ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8
ติ๊ง...ต่อง...ติ๊ง...ต่อง !!! เสียงกริ่งบอกเวลาพักรับประทานอาหารกลางวันของโรงเรียนมัธยมมินามินาโอกะดังขึ้น ฉันที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะของตนเองนั้น กลับไม่ได้ยินเสียงใดๆ สายตามองลอดผ่านกระจกใสที่กั้นไว้ ท้องฟ้าของวันนี้สดใสจัง ฉันนั่งยิ้มแก้มแดงโดยไม่รู้สึกตัว
อ๊ะ ! ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้วนี่หน่า ฉันเรียกสติกลับคืนมา พลางหันไปมองที่โต๊ะของ 2 เพื่อนสาว แต่กลับไร้วี่แวว บรรยากาศในห้องตอนนี้มีเพียงเพื่อนร่วมห้องไม่กี่คนเท่านั้น แล้วมิคุและซากิโกะไปไหน สงสัยไปกินข้าวที่ๆประจำของเรามั้ง แต่เอ ?... 2คนนี้ทำไมไม่เรียกฉันล่ะ
ขณะนี้ฉันกำลังกระเพลกขาเดินไปยังที่ประจำของเรา 3 คน นั่นก็คือใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียน ที่นี่เป็นที่ๆเรา 3 คนมักจะมานั่งเล่น พูดคุยกัน และกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
“ ซากิโกะ ! มิคุ ! ”
ฉันขานเรียกเพื่อนสาวที่นั่งกินข้าวอย่างเงียบๆกันสองคน วันนี้ 2 คนนี้ดูแปลกไป
“ นิสัยไม่ดีเลย แอบมากันโดยไม่เรียกฉัน งอนแล้วนะ ”
ฉันทำหน้ามุ่ย สายตามองไปที่ 2 คนนั่น มิคุทำสีหน้ากังวล ส่วนซากิโกะนั้น วันนี้เธอดูโทรมมากๆ ขอบตาบวมช้ำอย่างกะร้องไห้มาทั้งคืน
“ ………. ? ………. ”
ตอนนี้ฉันไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก ว่าเพื่อนของฉันเป็นอะไรกัน ฉันพูดด้วยก็ทำเป็นไม่สนใจ ฉันงอนก็ไม่ง้อเหมือนก่อน สองคนนี่เป็นอะไรไปนะ ?
“ เป็นอะไรไปน่ะ ? ”
ฉันนั่งลงข้างมิคุช้าๆ พร้อมกับถามเพื่อนที่ดูแปลกๆไป
“ ………. ? ………. ”
ทั้งสองทำเป็นไม่สนใจฉัน
“ เอ่อ...เมื่อเช้าฉันเจอทัตสึชิคุงด้วยแหละ เค้าน่ารักมากเลยนะ สมแล้วล่ะที่ซากิโกะจะชอบเอามากๆ ”
ฉันพูดสร้างบรรยากาศ เผื่อซากิโกะที่ดูเศร้าในขณะนี้ จะรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่มันกลับไม่ใช่
“ ฮือออออ..... ”
ซากิโกะร้องไห้
“ อย่าร้องสิซากิโกะ ผู้ชายน่ะ มันไม่ได้มีคนเดียวในโลกหรอก ”
มิคุปลอบ ในขณะที่ฉันนั่งอึ้งกับเหตุการณ์ นี่มันอะไรกันนี่ ?
