[FIC INFINITE] Are you remember me? [MYUNGYEOL]

ลำดับตอนที่ #5 : จูบ!!!

      รถเปิดประทุนคันสวยแล่นเข้ามาในที่หมาย  พนักงานโรงแรมเดินมาเปิดประตูรถให้เร าและเอากระเป๋าผมไปเก็บบนห้อง  

แอลเดินลงจากรถไปก่อนผม ผมเห็นแอลคุยอะไรบางอย่างกับพนักงานโรงแรมทำไมเขาถึงดูมีอำนาจกับคนพวกนี้จังเลยมันน่าสงสัยนะ ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร

ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ประตูรถด้านผมก็ถูกเปิดออก แอลผายมือเป็นการเชิญ เขายิ้มให้ผม มันเป็นยิ้มที่ทำให้หน้าผมแดง-\\\-รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นกับลักยิ้มน้อยๆของเขา

แอลเดินนำผมไปยังคาเฟ่ของโรงแรม ผมสั่งอเมริกาโน่กาแฟสุดที่รักของผม
กับเค้กโฮมเมด   ส่วนแอลสั่งกาแฟดำ ระหว่างรอกาแฟแอลขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

ส่วนผมก็นั่งรอต่อไป ….
 “กาแฟมาเสริฟแล้วครับ”   เด็กเสริฟหนุ่มวางอเมริกาโน่ลง แล้วส่งยิ้มให้ซองยอลเขายิ้มตอบแล้วหันไปสนใจกาแฟแทน  

“ขอให้มีความสุขกับกาแฟนะครับ^^” 
ซองยอลยิ้มตอบ แล้วจิบกาแฟอเมริกาโน่ของเขา เข้าไปอึกใหญ่  

   อืมม อร่อยที่สุดเลยยย ฉันชอบอเมริกาโน่ที่สุด เขาดื่มมันเขาไปจนหมด โดยที่ไม่รู้เลยว่ากาแฟถ้วยนี้มีอะไรมากกว่าที่เห็น



“เรียบร้อยแล้วครับคุณชาย”  เด็กเสริฟคนเดิมเดินกลับเข้ามาในเคาน์เตอร์

พร้อมกับรายงานความเรียบร้อยของงานที่เค้าได้รับมอบหมาย
“หึ นายทำได้ดีมากดงอู จบเรื่องแล้วไปทำงานต่อได้เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง”  อ่าา ทำไมถึงรู้สึกง่วงนะ นี่มันเพิ่งจะ จะ จะ จะ ซองยอลผู้ที่ตั้งใจจะมองดูนาฬิกาล้มฟุบลงไปที่โซฟา

แอลยืนมองผลงานของเขาอย่างพอใจ ยานอนหลับที่เขาใส่ลงไปในกาแฟ ออกฤทธิ์เร็วดีจริงๆ หึหึ ที่ทำแบบนี้ก็เพราะง่ายต่อการขนย้ายนะ

แอลเดินตรงไปยังร่างบางที่หลับไปโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลยและก้มลงกระซิบข้างหูร่างไร้สติอย่างแผ่วเบา  “หลับให้สบายนะ พอนายตื่นขึ้นมา นายจะประหลาดใจกับสิ่งที่นายเห็น หึหึ” บัดนี้เขาได้ถอดคราบเทพบุตรออกไปแล้ว ต่อจากนี้สิ่งที่ซองยอลจะได้เห็นคือตัวตนที่แท้จริงของเขา ซาตาน

เขาช้อนร่างซองยอลขึ้น แล้วหยิบกุญแจรถออกมา… รถสีดำ พุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วมุ่งหน้าไปยังบ้านของเขา…คุณชายมยองซู….

รถยังคงแล่นไปเรื่อยๆและเริ่มไกลออกจากตัวเมืองมากขึ้นทุกที อันที่จริงตอนแรกเค้าไม่คิดจะทำอะไรซองยอลหรอก ก็แค่อยากให้อยู่ในสายตา แอลมองซองยอลที่หลับเพราะฤทธิ์ยา อย่างเอ็นดูดวงตาทั้งสองข้างกำลังหลับพริ้ม

แก้มใสแดงระเรื่อ ริมฝีปากเผยอเพราะไม่รู้สึกตัว ทำให้คนที่กำลังมองต้องฝืนตัว
เองให้หันกลับไป…ก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหว  นายมันน่ารักทุกเวลาจริงๆ ฉันคงต้องจัดนายหน่อยแล้วซองยอล

รถเลี้ยวผ่านป้ายทาง และจอดหน้าประตูรั้วสูง แอลบีบแตรสองที ประตูก็เปิดออก
เขาจอดรถและเปิดประตูด้านคนขับเขาเดินอ้อมมาอีกฝั่งเขาเปิดประตูออก เขาเดินมาเปิดประตูด้านซองยอลและพยุงร่างเพรียวอย่างแผ่วเบา 

“ช่วยมั้ยคะคุณชาย”  สาวใช้คนนึงเอ่ยถาม แอลส่ายหัว เขาต้องการจัดการแค่คนเดียวเท่านั้น

 แอลอุ้มซองยอลข้ามธรณีประตูห้องนอนเข้าไป เค้าสั่งให้คนรับใช้เตรียมห้องนี้ไว้ ในห้องนอนถูกตกแต่งไปด้วยผ้าม่านสีขาวสะอาดตา เตียงไม้ขนาดใหญ่ถูกปูทับด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวเช่นกัน ห้องนี้ถูกปล่อยให้ร้างมานาน กลิ่นอับจางๆของ

ไม้เลยยังไม่หมดไป  เขาพยุงร่างบางมาที่เตียง ดึงผ้าคลุมเตียงออก แล้วค่อยๆวาง
ร่างบางลงไป ทันทีที่ร่างบางนอนลงบนเตียงเรียบร้อยแล้วเขาก็นั่งลงข้างๆเตียง
สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนที่เขาคิดถึงที่สุด "ซองยอลอา นายกลับมาหาฉันแล้วใช่มั้ย ?"

"ฉันขอโทษนะที่ทำกับนายแบบนี้ ฉันรักนายนะ นายอย่าไปจากฉันอีกนะ" แอลพร่ำคำรักให้ร่างไร้สติฟัง  เขาจับมือของซองยอลขึ้นมากุมไว้  แอลไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับเขาได้อย่างไร

ตั้งแต่จำความได้ เขามีแต่ซองยอล ซองยอลเป็นคนเดียวที่ยอมรับในตัวของเขา
และอยู่เคียงข้างเขาตลอดมา…เขาจึงรู้สึกขาดซองยอลไม่ได้สินะ 

เค้าโน้มตัวไปข้างหน้า ปากหนาสัมผัสที่บางบางอย่างแผ่วเบา มือของเขาก็ยังคงกุมมือของซองยอลไว้อย่างนั้น ราวกับว่ากลัวคนตรงหน้าจะหายไป … ค่ำคืนที่แสนยาวนาน ซองยอลผู้กำลังหลับใหล


ไม่รู้เลยว่าตอนนี้อิสระภาพของเขาได้หมดลงแล้ว หึหึหึ

......................................................................
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ^^