คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SF Special : R e d R i d i n g H o o d 1
SF special...
Little Red Riding Hood ( KyuTae Ver. )
Part 1
100%
กาลครั้งหนึ่งนานมากแล้ว ~
เช้าแสนสดใสวันหนึ่งในหมู่บ้านที่ซึ่งเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข เป็นเช้าปกติที่ชาวบ้านมักจะเป็นหนูน้อยหมวกแดง ‘ แทงกู ’ จนชินตา แม่หนูน้อยคนนี้ชอบสีแดงม้ากกกกมากกก จริงสิ! ล่าสุดคุณยายที่รักของเธอได้ทำเสื้อคลุมมีฮู้ดสีแดงเป็นของขวัญวันเกิดให้หนูน้อยหมวกแดงด้วยล่ะ
เอ...ป่านนี้คุณยายจะเป็นยังไงบ้าน้า ~
“ แทงกู! คุณยายไม่สบายอยู่ที่บ้านในป่าลึกคนเดียว พอดีว่าออมม่าไม่ว่างน่ะจ้ะ ลูกช่วยเอาของฝากพวกนี้ไปเยี่ยมคุณยายหน่อยสิจ้ะ ” เอ๊ะ! ข่าวร้ายงั้นเหรอ ทำไมคุณยายถึงป่วยได้ล่ะ แต่เธอก็เป็นลูกที่ดีพอจะรู้ว่าช่วงนี้ออมม่ากับอัปป้าของเธอวุ่นวายแค่ไหน หน้าที่นี้คงตกเป็นของเธออย่างเลี่ยงไม่ได้
โธ่...ขาฉันก็สั้น สายตาก็แย่ วิ่งช้าอย่างกับเต่าคลาน ในป่ามันอันตรายจะตาย
“ วันนี้เลยเหรอคะออมม่า หนูไม่อยากเดินป่าคนเดียวนี่คะ ” ออดอ้อนเข้าไว้แทงกู ออมม่าจะปล่อยให้ลูกคนเดียวอย่างเธอเดินเข้าป่าลึกเองไม่ได้นะ แบบนี้มันไม่ถูก!
“ วันนี้เลยจ้ะ รีบๆ ไปเตรียมตัวแล้วก็รีบๆ ออกจากบ้านไปได้แล้ว นี่จ้ะ ของฝากของคุณยาย อย่าลืมให้คุณยายทานยาด้วยนะ ” ออมม่ายังคงยืนยันคำเดิมให้หัวใจดวงน้อยห่อเหี่ยว หนูน้อยหมวกแดงแก้มพองลม ก่อนที่ออมม่าจะยัดตะกร้าใส่มือเธออย่างรวดเร็ว
“ ในป่าลึกมันอันตรายไม่ใช่เหรอคะ มีสัตว์ร้ายด้วยไม่ใช่เหรอ แล้วแบบนี้ทำไมให้หนูไปคนเดียวล่ะ ออมม่าอ่า ~ หนูลูกของออมม่าทั้งคนนะ ”
“ ก็เพราะมันอันตรายน่ะสิออมม่าถึงจะบอกหนูว่าอย่าออกนอกเส้นทางเดินป่านะจ้ะ ถนนมีก็เดินๆ ไปตามนั้นแหละ อย่าเถลไถล อย่าคุยกับคนแปลกหน้าด้วยนะจ้ะ! ออมม่าได้ยินมาว่าในป่ามีหมาป่าด้วย แต่ถ้าลูกทำตามที่แม่บอกหนูก็จะไม่หลงแถมไม่เจอหมาป่า โอเคมั้ยจ้ะ ”
อ้าว! มีหมาป่าก็ไม่บอก แล้วแบบนี้คุณยายจะไม่ถูกมันงาบไปกินก่อนรึไง
