ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
ติ๊ง...ต่อง...ติ๊ง...ต่อง !!! เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนของวันนี้ดังขึ้น เย็นนี้ฉันกะว่าจะไปถามเรื่องคาถาเวทย์มนต์นั่นกับเจ้าของร้านการ์ตูนมือสองให้รู้เรื่อง ว่ามันเป็นมายังไงกัน ? ทำไมฉันใช้มันได้ แต่กับคนอื่นมันไม่ได้ผล
เมื่อเก็บของเข้ากระเป๋าหมดแล้ว ฉันก็รีบวิ่งไปยังจุดหมาย การไปร้านการ์ตูนครั้งนี้ฉันไม่คิดถึงการที่ต้องไปแย่งซื้อเพื่อได้การ์ตูนถูกๆมาสักเล่มหนึ่งหรอก เพราะมันมีสิ่งที่สำคัญกว่า
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นฉันคนเดียวที่ใช้มันแล้วได้ผล โลกนี้มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ ? ฉันคิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีแค่ในการ์ตูนและในนิทานเด็กอนุบาลซะอีก หรือว่าฉันเป็นแม่มด ! ว้าย !!! ไม่เอานะ
ตอนนี้ฉันเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้นแล้วแหละ ( อย่างกะจับคนค้ายาบ้าแน่ะ ) ฉันสอดส่องสายตาหาร้านนั้นเต็มที่ อ๊ะ ! เจอแล้ว หาง่ายดีจังแฮะ อ้าว ? ก็มันตั้งอยู่ที่เดิมนี่หน่า ฮ่าๆ
ฉันเดินเข้าไปใกล้ร้านเรื่อยๆ ก็เหมือนเช่นเคยแหละ เขายังจัดหนังสือไม่เสร็จเลย แต่ฉันไม่ยืนรอเหมือนครั้งก่อนๆอีกแล้ว กลับเดินตรงดิ่งไปยังจุดหมายอย่างไม่รอช้า แต่เจ้าของร้านกลับไม่ใช่คนเมื่อวาน กลายเป็นผู้หญิงวัย 20 กว่าๆซะนี่ !
“ พี่คะๆ คนที่ขายเมื่อวานไม่มาหรอคะ ? ”
ฉันรีบถาม ขณะที่เจ้าของร้านคนใหม่กำลังหยิบหนังสือจากกล่องออกมาวางบนโต๊ะเตี้ยๆตัวเดิม
“ อ๋อ ! ฮิโระหรอ ? คือเมื่อวานเขามาช่วยดูร้านแค่วันเดียวอ่ะจ้า น้องมีอะไรรึป่าว? ”
เจ้าของร้านถาม
“ เอ่อ... ”
ฉันค้นหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นออกจากกระเป๋า
“ เมื่อวานได้หนังสือเล่มนี้มาอ่ะค่ะ มันมีอะไรแปลกๆอยู่ในนี้ด้วย ”
ฉันจับหนังสือให้เจ้าของร้านดู เขาทำท่าทางสงสัย
“ หนังสือเก่าขนาดนี้ พี่ไม่เอามาขายหรอก แล้วที่ว่ามีอะไรแปลกๆ มันคืออะไรหรอ ? ”
เจ้าของร้านถามกลับ
“ อ๋อ ! คือหน้ามันขาดไปหลายหน้าเลยน่ะค่ะ เอ่อ...ขอตัวกลับก่อนนะคะ ”
ฉันโกหก หากบอกไปเขาคงหาว่าฉันบ้าอีกคนแน่เลย แล้วเรื่องมันก็ยาวมากด้วย
โอย...อะไรกันนี่ ฉันจะต้องปล่อยให้เรื่องนี้ค้างคาแค่นี้หรอ ? เจ้าของร้านคนเมื่อวานไปไหนกันนะ เมื่อวานเขาแค่มาเฝ้าแทนเฉยๆใช่มั้ย ? ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจะหาเขาเจอมั้ยเนี่ย ? แล้วถ้าไม่เจอทุกสิ่งทุกอย่างที่ขอไปมันก็จะเป็นปัญหาแก่ฉัน คือ มิคุกับซากิโกะก็จะหาว่าฉันอินกับการ์ตูนมากไป เผื่อฉันเกิดบอกอะไรไป สองคนนั่นก็ไม่เชื่อฉันอีกแหละ
แล้วอีกเรื่องคือ แม่ก็จะไม่ปลุกฉันไปโรงเรียนอีกแล้วสิ ฮือออ จะทำยังไงดี !!! ฉันคิดพลางทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ ขณะเดินกลับบ้านท่ามกลางบรรยากาศที่สดใส ท้องฟ้าเป็นสีส้ม แสงแดดทอยาวตามเส้นถนนที่ฉันกำลังเดินอยู่ แต่แล้ว...
