คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ศักดิ์ศรีที่โดนพรากไป
ผ้าม่านพลิ้วไหวตามทิศทางของสายลม แสงแดดอ่อนๆของฤดูหนาวส่องลอดผ้าม่านผืนบางเข้ามาภายในห้องสีขาวสะอาดตา ร่างบางหลับใหลอยู่บนเตียงนุ่ม
เปลือกตาปิดสนิทเผยให้เห็นขนตาแพหนา ปลายจมูกแดงระเรื่อ คงเป็นเพราะอากาศหนาว แอลดึงผ้าห่มที่ปลายเท้าของร่างบางขึ้นมาห่มให้อย่างระมัดระวัง
เช้าวันนี้เป็นเช้าที่ดีที่สุดของเขาเลยก็ว่าได้ อันที่จริงเขาตื่นนานแล้วแต่เขาไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าไปได้เลย ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงพลิกตัวหันมาหาเขาเปลือกตาค่อยๆขยับเปิดขึ้นอย่างช้าๆ
ภาพตรงหน้าพร่ามัวเนื่องจากสายตายังปรับสภาพกับแสงของดวงอาทิตย์ไม่ได้ ทำไมถึงได้รู้สึกปวดไปทั้งตัวแบบนี้นะ ?
ซองยอลกระพริบตาถี่ในไม่ช้าเขาก็เห็นทุกอย่างชัดเจน ตรงหน้าเขามีชายคนหนึ่งหลับอยู่ แอลนั่นเองทำไมแอลถึงมาอยู่ที่นี่?
ซองยอลมองไล่ลงมา ร่างหนาเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มที่ปิดบังส่วนล่างไว้ เปลือย เปล่า?!!!! ซองยอลลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก
เขาเริ่มสำรวจร่างกายตนเอง ทะ ทำไมเขาถึงไม่ได้ใส่อะไรเลยล่ะ!! ผิวเนียนใสมีรอยแดงที่ตอนนี้อมม่วงเต็มไปหมดเขาหันไปหาคนข้างๆ
นี่!!! นาย ตื่นเดี๋ยวนี้!!!!!!ลุกขึ้นมาอธิบายเดี๋ยวนี้นะ!!! ร่างบางทั้งเขย่า ทั้งตบ ทั้งตี แรงของเขาใกล้จะหมดแล้ว เขาปวดตัวเหลือเกิน ทำไมเขาถึงเจ็บบั้นท้ายแบบนี้
“แอล ได้โปรด ตื่นเถอะ” แรงเขย่าทำให้ผ้าห่มเลื่อนลงพื้น เผยให้เห็นหลักฐาน!!ผ้าปูที่นอนเต็มไปด้วยรอยเลือด มีอยู่สองสามวงใหญ่ๆ
นี่เขาโดนทำอะไร? ซองยอลกำลังช๊อค เขาไม่สามารถขยับได้ สิ่งที่เขาได้เห็นตรงหน้า ชัดเจนอยู่แล้ว แอลข่มขืนเขา… ซองยอลชาไปทั้งตัว หยาดน้ำตาใสร่วงลงบนผ้าปูที่นอนที่ตอนนี้ไม่ขาวบริสุทธิ์อีกต่อไป
ซองยอลฝืนลุก แต่เขาก็เซลงไปที่เตียง เขาไม่สามารถบังคับให้ตัวเองเคลื่อนไหวได้ แอลที่แกล้งหลับอยู่เห็นความเป็นไปทุกอย่าง เขาตัดสินใจลืมตา
“ซองยอล! ซองยอล!” แอลลุกขึ้นนั่งข้างๆร่างเพรียว มือแกร่งจับแขนบางพื่อเรียกสติ ร่างบางไม่แม้แต่จะมองหน้า น้ำตาเจ้ากรรมดูเหมือนจะยังไม่อยากหยุดไหล “ที่นี่ที่ไหน?” ร่างบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “บ้านฉันเอง”
หน้าสวยหันมาช้าๆ “บ้านเหรอ?” แล้วสายตาก็หยุดลงที่แอล สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามเจือปนความเจ็บปวด “อื้ม และนายจะต้องอยู่ที่นี่…กับฉัน” แอลพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ เขากำลังจริงจัง
ร่างบางรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงเขาจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลย แต่เขาก็สามารถเดาเรื่องราวได้จากสิ่งที่เขาเห็น คำถามมากมายพรั่งพรูออกจากปากของร่างที่บอบช้ำ
“แล้วทำไมฉันต้องอยู่ที่นี่ นายจับฉันมาทำไม? นาย นาย ฮืออออ นายข่มขืนฉันทำไม!?” ร่างบางรวบรวมแรงที่เหลืออยู่ผลักแอล ซองยอลทุบไปที่แผ่นอกของแอล ครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาลุกขึ้นยืนบนเตียงอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวชี้ตรงมาที่จอมแผนการ แอลมองคนตรงหน้า เขาจะปลอบซองยอลยังไงในเมื่อเขาเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมด ตอนนี้ซองยอลกำลังโกรธ เสียใจที่ถูกทำร้ายและกลัว เหมือนกระต่ายที่กำลังจะโดนจับ
เขารู้ว่าซองยอลจะทำทุกวิถีทางเพื่อหนี แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน “นายไปอาบน้ำซะ ฉันให้คนงานที่โรงแรมเอาเสื้อผ้าและของใช้ต่างๆของนายมาไว้ให้แล้ว ฉันจะรอกินข้าวเช้ากับนายอยู่ข้างล่างนะ” แอลลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า
เขาไม่มีคำแก้ตัวและเลือกที่จะไม่ปลอบ หรือพูดถึง สิ้นประโยคคำสั่ง จอมเผด็จการกระตุกยิ้มให้ซองยอล แอลต้องฝืนเก็บความเจ็บปวดไว้ภายใน แต่ทว่า…..