แก่แล้วยังจะย้ายไปอยู่คนเดียวในป่าลึกอีก คุณยายนะคุณยาย
“ แต่ว่า... ”
“ โอ๊ะ! นี่จะสายอยู่แล้วนะ มัวแต่ชักช้าเดี๋ยวก็กลับบ้านมืดค่ำหรอก ไปไป๊ รีบไปรีบกลับนะจ้ะแทงกู ไปสิจ้ะ! ” ว่าแล้วร่างเล็กๆ ของเธอก็ถูกออมม่าผลักออกมาจากในบ้านให้ไปนอนคลุกฝุ่นเล่นรับแสงแดด หนูน้อยหมวกแดงเคาะประตูประท้วงแต่คนเป็นแม่กลับโผล่หน้าออกมาจากประตูหน้าต่างตรงระเบียงชั้นสอง
“ แทงกูอ่า <3 แม่รักหนูนะจ้ะ ”
“ หนูไม่เชื่อ! แย้กกกกกกก!!! ” สุดท้ายก็ได้แต่เตะพื้นหญ้าระบายอารมณ์กรุ่นโกรธ หนูน้อยหมวกแดงเดินกระทืบเท้าออกจากรั้วบ้านตัวเอง แต่อะไรบางอย่างก็ดลใจทำให้เธอหันกลับไปมองที่หน้าต่างอีกครั้ง
ฮะ...เฮ้ยยยยย!!! O[]O
สิ่งที่เห็นทำเอาแทบจะกรีดร้องให้ก้องโลก! อัปป้ากับออมม่าของเธอกำลังกอดจูบกันไม่อายฟ้าดิน เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังเล้ดลอดออกมาไม่ต้องบอกก้รู้ว่าสองคนนั้นต้องเล่นหนังสดกันแต่เช้าแน่ๆ หนูน้อยหมวกแดงจะล้มทั้งยืน!
ที่ออมม่าให้ฉันไปเยี่ยมคุณยายเพราะแบบนี้เองเหรอเนี่ย TTOTT
ไล่ฉันออกจากบ้านเพื่อที่จะได้จิ๊จ๊ะสวีทหวานแหววกันเองน่ะเหรอ! โฮกกกก
ชีวิตใครมันจะไร้ค่าเท่าฉันอีกม้ายยยยยยยยย
“ จำไว้เลยนะ…! จำไว้เลย! อ๊ากกกกก ”
“ อรุณสวัสดิ์จ้ะหนูน้อยหมวกแดง จะไปไหนแต่เช้าจ้ะ ” เสียงทักหวานจ๋อยของมิยองคนข้างบ้านดังขึ้น รอยยิ้มหวานถูกโปรยมาโดนหน้าหนูน้อยหมวกแดงเต็มๆ
“ ไปเยี่ยมคุณยายจ้ะ ” เพราะความอับอายทำให้เธอได้แต่ตอบแค่นั้น เท้าเล็กรีบก้าวฉับๆ ว่องไวไปให้พ้นเขตบ้านของมิยองเร็วที่สุด ฮึ่ยย ออมม่านะออมม่า! ทำแบบนี้กับลูกได้ไงเนี่ย!
“ หนูน้อยหมวกแดง เช้าวันนี้สดใสจังเลยนะจ้ะ ” คุณนายฮวังโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างพร้อมกับดบกผ้าเช็ดหน้าสีชมพูแหววไปมา
“ สดใสมากค่ะ! ” สดใส...ตายล่ะ!
“ หนูน้อยหมวกแดง วันนี้ไม่มาเล่นกับฉันเหรอจ้ะ ฉันมีของเล่นใหม่ด้วยนะ ” ทิฟฟานี่ร้องเรียกเธอวิ่งมาพร้อมกับตุ๊กตาบาร์บี้ตัวใหม่ในมือ แต่โทษที...ทีฉันเล่นกับเธอมันก็เพราะอัปป้าบังคับฉันต่างหากล่ะ วันนี้ฉันโกรธมากฉันจะไม่เล่นกับเธอ!
