เวทย์มนต์รัก สาวเวอร์จิ้น

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6

     เฮ้อ ! กว่าจะถึงบ้านนะ เหนื่อยแทบแย่ ก็เล่นวิ่งหนีนายนั่นสุดขีดน่ะสิ ทั้งๆที่นายนั่นไม่ได้วิ่งตามฉันหรอกนะ แต่ฉันน่ะวิ่งหนีตัวเอง



     กลับมาถึงบ้านก็เจอแม่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว กลิ่นอาหารน่ะ หอมโชยมาตั้งแต่ฉันอยู่นอกบ้านแล้ว แหมๆ ใครๆได้กลิ่นก็คงอยากกินข้าวบ้านนี้ล่ะสิ ก็แม่ฉันเก่งนี่ เก่งทั้งจัดดอกไม้ เก่งทั้งทำอาหาร อิอิ ดีใจจังที่เกิดเป็นลูกแม่



     “ กลับมาแล้วค่า !!! ”

     ฉันขาน แล้วรีบวิ่งไปในครัวโดยเร็ว



     “ กลับแล้วเหรอ? เรียวโกะ ”

     แม่ทัก



     “ ค่ะ ! ว้าว ! หอมน่ากินจังเลยค่ะแม่ อ๊ะ ! แกงกระหรี่นี่หน่า ”

     ฉันมองเข้าไปในหม้อที่ตั้งอยู่บนเตาไฟ แกงกระหรี่ร้อนๆ กลิ่นหอมๆ ชวนน้ำลายไหล



     “ อาหารวันนี้ถูกใจใช่มั้ยล่ะ ? ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมากินกัน ”



     “ ค่ะ ”

     ฉันรับคำ ขณะที่กำลังจะเดินออกจากครัว ฉันก็เกิดนึกอะไรบางอย่างได้



     “ แม่จ๋า...พรุ่งนี้อย่าลืมปลุกเรียวโกะแต่เช้านะ ”

     ฉันหันหน้ามาบอกแม่



     “ อืม...แม่จะลองดูนะ พักนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ หลงๆลืมๆ ”



     “ ค่ะ ”

     ฉันพยักหน้า แล้วรีบไปอาบน้ำ อาบเสร็จแล้วก็จะได้กินแกงกระหรี่สุดโปรดไงล่ะ



     แล้วเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันก็รีบวิ่งลงมาทานข้าวเย็น ขณะที่กำลังเดินลงบันไดนั้น ฉันก็คิดได้ว่า มี 2 วิธีที่จะถอนคำสาปคือ 1.ลองใช้เวทย์มนต์นั่นอีกครั้ง 2.จูบ แต่ไอ้ข้อ 2 นี่ไม่ไหวหรอกนะ ฉันไม่ยอมง่ายๆหรอก



     “ ตุ๊บ !!! โอ้ย ! ”

     โอยยย...เจ็บชะมัดเลย ฉันมัวคิดไปเรื่อยเปื่อย จนตกบันไดน่ะสิ



     “ เป็นอะไรน่ะ เรียวโกะ ? ”

     แม่ตะโกนถาม



     “ ป่าวค่ะ ! โอยยย เจ็บ ”

     รู้สึกว่าเข่าจะเคล็ดซะแล้วสิ ฉันนั่งลูบเข่าตัวเอง จากนั้นก็พยายามลุกขึ้น เดินกระเพลกๆเข้าไปในครัว



     “ แม่คะ ? แม่จำได้มั้ยว่า พรุ่งนี้ต้องทำอะไร ? ”

     ฉันทวนความจำให้แม่ พลางก้มลูบเข่าของตัวเองเบาๆ



     “ ทำอะไร ? แม่ก็ต้องทำงานน่ะสิ ”

     แม่ตอบ ขณะจัดโต๊ะอาหาร



     “ แม่ลืมได้ไงอ่ะ พรุ่งนี้ปลุกเรียวโกะตื่นด้วย !!! ”

     ฉันเดินไปตักข้าวด้วยใบหน้าบึ้ง



     “ เรื่องการนอนของลูก แม่ไม่ยุ่งหรอกจ้า ”

