คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : (SF) Special Valentine : YOU
Valentine's Day & YOU
แสอาทิย์ลอัวผ่านปุยเมสีาวสาส่อลมายัทุ่ห้าสีเียวีึ่รายล้อมไป้วยหุบเา ประาร้นไม้เิบโึ้นอย่าสมบูร์ พุ่มไม้นาเี้ยรวมไปถึอไม้และวัพืเรียรายอย่าไร้ระเบียบอยู่บริเวโน้น ผีเสื้อฝูหนึ่บินผ่านอิิอลอล้อีเอสแอลอาร์
ผมัเอร์ทันทีที่พวมันผ่านไป ภาพที่สวยามปราบนอ หาแ่ผมอยามอเห็น้วยาัวเออีรั้ ล้อัวให่ถูลลมาวาอยู่บนั้วยวามเมื่อยล้าอแน หุบเาที่เ็มไป้วยวามอุมสมบูร์ ที่ึ่ไร้ารบุรุาผู้นในเมือ สีสันหลาหลายบน้นไม้ใบห้าเรียรอยยิ้มให้ลับืนสู่ใบหน้าอผม หลัาที่เหน็เหนื่อยาารเฝ้ารอฝูผีเสื้อมาเือบทั้วัน
ผมหยิบสมุเล่มหนาึ้นมา ่อนบรรเปิทีละหน้า พลันนึย้อนถึวามทรำเ่าๆ
ภาพผีเสื้อัวน้อยให่เรียรายอยู่บนหน้าระาษ รอยปาาหวัๆที่เียน้วยมืออย่าไม่เป็นระเบียบเิาเ้าอนเ่า ภาพวา้วยินสออเาเป็นเอลัษ์ ลายเส้นหนััไปามอบรูป รายละเอียเล็ๆน้อยๆอผีเสื้อถูบันทึไว้ในสมุเล่มนี้ เารัธรรมาิแบบเียวับที่ผมรั ่าันที่มุมมอ ผมรัวามสวยามอพวมัน เารัอ์ประอบ ผีเสื้อ ้นไม้ แมล เาหลใหล
ผมอบถ่ายภาพ เาอบวารูป
ผีเสื้อเป็นอีเรื่อหนึ่ที่เามัะพูถึทุรั้เวลาที่เราไ้นั่ท่ามลาธรรมาิ เาบอว่าพวมันมหัศรรย์ ‘นายะ้อไม่รู้แน่ว่าพวมันเิบโมายัไ’ เาพูับผมอย่าื่นเ้นในอนที่เราำลัื่นมัวอ่อนอมัน แววาอเาเป็นประายทุรั้
เาอบผีเสื้อ ส่วนผม็อบเา
รั้หนึ่เาเยนำพาผีเสื้อว่าร้อยัวมาบินวนอยู่ในท้ออผม พวมันบินอย่าวัเวียน มัเม้นและไม่มีทีท่าว่าะหยุล นระทั่วันหนึ่ เาาผมไปพร้อมับพวมัน ผีเสื้อไม่ไ้บินวนอยู่ในท้อผมอี่อไปแล้ว วามรู้สึใเ้นแรทุรั้ที่ไุ้ย วามหลใหลในารสัมผัส วามื่นเ้นที่เิึ้นระหว่าบทสนทนา เาพาพวมันลับไป้วย เหลือไว้เพียสมุบันทึไวู้่าหน้า เมื่อไหร่ที่ิถึเา ผมะมาที่นี่ นัู่ธรรมาิ รออยเวลาที่ผีเสื้อฝูหนึ่ะบินผ่าน ไม่ลืมที่ะัเอร์เ็บภาพพวมันไว้ อย่าน้อยในหนึ่วัน เา็พาพวมันลับมาหาผม แม้ะเป็นเวลาเพียเสี้ยววินาที แ่็ทำให้ผมหายิถึเาไ้บ้า
อาาศในอนเ้าูเย็นสบายว่าทุวัน หาแ่อุหภูมิในัวผมเหมือนะเพิ่มผิปิ ผมเริ่มะลอฝีเท้าล ารออำลัายเพียหนึ่ั่วโมทำให้ร่าายเปียุ่มไป้วยเหื่อ เสื้อยืสีาวนาพอีัว อนนี้เปียนแนบไปับเนื้อ ผมใ้ผ้านหนูที่พาไว้รอับใบหน้าเบาๆ น้ำแร่วที่ถือมาถูเปิออทันทีที่ผมนั่ลับม้านั่ในสวนสาธาระ เสียลมหายใัแ่ับเสียเรื่อัห้าในสนาม ผมยืแนาและทำัวให้ผ่อนลายที่สุ
