คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ทงคัตสึกับความทรงจำสีจาง
ในเมืองหลวงที่มีผู้คนพลุกพล่านอย่างปารีส ทำให้ฝรั่งเศสดูมีชีวิตชีวาขึ้น แต่ผิดกับชายผู้นี้ ชายหนุ่มในชุดเสื้อคลุมสีดำสะดุดตา ที่ยืนอยู่ท่ามกลางบทสนทนาของชนกลุ่มน้อยบริเวรนั้น มือสองข้างของเขาล้วงกระเป๋ากางเกงแต่ทว่า....
สีหน้าของชายหนุ่มกลับเรียบเฉย เขาทอดสายตาออกไปอย่างไร้จุดหมายดวงตาสีช๊อกโกแลตคู่นั่นเลื่อนลอยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่เขามองเหม่อไปในที่ๆแสนไกลสักครู่หนึ่งเขาดึงสายตากลับมา มองดูนาฬิกาข้อมือเรือนหรู เขาส่ายหัวอย่างไม่พอใจแล้วทอดสายตาออกไปอีกครั้ง เนิ่นนาน…ช่างเนิ่นนานอะไรอย่างนี้
มือข้างหนึ่งของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทสีดำแบรนด์ดัง ดึงแว่นตาสีดำออกมาสวมแล้วเดินทอดน่องอย่างเชื่องช้าไปมา…ทำไมนายถึงได้ช้าแบบนี้นะ การกระทำเช่นนี้บ่งบอกว่าเขากำลังรอใครบางคนอยู่
"ตึกๆๆ…นี่แอลนายรอฉันนานมั้ย" ชายหนุ่มหันไปตามเสียงแล้วก็พบว่ามีชายอีกคนวิ่งตรงมาหาเขาด้วยความเร่งรีบ สีหน้าของชายผู้นั้นดูอ่อนล้า
"ไม่นานหรอก" คนที่รอพูดพลางก้มมองนาฬิกาอีกครั้ง "ก็แค่ชั่วโมงกว่าๆเอง " เขายิ้มมุมปากอวดลักยิ้มน้อยๆของเขา อันที่จริงน้อยคนนักที่จะเห็นรอยยิ้มของเขา
"นายรู้มั้ยเจ้านายของฉันหน่ะโหดแค่ไหน เจ้าบ้าคนไหนไม่รู้ดันมาลาหยุดวันนี้ งานเลยตกเป็นของ
ฉันหน่ะ นี่ก็กว่าจะเสร็จ เฮอะ ให้ตายสิ"
คนที่เพิ่งมาถึงบอกเหตุผลของเขาพลางกอดคอคนสูงกว่าแล้วพาเดินออกไป นักศึกษาทุนอย่างโฮย่า ถ้าไม่ทำงานพิเศษก็ไม่มีเงิน ผิดกับเจ้าเพื่อนอารมณ์เดียวของเขา ไม่ต้องทำงานก็มีกินมีใช้ตลอดชาติ น่าหมันไส้นัก!
เขากับแอลเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยไฮสคูล รู้จักกันก็เพราะทั้งคู่ไม่มีเพื่อนคบทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะคนนึงก็ขี้อายไม่กล้าเข้าสังคมส่วนอีกคนก็โลกส่วนตัวสูงจนถูกมองว่าหยิ่งจนน่าถีบ...
