Love you only!

เนื้อเรื่อง

“อะ…เอ่อ…ฉันเฝ้ามองคุณตลอดเวลา คุณเก่งมากๆเลยค่ะ…เอ่อ…ยังไงกรุณาคบกับฉันด้วยนะคะ!!!” หญิงสาวตัวเล็กสารภาพกับชายหนุ่มชั้นเดียวกันที่เธอหลงรัก ใบหน้าแดงก่ำอย่างลูกตำลึงสุก ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังยืนนิ่ง งงกับเหตุการณ์ หลังจากซ้อมบาสเกตบอลเสร็จ
“เอ่อ…ถะ…ถ้าไม่รังเกียจ…กะ…ก็ได้ครับ~” ชิเงะพูดติดๆขัดๆ ท่าทางใจเต้นแรงไม่น้อยกว่าอัยที่กำลังก้มหลังสารภาพรักอยู่
“จริงเหรอคะ!!!” อัยยิ้มแก้มปริ เธอมองหน้าชิเงะด้วยสายตาที่แสดงถึงความดีใจ
“อะ…อื้ม!” ชิเงะพยักหน้าตอบรับ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
และนี่คือเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีก่อน ที่ชิเงอากิถูกอัยสารภาพรักที่สนามบาสเกตบอล ในเวลาหลังเลิกเรียน อัยที่เพิ่งเข้ามาเรียนในมัธยม M นิสัยเหมือนเด็กสาวธรรมดาๆทั่วไป ที่อยากมีความรัก แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวเสด็จมารับเธอเสียที อาจจะเป็นเพราะว่าเธอตัวเล็ก และไม่ค่อยจะสวย ส่วนทางด้านชิเงอากิที่เข้ามาเรียนที่มัธยม M ก็เพราะว่าอยากจะทำความฝันให้เป็นความจริง เรื่องที่จะต้องเป็นนักบาสเกตบอลทีมญี่ปุ่น . . . และแล้วเหตุการณ์ก็เริ่มขึ้นจากตรงนี้ ความรักของเด็กม.ต้นปี 1 ทั้งสองจะเป็นอย่างไร…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“อัยจัง…กลับบ้านได้รึยัง?” ชิเงะเรียกอัยที่ประตูหน้าห้อง 5A ขณะนี้ทั้งสองเรียนอยู่ ม.ปลายปี 2…ชิเงอากิกลายเป็นหนุ่มนักกีฬาที่ป๊อบปูล่าในหมู่สาวๆ ส่วนอัยจากเด็กสาวธรรมดาๆก็กลายเป็นสาวสวยดาวโรงเรียน ความรักของทั้งคู่พาให้ทุกคนต่างอิจฉา
“แป๊บนึงนะชิเงะคุง…อัยจังเก็บหนังสือก่อน” อัยตะโกนกลับมา ขณะหยิบหนังสือเรียนจากใต้โต๊ะใส่กระเป๋าอย่างรีบเร่ง ทางด้านชิเงะที่ยืนรอ สายตาจดจ้องแต่อัยเพียงผู้เดียว
“อ๊ะ! รุ่นพี่คาโต้” เด็กสาวรุ่นน้องหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เดินเข้ามาทักชิเงะที่ยืนรออัยอยู่หน้าห้อง เมื่อถูกเสียงหวานๆทักเข้า ทำให้ชิเงะถึงกับตกใจ
“อ่ะ!…ครับ” เขาหันมาทางเด็กสาวที่ยิ้มไม่หุบ
“รุ่นพี่มารอใครเหรอคะ?” เด็กสาวถาม พลางมองเข้าไปในห้อง ทันทีที่สาวน้อยหันเข้าไปมอง ก็เจอะกับอัยที่กำลังเดินออกมาถึงประตูพอดี
“อ๋อ…พอดีกำลังจะกลับบ้านกับอัยจังอ่ะครับ” ชิเงะหันมาตอบเด็กสาว ขณะที่อัยเดินมายืนข้างๆ พลางจับมืออัยทันที
“. . . . . ” เด็กสาวฝืนยิ้ม สายตามองอย่างผิดหวัง
“งั้นขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ” ชิเงะพูด พร้อมกับเดินจุงมืออัยกลับบ้านทันที ปล่อยให้หญิงสาวรุ่นน้องมองด้วยสายตาเศร้า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-2 ทุ่มครึ่ง ณ บ้านคาโต้-
กริ๊ง…กริ๊ง! เสียงโทรศัพท์บ้านคาโต้ดังขึ้น ขณะที่ชิเงะกำลังจะไปอาบน้ำ ทำให้ชิเงะต้องรีบวิ่งมารับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ บ้านคาโต้ครับ!”
