คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SF : Lately
SF
골목길을 돌아 들어가면
เมื่อผมตัดสินใจเดินกลับมาในซอกซอยเดิม
혹시라도 그 애가 나타나
บางทีเธอคนนั้นอาจจะเดินออกมา
다시 또 놀래킬지 몰라요
แล้วเซอร์ไพรส์ผมอีกครั้งนึงก็ได้นะ
I can fly & fly again
ร่างสูงโปร่งยืนหนาวสั่นถึงแม้จะใส่เสื้อผ้าหนามากพอสมควร ในคืนที่หิมะตกแบบนี้แทนที่จะนอนซุกตัวในผ้าห่มอุ่นๆ เขากลับเลือกจะมาเดินเล่นในซอกซอยที่คุ้นเคยเป็นประจำ ถึงผ้าห่มจะอุ่นแค่ไหนก็ไม่อาจบรรเทาความหนาวใจของเขาได้เลย...สถานที่อันคุ้นเคยแห่งนี้ทำให้เขาคาดหวัง รอใครคนนั้นที่อยากเจอเหลือเกิน หวังว่าร่างของคนที่คิดถึงจะปรากฏกายออกมาให้เห็น หวังว่าร่างนั้นจะเป็นเหมือนกับเขา หวังว่าร่างนั้นจะคิดถึงความทรงจำระหว่างเรา
เข็มนาฬิกายังคงเดินไปเรื่อยๆ ใกล้เลขสิบสองขึ้นทุกที อากาศที่ว่าหนาวยิ่งหนาวจัดขึ้นจนคยูฮยอนตัวซีดขาวมากกว่าเดิม ริมฝีปากได้รูปเม้มเป็นเส้นตรง เช่นเดียวกับผมสีดำที่ตอนนี้กลายเป็นสีขาวเพราะหิมะยังคงตกลงมาไม่หยุดหย่อน มือเรียวยกขึ้นถูกันไปมาเพื่อเรียกความอบอุ่น รอมาแต่หัวค่ำแล้วนะ...ทำไมถึงยังไม่มีแม้แต่เงาของคนที่เฝ้ารอเลย
จะรู้บ้างมั้ยนะ...ว่าคิดถึงใจจะขาด อยากโอบกอด อยากจูบจนแทบบ้า
แม้จะรู้ดีว่าเป็นเขาเองที่พลาดปล่อยสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป ตอนนี้เขารู้แล้วจริงๆ โจวคยูฮยอนผู้ชายไม่ได้เรื่องคนนี้อยากจะได้เธอกลับคืนมา จะไม่มีทางยอมปล่อยไปแน่...
“ ขอโทษ...ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ”
“ แต่ได้โปรด...ผู้ชายคนนี้สำนึกแล้วจริงๆ กลับมาหาฉันเถอะ ฉันต้องการเธอนะ ”
เสียงกระซิบแผ่วเบาปลิวหายไปพร้อมสายลมหนาว เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังขึ้นท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาจากฟากฟ้าราวกับว่ามันกำลังปลอบประโลมหรือไม่ก็...เยาะเย้ย คยูฮยอนแหงนใบหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้ายามค่ำคืน รู้สึกเย็นไปทั่วหน้าแต่เขาไม่ได้สนใจ
까만 밤에 하얗게 빛나던
ในค่ำคืนที่มืดมิด ยังมีคนนึงที่ส่องประกายอยู่
흰 눈 속에 유난히 빛나던
และสุกสกาวในหิมะขาวพิสุทธิ์
어쩌면 난 어쩌면 난 아직도 널
ผมว่านะ...ผมว่านะ...เธอคือคนนั้นใช่มั้ย?
“ ว้า ~ หนาวจังเลยแฮะ รีบกลับไปในห้องอุ่นๆ ดีกว่า... ”
เสียงใสๆ ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลมากนัก เสียงอันคุ้นเคย...คยูฮยอนหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทันที ร่างนั้นถูกปกคลุมไปด้วยความมืดยามค่ำคืน ร่างนั้นตัวสั่นน้อยๆ เพราะอากาศหนาวจัดพลางห่อไหล่ ในจังหวะที่หันมาสองตาก็ประสานกันพอดิบพอดี คยูฮยอนจ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา ส่วนคนๆ นั้นก็เหมือนจะมองมาทางเขาเช่นกัน
ดวงตาที่ส่องประกายระยิบระยับในความมืดราวกับดวงดาว...ต่อให้ซ่อนในที่ที่มืดกว่านี้มากแค่ไหนคยูฮยอนก็ค้นพบเสมอ ไม่มีวันที่จะลืมดวงตาคู่นั้นแน่นอน...
