คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : I need you baby : { W o n R i } ยั ย เ ด็ ก ลิ ง กั บ ลู ก ส มุ น
I need you baby
- ยัยเด็กลิงกับลูกสมุน -
ความป่วนยกกำลัง 3!!!
เพล้งงงงง
!!!!
ซีวอนสะดุ้งตื่นจากการหลับใหลทันทีทันใดเมื่อได้ยินเสียงแตกของอะไรบางอย่างดังขึ้น ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนซุ่มซ่ามขนาดนั้น ร่างสูงเดินโงนเงนออกมาจากห้องนอนพอมองนาฬิกาแล้วก็เพิ่งจะหกโมงเช้า! วันนี้ซีวอนมีปะชุมทั้งวันก็จริงแต่มันเริ่มแปดโมงเช้าโน่น! ตืนเจ็ดโมงสามสิบก็ยังทัน เสียงร้องเพลงเพี้ยนๆ ผิดโน้ตดังกระทบเข้าหูทำให้เขานึกได้ว่ามียัยเด็กลิงอยู่ด้วยนี่หว่า
ร้องเพลงบ้าบออะไรวะนั่น เสียงไม่เอาอ่าวโคตรๆ!
ยูริตื่นมาแต่เช้าตามความเคยชิน เธอรู้สึกมึนๆ นิดหน่อยหลังจากตื่นมา อดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่าน้ำแดงที่โอปป้าคนนั้นเอามาให้มันทำให้สติลดลงอย่างไม่น่าเชื่อ แถมเธอยังเล่นเกมส์และดูประสาทกับโอปป้าคนนั้นอีก...มันเป็นเกมส์ที่ห่วยมากๆ เลยนะนั่น
ร่างเพรียวร้องเพลงทำนองสุดเพี้ยนก่อนจะโยกย้ายส่ายสะโพกตามเพลงที่ตัวเองร้อง ดูสนุกสนานเฮฮาอยู่คนเดียว ซีวอนยืนพิงกรอบประตูมองยัยเด็กลิงทั้งร้องทั้งเต้นกลั้นหัวเราะแทบตาย ชายหนุ่มแกล้งกระแอมไอเล็กน้อย
“ อะแฮ่ม! ตื่นมาแต่เช้าเชียวนะ ” ยูริชะงักกึกแล้วหันมามองต้นเสียงด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความสดใสตามประสาเด็กไฮเปอร์
“ อ้าว ตื่นแล้วเหรอคะโอปป้า อยากกินอะไรมั้ยเดี๋ยวฉันจะทำให้โอปป้ากินเอง! ”
“ เธอทำอาหารเป็นด้วยเหรอ? ” ขนาดเขายังไม่เคยจับตะหลิวเลยสักครั้ง ดีแต่สั่งอาหารจากภัตตาคารมากินในห้องเท่านั้น ส่วนของที่มีอยู่ในห้องครัวมันก็แค่เอามาประดับไม่ให้ห้องครัวดูโล่งเกินไปจนเหมือนไม่ใช่ห้องครัวก็แค่นั้น
“ ก็...อาหารพื้นๆ ทั่วไปน่ะแหละ รามยอน...แพนเค้ก ซุปสาหร่าย น้ำแข็งไส แต่ถ้าพวกอาหารหรูๆ ฉันทำไม่เป็นหรอกค่ะ โอปป้าจะกินมั้ยล่ะ ”
ให้ตาย...ทำไมซีวอนจะต้องมากินอะไรกระจอกๆ แบบนั้นด้วยล่ะ
รสชาติมันดีหรือเปล่ายังไม่รู้เลยเนี่ยนะ
ใจหนึ่งซีวอนอยากจะรีบปฏิเสธไปซะเพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง แต่พอเห็นใบหน้าสดใสแบบนั้นก็ทำใจยากที่จะปฏิเสธน้ำใจของร่างเพรียว ยิ่งพอมองไปที่เคาน์เตอร์ก็เห็นว่าอุปกรณ์ส่วนผสมทุกอย่างถูกจัดวางเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อย
“ อืม ฝากด้วยแล้วกันนะ ”
สุดท้ายก็ปฏิเสธไม่ได้! ไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด
“ ได้ค่ะ! ” ร่างสูงเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวรอร่างเพรียวทำอาหารให้กิน ท่าทางทะมัดทะแมงของยูริดูน่ามองไม่น้อย ไหนจะหุ่นเพรียวสมส่วนกับผิวสีน้ำผึ้งดึงดูดสายตาอีก อืมม เด็กนี่อายุเท่าไหร่แล้วนะถึงได้มีหุ่นเซ็กซี่ซะขนาดนี้
“ ยูล...เธออายุเท่าไหร่แล้วนะ ” ชื่อเล่นของยูริถูกร่างสูงเรียกออกมาทำเอาเธอขมวดคิ้วไม่เข้าใจอารมณ์ของโอปป้าคนนี้เท่าไหร่นัก
รู้จักกันแค่วันสองวันมันเรียกชื่อเล่นได้สนิทสนมขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ สิบห้าแล้วล่ะ... ”
“ สิบห้าเองเหรอ? หึ หึ ไม่เลวนี่นา น่าประทับใจดี... ” ซีวอนแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
ขนาดนี่แค่สิบห้า ถ้าโตกว่านี้คงเซ็กซี่บาดใจให้ดิ้นตายแน่ๆ!
ไม่การล่ะ คงต้องจองตัวของยูริเอาไว้เป็นของตัวเองให้ได้ก่อน ของๆ ชเว ซีวอน!