     แม่ยิ้ม อะไรกันน่ะ คิดว่าถ้าทวนความจำบ่อยๆ แม่คงจะจำได้ แต่ไหงเป็นแบบนี้ไปนะ



     แล้วเวลาก็ผ่านไป 5 นาที ขณะนี้ฉันกำลังจ้องแม่ที่กำลังตักแกงกระหรี่ร้อนๆที่อยู่ในจานเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ฉันก็ได้แต่คาบช้อนเล่นไปมา



     “ อ้าว! ไม่กินหรอเรียวโกะ หรือว่าไม่อร่อย ”



     “ ป่าวน่ะค่ะ ”

     ฉันเอาช้อนออกจากปาก ตอบด้วยใบหน้าเซ็งๆ



     “ วันนี้เรียวโกะไปโรงเรียนสายเลย เพราะแม่คนเดียว ”



     “ พรุ่งนี้ก็ไปเช้าๆสิ ”

     แม่พูดอย่างกะว่ามันง่ายยังไงยังงั้นแหละ ขนาดระเบิดตกหน้าบ้านฉันก็ไม่มีทางตื่นง่ายๆหรอก วิธีไหนก็ไม่ได้ผล นอกจากเสียงแม่ที่เคยปลุก ( ขู่ ) ฉันทุกวันด้วยคำว่า “ ตื่นได้แล้ว !!! ถ้าไม่ตื่นแม่จะเอาหนังสือการ์ตูนพวกนี้ไปขายเลย คอยดู !!! ” แค่แม่พูดแบบนี้ฉันก็สะดุ้งตื่นแต่โดยดีแล้วล่ะ



     “ แม่จำได้มั้ย? ว่าพรุ่งนี้ต้องทำอะไร ? ที่ต้องทำประจำตอนเช้าๆน่ะ ”

     ฉันลองทวนอีกสักครั้ง เผื่อมันจะไปกระตุ้นโสตประสาทแห่งความจำของแม่บ้าง



     “ เอ๊ะ ! ยัยลูกคนนี้ ถามบ่อยจัง ”

     แม่คิ้วขมวด มันก็ไม่ต่างกับฉันหรอก ตอนนี้ฉันน่ะคิดวิธีแก้คำสาปนั่นจนเส้นหยักในสมองจะพันกันอยู่แล้ว ข้าวแกงกระหรี่ของโปรดที่พูนจาน หอม อร่อย อยู่ตรงหน้า ฉันกลับไม่สนใจมัน



     “ อิ่มแล้วค่ะ ขอตัวไปอ่านหนังสือเล่นในห้องนะคะ ”

     ฉันพูด พร้อมลุกออกจากเก้าอี้ ขณะที่แม่กำลังจ้ำอ้าวกับการทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย



     “ อ้าว ! ยังไม่ได้กินเลยนะเรียวโกะ ยัยลูกคนนี้ช่วงนี้แปลกจังแฮะ ”



     เฮ้อๆ !!! ทำยังไงดีน้า ? ปวดหัวมากเลยตอนนี้... อ้อ ! คิดออกแล้ว แหม...แค่นี้เอง เพิ่งคิดออกเหรอเรียวโกะ ฉันเกิดปิ๊งไอเดียใหม่ขึ้นมา แล้วฉันก็พร้อมที่จะใช้มันโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดอีกเลย ก็แค่ใช้มันแล้วอธิษฐานสิ่งที่ต้องการ



     “ อาบาลูลูลาบา ขอให้แม่ปลูกฉันตื่นเหมือนทุกวันด้วยเถอะ ”

     ฉันนั่งอธิษฐานบนเตียงสีชมพูในห้องนอน พร้อมกับยิ้มเล็กๆ หวังว่าคำอธิษฐานนี้จะเป็นจริงนะ ฉันล้มตัวนอน แล้วกลิ้งไปกลิ้งมา



     “ โอ้ย !!! ”

     ฉันร้องด้วยความเจ็บ พลางลูกหัวเข่าที่เริ่มเขียวเบาๆ มันเจ็บชะมัดเลย ฉันจึงลุกไปหยิบยาแก้ช้ำที่อยู่ในกล่องยามาทา