...คิม แทยอน...ยังคงส่องประกายเจิดจ้าเสมอในสายตาคยูฮยอน
คิดถึงจังเลยนะ
เพียงแต่ว่าร่างเล็กนั้นกลับเดินผ่านหน้าเขาไปราวกับคนแปลกหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆ แสนคุ้นเคยและโหยหาทำให้ชายหนุ่มเผลอลืมตัวสูดดมความหอมเคลิ้มๆ คยูฮยอนก้าวขาวิ่งตามร่างเล็กนั่นไปแทบจะทันที หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมากข้างนอก
อย่าเพิ่งไป อย่าไปเลยนะ อยู่กับฉันเถอะ!
사랑해 흩날리는 바램을 예~
ผมรักเธอนะ เธอคือความหวังที่พัดผ่านเข้ามา
못 전해진 고백을 예~
คำสารภาพที่ผมไม่เคยได้เอ่ยออกไป
하얀 눈과 함께 찾아가서
ผมจะตามหาเธอ ท่ามกลางหิมะสีขาว
ร่างนั้นเริ่มห่างไกลออกไปเรื่อยๆ จนลับตาไปในที่สุด ขายาวๆ ของคยูฮยอนยังคงวิ่งไปข้างหน้าไม่ยอมแพ้ ถนนในคืนที่หิมะตกหนักช่างดูร้างว่างเปล่าจึงทำให้ชายหนุ่มสามารถวิ่งได้เต็มกำลังโดยไม่ต้องกลัวว่าจะไปชนใครเข้า สองเท้าวิ่งไปข้างหน้าแต่กลับว่างเปล่า...ร่างของแทยอนหายลับไปกับความมืดมิด เขาไม่เห็นเธออีกแล้ว
พลาดอีกแล้วสินะ ปล่อยแทยอนไปอีกแล้ว...
ทำไมกันนะ? ทั้งที่เจอกันแล้วแท้ๆ
ร่างสูงทรุดลงบนพื้นเย็นเฉียบหน้าร้านกาแฟที่ปิดไฟมืดสนิทอย่างหมดแรง ไม่ใช่เพราะเหนื่อยกายแต่เหนื่อยใจต่างหากล่ะ ทรมานชะมัด! ชีวิตบ้าๆ นี่ช่างน่าตลกซะเหลือเกินนะ คยูฮยอนปิดเปลือกตาลงช้าๆ ท่าทางเจ็บปวด หายใจรวยรินเหมือนคนใกล้จะตาย หัวของเขาพิงกระจกหน้าร้านกาแฟเบาๆ ตาคมเอ่อไปด้วยหยาดน้ำตา
น่าสมเพช...จะมีใครน่าสมเพชมากกว่านี้อีกมั้ย? เหมือนโจวคยูฮยอนน่ะมีอีกมั้ย?
เขาทรมานกับความรู้สึกนี้เหลือเกิน เขาปล่อยเธอไปได้ยังไง...
นี่คือสิ่งที่ผิดพลาดมาตลอดหลายปี
말할게 예~ 니 눈 보고 말할게 예~
จะบอกเธอ จะมองตาเธอแล้วพูดคำเหล่านั้นออกมา
내게 남은 사랑을 예~
ความรักที่มีต่อเธอ มันอัดแน่นในหัวใจของผม
이제라도 네게 건네고 싶어
อยากจะมอบมันให้เธอเดี๋ยวนี้เลย
아직 잘 있지.. 아직 잘 있지..
เธอยังสบายดีอยู่ใช่ไหม...ยังแข็งแรงอยู่ใช่ไหม..
특별하던 너인걸..
เธอนั้นช่างพิเศษกว่าใคร…
คยูฮยอนสะดุ้งน้อยๆ เมื่ออยู่ๆ ไฟในร้านกาแฟก็สว่างขึ้น ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นยืนเพราะคิดว่าเจ้าของร้านอาจจะออกมาไล่ก็ได้ ใบหน้าหล่อเหลาทั้งตาแดง จมูกแดงไปหมดจากการร้องไห้เงียบๆ คนเดียวยังกับเด็กอนุบาล รประตูกระจกค่อยๆ เปิดออกจากคนด้านใน ร่างสูงหมุนตัวหนีทันที ในเวลาอย่างนี้เขาไม่อยากจะฟังคำด่าอะไรทั้งนั้นแหละ!
