คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Dorky Girl : 2 ( 100% )
Dorky Girl
2
ตึก ตึก ตึก ตึก
“ คิมแทยอน! ช่วยเอาแฟ้มนี่ไปให้ท่านผู้อำนวยการตรวจที ”
ตึก ตึก ตึก ตึก
“ แทยอนจ้ะ ครูฝากเซ็นตรงนี้ให้หน่อยสิ ”
ตึก ตึก ตึก ตึก
“ รบกวนมั้ยจ้ะที่จะฝากเธอไปซื้อของจัดกิจกรรมค่ายให้น่ะ... ”
สารพัดสารเพที่ร่างเล็กจะโดนจิกหัวใช้ต้องวิ่งหัวหมุนตัวหมุนไปนั่นมานี่ สำหรับคนที่ชื่อคิมแทยอนแล้วมันธรรมดาสุดๆ ที่ทุกวันเป็นแบบนี้ ตำแหน่งรองประธานมันค้ำคอทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ แทยอนอยากนั่งเรียนเหมือนคนอื่นบ้างแต่งานมากมายถมตัวทำให้ได้แต่มานั่งฟังเพื่อนอธิบายและสอนการบ้านให้เท่านั้น ดีไม่ดีเธอยังต้องถ่อสังขารไปทำตาแป๋วใส่อาจารย์ขอร้องให้เสียเวลามาสอนเธอย้อนหลังอีก โถ่...ชีวิต!
ส่วนท่านประธานที่เคารพรักก็ได้แต่นั่งนอนไปวันๆ ยิ่งเป็นคยูฮยอนไม่ต้องเรียนเขาก็ยังครองท็อปได้อยู่ดี โลกมันไม่ยุติธรรมเอาซะเลยนะ! แทยอนจึงได้แต่ปลงกับชีวิตอันแสนยุ่งเหยิงนี้ต่อไป ยิ่งนึกถึงใบหน้าร้ายกาจก็ยิ่งเดินกระทืบเท้าแรงขึ้นเท่านั้น หลังมือขาวปาดเหงื่อออกจากใบหน้าขาวใสลวกๆ
“ คิก คิก คิมแทยอน วันนี้เธอโทรมเหมือนเดิมเลยนะ! ” เสียงหัวเราะถากถางดังขึ้นเมื่อร่างเล็กเดินกึ่งวิ่งผ่านไป ก่อนที่เสียงนั้นจะหวีดร้องเมื่อคนที่ต้องการจะยั่วให้โมโหกลับกระตุกยิ้มดูถูกใส่เธอ มันชัดเจนเต็มสองตา เธอมั่นใจ!
“ นังบ้า! แกคิดว่าแกเป็นใครกันห๊ะ! กล้าดียังไงมายิ้มแบบนั้นใส่คนอย่างฉัน! ” มินอากระทืบเท้าเร่าๆ ขัดใจตามฉบับคุณหนูขี้วีน สวยแต่โง่
“ คนอย่างเธอก็สมควรแล้วนี่นา ” แทยอนจัดการยักคิ้วหลิ่วตาให้สักที
“ กรี๊ดดดด!!!! นัง...นัง... ”
ปรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!
แทยอนเป่านกหวีดคู่กายตัดหน้าคำด่าไร้สกุลที่กำลังจะหลุดออกมาจากปากของมินอาเสียงแหลมแสบหูของมันทำให้ทุกคนปิดหูแล้วหันมาจ้องเธออย่างช่วยไม่ได้ แทยอนสูดหายใจเข้าเพื่อระงับอารมณ์ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เสียงดังก้องกังวาล
“ ลีมินอา! เธอพูดจาไม่สุภาพ เพราะฉะนั้นปั่นจิ้งหรีดห้าสิบรอบ ปฏิบัติ! ”
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ”
นั่นแหละ...มันทำให้แทยอนต้องเสียเวลามากมายไปกับการปลุกปล้ำยัยคุณหนูขี้วีนปากหมานั่นให้ปั่นจิ้งหรีดจนครบห้าสิบรอบ เล่นเอาเธอถึงกับเหงื่อตกแต่นั่นยังเทียบไม่ได้กับภาพพจน์ของมินอาที่ป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี มินอาถูกรองประธานสุดบ้าจับปั่นจิ้งหรีดจนมึนเซแถดๆ ล้มไม่เป็นท่าท่ามกลางเสียงหัวเราะของนักเรียนคนอื่นๆ
ฝะ...ฝากไว้ก่อนเถอะคิมแทยอน!