“ อ๊ะ ! นั่นฟุราตะ ฮิโรกิ ที่นั่งข้างโต๊ะฉันนี่หน่า ? ”
ฉันพูด ขณะหยุดสายตาไปที่นายฟุราตะ ฮิโรกิที่กำลังนั่งขว้างก้อนหินลงแม่น้ำฝั่งตรงข้ามกับถนนที่ฉันกำลังยืนอยู่ ดูท่าทางเขาเหม่อลอย
“ นายนี่มัวทำอะไรอยู่นะ ? ”
ฉันหยุดมอง เหมือนมันมีอะไรโดนใจ ฉันมองเขาที่กำลังจะขว้างก้อนหินก้อนโตลงน้ำ แต่ไม่ทันที่เขาจะง้างมือ นายนี่ก็ดันรู้สึกตัวเสียแล้ว พลางหันหน้าขึ้นมามองฉัน ว้าย !!! ตายล่ะฉัน มายืนมองนายคนนี้เพื่ออะไรกันนะ ฉันเพิ่งสำนึกได้ เลยหันหน้าควับ แล้วขาเรียวยาวของฉันก็เดินต่อไปโดยอัตโนมัติ ทำทีท่าว่าไม่เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้น่ะ ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของฉันจะร้อนผ่าวขึ้นมาทันตาเห็น ฉันไม่กล้าหันไปมองว่านายคนนี้กำลังมองมาทางฉันอยู่มั้ย ? เขาจะสังเกตอะไรรึป่าว ? เขาจะรู้มั้ยว่าฉันแอบมองอยู่ ? โอย...อายชะมัดเลย
“ เออ...ฮามาซากิ !!! ”
เสียงที่ตะโกนมาจากด้านหลังๆของฉัน กำลังเรียกฉันอยู่ อย่าบอกนะว่าเป็นนายนั่น
“ หะ...ห๊า ? ”
ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง พร้อมกับขานรับเบาๆ เฮ้ย ! นายฟุราตะจริงๆด้วย นายนี่เรียกฉันทำไมนะ หรือว่าจะถามเรื่องที่ฉันมองเขาอยู่ อึ้ย!!! ตอนนี้ใจเต้นแรงจนฉันแทบจะหลุดออกจากอก
“ เอ่อ...คือฉันอยากรู้เรื่องที่เธอคุยกับเพื่อนเธอตอนกลางวันน่ะ ฉันรุ้สึกว่า... ”
ฟุราตะลุกขึ้นยืน แล้วตะโกนถามฉัน เฮ้ย ! นายคนนี้ได้ยินฉันคุยกับมิคุและซากิโกะจริงๆด้วย เหวยยย ! เขาต้องหาว่าฉันเพี้ยนแน่ๆเลย
“ อะไร ? ”
ตอนนี้ใจฉันเต้นแรงกว่าเดิมอีกล่ะ
“ ฉันรู้สึกว่ามันคุ้นๆนะ เรื่องเวทย์มนต์อะไรนั่นน่ะ ”
เค้าตะโกนอีกครั้ง ว้ายๆๆๆ ทำยังไงดีล่ะ ? ทำไมเรื่องนี้ต้องไปเข้าหูคนที่ไม่อยากให้รู้ด้วยนะ นายคนนี้ยิ่งยังไงก็ไม่รู้ ถ้าเกิดพรุ่งนี้ที่ รร. เข้าลือกันแซดว่าฉันเพี้ยนล่ะก็ จะทำยังไงดีเนี่ย ? ฮือออ ตอนนี้ฉันมือพันกันไปหมดแล้ว เหงื่อเริ่มผุดออกมาตามรูขุมขนรอบตัวของฉัน
“ ว่าไงล่ะ ? เล่าให้ฟังหน่อยสิ ”
ฟุราตะพูด พร้อมกับก้าวขาเดินมาหาฉันที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“ เอ่อ...เรื่องนี้ฉันไม่รู้ด้วยหรอก !!! ”
ฉันปฏิเสธ ขาเรียวยาวของฉันคู่นี้พร้อมใจประสานกัน วิ่งไปตามหนทางโดยอัตโนมัติอีกครั้ง อย่างกะหนีอะไรบางอย่าง ฉันไม่รู้ว่านายฟุราตะจะคิดอะไร แต่ฉันคิดได้เพียงว่าตอนนี้น่ะ ฉันงงจะแย่อยู่แล้ว !!!