แต่ทว่า...
“ คุณคะ! จะไปไหนเหรอคะ อากาศหนาวๆ อย่างนี้จะไปไหนเหรอคะ? ”
เสียงนี้มัน...น้ำเสียงที่ยังคงอบอุ่นอ่อนโยนกับคนฟังเสมอ เสียงที่คยูฮยอนรู้สึกโหยหามานานหลายปี มือนุ่มอุ่นคว้าหมับเข้าที่แขนเย็นเยียบของเขาพลางเอ่ยถามอย่างห่วงใย หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างตื่นเต้นสุดขีด ที่แท้...ร่างเล็กที่เขาสู้อุตส่าห์วิ่งตามแทบเป็นแทบตายก็มาอยู่ที่นี่เอง ราวกับว่าเป็นโชคชะตาแห่งรักอย่างไงอย่างงั้น แทยอนในชุดเดิมที่เจอกันเมื่อไม่กี่นาทีกำลังโผล่ออกมาจากประตู คยูฮยอนหันมามองคนตัวเล็กแทบจะทันทีด้วยรอยยิ้มกว้างเหมือนแก้มจะปริแตก
ดวงตากลมโตสดใสเบิกกว้าง ใบหน้าน่ารักแบบที่เขาชอบมากมายขึ้นสีระเรื่อน่ามอง ปากอิ่มสีสดสวยมีครีมสีขาวเลอะตรงมุมปากเล็กน้อยเผยอออกจ้องมองมาที่ร่างสูงราวกับไม่อยากจะเชื่อ ปากอิ่มขยับเรียกเสียงแผ่วแต่แฝงไปด้วยความดีใจที่ได้เจอไม่น้อย
“ คยู...ฮยอน ”
눈 내리는 너와 나 사이에
หิมะที่กำลังตก คั่นกลางระหว่างเธอกับผม
너를 맴돈 발자국만 가득해
มีแต่รอยเท้าของผมล้อมรอบตัวเธอเอาไว้
나도 몰래 너를 보낸
ฤดูหนาว...คืนวันนั้น...ผมปล่อยเธอไปได้ยังไงนะ?
그 겨울밤이 너무나도 후회돼
ผมเสียใจมากเหลือเกิน
“ แทยอน...ดีใจที่ได้เจอเธอนะ ผมน่ะ...คิดถึงเธอจะแย่ ”
คยูฮยอนพูดเสียงสั่น ตาคมเริ่มแดงขึ้นอีกครั้งจนต้องสูดจมูกแรงๆ ในที่สุดเขาก็พบเธอสักที...คนที่เขาจะรักตลอดไป แทยอนยิ้มบางเบาส่งมาให้ เป็นรอยยิ้มที่ชายหนุ่มปรารถนาจะเห็นมันชัดๆ ใกล้ๆ มานานหลายปี อยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆ หยิกแขนตัวเองแรงๆ สักที
นี่มันฝันใช่หรือเปล่านะ...
“ ฉันก็คิดถึงคยู...ฮยอนเหมือนกัน ”
“ ไม่เอา เรียกว่าคยูเหมือนเดิม...ได้มั้ย... ”
ขอมากไปหรือเปล่านะ...
“ คยู...คิดถึงมากๆ เลยล่ะ ฮืออออ ”
แทยอนโผเข้ากอดร่างสูงเต็มแรงจนคยูอยอนเซน้อยๆ ชายหนุ่มกอดตอบร่างเล็กทันทีก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นมากที่สุด เขาไม่ได้สนใจอีกแล้วว่าแทยอนจะอึกอัดรึเปล่า เขาสนใจแค่ว่าจะไม่ยอมปล่อยร่างแสนบอบบางนี้ไปอีกแล้ว ไม่มีวัน!
คยูฮยอนซบหน้าลงกับไหล่บาง คอยคลอเคลียกับกลุ่มผมนุ่มแล้วจูบลงไปเบาๆ อยากจะใกล้ชิดมากกว่านี้ แต่ว่า...ในตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับคนในอ้อมกอดไม่อาจจะทำอย่างที่ใจต้องการได้ แทยอนเอาแต่ร้องไห้เสียงดังเหมือนเด็กเล็กน่าเอ็นดู
เขาเสียใจจริงๆ เสียใจที่ปล่อยสิ่งสำคัญหลุดมือไปได้ ผู้ชายโง่เง่า!