“เดี๋ยว!!!!” สิ่งที่เขาไม่คาดคิดเกิดขึ้นร่างบางที่มีเพียงผ้าห่มห่อหุ้มอยู่เดินเข้ามาหาแอล ร่างกายโงนเงนดูก็รู้ว่าเขาฝืนอยู่ “นายจะไปไหนไม่ได้ คนชั่ว!!! ” เพี๊ยะ..!!! มือบางกระทบลงมาบนใบหน้า(อันหล่อเหลา)ของเขา แรงไม่ใช่เล่นๆซะด้วย
แอลหันกลับมาหาเจ้าของมือ ไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้มาก่อน “นายกล้ามาก ลีซองยอล นายได้รู้แน่ว่าถ้าทำฉันโกรธนายต้องโดนแบบนี้!!!”
ข้อมือของร่างบางถูกรัดแน่นด้วยมือแกร่ง เขากำลังถูกลาก ไปที่เตียง!!! ร่างหนาผลักเขาล้มลงบนเตียง แล้วตามลงมาคร่อมร่างเขาไว้ ข้อมือของซองยอลถูกพันธนาการอีกครั้ง “ปล่อย!!!!!”
ซองยอลพยายามขัดขืน แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามสะบัดให้แขนของเขาหลุดจากพันธนาการจากคนตรงหน้าแค่ไหน ก็ไม่สำเร็จ ทำไมนะ?
“ไม่ปล่อย มีอะไรมั้ย” แอลพูดพลางจ้องหน้าซองยอลราวกับหมาป่าล่าเหยื่อ น่าถีบชะมัด ไอ้ฉวยโอกาส นายมันเลวจริงๆ ซองยอลคิด
“นายต้องรับโทษที่นายทำไว้กับฉัน” สิ้นประโยคจากคนฉวยโอกาส ซองยอลก็ไม่สามารถพูด เถียง หรือด่าคนตรงหน้าได้อีก เพราะริมฝีปากหนาได้ครอบครองริมฝีปากของเขาไว้ “อื้อ!!!” ยิ่งร่างบางดิ้นสองมือแกร่งก็ยิ่งกำแน่น ทำให้เลือดไม่สามารถไหลไปเลี้ยงมือของเขาได้ ตอนนี้มือเขาเริ่มชาแล้ว … แต่ปากหนายังคงทำตามหน้าที่ของมันต่อไป ลิ้นร้อนเริ่มรุกล้ำเข้าไปในปาก ทำให้ซองยอลยากที่จะขัดขืนอีกต่อไป
ซองยอลหลับตาแน่น ร่างหนาได้ใจเขาดุนลิ้นของร่างบางเบาๆเป็นการหยอกล้อ “อื้อออ” ร่างบางครางเบาๆ ทำให้ร่างหนารู้สึกพอใจ แอลค่อยๆถอนริมฝีปากของเขาออกอย่างเสียดาย
น้ำตาที่เหลือทิ้งไว้เพียงคราบไหลออกมาอีกรอบ ศักศรีดิ์ที่เคยมี ตอนนี้ไม่มีเหลืออีกต่อไป
“มันไม่ตลกนะ ฮึกก ไม่ว่านายจะเป็นใครหรือใหญ่มาจากไหนนายไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้ และขอให้นายรู้ไว้ ฉันเกลียดนาย !!!”
ซองยอลผลักแอลออกจากตัวเขา และวิ่งเข้าห้องน้ำไป คำพูดเหล่านั้นทำให้
แอลน้ำตาคลอ!! ขอโทษนะซองยอล ฉันจำเป็นต้องทำให้นายเป็นของฉัน !!
..................................................................................................................................................................
คอมเม้นจ้า ปาดเหงื่ออ ไรเตอร์ค่อนข้างทำใจลำบากที่ซองยอลโดนทำร้าย T^T
ความคิดเห็น