คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : I need you baby : เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ! ( 100% )
- เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ! -
ดื้อนักใช่มั้ย...ได้เลย!
เตรียมรับ ' การลงโทษ ' จากพี่ชายทั้งสามได้เลยนะเด็กน้อย
เพล้งงง
“ อุ๊ย แย่จังเลย...แจกันมันตกลงมาแตกง่ะ ” ยูริพึมพำเบาๆ ดวงตาคมสวยมองเศษแจกันราคาแพงที่แตกกระจายด้วยสีหน้าธรรมดา ไม่ได้สำนึกเลยแม้แต่น้อยว่าเธอกำลังทำให้ข้าวของเสียหาย! ขณะที่เจสสิก้าและแทยอนที่กำลังตามมาก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากมายนัก
“ เธอทำมันแตกเหรอ? ” เจสสิก้าถามตาใสแป๋ว
“ เปล่านี่ แจกันมันตกมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกต่างหาก ฉันยังไม่ได้แตะต้องมันเลยนะ เพราะฉะนั้นฉันไม่ได้ทำมันแตกแน่นอน ” อธิบายตามหลักที่ตัวเองได้เรียนมา ท่าทางที่น่าเชื่อถือของยูริทำให้เพื่อนทั้งสองพยักหน้าคิดตาม ที่ยูริพูดมามันก็ถูกนี่นา...
“ แจกันนี่ดูท่าจะแพงนะ ” แทยอนหยิบเศษแจกันบนพื้นขึ้นมาพิจารณา ลวดลายที่ดูเก่าแก่ดูท่าว่าจะเป็นของเก่าที่แพงมากทีเดียว ม๊าฟานี่ของเธอมักจะพาเธอไปดูของแบบนี้ที่พิพิธภัณฑ์เป็นประจำ ไม่แปลกที่แทยอนจะจำลวดลายเฉพาะของมันได้ เจสสิก้าเบ้ปากก่อนจะปัดเศษแจกันในมือแทยอนตกพื้น
“ ลายแบบนี้ฉันเคยเห็นวางขายที่ตลาดเยอะแยะ ถูกจะตาย ฉันไม่เคยคิดจะซื้อเลยนะแทยอน มันเป็นของลอกเลียนแบบต่างหากล่ะ ”
“ แต่ฉันเคยเห็นแบบนี้ที่พิพิธภัณฑ์ของเก่าด้วยนะ ม๊าฟานี่ของฉันบอกว่ามันประเมินค่าไม่ได้ด้วยซ้ำ ”
“ ประเมินค่าไม่ได้ก็แสดงว่ามันไม่มีค่าน่ะสิ อย่าสนใจเลย ” เด็กสามคนกำลังวิจารณ์แจกันที่แตกไปแล้วอย่างสนุกปาก แทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าพวกเธอยังต้องไปผจญภัยอีกเยอะ พนักงานสาวคนหนึ่งเดินตรงมาที่เด็กทั้งสาม ใบหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ
“ ตายแล้ว! ใครทำแจกันแตกเนี่ย! ” พนักงานสาวแทบจะล้มทั้งยืนเพราะแจกันที่แน่นิ่งเกลื่อนพื้นนั่นน่ะราคาเหยียบสามสิบล้านเชียวนะ! คุณซีวอนกำชับนักหนาว่าดูแลให้ดี แต่พอเผลอแป๊บเดียวทำไมมันถึงแตกได้ล่ะ! เด็กทั้งสามคนยืนยิ้มตาแป๋วน่ารักน่าเอ็นดูให้เธอราวกับจะบอกว่าพวกเธอไม่ได้ทำมันแตก...
“ หนูไม่รู้หรอกค่ะพี่สาว รู้แต่ว่ามันแตกเอง...อืมม ตั้งนานแล้ว ” ยูริเอ่ยพร้อมรอยยิ้มน่ารักสดใส แต่นิ้วชี้กับนิ้วกลางแอบไขว้กันข้างหลัง
“ จะ...จริงเหรอจ้ะ แล้วเห็นมั้ยว่าใครเป็นคนทำ ”
“ ไม่มีใครทำหรอกค่ะ มันแค่ตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกเท่านั้นเอง ” แทยอนตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ สมองน้อยๆ สามารถจดจำคำพูดของเพื่อนตัวแสบได้เป็นอย่างดี โดยมีเจสสิก้ายืนยิ้มสนับสนุนเต็มที่
“ เป็นไปได้ยังไงกันจ้ะ จู่ๆ แจกันนี่จะตกลงมาแตกเองเพราะแรงโน้มถ่วงนั่นน่ะเหรอ ”
“ ถ้าไม่มีแรงโน้มถ่วงแจกันก็ต้องลอยสิคะพี่สาว ไม่งั้นมันจะตกแตกเหรอคะ ”
“ เป็น...เป็นไปไม่ได้! ” พนักงานสาวพูดเสียงแหบโหย แต่เด็กน้อยทั้งสามหาได้สนใจไยดีไม่ แถมดูเหมือนว่าเจสสิก้าจะเจออะไรใหม่ๆ ที่พอจะดึงดูดความสนใจของพวกเธอได้แล้ว เด็กๆ พากันร้องกรี๊ดกร๊าดวิ่งตรงไปยังรูปปั้นคนทั้งสิบสามคนที่ยืนเรียงรายกันเป็นสง่า
รูปปั้นของผู้ก่อตั้งเอสเจกรุ๊ป...!
“ ว้าวว เท่ชะมัดเลย ฉันอยากได้รูปปั้นแบบนี้ไปไว้ที่บ้านจัง ” เจสสิก้าโผเข้าเกาะรูปปั้น ดวงตาหวานฉ่ำวาววับเป็นประกายอย่างถูกอกถูกใจ ยูริกับแทยอนกำลังหยิบกล้องถ่ายรูปขนาดเล็กจิ๋วมากดชัตเตอร์ไม่ยั้ง โดยสลับกันเป็นตากล้องทิ้งให้เจสสิก้าลูบคลำรูปปั้นต่อไป
“ ฉันว่าท่านี้มันไม่เจ๋งเท่าไหร่นะ ” แทยอนออกความเห็น ท่าของยูริมันธรรมดาไปจริงๆ เวลาถ่ายรูปคนแปลกประหลาดที่ไหนเขาจะโพสต์ท่าสองนิ้วกันล่ะ อย่างยูริมันต้องมากกว่านั้น!
“ งั้นฉันจะขี่คอตาลุงนั่นให้ดู เธอต้องถ่ายออกมาให้ดีนะ ”
…ลีทึก ประธานที่แสนโด่งดังคนหนึ่งของเอสเจกรุ๊ป
“ อะไรน่ะ...ลีทึกเหรอ? ทึกกี้! ที่แปลว่าพิเศษน่ะเหรอ บ้างทีฉันน่าจะเรียกเธอว่าทึกกี้บ้างนะยูริ คิก คิก เธอน่ะประหลาดสุดๆ ไปเลย ” แทยอนหัวเราะคิกคักในขณะที่ร่างเพรียวของยูริกำลังสวมวิญญาณลิงปีนป่ายรูปปั้นอันทรงเกียรติ สิ่งที่เธอหมายตาคือคอของรูปปั้น! เธอจะต้องขึ้นขี่คอของตาลุงรูปปั้นลีทึกนี่ให้ได้!
“ ย๊า แทยอนอา! ฉันขี่คอได้แล้ว ถ่ายรูปเจ๋งๆ ของฉันเก็บไว้ได้เลย! ชีสสสสสส ”
แชะ! แชะ! แชะ!