ยิ่งเห็นน้ำตาของเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมันไม่ได้เรื่องสุดๆ ไปเลยล่ะ
ที่จริงแล้ว...ผมรักเธอมากเลยล่ะ
난 원해 너와의 사랑 역사
ผมต้องการมัน เรื่องราวต่างๆ ของเราสองคน
내 일생 최대의 관심사
มันคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของผมแล้วนะ
외로운 사랑의 해결사 기억해 i love you dot
เป็นสิ่งเดียวที่ดึงผมออกมาจากความเหงา จำไว้นะ ผมรักคุณ จบ...
내 맘속을 하얗게 밝히던
ใครสักคนที่ทำให้ใจผมส่องประกายเรืองรอง
내 맘 속을 따스히 녹이던
ใครกันนะที่มาละลายหัวใจอันด้านชานี้ด้วยความอบอุ่น
아직도 난 아직도 난 여전히 널
สำหรับมันยังเหมือนเดิม ยังเหมือนเดิมเสมอ...มันยังคงเป็นเธอ
ภายในร้านกาแฟเล็กๆ แต่กลับอบอุ่น มีกลิ่นหอมของกาแฟร้อนๆ กับเค้กอุ่นๆ หน้าตาน่ากินวางอย่างสวยงามบนโต๊ะเล็กน่ารักเหมือนเจ้าของไม่มีผิด คยูฮยอนอมยิ้มอย่างสุขใจที่ได้ใกล้ชิดกับคนตัวเล็ก แทยอนไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อหลายปีก่อนเลยแม้แต่น้อย จะมีเพียงแค่น่ารักขึ้นล่ะมั้ง...ตาคมมองตามการเคลื่อนไหวของแทยอนอย่างเพลิดเพลิน
“ คยู ~ อากาศหนาวแบบนี้ต้องลองชิมช็อกโกแลตร้อนนะ ”
แก้วเล็กขนาดพอเหมาะบรรจุช็อกโกแลตเหลวร้อนสีน้ำตาลเข้มถูกยื่นมาจ่อตรงหน้าของเขา แทยอนยิ้มกว้างดูสดใส
“ ผมเพิ่งจะจัดการกับกาแฟหมดไปเมื่อกี้เองนะ ”
“ ไม่ได้เหรอ...ขอโทษนะ ทั้งที่ฉันจะเปลี่ยนนิสัยแย่ๆ แบบนี้แล้วแท้ๆ ”
ใบหน้าน่ารักสลดลงวูบหนึ่งก่อนจะกลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม แต่คยูฮยอนไม่ใช่คนโง่ขนาดนั้นหรอก...ดวงตาที่เคยส่องประกายกลับหม่นแสงลงเพียงเพราะเขาสินะ รอยยิ้มสวยๆ แบบนั้นกำลังจะจางหายไปเพราะเขาเข้ามาในชีวิตเธออีกใช่หรือเปล่า
ผมน่ะ...ทำให้เธอต้องเปลี่ยนตัวตนทุกอย่าง
ทำให้เธอต้องลำบากใจโดยที่ผมไม่เคยรับรู้
ทำให้เธอร้องไห้แม้กระทั่งวันที่เดินจากผมไป...
โจวคยูฮยอนช่างไม่สมควรได้รับความรักของเธอเอาซะเลย
“ ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก... ”
ใช่ ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด!
