ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
แหกๆ !!! ฉัน ฮามาซากิ เรียวโกะ เด็กสาวผู้น่ารัก หอบแหกๆมาถึงหน้าประตูโรงเรียน โอ้ว ! วันนี้ฉันมาโรงเรียนเช้าจริงๆ ( ประชด ) ก็แม่น่ะสิ ลืมปลุกฉันตื่นซะงั้น แต่จะไปโทษแม่ก็ไม่ได้ ฉันน่ะแหละผิดเองที่ดั๊นไปลองใช้เจ้าเวทย์มนต์ที่เผลอไปเจอตรงหลังปกหนังสือการ์ตูนเล่มเก่าแก่โบราณนั่น ตั้งแต่นั้นมาชีวิตฉันก็เริ่มปั่นป่วนเล็กน้อย
นี่ถ้าฉันเล่าให้เพื่อนๆฟัง จะมีใครโง่หลงเชื่อฉันมั้ยเนี่ย ? บางคนอาจจะหาว่าฉันบ้าก็เป็นได้ เพราะดูจากลักษณะภายนอกของฉันแล้ว ก็จะดูเป็นสาวเฉิ่มที่มัวหมกมุ่นเรื่องการ์ตูนมากไปหน่อย เพื่อนที่ได้ฟังเรื่องที่ฉันเล่าคงจะหาว่าฉันอินกับการ์ตูนมากไปหน่อยล่ะมั้ง ! ฉันนึก ขณะเดินเข้าไปในโรงเรียน เวลานี้หลายคนคงกินข้าวกลางวันกันแล้วมั้ง ตอนนี้ท้องของฉันก็เริ่มร้องแล้วล่ะ ก็ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรเข้าท้องเลยนี่ ( ก็ตื่นเกือบเที่ยงนี่หน่า )
“ เอ้ย ! ลืมข้าวกล่อง ”
ฉันตกใจสุดขีด ขณะกำลังค้นข้าวกล่องในกระเป๋านักเรียน
“ เชอะ ! ไปกินที่โรงอาหารก็ได้ ”
ฉันเซ็งกับตัวเองจริงๆ เหมือนกับว่าชีวิตของฉันมันเปลี่ยนไป เฮ้อ ! คิดไปก็เท่านั้น ปวดหัวเปล่าๆ ยิ่งหิวๆอยู่ด้วย เกิดเป็นลมบ้าหมูแล้วใครที่ไหนจะมาช่วยล่ะเนี่ย งั้นวันนี้ถือโอกาสเปลี่ยนบรรยากาศจากที่กินข้าวกล่องทุกวันไปกินที่โรงอาหารดีกว่า
- โรงอาหาร โรงเรียนมัธยมมินามินาโอกะ -
วันนี้โรงอาหารคนเยอะชะมัดเลย คงรวมใจกันใช้โรงอาหารโรงเรียนล่ะมั้ง แล้วจะมีที่ให้ฉันนั่งมั้ยเนี่ย ? ฉันคิด ขณะยืนถือถาดข้าวกลางวันที่เพิ่งไปซื้อมา สายตาสอดส่องหาที่นั่งอย่างเต็มที่
“ อ๊ะ ! ตรงนั้นว่างนี่หน่า “
ฉันมองไปยังโต๊ะที่มีเก้าอี้ว่างอยู่ 1 ตัว อยู่ด้านมุมขวาหลังโรงอาหาร เป็นโต๊ะที่มีกลุ่มผู้ชายนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ประมาณ 5 คน ตายล่ะ ! จะให้ฉันนั่งกับคนพวกนี้งั้นหรอ ? อึ้ย !!! นึกภาพแล้วน่ากลัวชะมัด แต่ตอนนี้มันไม่มีทางเลือกแล้วนี่สิ เป็นไงเป็นกันวะ !