“ เยี่ยมมากเลย! อ่า...ฉันควรจะโพสต์ท่าแบบไหนดีนะ ”
“ ห้อยแขนของตาลุงนี่สิ ฉันว่ามันดีออกนะ ”
“ ห้อยแขน? ฉันน่าจะลองก่อนนะ ” ร่างเล็กเดินดุกดิกประชิดตัวรูปปั้นสูงใหญ่ เพราะว่าแทยอนตัวเล็กทำให้เธอต้องออกแรงอย่างมากในการปีนป่าย กางเกงตัวใหญ่ที่คยูฮยอนซื้อให้ใส่มีประโยชน์มากในเวลานี้ ก่อนที่เธอจะยืดตัวกระโดดเกาะแขนของรูปปั้นสำเร็จ
“ สูงชะมัดเลย... ” สูงจนถ้าตกลงไปเธอคงแขนขาหักแน่ๆ บรื๋อออ
“ อย่างนั้นแหละแทยอน โพสต์ท่าหน่อยเร็ว ”
แชะ! แชะ! แชะ!
“ พวกเธอทำอะไรกันน่ะ? ถ่ายรูปอยู่เหรอ ” เจสสิก้ายิ้มกว้างให้เพื่อนทั้งสอง หลังถ่ายรูปให้แทยอนเสร็จเธอก็พยายามจะขึ้นขี่คอของรูปปั้นใหม่อีกครั้ง มือเรียวสวยถูกยื่นลงมาตรงหน้าของเจสสิก้า
“ ขึ้นมากับเราสิเจสสิก้า บนนี้น่ะสนุกจะตาย จริงๆ นะ! จริงมั้ยแทยอน ”
“ อื้ม! ”
“ งั้นเหรอ ฉันจะขึ้นไปด้วยนะ! อ๊า รองเท้านี่เกะกะชะมัด ” ร่างบางจัดการถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้ววางมันบนพื้นไม่ไยดีเท่าไหร่ ร่างบางพยายามจะปีนขึ้นโดยมีมือเล็กของเพื่อนอีกสองคนคอยช่วยดึงอยู่ตลอด
“ การประชุมในช่วงเช้าก็ขอพักไว้เพียงเท่านี้ก่อนนะครับทุกท่าน เชิญไปพักผ่อนทานอาหารกลางวันตามที่ทางเราจัดให้เลยครับ แล้วบ่ายสองเราจะเริ่มประชุมอีกครั้ง เชิญครับ... ” การประชุมครึ่งแรกจบลงจนได้ ซีวอนถอนหายใจก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ ทงเฮลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมานั่งประชุมตั้งสามชั่วโมง ก้นของเขาเป็นตะคริวไปหมดแล้วล่ะมั้ง...คยูฮยอนใช้ลิ้นดันกระพุงแก้ม ในการประชุมเขาต้องทนระงับอารมณ์โกรธเพราะคำพูดถากถางจิกกัดของตาแก่คนหนึ่ง คิดแล้วมันน่าโมโห!
“ เหอะ! เราต้องทำให้ไอ้ลูกค้าเฮงซวยนั่นเห็นว่าเอสเจกรุ๊ปดีที่สุด ดูมันพูดเข้าสิ...ดูท่ามันจะถูกส่งมาจากบริษัทคู่แข่งของเรามากกว่านะฉันว่า ” ซีวอนพูดเสียงเรียบเฉยแต่ตากลับวาวน่ากลัว เขาโกรธไม่น้อยที่ถูกดูถูกตอนเข้าร่วมประชุมที่ผ่านมา
“ มันคงถูกเงินฟาดหัวมาน่ะ น่าสมเพช... ” คยูฮยอนแสยะยิ้มร้ายกาจ
“ เฮ้อ ฉันไม่อยากจะคิดเรื่องบ้าบอคอแตกตอนนี้ว่ะ ฉันว่าฉันจะออกไปหาสิก้าแล้วพาออกไปทานข้าวกลางวันสักหน่อย ” ใช่...สิ่งที่ทงเฮเสนอมานั้นมันดีไม่ใช่น้อย พวกเขามีเวลาสองชั่วโมงที่จะพักสมองและหากำไรจากเด็กน้อยที่แสนน่ารักต่างหากล่ะ รอยยิ้มของสามหนุ่มหล่อปิดบังแทบไม่ได้เมื่อนึกถึงน้องสาวของตัวเอง
“ กรี๊ดดดดดดดดดด!!!! ” เสียงกรีดร้องบวกกับเสียงโวยวายทำให้สามหนุ่มหันมามองหน้ากันเลิกลั่ก พวกเขาพุ่งตัวออกจากห้องประชุมอับเฉาทันที ข้างล่างกำลังมีผู้คนมากมายรุมล้อมส่งเสียงฮือฮากันยกใหญ่ ตาของพวกเขาเบิกกว้าง
เฮ้ย! นั่นมันยัยเด็กสามคนนั้นนี่หว่า!!!
ทำไมถึงขึ้นไปอยู่บนรูปปั้นสูงหลายสิบฟุตนั่นได้!?!
“ ชิบหาย! ตกลงมามีแต่เจ็บกับตาย โธ่เว้ย! อะไรกันวะ ” ทงเฮขยี้หัวระบายอารมณ์ ก่อนที่หนุ่มหน้าหวานจะวิ่งโร่ลงไปชั้นล่างเพราะสิก้าของเขากำลังจะปีนขึ้นไปบนนั้นกับเพื่อนอีกสองคนน่ะสิ!
“ ยัยเด็กลิง...! ไหนบอกว่าจะเป็นเด็กดียังไงวะ เด็กเลี้ยงแกะ! ” ซีวอนรีบวิ่งตามทงเฮลงไปพร้อมกับคยูอยอนที่คิ้วขมวดเป็นปม เมื่อมาถึงชั้นล่างความวุ่นวายของเกิดขึ้นมากกว่าเดิม ยิ่งเห็นประธานทั้งสามผู้คนก็ยิ่งแตกตื่น จะมีก็แต่เด็กสามคนที่ไม่รู้อะไรเลย...
“ อีกนิดเดียว...แทยอนออกแรงดึงหน่อยสิ อีกนิดเดียวเอง ฮึ้บบ ” ยูริกับแทยอนพยายามจะดึงแขนบอบบางของเจสสิก้าขึ้นมา เห็นตัวบางแบบนี้แต่เจสสิก้าน่ะหนักใช่เล่น!
“ อ๊ะ! ” เจสสิก้าเบิกตากว้างเมื่อร่างของเธอถูกดึงจนมือของยูริและแทยอนหลุด เหมือนร่างทั้งร่างกำลังร่วงหล่นลงไป...ในอ้อมแขนของใครคนนึง! ดวงตาที่หลับปี๋ลืมตาขึ้นมองเจ้าของอ้อมกอด...เอ๋ พี่ทงเฮ!
“ พี่ทงเฮ... ”
“ ทำต้องสิก้าดื้อแบบนี้ครับ... ” ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มในตอนนี้กลับเรียบเฉยอย่างไม่เคยเป็น เจสสิก้ารู้สึกอึดอัดเหลือเกินกับสายตา คำพูด และท่าทางแบบนั้น
“ ทำไมต้องทำให้พี่เป็นห่วงด้วยครับ...หรืออยากจะเห็นพี่ขาดใจ ”
“ เปล่านะคะ...สิก้าก็แค่...ขอโทษค่ะ พี่ทงเฮโกรธเหรอคะ... ” ใบหน้าหวานสลดลง
พี่ทงเฮไม่เคยโกรธสิก้าเลยนี่นา...