미안해 못 보여준 내맘을 예~
ผมขอโทษ ที่แสดงความรู้สึกของตัวเองออกไปไม่ได้สักที
못 들려준 대답을 예~
ไม่อาจพูดในสิ่งที่เธออยากฟังได้เลย
내게 줬던 사랑을 예~
ความรักของเธอที่ให้มานั้น
이젠 내가 네게 다주고 싶어
ตอนนี้...ผมจะมอบมันคืนให้เธอทั้งหมดเลย
“ เพราะผมชอบที่เธอเป็นตัวของเธอเองแบบนี้...เธอไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนอะไรเลย ”
“ คยู... ”
“ ผมผิดไปแล้ว ผมเสียใจมากจริงๆ ที่ทำให้เธอเจ็บปวด ผมไม่ใช่คนที่พูดเก่ง ไม่ใช่คนที่จะบอกรักหวานซึ้งได้ตลอดเวลาเหมือนคนอื่นๆ ผมอาจจะเย็นชาไปบ้าง...แต่ผมก็รักเธอคนเดียว ”
“ ฮึก ฮืออ ”
“ เธอจำได้มั้ย? วันที่เธอเลือกจะเดินจากผมไปน่ะเธอพูดอะไรไว้... ”
“ ฮือ ฮือออ ”
“ เธอบอกกับผมว่า...ขอให้มีความสุขนะ มีอย่างนึงที่เธอไม่เคยรู้เลยจริงๆ ผมอยากจะบอกให้รู้เอาไว้...เธอบอกว่าขอให้ผมมีความสุขแต่เธอคือความสุขทั้งชีวิตของผม เธอหนีผมไป แล้วผมจะมีความสุขได้ยังไงล่ะ ”
“ คยู... ”
คยูฮยอนหยุดไม่ได้แล้วล่ะ เขากำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อหน้าแทยอนอย่างไม่อาย ร่างสูงที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่งในตอนนี้กลับอ่อนแอจนน่าใจหาย ดวงตาคมพร่าเลือนไปด้วยน้ำตาที่ถูกสะสมมาตลอดเวลาหลายปีมานี้
แค่อยากให้รู้ไว้...เขาเองก็เจ็บปวดเหมือนกัน
รักนะ รักมากที่สุด และขอโทษที่ไม่เคยพูดมันออกมาเลยสักครั้ง
“ ฮะๆ วันนี้วันคริสต์มาสนี่นา...เราออกไปดูพลุสวยๆ กันเถอะ ”
“ อืม ฮึก! ไปสิ ”
สองมือสอดประสานกันไว้แน่นหนา ต่างคนต่างร้องไห้จนใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยหน้าตาดูมอมแมมกันทั้งคู่ เสียงสะอื้นดังปนกันจนแทบแยกไม่ออก ในวันที่หิมะตก...ทุกๆ ปีจะมีการจุดพลุเพื่ออธิษฐานขอพรจากคุณพ่อคริสต์มาสยามเที่ยงคืนตรง
ฟิ้วววววว
พลุสีสวยงามถูกจุดขึ้นฟ้า ก่อนที่จะแตกกระจายเป็นรูปร่างต่างๆ อย่างสวยงาม ทั้งรูปซานตาครอส กวางเรนเดียร์ ของขวัญ เสียงเพลงวันคริสต์มาสถูกเปิดคลอดังสะท้อนไปทั่วเมืองอันเงียบสงบ ทุกคนกำลังนอนหลับฝันดีบนเตียงแสนนุ่ม
(메리 크리스마스)
(Merry Christmas)
ทั้งคู่พากันหลับตาลงช้าๆ เพื่ออธิษฐานขอพร แม้น้ำตาจะยังไหลไม่หยุดหรือสะอึกสะอื้นก็เถอะ มือยังคงเกาะกุมกันเอาไว้แน่น ร่างสองร่างยืนนิ่งท่ามกลางหิมะที่ตกลงมา
ในปีนี้...คยูฮยอนคนนี้ไม่อยากจะขออะไรมากนักหรอก
ขอแค่คนที่ยืนกุมมือกันอยู่เท่านั้น...ขอแค่คิมแทยอนที่เขารักก็พอแล้ว
꽤 쌀쌀한 날씨에 니 생각나
วันนี้อากาศหนาวเหลือเกิน ผมคิดถึงเธอจัง
꽁꽁 얼었던 내 손 잡아준 날
เธอที่กุมมือผมเอาไว้ ยามที่มือคู่นี้หนาวเหน็บ
녹았어 몸아닌 맘이 좀 많이
เธอไม่ได้ทำให้ร่างกายผมละลายหรอก แต่เป็นใจต่างหากล่ะ
좋았어 니 눈속 웃는 내 모습이
มันดีมากเลยที่เห็นรอยยิ้มตัวเองผ่านดวงตาของเธอ
우리 둘이 함께면 하루살이
ตอนที่เราได้อยู่ด้วยกัน...
인생처럼 시간이 빨리 지나가
เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเสียเหลือเกินนะ
이미 끝난 너와 나
เธอกับฉันจบกันไปแล้ว...ไม่สิ!