“ โอปป้าท่าทางจะเครียดนะ ไปนอนพักก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วฉันจะไปเรียกโอปป้าเอง แล้วค่อยตื่นมากินข้าวนะ ” ยูริชักจะเอือมระอากับพฤติกรรมพูดไม่รู้เรื่องของซีวอนโอปป้าเต็มที แต่แทนที่ชายหนุ่มจะไปนอนเขากลับเดินตรงเข้าไปหาร่างเพรียวที่ยังคงง่วนกับการทำอาหาร แขนล่ำโอบรอบเอวบางอย่างถือสิทธิ์ ใบหน้าหล่อเหลาเกยอยู่ตรงไหล่ของร่างเพรียวจมูกโงสูดความหวานจากซอกคอของยัยเด็กลิงแนบเนียน
“ ซีวอนโอปป้า! เล่นอะไรเนี่ย ฉันทำอาหารอยู่นะ! ” บูริพยายามจะแกะมือหนาออกแต่มันช่างแข็งแรงเหนียวแน่นเหลือเกิน ซีวอนยิ้มกริ่มเมื่อยูริปล่อยให้เขากอดโดยเจ้าตัวหันไปสนใจอาหารแทนคนหล่อที่ยังคงเอาหน้ามาเงยไหล่ ไอ้ท่าทางแบบนี้มันเหมือนกับสามีภรรยากันยังไงยังงั้น ซีวอนอดคิดไม่ได้จริงๆ
เฮ้ย! ได้ไงวะ เขาสาบานว่าจะครองตัวโสดไปแล้ว ใครจะอยากเอาชีวิตไปทิ้งกับพวกผู้หญิงน่ารำคาญกัน ไอ้ซีวอน! แกคิดบ้าๆ แบบนั้นไปได้ยังไงหา!
ถึงอย่างนั้นเขายังคงกอดร่างเพรียวไม่ปล่อยล่ะ...ร่างกายแกร่งที่มีแต่กล้ามเนื้อขยับไปชิดร่างเพรียวมากขึ้น ดูแนบแน่นเป็นพิเศษ
“ เรียกฉันว่าซีวอนสิ...แค่ซีวอนเฉยๆ น่ะ ” ริมฝีปากร้อนกระซิบใกล้ๆ หูของยูริเหมือนจงใจจะแกล้ง ยัยเด็กลิงรีบหดคอเบี่ยงหนีด้วยความจั๊กจี๊แปลกๆ
“ ไม่ต้องเรียกโอปป้าก็ได้เหรอ? ”
“ ใช่ เรียกแค่ซีวอนก็พอ ส่วนฉันจะเรียกเธอว่ายูล ดีมั้ย? ”
“ ก็ดีนะคะ ซีวอนกับยูล คิก ตลกชะมัดเลย ” ยูริหลุดหัวเราะเบาๆ พาซีวอนหัวเราะตาม ไม่นานนักอาหารเรียบง่ายอันไม่คุ้นเคยสำหรับร่างสูงก็ถูกวางเรียงบนโต๊ะ เช้าวันนี้ซีวอนไม่รู้สึกเซ็งจนต้องออกไปหาผู้หญิงพวกนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าที่คอนโดน่าอยู่เป็นไหนๆ การตื่นเช้ามันดีแบบนี้เองสินะ...
“ อ่ะซีวอน ลองกินแพนเค้กมันฝรั่งของยูลดูสิ อร่อยนะจะบอกให้ ” ยูริตักแผ่นแพนเค้หมันฝรั่งบางๆ ไปวางบนจานของร่างสูง ซีวอนยิ้มแห้งเพราะคุณชายอย่างเขาไม่เคยแม้แต่จะคิดชิมอาหารพวกนี้น่ะสิ!
มันกินยังไงวะ?
“ เอ่อ...เอาเข้าปากเลยเหรอ ”
“ ก็ใช่น่ะสิ ซีวอนแค่เอามันเข้าปากแล้วเคี้ยว มันยากตรงไหนฮะ? ” ยัยเด็กลิงจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่ง เธอรู้ว่าซีวอนถูกเลี้ยงมาแบบคุณชายแต่ไม่คิดว่ามันจะมากขนาดนี้
“ ฉันไม่เคยกินหรอกนะ แต่ฉันจะกินกับเธอนี่แหละ ” ซีวอนตักแพนเค้กมันฝรั่งเข้าปากแล้วเคี้ยวช้าๆ รสชาติติดดินแต่อร่อยถูกปากทำให้คุณชายอย่างเขาประทับใจไม่น้อย ยัยโกลิงก็ทำอาหารอร่อยเหมือนกันสินะ เห็นทีจะต้องบอกให้ทำบ่อยๆ ซะแล้ว
“ อร่อยมั้ย? ” ยูริถามลุ้นๆ
“ มาก...รสชาติแปลกดี... ”
“ เยส! งั้นนี่รามยอนเพื่อนยากยามขาดแคลน ซีวอนคงไม่เคยกินล่ะสิท่า รสชาติมันสุดยอดมากเลยกะอีแค่ฉีกซองผงปรุงลงไปก็อร่อยเหาะแล้ว ลองชิมดูสิ! ” มือเรียวสวยรีบหยิบตะเกียบคีบเส้นรามยอนใส่ถ้วยใบเล็กให้ชายหนุ่ม ไม่รู้จะตื่นเต้นทำไมนักหนาแต่ซีวอนก็พอใจ เขาเคยแต่ตักอาหารหรูราคาแพงให้คู่ควงของตัวเอง เพิ่งจะเคยมีคนตักอาหารบ้านๆ ราคาถูกให้เขาเนี่ยแหละ คุณชายซีวอนอยากจะหัวเราะดังๆ