“ กอดพี่ให้แน่นๆ นะครับ เรามีอะไรต้องคุยกัน...อีกเยอะ ”
ยูริกับแทยอนได้แต่มองเจสสิก้ากับทงเฮหายออกไปจากบริษัท เด็กทั้งสองนั่งมองหน้ากันตาใสอยู่บนบ่ารูปปั้นกันคนละข้างแล้วยังมีหน้ามาตีมือกันอีกอย่างร่าเริง ซีวอนกัดฟันกรอด ส่วนคยูฮยอนมองร่างเล็กด้วยดวงตาวาววับ...เด็กดื้อต้องโดนลงโทษ
“ ยูริ! ” เสียงตะโดนกึกก้องทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงหันไปมองต้นเสียงตื่นๆ ยูริหน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อเห็นซีวอนยืนจ้องมองเธอมาจากด้านล่าง
ตายล่ะ...ซีวอนต้องโกรธมากแน่ๆ เลยที่ฉันไม่รักษา ตะ...แต่ว่า! ฉันไม่ผิดนะ!
แจกันนั่นฉันก็ไม่ผิด!
“ ลงมาเดี๋ยวนี้... ” ซีวอนกดเสียงต่ำลงเรื่อยๆ ยูริจึงรีบลนลานปีนลงมาอย่างว่องไว ดวงตาหลุบต่ำเหมือนเด็กที่โดนจับผิดได้คาหนังคาเขา เหงื่อแตกพลั่กเพราะรู้ดีว่าตัวเองทำผิดถึงในใจจะค้านว่าไม่ผิดก็เถอะ ซีวอนจ้องร่างเพรียวที่ก้มหน้าก้มตาอย่างไม่พอใจ
“ เธอเป็นเด็กเลี้ยงแกะตั้งแต่เมื่อไหร่...สัญญาอะไรไว้ไม่สนใจเลยสินะ ”
แล้วทำไมต้องกดดันด้วยเล่า!
“ โอปป้าอ่า... ”
“ เรียกว่าอะไรนะ! เธอคิดจะยั่วให้ฉันโมโหหรือไง! ”
“ ซีวอน...อย่าดุนักสิ ฉันขอโทษก็ได้นะ ขอโทษนะซีวอน ” หากแต่ซีวอนไม่สนใจท่าทางออดอ้อนหนีความผิดนั่นเลย ถ้าเป็นปกติเขาคงจะยอมรับว่าเขาชอบให้อ้อน แต่เวลาแบบนี้มันคงใช้ไม่ได้ผล! แขนแกร่งโอบเอวบางเข้าหาตัวแล้วพาร่างบางเดินออกไปทันที ยูริเบะปากจะร้องไห้เมื่อซีวอนเจ้าอารมณ์ขนาดนี้ ซีวอนบ้า!
ทีนี้ก็เหลือแค่คนเดียว เด็กน่ารักแต่กลับสร้างปัญหาได้อย่างไม่น่าเชื่อ แทยอนยิ้มเจื่อนๆ ให้คยูฮยอนที่มองมา ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะอ้าแขนรอรับคนตัวเล็กให้กระโดดลงมา เขาจะไม่ทำให้เด็กน้อยตกใจ อย่างน้อยถ้าเขาทำท่าว่าไม่โกรธแทยอนก็จะตายใจ
สุดท้ายก็โดนลงโทษจากคยูฮยอนคนนี้ได้เลย หึ หึ
“ ขอโทษค่ะ... ” แทยอนพูดเสียงเบา เธอคิดง่ายเกินไป...คำขอโทษไม่อาจทำให้หมาป่าหยุดบทลงโทษแสนหอมหวานได้หรอกนะ
“ กระโดดลงมาสิครับแท พี่รอรับแทอยู่ ”
“ จะดีเหรอคะ ” ถ้าเกิดเขาไม่รับเธออย่างที่ปากว่าล่ะ?
“ ไม่เชื่อใจพี่สินะ... ” คยูฮยอนยิ้มเศร้าจนเด็กน้อยต้องลนลานกระโดดลงมาสู้อ้อมแขนแข็งแรง ไม่ต่างอะไรกับเหยื่อที่บินเข้าปากหมาป่าเลยสักนิด...แทยอนยิ้มดีใจที่คยูฮยอนไม่โกรธเธอ แขนเล็กกระชับแน่นอย่างออดอ้อนพร้อมริยยิ้มกว้างน่ารัก ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะจูบขมับเล็กอย่างอ่อนโยน
“ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่โกรธนะครับ...เด็กดื้อ! “
ไม่อยากจะบอกเลย...ตอนนี้พี่ชายคนดีของเจสสิก้าเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ไม่มีพี่ทงเฮที่ยิ้มหวานส่งมาให้ ไม่มีคำพูดหยอกล้อน่ารักๆ ไม่มีแม้กระทั่งบรรยากาศอบอุ่นอย่างที่เคยเป็น มีเพียงทงเฮที่ไม่ยอมพูดอะไรเลย ไม่ยิ้มแย้ม แถมยังยืนกอดอกจ้องมองร่างบางอย่างเย็นชา เจสสิก้ายืนตัวเกร็งแข็งทื่อมือกำชายกระโปรงแน่นจนยับยู่ยี่
กะ...ก็แค่เล่นซนไปตามประสาเด็ก ทำไมพี่ทงเฮถึงได้โกรธขนาดนี้กันเนี่ย
สิก้าไม่เห็นจะเข้าใจเลย
ผ่านไปหลายนาทีตั้งแต่เหยียบเข้ามาภายในห้องทำงานของทงเฮชายหนุ่มยังคงปิดปากเงียบสนิทเหมือนเดิม สายตาหวานเชื่อมกลับไร้ประกายอย่างที่เคยเป็นทำเอาเจสสิก้าอยากจะเบะปากร้องไห้ แต่เวลาแบบนี้ให้ตายยังไงพี่ทงเฮก็คงไม่สนใจเธอหรอก เลยได้แต่ยืนเงียบๆ เจียมเนื้อเจียมตัวอยู่นี่ไง...อึกอัดจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ
“ พี่ทงเฮ... ” เมื่อเจสสิก้าเริ่มทนบรรยากาศกดดันไม่ไหวเธอจึงเอ่ยปากเรียกชายหนุ่มเสียงอ่อย พยายามฉีกยิ้มหวานเอาใจแต่ร่างสูงเพียงแต่มองดูเท่านั้น
“ มีอะไรเหรอครับ... ” ท่าทีห่างเหินทำเอาร่างบางสะอึก
“ โกรธมากเลยเหรอคะ...พี่ทงเฮ ~ สิก้าขอโทษน้า ~ เราดีกันได้มั้ย? ”
“ ... ” ไร้ปฏิกิริยาตอบรับ
“ พี่ทงเฮอ่า สิก้าเสียใจจริงๆ นะคะ พี่ทงเฮ...พี่ทงเฮ... ” เจสสิก้าทำท่าทางน่ารักๆ แอ๊บแบ๊วสุดชีวิตทั้งที่เธอไม่ค่อยชอบทำ ทงเฮมองร่างบางทำแบบนั้นแล้วอยากจะหัวเราะดังๆ ไอ้การทำท่าอ้อนๆ แบ๊วๆ แบบนั้นน่ะมันต้องทำในระยะประชิดตัวไม่ใช่เหรอ? ยืนห่างกันเป็นเมตรมันคงจะได้ผลอยู่หรอกนะ หึ หึ
อยากให้หายจริงก็มาอ้อนใกล้ๆ สิครับ...
