกันไปเป็นแถว แต่ละคนไม่เคยเห็นว่าจะมีใครกล้ากับคุณชายมยองซูแบบนี้
แอลหันกลับมาช้าๆ สิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น แอลส่งยิ้มให้ซองยอล ยิ้มที่เขาไม่เคยเห็น ยิ้มที่เจือไปด้วยความเศร้า ความสุข ความรัก
“ขอบคุณนะซองยอล ขอบคุณที่นายยังไม่ไปไหน” ซองยอล งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แอลขอบคุณเขาทั้งๆที่เขาตั้งใจจะหนี แอลไม่โกรธเขาแล้วเหรอ ซองยอลหลุบตาลง อ่า ความรู้สึกผิดแบบนี้มันมาจากไหนหว่า -.-
ไม่รอช้าแอลกึ่งจูงกึ่งลากซองยอลมาที่โต๊ะร่างบางถูกเหวี่ยงให้นั่งลงเก้าอี้ ร่างเพรียวจึงนั่งลงอย่างเสียไม่ได้ เขาดูออกว่าซองยอลเสียหน้าที่หนีเขาไม่ได้
แอลกลั้นยิ้มแล้วเดินไปนั่งตรงข้ามกับซองยอล “นายยิ้มอะไรไม่ทราบ มันน่าขำนักรึไง ห๊า!!” ซองยอลทำโมโหเพื่อกลบเกลื่อนความขายหน้า เขาหารู้ไม่ว่าการกระทำแบบนี้มันยิ่งทำให้คนตรงหน้าขำ
“ฮ่าๆๆๆๆ นายมัน ฮ่าๆๆ ฉันไม่เคยเห็นคนแบบนายจริงๆ” นี่ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแอลขำ ที่จริงแอลควรจะโกรธเขาแบบเมื่อกี้ไม่ใช่หรือ?
“คนแบบฉันมันเป็นยังไง ตอบมาดีๆนะ ไม่งั้นนายตายแน่” เขามองหน้าแอลเชิงหาเรื่อง มือเรียวกำหมัดยกขึ้นเพื่อขู่ คนตรงหน้าทำท่าครุ่นคิดและเอามือลูบคางแบบกวนๆ
“อืมมม คนแบบนายบางทีก็น่ารำคาญ บางทีก็น่าแกล้ง บางทีก็น่า…..”แอลละประโยคท้ายไว้ เขามองซองยอลด้วยสายตา อยากกิน!! แอลเลียริมฝีปากของเขาแล้วมองไล่ลงมา ดวงตาคู่นั้นที่มองค้อนเขาตลอดเวลา ปากนั่นที่มีแต่คำด่าเวลาอยู่ต่อหน้าเขา คอขาวๆที่เขาอยากจะลิ้มลองมันอีกสักครั้ง
“นี่นาย!!!” มือบางทุบลงไปที่โต๊ะ แอลจะยั่วโมโหเขาไปถึงไหน
“ก็นาย…ทำให้ฉันรู้สึกดีมากเลยน๊า เมื่อคืนหน่ะ หึหึหึ ฉันชักจะติดใจมันซะแล้วล่ะ^^”
เรื่องเมื่อคืนเหรอ เขาจำอะไรไม่ได้เลย แต่ทุกครั้งที่มันถูกพูดถึง ซองยอลรู้สึกเจ็บปวด
“นายจะหยุดพูดได้รึยัง” ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้ขนแมว ไอ้ก้างปลา ไอ้บ้ากาม โว้ยยย อารมณ์เสีย!!ซองยอลโวยวายในใจเบาๆ เพราะไอ้ที่แอลพูดมาหน่ะทำให้แม่บ้าน สาวใช้ และลูกน้องของเขากลั้นยิ้มไปตามๆกัน “กินข้าวเถอะยอลลี่^^ นายยังต้องเจออะไรอีกเยอะนะที่รัก” แอลเห็นคนตรงหน้า หน้าแดงเพราะความอายและโกรธ เขาเลยแกล้งต่อท้ายประโยคว่า ที่รัก<3 บทสนทนาบทโต๊ะอาหารจบลงแค่นั้น เพราะฉันอยากแกล้งนายแค่นี้ไง หึหึ ซองยอลหมดคำโต้เถียงเพราะรู้ว่าเถียงไม่ได้ แอลกินอาหารเช้าอย่างมีความสุข เขามองซองยอลที่กำลังจิบกาแฟและเขาก็นึกขึ้นได้ แอลหยิบบางอย่างขึ้นมา
…แชะ! แชะ!! แชะ!!! แชะ!!!! แชะ!!!! แชะ!!!