“ชิเงะคุงเหรอ? นี่อัยจังนะ…ชิเงะคุงมาบ้านอัยจังหน่อยสิ วันนี้แม่กลับดึกน่ะ อัยจังอยู่คนเดียวไม่ได้ กลัวอ่ะ” เสียงคุ้นเคยในสายโทรศัพท์พูดเสียงอ้อน
“ครับ! แต่สักพักก่อนนะ เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จก่อน แล้วจะรีบไปทันทีเลย อัยจังระวังตัวก่อนล่ะ” ชิเงะพูด ใบหน้ายิ้มแย้ม
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-20 นาทีผ่านไป-
ชิเงะเดินมาถึงหน้าบ้านอัย สายตามองเข้าไปในบ้าน เห็นอัยกำลังเดาะลูกบาสอยู่ในห้องรับแขกเพียงลำพัง เขาเดินเข้าไปในบ้าน
“อ้าว! ชิเงะคุงมาแล้วเหรอ?” อัยเดาะลูกบอกต่อ ขณะที่ใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆ เสื้อแขนกุด กางเกงขาสั้น
“อัยจัง~” ชิเงะพูดเสียงค่อย เหมือนมีอะไรมาดลใจ สายตาจ้องแต่อัย สักพักเธอก็เดินเข้ามาหาชิเงะ พลางอุ้มลูกบาส
“ชิเงะคุง…นี่ไง! ลูกบาสของชิเงะคุงที่ให้อัยจังตอนอยู่ม.ต้น…รู้มั้ย? อัยจังเก็บอย่างดีเลยล่ะ” เธอมองหน้าเขา ใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่ต่างกับชิเงะที่ยิ้มหน้าแดงเช่นกัน
“ชิเงะคุง! ขึ้นไปบนห้องกันเถอะ” เธอพูดพลางดึงมือพาเขาขึ้นไปบนห้อง. . . เมื่อถึงห้อง ชิเงะก็เดินตรงไปที่หน้าต่าง ส่วนอัยก็เดินไปเปิดไฟสลัวๆ สร้างบรรยากาศโรแมนติก
“ชิเงะคุง~ อัยจังคิดถึงชิเงะคุงตลอดเวลาเลยนะ” อัยพูดเสียงหวาน พร้อมกับเดินเข้ามาทางหลังชิเงะที่ยืนมองบรรยากาศข้างนอก เธออ้อมแขนกอดเขาอย่างช้าๆ ทำให้ฝ่ายชายถึงกับอมยิ้มหน้าแดง พลางหันตัวมากอดเธอเช่นกัน เท้าย่างก้าวเข้ามาที่เตียงสีชมพูนุ่มๆ ทั้งสองคนนั่งลงบนเตียง สายตาจ้องแสดงถึงความอบอุ่น อัยเริ่มเอามือเรียวบางของเธอลูบจับที่ปลายผมของเขาเบาๆ สักพักก็เคลื่อนมือจากศีรษะลงไปจับที่หน้าอกของเขาช้าๆ รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง
“หัวใจชิเงะคุงเต้นแรง” เธอพูดเสียงค่อย พลางจับมือชิเงะขึ้นมาวางที่หน้าอกของตัวเองช้าๆ
“ของอัยจังด้วย…หัวใจของอัยจังเต้นแรงมั้ย?” เธอถามเขาที่ตอนนี้เหงื่อแตกเต็มตัว
“อะ…อื้ม!” ชิเงะพยักหน้า
“ตอนหลังเลิกเรียน อัยจังกลัวมากเลยนะ ที่ชิเงะคุงยืนคุยกับเด็กผู้หญิงคนนั้น” เธอพูดก้มหน้า
“ไม่ต้องห่วง…ผมไม่มองใครแน่นอน” เขายิ้ม พร้อมกับเอาใบหน้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ จนริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกัน รอยจูบอันดูดดื่มของทั้งสอง กับบรรยากาศสลัวๆ แสดงถึงความรักของทั้งสองยังไม่จืดจาง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-ห้อง 5A-
เมื่อถึงเวลาพัก 15 นาทีในเช้าวันใหม่ของวันอังคาร…อัยนั่งอ่านนิตยสารอยู่ในห้องกับเพื่อนสนิท 4-5 คน สักพักก็มีคนตะโกนเข้ามา เป็นเสียงที่คุ้นเคย