“ อ๊ะ! ที่รัก...วันนี้เธอดูเหนื่อยๆ นะ โดนใช้งานมากไปรึเปล่า? ” ทิฟฟานี่ สาวสวยประจำโรงเรียนไฮโซแห่งนี้ตกใจไม่น้อยกับเพื่อนตัวเล็กที่เดินเนือยๆ เหงื่อโทรมตรงมายังโต๊ะที่เธอกับรองประธานอีกสองคนนั่งอยู่ จะว่าไป...ก่อนหน้าที่แทยอนจะมาถึงเจสสิก้ากับยูริก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ ยูริต้องไปคอยตามแยกนักเรียนเป็นคู่ๆ พวกที่แอบไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันในมุมอับ เล่นเอาสาวสปอร์ตอย่างเธอเสียพลังงานไปไม่น้อย พวกนี้ยิ่งเอาแต่ใจซะด้วยสิ ส่วนเจสสิก้าหน้าหมองไปถนัดตาเพราะเธอต้องคอยควบคุมพฤติกรรมของท่านประธานลีทงเฮไม่ให้หิ้วสาวเข้ามาทำอะไรประเจิดประเจ้อในห้องพักอีก หมอนั่นน่ะร้ายกาจสุดๆ ไปเลยที่ทิ้งให้เธอโดนสาวในสต็อกของเขาจิกกัดตลอดเวลา!
“ ฮื่ออ เหนื่อยแทบขาดใจเลยล่ะ! ไม่เป็นไร...แค่นี้ฉันทนได้อยู่แล้ว ก็อีแค่รับคำสั่งท่านประธาน ช่วยเหลืองานเล็กๆ น้อยๆ ของอาจารย์ ลงโทษพวกนิสัยแย่ ทนฟังคำด่าและเสียพลังงาน
ได้สิ...ได้...ฉันไหวอยู่แล้ว ” ทิฟฟานี่หรี่ตาลงเล็กน้อย หน้าตาของแทยอนดูอิดโรยไปมากแต่รอยยิ้มสดใสก็ยังเฉิดฉาย ใบหน้าเอ๋อๆ กับหัวยุ่งๆ บอกได้ดีว่าเธอไม่มีเวลาดูแลตัวเองเท่าไหร่ ผิดกับสาวป๊อปอย่างเธอที่สวยทุกวัน
“ ปฏิเสธไปบ้างก็ดีนะ บางทีเธอจะได้มีเวลาหายใจสักหน่อย เอาแต่วิ่งไปมาแบบนี้ระวังจะหายใจไม่ทันนะจ้ะ ” มือเรียวสวยเอื้อมมาดึงเพื่อนตัวเล็กแสนมอมแมมให้ลงมานั่งข้างตัวเอง แถมยังจัดการซับใบหน้าเปื้อนอะไรต่อมิอะไรให้อย่างใจดี แทยอนยิ้มหวานตอบ
...ใครๆ ก็บอกว่าสาวฮอตอย่างทิฟฟานี่ไม่สมควรมีเพื่อนเป็นยัยลูกหมาแสนมอมแมมอย่างคิมแทยอน ใครบอกกันล่ะ? จะมีใครรู้บ้างมั้ยว่าภายใต้คราบลูกหมาที่มีให้เห็น แท้จริงแล้วช่างนักน่าชังขนาดไหน
“ อย่าหวังเลยฟานี่ ประธานบ้าพวกนั้นน่ะโรคจิต! เป็นพวกสองบุคลิกหลายตัวตน อ่า...ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นคนดีน่าคบหา แต่ถ้ามองให้ลึกไปอีกหน่อยพวกนั้นมันแย่มาก! มองลึกลงไปอีกนิดมพวกเขาคือปีศาจ ลึกลงไปสักหน่อยพวกเขาเหมือนฮาเดสเทพแห่งความตาย! ” ยูริทำท่าขึงขังจริงจังสายตาแข็งกร้าวขึ้นมา ก่อนที่จะถอนหายใจทิ้งไหล่ตกเหมือนเดิม “ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ มันจะดีมั้ยนะถ้าฉันไปท้าทายอำนาจของเขาเข้า ”
“ พวกเขาแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? เอ๊ะ...แต่ตอนที่ฉันเจอพวกเขาก็ดูสุภาพบุรุษดีนี่นา ” มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เลยล่ะ อาจจะเพราะทิฟฟานี่เป็นสาวสวยก็ได้มั้ง แต่เธอก็ไม่ตกต่ำมากพอจะคว้าคนที่สวมหน้ากากลวงโลกแบบนั้นมาควงหรอก
“ อย่าให้พูดนะ...ฉันจะแฉให้หมดเปลือกเลย ” เจสสิก้านั่งเฉยอยู่นานเอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าสวยเฉยชา ตาวาวโรจน์เมื่อนึกถึงประธานจอมกะล่อนนั่น! สันดานไม่ดี! ชอบทำเหมือนคนอื่นเป็นสิ่งของมากนักเหรอ เดี๋ยวโดนทำกลับบ้างจะรู้สึก!