ซองยอลที่โดนถ่ายรูปแบบไม่ทันตั้งตัวหันหนีวิถีของกล้องอย่างรวดเร็ว
“นี่ที่รักหันมาหน่อยสิ” ซองยอลอดขนลุกไม่ได้กับคำว่า ที่รัก แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจคำและยังคงจิบกาแฟของเขาต่อไป
ครืดด เสียงบางอย่างถูกเคลื่อนที่ เขาเลยหันไปมอง เอ่อออ -*- แอลนั่นเองเก้าอี้ถูกเลื่อนไปข้างหลัง คนถือไพ่เหนือกว่าลุกออกจากเก้าอี้และเดินไปรอบๆเพื่อถ่ายรูปเขา
“นี่!!! นายไปนั่งเลยไป นี่มันเวลาอาหารนะ มาถ่ายอะไรเยอะแยะเนี่ย ห๊า(เสียงสูง)” แอลเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมอย่างเชื่อฟัง แต่เขายังไม่วางกล้องในมือลง เขานั่งเลื่อนภาพในกล้องและมองมันอยู่อย่างนั้น หากฉันรั้งนายไว้ไม่ได้ ฉันก็ยังมีนายอยู่ในรูปถ่ายล่ะนะ รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของแอล ซองยอลมองการกระทำของคนตรงหน้า อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าแอลไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องจับเขามา หากว่าเรารู้จักกันแบบเพื่อนโดยทั่วไป ความสัมพันคงดำเนินไปเรื่อยๆและบางทีเขาอาจจะชอบแอลไปแล้ว
ซองยอลนึกถึงวันแรกที่เขาได้เจอกับแอล แอลดึงดูดเขามาก เพราะไม่ว่าจะเป็นการกระทำที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าแอลสนใจเขา หรือบางอย่างที่แอลบอกว่าเคยรู้จักกับเขามาก่อน
เราเคยเจอกันมาก่อน…มันทำให้เขาหวั่นไหวเล็กๆ
“ที่รัก คิดอะไรอยู่ครับ?” เสียงบางคนแทรกเข้ามาในความคิดเขา ซองยอลมองคนถาม อยู่ครู่หนึ่ง แววตาของแอลไม่มีท่าทีว่าจะเกลียดเขาเลย แล้วทำไมแอลถึงทำแบบนั้นกับเขานะ สีหน้าของซองยอลหม่นลงเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน
ซองยอลมองตาแอลอีกครั้ง เขาจึงตัดสินใจถามออกไป
“แอล เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอ?” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเปิดใจ สีหน้าแอลเปลี่ยนไปในทันที เขาไม่คิดว่าซองยอลจะถามอะไรแบบนี้แอลมองตาซองยอล แววตานั้นกำลังสับสนและ ต้องการคำตอบจากเขา
เขายื่นมือไปกุมมือเรียวที่ตอนนี้วางอยู่บนโต๊ะและน่าแปลกที่ซองยอลไม่ดึงมือกลับเหมือนครั้งก่อนๆ “ผม…...” ตื้ดดด Oh she’s back she’s back she’s back โอ้ยย ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย she’s back oh! โว้ยย
แอลปล่อยมือจากคนตรงหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พ่อนี่นา!! “รอผมสักครู่นะซองยอล” เขาส่งสายตาขอโทษไปให้ซองยอลก่อนจะแยกตัวไปรับโทรศัพท์ของผู้เป็นบิดา ร่างหนาเดินลับไป เขาควรจะทำยังไงต่อไปถ้ารู้คำตอบที่แท้จริง มันจะสามารถลบอคติออกไปจากใจของเขาในตอนนี้ได้หรือไม่นะ…..
“สวัสดีครับพ่อ” แอลรับโทรศัพท์ทันทีที่เดินออกมา
“มยองซู ได้เวลาที่ลูกจะต้องกลับไปเกาหลีแล้วนะ”
“เกาหลีเหรอฮะ?”