“ อึก ! ”
ฉันกลืนน้ำลายหนึ่งอึกลงจากคออย่างช้าๆ ก่อนที่จะใจกล้าหน้าด้านไปนั่งโต๊ะที่มีผู้ชายล้วนๆ
“ เออ...ขออนุญาตนั่งด้วยคนนะ ”
ฉันยิ้มแหยๆ ขณะถือถาดข้าวยืนอยู่ที่หัวโต๊ะ ผู้ชายทั้ง 5 มองมาที่ฉันพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย โหย...ความรู้สึกตอนนี้นะ เขินจนแทบอยากจะวิ่งหนีออกจากโรงอาหารนี้เลย ก็เล่นถูกผู้ชายมองมาเป็นตาเดียว ฉันน่ะไม่ค่อยจะชินเท่าไรหรอก
“ ………. ? ………. ”
ทุกคนในโต๊ะนั้นมองหน้าฉันอย่างหน้าตาย ฉันก็ยิ้มเต็มที่ เผื่อจะเห็นใจสาวน่ารักอย่างฉันก็ได้ แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดนี่สิ พวกเขากลับก้มกินข้าวต่อ หืย !!! เจ็บใจชะมัด น้ำใจน่ะมีมั้ย ? ฉันคิดแบบเจ็บแค้น เออ ! เวทย์มนต์ ใช้เจ้าเวทย์มนต์นั่นดีกว่า ฉันนึกเรื่องเวทย์มนต์ขึ้นได้ นี่แหละ ! จะเป็นหนทางที่จะช่วยฉัน
“ อาบาลูลูลาบา ขอฉันได้นั่งเก้าอี้ที่ว่างตรงนั้นเถอะ ”
ฉันหลับตาอธิษฐานในใจ คอยดูเถอะ ? ว่าสิ่งที่ฉันขอมันจะเป็นจริงมั้ย ?
“ เอ่อ...เธอคนนั้นน่ะ นั่งตรงนี้มั้ย ? พอดีมันว่างอยู่น่ะ ”
ชาย 1 ในนั้นพูด ทำให้ฉันตกกะใจนิดๆ โห...มันได้ผลแฮะ ฉันเริ่มสนุกกับมันแล้วสิ ฮึๆ
“ อืม ! ขอบใจนะ ”
ฉันยิ้มหน้าบาน ไม่รอช้าเดินเข้าไปนั่ง หืย !!! บอกความรู้สึกไม่ถูกเลย เกรงแทบแย่แน่ะ
- ห้องเรียนปี 2 ห้อง B -
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องเรียนแล้วล่ะค่ะ เพื่อนๆของฉันคงเม้ากันอย่างสนุกสนานอยู่ในห้องล่ะมั้ง นี่ถ้าวันนี้ไม่เกิดผิดพลาดทางเทคนิคล่ะก็ ฉันก็คงจะ 1 ในกลุ่มที่นั่งเม้านั่นด้วยแหละ
“ ครืดดดดด !!! “
ฉันเปิดประตูห้อง ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่ฉันเห็นจนชินตาประจำ พวกที่นั่งจับกลุ่มอยู่หลังห้องนี่แหละกลุ่มของฉันเอง ขาดฉันไปทั้งคนคงเหงามากเลยล่ะสิ โฮะๆ ฉันหัวเราะเบาๆ ขณะเดินเข้าไปในห้อง
“ จ๊ะเอ๋ !!! ”
ฉันทักทายเพื่อนๆ ที่ง่วนกับการขยับปากกันอย่างเมามันส์
“ โหย...ไปไหนมายะ ? มาซะเที่ยงเลย ”
“ สงสัยไปตามหาพระเอกสุดหล่อที่อยู่ตามหนังสือการ์ตูนล่ะมั้ง ! ”
“ ฮ่าๆๆๆๆๆ ” ยัยพวกเพื่อนบ้าหัวเราะเยาะฉัน
“ จะบ้ารึยังไง งอนแล้วนะ !!! ”
ฉันทำหน้าบูดเหมือนตูดลิง พร้อมกับเดินกลับโต๊ะของตนเอง เชอะ ! เพื่อนอุตส่าห์มาทักทาย ดั๊นทำให้เกิดน้ำโห เดี๊ยะๆ จะงอนอีก 1 นาทีเต็มๆเลยคอยดู !!! ว่าแล้วก็ควักการ์ตูนเล่มก่อนๆมาอ่านพลางๆดีกว่า
“ โอ๋ๆ อย่างอนเลยน้า เรียวโกะคนสวย พวกเราแค่แกล้งหยอกแหละน่า ”
