เวทย์มนต์รัก สาวเวอร์จิ้น

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3

     “ อือออ.....เมื่อคืนหลับสบายชะมัดเลย หาววว ~ “

     ฉันบิดขี้เกียดไปมาอยู่บนเตียงสีชมพูหวานแหวว หลังจากตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ รู้สึกว่าเช้านี้ฉันจะไม่ค่อยงัวเงีย เหมือนกับได้หลับสบายคล้ายกับตอนวันหยุดปิดเทอม ฉันมองไปนอกหน้าต่าง มองเห็นบรรยากาศรอบนอก



     “ เช้านี้แดดแรงจัง ”

     ฉันพูด ขณะขยี้ตาเบาๆ วันนี้แดดแรง มองไปที่ถนนก็ไม่พบคุณยายข้างบ้านออกมาวิ่งจ็อกกิ้งเหมือนทุกๆวัน แปลกดีแฮะ  !

    



     จากนั้นฉันจึงไม่รอช้า ลุกขึ้นจากเตียง กะจะไปเซอร์ไพร์ซแม่ซะหน่อย แม่ คงแปลกใจที่ลูกสาวตื่นเองได้ โดยที่ไม่ต้องปลุก ฮ่าๆ ฉันหัวเราะด้วยความสะใจ แล้วเดินไปที่ห้องนอนของแม่

    



     “ ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก !!! “

    ฉันเคาะประตูห้องนอนของแม่ กะจะเซอร์ไพร์ซเต็มที่ แต่เมื่อเปิดเข้าไปก็ไม่พบแม่อยู่ในห้อง ฉันจึงเดินลงไปที่ชั้นล่าง เพราะได้ยินเสียงแม่ฮัมเพลงเบาๆ





     เมื่อฉันเดินไปถึงชั้นล่างของบ้านก็พบแม่กำลังฮัมเพลงให้กับดอกไม้ฟังอยู่ อ๋อ...ก็บ้านฉันรับจัดดอกไม้นี่ มันก็แค่ร้านเล็กๆน่ะแหละ แต่ก็มีคนใช้บริการอยู่มากพอสมควร เวลาที่ฉันต้องการจะแสดงความยินดีกับใครก็ให้ดอกไม้ที่บ้านนี่แหละค่ะ นึกไปนึกมา...ฉันก็เคยใช้ดอกไม้ช่อใหญ่ของที่บ้านไปสารภาพรักกับรุ่นพี่ตอนอยู่ ม.ต้นด้วย แต่ดันถูกปฏิเสธซะก่อนนี่สิ



     “ จ๊ะเอ๋ ! แม่จ๋า...ตกใจมั้ยที่เรียวโกะตื่นเอง ”

     ฉันเซอร์ไพร์ซแม่จากด้านหลัง แม่หันมามองฉัน เหมือนจะตกใจสุดขีด ไอ้ฉันก็งง แม่ตกใจที่ลูกสาวตื่นได้เองขนาดนี้เลยหรอ ?



     “ วันนี้แม่ทำงานแต่เช้าเลยเนาะ ? ”



     “ นี่มัน 11 โมงแล้วนะเรียวโกะ รีบๆไปโรงเรียนซะ สายมากๆแล้ว ”



     “ ห๊า !!! แล้วแม่ทำไมไม่ปลุกหนูล่ะ ”

     ฉันตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้มากๆ แม่เป็นอะไร ทำไมถึงลืมปลุกฉัน ฉันไม่รอช้า รีบวิ่งไปอาบน้ำแปรงฟัน แต่ก็ได้ยินเสียงแม่ตะโกนตามมา



     “ ก็แม่ไม่อยากรบกวนการนอนของเรียวโกะน่ะสิ !!! ”

    



     โธ่ โธ่ โธ่ !!! ฉันนึกเจ็บใจ ขณะวิ่งไปที่สถานีรถไฟอย่างเร่งรีบ ไปถึงโรงเรียนตอนนี้เพื่อนๆคงกินข้าวกลางวันกันแล้วมั้ง ช่วงนี้มันเป็นอะไรกันเนี่ย? ตั้งแต่ได้การ์ตูนเล่มนั้นมา ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไป แต่...เอ ? เมื่อคืนฉันใช้คาถาจากหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นนี่หน่า



     “ ใช่ ! คาถา ”

     ฉันหยุดวิ่งทันที แล้วนึกย้อนถึงเรื่องเมื่อวาน





     - - อาบาลูลูลาบา ขอให้แม่ไม่ต้องยุ่งเรื่องการนอนของฉัน - -





     “ ………. ! ? ! ………. ”

    ฉันหน้าซีดกระทันหัน มันเป็นเรื่องจริงหรือนี่ ? ไอ้เวทย์มนต์คาถาบ้าๆบอๆที่มีใครไม่รู้เขียนติดเอาไว้ มันไม่ใช่เรื่องแต่ง แต่มันเป็นเรื่องจริง โอย...ทำยังไงดี ? เกิดปัญหาแน่ ถ้าแม่ไม่ปลุกฉันตื่นทั้งปี มีหวังถูกโรงเรียนจดความประพฤติ แล้วส่งไปสถานอบรมเด็กกลุ่มเสี่ยงแน่ๆเลย



     “ ฮืออออออออออ ”

     ฉันทำเสียงร้องไห้ แต่น้ำตาไม่ไหล เดินไปพิงตัวที่เสาไฟฟ้าข้างๆ





     - - หากเกิดการจุมพิต ทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลง ! - -

     ข้อความหลังปกหนังสือฉุดขึ้นมาในสมองของฉัน





     “ จูบหรอ ? ”

     ฉันพูดขึ้นมา



     เอ๊ะ ! อะไรกัน ? ถ้าฉันถูกจูบ ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลับสู่สภาพปกติใช่มั้ย ? โอย...จะบ้าหรอ ? จะทำได้ยังไงกันล่ะ แฟนฉันก็ยังไม่มี อีกอย่าง...จะให้จูบแรกของฉันถูกขโมยเพื่อทำลายคำสาปของเวทย์มนต์คาถานี้เท่านั้นน่ะหรอ ? ไม่มีทางหรอก !

ฉะนั้นปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปซักระยะก่อน แล้วค่อยแก้ปัญหาอีกทีดีกว่า ฉันคิดในขณะที่เพลินกับการยืนพิงเสาไฟฟ้าข้างทาง



     “ เอ๊ะ ! นี่ฉันกำลังจะไปไหนเนี่ย ? ”

     ฉันนึกขึ้นได้ ใช่สิ ! ตอนนี้ฉันกำลังรีบจะไปโรงเรียนนี่หน่า แล้วฉันมัวทำอะไรอยู่ตรงนี้นะ



     “ เฮ้ย ! สายแล้ว !!! ”

     ฉันตะโกนด้วยความตกใจ พร้อมกับวิ่งไปยังสถานีให้เร็วที่สุด





     โอย...อะไรกันนี่ ? ทำไมเด็กสาวที่น่ารักช่างฝันอย่างฉัน ต้องมาคิดมากกับเรื่องบ้าๆบอๆนี้ติดต่อมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ ซวยจริงๆเลย !!! อ๊ะ ! เดี๋ยวเย็นนี้ต้องไปถามเจ้าของร้านการ์ตูนนั้นให้รู้เรื่อง ว่าเวทย์มนต์นั้นมันคืออะไร ? แล้วใครมาเขียนไว้ ? เขียนไว้เพื่ออะไร ? แล้วทำไมต้องเป็นฉันที่ได้หนังสือเล่มนั้นด้วย ?





     “ โอย !!! จะบ้าตายยย ”