แอลอดตื่นเต้นไม่ได้ที่เขาจะได้กลับไปในสถานที่แห่งความทรงจำของเขา คิดถึงเหลือเกิน
“ผมพร้อมครับพ่อ เมื่อไหร่ว่ามาเลยครับ”
“อืม คงจะราวๆอาทิตย์หน้านะ เพราะพ่อทำเรื่องโอนย้ายผลการเรียนของลูกไปให้มหาวิทยาลัยทางนั้นพิจารณาแล้ว พ่อไม่กลับไปนะลูก แต่พ่อจะส่งลูกน้องของพ่อไปแทน”
แอลคิดว่าหากเขาได้กลับไปอยู่ที่เกาหลี เขาคงได้ใกล้ชิดซองยอลมากขึ้นแม้ว่าพ่อของเขาจะไม่ได้กลับไปด้วย แต่เขาดูแลตัวเองได้ดี เขาอยู่ได้โดยไม่มีพ่อเขามั่นใจ
“พ่อฮะผมมีเรื่องจะขอพ่ออีกเรื่องฮะ……”
ซองยอลมองแอลที่หลบไปคุยโทรศัพท์ เมื่อไหร่นายจะมาเนี่ย โธ่เอ้ยย ซองยอลนายนี่นะไม่น่าถามอะไรออกไปอย่างนั้นเลย นายนี่มัน
นี่แหนะๆๆๆ เขากำลังตบปากตัวเอง นายมันแย่ นายมันโง่ นายมันอ่อนแอ มือสองข้างหยิกแก้มตัวเองเพื่อทำโทษ ฮึ้ยย เจ็บใจนัก เขาฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ถ้านายรอเวลาอีกสักนิด นายคงรู้คำตอบเองโดยไม่ต้องถามเลย
ซองยอลก้มหน้าอยู่อย่างนั้นเพื่อเรียบเรียงความคิดของเขาเอง ตอนนี้หัวใจของเขาสับสนไปหมด ระหว่างที่เขาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น เขาก็รู้สึกได้ว่ามีมือบางคนมาจับผมเขาอย่างแผ่วเบา
มือนั้นให้ความรู้สึกเหมือนฤดูใบไม้ร่วง เป็นสัมผัสที่เค้าคุ้นเคย ใครกันนะ ซองยอลหลับตาลง แต่สัมผัสนั้นยังคงอยู่ สัมผัสอันคุ้นเคยนี้ เขานึกไม่ออกว่าเคยได้รับมันจากใคร
มันยิ่งทำให้ซองยอลสับสน เขากลั้นอารมณ์เอาไว้ เขารู้สึกแย่ เหงา เดียวดายและว้าเหว่ ซองยอลรับความรู้สึกแบบนั้นไม่ไหว หยาดน้ำตาสีใสไหลออกมาช้าๆ มันไหลผ่านแก้มเรื่อมาที่ปลายคาง
เขาปาดมันทิ้งด้วยมือของเขา ซองยอลเตือนตัวเองเสมอว่าเขาต้องเข้มแข็ง แม่คงไม่รู้ว่าเขาถูกจับ เขาต้องผ่านมันไปได้ด้วยตัวของเขาเอง
“ซองยอล นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?” เจ้าของมือถามด้วยความห่วงใย ซองยอลเงยหน้าขึ้น คราบน้ำตายังทิ้งรอยไว้บนแก้มของเขา ซองยอล
มองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน ตาของทั้งคู่ประสานกันด้วยแววตาที่ต่างกัน แววตาของความห่วงใยและแววตาที่หลากหลายความรู้สึก “แอล นายเป็นใครกันแน่? นายจับฉันมาด้วยเหตุผลอะไร? ฮึกก…ฉันไม่เคยทำอะไรให้นาย แม้แต่หน้านายฉันยังไม่เคยเห็น นายแค้นฉัน? นายเกลียดฉันมากใช่มั้ยแอล ฮือออ”
ซองยอลไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป เขาได้แต่ปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างช้าๆแสดงความอ่อนแอออกมาให้คนตรงหน้าเห็น
ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ความรู้สึกทั้งหมดถูกดึงออกไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น แขนแกร่งดึงร่างเพรียวมาโอบไว้จากด้านหลัง ราวกับความรู้สึกจากสัมผัสของปีศาจร้ายหายไปและถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นของสายลมฤดูร้อน ซองยอลสะอื้นหนักขึ้น ร่างเพรียวที่อยู่ในอ้อมกอดสั่นเทาจนแอลรู้สึกได้ เขาเอื้อมมือไปลูบหัวของซองยอลเบาๆ สัมผัสนั้นทำให้ซองยอลร้องไห้ออกมาอย่างน่าอาย “ฮึก ฮืออออ ฮือออออ” กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนผมทำให้ แอลควบคุมตนเองไม่ได้ ถ้อยคำต้องห้ามถูกเอ่ยออกมา
“ฉันรักนาย ฉันไม่เคยเกลียดนายเลย ไม่แม้แต่จะคิด ฉันอยากปกป้องนาย ฉันอยากอยู่กับนายตลอดไป ได้ยินมั้ยซองยอล ฉันรักนาย”
แอลกระซิบอย่างแผ่วเบา สำหรับซองยอล การกระทำแบบนี้มันทำให้ใจของเขาเต้นแรง หน้าของเขาเริ่มแดงลามไปถึงใบหู มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเขาร้องไห้
แต่มันเป็นความรู้สึกเล็กๆที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจของเขา ความอบอุ่นจากคนที่เย็นชาที่เขาได้รับในวันที่เขาอ่อนแอที่สุด คนที่ทำให้เขาเจ็บปวด คนที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น คนคนนั้นคือคนคนเดียวกัน แอล…
........................................................................................................................................................................
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ^^
ความคิดเห็น