มิคุ เพื่อนของฉันเข้ามากอดทางด้านหลัง
“ ใช่ๆ ไหนเล่ามาซิ ทำไมถึงมาโรงเรียนซะป่านนี้ ? ”
ซากิโกะถามฉัน
“ ก็...มัวตามหาพระเอกสุดหล่อที่อยู่ตามหนังสือการ์ตูนนี่แหละ พอใจรึยัง ? ”
ฉันอารมณ์บูดไม่หาย
“ เออๆ ขอโทดละกัน แต่ต้องเล่ามาก่อน ”
“ ก็ฉันตื่นสายน่ะสิ เพราะเมื่อคืนเกิดใช้เวทย์มนต์ที่เผลอไปเจอมาเข้า แม่เลยลืมปลุกฉันตื่น นี่แหละ...คือเหตุผลที่มาโรงเรียนสาย ”
ฉันตอบแบบเซ็งๆ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ฉันรู้สึกว่าขณะที่ฉันเล่าเรื่องนี้ให้ยัยเพื่อนทั้งสองฟังน่ะ นายฟุราตะ ฮิโรกิที่นั่งข้างโต๊ะฉัน เขาทำท่าทางเหมือนจะสนใจในเรื่องนี้มากๆเลยล่ะ
“ ฮึ ! ..... ฮ่าๆๆๆๆๆ ”
ยัยเพื่อนสุดรักของฉันหัวเราะพร้อมกัน เออ ! ...ฉันเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นเรื่องตลก แต่ขอเจอกับตัวเธอก่อนแล้วจะรู้สึก
“ เวทย์มนต์หรอ ? เธออินกับการ์ตูนมากไปรึป่าวเนี่ย ? ”
“ หรือว่าเมื่อคืนฝัน ? ”
“ เรื่องจริงนะ !!! เมื่อคืนฉันใช้กับแม่ว่าห้ามยุ่งเรื่องการนอนของฉัน ตอนเช้าแม่ก็เลยลืมปลุก ”
ฉันอธิบาย แต่ยัยสองคนนี้กลับหัวเราะไม่หยุด
“ อ่ะหรอ ? บอกมั่งสิ ! เผื่อจะลองใช้บ้าง คงสนุกน่าดูเนอะ ? ”
มิคุถาม พร้อมกับทำน้ำเสียงเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องบ้าๆเรื่องหนึ่ง
“ ก็..... ”
ฉันดึงคอยัยสองคนนี้มารุมหัว ที่ทำอย่างนี้เพราะไม่ใช่อยากจะให้เป็นความลับหรอกนะ แต่กลัวใครผ่านมาได้ยินเข้า แล้วจะหาว่าฉันบ้าอีก
“ ก็ให้ท่องคำว่า อาบาลูลูลาบา แล้วก็อธิษฐาน จากนั้นสิ่งที่ขอจะเป็นจริง ”
ฉันพูด ในขณะที่ทั้งสองอมยิ้มเล็กๆ
“ อาบาลูลูลาบา ขอให้โอกาว่า ทัตสึชิ หนุ่มป๊อบปูล่าที่สุดของโรงเรียนตอบรับรักฉัน ”
ซากิโกะลองอธิษฐานเป็นคนแรก เธอทำหน้าตาเพ้อฝันมาก
“ อืม แล้วคอยดูละกันนะ เย็นนี้เธอก็ไปสารภาพรักได้เลย ทัตจี้ของเธออะไรนั่นน่ะ ต้องตอบรับรักเธอแน่นอน ฉันรับประกัน ! ”
ฉันทำหน้าตามั่นใจมากๆ พอสมหวังแล้ว ยัยเพื่อนบ้านี่จะได้เข้าใจฉันซะที
“ เออ...งั้นฉันขอลองมั่งนะ ”
มิคุพูดขึ้น
“ อืม ! ”
ฉันพยักหน้า
“ อาบาลูลูลาบา ขอให้ครูมาซากิหัวเหน่งสะท้านลมไม่เข้าสอนในคาบต่อไป ฮ่าๆ ”
คำอธิษฐานของมิคุดูจะสะใจพวกเรามาก ถ้าคาบที่ใกล้จะถึง ครูเหน่งสะท้านลม ( ฉายาที่พวกฉันแอบตั้ง ) ไม่เข้าสอนจริงๆ ก็แสดงว่าเวทย์มนต์นี้ใช้ได้ผล แต่ถ้าไม่ได้ผลล่ะก็...หน้าแตกแน่ๆเลยเรียวโกะ !