ถือว่าเป็นสีสันชีวิตก็แล้วกัน อาหารพวกนี้มันก็รสชาติไม่เลว
สองคนกำลังซดและโซ้ยอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยจนลืมสิ่งรอบตัวไปเลย ซีวอนลืมมาดคุณชายหัวสูงไปหมดสิ้นเหลือเพียงซีวอนคนธรรมดาทั่วไป ยูริก็ลืมไปเลยว่าเธอแอบอคติกับซีวอนหลายครั้งแต่ตอนนี้พวกเขามีเพียงความรู้สึกดีๆ ให้กันเท่านั้น
ยูริป้อนร่างสูงหลายครั้งส่วนร่างสูงเองก็อ้าปากรับอย่างเต็มใจมากซะด้วย ป้อนกันสลับไปมาในตอนนี้ห้องครัวมีแต่ความอบอุ่นและความสุขอบอวลเท่านั้น
“ ว่าไงวะ แกกับน้องแกมาถึงหรือยัง ” ซีวอนโทรหาเพื่อนรักทันทีที่อาหารมื้อเช้าผ่านไป
[ เปลี่ยนแผนนิดหน่อยว่ะ ฉันว่าจะเอาแทยอนมาที่บิรษัทด้วย ไอ้ทงเฮมันก็จะเอาน้องมันมาเหมือนกัน ยังไงแกก็พาน้องแกมาที่บริษัทสิ ]
“ เอางั้นเหรอวะ ก็ได้...ยังดีกว่าทิ้งให้อยู่คนเดียวล่ะวะ ”
[ เออ แล้วเจอกันตอนแปดโมง วันนี้แกตื่นเช้านะ ] เสียงล้อเลียนของคยูฮยอนทำซีวอนหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อย
“ เออน่า! แค่นี้นะโว้ย! ” ซีวอนโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทันทีที่คุยเสร็จ ยูรินั่งกินขนมอยู่บนโต๊ะมองหน้าเขาตาแป๋วเหมือนกับจะบอกว่า ‘ บอกฉันหน่อยสิ ’
“ ยูล วันนี้ฉันมีประชุมที่บริษัททั้งวันเลยน่ะ ”
“ ไม่เป็นไร ยูลอยู่ได้ ” ว่าพลางยิ้มกว้าง
ไอ้ยิ้มกว้างแบบนั้นแหละมันไม่น่าไว้ใจ
“ ใครบอกว่าฉันจะให้ยูลอยู่คนเดียว แนจะพายูลไปที่บริษัทด้วยเพราะเพื่อนฉันมันจะพาน้องสาวมาเหมือนกัน ไงล่ะยูลจะได้เจอเพื่อนใหม่ไง ”
“ แบบนี้ก็เจ๋งอ่ะดิ! ประชุมแปดโมงใช่มั้ย ดีล่ะ! ขอบใจนะซีวอน ” ร่างเพรียวโผเข้ากอดชายหนุ่มเหมือนลิงไม่มีผิด ซีวอนยิ้มน้อยๆ กับท่าทางลิงโลดของยัยเด็กลิง ก่อนที่เขาชะหุบยิ้มเมื่อตาขวากระตุกแปลกๆ
ซวยแล้วไงไอ้ซีวอน! ลางร้ายมันเริ่มปรากฏแล้วว่ะ...
“ ว้ากกกกกกกก!!!! ” เสียงร้องโหยหวนดังมาจากห้องนอนของยูริ ซีวอนถึงสะดุ้งโหยงอย่างตกใจชายหนุ่มลูบอกเหมือนจะปลอบใจตัวเอง สักพักร่างเพรียวก็โผลิ่กมาจากห้องหน้าตาเหยเกราวกับไม่พอใจอะไรบางอย่าง
“ ทำอะไรน่ะยูล เสียงดังมากเลยรู้มั้ย ” ซีวอนดุ เขาหัวใจจะวายทุกครั้งที่ยูริส่งเสียงร้องโหวกเหวกโวยวาย ยัยเด็กลิงทำหน้ามุ่ย
เดี๋ยวก็ได้ช็อกตายคาห้องกันพอดี โธ่เอ๊ย!
“ ยูลหาชุดใส่ไม่ได้อ่ะซีวอน! ไม่มีชุดไหนจะถูกใจและเหมาะสมสำหรับการไปพบปะเพื่อนใหม่เลยสักตัว! แม่นะแม่ ซื้อชุดบ้าอะไรไม่รู้มาให้ฉันใส่ อ๊ากกก!! ” ยูริแหกปากอีกครั้งจนทำให้มือหนารีบตะปบปิดปากของเธอทันที ถึงห้องของเขาจะเก็บเสียงก็เถอะ...งานนี้เขาโดนเล่นงานไปคนเดียวแบบเต็มๆ เลย!
“ ไม่เอาน่า...มันต้องมีสักชุดสิ เดี๋ยวฉันช่วยเลือกเอง ” มาถึงตอนนี้ซีวอนตาเป็นประกายขึ้นมาทันที บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสอันดีสำหรับแผนการของเขาก็ได้
ก็แค่เข้าไปช่วยเลือกชุด แนบเนียนแบบมืออาชีพ และช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้า
กำไรเห็นๆ!