เขาไม่ได้แกล้งทำเป็นไม่พอใจแต่มันเป็นอย่างนั้นจริง! มีอย่างที่ไหนกันล่ะไอ้เราก็อุตส่าห์ประคบประหงมมาตั้งนานสุดชีวิตเท่าที่ลีทงเฮคนนี้จะทำได้ เผลอเอามาปล่อยเล่นแป๊บเดียวดันซนจนได้เรื่อง คนอื่นจะมองยังไงบริษัทจะเสื่อมเสียแค่ไหนทงเฮไม่สน สนอย่างเดียวก็ตรงที่คนที่ตัวเองรักไปเล่นอันตรายๆ นั่นแหละ! ในเด็กๆ สามคนนั้นดูก็รู้ว่าเจสสิก้าไม่ทันเพื่อนมากที่สุด ส่วนน้องไอ้ซีวอนยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยให้ตายเหอะ! มันคนละคลาสกับสิก้าของเขาเลย เทียบกันไม่ติด
นี่ถ้าสิก้าเป็นอะไรไปแล้วทงเฮคนนี้ล่ะ...ทงเฮคนนี้จะอยู่ได้จรองๆ น่ะเหรอ?
ถ้าไม่มีสิก้ากับเรือนร่างบอบบางน่าทะนุถนอมให้กอด ไม่มีปากนิ่มให้บดจูบ ไม่มีเสียงแหลมเล็กให้ได้ยิน ไม่มีรอยยิ้มหวานเชื่อมแบบที่เขาชอบ ไม่มีแม้ลมหายใจที่ใช้ร่วมกันล่ะ?
ลี ทงเฮคนนี้ขอตายเลยดีกว่า
เฮ้อออ นี่เขาฟุ้งซ่านขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย บ้าเอ๊ยย
“ ทำแล้วมันทำให้คนอื่นเสียใจแล้วทำทำไมครับ หรือว่าสิก้าไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่นเลย...สิก้าไม่เตยสนใจเลยว่าพี่ห่วงสิก้ามากแค่ไหน ทำไมไม่คิดบ้างล่ะครับว่าถ้าไม่มีสิก้าแล้วพี่จะอยู่ยังไง เราห่างกันไปแล้วสี่ปี...ยังอยากจะให้ห่างกันนานกว่านั้นอีกเหรอ? ”
“ เปล่านะคะ! สิก้าก็แค่อยากจะเล่นกับเพื่อนๆ อยากจะรู้ว่าการเล่นสนุกมันจะดีสักแค่ไหน เพราะสิก้าเป็นลุกคุณหนู สิก้าไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนี้เลยนะ แต่สิก้ายังแคร์พี่ทงเฮ...แคร์พี่ทงเฮคนเดียวเลยจริงๆ นะคะ! ” เจสสิก้าอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่กล้าร้อง ถึงเธอจะมีส่วนผิดแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนี่นา พี่ทงเฮควรจะเข้าใจเธอบ้างสิว่าการที่เติบโตมาโดยไม่มีเพื่อนนั้นมันเหงาแค่ไหน ยูริกับแทยอนสดใสจนเธอแอบอิจฉา
“ อยากให้พี่หายโกรธมั้ยครับ? ” ทงเฮทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ทำงานด้วยท่าทีผ่อนคลายมากกว่าเดิม รอยยิ้มจางๆ เผยออกมาแต่นั่นก็ยังไม่ถึงกับว่าเรียกว่ายิ้ม ร่างบางพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ หลายที
“ มานั่งนี่สิ ” มือหนาตบบนตักแกร่งของตัวเองสองสามที ใบหน้าติดจะหวานกลับมาราบเรียบอีกครั้ง และเจสสิก้าก็ทำตามอย่างว่าง่ายอาจจะเป็นเพราะทงเฮสำคัญกับเธอมากก็ได้...ขาเรียวก้าวว่องไวไปหาร่างสูงก่อนที่ร่างบอบบางในชุดเดรสสีชมพูจะค่อยนั่งลงบนตักแกร่ง ปกติทงเฮจะรีบโอบเอวเธอเอาไว้แต่นี่กลับยังนิ่งเฉยอยู่อีกแน่ะ! เธอย่นจมูกน้อยๆ อย่างขัดใจ แขนเล็กจึงโอบรอบคอของทงเฮเองซะเลย
ถ้าพี่ทงเฮไม่หายโกรธ คอยดูนะ สิก้าทำอะไรได้มากกว่าที่คิด
อย่ามาท้านะ!
“ พี่ทงเฮ สิก้าต้องทำยังไงถึงจะหายโกรธอ่า ”
“ เบื่อเหรอครับ ” คนบ้า! ประชดอยู่ได้
“ ไม่ค่ะ คนหล่อของสิก้าทำหน้าแบบนี้หมดหล่อเลยอ่ะ ว้า ~ ”
“ หึ พี่มันไม่หล่อนี่ครับ แถมแก่กว่าสิก้าตั้งห้าปี ไม่ได้เร้าใจเหมือนกับคนที่อายุเท่ากับสิก้า พี่มันก็แค่คนแก่ที่จ้องจะกินเด็กใช่มะ...อือ ” ปากสวยแสนนุ่มนิ่มที่ทงเฮโปรดปรานประกบกับปากของเขาแล้วงับเบาๆ คอยบดเบียดไปมา ชายหนุ่มแอบยิ้มในใจกับแผนการเล็กน้อยแต่ได้ผลเกินคาด ทุกทีสิก้ามักจะเขินอายเสมอครั้งนี้กลับรุกแบบนี้...น่ารักไปอีกแบบ หึ หึ
“ อืมม สิก้า... ” เจสสิก้าก้มลงประกบปากร่างสูงอีกครั้งหลังจากพักหายใจ ก็จริงอยู่ที่เธอจูบไม่เป็น...จึงได้แค่บดเบียดคลอเคลียริมฝีปากไม่ห่างจากส่วนเดียวของอีกคน บดเบียดซ้ำแล้วซ้ำเล่า คอยคลอเคลียริมฝีปากไม่ห่าง แขนเล็กโอบกระชับร่างสูงแน่นขึ้นไปอีก มือของทงเฮเริ่มจะซุกซนโดยที่ร่างบางแทบจะไม่รับรู้อะไรนอกจากการจูบทงเฮ มือหนาวางบนสะโพกกลมมนแล้วลูบไล้แผ่วเบา ใบหน้าหวานของชายหนุ่มแหงนขึ้นนิดๆ เพื่อให้เจสสิก้ามอบรสจูบนุ่มละมุนได้มากขึ้น
เขาจะต้องกอบโกยความหวานละมุนให้มากที่สุด...
