เวทย์มนต์รัก สาวเวอร์จิ้น

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7

     “ กริ๊ดดดดด !!! ”



     “ อย่าเสียงดังนะเรียวโกะ !!! ”

     เสียงแม่เอ็ดมาจากข้างล่าง

    

     ใช่ค่ะ ! วันนี้สายอีกแล้ว เวลาขณะนี้ 10 โมงเช้า มันดูเช้ากว่าเมื่อวานอีกแฮะ ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จภายในเวลา 5 นาที แล้วลุกลี้ลุกลนไปโรงเรียน ดูมันยุ่งๆมากเลยล่ะ



     ผมเผ้ารุงรังอย่างกะรังนก ฉันสางผมขณะรีบวิ่งไปยังสถานีรถไฟ อาการปวดเคล็ดที่เข่าเมื่อวานยังไม่ค่อยหายดีเท่าไร

วันนี้ฉันถึงโรงเรียนเช้ากว่าเดิม จากเที่ยงวัน ก็เป็น 11 โมงเช้า เมื่อถึงโรงเรียนฉันก็รีบวิ่งขึ้นตึก ตอนนี้ยังทันคาบสุดท้ายของภาคเช้าอยู่นะ ขณะที่ฉันวิ่งขึ้นบันไดอยู่นั้น

    

     “ เฮ้ย! เย็นนี้อย่าลืมไปเล่นเกมที่บ้านไอ้โทชินะเฟ้ย ! ”



     “ เออน่า...ว่าแต่นายเถอะทัตสึชิ กว่าจะฝ่าฝูงแฟนคลับมาได้น่ะ ฉันก็เล่นได้ 3 ตาแล้วนะ ”



     “ ใช่ๆ ทำมาเป็นนัดเพื่อน แต่เจ้าตัวดันไปสายตลอด ”



     “ เออๆ ก็คนมันป๊อบนี่หว่า ช่วยไม่ได้ !!! ”



     “ โหๆ หลงตัวเองชะมัดเลยว่ะ ”

     ขณะที่ฉันขึ้นมาถึงชั้น 3 ของตึกแล้ว ก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังออกมาจากมุมตึกไม่ใกล้ไม่ไกล เสียงนี้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และฉันก็เดินเข้าใกล้เสียงนั้นเรื่อยๆเช่นกัน สันนิษฐานได้ว่า น่าจะเป็นผู้ชายประมาณ 4-5 คน

    

     “ ตุ๊บ !!! ”



     “ โอ้ย !!! ”

     ฉันอุทาน รู้สึกว่าฉันจะชนอะไรเข้าอย่างจัง หรือ...หรือว่า...? ฉันจะชนใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มที่กำลังเดินออกมาจากมุมตึก ฉันมองดูตัวเองที่ล้มลงกับพื้น



     “ เฮ้ย ! ใครวะ ? ไม่ดูตาม้าตาเรือ ”

     ชาย 1 ในนั้นพูดขึ้นมา ฉันเงยมองดูหน้าต้นเสียงช้าๆ ภาพตรงหน้าเป็น โอกาว่า ทัตสึชิ ที่กำลังปัดเสื้อตรงหน้าอกเบาๆ สีหน้าไม่พอใจ ส่วนเจ้าของเสียงเมื่อกี้เป็นหนุ่มหัวแดง ผมรากไทรยุ่งๆ เพื่อนของเขานั่นเอง



     “ เอ่อ...ขอโทษนะคะ ”

     ฉันพูดน้ำเสียงสั่นด้วยความกลัว ขณะลุกขึ้นปัดกระโปรง ใบหน้าของทัตสึชิอยู่ไม่ห่างจากระดับสายตาของฉันเท่าไร ว้าว ! ช่างเป็นใบหน้าที่งดงามเหลือเกิน ก็เหมาะแล้วที่เขาได้รับคัดเลือกเป็นหนุ่มที่ป๊อบที่สุดของโรงเรียน และสมแล้วที่ซากิโกะจะหลงรักแทบเป็นแทบตาย



     “ หลบไปยัยเบ๊อะ !!! ”

     นายทัตสึชิพูด ด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว และสายตาที่เย็นชา พลางใช้มือดันไหล่ฉันที่ยืนขวางอยู่อย่างแรง มือเขาหนักชะมัดเลย ขณะที่เขาเดินลงบันไดลงไป เพื่อนของเขาประมาณ 4 คนก็เดินตามลงไปด้วย โห ! ช่างเหมือนเจ้านายกับลูกน้องชะมัดเลย