“ ไม่มีก็ต้องไม่มีสิ! เฮ้อ ยูลน่ะไม่อยากจะแต่งชุดเดรสรัดรูปแบบนั้นไปพบใครหรอกซีวอน มันอึดอัด หายใจไม่ออก ”
ชุดรัดรูป!! สไตล์โปรดของซีวอนเลยล่ะ! แต่ว่า...แบบนั้นก็ให้คนอื่นเห็นด้วยน่ะสิ
ซีวอนลิงโลดที่ได้ยินว่าชุดเดรสรัดรูป เขาล่ะอยากจะรีบจับยูริเปลี่ยนเสื้อผ้ามันซะเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ แต่มานึกๆ ดูอีกที...ถ้าแต่งแบบนั้นออกไปไหนมาไหนข้างนอกนั่นคนอื่นก็ต้องเห็นหมดน่ะสิ! ไม่ได้! งั้นแบบนี้ต้องจับแต่งให้มันมิดชิดที่สุดนั่นล่ะ
“ ไม่อยากใส่ก็ไม่ต้องใส่ เสื้อผ้าฉันมีเยอะแยะไปเลือกมาใส่ซิ ”
“ จริงเหรอ! เยี่ยมไปเลย! ” ยูริร้องออกมาอย่างดีใจ เธอหมายตาเสื้อของซีวอนตั้งหลายตัว แต่ละตัวที่เขาใส่มันมีแต่เสื้อสวยๆ ทั้งนั้นเลยด้วย
คึ คึ ทีนี้เสื้อซีวอนโอปป้าเสร็จฉันล่ะ อ๊า...อยากจะใส่มันเร็วๆ แล้วนะ
ถ้าฉันใส่มันคงออกมาดูดี เท่บาดใจแน่! ควอน ยูริ วิน!!!
ร่างเพรียวรีบวิ่งฉิวไปยังห้องนอนของซีวอนทันทีปล่อยให้ร่างสูงยืนยิ้มค้างงงเป็นไก่ตาแตก พอนึกได้ซีวอนไม่รอช้าที่จะตามเข้าไปเพื่อไม่ให้พลาดช็อตหวาบหวิว อยากเห็นใจจะขาด...แต่ทว่ายัยเด็กลิงมันกลับล็อกห้องซะงั้น!
เฮ้ยยย!! นั่นมันห้องของฉันนะโว้ยยย!! พัง! พังหมด! ซีวอนอยากตายยยยย!!
“ ยูล! จะล็อกประตูทำไมเนี่ย! เปิดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ”
“ แล้วจะเข้ามาทำไมเล่า ฉันเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้านะ ”
“ ละ...แล้วเธอรู้หรือไงว่าฉันเก็บเสื้อไว้ที่ไหนน่ะฮะ ” ซีวอนเริ่มเหงื่อตก ข้ออ้างของเขาดูไม่แนบเนียนเอาซะเลย เสียงหัวเราะเยาะดังเล็ดลอดออกมาจากในห้อง
“ เสื้อมันก็ตั้งอยู่ในตู้เสื้อผ้าน่ะสิ! คนโง่! ” สิ้นเสียงนั้นร่างสูงสง่าของซีวอนทรุดลงพื้นอย่างหมดสภาพทันที ข้างในของเขากำลังน้ำตาตกเพราะมันช่างเจ็บปวดเกินจะรับไหว คุณชายผู้เพียบพร้อมอย่างเขาแทบจะไม่เคยโดนหญิงใดด่าตรงๆ แบบนี้เลยสักครั้ง แล้วทำไม? ทำไมมันเป็นอย่างนี้ไปได้! คิดแล้วร่างสูงก็ลุกเดินไปนั่งโซฟาอย่างน่าอนาถ
ไม่นานนักประตูห้องนอนของซีวอนก็ถูกคนข้างในเปิดออก ร่างเพรียวสมส่วนเดินออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าที่ล้วนแล้วแต่เป็นของเจ้าของห้องทั้งสิ้น ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเบิกตากว้างกับร่างเพรียวในเสื้อเชิ้ตตังโคร่งสีน้ำเงินสลับขาวลายตรง เสื้อเชิ้ตของซีวอนกลายเป็นชุดเดรสประมาณเข่าของยัยเด็กลิงไปแล้ว แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างสูงกระตุกยิ้มพอใจสุดๆ เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วล่ะ...
“ โอ๊ะ! จะเจ็ดโมงครึ่งแล้ว เรารีบไปกันเถอะซีวอน ” แต่ไอ้ท่าทางกระโดกกระเดกไฮเปอร์เหมือนลิงยังไม่หายไปไหน ช่างขัดกับเสื้อผ้าที่ใส่ดีแท้...ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้นเพราะยูริดูจะตื่นเต้นซะเหลือเกินกับการไปบริษัทไม่ก็อาจจะได้พบเพื่อนใหม่
“ ฉันยังไม่ได้แต่งตัวเลยนะ ใจเย็นๆ ก่อนสิ ” ซีวอนขมวดคิ้ว
“ ย๊า! เร็วๆ สิซีวอนอ่า รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว ชักช้าไม่ได้ดั่งใจเลย ” ร่างเพรียวพยายามดันแผ่นหลังกว้างให้เข้าไปในห้อง ร่างสูงยังคงยืนนิ่งและดูเหมือนว่าจะคิดอะไรดีๆ ออกแล้วล่ะนะ หึ หึ
“ ฉันก็ไม่อยากชักช้าหรอกนะ... ” เอ่ยเสียงเศร้า “ แต่ว่ายูลช่วยฉันเลือกเสื้อผ้าหน่อยสิ ไม่อย่างนั้นเราคงจะต้องไปสายสักสิบนาทีหรืออาจจะมากกว่านั้น...หรือไม่ไปเลยจะดีกว่าน้า... ”
“ ไม่ได้นะ! ยูลจะช่วยเลือกเสื้อผ้าให้เอง เร็วเข้า! ” ยัยเด็กลิงรีบฉุดร่างสูงเข้าห้องโดยไม่ได้คิดถึงแผนตื้นๆ ที่ซีวอนวางเอาไว้เลยสักนิด ยูริเลือกเสื้อสูทตามความชอบของตัวเอง ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายนักเพราะเสื้อผ้าทุกตัวของซีวอนล้วนแต่ใส่ดูดีทั้งนั้น แต่คุณชายตัวดียังคงยืนนิ่งมองการกระทำของร่างเพรียวอยู่เฉยๆ
“ ทำไมไม่รีบถอดเสื้อล่ะซีวอน! ”
คำถามที่รอคอย เข้าแผนแบบเป๊ะๆ!
