คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : : : . . Step [ 1 ] . . : :
“เกาหลี . . !!” ผมร้องออกมาลั่นบ้าน ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เมื่อกี๊แม่เพิ่งบอกว่าจะไปเกาหลีเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้ๆๆ ผมฝันร้ายอยู่รึเปล่าเนี่ย
“แลกเปลี่ยนไงลูก แลกเปลี่ยนๆ” แม่หันมามองหน้าผมหวาดๆ ก่อนจะแกล้งทำเป็นสนใจหนังสือพิมพ์ที่ตัวเองกางกลับหัวอยู่
“แต่ไปเกาหลีเนี่ยนะครับ ประเทศอื่นมีเป็นร้อย แม่เลือกที่จะไปเกาหลีเนี่ยนะ”
“ก็. . แหม ลูกก็รู้จักคุณลุงลีนี่จ๊ะ เพื่อนคุณพ่อยังไงล่ะ” ในที่สุดแม่ก็หันมาเห็นสีหน้ายัวะสุดขีดของผมจนได้ ไม่ใช่ว่าผมเกลียดประเทศเกาหลีอะไรนี่หรอกนะ ผมแค่ไม่ชอบคนเกาหลีต่างหากล่ะ - -
“คนที่ทำให้พ่อเราหมดเนื้อหมดตัว โกงเงินของบริษัทที่ร่วมกันสร้างมากับพ่อเราเนี่ยนะครับแม่”
“เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะลูก . . คุณพ่อก็ปรับความเข้าใจกับคุณลุงแล้วนี่จ๊ะ ..” แม่เดินอ้อมโต๊ะทานข้าวมาหาผม โอบไหล่ผมเอาไว้ อ๊า.. อุ่นจัง อ๊ะๆ ไม่สิ นี่เรากำลังโมโหอยู่นะ - -*
“แถมคราวนี้เค้าจะให้ลูกชายเค้ามาอยู่เป็นเพื่อนลูกด้วยนะจ๊ะ ไม่ดีเหรอจ๊ะ คุณแม่ว่าลูกต้องสนุกแน่ๆเลยเนอะ ^^” แม่พยายามปลอบใจผม ส่วนผมน่ะหรอ . . ก็กำลังหาข้ออ้างดีๆที่จะทำให้แม่เลิกล้มความตั้งใจอยู่น่ะสิ ก็แม่ดันหลุดปากออกมาเมื่อ 3 วันก่อนว่าไอ่ลูกชายคุณลุงคนนั้นเป็นเกย์น่ะสิ จะให้ผมอยู่บ้านเดียวกับเกย์เนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอกนะครับ แต่ผมกลัวอ้ะ Y^Y
“แต่แม่ครับ ถ้าสมมติว่าเค้าเกิดลวนลามผมขึ้นมา ผมจะทำยังไงล่ะครับ” ผมส่งสายตาวิงวอนสุดขีดไป แต่แม่กลับถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย อ๊ากกกกก แม่ครับ ลูกชายแม่อาจจะกลายเป็นเหยื่อไอ่กิมจิที่ไหนไม่รู้ก็ได้นะครับ อย่าทำตัวเฉยๆอย่างงี้สิ T^T
“พีนัท . . ลูกเป็นแชมป์มวยไทยนะจ๊ะ” เวรกรรม แชมป์อะไรล่ะครับ เพราะคู่ต่อสู้ผมเกิดท้องร่วงกะทันหันจนมาแข่งไม่ได้ต่างหากล่ะ จะว่าไป เรื่องนี้ผมก็ไม่เคยเล่าให้แม่ฟังนี่นา ก็คนมันกลัวเสียฟอร์มอ้ะ แต่ว่าตอนนี้เนื่องจากเป็นสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเพราะประตูหลังผมอาจจะถูกรุกรานได้ เสียฟอร์มดีกว่าเสีย . . วะ
“แต่ว่า ..”