ผมเยอ่านเอในหนัสือหลายเล่ม พวนัเียนมับอว่า วามทรำะอยู่ในทุๆที่ที่เราเยไป และวามทรำเหล่านั้นะหวนลับมาอีรั้เหมือนเราลับมาอยู่ ที่รนั้น ผมเยิว่ามันเหลวไหล
นระทั่วันนี้ สวนสาธาระที่เิมที่ผมอบมาวิ่ับเาในเ้าอทุๆวัน รอยยิ้ม เสียหัวเราะ บทสนทนาหยอล้อันระหว่านสอน เหมือนอพวนั้นมันำลัเิึ้นรหน้าผม ภาพบาๆอเานนั้น เหื่อที่เปียุ่มไปทั้แผ่นหลั เสียร้อเท้าผ้าใบเสียสีับพื้นอนรี เาหันหน้ามาพร้อมส่รอยยิ้มสใสให้ับผมในอนนี้ ผมึ่นั่อยู่บนม้านั่ในสวนสาธาระที่เียบสบ มีเพียลมหายใอธรรมาิที่อยู่เีย้า
ผมเอื้อมมือนสุแน ใบหน้าที่ไม่อาับ้อไ้ เาถอยห่าออาผมไปเรื่อยๆ น้ำาที่ไหลรินผสมปนไปับเหื่อ รสาิอวามเศร้าที่เลื่อนมาถึริมฝีปา ผมใ้ผ้านหนูผืนเล็ปามันออพลาส่ายศีรษะเบาๆ ิถึอะไรแบบนี้อีแล้ว ฟุ้่านะมั
ผมปล่อยัวเอให้มอยู่ับารนึถึอีที่เยสวยามอยู่พัให่ ส่วนหนึ่อาะเป็นเพราะอาารเหนื่อย ็เลยทำให้ผมรู้สึไม่่อยีเท่าไรนั เสียสมาร์ทโฟนเรียผมให้ลับเ้าสู่โลวามเป็นริ ผมเ็มือทีุ่่มไป้วยเหื่อบนผ้านหนูผืนเิม่อนอบรับสายเรียเ้า
“ีฮยอนรับ”
“รับ เี๋ยวผมะรีบไปรับ”
ผมบอลาปลายสาย่อนะออวิ่อีรั้ ผมรลับมาที่บ้าน ทำวามสะอาัวเอให้เรียบร้อย เสื้อยืสีมพูและาเยีนาๆถูเลือมาสำหรับารออเินทาในบ่ายวันนี้
หัวใเ้นอยู่ลาอแรึ้นทันทีที่้าวเท้าออาประู สมอเอาแ่ิถึสิ่ที่ะไ้พบในอีไม่ี่นาที้าหน้า ผมโยสารรถสาธาระมาที่โรพยาบาลแห่หนึ่ ผมยืนัวสั่นอยู่หน้าึเป็นเวลานานพอวร
ผมำลัะไ้รับ่าวี
ลิฟท์ทันสมัยพาบุลารอโรพยาบาล รวมถึผู้มาเยือนอย่าผมมาที่ั้น 11 ผม้าวออาลิฟท์พลา้มหัวใหุ้พยาบาลที่่วยให้ผมไม่หลทา ผมเิน้วยหัวใเ้นระรัว อุหลาบ่อให่ที่ัแทำ้วยัวเอถูแนบเ้าับลำัวผม ื่นเ้นเหลือเิน
ผมเปิประูห้อ
“สวัสีรับ ีฮยอนรับ”
นบนเียลืมาึ้นเมื่อไ้ยินเสียผู้มาใหม่ ไม่มีำทัทายใๆส่มา
“ฮยอวอน เป็นไบ้า” ผมถามเา้วยวามเป็นห่วนเือบห้ามัวเอไว้ไม่อยู่ เือบโน้มัวเ้าไปอเาทั้ๆที่อุปร์อะไร็ไม่รู้เ็มัวเาไปหม “เ็บไหม”
นั่นเป็นำพูสุท้าย่อนที่ผมะปล่อยโฮออมา ฮยอวอนหลับไหลาอุบัิเหุรถนเมื่อราวๆสามเือน่อน และนี่เป็นรั้แรที่เาลืมา
“สบายีไหม อโทษนะที่ไม่ไ้มาเยี่ยมนายเลย”
“...”
