คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8:กูไม่เตี้ยนะครับ!!!
“แกๆ คนนั้นไงที่ลงสมัครเป็นเดือนคณะอ่า”
“ไหน เฮ้ยจริงด้วยอ่ะ! มาดูตัวจริงก็หล่อดีนะแก”
“นั่นสิแก แต่ยังไงฉันก็ว่าพี่จอร์จก็หล่อกว่านะ”
“โหย มันคนละสไตล์กันนะแก พี่จอร์จน่ะแนวนักกีฬาแต่รายนี้ดูเหมือนจะเป็นแนวออกน่ารักๆนะ”
“เพราะตัวเตี้ยล่ะมั้งแก เลยดูว่าน่ารักอ่ะ”
...กูไม่เตี้ยนะครับ!!!
ตั้งแต่มีการประกาศรายชื่อพร้อมรูปและประวัติคร่าวๆของผู้สมัครดาวเดือนคณะทั้งทางเน็ต เสียงตามสาย ป้ายประกาศ และการบอกเล่าต่อๆกันก็เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ชื่อของผู้สมัครดาวและเดือนทั้ง 10 คนหรือก็คือดาว 5 คน เดือน 5 คนนั้นกระช่อนไปทั่วคณะ
และแน่นอนครับ
‘นายปีหนึ่ง นฤวัฒน์’
อยู่เบอร์ 1 เลยครับ...เยสเซอร์ ไอ แอม นัมเบอร์วัน
ทำไมเวลาสอบกูไม่ได้ที่หนึ่งมั่งวะ?...
เวลาผมเดินไปไหนก็จะได้ยินเสียงซุบซิบๆพร้อมกับสายตาที่เหล่มองมาให้เสียวสันหลังวูบๆ แต่จะพูดว่าค่อนข้างชินในระดับหนึ่งก็ได้นะ แหมก็มันเป็นธรรมดาของคนที่หน้าตาดีนี่น่า ช่วยมิได้...แต่ปัญหาคือ
ผมเสือกตัวเตี้ยที่สุดในหมู่ผู้สมัครเดือนนี่สิครับ
ทำไม!!! เกิดมาจนตัวเท่าควายผมก็ภาคภูมิใจในความสูง 187 เซนฯของตัวเองมาโดยตลอด นี่กูสูง ’ตั้ง’ 187เลยนะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่ความผิดปกติของเปรตอีก 4 บุคคลที่เหลือใช่มั้ยล่ะครับ! ตอนเกิดมาพวกเอ็งเกิดพร้อมกับกระปุกยาแคลเซียมเพิ่มความสูงกันรึไง!! ปีหนึ่งเสียใจ... ยิ่งเพ้อแล้วก็ยิ่งเหนื่อยใจครับ เอาเป็นว่าขอละไว้ในฐานที่ทุกคนเข้าใจ
ผมกับเชียร์มานั่งปั่นงานกันที่โต๊ะม้าหินอ่อนหลังตึก ตอนนี้เป็นช่วงเย็นๆเกือบจะห้าโมงแล้วจึงค่อนข้างจะเงียบสงบเล็กน้อยแต่บรรยากาศแบบนี้มันน่านอนชะมัดเลยแหะ...
“เชียร์ ข้อนี้ทำไงอ่ะ?”
“ต้องใช้วิธีนี้ไง แล้วก็จะเป็นงี้”
“อ้ออออออ”
ผมปรบมือให้เชียร์แล้วก็นั่งตั้งใจต่อ ใจจริงอ่ะอยากจะหยิบสมุดเชียร์ออกมาแล้วลงมือลอกเลยแต่มันก็จะทำให้ไม่เข้าใจ...จึงจำต้องมานั่งทำด้วยตัวเองแบบนี้ไงครับ ฮึกๆ
“อ่าว นั่นน้องเชียร์นี่นา ทำอะไรกันเหรอ? การบ้าน?”
“...สวัสดีครับ พี่ว๊าก”
ผมกับเชียร์ยกมือไหว้พี่ว๊ากพร้อมกันแล้วเคลียร์พื้นที่ให้พี่เขานั่ง พี่ว๊ากรับไหว้แล้วนั่งลง...แน่นอนครับ นั่งข้างเชียร์ซึ่งอยู่ตรงข้ามผมพร้อมกับเขยิบไปกระแซะๆเชียร์จนเชียร์ทำหน้าเอือมเล็กๆ ผมไม่รู้จะทำไงก็เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาจับปากกาถือลิควิดแสร้งทำเป็นเด็กขยันต่อไป แล้วโต๊ะเงียบไปสักพักจนบรรยากาศเริ่มอึดอัด แต่จู่ๆเชียร์ก็พูดขึ้นมา
“พี่ว๊ากยังไม่กลับบ้านเหรอ?”
“อื้ม นั่งลั้นล้าน่ะ”
พี่ว๊ากเห็นปฏิกิริยา(หน้าเอือม)ของเชียร์ก็เลยถอยออกห่างมาเล็กน้อยแต่ก็ยังคงถือว่าชิดมากอยู่ดี เดี๋ยวนะ...เชียร์ชวนพี่ว๊ากคุย? เฮ้ยนี่กูละเมอใช่มั้ย...
“ว่างจังเลยเนอะ”
“ฮ่าๆๆๆ ให้พี่ช่วยสอนการบ้านให้มั้ยล่ะ?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงว่ามันจะผิดหมด...”