“ ครืดดด !!! ”
เสียงเปิดประตูดังขึ้น
“ เอ้า ! นั่งที่ให้เรียบร้อย ถึงเวลาเรียนแล้วล่ะ !!! ”
ครูมาซากิที่สอนวิชาคณิตศาสตร์สุดโหด เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ แถมในมือก็หอบเอกสารปึกหนามาด้วย
“ เฮ้ย ! ครูเหน่งสะท้านลม “
ฉันนั่งปากค้าง หลังจากเห็นครูเหน่งเดินเข้ามาในห้อง แต่ไม่ใช่แค่นี้หรอก ฉันตกใจกับเรื่องที่ว่า ทำไมเวทย์มนต์ถึงใช้ไม่ได้ผล...มิคุและซากิโกะที่นั่งคุยอยู่กับฉัน ทำหน้าเหย
“ ฉันว่าเธออินกับการ์ตูนมากไปน่ะแหละ ! เล่นเวทย์มนต์อยู่คนเดียวเถอะนะ ฉันไม่เอาด้วยแล้วล่ะ ”
มิคุตบไหล่ฉันก่อนเดินกลับโต๊ะ
โหย !...เพล้งๆ หน้าแตกเป็นเสี่ยงๆเลย อะไรกันเนี่ย ? เมื่อคืนกับตอนอยู่โรงอาหารยังใช้ได้ผลอยู่เลย ฉันฟุบหน้าลงบนโต๊ะ พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ ช่างเป็นภาพที่น่าสังเวชเหลือเกิน
เวลานี้ฉันรู้สึกว่าจะถูกนายฟุราตะ ฮิโรกิอะไรเนี่ย จ้องมองอยู่นานแล้ว ฉันเลยหันหัวมอง นายนี่ก็หันหน้ากลับทันทีเลย เออ...รู้สึกว่าจะคุ้นๆนะ มันคับคล้ายคับคลาเหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง นายนี่น่ะ แม้แต่จะใช้หางตามองยังไม่คิดเลย เชอะ ! ( อย่างกะฉันสูงส่งนักแหละ โฮะๆ )
นี่ถ้าฉันเล่าให้เพื่อนๆฟัง จะมีใครโง่หลงเชื่อฉันมั้ยเนี่ย ? บางคนอาจจะหาว่าฉันบ้าก็เป็นได้ เพราะดูจากลักษณะภายนอกของฉันแล้ว ก็จะดูเป็นสาวเฉิ่มที่มัวหมกมุ่นเรื่องการ์ตูนมากไปหน่อย เพื่อนที่ได้ฟังเรื่องที่ฉันเล่าคงจะหาว่าฉันอินกับการ์ตูนมากไปหน่อยล่ะมั้ง ! ฉันนึก ขณะเดินเข้าไปในโรงเรียน เวลานี้หลายคนคงกินข้าวกลางวันกันแล้วมั้ง ตอนนี้ท้องของฉันก็เริ่มร้องแล้วล่ะ ก็ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรเข้าท้องเลยนี่ ( ก็ตื่นเกือบเที่ยงนี่หน่า )
“ เอ้ย ! ลืมข้าวกล่อง ”
ฉันตกใจสุดขีด ขณะกำลังค้นข้าวกล่องในกระเป๋านักเรียน
“ เชอะ ! ไปกินที่โรงอาหารก็ได้ ”
