คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2...ผิดสัญญา
ตอนที่2 ผิดสัญญา……
ในที่สุดวันงานบอลก็มาถึง วันที่ผมรอคอยที่จะได้อยู่กับโน่ งานปีนี้คนเยอะกว่าทุกปี คนวุ่นวายมาก ทั้งผู้ปกครอง ทั้งรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว คนเยอะมากๆครับวุ่นวาย ผมไม่ชอบความวุ่นวายแบบนี้เลย เสียงประกาศดังเป็นระลอกๆผู้ปกครองบางคนก็พาลูกของตัวเองที่เป็นนักบอลมาถ่ายรูปด้วยความภาคภูมิใจ บางคนก็เดินกางร่มให้ลูกอย่างกับไข่ในหิน บางคนก็ซื้อของกินมาให้ลูกซะเลือกกินไม่หมด นี้ล่ะน๊าความรักที่พ่อแม่มีให้ลูก เสียงจุกจิกของสาวคอนแวนต์ที่มาร่วมงาน พูดกัน
“เฮ้ยแก ดูคนนั้นดิ เห็นป่ะ ที่ใส่เสื้อเบอร์8อ่ะ หล่อว่ะ ฉันปิ๊ง”
“ไหนว่ะ เอ่อ จริงด้วยไปๆกูว่าเราไปนั่งแถวนั้นดีกว่ามึง ผู้ชายยยยยยยฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“จัดไป”
ผมมองตามเธอสองคนด้วยความอึ้ง เฮ้อ ผู้หญิงสมัยนี้นี่ยังไงกันน่ะ ไม่รักษาท่าทีเล๊ย เอิ้นล่ะเพลีย
“ขณะนี้ได้เวลาแล้ว ขอให้นักเรียนทุกคนไปรวมตัวกันที่สนามด้วย ประกาศอีกครั้ง…………”
ผมมองหาโน่ด้วยความหวัง เขย่งเท้าชะเง้อ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของโน่ หรือว่าโน่มันจะเบี้ยว
“ไปเร็วไอ้เอิ้น มองหาไรว่ะ “ ไอ้เชาเดินมากอดคอผมให้เดินตาม
“อ่อ เออๆ” ผมเดินตามไอ้เชา แต่ยังไม่ล่ะสายตาจากการมองหา
“เอ้า!อย่ามั่วแต่เล่นครับ ตั้งใจหน่อย น้องกลุ่มนั้นอ่ะ เลิกคุยกันได้แล้ว ทำตามที่ซ้อมมาเลยน่ะ เต็มที”
ผมยืนพูดปาว ปาวใส่ไมล์สั่งคนบนแสตนเชียร์
“ส่งต่อกันเร็วๆหน่อยเพรทอ่ะ “
“เสต็ปโย้ๆสามสี่” ผมสั่งตามที่ซ้อมมาด้วยความไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย
งานดำเนินมาได้ครึ่งทางแล้วตอนนี้เป็นเวลาพักกินข้าว หลังจากส่งข้าวให้คนบนแสตนเสร็จผมก็เดินออกมามองหาโน่ แต่ก็ยังไม่เจออยู่ดี โน่มันคงไม่มาจริงๆแล้วแหละ
“เฮ้ย!ไอ้เอิ้น มึงมองหาใครว่ะ กูเห็นมึงมองนานล่ะ “ ไอ้ปลายเดินเข้ามาถามผม
“อ่อ เปล่าๆๆกูดูเผื่อมีคนโดนว่ะ”
“ปล่อยแม่งไปเหอะ ไปกินข้าวกัน”
“ไอ้เอิ้น!!!!” ผมหันกลับหลังด้วยความเร็วแสงจนไอ้ปลายถึงกับชะงัก แต่เมื่อหันมาเจอคนที่เรียก ผมถึงกับหุบยิ้มลงแทบไม่ทัน ไม่ใช่โน่นิ แต่เป็น………………….
“ไอ้ปุณณ์!!!!!”
