คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แมลงสาบดาวอังคาร vs ปลาทูตากแห้ง
“ต๊ายยยยยยยยยยยย ยัยแป้งเน่า . . นี่แกนอนหลับคาคอมอีกแล้วหรอยะ” เสียงแปดหลอดของอีนังเพื่อนตุ๊ดสุดสวยของชั้นดังแหวกผ่านอากาศออกมา ก่อนที่อุ้งตีนหน้า . . อ๊ะ . . ไม่ใช่สิ . . มือของมันจะมาตบเปรี้ยงเข้ากลางหลังของชั้น
“นังคุณสมชายคะ แกเป็นอะไรของแกแต่เช้าเนี่ย คนจะหลับจะนอน แล้วชื่อชั้นเนี่ย แป้งร่ำโว้ย ไม่ใช่แป้งเน่า” ชั้นพลิกหน้ามาอีกข้างแล้วตั้งท่าเตรียมหลับต่อ
“กรี๊ดดดดดดดด ชั้นบอกแกกี่หนแล้วยะ อย่ามาเรียกชื่อจริงชั้นน่ะ เรียกชั้นว่ากอล์ฟไม่ได้รึไงยะหล่อน” โฮะๆๆ อยากจะหัวเราะให้สะใจ คนที่รู้ว่าชื่อจริงตามบัตรประชาชนของมันคือ สมชาย สืบวงศ์ตระกูล แล้วคงจะฮาแตกแน่นอน ประการแรกเลย มันไม่มีอะไรข้างในที่สมชายเลยซักนิด หุ่นล่ำเกินมนุษย์ กับขนแขน ขนขา ดกดำเป็นหมีควายมีไว้เพื่อหลอกตาเท่านั้นแหละ และประการที่สอง มันไม่มีทางสืบวงศ์ตระกูลได้ซักนิด แค่ต้องแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงมันก็แทบจะสำรอกออกมาเป็นคำว่า อีชะนี แล้ว คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องร่วมหอกันเลย
“แกบ้างานเกินไปแล้วนะแป้ง ถึงขนาดนอนหลับหน้าคอมติดต่อกันมา 3 อาทิตย์นี่ก็ไม่ไหวแล้วนะ” นังกอล์ฟหย่อนก้นลงบนเตียงของชั้นแล้วเริ่มเอาพัฟขึ้นมาโปะหน้า
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า งานมันใกล้ส่งแล้วนี่” ชั้นลุกขึ้นแล้วเดินไปรินน้ำเย็นใส่แก้ว ไล่ความเมื่อยล้าจากการนอนบนเก้าอี้คอมทิ้งไป
“ใกล้ส่งบ้านป้าแกสิ อีงานที่แกทำอยู่เนี่ยมันส่ง 3 เดือนหน้าย่ะ แล้วที่แกทำอยู่เนี่ย แกแกมันมารอบที่ 10 แล้วไม่ใช่รึไง”
“ก็งานมันยังไม่ดีน่ะ แกจะให้ชั้นทำไงล่ะ”
“ทำตัวปกติซิค้า . . ถ้าแกมีเวลาว่างจะนั่งตรวจงานเป็นสิบๆรอบเนี่ย ช่วยย้ายก้นแกมาจัดห้องหน่อยได้มั๊ยคะ รกยังกะซ่องหนู” ชั้นกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง จะว่าไปชั้นเองก็ไม่ได้จัดห้องมาประมาณ 6 เดือนแล้วสินะ อ่า . . ไม่สิ ความจริงแล้วคนจัดน่ะนังกอล์ฟต่างหากล่ะ
“นี่แก . . ชั้นพูดจริงๆนะ ถ้าแกยังไม่เลิกบ้างานแบบนี้ แกจะได้ขึ้นคานนะยะ ระวังตัวไว้เหอะ”
“ขึ้นก็ขึ้นสิวะ ไม่เห็นเป็นไรเลย ขึ้นคานก็เลี้ยงตัวเองได้ว้อย” ปีนี้ชั้นอายุย่างเข้า 29 แล้ว และแน่นอนว่าทุกคนเริ่มเข้ามาพูดแบบนังกอล์ฟมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นแม่ หรือแม้แต่หลานชั้นอายุ 5 ขวบมันยังอุตส่าห์บอกเลย - -* แต่ยังไงก็ตาม ชีวิตชั้นไม่ได้มีไว้เพื่อหาผู้ชายมาแต่งงานด้วยหรอกนะ ถึงขึ้นคานชั้นก็ไม่สนหรอก
----------------------------------------------------------------------------------
