คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : : : . . Step [ 10 ] . . : :
“ฮาโหล . . พีนัทหรอลูก โฮะๆๆ เป็นไงบ้างคะลูก” แม่ครับ - - เสียงระรื่นเชียวนะ คิดเอาเองนะว่าลูกกระต่ายน้อยอย่างผมโดนหมาป่าทึ้งเอาเนี่ย มันร้องดีใจหรือมันวิ่งหางจุกตูดกันล่ะ - -*
“แม่จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ ผมเบื่อหน้าไอ่กิมจิเน่าหื่นกามเต็มทนแล้วนะ” ผมใส่ไฟเต็มที่ ที่ผมพูดไปน่ะมันเรื่องจริงทั้งนั้นแหละ
“อย่าไปว่าเค้าสิจ๊ะลูก คยองฮุนเค้าก็ออกจะเป็นคนสุภาพ เรียบร้อย แถมยังหล๊ออออ หล่อด้วยนะลูกนะ แหม . . ใครได้เป็นลูกเขยเนี่ย ร้อยทั้งร้อยดีใจตายเลย” ใช่สิครับ ร้อยทั้งร้อยน่ะดีใจ แต่ผมเนี่ยแหละ คนที่ร้อยเอ็ด ใครมันจะไปดีใจได้ลงเล่า T^T
“แล้วนี่อยู่ที่ไหนกันล่ะลูก ได้พาคยองฮุนไปทานข้าวบ้างมั๊ยเนี่ย”
“ก็นั่งอยู่ร้านอาหารเนี่ยแหละครับแม่ ไอ่กิมจิมันออกไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวก็มาแล้วครับ” แต่ไอ่กิมจินี่ก็เข้าห้องน้ำนายจริงๆเลยแฮะ ตกส้วมคอหักตายไปแล้วมั๊งเนี่ย - -
“จ้า . . ดูแลเค้าดีๆนะลูก แม่ไปเที่ยวก่อนนะ พอดีตกลงกันว่าจะไปเกาะนามิกันน่ะค่ะลูก”
“ครับผม ดูแลตัวเองดีๆนะครับแม่” พอผมวางหูปุ๊บ ไอ่กิมจิก็เดินเข้ามาในร้านอาหารพอดี หน้าตางี้ยิ้มระรื่นมาเชียว
“ไปนานเชียวนะ นึกว่าตกส้วมคอหักตายไปแล้วซะอีก” ผมพูดเบาๆ แน่นอนครับ หูแบบไอ่กิมจิมันต้องได้ยินอยู่แล้ว
“คิดถึงชั้นงั้นสิ” โห . . พูดมาได้ ใครว่ามันไม่หลงตัวเองนี่ผมตบหัวทิ่มบ่อเลยอะ
“บ้า ถ้าชั้นต้องคิดถึงนายนะ ชั้นยอมเอาหัวโหม่งพื้นตายยังดีซะกว่า” ไอ่กิมจิอ้าปากจะเถียงผมต่อแต่พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารร้อนๆ ความเงียบเลยเกิดขึ้นทันที
“ว้าวว น่ากินจัง” ทั้งอาหาร เครื่องเคียงเต็มโต๊ะไปหมดเลยแฮะ ว้าวๆๆ
“ชอบล่ะสิ ถ้านายแต่งงานกับชั้นนะ ชั้นจะทำให้กินทุกวันเลย” หลงตัวเองมากไปแล้วแก ใครจะอยากแต่งงานกับปลาหมึกกันห๊า . . - - *
“ชั้นไม่เห็นต้องแต่งงานกับนายชั้นก็ทานอาหารอร่อยๆแบบนี้ได้ มานั่งกินที่ร้านแบบนี้น่ากินกว่ากับข้าวที่นายทำตั้งเยอะ” จะว่าไปก็ยังไม่เคยกินอาหารฝีมือไอ่กิมจิเลยนี่นา ฝีมือผมน่ะไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ไข่เจียวข้างนอกไหม้ข้างในดิบ ใครทำได้มั่งล่ะ โฮะๆๆ ^^
“ไม่เคยลองทานแล้วนายจะรู้ได้ยังไงล่ะ” ไอ่กิมจิยิ้มหวานให้ผมที่รีบหลบทันควัน สงสัยมื้อนี้มันจะหิวจริงๆแฮะ ไม่มองหน้าผมแล้วด้วยล่ะ ^^
“ก็ชั้นน่ะรู้ว่านา - - -“
“แต่งงานกับชั้นสิ” ไอ่กิมจิพูดเสียงดัง เล่นเอาสาวๆโต๊ะข้างๆที่เคยเดินมาขอเบอร์ไอ่กิมจิหันมามองกันตาโตเชียว แก . .
“เลิกทำแบบนี้ได้แล้วนะ ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างรึไง” ผมลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกไปจากร้านทันที จากอารมณ์ดีๆเพราะได้คุยกับแม่ ตอนนี้เหลือแต่ความเบื่อขี้หน้าไอ่กิมจิผสมกับความอับอาย เห็นหน้าผู้หญิงโต๊ะข้างๆมองแบบยี้ๆด้วยแล้ว ผมยิ่งเซ็งมากขึ้นไปอีก
“นี่ พีนัท นายเป็นอะไรน่ะ” ไอ่กิมจิวิ่งตามผมมา พอมาถึงตัวผมก็รีบฉุดข้อมือเอาไว้
“จับทำไมเล่า ปล่อยสิวะ นายเข้าใจความรู้สึกชั้นบ้างรึเปล่าเนี่ย” ไอ่กิมจิมองหน้าผมเอ๋อๆ ไม่ต้องพูดออกมาหน้ามันก็เขียนไว้ชัดเจนแล้วว่า “ไม่เห็นเก็ทเลยอ้ะ”
“ชั้นทำอะไรผิดหรอ” ดูมันถาม - - ไม่รู้ตัวเลยรึไงเนี่ย
“โง่รึไง ชั้นจะกลับบ้านแล้ว ปล่อยมือชั้นเดี๋ยวนี้นะ” คราวนี้ไอ่กิมจิไม่รั้งผมเอาไว้ครับ รีบปล่อยมือแล้วเดินตามผมมาต้อยๆ
“ตามมาทำไม”
“จะกลับบ้านกับนายน่ะสิ” ไอ่กิมจิบอกเสียงอ่อยๆ อย่าคิดว่าจะมาง้อชั้นได้ง่ายๆแบบคราวก่อนล่ะ ถึงจะไม่สบายนอนพะงาบๆอยู่หน้าบ้านชั้นก็ไม่ยอมเปิดบ้านให้เข้าหรอก คราวนี้คอยดูกันสิว่าชั้นกับนาย ใครจะแน่กว่ากัน . .
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ขึ้นเลขสองหลักแล้วงับ ^^
จะพยายามต่อไปน้า . . ทุกคนนนน
เอิ้กๆๆ ร๊ากกกก คนอ่านที่สุดเลยยยยยยยยยยย กิ้วววววววว
ปล . .
เอิง - รัก- ทงบัง - อ้ะ ^^
ความคิดเห็น