คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 เป็นวัยรุ่น...มันหนุก
ตอนที่1เป็นวัยรุ่น…,มันเหนื่อย
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเป็นอะไร เฮ้ย!!ไม่ใช่ๆผมไม่ได้บ้าจนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครนะ ผมชื่อ”เอิ้น ปาณัท” ครับ ผมเรียนอยู่ฟรายเดย์ที่อยู่ติดกับคอนแวนต์ ผมเป็นประธานชมรมเชียร์ ผมเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด ไม่ชอบความวุ่นวายง่ายๆก็คือโลกส่วนตัวสูง หล่อไหมหรอ ผมว่าผมก็หล่อน่ะ555555 ได้มาตรฐานชายไทยอ่ะผมเป็นคน แบบหุ่นนักกีฬา ผิวเข้มๆไม่ถึงกับดำ ไม่ถึงกับขาว กลับมาเรื่องที่เราค้างไว้ดีกว่า”ที่ผมพูดหมายถึง ตอนนี้ผมกำลังสับสน ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าผมเป็นอะไรมันอาจจะอยู่ในช่วงวัยวุ่นมั้ง ฮอร์โมนในร่างกายกำลังเปลี่ยนหรือว่าอะไรก็ไม่รู้ ผมไม่รู้อะไรเลย โอ้ย!!!!! คือผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม คือแบบจะบอกไงดี คือ คือ………….(ไรท์:โอ้ยคือ คืออะไรล่ะเขาลุ้นกันน่ะเนี้ย) คือผมรู้สึกดีกับเพื่อนน่ะ แต่ไม่ได้รู้สึกดีแบบเพื่อนน่ะแต่ที่ผมอธิบายไม่ถูกก็คนที่ผมรู้สึกดีด้วยเขา เขา…………(ไรท์:เอาอีกล่ะ ให้ลุ้นอีกล่ะ เขาทำไหม?)
“***เขาเป็นผู้ชาย**
” เฮ้ย!อย่าเสียงดังดิครับ เดี๋ยวคนอื่นรู้หมด เห็นไหมครับนี้ไงเห็นผลที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ผมไม่ได้เป็นเกย์น่ะ ผมลองแล้ว ผมไม่ได้รู้สึกดีกับผู้ชายทุกคน ผมแค่ชอบผู้ชายเฉยๆไม่รู้ว่าเรียกว่าชอบไหม ผมรู้สึกดีเวลาอยู่กับเขา อยากอยู้ใกล้เขา ไม่อยากให้ใครใกล้เขา(ไรท์:นี้แหละเขาเรียกว่าชอบ เอิ้นเอ้ย)
ผมจะทำไงดีครับ ผมกลัวอ่ะ กลัวถ้าบอกเขาไป เขาจะเกลียดผม จะเลิกเป็นเพื่อนกับผม แล้วก็อีกหลายปัจจัย ถึงบ้านเราสมัยนี้จะมีหมู่คนประเภทนี้อยู่เยอะก็จริง แต่ก็ใช่ว่าสังคมจะรับได้ทุกอย่าง แล้วไหนจะครอบครัวอีก โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!ผมจะบ้าตายเป็นวัยรุ่นนี้มันเหนื่อยจริงๆ เขาคนนั้นคือใครน่ะหรอ โอเคผมจะเล่าให้ฟังก็ได้ เขาคนนั้นคือ “โน่”ครับ โน่มันเป็นเพื่อนต่างห้องผมเอง จริงๆผมกับมันก็ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ก็คุยกันได้ทุกเรื่อง โน่ มันเป็นคนเฟรนรี่ครับ เฮฮา อารมณ์ดีบ้าบอคอแตกไปเรื่อย อยู่กับมันแล้วมีความสุขไม่เครียด สบายๆเพื่อนๆมีแต่คนชอบมัน รวมทั้งผมด้วยที่อาจจะชอบมันมากกว่าเพื่อนคนอื่น ผมเริ่มรู้สึกดีกับโน่มันสองสามปีแล้วครับ ผมทำทุกอย่างให้มันสนใจ พยายามอยู่ใกล้มัน