“ ฮ่าๆๆ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเป็นเด็กดีให้มากนักน่ะ พอกลายเป็นศิษย์โปรดของอาจารย์ก็พลอยติดบ่วงอย่างนี้แหละ จะว่าไปฉันก็เบื่อผู้ชายหน้าม่อแล้วเหมือนกัน บ้าที่สุดเลย ไม่รู้เอาเวลาไหนมากมายมาตามก้นฉันต้อยๆ อย่างกับหมาแน่ะ! ”
“ หมา...ก็แทยอนสิ ยัยหมาน้อย ” เจสสิก้ายิ้มมุมปาก คนโดนพาดพิงหน้ามุ่ยพลางยู่ปาก
“ ฉันไม่ใช่หมานะ! เจสสิก้าเธอเป็นเป็ดก้าบๆๆ ”
“ งั้นยูริก็ลิงดิ ” น่าน ยังมีโยนไปให้อีกคนที่กำลังนั่งฟังเพลินๆ
“ ทำไมฉันต้องเป็นลิงด้วย ”
“ เพราะเธอไฮเปอร์อยู่นิ่งไม่ค่อยได้น่ะสิ ” ทิฟฟานี่ยิ้มจนตาปิดแล้วหัวเราะคิกคักกับแทยอนที่นั่งข้างๆ ยูริหน้าง้ำไม่จริงจังนักเรียกเสียงหัวเราะจากสามสาวได้ดี
“ หน็อยย ยัยหมีทิฟ! ลดหุ่นบ้างนะเธอน่ะ ชิส์ ”
“ ระวังตัวไว้เถอะยัยยูล! ” สี่สาวพากันหัวเราะไปตามๆ กัน อย่างน้อยทุกคนก็ชอบช่วงเวลานี้มากที่สุด ไม่มีเรื่องใดมากวนใจให้ปวดหัว จะมีเพียงความสุขอบอุ่นที่โอบล้อมพวกเธอเอาไว้เท่านั้น...ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะสั้นเสมอ
เสียงโทรศัพท์ของเจสสิก้าดังขึ้น สี่สาวชะงักไปในทันที เจสสิก้าล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อกี้หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรง เบอร์ที่โชว์หราอยู่หน้าจอทำให้เธออยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งจริงๆ
“ ประธานโทรมา... ” ใบหน้าสวยเรียบตึงก่อนจะกดสายรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผิดกับปลายสายที่ตอนนี้กำลังลั้ลลาสุดๆ ในห้องพักของตัวเองโดยมีสาวน้อยน่ารักคอยนัวเนีย
“ สวัสดี ”
[ ฮ้า! เจสสิก้าจอง เธออยู่ที่ไหนน่ะ ]
“ ที่ไหนสักที่นี่แหละค่ะ ”
[ มาหาฉันที่ห้องหน่อยสิ ด่วนเลยนะ ฉันมีแขกคนพิเศษน่ะและมันเป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องมาดูแลรับใช้แขกของฉัน ]
รับใช้? อย่าบอกนะว่าเอาสาวมากกอีกแล้วน่ะ!
“ นี่ท่านประธานลีคะ ฉันไม่ได้ว่างนักหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ว่างงานเหมือนคุณนะคะ อ้อ...แขกของคุณถ้าเธอไม่ได้ผิดปกติทางร่างกายก็ช่วยบอกให้เธอดูแลตัวเองบ้างเถอะค่ะ ฉันเกรงว่าจะไม่มีเวลามากขนาดนั้น... ”
[ กล้าขัดฉันรึไง! เธออยากให้ฉันใส่ร้ายเธอว่าเป็นคนไม่ดีอย่างงั้นเหรอ? ต้องการแบบนั้นรึไง หึ หึ บางทีเธออาจจะต้องเตรียมตัวหาโรงเรียนใหม่เร็ววันนะ ] เจสสิก้ากัดปากตัวเองแน่น เรื่องอะไรเธอจะต้องออกจากโรงเรียนที่พยายามแทบตายให้ได้เข้ามาด้วยล่ะ เจสสิก้ายิ้มน้อยๆ ให้เพื่อนที่นั่งจ้องมองอยู่เป็นเชิงว่าทุกอย่างโอเค แต่ทุกคนเห้นว่ามันไม่โอเค...ก็มือบางบีบโทรศัพท์แน่นจนเส้นเลือดปูดเลยน่ะสิ!
ประธานลีทงเฮอะไรนั่นวอนหาที่ตายชัดๆ ถึงเจสสิก้าจะดูมึนๆ อึนๆ แต่อย่าให้ได้เหวี่ยงขึ้นมานะ...รับรองเธอจะไม่หยุดจนกว่าจะสาแก่ใจแน่ๆ
“ เข้าใจแล้วค่ะ ” แล้วเจสสิก้าก็กดวางสาย ดวงตาคู่สวยสั่นระริกด้วยอารมณ์โกรธ ร่างบางลุกจากโต๊ะไปโดยไม่หันมามองเพื่อนทั้งสามอีกเลย...
“ เรายังต้องเรียนที่นี่อีกนานเลยนะ ฉันจะทนได้ยังไงกัน...ฉันทนไม่ได้ที่จะต้องนั่งอยู่ในกรอบแคบๆ ของอีตาประธานชเวนั่น ไม่เอานะ มันเลวร้ายสุดๆ เลยล่ะ ” แค่คิดก็พลอยหดหู่แล้ว เฮ้ออ ยูริฟุบหน้าลงกับโต๊ะเซ็งๆ บ่นงึมงำในลำคอกับตัวเอง ทิฟฟานี่มองดูสภาพเพื่อนรักอย่างเห็นใจเหมือนกัน แทยอนนั่งยิ้มตาแป๋วฮัมเพลงเบาๆ
เอาเข้าไป...แต่ละคนถูกใช้งานจนสติหลุดไปเลยหรือไงนะ! เจสสิก้าก็โมโหซะน่ากลัว ยูริก็บ่นคร่ำครวญชวนหดหู่ ยิ่งแทยอนรายนั้นยังคงยิ้มน่ารักๆ ให้เห็น แต่ว่า...ไอ้อาการเหม่อ เบลอ เหนื่อย มันชักจะยังไงๆ อยู่...