เมื่อเก็บของเข้ากระเป๋าหมดแล้ว ฉันก็รีบวิ่งไปยังจุดหมาย การไปร้านการ์ตูนครั้งนี้ฉันไม่คิดถึงการที่ต้องไปแย่งซื้อเพื่อได้การ์ตูนถูกๆมาสักเล่มหนึ่งหรอก เพราะมันมีสิ่งที่สำคัญกว่า
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นฉันคนเดียวที่ใช้มันแล้วได้ผล โลกนี้มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ ? ฉันคิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีแค่ในการ์ตูนและในนิทานเด็กอนุบาลซะอีก หรือว่าฉันเป็นแม่มด ! ว้าย !!! ไม่เอานะ
ตอนนี้ฉันเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้นแล้วแหละ ( อย่างกะจับคนค้ายาบ้าแน่ะ ) ฉันสอดส่องสายตาหาร้านนั้นเต็มที่ อ๊ะ ! เจอแล้ว หาง่ายดีจังแฮะ อ้าว ? ก็มันตั้งอยู่ที่เดิมนี่หน่า ฮ่าๆ
ฉันเดินเข้าไปใกล้ร้านเรื่อยๆ ก็เหมือนเช่นเคยแหละ เขายังจัดหนังสือไม่เสร็จเลย แต่ฉันไม่ยืนรอเหมือนครั้งก่อนๆอีกแล้ว กลับเดินตรงดิ่งไปยังจุดหมายอย่างไม่รอช้า แต่เจ้าของร้านกลับไม่ใช่คนเมื่อวาน กลายเป็นผู้หญิงวัย 20 กว่าๆซะนี่ !
“ พี่คะๆ คนที่ขายเมื่อวานไม่มาหรอคะ ? ”
ฉันรีบถาม ขณะที่เจ้าของร้านคนใหม่กำลังหยิบหนังสือจากกล่องออกมาวางบนโต๊ะเตี้ยๆตัวเดิม
“ อ๋อ ! ฮิโระหรอ ? คือเมื่อวานเขามาช่วยดูร้านแค่วันเดียวอ่ะจ้า น้องมีอะไรรึป่าว? ”
เจ้าของร้านถาม
“ เอ่อ... ”
ฉันค้นหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นออกจากกระเป๋า
“ เมื่อวานได้หนังสือเล่มนี้มาอ่ะค่ะ มันมีอะไรแปลกๆอยู่ในนี้ด้วย ”
ฉันจับหนังสือให้เจ้าของร้านดู เขาทำท่าทางสงสัย
“ หนังสือเก่าขนาดนี้ พี่ไม่เอามาขายหรอก แล้วที่ว่ามีอะไรแปลกๆ มันคืออะไรหรอ ? ”
เจ้าของร้านถามกลับ
“ อ๋อ ! คือหน้ามันขาดไปหลายหน้าเลยน่ะค่ะ เอ่อ...ขอตัวกลับก่อนนะคะ ”
ฉันโกหก หากบอกไปเขาคงหาว่าฉันบ้าอีกคนแน่เลย แล้วเรื่องมันก็ยาวมากด้วย
โอย...อะไรกันนี่ ฉันจะต้องปล่อยให้เรื่องนี้ค้างคาแค่นี้หรอ ? เจ้าของร้านคนเมื่อวานไปไหนกันนะ เมื่อวานเขาแค่มาเฝ้าแทนเฉยๆใช่มั้ย ? ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจะหาเขาเจอมั้ยเนี่ย ? แล้วถ้าไม่เจอทุกสิ่งทุกอย่างที่ขอไปมันก็จะเป็นปัญหาแก่ฉัน คือ มิคุกับซากิโกะก็จะหาว่าฉันอินกับการ์ตูนมากไป เผื่อฉันเกิดบอกอะไรไป สองคนนั่นก็ไม่เชื่อฉันอีกแหละ
แล้วอีกเรื่องคือ แม่ก็จะไม่ปลุกฉันไปโรงเรียนอีกแล้วสิ ฮือออ จะทำยังไงดี !!! ฉันคิดพลางทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ ขณะเดินกลับบ้านท่ามกลางบรรยากาศที่สดใส ท้องฟ้าเป็นสีส้ม แสงแดดทอยาวตามเส้นถนนที่ฉันกำลังเดินอยู่ แต่แล้ว...