“อัยจัง! มาหาผมหน่อย?” ชิเงอากิตะโกนเข้ามาในห้อง ใบหน้าสดใส พลางอุ้มลูกบาส
“มีอะไรเหรอ?” เธอพูด ขณะเดินมาหาเขา
“เซ็นชื่อให้หน่อย?” เขาพูด พร้อมกับยื่นลูกบาสลูกใหม่ให้เธอ
“เซ็นชื่ออัยจังที่ลูกบาสเหรอ?” เธอถาม ท่าทางสงสัย แต่ก็ยอมเซ็น
“ครับ! พอดีเดือนหน้าผมจะไปลงแข่งที่มัธยม S น่ะ…อยากจะเพิ่มกำลังใจซักหน่อย” เขาพูดผสมรอยยิ้มที่สดใส
“อ่ะ! เสร็จแล้ว…อัยจังวาดรูปอัยจังให้ด้วย เผื่อจะได้มีกำลังใจมากขึ้นอีกไง” อัยยื่นลูกบาสให้ ใบหน้ายิ้มแป้น แก้มแดง ที่บนลูกบาสมีชื่อของเธอและการ์ตูนผู้หญิงผมยาวที่เธอได้วาดลงไป
“ขอบคุณครับ!…รักอัยจังนะ~” ชิเงะปล่อยคำหวานพาให้ฝ่ายหญิงถึงกับหน้าแดงขึ้นมากกว่าเดิม เขาพูดพร้อมกับก้มขอบคุณ แล้วก็วิ่งลงไปที่สนามบาสทันที ปล่อยให้อัยได้แต่มองแผ่นหลังที่วิ่งไปอย่างช้าๆ ด้วยใบหน้าอ่อนโยน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-หลังเลิกเรียน-
เธอมารอชิเงะที่หน้าโรงเรียน ขณะที่เธอยืนรอ สายตานักเรียนภายในโรงเรียนที่เดินผ่านไปมาจ้องมองเธอมาตลอด มันก็เป็นธรรมดาที่คนสวยจะต้องมีคนมอง เธอรอชิเงะได้ประมาณ 20 นาที ก็ไร้วี่แววเขาจะออกมาพบ เมื่อเธอโทรไปหาเขา . . .
“ :: ขณะนี้ท่านได้เข้าสู่บริการรับฝากข้อความเสียงของ. . .  ติ๊ด! :: ” อัยวางโทรศัพท์ทันที เริ่มรู้สึกกังวล
(ทำไมชิเงะช้าอย่างนี้นะ!!!) เธอคิด พร้อมทำหน้ามุ่ย สักพักเธอก็เริ่มตัดสินใจ ขาเรียวยาววิ่งเข้าไปในโรงเรียนอย่างรวดเร็ว สถานที่ๆเธอไปหาเขานั้นก็คือ สนามบาส! . . . เมื่อเธอเหยียบเข้าไปในสนามบาสที่เงียบสงบ  เธอเริ่มได้ยินเสียงคนคุยกันอย่างสนิทสนม เป็นเสียงที่เธอคุ้นเคย ชิเงะกำลังเดินออกมาพร้อมกับเด็กสาวคนนั้น เดินเคียงข้างกัน พร้อมกับใบหน้าที่สดใส
“อ๊ะ!” สายตาของชิเงะจ้องมาที่อัยอย่างตกใจ เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา ระยะห่างกันไม่มาก ในขณะที่เธอกำลังตกใจกับภาพที่ได้เห็น เท้าเดินถอยหลังไปโดยปริยาย พร้อมกับวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว
“อัยจัง!!!” ชิเงะตะโกนเรียก เขาวิ่งตามเธอไปทันที ในใจเริ่มกังวล
ทางด้านอัย เธอรีบวิ่งให้ไกลสุดความสามารถ น้ำตาหยดน้อยๆไหลออกมาไม่หยุด ความรู้สึกเหมือนถูกมีดแทงลึกๆเข้าที่กลางอก สายตาบดบังไปด้วยน้ำตา เธอวิ่งออกมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อยู่ใจกลางเมือง ผู้คนเดินสวนไปสวนมา เธอเดินเข้ามาในสวนสาธารณะ ยืนปาดน้ำตาด้วยความเสียใจ
“อัยจัง~” ชิเงะที่วิ่งตามมาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ปนใบหน้าเศร้า เมื่อโดนเรียก เธอก็หันไปมองช้าๆ ใบหน้าเปื้อนน้ำตา
“อัยจัง…ผมขอโทษ” เขาก้มขอโทษ แต่ฝ่ายหญิงไม่ทำทีท่ายกโทษให้ แต่กลับมองด้วยสายตาโกรธ พลางปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