“ ไม่ล่ะ วันนี้ฉันจะเข้าไปในป่าลึก ฉันจะไปลากคอหมาป่ามาเล่นกับฉัน! ”
“ หมะ...หมาป่าเหรอ นั่นมันสัตว์ดุร้ายนี่นา ”
“ ช่างมันเถอะน่า! ”
หนูน้อยหมวกแดงเดินฝ่าชาวบ้านมากมายเลี่ยงเข้าไปในป่าลึก ถนนที่สองข้างทางเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ ความร่มรื่นเย็นสบายทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของเธอจางหายไปมากทีเดียว รอยยิ้มบางถูกแต่งแต้มบนใบหน้าขาวใส
ร่างเล็กยิ้มกว้างท้าความสวยงามของธรรมชาติเดินกึ่งกระโดดราวกับกระต่ายน้อยที่แสนร่าเริง ริมฝีปากอวบอิ่มขยับร้องเพลงเสียงใสน่าฟังไม่แพ้เสียงของสายลม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตเป็นประกายกวาดมองไปทั่วผืนป่า
หารู้ไม่ว่าทุกการกระทำของคนตัวเล็กนั้นอยู่ในสายตาคมกริบของร่างสูงที่อยู่ไกลออกไป...แววตาที่เต็มไปด้วยความสนใจอย่างปิดไม่มิด
...หมาป่า...
“ อ๊า! กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย บ้านคุณยายมันไกลขนาดนี้เลยหรือไงกัน หิวๆๆๆ หิวแล้วนะ! ” เสียงท้องร้องดังประท้วง หนูน้อยหมวกแดงเริ่มหงุดหงิดโมโหหิวขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากที่เธอต้องเดินตั้งแต่เช้าแต่ไม่เห็นบ้านคุณยายเลย ตากลมโตเหลือบมองตะกร้าที่ตัวเองถือเล็กน้อย
ในนี้จะมีอะไรกินบ้างน้า~ จะมีขนม อาหาร น้ำหวาน หรือว่าของโปรดฉันมั้ย
ไม่ได้สิ นี่มันของฝากคุณยายนะ ตะ...แต่ว่าฉันหิวนี่นา T_T
“ ฮืออออ ออมม่า! ทำแบบนี้กับแทงกูได้ยังไง ข้าวเช้าก็ไม่ได้กินแล้วยังต้องมาเดินป่าคนเดียวอีก อัปป้า! จะสวีทหวานกันไปถึงไหนห๊า! แทงกูโตจนป่านนี้แล้วยังจะจิ๊จ๊ะกันอีก หน้าไม่อาย! ฮืออออ ” หวีดร้องลั่นป่าระบายความคับแค้นใจออกมา คนตัวเล็กขยี้ผมสีน้ำตาลลอนน้อยๆ ของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่จะทิ้งตัวเองนอนลงกับพื้นหญ้ากลิ้งไปมา มือเล็กตะกุยถอนหญ้าบนพื้นแล้วกรีดร้องโมโห สาบานได้ว่าเธอไม่เคยเจ็บใจขนาดนี้มาก่อนเลย ฮึ่ยย
วูบบบ
“ อ๊ะ ” หนูน้อยหมวกแดงชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเหมือนมีใครวิ่งผ่านหลังเธอไป เงาดำทะมึนที่เคลื่อนไหวอย่างว่องไวทำเอาคนตัวเล็กลุกนั่งตาค้าง พอขยี้ตาอีกทีก็ไม่มีอะไรเลย
อะไร อะไรน่ะ มันคืออะไร! ผีเหรอ หรือว่าสัตว์ร้าย!
ความหวาดระแวงเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่าง ขนทั่วร่างกายพากันลุกซู่ บรรยากาศรอบข้างยังคงดูสวยงามดีเพียงแต่เงียบกริบจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง หนูน้อยหมวกแดงกระชับเสื้อคลุมสีแดงสดแน่นราวกับมันเป็นที่พึ่งสุดท้าย
วูบบบ
ไม่ได้ตาฝาดจริงๆ ด้วย! มะ...มันมีเงาดำเคลื่อนผ่านไปจริงๆ! เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นแผ่วเบาและเงายังคงเคลื่อนไหวไม่หยุดรอบร่างกายเล็กขาวจัด ช่างน่าลิ้มลองลิ้มรส...กลิ่นผิวกายขาวจัดนั้นหอมทุกครั้งที่เฉียดเข้าใกล้ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเหมือนจะดึงดูดเมื่อจ้องมอง
...เหยื่อตัวน้อยของฉัน
พรึบ!