“ สิก้า...สิก้า... ” ทงเฮถูกปรนเปรอด้วยสัมผัสไร้เดียงสาจนสติล่องลอย ปากร้องเรียกชื่อร่างบางตรงหน้าซ้ำๆ แต่อยู่ๆ เจสสิก้าก็ลุกพรวดขึ้นจากตักแกร่งทำให้ทงเฮขัดใจเล็กน้อยก่อนจะกลับมาทำตาหวานเยิ้มเหมือนเดิมเมื่อร่างบางขึ้นคร่อมนั่งบนตักของเขาอีกหน คราวนี้ทงเฮไม่ปล่อยให้ของหวานหลุดลอยอีก...ทันทีที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มประกบลงมาอีกครั้งชายหนุ่มก็จัดการบ็อกต้นคอเพรียวระหงส์ปรับองศารับรสจูบที่แท้จริง ลิ้นร้อนแสนซุกซนบังคับให้ริมฝีปากนุ่มเผยอเล็กน้อยก่อนจะแทรกเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานหอมอย่างชำนาญ เขาพอใจมากเหลือเกินกับรสจูบครั้งนี้ ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กไม่ประสาดูดดุนอย่างอ่อนโยน เจสสิก้าแทบจะละลายคาอกแกร่งอยู่รอมร่อ...อย่างน้อยเธอก็ยอมถ้าทงเฮจะหายโกรธและพอใจล่ะก็ มือหนาลูบไล้ต้นขาสวยอย่างเคลิบคเลิ้ม พอร่างสูงละริมฝีปากออกให้หายใจร่างบางก็เอาใจต่อด้วยการงับหูของทงเฮเบาๆ
อ่า...ทำแบบนี้แล้วชักอยากจะทำมากกว่านี้ซะแล้วสิครับ
จุดอ่อนไหวของทุกคนมีอยู่ไม่กี่ที่และหนึ่งในนั้นคือหุนี่แหละ ทงเฮเคยฟันสาวมาก็เยอะแยะและมักจะทำให้พวกเธออ่นระทวยด้วยการขบกัดหูเบาๆ เนี่ยแหละ ไม่เคยคิดเลยว่าพอมาเจอเองแบบนี้แล้วจะรู้สึกหวาบหวามขนาดนี้
“ หายโกรธสิก้ารึยังคะ ” เธอทำอะไรลงไปกันนะ! มารู้ตัวตอนนี้มันก็สายไปซแล้วล่ะเจสสิก้า! อ๊ายยยย ใบหน้าหวานแดงแปร๊ดเมื่อเจอสายตาหวานๆ เข้าไป ยิ่งแดงไปใหญ่เมื่อรู้สึกถึงมือร้อนลากไล้ผ่านต้นขาไปมา
“ หายจนไม่คิดว่าชาตินี้จะโกรธได้แล้วล่ะครับ ”
“ โอ๊ยๆๆ ซีวอนบ้า! ทำไมต้องบีบข้อมือยูลด้วยล่ะ! มันเจ็บนะ! ” ยูริโวยวายมาตลอดจนกระทั่งถึงคอนโดของซีวอนนี่ล่ะ โดนยัดใส่รถมาไม่พอยังต้องมารับอารมณ์รุนแรงของซีวอนอีก ป่านนี้ข้อมือของเธอกระดูกคงจะร้าวแล้วล่ะมั้ง ชิส์ ซีวอนตวัดสายตาวาววับเหมือนสิงโตพิโรธส่งมาให้พร้อมกับออกแรงลากร่างเพรียวอีก
“ ปล่อยนะ! ยูลจะกลับบ้านแล้ว ยูลไม่อยู่กับคนใจร้ายบ้าเลือดแบบซีวอนหรอก! ”
“ งั้นเหรอ! ใช่สินะ ฉันมันบ้าเลือด ไม่มีความอ่อนโยน แถมยังใจร้ายกับเธออีก หัดดูตัวเองซะบ้างเถอะว่าเพราะอะไรถึงทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ยัยเด็กเลี้ยงแกะเอ๊ย!!! ”
“ ขอโทษก็ได้ ยูลขอโทษก็ได้! ” ซีวอนกัดฟันกรอด นอกจะสร้างปัญหาแล้วยูริกลับไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปเลยแม้แต่น้อย คำขอโทษพูดออกมาง่ายๆ ไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูดแล้วมันจะมีความหมายอะไลล่ะจริงมั้ย? เอสเจกรุ๊ปเป็นบริษัทที่เขาภาคภูมิใจมากเพราะสร้างมากับมือ แต่นี่! ดูสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น! ยูริทำลายภาพพจน์ของเอสเจกรุ๊ปไปไม่น้อยเลย!
นิสัยไม่ดี ไม่น่ารัก น่าจับมาตีให้ตาย! นี่คือสิ่งที่เขาคิด
“ ขอโทษ! ขอโทษทั้งที่เธอไม่รู้สึกสำนึกผิดน่ะเหรอ เก็บไปเถอะ! ฉันไม่ต้องการคำพูดที่เป็นแค่ลมปากหรอกนะควอนยูริ! ” ออกแรงกระชากแขนบอบบางจนร่างเพรียวเซถลาไปตามแรง ผิวสีน้ำผึ้งขึ้นสีแดงช้ำน่ากลัวบ่งบอกว่าซีวอนรุนแรงแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าเธอทำผิดมากมายขนาดนั้นหรือไง?
“ แล้วจะให้ทำยังไงเล่า! นู่นก็ไม่เอานี่ก็ไม่เอา ยูลก็ไม่เข้าใจซีวอนเหมือนกันน่ะแหละ!! ”
“ เงียบเดี่ยวนี้นะ! อย่ามาเถียงฉันทั้งที่เธอผิด...เราต้องเคลียร์กันยาว ” กดเสียงลงต่ำอย่างข่มขู่โดยไม่รู้ว่ายิ่งขู่ก็ยิ่งทำให้ยูริพยศหนัก นิสัยไม่ยอมใครแถมยังดื้อด้านเป็นที่หนึ่งพอมาเจอแบบซีวอนเข้าทุกอย่างมันยิ่งแย่ลง ชายหนุ่มรูดคีย์การ์ดเปิดประตูห้อง ยูริจึงอาศัยจังหวะนี้สะบัดแขนออกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำปิดล็อกประตูทันที ซีวอนตะโกนอย่างหัวเสีย
“ ยูล!! ออกมาจากในนั้นเดี๋ยวนี้! ทำผิดแล้วคิดจะหนีงั้นเหรอ เธอเคยรับผิดชอบการกระทำของตัวเองบ้างมั้ยฮะ!! ออกมากสิวะ! ”
ปังๆๆๆๆ
“ อย่าให้ฉันเข้าไปได้นะ อย่าหวังเลยว่าเธอจะหนีได้อีก!!! ” ซีวอนทุบประตูอย่างบ้าคลั่งและรุนแรงซะจนคนที่อยู่ข้างในอดกลัวไม่ได้ ยูริจ้องประตูหวั่นๆ เธอไม่รู้เลยว่าเวลาโกรธหรือโมโหพี่ชายที่ดีคนหนึ่งจะกลายเป็นเหมือนคนบ้าคลั่งแบบนี้ ไม่เอานะ...แล้วใครจะมาช่วยเธอได้ล่ะเนี่ย
ผ่านไปราวๆ ยี่สิบนาทีเสียงทุบประตูกับเสียงตะโกนของซีวอนก็หายไปแล้ว ยูรินั่งมองประตูอย่างชั่งใจ เธอนั่งแช่ในห้องน้ำเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้ว ซีวอนไปไหน? บางทีเขาอาจจะสงบลงแล้วก็ได้นะ...แค่บางที
ร่างเพรียวค่อยๆ เปิดประตูออกระแวดระวัง เพียงเท่านั้นแหละ...ร่างสูงใหญ่ของซีวอนก็พุ่งเข้ามาในห้องน้ำทันที ดันร่างเพรียวของยัยเด็กลิงจอมป่วนติดกำแพงดังอั้ก ยูริถลึงตามองร่างสูงอย่างไม่พอใจ มือทั้งสองข้างถูกล็อกแน่นติดกับฝาผนังชื้นแฉะ
“ ฉันเจ็บนะคนบ้า! ปล่อยฉัน! ”
“ เจ็บจะได้จำยังไงล่ะ ฉันบอกแล้วนี่ว่าอย่าให้เจ็บได้...เธอพลาดเอง! ” รอยยิ้มร้ายถูกส่งมาให้คนที่เสียเปรียบ ยูริได้แต่เม้มปากแน่น
ฉันล่ะอยากจะตั๊นหน้าหล่อๆ นี่สักหมัด! แลกกับเจ็บตัวฉันก็ยอม!
ถ้าไม่ได้ต่อยหน้าซีวอนก็อย่ามาเรียกว่ายูริ!!
“ จะทำอะไรน่ะ! ” ยูริร้องเสียงหลงเมื่อถูกอุ้มจนตัวลอย ยัยเด็กลิงดิ้นพล่านอย่างไม่กลัวตกเมื่อซีวอนเดินไม่หยุดอยู่ตรงอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่มีน้ำใสแจ๋วเต็มอ่าง! เสียงกรีดร้องของยูริยิ่งทำให้ซีวอนพึงพอใจ มือเรียวฟาดลงบนหลังแกร่งหลายทีจนมือตัวเองชาไปหมด
เหอะ ลิงกลัวน้ำเหมือนหมาเลยเนอะ
“ อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!! ”
“ ต่อไปนี้ฉันจะลงโทษเธอให้หลาบจำ! ”
“ ม่ายยยยยยย ”
ตู้มมมมม!!!