จนตอนนี้ผมรู้สึกกลัวว่าผมอาจจะแสดงออกมากไปหรือป่าว เพราะดูตอนนี้โน่มันเริ่มตีตัวออกห่างผมยังไงไม่รู้โทรไปก็ไม่ค่อยรับเหมือนแต่ก่อน มันแปลกๆไป หรือว่ามันจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน แต่ผมเก็บอาการเก่งขนาดนี้มันจะรู้หรอหรือว่าอะไร หรือโน่มันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว หรือมันไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมแล้ว หรือว่าอะไรโอ้ย!!!!!!!!!!!เครียด
“เอาล่ะครับ อีก2วันก็จะถึงวันงานบอลประจำปีของโรงเรียนเราแล้ว พี่อยากให้ทุกคนตั้งใจ พยายาม ทำให้เต็มที่ ตามที่เราซ้อมหนักกันมาตลอดเทอม พี่ขอทุกคนพยายามตั้งใจทำให้เต็มที่เพื่อโรงเรียนของเรากันน่ะ เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ กลับบ้านได้ครับ กลับบ้านกันดีๆน่ะ” ผมยืนพูดอยู่หน้าแสตนเชียร์อย่างจริงจัง แบบที่ทุกคนชินตาจนกลายเป็นบุคลิกของผมไปแล้ว
“พี่ก็กลับดีๆน่ะพี่น่ารัก….. ผมเป็นห่วง วี๊ด ฮิ๊ววววววว”
เสียงเด็กผู้ชายที่นั่งบนแสตนคนหนึ่งตะโกนขึ้นตามด้วยเสียงโห่แซวของเพื่อนมัน ผมล่ะชินแล้วครับผมโดนประจำ
“น้อยๆหน่อยพวกมึง เดี๋ยวเถอะ เพื่อนกูๆเว้นไว้สักคน กลับบ้านไปเลย หรือจะอยู่ให้กูซ่อม มาๆกูกำลังอยากหาอะไรทำพอดีเลย”
เสียงไอ้เชาเพื่อนในชมรมของผมตะโกนขึ้นเดินมากอดคอผม พร้อมกับกวักมือเรียกพวกเด็กกลุ่มนั้น
“ไปแล้วคร๊าบบบบบ ผมไปน่ะพี่น่ารัก ไว้เจอกะ..”
“โอ้ย!มึงยังจะเล่นอีกน่ะควย เดี๋ยวก็โดนซ่อมหรอก ไปเชี่ยกลับบ้าน”
ผมมองไอ้เด็กคนนั้นที่โดนเพื่อนมันดึงแขนให้เดินตามแต่มันยังมีกะใจโบกมือบายๆให้ผมอีก ผมยิ้มแห้งๆให้ไป
พวกผมช่วยกันหามเพรทเชียร์กลับมาไว้ที่ห้องเชียร์ด้วยความทุลักทุเล
“กูไม่อยากเป็นแล้ว แม่งเหนื่อย ไม่เอาแล้วๆๆอย่างนี้ต้องลาออก ลาออก” ผมมองไอ้ปอที่นั่งหมดอาลัยตายอยากเหยียดแข้งเหยียดขา พลางเขย่าเสื้อนักเรียนตัวเองไล่ความร้อนออกจากตัว
“โป๊กก!!!!!!”
“โอ้ยยยยย!!!!!!!!มึงตบกูทำเชี่ยไอ้ปลาย”
“ลาออกพ่องงงงงงงงงงทำมากี่ปี ทำมาเป็นบ่น” ไอ้ปลายที่ยื่นกินน้ำอยู่เบิดกะโหลกไอ้ปอไปฉากใหญ่
“ก็กูเหนื่อยอ่ะ กูไม่อยากทำล่ะ เบื่อ ถ้าพวกมึงไม่ลากกูมาอยู่ชมรมเนี้ยด้วยน่ะ กูไม่มาหรอก เสียเวลาม้อสาวคอนแวนต์กูหมด ไม่งั้นกูมีแฟนไปนานล่ะ”
“หรากูว่าไม่ใช่เพราะงานชมรมหรอก มึงไม่มีน้ำยาเองเหอะควย รำไม่ดีโทษปี่โทษกลอง” ไอ้ปลายสายหัวอย่างระอาเต็มแง่ง จนผมกับไอ้เชาที่กินน้ำอยู่ถึงกับสำลักด้วยแล้วขำกับคำพูดของไอ้ปลายมัน แต่คนที่ไม่ขำคงจะเป็นไอ้ปอ ที่ทำหน้าบูดหน้าเบี้ยว
“กูก็ว่างั้นฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้เชาเสริมทับ