“ อ๊ะ ! นั่นฟุราตะ ฮิโรกิ ที่นั่งข้างโต๊ะฉันนี่หน่า ? ”
ฉันพูด ขณะหยุดสายตาไปที่นายฟุราตะ ฮิโรกิที่กำลังนั่งขว้างก้อนหินลงแม่น้ำฝั่งตรงข้ามกับถนนที่ฉันกำลังยืนอยู่ ดูท่าทางเขาเหม่อลอย
“ นายนี่มัวทำอะไรอยู่นะ ? ”
ฉันหยุดมอง เหมือนมันมีอะไรโดนใจ ฉันมองเขาที่กำลังจะขว้างก้อนหินก้อนโตลงน้ำ แต่ไม่ทันที่เขาจะง้างมือ นายนี่ก็ดันรู้สึกตัวเสียแล้ว พลางหันหน้าขึ้นมามองฉัน ว้าย !!! ตายล่ะฉัน มายืนมองนายคนนี้เพื่ออะไรกันนะ ฉันเพิ่งสำนึกได้ เลยหันหน้าควับ แล้วขาเรียวยาวของฉันก็เดินต่อไปโดยอัตโนมัติ ทำทีท่าว่าไม่เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้น่ะ ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของฉันจะร้อนผ่าวขึ้นมาทันตาเห็น ฉันไม่กล้าหันไปมองว่านายคนนี้กำลังมองมาทางฉันอยู่มั้ย ? เขาจะสังเกตอะไรรึป่าว ? เขาจะรู้มั้ยว่าฉันแอบมองอยู่ ? โอย...อายชะมัดเลย
“ เออ...ฮามาซากิ !!! ”
เสียงที่ตะโกนมาจากด้านหลังๆของฉัน กำลังเรียกฉันอยู่ อย่าบอกนะว่าเป็นนายนั่น
“ หะ...ห๊า ? ”
ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง พร้อมกับขานรับเบาๆ เฮ้ย ! นายฟุราตะจริงๆด้วย นายนี่เรียกฉันทำไมนะ หรือว่าจะถามเรื่องที่ฉันมองเขาอยู่ อึ้ย!!! ตอนนี้ใจเต้นแรงจนฉันแทบจะหลุดออกจากอก
“ เอ่อ...คือฉันอยากรู้เรื่องที่เธอคุยกับเพื่อนเธอตอนกลางวันน่ะ ฉันรุ้สึกว่า... ”
ฟุราตะลุกขึ้นยืน แล้วตะโกนถามฉัน เฮ้ย ! นายคนนี้ได้ยินฉันคุยกับมิคุและซากิโกะจริงๆด้วย เหวยยย ! เขาต้องหาว่าฉันเพี้ยนแน่ๆเลย
“ อะไร ? ”
ตอนนี้ใจฉันเต้นแรงกว่าเดิมอีกล่ะ
“ ฉันรู้สึกว่ามันคุ้นๆนะ เรื่องเวทย์มนต์อะไรนั่นน่ะ ”
เค้าตะโกนอีกครั้ง ว้ายๆๆๆ ทำยังไงดีล่ะ ? ทำไมเรื่องนี้ต้องไปเข้าหูคนที่ไม่อยากให้รู้ด้วยนะ นายคนนี้ยิ่งยังไงก็ไม่รู้ ถ้าเกิดพรุ่งนี้ที่ รร. เข้าลือกันแซดว่าฉันเพี้ยนล่ะก็ จะทำยังไงดีเนี่ย ? ฮือออ ตอนนี้ฉันมือพันกันไปหมดแล้ว เหงื่อเริ่มผุดออกมาตามรูขุมขนรอบตัวของฉัน
“ ว่าไงล่ะ ? เล่าให้ฟังหน่อยสิ ”
ฟุราตะพูด พร้อมกับก้าวขาเดินมาหาฉันที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“ เอ่อ...เรื่องนี้ฉันไม่รู้ด้วยหรอก !!! ”
ฉันปฏิเสธ ขาเรียวยาวของฉันคู่นี้พร้อมใจประสานกัน วิ่งไปตามหนทางโดยอัตโนมัติอีกครั้ง อย่างกะหนีอะไรบางอย่าง ฉันไม่รู้ว่านายฟุราตะจะคิดอะไร แต่ฉันคิดได้เพียงว่าตอนนี้น่ะ ฉันงงจะแย่อยู่แล้ว !!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น