ร่างเพรียวลอยละลิ่วไปตกลงในอ่างอาบน้ำจนน้ำกระฉอกออกมาเลอะพิ้นไปหมด ยูริโผล่หน้าขึ้นมาหายใจเอาอากาศ ไม่ทันไรซีวอนก็ก้าวลงมาในอ่างเดียวกันก่อนจะกอดรัดร่างเพรียวอ้อนแอ้นจนต้องสำลักน้ำไปอีกรอบ
“ แค่กๆๆ ปละ...ปล่อย! แค่กๆๆ ” อ่างอาบน้ำมีขนาดใหญ่พอที่คนตัวโตอย่างซีวอนจะนอนกางแขนขาได้สบาย มือหนาเปิดก๊อกน้ำทิ้งเอาไว้กันน้ำกระฉอกออกหมดอ่างจากการดิ้นตะเกียกตะกายของยัยเด็กลิง วันนี้เขาจะเคลียร์มันในนี้แหละ!
ซีวอนพลิกตัวคร่อมยูริออกแรงกดร่างที่ดิ้นขลุกขลักให้จมลงไปในน้ำ มือหนากดหัวไหล่บางเอาไว้แน่นก่อนจะทิ้งตัวลงทับร่างเพรียวจนร่างทั้งร่างของตัวเองจมอยู่ใต้น้ำเช่นเดียวกัน สองร่างกอดกันแน่นใต้น้ำในอ่าง...แต่มันไม่โรแมนติกเอาซะเลย!
ฉันกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย! ซีวอนจะฆ่าฉันอยู่แล้ว ช่วยด้วย!!
ในขณะที่ยูริกำลังจะขาดอากาศหายใจตายก่อนนั้น ดวงตาคมสวยเบิกโพลงในน้ำ ใบหน้าหล่อเหลาของซีวอนที่อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ ยิ่งอยู่ในน้ำใบหน้านั้นก็ยิ่งดูมีมิติหล่อขึ้นอีกเป็นกอง ไม่ใช่ตอนนี้! ตอนนี้เธอกำลังจะตายต่างหากล่ะ
ซีวอนเห็นสีหน้าทรมานของคนใต้ร่างจึงก้มประกบริมฝีปากแบ่งปันอากาศหายใจให้ ซึ่งยัยเด็กลิงก็รีบอ้าปากรับแต่โดยดีไม่มีการขัดขืน นอกเหนือจากนั้นลิ้นหนายังรุกล้ำอีกด้วย! ยูริอยากจะตะโกนด่าให้สะใจแต่ก็ทำไม่ได้ การที่ซีวอนจูบแบบนี้มันก็เหมือนกับการแย่งอากาศหายใจของเธอน่ะสิ!
ซ่า!
ทั้งซีวอนกับยูริโผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำแล้วสูดอากาศหายใจเข้าปอด แต่แค่นี้มันยังไม่สมใจซีวอนหรอกนะ...ร่างสูงกระโจนเข้าใส่ยัยเด็กลิงจนยัยเด็กลิงต้องอ้าปากค้างตกใจกับความรวดเร็วของชายหนุ่ม ซีวอนเอนตัวพิงขอบอ่างโดยมีร่างเพรียวสมส่วนนอนทับลงมา แขนแข็งแรงโอบเอวบางแนบแน่นซะจนหายใจไม่ออก
“ ย๊า!!! หยุดเล่นบ้าๆ แบบนี้ได้แล้วนะซีวอน! ฉันหายใจไม่ออก! ”
“ หึ หึ น่าสนุกดีออก ฉันกับเธอยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้ด้วยกันเลยนะว่ามั้ย ”
“ ฉันไม่อยากเล่นแบบนี้สักหน่อย! ”
“ ไถ่โทษของเธอซะ... ”
“ อะไร! ” ยูริขมวดคิ้วเป็นปม ให้ตายเถอะ! ซีวอนเจ้าเล่ห์เป็นบ้าเลย
“ ฉันอยากกอดเธอ ”
“ ฝันไปเหอะ!! ” ยูริรีบลุกวิ่งออกจากอ่างอาบน้ำแต่กลับถูกซีวอนใช้แขนเพียงข้างเดียววาดโอบรอบเอว ซีวอนเดินออกจากห้องน้ำทั้งที่เขาสองคนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำจนเลอะพื้นไปหมด ซีวอนทิ้งร่างเพรียวลงบนเตียงก่อนจะคร่อมทับลงไปอีกที จัดการจูบแบบดีฟคิสอย่างชำนาญ สองลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดกันอย่างร้อนแรงแทบจะทำให้ยูริเบลอคิดอะไรไม่ออกได้แต่ตอบสนองสิ่งที่ซีวอนปรนเปรอให้อย่างเดียว ถึงอย่างนั้น...สำหรับซีวอนแล้วมันสร้างความพอใจให้มากอยู่ดี
เขากำลังหลงทุกอย่างที่เป็นยัยเด็กลิงเข้าซะแล้ว ทุกอย่างถึงได้ดูหอมหวาน
สองร่างที่เปียกโชกนัวเนียกันอยู่บนเตียงนุ่มของชายหนุ่ม ซีวอนฝากรอยรักสีแดงแต้มไปทั่วผิวสีน้ำผึ้งสวยๆ กดจูบย้ำๆ บริเวณซอกคอจนกลายเป็นสีแดงราวกับโดนสีแดงสาด รอบมากมายที่ชายหนุ่มฝากเอาไว้คงทำให้ยูริออกไปไหยไม่ได้เป็นอาทิตย์แน่ๆ
กว่าจะรู้ตัวซีวอนก็เปลือยท่อนบนโชว์กล้ามเนื้อสวยงามอีกทั้งยังไม่ยอมหยุดบดเบียดร่างเพรียว เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ถูกพี่เลี้ยงตัวดีปลดกระดุมออกจนเห็นเสื้อกล้ามสีขาวด้านใน ยูริเบิกตากว้างก่อนจะเริ่มดิ้น
“ หืมม มีอะไรอีกล่ะ ” ชัดเลย! นะ...นี่เธอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของร่างสูงเหรอเนี่ย อ๊ากกก ซีวอนเงยหน้าจากซอกคอหอมกรุ่นอย่างขัดอกขัดใจก่อนจะก้มทำรอยรักอีกถ้าไม่ติดตรงที่ว่ายูริไม่ยอมโอนอ่อนตามน่ะสิ
“ ซีวอน...ต้องเข้าประชุมแล้ว ดูนาฬิกาดิ! ”
“ ต่ออีกหน่อยน่า ”
“ เป็นผีดิบหรือไง ออกไปจากคอฉันเลยนะ! อ๊ากกกก ”
ประธานซะอย่าง...ไปสายแล้วจะทำไม?
ไร้เดียงสา...ไม่ทันคน...หรือว่า...ซื่อบื้อกันแน่?
เด็กน้อยร่างเล็กผิวขาวจัดไม่ต่างกับร่างสูงที่เดินโอบเอวซะแนบสนิทจนใครๆ ต่างพากันซุบซิบนินทา...ตกลงใช่พี่น้องกันจริงหรือเปล่า? ไม่ใช่เรื่องที่คยูฮยอนจะต้องสนใจมากมายนักเพราะแค่เขาสั่งพวกนี้ก็ถูกเด้งไปอย่างไม่มีวันกลับ ตระกูลโจวซะอย่าง...