“ ถอดให้ฉันสิ ” เอ่ยออกมาเปี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ยูริถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะเคลื่อนร่างมาใกล้เพื่อจัดการถอดชุดนอนของร่างสูงออกไป กล้ามเนื้อหน้าท้องกับหุ่นสุดเฟิร์มของชายหนุ่มเผยให้เห็นทันทีที่ถอดชุดนอนออก ยูริรู้สึกเหมือนหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ มือเรียวยังคงทำงานไม่ขาดตกบกพร่อง
“ อย่าเพิ่งใส่เสื้อสิ อืมม เอาครีมทาผิวตรงนั้นมาทาให้ฉันหน่อย ” เหลือบไปเห็นครีมทาผิวที่ผู้หญิงคนก่อนลืมทิ้งไว้เขาจึงจำต้องเลือกมันมาเป็นตัวช่วย ปกติไอ้ของพวกนี้ไม่เคยคิดจะใส่ให้มันมาเกะกะการเคลื่อนไหวหรอก วันนี้ขอสักวันเถอะ
“ อันนี้เหรอ... ” ยัยเด็กลิงชูขวดโลชั่นสีครีมให้ดู ซีวอนพยักหน้าน้อยๆ
“ ใช่ ทาให้ฉันหน่อยสิ ทั่วตัวเลยนะเดี๋ยวสีผิวไม่สม่ำเสมอกัน ”
พูดไปมั่วๆ ตามที่ได้ยินมาเท่านั้นแหละวะ ชายชาตรีอย่างเขาจะไปห่วงผิวทำไมล่ะ
ไอ้ผิวสีแทนเนี่ยแหละสยบหญิงสาวมากนักต่อนักแล้ว
“ ทำไมไม่ทาเองล่ะ ”
“ อ้อ...งั้นออกไปรอข้างนอกก่อนนะ ฉันอาจจะออกไปช้าหน่อย ”
“ ก็ได้ๆ ยูลจะทาให้ทั่วตัวเลย! ” ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปาก สายตาร้อนแรงจ้องมองร่างเพรียวสมส่วนที่เคลื่อนไปรอบๆ ตัวของเขา มือเรียวสวยชโลมครีมโลชั่นลงบนผิวสีแทนก่อนจะขยับลูบไล้ตามแผ่นหลังมาจนถึงอกแกร่ง ยูริเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำโดยไม่รู้ว่าสายตาของซีวอนมันหื่นกระหายขนาดไหน มือเรียวไล้มาที่คอแกร่งก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จสิ้น
แต่ซีวอนไม่ยอมหยุดตาม...แขนแข็งแรงตวัดโอบเอวบางเข้าหาตัว ยัยเด็กลิงมองค้อนเขาแล้วพยายามดันตัวออก
เสื้อผ้าก็ไม่ใส่แล้วมากอดคนอื่นเข้าอีก!
“ อย่ามาลีลานะซีวอน! มันจะแปดโมงแล้วนะ! ”
“ เหลือเวลาอีกเยอะแยะ เรามาเล่นเกมส์กันนิดๆ หน่อยๆ ดีกว่า ”
“ เอาไว้ทีหลังเถอะ ตอนนี้ยูลอยากเจอเพื่อนใหม่มากกว่าอ่ะ ปล่อย... ” แผนขั้นเบสิคเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่นัก ซีวอนแอบกัดฟันกับความล้มเหลว
“ งั้นมาจูบรับยามเช้าหน่อยเป็นไง เรายังไม่ได้ทักทายกันเลยนะเช้านี้ ” ซีวอนพูดออดอ้อนพลางกอดรัดร่างเพรียวให้แน่นขึ้น ยูริหันขวับมามองหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย
“ ทำไมต้องจูบด้วยล่ะ การทักทายกันก็มีตั้งหลายวิธีนี่นา ทั้งกอด หอม จับมืออะไรทำนองเนี้ย ไม่เห็นจะต้องจูบๆ อะไรนั้นเลย ”
“ เราจะได้สนิทสนมกันขึ้นยังไงล่ะ สนิทกันมากๆ น่ะ ” ไม่พูดเฉยๆ ร่างสูงก็โน้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่ายทันที ลิ้นร้อนชื้นไล้ไปตามเรียวปากนุ่มชิมความหวาน ครั้งนี้ซีวอนจะไม่สอดลิ้นเข้าไปข้างในเหมือนที่ชอบทำ แต่เขาเลือกที่จะดูดดึงกลีบปากของร่างเพรียวอย่างต่อเนื่อง ริมฝีปากร้อนระอุไล่ดูดดึงกลีบปากทั้งบนและล่างอย่างเพลิดเพลิน ก่อนที่จะค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกช้าๆ “ ไปรอข้างนอกแป๊บเดียวนะคนดี อีกสามนาทีเราจะออกเดินทางแล้ว ”