ฉันเซ็งกับตัวเองจริงๆ เหมือนกับว่าชีวิตของฉันมันเปลี่ยนไป เฮ้อ ! คิดไปก็เท่านั้น ปวดหัวเปล่าๆ ยิ่งหิวๆอยู่ด้วย เกิดเป็นลมบ้าหมูแล้วใครที่ไหนจะมาช่วยล่ะเนี่ย งั้นวันนี้ถือโอกาสเปลี่ยนบรรยากาศจากที่กินข้าวกล่องทุกวันไปกินที่โรงอาหารดีกว่า
- โรงอาหาร โรงเรียนมัธยมมินามินาโอกะ -
วันนี้โรงอาหารคนเยอะชะมัดเลย คงรวมใจกันใช้โรงอาหารโรงเรียนล่ะมั้ง แล้วจะมีที่ให้ฉันนั่งมั้ยเนี่ย ? ฉันคิด ขณะยืนถือถาดข้าวกลางวันที่เพิ่งไปซื้อมา สายตาสอดส่องหาที่นั่งอย่างเต็มที่
“ อ๊ะ ! ตรงนั้นว่างนี่หน่า “
ฉันมองไปยังโต๊ะที่มีเก้าอี้ว่างอยู่ 1 ตัว อยู่ด้านมุมขวาหลังโรงอาหาร เป็นโต๊ะที่มีกลุ่มผู้ชายนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ประมาณ 5 คน ตายล่ะ ! จะให้ฉันนั่งกับคนพวกนี้งั้นหรอ ? อึ้ย !!! นึกภาพแล้วน่ากลัวชะมัด แต่ตอนนี้มันไม่มีทางเลือกแล้วนี่สิ เป็นไงเป็นกันวะ !
“ อึก ! ”
ฉันกลืนน้ำลายหนึ่งอึกลงจากคออย่างช้าๆ ก่อนที่จะใจกล้าหน้าด้านไปนั่งโต๊ะที่มีผู้ชายล้วนๆ
“ เออ...ขออนุญาตนั่งด้วยคนนะ ”
ฉันยิ้มแหยๆ ขณะถือถาดข้าวยืนอยู่ที่หัวโต๊ะ ผู้ชายทั้ง 5 มองมาที่ฉันพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย โหย...ความรู้สึกตอนนี้นะ เขินจนแทบอยากจะวิ่งหนีออกจากโรงอาหารนี้เลย ก็เล่นถูกผู้ชายมองมาเป็นตาเดียว ฉันน่ะไม่ค่อยจะชินเท่าไรหรอก
“ ………. ? ………. ”
ทุกคนในโต๊ะนั้นมองหน้าฉันอย่างหน้าตาย ฉันก็ยิ้มเต็มที่ เผื่อจะเห็นใจสาวน่ารักอย่างฉันก็ได้ แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดนี่สิ พวกเขากลับก้มกินข้าวต่อ หืย !!! เจ็บใจชะมัด น้ำใจน่ะมีมั้ย ? ฉันคิดแบบเจ็บแค้น เออ ! เวทย์มนต์ ใช้เจ้าเวทย์มนต์นั่นดีกว่า ฉันนึกเรื่องเวทย์มนต์ขึ้นได้ นี่แหละ ! จะเป็นหนทางที่จะช่วยฉัน
“ อาบาลูลูลาบา ขอฉันได้นั่งเก้าอี้ที่ว่างตรงนั้นเถอะ ”
ฉันหลับตาอธิษฐานในใจ คอยดูเถอะ ? ว่าสิ่งที่ฉันขอมันจะเป็นจริงมั้ย ?