ตอนนี้แค่สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ร่างนุ่มนิ่มส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปตามลมที่พัดเอื่อยๆ
แหม...อย่างกับว่าจะแกล้งยั่วเย้าร่างสูงให้เตลิดงั้นแหละ
ตอนแรกเห็นพวกพี่ชายของเพื่อนทั้งสองโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนั้นแทยอนก็เกิดกลัวขึ้นมาจับใจ ถึงพี่คยูฮยอนจะดีกับเธอขนาดไหนก็ใช่ว่าจะแสนดีตลอดเวลานี่ แถมบวกกับหน้าตาหล่อเหลาแต่ดูร้ายกาจเหมือนหมาป่าตัวร้ายทำให้ลมหายใจติดขัดไปหมด...เพียงเพราะสบตา
คิมแทยอน...เด็กน้อยแสนน่ารักที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองได้ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ไม่เลย ~ ใบหน้าขาวใสมีรอยยิ้มร่าเริงไม่จางหาย เสียงนุ่มๆ ฮัมเพลงในลำคอฟังดูเพราะจับใจ
โล่งใจไปทีเนอะ ดีนะที่พี่คยูไม่โกรธแท...ถ้าโกรธแล้วจะง้อยังไงล่ะน้า ~
“ อารมณ์ดีจังนะครับ... ” สายตาคมเหลือบมองร่างเล็กข้างกายแล้วแสยะยิ้ม
“ ก็พี่คยูไม่โกรธแท ไม่ทำท่าโมโหเหมือนพี่ซีวอน ไม่นิ่งเหมือนพี่ทงเฮ พี่คยูก็ยังเป็นพี่คยูคนเดิม แทสัญญาเลยนะคะว่าจะไม่ดื้ออีกแล้ว แทจะเป็นเด็กดี ”
“ เหรอครับ หึ หึ ถ้าดื้อแล้วจะโดนอะไรรู้มั้ย? ”
“ อืมม ไม่รู้สิคะ ม๊าฟานี่ไม่เคยตีแท ” ส่ายหัวไปมาน้อยๆ ด้วยรอยยิ้มสดใส คยูฮยอนแสยะยิ้มร้ายกว่าเดิม พอมองสบตาดวงตากลมโตใสแจ๋วเหมือนลูกหมาแทนที่จะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำกลับกลายเป็นว่าความใสซื่อนั้นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบ
ถ้าปล่อยให้เหยื่อหลุดมือก็ไม่ใช่โจวคยูฮยอนน่ะสิ จริงมั้ย?
สำหรับมื้อเที่ยงของวันนี้ค่อนข้างแปลกสำหรับชายหนุ่มนิดหน่อย เพราะปกติเขาจะชอบไปทานอาหารที่ภัตตาคารเสียมากกว่า ที่คฤหาสถ์ก็มีแต่รสมือเดิมๆ ซ้ำซากน่าเบื่อในความคิดของหมาป่าผู้รักความท้าทายและแปลกใหม่ แต่เพราะแผนการเล็กๆ น้อยๆ ที่เตรียมไว้เขาจึงขับรถพาคนตัวเล็กมากินมื้อกลางวันที่คฤหาสถ์ และคงมีของหวานตบท้าย...สำหรับคยูฮยอน
แม่บ้านพากันเดินเลิ่กลั่กออกมาต้อนรับ ปกติคุณชายโจวเคยกลับมากินข้าวที่นี่ซะที่ไหนกันล่ะ เรียกได้ว่าไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยสักครั้ง ทำไม๊ทำไมครั้งนี้เหมือนฝนจะตกฟ้าจะผ่าอย่างไงอย่างงั้น ทุกสายตาจ้องมองเด็กน้อยยืนยิ้มแฉ่ง
นี่สินะ...
ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณชายโจวจะมาชอบเด็กซื่อๆ แบบนี้
“ ไปเตรียมอาหารที่อร่อยและดีที่สุดขึ้นไปให้ฉันข้างบนห้อง เร็วด้วยล่ะ ” ตวัดสายตาร้ายกาจมามองแม่บ้านจนต้องหลบตาวูบกันเป็นแถว ร่างสูงโอบเอวแทยอนแล้วจับผมทัดหูให้ ร่างสองร่างก้าวขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอน
แล้ว...ห้องนอนใครล่ะ?
“ พี่คยู... ”
“ หืม? ”
“ ทำไมเราต้องมากินข้าวในห้องนอนด้วยคะ แทว่า...แทกลับไปห้องตัวเองดีกว่า ” บรรยากาศชักจะเริ่มไม่ปลอดภัยยังไงชอบกลแล้วล่ะสิ แทยอนยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องของพี่ชายตัวร้ายตากลมเริ่มจะหลุกหลิกไปมา ขาเล็กทำท่าจะเดินหนีออกจากห้องจนคยูฮยอนต้องรีบคว้า
“ อย่าไปนะครับ...นะแท อยู่กับพี่ก่อนสิ ” ดวงตาคมกริบเว้าวอนและดูเหมือนต้องการอะไรบางอย่าง แทยอนเอียงคอมองใบหน้าหล่อร้ายก่อนจะยิ้มบางๆ
“ พี่คยูไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ”
“ แท...ก็ได้ครับ พี่จะไม่ตื้อแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะเด็กดี ” เกิดเป็นคนดีขึ้นมาอะไรตอนนี้...คำตอบคือไม่เลย คยูฮยอนไม่เคยแม้แต่จะคิดทำตัวเป็นสุภาพบุรุษแสนดีนั่นหรอก ก็แค่มีอะไรเล็กน้อยเองน่ะ ร่างเล็กสวมกอดหมาป่าตัวโตอย่างรวดเร็วแล้วผละออกโบกมือลาเข้าห้อง คยูฮยอนแกล้งปิดประตูลง
คิดจะหนีเหรอครับเด็กน้อย หึ! เร็วไปอีกสิบปีเลยล่ะ...หมาป่าไม่เคยตะครุบเหยื่อพลาด
เอ...ลงโทษหนักๆ เลยดีมั้ย?
ร่างสูงเอียงคอมองพื้นเหมือนกำลังพิจารณาอะไรสักอย่าง ฉับพลันรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฎออกมา รอยยิ้มที่ชวนเสียววาบไปทั้งตัว ก่อนที่หมาป่าจะแกล้งทิ้งร่างลงพื้นอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงสนั่นมากพอที่จะทำให้คนข้างนอกได้ยินชัดแจ๋ว
ตุ้บ!
“ อ๊ะ ” แทยอนสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรตก ไม่สิ เหมือนมีคนล้มมากกว่า คนตัวเล็กจับลูกบิดประตูค้างไว้ หรือว่าเธอควรจะเข้าไปดูสักหน่อยเพื่อว่าจะเกิดอะไรขึ้น? แต่ว่า...พี่คยูฮยอนก็ดูแข็งแรงดีอยู่นี่นา
ไปดูสักหน่อยดีมั้ยนะ...