“ อ๊ะ อืม ” ยูริที่เพิ่งได้สติพยักหน้ารับเร็วๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปแบบเบลอๆ ซีวอนยิ้มบางๆ มือหนาคว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างรวดเร็ว
@ บริษัท SJ Group
รถคันเก่งแสนโฉบเฉี่ยวราคาใช่เล่นของประธานชเวแล่นมาจอดในโรงรถชั้นใต้ดินของบริษัทสำหรับประธานและแขกคนพิเศษเท่านั้น ภายในนี้มีรถราคาแพงหลากสไตล์เรียงรายราวกับโชว์รูมก็ไม่ปาน ราคาของแต่ละคันไม่ต่ำกว่าสามสิบล้านแน่ๆ ยูริโผล่พรวดลงจากรถทันทีที่ซีวอนจอดสนิท ความเร็วปานลิงแบบนั้นทำเอาซีวอนใจหายใจคว่ำกลัวว่ายัยเด็กลิงจะได้รับบาดเจ็บได้
“ โห~! นี่มันเจ๋งสุดๆ ไปเลยอ่ะ! อ๊ากกก นั่นมันรถรุ่นใหม่ที่เพิ่งออกนี่นา ได้ไงกัน! ราคาเฉียดสามร้อยล้านแบบนั้นเนี่ยนะ โอ๊ะ...นั่นมันรถที่แปลงร่างเป็นโรงแรมขนาดย่อมได้ หรูหราซะไม่มี งือออ แม่จ๋า ยูริเกิดมาเพิ่งจะเคยพบเคยเห็นสถานที่อลังการแบบนี้นี่แหละ ” ว่าแล้วก็จะพุ่งไปลูบๆ คลำๆ ให้ชื่นใจสักหน่อย ถ้าไม่ติดว่ามือหนาของคนที่พามาไม่คว้าแขนเอาไว้ซะก่อน ยูริเบะปากขัดใจเล็กน้อย
“ ไม่ได้นะยูล รถพวกนั้นเป็นของแขกคนสำคัญ ถ้าเกิดเสียหายขึ้นมาไม่ใช่แค่ชดใช้ค่าเสียหายเท่านั้นแต่จะพลอยส่งผลกระทบเรื่องธุรกิจไปด้วย รถพวกนี้ราคาใช่น้ำจิ้มที่ไหน...ทางที่ดีเดินตามฉันมาอย่างสงบเสงี่ยมจะดีกว่า ” ซีวอนคนธรรมดากับประธานชเวในตอนนี้ต่างกันลิบลับ ท่าทางสง่างามเหมือนเทพบุตรบวกกับใบหน้าหล่อเหลานั้นดึงดูดสายตาไม่น้อย
อ่า...ไม่นะ! ฉันชอบซีวอนคนที่คอนโดมากกว่า ประธานชเวคนนี้น่ากลัวจะตายไป!
ที่นี่ดูท่าจะมีอะไรสนุกๆ ให้ทำเยอะแยะ ขืนอยู่เฉยๆ มันน่าเสียดายออก...
“ ซีวอนอ่า ~ ทำไมต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วยล่ะ ก็ยูลไม่เคยเห็นนี่นา ” ยูริทำแก้มพองลม นิ้วชี้ทั้งสองมือจิ้มกันเหมือนเด็กไม่มีผิด ร่างสูงมองคนตรงหน้าพลางยิ้มออกมาอย่างสดชื่น อย่างน้อยเช้าวันนี้ก็สดใสเพราะยัยเด็กลิงนี่ แถมเขายังได้...จูบ...ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีนี่นา
“ เด็กดี อยู่ที่นี่ยูลจะดื้อไม่ได้นะรู้มั้ย ถือว่าทำเพื่อโอปป้าคนนี้นะครับ ” ซีวอนลูบหัวทุยเบาๆ มอบรอยยิ้มเทพบุตรที่ใครๆ ต่างใฝ่ฝันให้ร่างเพรียว แต่ว่า...ยูริก็เป็นแค่เด็ก เธอไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่ร่างสูงมอบให้มันแฝงความหมายอะไรเอาไว้ ไม่รู้...และไม่เข้าใจ ยูริพยักหน้าตามอย่างว่าง่ายเรียกรอยยิ้มกว้างจากซีวอนมากขึ้น
“ อื้ม ยูลจะเชื่อฟังซีวอน แต่ว่าหลังจากนั้นต้องพายูลไปเลี้ยงข้าวกับขนมนะ! ” รอยยิ้มขี้เล่นเผยออกมาพร้อมเสียงใสๆ เธอจะไม่ดื้อไม่ซนก็ได้ ถ้าซีวอนพาไปเลี้ยงข้าวกับขนมน่ะนะ
ฉันจะกลายเป็นคนเรียบร้อยเพื่อขนมและข้าวแสนอร่อย!
“ ได้สิ อย่าดื้อให้มากนักล่ะ ” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปหอมแก้มเนียนทั้งซ้ายขวาขณะที่ร่างเพรียวยังคงยืนตาค้าง มือเรียวลูบแก้มตัวเองป้อยๆ ตรงจุดที่ถูกหอมพลางกัดริมฝีปากอย่างอายๆ ซีวอนตาลุกวาวทันที
โคตรเซ็กซี่เลยว่ะ...ถ้าไม่ติดว่าที่นี่มันเป็นบริษัทล่ะก็ หึ หึ อย่าหวังว่าจะรอดเงื้อมมือเขาไปได้เลยแม่สาวน้อย จะนอนกกมันให้ลืมวันลืมคืนไปเลย!