“ เอ่อ...เธอคนนั้นน่ะ นั่งตรงนี้มั้ย ? พอดีมันว่างอยู่น่ะ ”
ชาย 1 ในนั้นพูด ทำให้ฉันตกกะใจนิดๆ โห...มันได้ผลแฮะ ฉันเริ่มสนุกกับมันแล้วสิ ฮึๆ
“ อืม ! ขอบใจนะ ”
ฉันยิ้มหน้าบาน ไม่รอช้าเดินเข้าไปนั่ง หืย !!! บอกความรู้สึกไม่ถูกเลย เกรงแทบแย่แน่ะ
- ห้องเรียนปี 2 ห้อง B -
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องเรียนแล้วล่ะค่ะ เพื่อนๆของฉันคงเม้ากันอย่างสนุกสนานอยู่ในห้องล่ะมั้ง นี่ถ้าวันนี้ไม่เกิดผิดพลาดทางเทคนิคล่ะก็ ฉันก็คงจะ 1 ในกลุ่มที่นั่งเม้านั่นด้วยแหละ
“ ครืดดดดด !!! “
ฉันเปิดประตูห้อง ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่ฉันเห็นจนชินตาประจำ พวกที่นั่งจับกลุ่มอยู่หลังห้องนี่แหละกลุ่มของฉันเอง ขาดฉันไปทั้งคนคงเหงามากเลยล่ะสิ โฮะๆ ฉันหัวเราะเบาๆ ขณะเดินเข้าไปในห้อง
“ จ๊ะเอ๋ !!! ”
ฉันทักทายเพื่อนๆ ที่ง่วนกับการขยับปากกันอย่างเมามันส์
“ โหย...ไปไหนมายะ ? มาซะเที่ยงเลย ”
“ สงสัยไปตามหาพระเอกสุดหล่อที่อยู่ตามหนังสือการ์ตูนล่ะมั้ง ! ”
“ ฮ่าๆๆๆๆๆ ” ยัยพวกเพื่อนบ้าหัวเราะเยาะฉัน
“ จะบ้ารึยังไง งอนแล้วนะ !!! ”
ฉันทำหน้าบูดเหมือนตูดลิง พร้อมกับเดินกลับโต๊ะของตนเอง เชอะ ! เพื่อนอุตส่าห์มาทักทาย ดั๊นทำให้เกิดน้ำโห เดี๊ยะๆ จะงอนอีก 1 นาทีเต็มๆเลยคอยดู !!! ว่าแล้วก็ควักการ์ตูนเล่มก่อนๆมาอ่านพลางๆดีกว่า
“ โอ๋ๆ อย่างอนเลยน้า เรียวโกะคนสวย พวกเราแค่แกล้งหยอกแหละน่า ”
มิคุ เพื่อนของฉันเข้ามากอดทางด้านหลัง
“ ใช่ๆ ไหนเล่ามาซิ ทำไมถึงมาโรงเรียนซะป่านนี้ ? ”
ซากิโกะถามฉัน
“ ก็...มัวตามหาพระเอกสุดหล่อที่อยู่ตามหนังสือการ์ตูนนี่แหละ พอใจรึยัง ? ”
ฉันอารมณ์บูดไม่หาย
“ เออๆ ขอโทดละกัน แต่ต้องเล่ามาก่อน ”
“ ก็ฉันตื่นสายน่ะสิ เพราะเมื่อคืนเกิดใช้เวทย์มนต์ที่เผลอไปเจอมาเข้า แม่เลยลืมปลุกฉันตื่น นี่แหละ...คือเหตุผลที่มาโรงเรียนสาย ”
ฉันตอบแบบเซ็งๆ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ฉันรู้สึกว่าขณะที่ฉันเล่าเรื่องนี้ให้ยัยเพื่อนทั้งสองฟังน่ะ นายฟุราตะ ฮิโรกิที่นั่งข้างโต๊ะฉัน เขาทำท่าทางเหมือนจะสนใจในเรื่องนี้มากๆเลยล่ะ
“ ฮึ ! ..... ฮ่าๆๆๆๆๆ ”
ยัยเพื่อนสุดรักของฉันหัวเราะพร้อมกัน เออ ! ...ฉันเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นเรื่องตลก แต่ขอเจอกับตัวเธอก่อนแล้วจะรู้สึก
“ เวทย์มนต์หรอ ? เธออินกับการ์ตูนมากไปรึป่าวเนี่ย ? ”
“ หรือว่าเมื่อคืนฝัน ? ”
“ เรื่องจริงนะ !!! เมื่อคืนฉันใช้กับแม่ว่าห้ามยุ่งเรื่องการนอนของฉัน ตอนเช้าแม่ก็เลยลืมปลุก ”
ฉันอธิบาย แต่ยัยสองคนนี้กลับหัวเราะไม่หยุด