다시 오는 눈처럼 돌아올 순 없나
มันจะกลับมาเหมือนเดิม เหมือนหิมะที่ร่วงลงมาได้มั้ย?
“ ผมรู้นะว่าเรื่องของเรามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว... ”
“ อืม ”
“ ถ้าผมบอกว่าผมไม่ยอมล่ะ? ถ้าผมบอกว่ามันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปล่ะ? ”
“ ทำไมล่ะ ”
คยูฮยอนยิ้มน้อยๆ ทั้งที่น้ำตานองหน้า ตาคมหันมาสบกับดวงตากลมโตของแทยอนอย่างมีความหมาย ก่อนมือใหญ่จะกระชับมือเล็กให้แน่นขึ้นกว่าเดิมราวกับว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปอย่างที่พูดจริงๆ
“ ขอโทษนะที่ผมไม่เคยบอกมันกับเธอสักครั้ง คิมแทยอน...ผมรักเธอนะ รักมากที่สุดในโลก รักๆๆๆ และจะรักเธอตลอดไปเลย ”
ชายหนุ่มปาดน้ำตาออกลวกๆ พลางหันมาจ้องใบหน้าน่ารัก
“ ผมสารภาพแล้วล่ะ... ”
“ ขอบคุณนะ ”
เหมือนโลกทั้งใบจะแตกสลายเมื่อแทยอนดึงมือออกจากการเกาะกุมช้าๆ ร่างเล็กค่อยๆ ถอยห่างจากคยูฮยอน รอยยิ้มที่ถูกส่งมานั้นเขาไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันหมายถึงอะไร มือหนาตกลงข้างตัวอย่างอ่อนแรง หัวเราะเบาๆ อย่างสมเพชตัวเองในตอนนี้
นั่นสินะ ก็รู้ดีนี่นาว่ามันไม่มีทางเหมือนเดิมอีกแล้ว
คยูฮยอนมองร่างเล็กเดินจากเข้าไปในร้านของเธออย่างเงียบๆ ร่างสูงปล่อยโฮออกมาทันทีที่ประตูร้านถูกปิดลงพร้อมกับไฟในร้าน น้ำตามากมายหยดลงพื้นเย็นๆ อากาศแสนหนาวเย็นเทียบไม่ได้กับหัวใจของเขาในตอนนี้เลย...ไม่เลย
ผมพลาดไปแล้ว พลาดอย่างไม่น่าอภัย...
แต่ยังรักเสมอนะ แม้จะสายเกินแก้แล้วก็ตาม
แกร่ก!
คยูฮยอนเงยหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นมองบนชั้นสองของร้านกาแฟด้วยความสงสัย หัวใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นแทยอนเดินออกมายืนตรงระเบียง แต่ร่างเล็กไม่ได้มองมาที่เขาแม้แต่น้อยแต่กลับเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้า
겨울이 피어내는 아름다운 눈꽃
ดอกไม้หิมะอันงดงามซึ่งเบ่งบานในในฤดูหนาว
유난히 추위에 약했던
ในวันที่หนาวเย็นผมอ่อนแอเหลือเกิน
눈물이 지워내는 아픔 따윈 잊고
ความเจ็บปวด น้ำตานี้ ลืมมันไปให้หมด
“ ขอบคุณนะโจวคยูฮยอน ขอบคุณมากเลยล่ะ ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนที่ได้อยู่กับคยู ฉันก็มีความสุขทุกครั้งเลย ~ ถึงบางครั้งคยูอาจจะเย็นชาไปบ้าง ถึงฉันจะเป็นคนบอกเลิกคยูเอง แต่อยากให้รู้ไว้...ผ่านมากี่ปีก็ยังรักเหมือนเดิมนะ ”
นี่มัน...