“เชี่ยยยยยย กูเลือกเว้ยแฟนกูต้องซิงซังๆเป็นแม่ศรีเรือน กุลสตรีไทย ไม่ใช่เห็นเป็นผู้หญิงก็เอาหมดแบบพวกมึง ไม่งั้นกูมีแฟนเป็นโหลล่ะ”
“มึงอยากเจอป่ะ”
“ทำไหมว่ะมึงเจอเธอคนนั้นของกูแล้วหรอว่ะไอ้ปลาย”
“เออออกูเจอที่……”
“ใครว่ะที่ มึงเจอที่ไหน “ไอ้ปอทำหน้าตาสนใจ
“หนังสือวรรณคดีวิจักษ์”
“หรอออ เล่มนี้ใช่ป่ะ” ไอ้ปอโยนหนังสือเล่มหนาใส่ไอ้ปลายเต็มแรง
“เชี่ยยยยยปอ กูเจ็บน่ะควย แตกไหมเนี้ยหัวกู” ไอ้ปลายลูบหัวตัวเองปอยๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆสมควร”
ไอ้ปอหัวเราะด้วยความชอบใจไอ้สองคนนี้มันกัดกันได้ตลอดเวลาครับไม่เว้นวันหยุดราชการ แต่เดี๋ยวๆมันก็ดีกัน ไม่รู้ว่ามันคบกันมาได้ไง เอิ้นล่ะเพลีย
“มึงอย่าออกเลยน่ะไอ้ปอ ถือซะว่ากูขอ ถ้าชมรมเชียร์ไม่มีมึง งานบอลปีนี้จะสำเร็จได้ไงวะ กูรู้มึงเก่ง มึงมีความรับผิดชอบ แถมยังหล่ออีกต่างหาก ชมรมเราขาดมึงไม่ได้หรอก อย่าออกเลย” ต้องยอมันไว้ก่อนครับ ไอ้นี้มันบ้ายอ ผมมองไอ้ปอที่ทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“เออๆๆก็ได้วะ กูเห็นใจมึงน่ะเนี้ยไอ้เอิ้น กูเข้าใจว่ะ กูเก่งอ่ะ ใครๆก็อยากให้กูทำงานด้วย คือแบบกูดีอ่ะมึง เฮ้อ!เหนื่อยว่ะเวลาเป็นที่ต้องการ แต่กูชินล่ะ “ผมมองไอ้ปอที่ทำท่าเก๊กหล่อเอามือเสยผมตัวเอง ยักคิ้วให้ผม เห็นไหมครับบอกแล้วไอ้นี้มันบ้ายอขึ้นสมอง
“แว๊ะ!!!กูจะอ้วกหลงตัวเอง” ไอ้ปลายทำท่าทางเหมือนจะอ้วกโดยมีไอ้เชาลูบหลังให้ ไอ้สองคนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“ไอ้พวกฟายยยยยยยยยยยยยยเดี๋ยวพวกมึงรอให้คุณชายกูกลับมาก่อนเหอะ พวกมึงข้าวเหนียวนึ่งแน่” ไอ้ปอหันหน้าหนีพวกมันสองตัวสงสัยมันจะโกรธจริงๆแหะ
“เออ!แล้วมันจะกลับมาเมื่อไรว่ะ” ผมถามไอ้ปอด้วยความสงสัยมือก็เก็บของไปด้วย
“วันจันทร์โน้นแหละ มันต้องแข่งหลายที่ว่ะ”
“แม่งหน้าน้อยใจว่ะ ไปก็ไม่บอกกูสักคำ เดี๋ยวมันกลับมากูจะคิดบัญชีแม่งให้หนักเลย “
“เนี้ยแหละ เหตุผลที่กูไม่อยากเรียนเก่ง เดี๋ยวโดนให้ไปแข่ง เหนื่อย จริงๆกูเรียนเก่งน่ะ”
“เออๆๆกูเข้าใจฮ่าๆๆ”
“กูกลับก่อนน่ะพวกมึง นัดน้องเชอรี่ไว้ว่ะ ไปสายเสียเครดิตหมด” ไอ้เชาตะโกนขึ้น เตรียมกระเป๋าพร้อมไปเต็มที่ ไอ้นี้ควงผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้าเล๊ย
“เออๆๆเจอกันเว้ย” พวกผมโบกมือให้มัน
“ไอ้ปอ มึงจะกลับกับกูไหมเนี้ย” ไอ้ปลายตะโกนถาม
“กูไม่อยากร่วมทางกับมึง” ไอ้ปอทำหน้าเชิ่ดใส่ไอ้ปลาย จนไอ้ปลายขำก๊ากก่อนจะเดินมาทางผมสองคน แล้วล็อคคอไอ้ปอ
“โกรธกูอ่อ โอ๋ๆๆๆๆดีกันน่ะกูล้อเล่น เดี๋ยวกูเลี้ยงเตียว”