“ ลำบากนักก็ลาออกซะสิ ” อย่างน้อยพวกเธอก็จะได้ไม่เหนื่อยเหมือนที่เป็น คำพูดตรงไปตรงมาของทิฟฟานี่ทำเอาสองร่างสะดุ้งเฮือก แค่นี้คนหูตาไวอย่างเธอก็จับผิดได้แล้ว ยูริกับแทยอนยิ้มแหยๆ
“ ง่ายแบบนั้นก็ดีสิ มีหวังโดนอาจารย์เฉ่งยับแน่นอน พวกอาจารย์คงไม่อนุมัติง่ายขนาดนั้นหรอก ฮือออ ” ใช่สิ! พวกเธอดันเป็นศิษย์รักนี่นา ขืนขัดใจแล้วอาจารย์เปลี่ยนข้างขึ้นมาล่ะ? เด็กสาวธรรมดาๆ ที่ได้เข้ามาเรียนในที่ไฮโซอย่างเธอคงโดนเด้งออกแน่ๆ
“ อย่างน้อยมันก็เป็นความต้องการของฉันเองนี่นา อีกอย่างเราจะได้ไม่โดนแกล้งยังไงล่ะ ดีจะตายไอ้ตำแหน่งบ้าบอเนี่ย ” แทยอนยิ้มเจื่อนๆ เมื่อทิฟฟานี่ตวัดสายตามามอง สายตาแบบนั้นบ่งบอกว่ายัยคนสวยกำลังอารมณ์คุกรุ่น
“ แค่นี้!?! เธอจะยอมให้ประธานพวกนั้นข่มต่อไปรึไงกัน! ให้ตายสิ...บ้านฉันรวยพอจะเลี้ยงพวกเธอสามคนได้สบายๆ เลยนะ ไม่เห็นจะต้องง้อตำแหน่งบ้าบอนี่เลย! อย่าบอกนะว่าพวกเธอ...ชอบประธานหล่อเลวนั่น!?! ” ทิฟฟานี่กดเสียงต่ำ แทยอนกับยูริได้แต่ส่ายหน้าสยองขวัญ ชอบเหรอ? แค่คิดก็ไม่ปลื้มแล้ว!
“ อย่าเลยน่าถ้าจะพูดแบบนี้นะ ”
“ ฉันก็แค่สงสัย อย่าให้ฉันรู้เชียวนะ ไม่งั้นฉันจะบอกพ่อของฉันส่งพวกเธอไปเรียนนอกซะเลย! อย่าให้รู้เชียวนะ! ”
“ เอาแต่ใจจริงเล้ย เพื่อนใครเนี่ย ”
“ เพื่อนใครล่ะ! ”
เจ้าแม่อย่าเหวี่ยงนะ T_T
“ โอ๊ะ! โอ๊ย...เจ้าประธานชเวมาทางนี้ทำไมนะ ” ยูริรีบฉวยหนังสือเรียนมากางบังหน้าตัวเองอย่างว่องไว ไม่เอานะ เธอยังไม่พร้อมจะโดนจิกหัวใช้งานตอนนี้ ขอพักต่อสักสิบนาทีก็ยังดีพลีสสส แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ได้ยินละมั้ง...
“ เฮ้ยๆ เขามองมาทางเราด้วยอ่ะ ยูริ! ฉันว่าเขาเหมือนจะเห็นเธอแล้วนะ ประธานชเวมันเดินดุ่มๆ มานี่แล้ว! เราลุกหนีกันดีมั้ย ” ทิฟฟานี่พยายามจะลากเพื่อนทั้งสองหนีซึ่งทั้งคู่ก็ให้ความร่วมมืออย่างดี แต่ยังไม่มากพอ...
หมับ!
“ อู้งานเหรอควอนยูริ... ” มือหนาตะปบไหล่ร่างเพรียวแน่น เสียงเย็นเฉียบแสนคุ้นเคยเหมือนจะฉุดหัวใจของเธอให้ดิ่งตกเหว...หรือาจจะนรก! ยูริทำหน้าเหมือนจะร้องไห้รอมร่อก่อนจะหันกลับมายิ้มแห้งๆ ให้ซีวอน มือเรียวแกะมือหนาของซีวอนออกจากไหล่ตัวเอง
“ สวัสดีค่ะประธานชเว แหะๆ ฉันเปล่าอู้นะคะ ”
“ แล้วมานั่งทำหน้าตาขี้เหร่ทำไมตรงนี้ไม่ทราบ ”
“ แล้วประธานหน้าตาดีหนีงานมาเดินเล่นเหรอคะ เอ่อ...เที่ยงนี้แดดร้อนมากเลยเนอะ คุณควรจะรีบไปหลบในที่เย็นๆ ก่อนจะดีกว่านะคะ ก่อนที่แสงยูวีมันจะเจาะผ่านผิวหน้าขาวใสของคุณทะลุไปทำร้ายเซลล์ผิวอันกระจ่าง ” ตอนแรกยูริทำท่าจะประชดประชันพ่อประธานรูปหล่อสักหน่อย กดดันได้กดดันดีเหลือเกิ๊นนน แต่พอเห็นสายตาคมกริบวาววับก็เกิดอาการจุกและรีบหาข้ออ้างเอาตัวรอดโดยด่วนจี๋ แง้ ~ แม่จ๋า! ยูลอยากตายนัก!
“ เงียบซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน ตามฉันมา...ฉันมีงานให้เธอต้องทำ! ” สะบัดหน้าหันหลังไปอย่างสง่างามไร้ที่ติจนคนมองอยากจะเตะ แทยอนจับแขนทิฟฟานี่ไว้แน่นเมื่อเธอทำท่าจะถลาไปหาซีวอนเพื่อสั่งสอน ไม่ได้ๆ แบบนั้นมันเสี่ยงเกินไป ยูริหันมามองเพื่อคอตกก่อนจะดบกมือหงอยๆ แล้วหมุนตัวเดินตามร่างสูงสง่าไปจนลับสายตา
“ บ้าจริง! บ้าอำนาจไม่มีใครเกิน พวกเธอทนไปได้ยังไงเนี่ยนี่มันนรกชัดๆ เลยนะ ” แค่เจอกันไม่กี่นาที ไม่ได้พูดไม่ได้คุยแต่ซีวอนกลับดึงดูดมือเท้าได้อย่างเหลือเชื่อ แล้วคยูฮยอนที่เลื่องลือด้านอารมณ์ร้ายล่ะ? แบบนี้แทยอนตัวเล็กนิดเดียวจะไม่ตายคามือหมอนั่นเรอะ!?! ทิฟฟานี่ดึงร่างเล็กของเพื่อนเข้ามากอดแน่น เธออยากจะเป็นเพื่อนที่ดีกว่านี้...
“ แทยอน...ถ้ามีอะไรเธอต้องบอกฉันไม่ก็สองคนนั่นนะ อย่าเก็บไว้คนเดียวล่ะ ฉันไม่ไว้ใจประธานบ้าอะไรนั่นเลย เสแสร้ง! อย่าปล่อยให้เขามาทำร้ายเธอได้นะเข้าใจมั้ย ” นิ้วเรียวจิ้มจึกๆ ลงบนหน้าผากของแทยอน ใบหน้าสวยบึ้งตึงไม่น้อยจนแทยอนต้องเอื้อมมือมาหยิกแก้มเบาๆ
“ ฉันไม่ใช่เด็กอายุห้าขวบสักหน่อย แค่นี้ฉันดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว จิบๆ “
“ เหรอยะ อย่ามาร้องไหขี้มูกโป่งทีหลังนะ ”
“ คิก คิก คิก คิก ” เสียงหัวเราะสดใสเป็นอันต้องสะดุดลงเมื่อรุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่งเดินตรงมายังสองร่างต่างไซส์ที่ยืนกอดกันกลม...เหมือนคนเป็นแฟนกันงั้นแหละ รุ่นน้องคนเดิมกอดอกมองหน้าแทยอนอย่างไม่พอใจเท่าไหร่
“ มีอะไร... ” ทิฟฟานี่จิกตามองรุ่นน้องไม่ปลื้มสุดๆ แทยอนเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอีกที
“ พี่คยูฮยอนให้มาตามน่ะ ฉันไม่ได้อยากมาเห็นพวกเธอทำอะไรประเจิดประเจ้อหรอก! ภายในสิบห้านาทีถ้ายังไม่เสนอหน้าไปให้พี่คยูฮยอนเห็นล่ะก็ เธอโดนดีแน่! ” ท่าทางแข็งกระด้างกับคำพูดไม่น่าฟังของรุ่นน้องจอมจองหอง เธอกอดอกปรายตามองมาที่เพื่อนรักทั้งสองคนอย่างดูแคลน แทยอนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเป่านกหวีดเสียงดังฟังชัด!
“ ยัยรุ่นน้อง! ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะเธอน่ะ ก่อนจะไปพบท่านประธานฉันขอลงโทษพวกปากเสียอวดดีหน่อยแล้วกัน ”
“ เธอกล้าเหรอ!!! ฉันจะฟ้องพี่คยูฮยอน! ”
“ โอ้...สาวน้อยอายุสั้น เธอสนิทกับท่านประธานขนาดนั้นเชียวเหรอ เอ...จะบอกฉันว่าเธอแอบมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวงั้นเหรอ ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของแทยอนทำให้รุ่นน้องปากดีรู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัยเอาซะเลย แต่เธอยังคงเชิดหน้าเถียง
“ คะ...ใครว่า! พี่คยูฮยอนเขาเป็นคนดีจะตายไป! ” ว่าแล้วก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อก คำพูดนิ่งๆ ของคยูฮยอนที่เคยบอกเธอดังขึ้นมา
ถ้าเธอบอกใครเรื่องของเรา...รู้นะว่าจะเจอกับอะไร หึ!