พ่อของแอลค่อนข้างเอ็นดูโฮย่าเพราะโฮย่าเคยทำงานพิเศษในบริษัทของพ่อแอล อีกอย่างลูกชายเขากับโฮย่าตัวติดกันอย่างกับปลาท่องโก๋
คนทั้งคู่เดินลัดเลาะมาตามทางเดินก่อนที่พวกเขาจะหยุดลงที่ร้านอาหารร้านอาหารเกาหลีแห่งหนึ่ง เนื่องจากน้ำย่อยในกระเพาะอาหารเริ่มทำงานหนักเกินไป คนทั้งสองเดินเข้าไปในร้านที่ตกแต่งแบบตะวันออก
"คิดถึงเกาหลีชะมัด" จู่ๆไอ้หน้านิ่งที่เงียบมานานก็โพล่งขึ้นมาแบบที่อีกคนไม่ทันตั้งตัวคนทั้งสองเดินไปนั่ง
ที่โต๊ะทันที พนักงานต้อนรับของที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นคนเกาหลีเพราะเจ้าของร้านต้องการให้ลูกค้าชาวเกาหลีที่มาเที่ยวได้รับบรรยากาศเหมือนกับอยู่ในประเทศของตนขณะทานอาหาร
พวกเขาเลือกโต๊ะในสุดเนื่องจากมีบรรยากาศที่เป็นส่วนตัว และไม่ค่อยมีคน "ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่าท่านทั้งสองจะรับอะไรครับ" โฮย่าและแอลที่ก้มหน้าก้มตาดูเมนูอยู่เงยหน้าขึ้นมองพนักงานพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
แอล(- -)"ขอทงคัตสึครับ"
โฮย่า (^ ^)"ทงคัตสึครับ"...
"เฮ้นายคิดเองไม่เป็นหรือไงฮะนั่นมันความคิดฉันนะโว้ย-*-"
แอลโวยวาย เขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาแย่งของของเขาหรือแม้แต่ความคิดของเขาก็ตาม โฮย่ารู้ข้อเสีย
ของแอลเขาแค่เพียงอยากแกล้งเพื่อนรักของเขาเล่นๆ
"ฉันก็แค่อยากรู้ว่าไอ้ทงคัตสึที่นายสั่งทุกครั้งที่มาร้านนี้มันจะอร่อยขนาดไหน อีโธ่แค่นี้ทำเป็นหวง ชิ!-3-"
คนโดนแย่งความคิดนั่งเงียบ……อร่อยขนาดไหนกันนะในเวลาแบบนี้สิ่งที่อันตรายที่สุดสำหรับเขาคือความทรงจำ.......ซองยอล…….
"รสชาติมันก็ไม่เห็นจะแตกต่างไปจากเดิม ทำไมนายถึงชอบมันนักนะ" เด็กชายสองคนนั่งห้อยขาบนชิงช้า
ในมือของทั้งคู่มีทงคัตสึอยู่ อันที่จริงเขาไม่ได้ชอบมันนักหรอก แต่เขาสงสัยมากกว่าเพราะเห็นเจ้าแก้มยุ้ยข้างๆมันกินได้ทุกวี่ทุกวันเลยลองซื้อมากินมั่ง...ว่าแล้วแก้มมันน่าหยิกชะมัด...แกล้งสักหน่อยเป็นไงฮี่ๆ…
"โอ้ยยยย เจ็บนะ นายจะหยิกแก้มฉันทำไมเนี่ย'' คนถูกหยิกเอามือข้างที่ว่างลูบแก้มป้อยๆ
"ฮ่าๆ ก็นายมันน่ารักไง" พอถูกชมว่าน่ารัก แก้มยุ้ยๆก็แดงระเรื่อ เจ้าของแก้มหันมายิ้มให้เขา…
รอยยิ้มที่สดใสนั้น เค้าไม่เคยลืมมันเลย….
"แอล ข้าวนายเย็นหมดแล้ว รีบๆกินสิ" โฮย่าสะกิดคนตรงหน้าที่อยู่ๆก็เหม่อแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว...มันบ้ารึป่าววะเนี่ย
"เออออ รู้แล้วน่า นายไม่ใช่แม่ฉันนะ" ไอ้คนเหม่อด่าทีเล่นทีจริงก่อนจะลงมือจัดการทงคัตสึด้วยความหิว…
นายจะลืมฉันไปแล้วหรือยังนะ ลี ซองยอล.....
กรุณาคอมเม้นด้วยค่ะ ไรเตอร์ต้องการกำลังใจ ฮึกก
ความคิดเห็น