“ พี่คยู...พี่คยู! ชะ...อ๊ะ! เป็นอะไรมากมั้ยคะ ” ร่างสูงนอนนิ่งอยู่บนพื้นดีๆ พอเธอเข้าไปประคองปุ๊บก็ลืมตาโพลงทันทีแถมแขนยาวยังมาเกาะเกี่ยวเอวบางไม่ยอมปล่อย ใบหน้าหล่อร้ายยิ้มหวานแล้วซุกหน้าสูดกลิ่นหอมเต็มปอด
“ ไม่ แทอยู่กับพี่นะคนดี นะครับ ”
“ พี่คยูแกล้งล้มเหรอคะ? ไม่ใช่ล้มจริงๆ หรอกใช่มั้ยคะ? ”
“ ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้แล้วแทจะเข้ามาหาพี่เหรอ อืมม เด็กดีครับ อยู่กับพี่หน่อยเถอะน่า เดี๋ยวพี่ก็จะต้องกลับไปประชุมมันเหนื่อยมากเลยนะ อย่างน้อยพี่ก็อยากอยู่กับแทนะครับ ” คยูฮยอนลุกขึ้นโฉบร่างเล็กไปนั่งที่เตียงกว้างเนียนๆ ร่างสูงเดินไปล็อคประตูโดยไม่ให้คนตัวเล็กสังเกต
“ ไม่ต้องเอาอาหารขึ้นมาแล้ว จัดวางบนโต๊ะอาหารนั่นแหละ ”
อ่า อันที่จริงเขาก็หิวเหมือนกัน งั้นก็ทั้งลงโทษทั้งกินไปด้วยกันเลยละกัน
อาหารมื้อนี้คงจะอร่อยถูกปากเป็นแน่
“ แทครับ ดื่มน้ำก่อนมั้ย? ขาดน้ำมากๆ มันไม่ดีแต่ผิวสวยๆ นะครับ ”
“ เหรอคะ แต่แทอยากกินนมมากกว่า ” ยิ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แต่สมองของหมาป่าเจ้าเล่ห์กลับคิดไปไกลมากแล้ว ไกลชนิดที่ว่าตามยังไงก็ตามไม่ทัน แทยอนมองตามร่างสูงโปร่งอย่างชื่นชมในความสง่าและเท่บาดตาบาดใจ ในมือใหญ่มีแก้วนมติดมาด้วย คยูฮยอนยื่นแก้วน้ำใบโตให้ร่างเล็ก
“ พี่คยูไม่ดื่มด้วยกันเหรอคะ ม๊าฟานี่บอกว่าดื่มนมสดมีประโยชน์นะคะ ”
“ ก็ว่าจะกินอยู่น่ะครับ... ”
อย่าเป็นห่วงหมาป่าให้มากนักเลย เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะเด็กน้อย
ฟึ่บบ
ซ่า!
แก้วนมใบโตถูกมือใหญ่ฉวยไปอย่างรวดเร็วและมันจะไม่น่าตกใจเลยสักนิดถ้าคยูฮยอนไม่ราดนมสาร่างกายขาวจัดของแทยอน! ผลคือร่างเล็กเปียกโชกไปทั้งร่างด้วยนมสด ริมฝีปากกระตุกยิ้มแลบลิ้นเลียปากตัวเองช้าๆ ตาคมจ้องร่างตรงหน้าราวกับมองของกิน...
ของกิน? ก็ต้องโดนกินใช่มั้ย?
“ พี่คยูทำอะไรน่ะ! ” ร่างเล็กถูกร่างกายใหญ่โถมทับลงบนเตียงกว้าง ความรู้สึกเหนียวตัวทำให้เธออยากจะอาบน้ำเต็มทน คยูฮยอนจ้องมองคนใต้ร่างเหมือนอ่านความคิดออก ลมหายใจร้อนเป่ารดข้างหูเล็ก
“ เดี๋ยวพี่ช่วยทำความสะอาดนะครับ ” งับหูคนตัวเล็กอย่างยั่วเย้า คยูฮยอนไม่คิดที่จะกินนมแต่ว่ามันมาอยู่บนตัวของเหยื่อแบบนี้ก็น่าสนใจไม่น้อย ริมฝีปากร้อนค่อยๆ จูบซับนมที่เปรอะบนร่างกายขาว รสชาติจืดของนมทำให้รู้ว่าอะไรกันแน่ที่หวาน...แทยอนจับแขนแกร่งแน่นร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด ริมฝีปากร้อนไล้ไปตามร่างกายยิ่งทำให้ปั่นป่วนแปลกๆ ลิ้นร้อนดูดดึงผิวเนื้ออย่างอ่อนโยนเกิดรอยแดงจางๆ ประปราย สายตาคมเลื่อนมาจ้องปากอิ่ม
“ จูบแรก...พี่ขอนะแท ”
“ พี่คยู...อื้อ ~ ” ประกบปากลงมาอย่างแผ่วเบาแต่กลับร้อนแรงไม่น่าเชื่อ แทยอนดิ้นขลุกขลักเล็กน้อยใต้ร่างกายแกร่งจนคยูฮยอนต้องลูบหลังเล็กเป็นเชิงปลอบประโลม รสชาตินมแบบที่แทยอนโปรดปรานช่วยให้ปากอิ่มเผยอออกคล้ายกับยอมรับสิ่งแปลกปลอม หมาป่าเจ้าเล่ห์ไม่รอช้าให้เสียเวลาไปมากกว่านี้จึงส่งลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กอย่างชำนาญ ครั้งแล้วครั้งเล่า...จนนมแทบจะซึมหายไปกับผิวเนื้อยู่แล้ว ปากอิ่มที่บวมเจ่อยิ่งยั่วยวนให้ก้มลงลิ้มลอง
ชายหนุ่มเบียดชิดกับร่างเล็กอีกหน่อย วันนี้เขาเพิ่งรู้ว่ากลิ่นนมมันน่าหลงใหลขนาดนี้เชียวเหรอ? นมจืดๆ ที่ไม่เคยคิดจะเหลียวมองกลับหอมหวานจนคยูฮยอนแทบจะฝังร่างกดคนตัวเล็ก ริมฝีปากแสนซุกซนยังจูบตรงนั้นตรงนี้ไปทั่ว แทยอนปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะดันคยูฮยอนออกตื่นๆ
อ๊ากกก สะ...เสื้อของแท! เกือบจะหลุดออกอยู่แล้วเชียว!
พี่คยูบ้าๆๆๆ
“ พี่คยู...ทำอะไรกับแท รู้สึกแปลกจังเลยค่ะ ”
“ แสดงความรักครับ...รู้สึกแปลกเหรอ เดี๋ยวพี่ช่วยทำให้หายเอามั้ย ” นี่เป็นครั้งแรกที่แทยอนรู้สึกไม่อยากอยู่ใกล้คนตัวสูงเลย ใบหน้าน่ารักส่ายหน้าไปมาจนผมกระจายแล้วกระโดดผลุงลงจากเตียง
“ ไม่เอาค่ะ! แทไปอาบน้ำก่อนนะ แล้ว...แล้วเจอกันค่ะ ตั้งใจทำงานนี่คะพี่คยู ”
ปัง!
คยูฮยอนยิ้มชอบใจแล้วลิ้นไล้เลียปากตัวเองเพื่อเก็บรสชาติที่เหลือ ถึงจะไม่ได้กินทั้งตัวขอแค่ลิ้มรสก็โอเคแล้ว อืม...อร่อยแบบนี้คงจะหนีไม่พ้นแน่นอน
หนีให้ได้ตลอดเถอะแทยอน
TBC.100%
Talk :
ประกาศ! สิ้นเดือนนี้แม่ไรต์เตอร์จะตัดเน็ตของเค้าอ่าาา TTOTT
ไม่นะ ม่ายยยยย ไรต์เตอร์ต้องทำงานบ้านอย่างเนี้ยบแลก
อาจจะอัพล่าช้าไปเป็นเดือนเลยก็ได้ เฮ้อออ อย่าเลืมกันนะทุกคน T^T
ระหว่างนี้ที่ยังไม่โดนตัดเน็ตจะพยายามอัพให้อ่านกันค่ะ สัญญานะ ห้ามลืมไรต์เตอร์นะ!
ทุกคนอาจจะผิดหวังที่คยูแทมันไม่สะใจเท่าคู่อื่น >O<
ไม่อยากให้แทโดนมากเกินไป คึ คึ
ความคิดเห็น