บอกไม่ได้! ขืนยัยรองประธานนี่รู้พี่คยูฮยอนก็ต้องรู้ เธอไม่อยากถูกเก็บแบบผู้หญิงรายก่อนๆ หรอกนะ!
“ หึ! แก้ตัวให้จนออกนอกหน้า “ ทิฟฟานี่ยิ้มหวานผิดกับน้ำเสียงที่ดูถูกชัดเจน
“ ยัยบ้า! ฉันเปล่าสักหน่อย ”
“ ปากเสียแบบนี้ไปยืนอยู่กลางสนามเดี๋ยวนี้! แล้วตะโกนดังๆ ให้มันรู้ไปเลยว่าเธอมันปากเสีย เดินไปกลางสนามเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นเธอจะเจอหนักกว่านี้ ” แทยอนลากแขนรุ่นน้องไปยืนท้าแดดกลางสนาม คนที่ผ่านไปมาเริ่มจะหันมามองอย่างสนใจ โดยมีทิฟฟานี่เป็นโทรโข่งให้อย่างดี
“ ทุกคนคะ! มาดูเด็กปากเสียนี่หน่อยสิ เด็กนี่ไร้มารยาทมากเลยค่ะ! ”
“ กรี๊ดด เงียบเดี่ยวนี้นะ! ฉันบอกให้เงียบไง! ” ยิ่งหวีดร้องก็ยิ่งเป็นจุดสนใจ
หึ หึ หึ เด็กโง่!
“ เธอต่างหากที่ต้องเงียบเอาล่ะตะโกนที่ฉันบอกไปสิ อย่าคิดจะขัด... ” แทยอนยิ้มกวนๆ
“ ยะ..ยัยบ้า! ”
“ ตะโกนที่ฉันบอก ”
“ ฮึ่ยย ฉันมันเป็นคนปากเสีย! ” แทยอนกอดอกชักสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่
“ ดังกว่านี้อีก! ทีกรี๊ดเธอยังทำได้ ”
“ ยะ...ยัย! กรี๊ดดดด ฉันมันเป็นคนปากเสีย!!!! ” เสียงฮาครืนดังรอบทุกสารทิศกับสภาพที่ดูไม่จืดของยัยรุ่นน้องโชคร้าย แทยอนกับทิฟฟานี่แอบขยิบตาให้กันพลางหัวเราะสะใจ เอ๊ะ ว่าแต่นี่กี่นาทีแล้วเนี่ย โอ๊ยย บ้าจริงเลย
“ ที่รัก! ฉันฝากทางนี้หน่อยนะ ต้องไปแล้วล่ะ ” ว่าแล้วก็บึ่งหนีไปทันทีโดยมีเสียงตะโกนของทิฟฟานี่ไล่หลัง
“ โชคดีนะคะที่รัก!!! ”
ปัง!!!
เพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่แทยอนตัดสินใจบิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้องพักประธาน...ก็ตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งอันคุ้นเคยยืนกอดอกจ้องมาตรงประตูที่เธอยืนอยู่ด้วยสายตาพิฆาต ไอความอำมหิตแผ่กระจายจนต้องหลุบตาต่ำ แทยอนยืนนิ่งหน้าประตูหวั่นๆ มือเล็กยังคงจับลูกบิดไว้แน่น
กันเอาไว้ เกิดท่านประธานอาละวาดขึ้นมาจะได้หนีได้ทันท่วงที...!
“ มาจนได้นะ...หึ! ” คยูฮยอนยิ้มเยาะก่อนจะเคลื่อนร่างมานั่งบนโต๊ะทำงานของตัวเอง สายตาคมกริบเหมือนมีดเกรดเอบวกพร้อมจะชำแหละคนออกเป็นชิ้นๆ ฮะๆ มะ...มาช้าแค่สิบนาทีเองนี่นา ทำไมต้องทำท่าเหมือนจะฆ่าเธอด้วยเล่า...ฟื้ดดด
“ ฉันมาสายไปหน่อย ขอโทษนะคะท่านประธาน...ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว แต่ว่า...! ฉันไม่ได้ผิดฝ่ายเดียวนะคะ เกิดเหตุการณ์นิดหน่อยทำให้ฉันต้องจัดการค่ะ! รุ่นน้องคนนั้น...ที่คุณให้ไปตามฉัน...เธอ...แย่มากเลยล่ะค่ะ ” ใช่แล้ว! ท่านประธานต้องมีเหตุผลสิ ที่เธอทำลงไปเพราะโรงเรียนนะ! คยูฮยอนหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมกับหัวเราะในลำคอ ยัยเด็กนั่นเป็นคู่ขาที่เขากำลังจะเขี่ยทิ้งไม่ได้น่าสนใจอะไรมากมาย แต่ว่า...
คิดจะดูถูกรสนิยมของฉันทางอ้อมรึไง...