“ อ่ะหรอ ? บอกมั่งสิ ! เผื่อจะลองใช้บ้าง คงสนุกน่าดูเนอะ ? ”
มิคุถาม พร้อมกับทำน้ำเสียงเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องบ้าๆเรื่องหนึ่ง
“ ก็..... ”
ฉันดึงคอยัยสองคนนี้มารุมหัว ที่ทำอย่างนี้เพราะไม่ใช่อยากจะให้เป็นความลับหรอกนะ แต่กลัวใครผ่านมาได้ยินเข้า แล้วจะหาว่าฉันบ้าอีก
“ ก็ให้ท่องคำว่า อาบาลูลูลาบา แล้วก็อธิษฐาน จากนั้นสิ่งที่ขอจะเป็นจริง ”
ฉันพูด ในขณะที่ทั้งสองอมยิ้มเล็กๆ
“ อาบาลูลูลาบา ขอให้โอกาว่า ทัตสึชิ หนุ่มป๊อบปูล่าที่สุดของโรงเรียนตอบรับรักฉัน ”
ซากิโกะลองอธิษฐานเป็นคนแรก เธอทำหน้าตาเพ้อฝันมาก
“ อืม แล้วคอยดูละกันนะ เย็นนี้เธอก็ไปสารภาพรักได้เลย ทัตจี้ของเธออะไรนั่นน่ะ ต้องตอบรับรักเธอแน่นอน ฉันรับประกัน ! ”
ฉันทำหน้าตามั่นใจมากๆ พอสมหวังแล้ว ยัยเพื่อนบ้านี่จะได้เข้าใจฉันซะที
“ เออ...งั้นฉันขอลองมั่งนะ ”
มิคุพูดขึ้น
“ อืม ! ”
ฉันพยักหน้า
“ อาบาลูลูลาบา ขอให้ครูมาซากิหัวเหน่งสะท้านลมไม่เข้าสอนในคาบต่อไป ฮ่าๆ ”
คำอธิษฐานของมิคุดูจะสะใจพวกเรามาก ถ้าคาบที่ใกล้จะถึง ครูเหน่งสะท้านลม ( ฉายาที่พวกฉันแอบตั้ง ) ไม่เข้าสอนจริงๆ ก็แสดงว่าเวทย์มนต์นี้ใช้ได้ผล แต่ถ้าไม่ได้ผลล่ะก็...หน้าแตกแน่ๆเลยเรียวโกะ !
“ ครืดดด !!! ”
เสียงเปิดประตูดังขึ้น
“ เอ้า ! นั่งที่ให้เรียบร้อย ถึงเวลาเรียนแล้วล่ะ !!! ”
ครูมาซากิที่สอนวิชาคณิตศาสตร์สุดโหด เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ แถมในมือก็หอบเอกสารปึกหนามาด้วย
“ เฮ้ย ! ครูเหน่งสะท้านลม “
ฉันนั่งปากค้าง หลังจากเห็นครูเหน่งเดินเข้ามาในห้อง แต่ไม่ใช่แค่นี้หรอก ฉันตกใจกับเรื่องที่ว่า ทำไมเวทย์มนต์ถึงใช้ไม่ได้ผล...มิคุและซากิโกะที่นั่งคุยอยู่กับฉัน ทำหน้าเหย
“ ฉันว่าเธออินกับการ์ตูนมากไปน่ะแหละ ! เล่นเวทย์มนต์อยู่คนเดียวเถอะนะ ฉันไม่เอาด้วยแล้วล่ะ ”
มิคุตบไหล่ฉันก่อนเดินกลับโต๊ะ
โหย !...เพล้งๆ หน้าแตกเป็นเสี่ยงๆเลย อะไรกันเนี่ย ? เมื่อคืนกับตอนอยู่โรงอาหารยังใช้ได้ผลอยู่เลย ฉันฟุบหน้าลงบนโต๊ะ พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ ช่างเป็นภาพที่น่าสังเวชเหลือเกิน
เวลานี้ฉันรู้สึกว่าจะถูกนายฟุราตะ ฮิโรกิอะไรเนี่ย จ้องมองอยู่นานแล้ว ฉันเลยหันหัวมอง นายนี่ก็หันหน้ากลับทันทีเลย เออ...รู้สึกว่าจะคุ้นๆนะ มันคับคล้ายคับคลาเหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง นายนี่น่ะ แม้แต่จะใช้หางตามองยังไม่คิดเลย เชอะ ! ( อย่างกะฉันสูงส่งนักแหละ โฮะๆ )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น