“ไม่มีแต่ค่ะลูก วันนี้แม่ได้ตั๋วเครื่องบินมาแล้ว แล้วเราก็พยายามคุยเรื่องนี้กันมาเป็นอาทิตย์แล้ว แถมคุณพ่อก็บินไปคอยที่เกาหลีเรียบร้อย เพราะงั้น แม่ว่าเราเคลียร์เรื่องนี้กันได้แล้วนะ” แม่พูดจบก็เดินออกไปจากห้องทานข้าวทันที ชีวิตผม ต่อจากนี้จะเป็นยังไงเนี่ย TT^TT
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เวลามันจะเร็วอะไรกันนักกันหนาเนี่ย นี่มันตอนเช้าของอีกวันแล้วหรอ . . ไม่จริงใช่มั๊ย T^T อยากร้องไห้เป็นภาษาลาวว้อยยยยยยยยยย
“พีน๊าททททททททททททท . . ไปเตรียมตัวได้แล้วนะจ๊ะ เดี๋ยวพอลูกไปแม่ก็ไปรับหนูลีคยองฮุนได้เลยน้า ..” แม่ฉีกยิ้มหมายเลข 518 มาให้ผม การไปเกาหลีมันทำให้สารเคมีบางอย่างในตัวแม่ผิดปกติรึเปล่าเนี่ย
“เอ่อ . . เค้ามาบ้านเราเองไม่ได้หรอครับ บ้านเราก็ไม่ได้ไกลจากสนามบินมากนี่นา”
“เปลืองเงินจ้ะ เดี๋ยวนี้น้ำมันมันแพง แล้วก็อีกอย่างนะ ลูกได้ทำความรู้จักกันในรถตอนขับมาด้วยไงจ๊ะ เป็นไงๆๆ แม่ความคิดเยี่ยมไปเลยใช่ม๊า . . ” แม่พูดแล้วหัวเราะเสียงเล็กเสียงน้อย ผมยิ้มแหยๆไปให้ คิดแล้วอยากเป็นลมจริงๆเลยให้ตายเหอะ
หลังจากประสบการณ์เสี่ยงตายมากกว่า 5 ครั้ง และการเปิดกระจกด่าไปมากกว่า 20 ครั้ง ในที่สุดผมก็มาถึงสนามบินจนได้ เฮ้ออออ .. ผมไม่ได้ขับรถห่วยนะ คนอื่นต่างหากชอบขับมาขวางทางผมอยู่เรื่อย - -
“ตอนลูกสอบใบขับขี่ ลูกมอมยาคนคุมสอบรึเปล่าจ๊ะ” แม่หันมามองหน้าผม มือเท้าสะเอว ผมที่ประดิดประดอยมา 2 ชั่วโมงตอนนี้เหลือแค่กองยุ่งๆอยู่บนหัว ไม่ใช่ความผิดผมนะครับแม่ การให้คนคุมกินน้ำส้มที่ผมแอบเอายานอนหลับใส่ไว้ไม่ใช่ความผิดผมนะ ผมไม่ได้โกหก แต่บอกความจริงไม่ครบต่างหากล่ะ
“เปล่านะครับแม่ คนอย่างผมเนี่ยนะครับจะทำอะไรบ้าๆอย่างงั้นน่ะ ไม่มีทางหรอกครับ” ผมรีบแก้ตัวพลางหลบสายตาเอ็กซเรย์ของแม่
“เฮ้อออออ ช่างมันเถอะๆๆ ไปหาลูกคยองฮุนดีกว่า” อะไรนะ .. !! นี่ผ่านไปแค่คืนเดียว แม่เปลี่ยนจาก “หนู” เป็น “ลูก” แล้วหรอ . . ตายๆๆๆๆๆๆ T^T
“ลูกคยองฮุนเค้าเป็นดาราดังในเกาหลีเลยนะจ๊ะ แต่ว่าเค้าออกจากวงการแล้วแหละ เสียดายเนอะ หล่อซะขนาดนั้น”