“ยัไม่หายโรธเราหรอ”
“...”
ผมพู้วยน้ำเสียสั่นเทา อยาะเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าที่ิถึ แ่็ลัวว่าะทำเาเ็บ
“เมื่อสอวัน่อนเราไปูผีเสื้อมา้วยนะ แบบที่นายบอเลย พวมันสวยมา”
“...”
เาไม่อบผม สายาว่าเปล่ายัไม่มีทีท่าะเปลี่ยนไป เิอะไรึ้นับเาหรือเปล่า
“นายอย่าเียบสิ เราใไม่ีเลยนะ”
“นายินอะไรรึยั อยาินอะไรมั้ย เี๋ยวเราลไปื้อให้”
“นายยัหล่อเหมือนเิมเลยนะ”
“...”
“...”
“...”
“เราอโทษ เราอโทษที่วันนั้นเราไป่วยนายไว้ไม่ทัน”
“เราิถึนายลอเลยนะฮยอวอน”
“เราอโทษ เราผิเอที่ทำให้นาย้อเป็นห่ว ถ้าวันนั้นเราไม่โทรให้นายออมาหา นายไม่้อมานอนอยู่แบบนี้”
“...”
“เรา...ฮึ… เราอโทษนะฮยอวอน… อย่าเียบสิ นายพูอะไรับเราหน่อย…”
“วันนี้วันวาเลนไทน์นะ เราั่ออไม้มาให้นายเป็นอวั นายอบุหลาบสีแไ นายฟื้นแล้ว นายูอไม้พวนี้สิ มันีในะที่นายฟื้น”
บทสนทนายัมีแ่ผมฝ่ายเียวที่พู เาเียบ สายาว่าเปล่ามอผมสลับับ่ออไม้ที่ผมถือ สีหน้าที่ไร้วามหมายทำให้อัวลไม่ไ้ว่าเายัไม่หายโรธที่ผมทำให้เาโนรถนในวันนั้น…
ผมอ่อนแอเินว่าที่ะมาเยี่ยมเา ลอเวลาสามเือนผมเอาแ่หลบหน้าผู้น ผมลัว ลัวว่าะถูราหน้าว่าเป็นารร แม้ว่าทาหมายะัสินว่านับรถเป็นนผิ แ่ผมเอ็ยัไม่สามารถยอมรับวามรู้สึผินี้ไ้
“ฮยอวอน เราิถึนาย” ผมยับเ้าไปใล้เา ผมพินิพิารามบหน้าทีู่บผอมไปหลัารั้สุท้ายที่เราเอัน ผมยับเ้าไปอี้าวหนึ่ ผมหน้าม้าที่ยาวเลยิ้วูเหมือนะทำให้เารำาอยู่ไม่น้อย ผมเอื้อมมือไปเลี่ยพวมันให้เ้าที่ ่อนที่โลทั้ใบอผมะหยุหมุน เมื่อฮยอวอนเอ่ยปา
“นายเป็นใร”
END
ั้นวามำเสื่อม ~_~)
(ทานโทษนะะ นี่ short fic หรือ spot โษา สั้นไปมรั้ย)
*edit แ้ำผินิๆหน่อยๆิิ
ความคิดเห็น