“หูยยย ดูถูกมากอ่ะ ลองสักข้อสองข้อดูก่อนแล้วค่อยมาว่ากันเถอะ ม่ะ ขอดูหน่อย”
แล้วพี่ว๊ากก็เลื่อนหนังสือที่อยู่ตรงหน้าเชียร์ให้มาอยู่ตรงกลางระหว่างสองคนก่อนจะเริ่มทำการสอนการบ้าน บรรยากาศรอบๆก็กลายเป็นสีชมพู หน้าเชียร์แดงระเรื่อนิดๆก่อนจะแสร้งทำเป็นสนใจการบ้านมากมาย
ใช่แน่ๆ...
สองคนนี้...
มันต้องมี...ซัมติงแน่!!!!!!!!!
เอาไงดีวะกู เหมือนมีขวานที่มีข้อความสั้นๆเขียนไว้ตรงด้ามจับว่า”กขค.”มาปักตรงหัวเฉาะลึกถึงสมองส่วนหน้าเจ็บปวดไปถึงขั้วหัวใจ เหมือนตัวเองกลายเป็นอากาศธาตุไม่มีใครสนใจใยดี...
ฮืออออออออ กูกลับบ้านแล้วก็ได้วะ!!
“อ่าว ปีหนึ่งจะไปไหน?”
เชียร์รีบคว้าข้อมือผมที่เก็บของสะพายกระเป๋าเตรียมพร้อมสะบัดตูดกลับบ้าน ผมหันกลับไปมองสองคนที่นั่งใกล้ชิดและยังชิดใกล้กันจนแทบจะยูเนียน(ใช้ในทางคณิตศาสตร์ คือการรวมเซต)กันแล้ว ผมทำหน้าหมาหงอยก่อนจะตอบเชียร์ไป
“จะกลับบ้าน...”
“งานเสร็จแล้วเหรอ? ทำไมกลับไวล่ะ”
“จะกลับบ้าน...”
“อืมๆ งั้นเดี๋ยวกลับด้วย”
“จะกลับบ้าน...”
เชียร์ทำท่าจะเก็บของแต่พี่ว๊ากก็จับมือเชียร์ไว้ก่อนจะกระซิบกระซาบอะไรไม่รู้กันสองคน เอ่อ กูก็มีตัวตนนะครับแหม
“จะกลับบ้าน...กลับละ ลานะครับพี่ว๊าก”
สะบัดตูดเดินหนีออกมาจากรัศมีบรรยากาศหวานแหววนั้นพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถทันที ผมว่ามันต้องมีซัมติงกันแน่ๆ เชียร์ที่เอือมพี่ว๊ากขนาดนั้นทำไมถึงยอมให้พี่เขากระแซะๆวะ ถ้าเป็นปกตินี่พี่ว๊ากโดนเชียร์เฉียดด้วยคำพูดไปแล้ว...เอ๊ะ หรือพี่ว๊ากจีบติดแล้ว!? เอิ่ม...มันไม่น่าจะง่ายขนาดนั้นม้างงง ถ้าดูจากสภาพแล้วคงต้องใช้เวลาอีกนาน ตอนนี้คงต้องใช้คำว่า “รู้สึกดีๆต่อกัน” ก่อนสินะ
ผมพยักหน้าทำความเข้าใจกับตัวเอง รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ตรงลานจอดรถแล้ว ก้าวเท้าเดินไปหามอไซด์คู่ใจพร้อมกับค้นหากุญแจในกระเป๋า
“สัส!!”
“!!”
สะดุ้งเลยครับ...ผมรีบหันไปทางต้นเสียงที่อยู่ซ้ายมือทันที เจ้าของเสียงสบถเมื่อกี้กำลังเตะล้อหลังของรถนิสสันซิลฟีสีขาวอยู่ อ่า...ไม่เข้าไปห้ามดีกว่า ดูแล้วก็คงจะเป็นรถของตัวเองล่ะมั้งนะ
แต่เอ๊ะ...
เสียงมึงคุ้นๆ...
“พี่!?”
“เหยดดดดด ทำไมวันนี้กูซวยอย่างเน้!!!”
ผมรีบเดินเข้าไปยืนยิ้มตรงหน้าพี่จนแก้มแทบจะปริ ตั้งแต่รับน้องคราวก่อนโน้นก็ไม่ค่อยได้เจอพี่เลย ต่างคนก็ต่างยุ่งๆวุ่นๆพอกันนี่เน้อออ คิดถึ๊งงงงงงคิดถึงงงงงงงงงง
“รถเป็นไรอ่ะ?”
“เฮ้ออออ ลืมกุญแจรถน่ะ...”
“หา!! ลืมไว้ที่ไหน ผมไปเอามาให้มั้ย?”
“ไม่ต้องๆ คงจะติดไปกับของเพื่อนกูน่ะ”
“แล้วพี่จะกลับบ้านไง?”
“โบกรถเอามั้ง”
...ผมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น หึหึหึ
“งั้นให้ผมไปส่งบ้านเอามั้ย? ฟรีด้วยนา ไม่คิดค่าบริการเลยซ้ากกกกกกบาท”
----------------------------------------------------------------------------
ขอโทษ...เค้าขอโทษษษษษษษษ ;A;
ขอโทษที่มาอัพช้ามว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก นะคะ
มันเป็นช่วงเคลียร์งานแล้วก็สอบ...ก็เลยยุ่งมากๆเลย
สัญญาเลยว่าจะเขียนตอนสเปเชี่ยลมาเป็นของแทนคำขอโทษ T^T
ยังไงก็ขอบคุณที่ยังติดตามกันค่ะ...^[]^
ความคิดเห็น