“แม่พูดยังกับว่าเคยเห็นเค้าแล้วยังงั้นแหละ มันจะหล่อซักแค่ไหนกันเชียว ชิส์” ผมเดินตามแม่ไปเรื่อยๆ ในใจนึกวาดภาพไอ่กิมจินั่น ยิ่งคิดยิ่งน่าเกลียดวุ้ย ก่อนที่ผมจะวาดภาพให้มันมีเขางอกออกมาจากหัว ก็มีมือของใครซักคนสอดเข้ามาในมือของผมซะแล้ว
“ใครวะ . .” ผมหันไปเพื่อที่จะด่าไอ่บ้าซักคนที่มันมาจับมือผม แต่กลับเจอริมฝีปากที่ลงมาประทับแน่นกับริมฝีปากผมแทน รสจูบที่ร้อนแรงเล่นเอาผมแทบยืนไม่อยู่
“นาย ..” ในนาทีที่ผมอ้าปากเท่านั้นแหละ ลิ้นร้อนๆก็แทรกเข้ามาทันที ผมรวบรวมแรงเท่าที่มีก่อนจะผลักคนตรงหน้าออกไป
“ไอ่ . . ไอ่ . . ว้อยยยยยยยยยย” ผมตะโกนลั่น ไอ่คนใส่แว่นดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี่มันใครกันเนี่ย ดันมาขโมยจูบแรกของผมไปซะได้
“อ้าว ลูกคยองฮุน เป็นยังไงมั่งจ๊ะ นั่งเครื่องมาเวียนหัวมั๊ยลูก” แม่ผมที่มัวแต่เจ๊าะแจ๊ะอยู่กับพนักงานสายการบินหันมายิ้มกว้างสุดขีดให้กับไอ่บ้านั่น ลีคยองฮุน ไม่ว่านายจะหล่อแค่ไหน ชั้นก็เกลียดนายเข้าไส้ไปแล้ว ! !
“ไม่เป็นไรครับ คุณแม่ .. แล้วนี่พีนัทหรอครับ” ไอ่กิมจิมันหันมามองทางผมที่กำลังถูปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอ้อ.. เกือบลืมไปเลย” ลืมลูกทั้งคนได้เลยนะแม่ - -*
“พีนัทจ๊ะ สวัสดีพี่เค้าสิลูก เดี๋ยวต้องอยู่ด้วยกันอีกเป็นเดือนนะ” ผมหันขึ้นไปสบตากับไอ่หมอนั่นที่ตอนนี้ถอดแว่นกันแดดออกแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่นคงจะชวนมองนัก ถ้าผมไม่ได้โกรธจนควันออกหูแบบนี้
“แหมๆๆ ไม่ต้องเขินหรอกจ้ะลูก ไม่เป็นไรนะคยองฮุน พีนัทก็ขี้อายแบบนี้แหละ อยู่กันไปนานๆเดี๋ยวก็ชิน” แม่นะแม่ ทำยังกะผมจะแต่งงานกับไอ่หมอนี่ยังไงยังงั้น - -*
“ครับ เรายังมีเวลารู้จักกันอีกนานนะ อย่าคิดว่าจะหนีชั้นพ้นล่ะ” ประโยคหลังนี่ไอ่กิมจิมันลดตัวลงมากระซิบข้างหูผมครับ การที่มันสูงกว่าผมเกือบ 20 เซนนี่ทำให้ผมรู้สึกอ่อนแอแปลกๆแฮะ T^T
“นายนี่มัน. . ” ผมกัดฟันกรอด เกลียดคนตรงหน้าเข้าไส้ อย่าว่าแต่อยู่ด้วยกันเดือนนึงเลย อยู่ด้วยกันวันเดียวจะรอดรึเปล่าเหอะ เฮ้ออออ.. - -
ความคิดเห็น