รถคันใหม่กำลังแล่นฉิวเข้ามาจอดข้างๆ รถของซีวอนแถมยังกดแตรซะดังลั่นไม่เกรงใจประธานอย่างเขาเลยสักนิด แต่ซีวอนก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากนักเพราะจำได้ขึ้นใจว่านั่นมันรถทงเฮเพื่อนรักของเขาอีกคน ที่สำคัญมันไม่ได้มาคนเดียวเหมือนทุกที...ฟังจากเสียงแหลมเล็กที่ดังออกมาจากข้างในรถ
“ พี่ทงเฮ! ทำไมขับรถเร็วจังเลยล่ะคะ แล้วจะไปกดแตรใส่เขาทำไม เสียมารยาทจะตาย ” เจ้าของเสียงนั้นก้าวลงจากรถ ร่างบอบบางดูอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมมากกว่ายูริซะอีก ใบหน้าหวานง้ำงออย่างขัดใจ ผมสีทองสะดุดตาในครั้งแรกที่พบ
น่ารักซะขนาดนี้เหมือนต่อมเจ้าชู้หน้าม่อของซีวอนจะกำเริบ เปล่าเลย...ซีวอนไม่ชอบผู้หญิงผิวขาวและดูบอบบางขี้โรคแบบนี้ ท่าทางของเรียบร้อยเหมือนลูกคุณหนู คบไปชีวิตคงขาดสีสันแย่ ชุดสีหวานที่ร่างบางสวมใส่ใช่ว่าชายหนุ่มจะปลื้มมากนัก
อ้อ...สรุป ‘ ยูริ ’ ดีที่สุดอย่างนั้นสินะ...ชเว ซีวอน??
“ ไงซีวอน หน้าตาแกดูสดชื่นกว่าแต่ก่อนนะเนี่ย วู้วว สาวน้อยที่ไหนล่ะนั่น ” ปากหมาๆ น่าเตะมันจะใครซะอีกถ้าไม่ใช่คุณชายตระกูลลี ชายหนุ่มหน้าหวานเดินลงรถมาขนาบข้างสาวร่างบอบบางประคองโอบกอดราวกับกลัวเธอจะล้มยังไงยังงั้น ทงเฮมาในชุดสูทเต็มยศแต่ประยุกต์นิดหน่อยให้ไม่ดูเป็นทางการเกินไป
“ หยุดทำเสียงทุเรศๆ แบบนั้นได้แล้ว นี่ยูริ ‘ เด็กของฉัน ’ ที่ต้องเลี้ยง ยูล นี่ทงเฮมันเป็นเพื่อนของฉันเองน่ะ แต่ไม่ต้องไปรู้จักกับมันมากนักหรอก ”
“ สวัสดีค่ะ ทงเฮโอปป้า ” ยูริยื่นมือไปเช็คแฮนด์กับทงเฮพลางยิ้มน้อยๆ ให้ ร่างบอบบางที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รีบเกาะแขนร่างสูงทันทีจึงถูกทงเฮดึงมาข้างหน้า
“ นี่เจสสิก้า เพิ่งจะกลับมาจากลอสแองเจลิสเมื่อไม่กี่วันก่อน ดีเลย...เจสสิก้ายังไม่มีเพื่อนที่นี่สักคน สิก้าครับ...ทำความรู้จักกับยูริไว้สิ ” ทงเฮลูบผมนุ่มพลางพูดอย่างอ่อนโยน ซีวอนเพิ่งจะเคยเห็นทงเฮมุมนี้ ถึงจะทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่ควงด้วยแต่ความอ่อนโยนนั้นจะแฝงไปด้วยความเย็นชาเสมอ ครั้งนี้มันกลับแตกต่าง...
คนนี้สินะที่แกรอมาตลอดสี่ปี โชคดีกับความรักที่สมหวังว่ะเพื่อนรัก
“ สวัสดี ”
“ อ๊า เจสสิก้า! สิก้าของฉัน ~ เธอน่ารักมากเลยนะ ” ทงเฮเบิกตาโพลงเมื่อยูริพยายามจะกอดสิก้าของเขา แถมยังบังอาจมาเรียกว่า ‘ สิก้าของฉัน ’ อีก!
“ ไม่ได้! เธอต้องเรียกว่าเจสสิก้าไม่ใช่สิก้า เพราะสิก้าฉันใช้เรียกได้แค่คนเดียว ”
“ สิก้าดูสนิทสนมดีนะคะโอปป้า ”
“ ไม่ได้! ”
“ สิก้าจ๋า ~ ” สงครามระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่ดูท่าว่าจะไม่จบง่ายๆ จนซีวอนจำต้องแยกออกจากกันด่วน โชคดีเหลือเกินที่รถอีกคันแล่นเข้ามาขนาบข้างรถซีวอน ความหรูหราของรถดึงความสนใจจากยูริไปได้ส่วนทงเฮก็มองตามไปเช่นกัน คยูฮยอนก้าวลงมาจากรถแถมยังอุ้มใครบางคนลงมาด้วย แทนที่จะลงคนละฝั่งไหงกลายมาเป็นลงฝั่งเดียวกันได้?
ไอ้คยูแรงดีนี่หว่า ไม่ทันไรก็จัดการน้องสาวที่น่ารักของมันซะอยู่หมัดเลยว่างั้น
เฮอะ! อย่าให้ถึงตาซีวอนก็แล้วกัน ฉันได้จูบแล้วนะโว้ย!