รถไฟฟ้ากรุงเทพกับปลากระป๋องสามแม่ครัวมันไม่ค่อยจะต่างกันซักเท่าไหร่เลยนะเนี่ย อีกวันที่แสนจะบัดซบเริ่มต้นขึ้นด้วยการเบียดเสียดกับคนอีกเป็นร้อยๆ ความจริงผู้จัดการของร้านเบเกอรี่สุดหรูใจกลางเมืองใหญ่อย่างชั้นไม่จำเป็นต้องขึ้นรถไฟฟ้าเลยก็ได้นี่หว่า . . แต่เพื่อความประหยัดงบ ทนๆไปหน่อยละกันวะ
ชั้นยืนเตรียมพร้อมที่จะลงสถานีต่อไป แล้วก็รู้สึกถึงมือที่มันถูกเลื่อนมาจับก้นของชั้น จับไม่จับเปล่ายังมีหน้ามาบีบก้นชั้นอีก ถ้าเป็นผู้หญิงปกติคงจะปล่อยให้มันจับไปเพราะอาย แต่คนอย่างชั้นน่ะหรอ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วยค่ะ . . มีคนโรคจิตมาจับก้นชั้น ช่วยด้วยค่า” ชั้นร้องขึ้นสุดเสียงแล้วหันหลังกลับไปคว้ามือของไอ่โรคจิตนั่นเข้าอย่างรวดเร็ว
“ชั้นจับได้แล้ว อีตาโรค . .” อ๊ะ . . หล่อจัง หล่อโค – ตะ – ระ หล่อเลยอ้ะ เป็นไปได้ไงเนี่ย แหม อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ หล่อๆแบบนี้ชั้นยอมให้จับเลยเอ้า
“อะไรเนี่ยคุณ มาจับมือผมทำไม แล้วจู่ๆก็ร้องทำไมไม่ทราบ บ้ารึเปล่า” กรี๊ดดดดดดดดดดด มันว่าชั้น . . มันกล้าว่าชั้นได้ยังง๊ายยยยยยยยยยยยย
“นี่นาย หน้าก็หล่อดีหรอกนะ แต่ปากเนี่ยระวังหน่อยนะยะ ชั้นอุตส่าห์จะไม่เอาเรื่องแล้วเชียวนะ ก็นายน่ะ มาจับก้นชั้นทำไมห๊ะ” ชั้นเท้าสะเอวแล้วยืนชี้หน้าไอ่หน้าหล่อ ตอนนี้คนบนรถไฟฟ้าเริ่มหันมามองเราสองคน อยากมองก็มองไป ไม่แคร์โว้ย
“ก้นคุณเนี่ยนะ” ไอ่หน้าหล่อกวาดสายตามองขึ้นๆลงๆ แล้วทำสีหน้ารังเกียจสุดชีวิตออกมา ชั้นคนนะว้อยย ไม่ใช่แมลงสาบดาวอังคาร ฮึ่ม - -
“ก้นชั้นมันทำไมยะ”
“ผมคงจะคิดสั้นไปจับหรอกนะคุณ ใครเผลอไปจับซวยแย่ ถ้าคุณสวยก็ว่าไปอย่าง ค่อยน่าจับหน่อย”
“พูดยังกับว่านายหล่อมากอย่างงั้นแหละ หน้ายังกะปลาทูตากแห้ง ยังจะมีหน้าว่าชั้นอีกงั้นหรอ” แง่ง . . ตอนแรกชั้นก็ว่าหล่อหรอกนะ แต่ตอนนี้ชั้นว่ามันหน้าตาห่วยแตกรับไม่ได้ชะมัดเลยว่ะ
“นี่เธอ - -“
สถานีบางรัก . . #*-@#..
เสียงบอกจุดหมายลายทางของชั้นดังขึ้น ชั้นรีบเดินจ้ำอ้าวออกมาทันที อารมณ์เสียแต่เช้าเลยว้อยยยยยย ทั้งๆที่ชั้นออกจะสวยขนาดนี้ ทำไมอีตาปลาทูตากแห้งนั่นมันมาว่าชั้นกันเนี่ย . . วุ้ย . . คิดแล้วเซ็ง
“ผู้จัดการครับ” เสียงนุ่มๆของเชฟร่างตุ้ยนุ้ยที่ช่วยงานร้านชั้นมาตั้งแต่รุ่นพ่อของชั้นดังขึ้น
“คะ??”
“เรื่องของคนที่จะเข้ามาสมัครใหม่วันนี้น่ะครับ ผมเอารายละเอียดมาให้ดู ไม่ทราบว่าจะดูเลยรึเปล่าครับ” แฟ้มสีดำเล่มหนาปึ้กถูกยื่นออกมาตรงหน้า ชั้นเลื่อนสายตาไปมองแป๊บนึงแล้วก็เกิดอาการเบื่อหน่ายชีวิตขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพ่อจุกจิกจู้จี้เรื่องของพนักงานทุกคนที่จะเข้ามาทำงานด้วยขนาดนี้นะ ป่านนี้เราคงได้เชฟเพิ่มมาอีกคนแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นขอรอพบเค้าเลยดีกว่า ถ้าเค้ามาแล้วบอกให้เค้าเข้าไปพบชั้นในห้องทำงานด้วยนะคะ”
และแล้ว . . อีกวันอันแสนเฮงซวยของชั้นก็เริ่มขึ้น . . เฮ้ออออออ คนสวยเลือกได้อย่างชั้นนี่มันลำบากจริงๆเลยแฮะ
ความคิดเห็น