หนูน้อยหมวกแดงสะดุ้งโหยงเมื่อมีวัตถุหยาบร้อนสัมผัสโดนผิว รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนอย่างรวดเร็ว คิ้วบางขมวดสงสัยถึงความผิดปกติ โลกหมุนเร็วขึ้นงั้นเหรอ? แล้วอะไรที่มารัดเอวฉันเนี่ย หืม เอ๊ะ! โลกไม่ได้หมุนเร็วขึ้นสักหน่อยแต่ฉันล้มกลิ้งไปตามพื้นต่างหากล่ะ!?!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
หนูน้อยหมวกแดงหลับตาปี๋ ร่างของเธอกำลังกลิ้งหลุนๆ ไปตามพื้นหญ้าเพราะมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้าใส่ก่อนหน้านี้ไม่กี่วินาที กลิ่นหอมอ่อนๆ ผสมกลิ่นเหงื่อที่ลอยมาแตะจมูกทำให้รู้สึกมึนงง ร่างกายขยับไม่ได้ตามใจคิด ไหนจะความร้อนราวกับโดนโอบกอดอีกล่ะ ไม่ทันไรร่างของหนูน้อยหมวกแดงก็ล้มพับไปกับพื้นทันที
ตุ้บ!
ไม่เจ็บแฮะ ทำไมล่ะ ก็ฉันล้มนี่นา
“ เจ็บเหรอ... ” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูแถมยังรู้สึกถึงแรงกอดรัดช่วงเอว คนตัวเล็กอ้าปากค้างตาเบิกกว้าง เพิ่งจะรู้ตัวว่าร่างทั้งร่างของตัวเองกำลัง ‘ ทับ ’ ร่างใหญ่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงของคนแปลกหน้า! พระเจ้า! หมอนี่มายังไงน่ะ!
ใบหน้าน่ารักแดงซ่านทันทีก่อนที่จะรีบผละออกจากร่างชายหนุ่มแปลกหน้า ตากลมจ้องมองใบหน้าของคนแปลกหน้าก่อนเป็นอันดับแรก...ใบหน้าเรียวดูหล่อร้ายกาจ ผิวขาวจัด ริมฝีปากบางเฉียบ ดวงตาคมกริบเหมือน...หมาป่า
“ นายเป็นใคร? อยู่ๆ ก็พุ่งมาใส่คนอื่นแบบนี้มันอันตรายนะรู้มั้ย! ”
ใช่ ใช่ ออมม่านั่นแหละผิดเต็มๆ เลย! นายหมาป่านี่ก็ผิด!
แย่แล้ววว ข้าวของในตะกร้ากระจัดกระจายหมดเลย บ้าที่สุด!
“ เจ็บเหรอ... ” ยังมาทำหน้าตายอีกแน่ะ!
“ ไม่เจ็บ! ” ปากเล็กตวาดแว้ด ก่อนจะขยับปากขมุบขมิบบ่นงุ้งงิ้งๆ คนเดียว แต่อีกคนกลับได้ยินชัดเจน ความสามารถพิเศษที่คนธรรมดาไม่มี...