“กูไม่ใช่คนเห็นแก่กินน่ะเชี่ยปลาย”
“หรือมึงจะไม่กิน ….กูเลี้ยงสามชามเลย” ไอ้ปลายง้อสุดชีวิต
“ห้า” ไอ้ปอทำมือห้านิ้วให้ไอ้ปลาย
“ฮ่าๆเออๆกูให้หกเลยอ่ะ”
“กูเก็บของแป๊บ” ไอ้ปอรีบเก็บของด้วยความเร็วแสง ไอ้นี้แล้วเมื่อกี้บอกไม่ใช่คนเห็นแก่กิน ผมยิ้มบางให้กับความมึนของมันสองคน ก่อนจะเหลือบออกไปหน้าหน้าต่างแล้วไปสะดุดตากับบางอย่าง
“แล้วมึงอ่ะไอ้เอิ้น ไปป่าวกูเลี้ยง”
“กูมีธุระว่ะ พวกมึงไปเหอะ ไว้คราวหน้าล่ะกัน” ผมพูดกับไอ้ปลายแต่ยังไม่ละสายตาจากบางอย่าง
“เออๆพวกกูไปน่ะ กลับบ้านดีๆน่ะมึง”
“เออๆ” ผมรีบเก็บของปิดประตูห้องเชียร์แล้วรีบวิ่งลงไปที่แสตนแล้วค่อยๆหยุดวิ่งทำท่าให้ปกติที่สุด
“ไหมไม่กลับบ้านว่ะ”ผมหย่อนก้นลงนั่งลงข้างๆมัน
“เครียดว่ะ”
“เป็นไรว่ะ”
“เรื่องชมรมกูอ่ะดิ ไม่มีตังค์จ่ายค่ากลอง” ผมมองคนข้างๆด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ
“เท่าไรว่ะ”ผมถามด้วยความอยากรู้
“สามหมื่น!!!!!!!!” หน้าโน่ตอนนี้ดูเครียดสุดๆ
“ให้กูช่วยออกให้ก่อนไหม ” ผมรีบเสนอตัว โน่เด้งตัวขึ้นมามองผมด้วยความตกใจ
“มึงจะช่วยกูจริงๆหรอเอิ้น” โน่ทำตาเป็นประกาย
“อืม แต่มึงต้องทำไรให้กูอย่างหนึ่ง”
“ไรว่ะ กูทำหมดเลยบอกมาๆ”
“วันงานบอลมึง………มาช่วยงานกูด้วย”
“โห!เรื่องแค่นี้เอง ได้ดิว่ะ ”
“แล้วมึง….กลับบ้านไงอ่ะ”
“ไอ้ปุณณ์อ่ะดิ รอแม่งเคลียร์เอกสารอยู่เนี้ย ให้กูมารอทำแพะไรก็ไม่รู้”
“อ่อ”
“ดูมึง….สนิทกับมันเนอะ”
“เฮ้ย!!!!สะ.. สนิทอะไร กูก็แค่มีเรื่องงานต้องช่วยกัน แค่นั้นเอง”
โน่ดูตกใจกับคำพูดของผม พูดหลบตาผม แค่นี้ผมก็รู้คำตอบที่แท้จริงแล้ว ><
ผมอธิบายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก ผมไม่ชอบเวลาโน่มันพูดถุงไอ้ปุณณ์เลย มันเจ็บแปล๊บๆที่ใจยังไงไม่รู้
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะคิดจบ ก็ถึงกับอึ้งทำตัวไม่ถูกเมื่อโน่ดึงผมเข้าไปกอด………….. ผมอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง
ผมกำลังจะเอื้อมมือกอดตอบโน่ แต่ก็ต้องหยุดลงกลางอากาศ
“ขอบใจมึงมากน่ะไอ้เอิ้น กูโคตรรักมึงเลยว่ะเพื่อน สัญญาน่ะเว้ยว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
#############เพื่อน เพื่อน เพื่อน เพื่อน ผมเกลียดคำนี้##################
********
เป็นยังไงบ้างเอย เสร็จไปแล้วสำหรับตอนที่1 มาตอนแรกก็สงสารเอิ้นน้อย ของเราเลยเนอะ จะเป็นยังไงต่อไปก็ต้องติดตามกันน่ะค่ะ ว่าแต่คนที่จะมาดามใจ เอิ้นน้อยของเราไปไหนน๊า555555รอดูการมาของเขากันน่ะค่ะ
ไปแล้วๆรักรีดเดอร์ทู๊กคนน๊า มีไรคุยกับพิพลอยได้เลยน๊า จู๊บ<3
ความคิดเห็น