“ชิ. . . เงะ. . . คุง. . .ผิดสัญญา. . . ” เธอพูดเสียงสะอื้น
“ไม่ใช่นะ…อัยจังเข้าใจผิด พอดีนาโอะจังเค้ามาให้ผมสอนบาสให้ ผมก็สอนให้เธอ…ก็แค่นั้น” เขาบอกเหตุผลให้อัยด้วยใบหน้าเครียด
“นาโอะจังเหรอ?…ก็ใช่น่ะสิ เราคบกันมานานแล้ว ชิเงะคุงก็ต้องเบื่ออัยจัง”
“ไม่ใช่นะ…ผมรักอัยจังคนเดียว” ชิเงะเดินเข้ามาหาเธอ แต่อีกฝ่ายกลับเดินหนี
“อัยจังไม่เชื่อ…ชิเงะผิดสัญญา ปล่อยให้อัยจังรออยู่ที่หน้าโรงเรียนคนเดียว ส่วนชิเงะคุงก็อยู่กับผู้หญิงอื่น แล้วจะให้อัยจังยกโทษให้ได้ยังไง!!!” เธอตะวาดเสียงดัง ร้องไห้หนักเข้าไปอีก จนเขาเริ่มหมดความอดทน มองหน้าเธอด้วยสายตาดุ
“ผม…ผมเกลียดผู้หญิงแบบนี้ที่สุด!!!” เขาพูด พร้อมกับเดินออกไปจากสวนสาธารณะช้าๆ ปล่อยให้หญิงสาวร้องไห้ด้วยความเสียใจเพียงลำพัง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-เข้าวันใหม่-
อัยฟุบลงกับโต๊ะเมื่อถึงเวลาพักกลางวัน สายตาเศร้า มองเหม่อ น้ำตาหยดน้อยพร้อมที่จะไหลออกมาได้ทุกเวลา จนเพื่อนๆเป็นห่วง
“อัยรินจ๊ะ…อย่าเศร้าไปเลย ยังไงถ้าเราพูดกันดีๆ เดี๋ยวก็ดีกันเองแหละ”
“ใช่! ชิเงอากิคุงเค้ารักอัยรินมากๆเลยนะ” เสียงปลอบใจของเพื่อนที่ดูจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่กลับต้องมาร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ฮือๆ…ชิเงะคุงบอกว่าเกลียดฉันแล้วนี่” เธอร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
“อ้าว! อย่าร้องไห้สิอัยริน พวกเราไม่รู้จะปลอบเธอยังไงแล้วอ่ะ” เพื่อนๆพากันปลอบอัยที่ร้องไห้
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-ทางด้านชิเงอากิ-
“เฮ้ย! ชิเงะ…ทำไมวันนี้นายดูแปลกๆ เหมือนไม่ตั้งใจเล่นยังงั้นน่ะ ใกล้จะแข่งแล้วนะ” เพื่อนในทีมพูด ขณะซ้อมบาสเกตบอล
“. . . . . ” เขาเงียบ ท่าทางจริงจัง ไม่สนใจเสียงรอบข้าง สายตาจดจ่อแต่แป้นบาส จนเพื่อนในทีมถึงกับงง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-1 เดือนผ่านไป-
วันพรุ่งนี้ใกล้จะมาถึง วันที่ชิเงะรอคอย วันที่เขาจะต้องลงแข่งชิงบาสเกตบอลที่มัธยม S ขณะนี้เวลา 1 ทุ่มตรง วันอาทิตย์ หลังจากเสร็จจากการซ้อม เขาก็กลับมาที่บ้าน นั่งๆนอนๆอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน
“. . . . . ” เขาเดินไปเดินมาแต่ในห้อง สักพักสายตาก็ไปหยุดอยู่ตรงลูกบาสส่วนตัวของเขาที่วางอยู่มุมห้อง เขาเดินไปหยิบมาเล่นเพื่อฆ่าเวลาที่ว่างๆ มือเดาะลูกบาสเล่นอยู่ในห้อง สายตาจดจ้องอยู่ที่ลูกบาส เขาเดาะได้สักพักสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ตัวอักษรที่อยู่บนลูกบาส “อัยจัง~” ตัวอักษรเพียงแค่เล็กน้อยกับภาพการ์ตูนผู้หญิงผมยาว ทำให้เขานึกภาพไปถึงเธอได้อย่างรวดเร็ว ลูกบาสถูกปล่อยลงทันที ชิเงะรีบวิ่งออกไปจากบ้าน ตรงดิ่งไปยังบ้านของอัย หัวใจเต้นแรง . . . . .  เมื่อเท้ายืนนิ่งอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ ใจเริ่มกล้าๆกลัวๆ แต่ก็ต้องตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ เมื่อเปิดประตูบ้าน เขาก็พบคุณแม่ของอัยนั่งดูทีวีอยู่
“สะ…สวัสดีครับ” เขาทักแม่ของอัยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“อ๋อ…สวัสดีจ้าชิเงอากิ มาหาอัยเหรอ? ตอนนี้อยู่บนห้องน่ะ ไม่ยอมไปไหนเลย ขึ้นไปเรียกมาให้หน่อยสิ” คุณแม่พูด ท่าทางใจดี
“ครับ!” ชิเงะรีบวิ่งไปบนห้องของอัย ในสมองมีแต่คำว่า “ขอโทษ~” เมื่อเขาเดินมาอยู่ตรงหน้าประตูห้อง ในเต้นแรงตึกตัก มือใหญ่ๆของเขาเปิดประตูอย่างช้าๆ ภาพที่เห็น อัยกำลังฟุบหลับอยู่ข้างๆเตียงสีชมพูคุ้นเคย ใบหน้าดูน่าเอ็นดู อดที่ชิเงะจะต้องสำนึกผิด เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ นั่งลงข้างๆ พลางเอามือลูบผมเบาๆ ใบหน้าเศร้าสร้อย ฝ่ายอัยที่รู้สึกตัว ลืมตาช้าๆ เธอมองเขาอย่างมึนงง
“อัยจัง~ ผมขอโทษ” เขาพูดขณะที่เธอกำลังเรียกน้ำตาตัวเองโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
“ผมขอโทษนะ…ผมผิดเอง…อัยจังคือคนที่ผมรักที่สุด จริงๆนะ…ผมขอโทษๆ” เขาพูดซ้ำกันหลายรอบ พร้อมกับโอบกอดอัยอย่างแน่น ส่วนเธอนั่งนิ่ง น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ
“ชิเงะคุงใจร้าย…แล้วก็พูดว่าเกลียดอัยจัง…รู้มั้ย?อัยจังร้องไห้ทุกวันเลย” เธอพูดเสียงค่อย ส่วนฝ่ายชายก็ยังกอดไม่ปล่อย
“ผมขอโทษ…อัยจัง~ ยกโทษให้ผมด้วย” เขาพูดเสียงสั่น
“แล้วนาโอะจังล่ะ?” อัยถาม
“ผมปฏิเสธเธอไปแล้ว…ผมบอกเธอว่า สำหรับผม อัยจังสำคัญที่สุด” เขาคลายอ้อมกอดช้าๆ สายตาดูเศร้าๆ พลางก้มหน้าพูด มือเรียวยาวของเธอจับไปที่ใบหน้าของเขาให้หันมามองทางเธอช้าๆ
“ชิเงะคุงมาขอโทษอัยจังแบบนี้ แล้วถ้าอัยจังไม่ยกโทษให้ คงใจร้ายเกินไป” เธอยิ้มสดใสเหมือนเดิม ไม่ต่างกับชิเงะที่เพิ่งถูกยกโทษให้
“. . . . . “ เขายิ้ม
“ชิเงะคุงก็สำคัญที่สุดในใจของอัยจังเช่นกัน” พูดคำหวาน พร้อมกับเคลื่อนริมฝีปากไปจูบเขาเบาๆ ก่อนที่จะคลายริมฝีปากออกช้าๆ
“อื้ม!” ชิเงะเคลื่อนริมฝีปากเพื่อไปจูบเธออีก แต่เธอเคลื่อนหน้าหนี
“จะจูบเหรอ?” เธอพูด น้ำเสียงสดใส ใบหน้าเบิกบาน
“\\\\\\^^\\\\\\” เขาหัวเราะเบาๆ
“เอาไว้ถ้าชิเงะคุงแข่งบาสพรุ่งนี้ชนะ แล้วอัยจังจะให้จูบนะ” เธอบอกเขา พลางเอามือปิดปากตัวเอง
“อ่ะ! อดไม่ไหวอ่ะ” เขาทำหน้าอ้อน. . . และแล้วความรักของทั้งคู่ก็ยังยืนยง ถึงแม้ว่าจะมีอุปสรรคใด ทั้งคู่ก็ไม่หวั่น เธอและเขาก็ยังเป็นสิ่งสำคัญของกันและกันเสมอ

The End!