ก็เขาเป็น ‘ หมาป่า ’ นี่ หน้าตาดีด้วยนะ หึ หึ
“ เธอจะไปไหนอย่างนั้นเหรอ ” ดวงตาคมกริบจ้องมองเหยื่อตัวน้อยตาวาว รอยยิ้มอ่อนโยนแต่เสแสร้งถูกงัดออกมาใช้ให้เหยื่อตายใจ หนูน้อยหมวกแดงหันขวับมาจ้องหน้าคนแปลกหน้าอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ ปากเล็กยื่นออกมาน้อยๆ
“ ฉันไม่คุยกับคนแปลกหน้าหรอกนะ นายน่ะ...จะไปไหนก็ไปเลย ”
“ ใจร้ายจัง ” หมาป่าหนุ่มแกล้งทำหน้าสลด “ ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ ”
“ ฉันไม่เป็นเพื่อนกับคนแปลกหน้า! ” มือเล็กฉวยข้าวของที่ตกเกลื่อนพื้นใส่ตะกร้า ใบหน้ายังคงบูดบึ้งและไม่แม้แต่จะสนใจร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เลย หมาป่าหนุ่มหน้าตึงเมื่อร่างเล็กน่าขย้ำนั่นเดินผ่านหน้าเขาไปเหมือนเขาไร้ตัวตน มือใหญ่จับแขนนุ่มนิ่มไว้แน่น
“ ทะ...ทำอะไรของนาย ปล่อยฉันนะคนบ้า! หูตึงรึไงฮะ! ปล่อยเซ่! ”
“ ทำไมล่ะ ฉันก็แค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันน่ะรู้จักป่านี่ดี บางทีฉันอาจจะช่วยเธอได้บ้าง แต่เธอกลับปฏิเสธความหวังดีของฉันงั้นเหรอ... ”
“ อย่ามาโกหกหน่อยเลยน่า! ฉันรู้จักคนในหมู่บ้านทุกคน จำหน้าได้หมดว่าใครเป็นใคร ฉันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ถึงบอกว่านายเป็นคนแปลกหน้าไง! ” รอยยิ้มร้ายกาจเผยออกมา ฉลาดไม่เบานี่นาแม่หนูน้อยหมวกแดงแสนน่ารัก แบบนี้สิค่อยดู ‘ น่ากิน ’ ขึ้นมาหน่อย ฉันเองก็เบื่อสาวน้อยผู้แสนใสซื่อแล้วเหมือนกัน
“ ว้า ~ โดนจับได้ซะแล้ว ” ใบหน้าหล่อร้ายดูเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
“ อะ...อะไรนะ ”
“ ถูกต้องสาวน้อย...ฉันไม่ใช่คนในหมู่บ้านหรอกแต่จะว่าคนแปลกหน้ามันก็ไม่ถูกหรอกนะ เพราะฉันอยู่ในป่านี่มานานพอๆ กับที่เธอโตมาในหมู่บ้าน จะว่าให้ถูกฉัน...ไม่ใช่คน ” ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหาคนตัวเล็ก หนูน้อยหมวกแดงหน้าซีดกับประโยคที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบ
ไม่ใช่คน...ไม่ใช่คนแล้วเขาคืออะไรล่ะ อยะ...อย่าบอกนะว่า...
“ ฉันคยูฮยอน หมาป่าที่ทุกคนร่ำลือยังไงล่ะ หึ หึ ”
หมาป่า!?! หะ...หา? O[]O ตัวเป็นๆ เลยเรอะ หมาป่าเนี่ยนะ
เนื้อเรื่องมันผิดแผกไปจากเดิมแล้วนะ! หมาป่ากลายร่างเป็นคนหล่อได้ด้วยเหรอ
“ ... ” เธอทำได้เพียงกระพริบตาปริบๆ มองคนตัวสูงข้างหน้าเท่านั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสดงออกถึงความสนุกสนานไม่น้อย หมาป่าหนุ่มรู้สึกดีที่ได้ปั่นหัวแม่สาวน้อยหมวกแดงนี่ ดี...