“เออ กูเองคิดว่าใคร” ไอ้ปุณณ์ทำหน้ากวนใส่ผมอย่างรู้ทัน
“มึงไปกินก่อนเลยไอ้ปลาย เดี๋ยวกูตามไป”
“เออๆๆรีบตามมาน่ะมึง” ผมไม่ได้ตอบแค่พยักหน้าแทนคำตอบ ผมหันกลับมามองหาโน่ด้วยความหวัง
“ไม่ต้องมองหรอก ……โน่มันมาไม่ได้งานมันเยอะกูว่าง กูเลยมาดูแลมึงแทน”
“ไม่เป็นไรกูโตแล้ว ดูแลตัวเองได้” ผมตอบหน้าตากวนตีนกลับ
“โตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้วทำไหมมึง…..ต้องให้ไอ้โน่มันมาดูแลอ่ะ” ผมจ้องหน้าไอ้ปุณณ์ด้วยความฉุน
“เรื่องของกู” ผมเดินหนีทันที แต่มันยังเดินตามมาอีก จะหลอกหลอนกูไปถึงไหนนนนนนนนนนนนนนน
“กูรู้นะมึงคิดไร” ไอ้ปุณณ์เดินมาดักหน้าผม
“แล้ว” ผมถามกลับ
“ก็เปล่า กูไม่อยากพูดอะไร…..ที่มึงก็น่าจะรู้อยู่แล้ว” กึก!ผมถึงกับหน้าชากับคำพูดของไอ้ปุณณ์
“กินไรมะ เดี๋ยวกูไปซื้อให้”
“กูหากินเองได้” ผมเดินหนีมันอีกครั้ง แหนะมันยังไม่เลิกเดินตามผมอีก ไอ้ปุณณ์เอ้ย
“ฮ่าๆก็กูมาดูแลมึง รอนี้ เดี๋ยวกูไปหาซื้อของกินให้แปบ”
พูดจบมันก็เดินหายไปในฝูงชนที่เดินชุลมุนกันอยู่
สุดท้ายมึงก็ไม่มาจริงๆๆโน่ กูไม่สำคัญขนาดนั้นเลยจริงๆ
ผมยืนมองวงดนตรีที่กำลังเล่นอยู่บนเวที ชมรมดนตรีนั้นแหละครับ ผมยืนมองโน่ที่กำลังเช็คความเรียบร้อยอยู่ บนเวที ด้วยความรู้สึกเฟลสุดๆเมื่อเริ่มเล่น ก็สนุกดีน่ะมันส์ใช่ได้ ดูทุกคนมีความสุขดี ที่ได้ผ่อนคลายจากความเครียดที่เรียนหนักมาตลอด
“ขอบคุณนักเรียนทุกคนที่ร่วมแรงร่วมใจทำให้งานบอลปีนี้สำเร็จไปด้วยดี ขอบคุณผู้ปกครองทุกคนที่มาร่วมงานทุกคน ขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้ ปีหน้าผมหวังว่าทุกท่านจะให้เกียรติมาร่วมงานบอลของเราอีกน่ะครับ ผมขอกล่าวปิดงานบอลประจำปีนี้อย่างเป็นทางการ” เสียง ผ.อ.ประกาศกล่าวปิดงานตามด้วยเสียงปรบมือดังสนั่น งานบอลปีนี้สนุกก็จริง แต่สำหรับผมมันเป็นงานบอลที่แย่ที่สุดของผมเลย
“ขอบคุณทุกคนน่ะที่ตั้งใจ ถ้าไม่มีทุกคนงานคงสำเร็จแบบนี้ไม่ได้ ต่อไปคงไม่ต้องฟังพี่บ่นอีกแล้ว โชคดีครับกลับบ้านกันดีๆน่ะครับทุกคน ไว้เจอกันปีหน้า” ผมพูดปิดท้ายก่อนจะปล่อยทุกคนกลับบ้าน
“เย้!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทุกคนต่างลุกขึ้นแล้วโยนหมวกขึ้นฟ้าด้วยความดีใจ