“ ไงซีวอน มีความสุขดีสินะ ” คำทักทายเรียบง่ายซีวอนคุ้นชินมันเสียแล้ว ใบหน้าหล่อร้ายของคยูอยอนซ่อนอยู่ภายใต้แว่นดำอันใหญ่แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะดูไม่หล่อ ร่างเล็กที่ถูกกอดรัดนั้นยิ้มเขินๆ ให้ซีวอนเมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องหน้า
น่ารักดีนี่หว่า แต่ไม่ดูเด็กไปหรือไงสำหรับหมาป่าโชกโชนผ่านสมรภูมิรักมานับไม่ถ้วน ตัวเล็กน่ารักก็ไม่สะดุดตาซีวอนอยู่ดี ผิวขาวสว่างซะจนซีวอนแทบไม่กล้ามอง เสื้อผ้าเหมือนเสื้อผ้าเด็กเล็กแถมหลวมโพรกโชว์เนื้อขาวๆ น่ามอง...แต่ซีวอนก็รู้สึกเฉยๆ เด็กน้อยแบบนี้คยูฮยอนไม่น่าจะปรายตามองมาด้วยซ้ำไป
“ ก็ดีนี่ แนะนำน้องสาวแกหน่อยสิ นี่ยูริ นี่เจสสิก้า นี่ทงเฮ ฉันชื่อซีวอน เธอชื่ออะไรกันเด็กน้อย? ” ร่างสูงส่งยิ้มให้เด็กน้อยผิวขาวตรงหน้าอย่างเป็นมิตร
“ แทยอนค่ะ จะเรียกว่าแทเฉยๆ ก็ได้นะคะ ”
“ ไม่ได้! พวกนายเรียกว่าแทยอนก็พอแล้ว ไปกันเถอะ มัวรออะไรอยู่ชักช้าจริง ”
แล้วทำไมยังกอดร่างเล็กนั่นไม่ปล่อยอีกล่ะคุณชายโจว! มันน่านัก...
ทุกคนตัดสินใจขึ้นไปบนตึกเพื่อเริ่มต้นการประชุมระหว่างสามตระกูลที่ยิ่งใหญ่ ก่อนจะเข้าประชุมชายหนุ่มทั้งสามก็ไม่วายจะหันมากอดลา จูบลาเด็กน้อยของพวกเขาอีกหลายรอบ เรียกได้ว่าแทบจะช้ำไปทั้งตัวเลยก็ว่าได้
ปึง!
ประตูห้องประชุมปิดลงเรียบร้อยยูริหันขวับมามองเพื่อนใหม่ทั้งสองคนทันที ในหัวของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยเกมส์มากมายที่จะชวนพวกนี้เล่น เจสสิก้านั่งหงอยดูดน้ำแตงโมปั่นอย่างซึมๆ ใจล่องลอยไปหาคนที่ประชุมอยู่โน่น แทยอนก็นั่งเคี้ยวคุกกี้มองหน้ายูริตาปริบ
แต่ละคน...จะเข้ากันได้รึเปล่ายังไม่รู้เลยนะเนี่ย
“ นี่พวกเธอ ไหนๆ เราก็ตั้งรอมันทั้งวันแล้วเนี่ย มาหาอะไรสนุกๆ เล่นกันเถอะ ” ยูริบอกด้วยอาการดี๊ด๊า มันน่าตื่นเต้นจริงๆ ที่จะได้เล่นอะไรสนุกๆ กับเพื่อนใหม่เนี่ย คอยดูนะ ฉันจะทำให้พวกเธอสนุกจนลืมทุกอย่างเลยล่ะ โฮะๆๆๆ
“ เกมส์! ดีจัง ฉันก็เบื่อเหมือนกัน บอกมาซิว่าเกมส์อะไร ” แทยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยูริ ดวงตาเบิกโตกว่าเดิม
“ แต่พี่ทงเฮบอกว่าเราไม่ควรจะก่อความวุ่นวายนะ ” เจสสิก้าท้วงพลางหรี่ตามองยูริกับแทยอนอย่างตำหนิติเตียน ก็เธอไม่อยากสร้างปัญหาให้กับพี่ทงเฮนี่นา...
“ เราจะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ฉันเองก็สัญญากับซีวอนเอาไว้เหมือนกัน ” ถึงจะห่วงซีวอนบ้าง แต่ยูริไม่อยากอยู่เฉยๆ นั่นมันผิดวิสัยของเธอมากกกก
“ เอ๊ะ แต่ฉันไม่ได้สัญญากับพี่คยูเลยนะ ออกมาจากบ้านพี่คยูก็เอาแต่กอดๆ หอมๆ ไม่พูดอะไรเลย แบบนี้ฉันต้องทำตัวดีๆ ด้วยรึเปล่า? ” แทยอนโพล่งขึ้นมา
“ อ่า...ยากจังแฮะ เอาเป็นว่าเรามาเล่นกันเงียบๆ แค่สามคนก็พอแล้ว เกมส์นี้สนุกมากเลยนะ ฉันชอบเล่นกับพี่ชายของฉันบ่อยๆ ” ยูริกระซิบราวกับเป็นความลับขั้นสุดยอด สองคนที่เหลือจึงโน้มลงมาใกล้อีกด้วยความอยากรู้
“ เกมส์อะไรล่ะ ” เจสสิก้าก็อยากรู้
“ เกมส์ผจญภัยใน SJ!!! ”
แล้วมันจะเชื่อถือได้เหรอ?
TBC. 100 %
Talk :
ความป่วนยกกำลังสาม! มาแล้วววววว
อีกสองคู่อาจจะมีโมเม้นท์ไม่เยอะเท่าคู่หลักของตอนนี้นะคะ
ตอนต่อไปของคุ่ต่อไปก็ยังจะมีคู่อื่นร่วมอยู่ค่ะ
ตอนนี้และอีก 3 ตอนต่อไปเนื้อหาจะค่อนข้างยาวกว่าปกติค่ะ
100% อาจจะยังไม่ครบสมบูรณ์นะคะ
เฮือกก =_=;; เล่นเอาเหงื่อตกเลยทีเดียว สมน้ำหน้า!
แต่งยาวไม่เข้าเรื่องจนได้ ฮี่ๆๆ มันยาวไปมั้ยคะรีดเดอร์ที่รัก
หรือว่าชอบที่มันเป็นแบบนี้? 555+
ความคิดเห็น