“ เงียบทำไมล่ะ หืม? ” ใบหน้าหล่อร้ายโน้มลงมากระซิบใกล้หูเล็กแล้วจงใจเป่าลมร้อนใส่หูขาวจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก
“ คน...! หมะ...หมาป่าฉวยโอกาส! มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไป๊ ฮึ่ยย นอกจากจะโดนออมม่าเฉดหัวออกจากบ้านแล้วยังจะมาเจอ...คน...หมาป่า...โอ๊ย บ้าบอจริงๆ ใครจะไปเชื่อนายกันตาบ้า! ” ผิดคาด...คยูฮยอนเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ผลักเขาเอาเป็นเอาตาย นอกจากจะไม่เชื่อแล้วยังไม่กลัวอีก มือเล็กกระหน่ำทุบแผงอกกว้างราวกับเป็นที่ระบายอารมณ์โกรธของเธอหรือกระสอบทรายดีๆ นี่เอง
“ ไม่เชื่อเหรอ? งั้นเรามาพิสูจน์กันมั้ยสาวน้อย ว่าฉันเป็นหมาป่าจริงๆ หรือเปล่า... ” หนูน้อยหมวกแดงเด้งตัวออกห่างหมาป่าหนุ่มแทบจะทันที กลิ่นของลางร้ายเริ่มปรากฏว่าเธอไม่ปลอดภัยแน่ๆ หากจะอยู่ใกล้หมอนี่! หนูน้อยหมวกแดงแทงกูเชิดจมูกรั้นขึ้นถือดีเป็นที่สุด
“ ไร้สาระน่า แล้วก็ไม่ต้องมองฉันแบบนั้นเลยนะ ฉันรู้ทันหรอกว่านายเป็นพวกโรคจิต! ”
“ อยากลองมั้ยล่ะว่าคนโรคจิตแถมเป็นหมาป่าอย่างฉันจะ ‘ เร่าร้อน ’ ขนาดไหน ”
“ เฮ้ย! พูดงี้ได้ไง (วะ) ”
“ แล้วอยากลองมั้ยล่ะ ” ฮึก T^T เลิกทำหน้าตาเซ็กซี่แบบนั้นสักที ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ส่วนคนตัวเล็กก็ก้าวถอยเรื่อยๆ เช่นกัน เตรียมตัวออกวิ่งเต็มที่ด้วย...
หนึ่ง
สอง
สาม! วิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ อ๊ากกกกกกกกกกก ออมม่า! ” หนูน้อยหมวกแดงคว้าตะกร้าออกวิ่งด้วยความเร็วที่คนขาสั้นจะพึงทำได้ เธอหลับหูหลับตาแหกปากร้องไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เจอคนโรคจิตอ้างตัวเป็นหมาป่าคุณจะอยู่เฉยมั้ย! ( อืมม บางทีฉันอาจจะอยู่ก็ได้นะ ) เท้าเล็กในรองเท้าสีแดงสดวิ่งไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นต้นแอปเปิ้ลสีแดงสดออกลูกเต็มต้นเท่านั้นแหละ...
โครกก ครากก
โอ้...น่าสงสารจัง พุงแอ๊กโย่ของฉันเริ่มจะหิวขึ้นมาซะแล้วสิ
พักกินดีกว่า...กินให้มันหมดต้นไปเลย เผลอๆ อาจจะมีเหลือไว้ปาหัวคนโรคจิต!
คนตัวเล็กพุ่งตัวลงไปล้มนอนใต้ต้นไม้ที่พื้นหญ้าสีเขียวมีแอปเปิ้ลสีแดงสดตกอยู่เกลื่อนบริเวณก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากัดอย่างสบายใจ วิ่งมาไกลขนาดนี้หมอนั่น...อีตาคยูฮยอน! เชอะ! คงไม่มีปัญญาตามมาทันหรอก ง่ำๆๆ
“ คึ คึ เก็บแอปเปิ้ลไปฝากคุณยายด้วยดีกว่า... ”
โธ่...เธอจะรู้มั้ยเนี่ยว่าหมาป่ายังไงก็เป็นหมาป่าวันยังค่ำ
กึก!