“จบสักที กูจะแยกร่างอยู่ล่ะแม่ง” ไอ้เชาเดินมาทิ้งตัวลงที่เก้าอี้ดูท่ามันจะเหนื่อยจริงๆเพราะมันไม่เคยพูดว่าเหนื่อยเลย
“เฮ้ย!!!!!ไปฉลองไหนกันดีว่ะ ชาบู ฟูจิ” ไอ้ปอโพล่งขึ้น
“ห่วงแต่กินเนอะมึง” ไอ้ปลายที่เก็บของอยู่พูดขึ้น
“กูอยู่เพื่อกิน ……..ไม่ใช่กินเพื่ออยู่ หรือมึงไม่กิน” ไอ้ปอตอกกลับ
“กินดิควย เหนื่อยจะตายห่า”
“จะกินก็รีบเก็บของดิเชี่ย ยืนพ่นน้ำลายหากันทำเพื่อ” ไอ้เชาพูดมือก็เก็บของไปด้วย
“มึงไปป่าวไอ้เอิ้น” ไอ้เชาหันมาถามผม
“ไม่ดีกว่าว่ะ พวกมึงไปเหอะ”
“มึงเป็นไรป่ะว่ะ วันนี้มึงสีหน้าไม่ดีเลย “
“กูปวดหัวนิดหน่อยว่ะ อยากกลับไปนอน”
“เป็นไรมากไหมมึง มีไรบอกพวกกูน่ะเว้ย เฮ้ย!!!!!ถ่ายทอดพลังงานให้มันดิ” ไอ้ปอ ไอ้ปลาย ไอ้เชา เดินมาขย้ำหัวผม
“เฮ้ย!!!พอๆพวกมึง ผมกูเสียทรงหมดล่ะควย”
“แหม่ ผมก็มีอยู่กะตี๊ดเดียวทำเป็นพูด”
ผมรักพวกมันจัง พวกมันไม่เคยทิ้งผมเวลาผมมีปัญหา ไม่เคยซ้ำเติมผมเวลาผมล้ม คอยให้กลังใจผมเสมอ ถึงพวกมันอาจจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุด ถึงพวกมันจะไม่ดีในสายตาใคร แต่สำหรับผม พวกมันคือ………….ชีวิตของผม รักมึงน่ะ สามหน่อ
“พวกกูไปน่ะ กลับบ้านดีๆน่ะมึง”
“เออ เจอกันเว้ย”
ผมเก็บของเสร็จก็เดินออกจากห้องเชียร์ เพื่อที่จะกลับบ้านแต่…………สิ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดฝีเท้าลงกลางอากาศคือ โน่!!!!!แต่โน่มันไม่ได้มาคนเดียว โน่อยู่กับปุณณ์!!!!!ผมยืนดูสองคนนั้นหยอกล้อกัน ดูท่าทางโน่มีความสุขมากกว่าตอนอยู่กับผมซะอีก นี้สิน่ะ ความจริงที่ยังไงผมก็หนีไม่พ้น ความจริงที่ปุณณ์มันพูดตอนนั้น
“เปล่า กูแค่ไม่อยากพูดอะไร……….ที่มึงก็น่าจะรู้อยู่แล้ว” คำพูดของปุณณ์แล่นเข้าหัวผม
ผมผิดไหมถ้าจะหลอกตัวเองแบบนี้ ว่าโน่มันจะมีใจให้ผมบ้าง ทั้งที่ผมก็พอจะดูความสัมพันธ์ของโน่กับปุณณ์ออก ว่าทั้งคู่เป็นมากกว่าเพื่อนกัน เจ็บว่ะ มันจุกอยู่ข้างในทุกทีที่เห็นเขาอยู่ด้วยกัน ผมจะทำยังไงดี หรือผมควรจะบอกความรู้สึกของผมออกไปไหม เพราะเราไม่รู้ว่าเมื่อไรคือ……นาทีสุดท้ายของชีวิต ผมต้องรีบทำในสิ่งที่ควรทำสักที แต่อีกใจหนึ่งผมก็กลัวคำตอบ อยู่แบบนี้ยังได้หวังลมๆแล้งๆต่อไปว่าอาจมีหวัง แต่ถ้าบอกไปถ้าไม่ใช่ก็คือ……จบ
……………………… ………………………….
ความคิดเห็น