“ เธอก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นี่ เผลอๆ อาจจะไม่แตกต่างเลยด้วยซ้ำ...น่าเบื่อ พูดมาก ไร้สมอง น่ารังเกียจ และเป็นคนที่ฉันไม่ชอบ...เอ...แต่กรณีของเธอฉันให้พิเศษสุดๆ ไปเลยล่ะ ฉันไม่ได้ไม่ชอบเธอหรอกนะแต่ว่าฉันเกลียดเธอ... ”
“ ฉันเข้าใจอยู่แล้วค่ะ ท่านประธานไม่เบื่อบ้างหรือไงคะที่ต้องคอยพูดซ้ำซากทุกวันแบบนี้ ~ บางทีคุณน่าจะลองพูดอย่างอื่นดูบ้างนะคะ เช่น...บ้าเอ๊ย! ไปตายซะเถอะไป! คิดว่าฉันชอบเธอมากนักหรือไงห๊ะ อย่ามาหลงตัวเองนะ! ขี้เก๊ก! เก๊กมันเข้าไปเถอะ! อะไรประมาณนี้น่ะค่ะ ” คยูฮยอนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เขาฉลาดพอจะรู้ว่าร่างเล็กไม่ได้ให้คำแนะนำเขาหรอกแต่มันเป็นหลอกด่าต่างหากล่ะ! คิดได้แบบนี้แล้วรู้สึกจี๊ดโคตร!! คนตัวสูงลุกพรวดชี้หน้ารองประธานปากดีทันที
“ หลอกด่าฉันเหรอ! วันนี้ฉันอุตส่าห์จะใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์แล้วนะ! แล้วอย่ามาหาว่าฉันใจร้ายแล้วกันยัยบ้าเอ๊ย!! ”
“ ใจเย็นๆ สิคะ...คุณก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่นา อ๊ะ! ไอ้บ้าเอ๊ย! ” แทยอนยิ้มหวานเข้าสู้แต่เป็นอันต้องล้มเหลว คยูฮยอนขว้างวัตถุบางอย่างมาและคาดว่าเธออาจจะต้องไปนอนอยู่โรงพยาบาลถ้าหากว่าหลบไม่ทัน! ทำให้รองประธานแสน(กวน)ดีเผลอสบถออกไปนิดหน่อย
เพล้งงงงง
เหมือนทุกจะหยุดชะงัก คยูฮยอนหันหน้ามามองแทยอนราวกับจะฆ่าให้ตาย คำสบถที่หลุดออกมาจากปากอิ่มไม่บอกก็รู้ว่ายัยนั่นต้องการด่าใคร! คำว่า ‘ ไอ้บ้าเอ๊ย ’ มันแน่ชัดอยู่แล้วว่าในห้องนี้มีเพียงแค่เขาเท่านั้น
“ เธอด่าฉันเหรอ!!! กล้ามากขนาดนั้นเลยเหรอ!!! ” เสียงตะโกนอย่างเดือดดาลสุดขีดทำให้รองประธานร่างเล็กอยากจะทรุดลงพื้นกับความเผลอตัวของตัวเองชะมัด ให้ตายสิ! ฉันจะมีชีวิตรอดอยู่อีกมั้ยยย
“ ฉันไม่ได้คุณนะคะ! ฉันแค่...สบถเฉยๆ ”
“ หุบปาก!!! ” ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อความโกรธทำให้ท่านประธานโจวหน้ามืดถึงขนาดยกแจกันขนาดใหญ่สำหรับใส่ต้นไม้ที่ว่างเปล่าทำท่าจะทุ่มมาทางเธอ! ถึงจะคล่องแคล่วขนาดไหนแต่แบบนี้แทยอนก็ไม่ไหวเหมือนกัน...คนตัวเล็กหลับตาปี๋รอรับชะตากรรมในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย...ก็แค่ปกป้องตัวเอง
แอดด
“ ขออนุญาตครับท่านประธาน...เฮ้ยยยย!!! ”
เพล้งงงงงง
ในเสี้ยววินาทีร่างของใครบางคนก็กระโจนมาผลักแทยอนออกไป ร่างเล็กเซถลาไปชนกับเหลี่ยมโต๊ะอย่างรุนแรง ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วทั้งบริเวณหน้าท้องจนต้องทรุดลงพื้นอย่างเจ็บปวด แทยอนรู้สึกขวัญเสียมากกว่าเดิมเมื่อร่างของคนที่มาช่วนเธอนอนหายใจรวยรินเลือดอาบหัว...! ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก
“ นะ...นาย...! ต้องโทรเรียกคนมาช่วย...อึก โอ๊ยย ฟานี่... ” แทยอนฝืนความเจ็บปวดช่วงหน้าท้องล้วงโทรศัพท์ออกมากดเบอร์โทรหาทิฟฟานี่ ถ้าเธอโทรไปหาเจสสิก้าหรือยูริมันอาจจะไม่ทันการณ์ก็ได้ รอไม่กี่นาทีปลายสายก็ตอบรับเสียงหวาน
[ ไงคะที่รัก ]
“ ฟานี่! ช่วยด้วย...มาที่ห้องประธานโจวหน่อย! ”
[ เกิดอะไรขึ้น! ]
“ อึกก มาเร็วๆ! มีคนบาดเจ็บ เลือดเขาไหล...ทิฟฟานี่! ”
[ จะรีบไปเดี๋ยวนี่แหละ! รอก่อนนะ! ]
คยูฮยอนยืนนิ่งมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ตอนแรกๆ เขาเองก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกันแต่ว่า...ช่วยไม่ได้นี่นะ หมอนี่มันอยากจะสะเออะเข้ามายุ่งทำไมกันล่ะ หึ หึ ร่างสูงยืนกอดอกมองรองประธานของตัวเองที่มีสีหน้าบิดเบี้ยวแล้วขมวดคิ้ว
เป็นอะไร?