“ ฮึก! ผมขอโทษสำหรับทุกอย่าง ”
“ ฉันดีใจที่คยูยังรักฉัน ดีใจที่เราได้เจอกันในวันนี้นะ ในซอกซอยที่เราได้เจอกันในวันนี้น่ะ รู้มั้ย? ฉันไปที่นั่นทำไม? ”
“ เป็นเหตุผลเดียวกับผมได้มั้ย... ”
“ ฉันไปที่นั่นทุกครั้งที่คิดถึงคยูนะ ไปซึมซับความรู้สึกดีๆ เมื่อตอนที่เราคบกัน ในเวลาที่ฉันเหงาและโหยหาคยูฉันก็ไปที่นั่นเสมอ ”
“ ฮืออ ฮืออ ”
คยูฮยอนร้องไห้อย่างหน้าไม่อายแม้แต่น้อย แทยอนก้มมองลงมาข้างล่าง สบตากับดวงตาคมน่าหลงใหลที่ตอนนี้แดงก่ำและมีน้ำตาคลอหน่วย ปากอิ่มคลี่ยิ้มแสนอ่อนโยนให้ชายหนุ่ม ก่อนจะค่อยๆ ปีนขึ้นไปนั่งบนระเบียง
“ แทยอน!!! ”
จะทำอะไรน่ะ...!?!
“ ฉันตอบรับคำสารภาพของคยูแล้วนะ! ฉันจะลงไปหา ช่วยรับฉันหน่อยได้มั้ย ”
“ คนโง่ ถึงเธอไม่บอกผมก็จะต้องรับเธออยู่แล้วล่ะ! ”
ฟึ่บบ
จบประโยคแทยอนก็กระโดดลงจากระเบียงทันที ร่างเล็กโผลอยตกลงไปข้างล่างโดยมีอ้อมกอดแข็งแรงคอยอ้าแขนรับอยู่
พลั่กก ตุ้บ!
ร่างของเธอตกลงในอ้อมแขนของคยูฮยอนก่อนที่ทั้งคู้จะพากันล้มหงายลงบนหิมะสีขาวโดยมีแทยอนทาบทับลงมาอีกที ดวงตาทั้งสองจ้องมองกันและกันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก คยูฮยอนโอบเอวเล็กเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งยกขึ้นไล้แก้มใสเบาๆ
여전히 그눈에 중독돼
ผมยังคงหลงใหลดวงตาคู่นั้นของเธอ
용기내서 내질렀던 소리 없는 고백과
คำสารภาพเงียบๆ ที่ได้ตะโกนออกไปอย่างกล้าหาญ
저 멀리에 잡을 수 없던 그녀가
แต่เธออยู่ไกลเกินไป ผมไม่อาจจะคว้ามาได้อีก
마지막 상상안의 내 초상화
เหมือนภาพสุดท้ายในหัวของผม
“ อันตรายนะ... ”
“ คยูไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรหรอกนี่นา เพิ่งจะตะโกนบอกรักกันอยู่หยกๆ ”
“ ผมคิดถึงเธอจัง ~ ”
“ อ่า...ยังงั้นเหรอ ”
“ ขอกอดได้มั้ย? ”
“ ได้ ” แขนแกร่งกอดกระชับร่างเล็กๆ ของคนรักทันที
“ ขอหอมได้มั้ย? ”
“ ได้ ” ปากเย็นชืดก้มจูบแก้มนุ่มไปหลายฟอดเรียกเสียงหัวเราะคิกคักของคนตัวเล็ก
“ ขอจูบได้มั้ย? ”
แทยอนไม่ตอบแต่กลับยิ้มหวาน คยูฮยอนรั้งท้ายทอยคนตัวเล็กลงมาประกบปากทันที ลิ้นร้อนไล้ไปมาบนปากนิ่ม คอยดูดเม้มอย่างเพลิดเพลิน ปากอิ่มอ้าออกน้อยๆ อย่างรู้งานเพื่อให้ลิ้นร้อนเข้าไปกวาดชิมความหวานละมุนในโพรงปากอุ่นอยู่อย่างนั้น ร่างของคนทั้งสองกลิ้งไปมาบนพื้นหิมะโดยที่ไม่หยุดจูบแสนหวานนั่นสักที
คยูฮยอนกำลังจะคลั่งตายเพราะความหวานที่ได้รับ
ขอบคุณที่ยังรักกัน...ผมก็รักเธอ จะรักให้มากกว่าที่เธอรักผมเลยล่ะ!
이젠 현실로 그댈 데려와
ตอนนี้...ผมจะทำให้ทุกอย่างเป็นความจริง
Talk :
ช็อตฟิคเรื่องนี้ภูมิใจนำเสนอสุดๆ!
ได้แรงบันดาลใจมากจากเพลงแสนเพราะของ infinite เหล่าเด็กเเคระ
>_<
ความคิดเห็น