“ อ๊า! ขอโทษนะซากิโกะ ฉันพูดอะไรผิดหรอ ? ”
ฉันทำหน้างงสุดขีด พลางกระเถิบไปข้างๆซากิโกะ แล้วกอดเธอที่ร้องไห้จะเป็นจะตาย
“ ฮืออออ.....ทำไมทัตสึชิไม่ตอบรับรักฉันน่ะ ฮือออออ.....ทำไมต้องด่าฉันด้วยล่ะ ฮือ... ”
ฉันเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว เมื่อวานใช่มั้ยที่ซากิโกะไปสารภาพรักกับทัตสึชิหนุ่มป๊อบของโรงเรียน แล้วก่อนหน้านี้เธอก็ลองใช้เวทย์มนต์นั่นด้วย แต่มันไม่ได้ผล ฉันกอดซากิโกะที่กำลังปาดน้ำตาของตนเอง
ซากิโกะเป็นคนที่อ่อนไหวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ ฉันเริ่มคบกับซากิโกะและมิคุมาตั้งแต่เข้ามัธยมต้นที่นี่ใหม่ๆแล้ว มิคุเป็นคนที่เข้มแข็ง อดทน ตรงข้ามกับซากิโกะที่อ่อนไหวเอามากๆ เมื่อก่อนแค่ถูกครูตักเตือนนิดหน่อย ก็ทำให้ซากิโกะของฉันร้องไห้หนักจนไม่สบายเลยล่ะ
“ เมื่อวานซากิโกะโดนทัตสึชิปฏิเสธล่ะ อุตส่าห์หวังให้เวทย์มนต์ที่ขอสมหวังแล้ว แต่กลับไม่ได้ผลตามเคย ”
มิคุอธิบาย สีหน้าของเธอปิดบังความกังวลไว้ได้ดีทีเดียว
“ แถมเมื่อวาน...ก็โดนทัตสึชิคุงตะคอกด้วยว่า... ”
มิคุกำลังจะเล่าอะไรบางอย่าง แต่ซากิโกะพูดตัดซะก่อน
“ หยุดนะ ! ฉันมันหน้าด้านมากเลยใช่มั้ย !!! ฮืออออ..... ”
“ ขอโทษนะซากิโกะ ฉันไม่หน้าซ้ำเติมเธอเลย ขอโทษๆ ”
มิคุกอดซากิโกะแน่นขึ้น ฉัน...ที่เหมือนเป็นคนที่มีส่วนผิดในเรื่องนี้ ได้ผละตัวออกจากทั้ง 2 คน ฉันตัดสินใจแล้วว่า...ฉันจะบอกอะไรบางอย่างให้สองคนนี้รู้ ถึงแม้ว่าจะจำเป็นต้องสูญเสียสิ่งที่รักก็ตาม
“ ฉันน่ะ... ”
ฉันลุกขึ้นยืนช้าๆ
“ ฉันน่ะ...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอทั้งสองใช้เวทย์มนต์นั้นไม่ได้ผล แต่ฉันกลับใช้ได้ และมันก็ไม่ได้งมงายด้วย ”
ฉันอธิบายออกไป สายตามองเพื่อนทั้งสองที่กำลังเงยหน้ามองฉัน ซากิโกะเริ่มหยุดร้องไห้เล็กน้อย ฉันพลางท่องเวทย์มนต์ในใจ
“ อาบาลูลูลาบา ขอให้ซากิโกะและมิคุไม่โกรธฉัน ”
ฉันอธิษฐานใจใน แล้วตัดสินใจบอกอะไรบางอย่าง
“ อีกอย่าง ! ตอนนี้ฉันรักทัตสึชิคุงเข้าแล้วล่ะ ฉันจะไปบอกรักเขา ขอโทษนะ ”
“ ………. ? ………. ”
ซากิโกะและมิคุมองฉัน ทั้งสองเงียบไม่พูดอะไร
“ ไม่โกรธใช่มั้ย ? ”
ฉันลองถามเพื่อความแน่ใจ
“ ไม่หรอกจ้า ! พยายามเข้านะ ”
ซากิโกะยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มตอบ แล้วเดินจากไป วิธีนี้อาจจะเป็นวิธีที่เห็นแก่ตัวไปหน่อยก็ตาม ที่ฉันเลือกทำแบบนี้ก็เพราะว่าฉันไม่อยากที่จะเสียอะไรไป ฉันเห็นแก่ตัวมากๆเลยเนาะ ^^
ตอนนี้ฉันกำลังเดินเข้าไปในตึก เพื่อจะไปเอายามาทาหัวเขา ที่ตอนนี้มันบวมปูดเลยล่ะ ไม่รู้เป็นอะไรเข่ามันชอบไปกระแทกนู่น กระแทกนี่อยู่เรื่อยเลย อ๊ะ ! เดี๋ยวเราต้องผ่านห้องของทัตสึชิคุงนี่หน่า ? ว้าวๆ ฉันคิดพลางอธิษฐานไปด้วย
“ อาบาลูลูลาบา ขอให้เจอทัตสึชิคุงด้วยเถอะ ”
อ๊ะ ! ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้วนี่หน่า ฉันเรียกสติกลับคืนมา พลางหันไปมองที่โต๊ะของ 2 เพื่อนสาว แต่กลับไร้วี่แวว บรรยากาศในห้องตอนนี้มีเพียงเพื่อนร่วมห้องไม่กี่คนเท่านั้น แล้วมิคุและซากิโกะไปไหน สงสัยไปกินข้าวที่ๆประจำของเรามั้ง แต่เอ ?... 2คนนี้ทำไมไม่เรียกฉันล่ะ
ขณะนี้ฉันกำลังกระเพลกขาเดินไปยังที่ประจำของเรา 3 คน นั่นก็คือใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียน ที่นี่เป็นที่ๆเรา 3 คนมักจะมานั่งเล่น พูดคุยกัน และกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
“ ซากิโกะ ! มิคุ ! ”
ฉันขานเรียกเพื่อนสาวที่นั่งกินข้าวอย่างเงียบๆกันสองคน วันนี้ 2 คนนี้ดูแปลกไป
“ นิสัยไม่ดีเลย แอบมากันโดยไม่เรียกฉัน งอนแล้วนะ ”
ฉันทำหน้ามุ่ย สายตามองไปที่ 2 คนนั่น มิคุทำสีหน้ากังวล ส่วนซากิโกะนั้น วันนี้เธอดูโทรมมากๆ ขอบตาบวมช้ำอย่างกะร้องไห้มาทั้งคืน
“ ………. ? ………. ”
ตอนนี้ฉันไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก ว่าเพื่อนของฉันเป็นอะไรกัน ฉันพูดด้วยก็ทำเป็นไม่สนใจ ฉันงอนก็ไม่ง้อเหมือนก่อน สองคนนี่เป็นอะไรไปนะ ?
“ เป็นอะไรไปน่ะ ? ”
ฉันนั่งลงข้างมิคุช้าๆ พร้อมกับถามเพื่อนที่ดูแปลกๆไป
“ ………. ? ………. ”
ทั้งสองทำเป็นไม่สนใจฉัน
“ เอ่อ...เมื่อเช้าฉันเจอทัตสึชิคุงด้วยแหละ เค้าน่ารักมากเลยนะ สมแล้วล่ะที่ซากิโกะจะชอบเอามากๆ ”
ฉันพูดสร้างบรรยากาศ เผื่อซากิโกะที่ดูเศร้าในขณะนี้ จะรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่มันกลับไม่ใช่
“ ฮือออออ..... ”
ซากิโกะร้องไห้
“ อย่าร้องสิซากิโกะ ผู้ชายน่ะ มันไม่ได้มีคนเดียวในโลกหรอก ”
มิคุปลอบ ในขณะที่ฉันนั่งอึ้งกับเหตุการณ์ นี่มันอะไรกันนี่ ?