ลมหายใจขาดห้วง ตาเบิกกว้าง ตัวแข็งทื่อ ปากอ้าค้าง หนูน้อยหมวกแดงปล่อยแอปเปิ้ลที่ตัวเองกัดร่วงหล่นลงพื้นเหมือนโดนกระชากวิญญาณด้วยใบหน้าหล่อร้ายนั่น...ใบหน้าของคยูฮยอนผู้โดนดูถูกก่อนหน้านี้อยู่ไม่ไกลเกินไปเลย ฟันขาวเรียงสวยงามกำลังกัดแอปเปิ้ลผลเดียวกับแม่สาวน้อยหมวกแดงตัวเล็กที่นั่งแข็งตัวสั่นระริก
คยูฮยอนกระตุกยิ้มชอบใจก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลผลเดิมที่ตกลงพื้นขึ้นมา
“ แหม เธอนี่ขี้ตกใจจังเลยนะ แอปเปิ้ลนี่อร่อยมาก...ทำตกพื้นเสียดายแย่... ” สายตาร้อนแรงที่จ้องมองมาทำให้คนตัวเล็กร้อนวูบวาบไปทั้งตัว คยูฮยอนค่อยๆ แลบลิ้นออกมาไล้เลียรอยกัดเดิมของหนูน้อยหมวกแดง ท่าทางยั่วยวนแบบนั้นไม่แปลกที่จะทำให้หนูน้อยหมวกแดงหน้าแดงแปร๊ด ดวงตากลมโตไหววูบกับภาพของหมาป่าหนุ่มตรงหน้า
พระเจ้า...สายตาเหมือนอัปป้าเวลามองออมม่าเลยอ่า หลังจากนั้นอัปป้าก็จะเข้ามากอดจูบออมม่าของแทงกู อ่า...ไม่นะ
ดูเหมือนว่าหนูน้อยหมวกแดงจะไม่ยอมเคลิ้มตามภาพเซ็กซี่ของคยูฮยอน ร่างเล็กผละออกห่างคนตัวสูงอย่างรวดเร็วไปนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งแทน สายตานั้นหวาดกลัว สับสน เขินอาย แต่ก็น่ารักมาก...น่ารักที่สุด
หิวกระหาย...ปรารถนาที่จะสัมผัสร่างกายขาวภายใต้เสื้อคลุมเกะกะ ปรารถนาที่จะจุมพิตร้อนแรงปรนเปรอให้ลุ่มหลง ปรารถนาจะได้ยินลมหายใจที่ถี่กระชั้น ปรารถนาไปทุกๆ อย่าง...
ร่างกายสูงใหญ่เคลื่อนเข้าไปใกล้ร่างเล็กเพียงเสี้ยววินาที แม่หนูน้อยหมวกแดงของเขาตกอยู่ในอ้อมกอดหมาป่าแสนหิวกระหายอย่างไม่มีทางรอดพ้น ดวงตากลมโตกลอกไปมาหาทางรอดให้ตัวเอง ไม่มี...ไม่มีเลย...
คยูฮยอนหัวเราะในลำคอกับท่าทางตื่นกลัวนั่น น่ารักเหลือเกินนะ...ริมฝีปากบางประกบปากอิ่มช้าๆ เหมือนจะให้คนใต้อาณัติขาดสติ เพียงแค่แตะแผ่วเบาความหวานก็แผ่ซ่านทั่วริมฝีปาก ลิ้นหนาไล้ไปตามกลีบปากอิ่มนุ่มนิ่มราวกับกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรต่อไป คนตัวเล็กเม้มปากแน่นพลางดิ้นรนหนี
หึ หึ เปล่าประโยชน์น่า...ยอมให้ฉัน ‘ กิน ’ ซะดีๆ
คยูฮยอนพลิกร่างเล็กลงนอนใต้ร่างของตัวเองก่อนที่ร่างใหญ่จะคร่อมทับลงไปอีกที กล้ามเนื้อแข็งแกร่งกับผิวเนื้อนุ่มละมุนสัมผัสแนบแน่นจากแรงกดทับของหมาป่าหนุ่มทั้งที่ริมฝีปากของเขายังไม่ละออกจากปากอิ่มเลยแม้แต่น้อย หนูน้อยหมวกแดงครางในลำคอประท้วง
“ อื้อ~! ”
“ ชู่ววว เงียบซะเด็กดี ยังไงในป่านี้ก็มีแค่เราสองคนเท่านั้นแหละ... ”
SAFELY ZONE
+กรุณาแปะเมลล์+
Talk :
ในที่สุด อ๊ากกก >///< เอ็นซีครั้งแรกในชีวิตสิบสี่ปีมานี้
อาจจะมีอิทธิพลมาจากนิยายวายได้ =_= แต่งชายหญิงแบบนี้รู้สึกแปลกๆ แฮะ
ยังไงก็อย่าลืมติชมกันบ้างนะจ้ะ
ความคิดเห็น