ผัวะ!
“ แทยอน!! ” ทิฟฟานี่โผล่พรวดพราดเข้ามาในห้องท่าทีร้อนรน ใบหน้าสวยซีดเผือดเมื่อเห็นร่างหนึ่งเลือดอาบหัวแถมยังมีเศษแก้วกระจายเต็มไปหมด ไม่รอช้าเธอรีบพยุงร่างนั้นลุกขึ้นด้วยแรงที่มีทั้งหมด แล้วแทยอนล่ะ...แทยอนก็ดูท่าจะไม่ไหวเหมือนกัน แต่เธอแบกคนสองคนไม่ไหวหรอกนะ
“ แทยอน! บ้าจริง! เธอรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวฉันจะมารับ! ” ว่าแล้วเพื่อนรักก็หายไปจากประตูพร้อมร่างคนเจ็บ เหลือเพียงแทยอนที่ยังคงนอนงอตัวบนพื้นพรม ความเจ็บยังไม่หายไปแต่คิดว่ามันเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ก่อนที่ร่างสูงของประธานจะนั่งยองๆ มองดูคนตัวเล็กที่นอนงอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“ เธอ...เจ็บตรงไหน ”
“ อึก...อือ... ”
“ อย่ากัดปากตัวเองสิ! อ้าปาก! ” ไม่ใช่อะไรหรอก...มีคนฉลาดที่ไหนบ้างที่กัดปากตัวเองน่ะ ดูท่ายัยนี่จะโง่ของแท้เลยแฮะ เหอะ!
“ ฉันเจ็บ! อย่าเพิ่งมายุ่ง... ” มีเหรอที่คยูฮยอนจะฟัง เขาจัดการพลิกร่างเล็กให้นอนหงายซึ่งแทยอนได้แต่ประท้วงเบาๆ เท่านั้น ดวงตาคมกริบกวาดไล่สายตาไปทั่วร่างเล็กๆ ตรงหน้าแล้วพบว่ามือเล็กกุมท้องเอาไว้
“ เจ็บท้องเหรอ...เธอล้มไปกระแทกขอบโต๊ะหรือไง ”
“ อืม ”
ฟึ่บ!
“ อ๊ะ! จะทำอะไร! ” แทยอนเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆ มือหนาสอดเข้ามาในเสื้อเชิ้ตนักเรียนก่อนจะเลิกขึ้นรวดเร็ว มือเย็นเฉียบทำให้ร่างของเธอเกร็งและแข็งทื่อไปเลยเมื่อมันไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบเนื้อนุ่มละเอียดขาวจัด คยูฮยอนชะงักกับสิ่งที่เห็น...รอยแดงช้ำขนาดใหญ่ตัดกับผิวขาวๆ บนหน้าท้องเริ่มจะกลายเป็นม่วงช้ำน่ากลัว เขาดึงเสื้อเชิ้ตลงเหมือนเดิมก่อนจะพยุงร่างเล็กต่างไซส์กับตัวเองไปนั่งตรงโซฟา
“ ท่านประธานจะทำอะไรคะ ”
“ ทายาไง... ”
“ แปลกดีนะคะ เมื่อกี้คุณยังจะฆ่าฉันอยู่เลย ” พูดขำๆ แต่กลับทำให้รู้สึกหน้าตึงไม่น้อย คยูฮยอนเดินไปหยิบยาจากตู้ยามาเนียนๆ ถึงเขาจะรู้สึกเสียหน้าหน่อยแต่เขาก็รู้สึกไม่ดีที่ทำให้ใครต้องมาเจ็บตัว ( เหรอจ้ะ -_-^^ )
“ เงียบน่า ฉันจะไถ่โทษอยู่นี่ไง! ”
“ เปลี่ยนจากทายามาเป็นให้ฉันทุ่มแจกันคุณได้มั้ยคะ? ” ถามหน้าตาซื่อ
“ คิมแทยอน!!! ”
“ เบาๆ นะคะ มันเจ็บ ” กวนอารมณ์ดีนี่คิมแทยอน!
สงกรานต์ ~~ ฮูเลเฮย่า! โอ้วว ปีนี้จะสนุกมั้ยน้อ...
เม้นน้อยเป็นเพราะสงกรานต์รึเปล่าน้อ *{}*
งานนี้คยูแทแอบร้ายบวกหวานนิดๆ เบาๆ ค่ะ
ความคิดเห็น