“ อ๊า! ขอโทษนะซากิโกะ ฉันพูดอะไรผิดหรอ ? ”
ฉันทำหน้างงสุดขีด พลางกระเถิบไปข้างๆซากิโกะ แล้วกอดเธอที่ร้องไห้จะเป็นจะตาย
“ ฮืออออ.....ทำไมทัตสึชิไม่ตอบรับรักฉันน่ะ ฮือออออ.....ทำไมต้องด่าฉันด้วยล่ะ ฮือ... ”
ฉันเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว เมื่อวานใช่มั้ยที่ซากิโกะไปสารภาพรักกับทัตสึชิหนุ่มป๊อบของโรงเรียน แล้วก่อนหน้านี้เธอก็ลองใช้เวทย์มนต์นั่นด้วย แต่มันไม่ได้ผล ฉันกอดซากิโกะที่กำลังปาดน้ำตาของตนเอง
ซากิโกะเป็นคนที่อ่อนไหวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ ฉันเริ่มคบกับซากิโกะและมิคุมาตั้งแต่เข้ามัธยมต้นที่นี่ใหม่ๆแล้ว มิคุเป็นคนที่เข้มแข็ง อดทน ตรงข้ามกับซากิโกะที่อ่อนไหวเอามากๆ เมื่อก่อนแค่ถูกครูตักเตือนนิดหน่อย ก็ทำให้ซากิโกะของฉันร้องไห้หนักจนไม่สบายเลยล่ะ
“ เมื่อวานซากิโกะโดนทัตสึชิปฏิเสธล่ะ อุตส่าห์หวังให้เวทย์มนต์ที่ขอสมหวังแล้ว แต่กลับไม่ได้ผลตามเคย ”
มิคุอธิบาย สีหน้าของเธอปิดบังความกังวลไว้ได้ดีทีเดียว
“ แถมเมื่อวาน...ก็โดนทัตสึชิคุงตะคอกด้วยว่า... ”
มิคุกำลังจะเล่าอะไรบางอย่าง แต่ซากิโกะพูดตัดซะก่อน
“ หยุดนะ ! ฉันมันหน้าด้านมากเลยใช่มั้ย !!! ฮืออออ..... ”
“ ขอโทษนะซากิโกะ ฉันไม่หน้าซ้ำเติมเธอเลย ขอโทษๆ ”
มิคุกอดซากิโกะแน่นขึ้น ฉัน...ที่เหมือนเป็นคนที่มีส่วนผิดในเรื่องนี้ ได้ผละตัวออกจากทั้ง 2 คน ฉันตัดสินใจแล้วว่า...ฉันจะบอกอะไรบางอย่างให้สองคนนี้รู้ ถึงแม้ว่าจะจำเป็นต้องสูญเสียสิ่งที่รักก็ตาม
“ ฉันน่ะ... ”
ฉันลุกขึ้นยืนช้าๆ
“ ฉันน่ะ...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอทั้งสองใช้เวทย์มนต์นั้นไม่ได้ผล แต่ฉันกลับใช้ได้ และมันก็ไม่ได้งมงายด้วย ”
ฉันอธิบายออกไป สายตามองเพื่อนทั้งสองที่กำลังเงยหน้ามองฉัน ซากิโกะเริ่มหยุดร้องไห้เล็กน้อย ฉันพลางท่องเวทย์มนต์ในใจ
“ อาบาลูลูลาบา ขอให้ซากิโกะและมิคุไม่โกรธฉัน ”
ฉันอธิษฐานใจใน แล้วตัดสินใจบอกอะไรบางอย่าง
“ อีกอย่าง ! ตอนนี้ฉันรักทัตสึชิคุงเข้าแล้วล่ะ ฉันจะไปบอกรักเขา ขอโทษนะ ”
“ ………. ? ………. ”
ซากิโกะและมิคุมองฉัน ทั้งสองเงียบไม่พูดอะไร
“ ไม่โกรธใช่มั้ย ? ”
ฉันลองถามเพื่อความแน่ใจ
“ ไม่หรอกจ้า ! พยายามเข้านะ ”
ซากิโกะยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มตอบ แล้วเดินจากไป วิธีนี้อาจจะเป็นวิธีที่เห็นแก่ตัวไปหน่อยก็ตาม ที่ฉันเลือกทำแบบนี้ก็เพราะว่าฉันไม่อยากที่จะเสียอะไรไป ฉันเห็นแก่ตัวมากๆเลยเนาะ ^^
ตอนนี้ฉันกำลังเดินเข้าไปในตึก เพื่อจะไปเอายามาทาหัวเขา ที่ตอนนี้มันบวมปูดเลยล่ะ ไม่รู้เป็นอะไรเข่ามันชอบไปกระแทกนู่น กระแทกนี่อยู่เรื่อยเลย อ๊ะ ! เดี๋ยวเราต้องผ่านห้องของทัตสึชิคุงนี่หน่า ? ว้าวๆ ฉันคิดพลางอธิษฐานไปด้วย
“ อาบาลูลูลาบา ขอให้เจอทัตสึชิคุงด้วยเถอะ ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น