     “ ยัยเบ๊อะนี่...สงสัยจะเป็นแฟนคลับนายน่ะแหละ แต่ละคนๆก็มาแนวเดียวกันตลอด ”

     ชาย 1 ในนั้นพูด ขณะเดินลงบันได



     “ ใช่ ! ทำมาเป็นชน แล้วบอกขอโทษใหญ่ จากนั้นก็ส่งสายตาหวานเยิ้มซะจนอยากอ้วก ”



     “ ฮ่าๆ ”



     “ หุบปากน่ะ ไอ้พวกบ้า ”

     ทัตสึชิตวาด ขณะที่ฉันยืนมองเจ้าของเสียงอยู่ที่เดิม ชายกลุ่มนั้นคงคิดว่าฉันเป็นตัวตลกนักล่ะสิ หลายคนที่โดนแบบฉัน อาจจะเลิกคลั่งไคล้หนุ่มป๊อบผู้เย็นชาคนนี้ทันที แต่ฉันไม่...มันทำให้ฉันเริ่มปลื้มเขามากๆเลย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยคลั่งเท่าไร ว้าว ! คนอะไรเหมือนพระเอกในหนังสือการ์ตูนเรื่อง “ Ice’s Prince ” ชะมัด...ใบหน้าเรียวยาว ผมดำขลับไร้การย้อมใดๆ ผิวขาวผุดผ่อง หุ่นอย่างกะนายแบบนิตยาสาร ดวงตาที่เย็นชาแต่มีเสน่ห์ และ...ริมฝีปากที่น่าครองไว้เป็นจูบแรก



     ฉันเริ่มจินตนาการ ถ้าหากได้เป็นแฟนทัตสึชิคุงล่ะก็...ว้าว ! โชคดีเป็นบ้าเลย อิอิ ฉันยิ้มหวาน ว้าย !!! เลยเวลามา 5 นาทีแล้ว ฉันมัวทำอะไรอยู่เนี่ย ? ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวขาวิ่งไปยังห้องเรียน เพื่อเรียนคาบสุดท้ายของภาคเช้า ฉันก็รู้สึกว่า...



     “ โอ้ย ! ปวดเข่าจัง ”

     ฉันจับเข่าของตัวเอง และพยายามเดินไปให้ถึงห้อง ตอนที่ล้มไปเมื่อกี้ เข่าคงกระแทกไปด้วย แต่ว่า...ทำไมตอนที่อยู่กับทัตสึชิคุง ฉันไม่ รู้สึกเจ็บใดๆ

  

     - ห้องเรียนปี 2 ห้อง B -



     “ ครืดดดดด !!! “



     “ ขออนุญาตค่ะ ”

     ฉันเดินเข้ามาในห้อง ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่เพื่อนทั้ง 40 คนในห้องมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ฉันก้มหน้า และก้าวขาเดินเข้าห้อง เพื่อจะไปนั่งที่ของตนเอง เวลานี้ฉันไม่กล้าที่จะมองหน้าใครหรอก อายชะมัด !



     “ ฮามาซากิ ! ช่วงนี้เธอมาสายประจำเลยนะ ”

     ครูมาซากิ ครูวิชาคณิตศาสตร์และเป็นครูประจำชั้น ถามฉันด้วยใบหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ ขณะกำลังเดินผ่านหน้าห้อง



     “ เอ่อ...คือเจ็บเข่าน่ะค่ะ ”

     ว้าย !!! ฉันตอบอะไรไปนี่ ? น่าอับอายชะมัดเลย ฉันคิด พลางเดินไปที่โต๊ะ แต่มันก็จริงนะ ฉันเจ็บเข่าจริงๆ



     “ เจ็บเข่า ! เลยมาโรงเรียนสายตั้ง 2-3 ชั่วโมงและติดต่อกัน 2 วันน่ะหรอ ? ”

     ครูเหน่งทำหน้าตาไม่น่าเชื่อ



     “ ค่ะ ”

     ฉันยิ้มแห้งๆตอบ ขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะ เพื่อนๆหลายคนจ้องมองที่ฉัน ฟุราตะ ฮิโรกิก็ด้วย !