[ Fic SJ&SNSD ]Dorky Girl ยัยบ้าเอ๊ย! กล้าดียังไงมาทำให้ฉันรัก

ลำดับตอนที่ #3 : Dorky Girl : ประธาน VS รองประธาน ( 100% )

 Dorky Girl

- ประธาน VS รองประธาน-

ความวุ่นวายของแต่ละคู่

คยูฮยอนเดินล้วงกระเป๋าเข้ามาในห้องพักของประธานตามปกติเช่นทุกวัน เพียงแต่วันนี้มันไม่เหมือนทุกวัน เพราะมันค่อนข้างแปลกไปจากทุกวัน และอาจจะไม่เหมือนทุกๆ วัน มือใหญ่ผลักประตูเข้าไปในห้องพักก็ต้องเจอกับเรื่องปกติแบบทุกวัน ( แล้วทำไมมันไม่เหมือนทุกวัน? ) คยูฮยอนขมวดคิ้วทันทีที่เจอใครคนหนึ่ง ใครคนนั้นก็คือ...ยัยรองประธานบ้าบอนั่นเอง

            แทยอนหันมาฉีกยิ้มกว้างให้คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ มือยังคงขยับจับโน่นนี่ไม่หยุดหย่อน แฟ้มหนาปึ้กไม่ต่ำกว่าสี่แฟ้มกองพะเนินเต็มโต๊ะทำงานของเธอ ทั้งที่หน้าที่นี้มันสมควรจะเป็นของประธานมากกว่า

            ฮะๆๆ ฉันน่ะไม่ยอมทำคนเดียวหรอกนะท่านประธาน...

          พรึ่บ!

            แฟ้มสามสี่แฟ้มถูกยัดมาใส่ในอ้อมแขนของคยูฮยอน เขาขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเมื่อถูกยัดเยียดงานที่แสนจะเกลียดจากคนที่แสนจะไม่ชอบขี้หน้า!

            “ นี่มันอะไรของเธอฮะ! ไม่เห็นรึไงว่าฉันเพิ่งจะมาน่ะ กล้าดียังไงมาโยนงานให้ฉันกันยัยประธานงี่เง่า! เธอไม่สมควรจะมาเป็นประธานของฉันด้วยซ้ำไป เฮอะ! ” พ่นคำด่าสารพัดอย่างใส่ร่างเล็กเสร็จก็ทำท่าเก๊กหล่อเหมือนเดิม แทยอนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

            “ ไม่กล้าหรอกค่ะท่านประธาน แฟ้มพวกนี้เป็นงานที่ง่ายๆ ไม่ต้องใช้สมองอันชาญฉลาดของท่านประธานให้เปลืองหรอกค่ะ ก็แค่เซ็นตรงนี้เท่านั้นแหละ เข้าใจหรือเปล่าคะ? อ๊ะ ฉันว่าฉันจะต้องอธิบายให้ละเอียดกว่านี้ดีกว่า คือว่าอย่างนี้นะคะ... ”

            “ ยัยโง่! ใครกันมันจะเซ็นไม่ได้น่ะ! เก็บคำพูดพวกนั้นไปพูดกับตัวเองหน้ากระจกเถอะ! ” คยูฮยอนตะคอกเสียงดังสนั่นลั่นฟ้าดินสะเทือน เขาอยากจะเขวี้ยงแฟ้มใส่ร่างเล็กๆ ตรงหน้าให้เกิดรอยแดงจริง! แทยอนหุบปากเงียบสนิทก่อนจะเดินตัวลีบกลับมานั่งประจำตำแหน่งของตัวเอง คำสอนของอาจารย์ที่เคารพรักดังขึ้นในโสตประสาท

            เธอจะต้องทำตัวเป็นรองประธานที่ดีนะรู้มั้ย ท่านประธานสั่งอะไรก็ให้ทำตาม ดูแลอย่าให้ขาดตกบกพร่องเชียวนะ ไอ้สเน่ห์ปลายจวักอะไรพวกนั้นก็ไปฝึกๆ มาบ้างเพื่อสามี เอ๊ย ท่านประธานเกิดหิวขึ้นมากระทันหันจะได้ทำให้เขากิน ยิ้มหวานๆ เข้าไว้เอาใจท่านประธาน...

          มือเล็กหยิบกระจกขึ้นมาทันที คยูฮยอนเหลือบมองเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจเลยว่ายัยรองประธานบ้าๆ บอๆ นั่นคิดจะทำอะไรอีก ไม่นานเกินรอร่างสูงก็ได้รับคำตอบ...

            “ สวัสดีคิมแทยอน วันนี้อากาศดีนะว่ามั้ย คิก คิก วันนี้เธอจะต้องตั้งใจทำงานให้มากๆ นะ! ฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้เธอเอง... ” แทยอนกำลังพูดกับกระจกนั่นเอง

            ปั่ก!

            ท่านประธานถึงกับเอาหัวโขกโต๊ะด้วยความคับแค้นใจ! บ้าเอ๊ย! อะไรมันจะบื้อและโง่ได้อีกวะนั่น คำด่าแบบไม่ใส่ใจของเขายัยประธานนั่นก็ยังทำตามแบบไม่มีอิดออดเลยสักนิด โฮกกก คนหล่อล่ะกลุ้มใจ!

            “ คิมแทยอน!!! ”

            “ คะ? ” ยังมาทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกนะยัยบ้า!

            “ ฉันอยากกินกาแฟ ไปชงกาแฟมาให้ฉันหน่อยสิ เร็วเข้า! ”

            “ โอ๊ะ! จะทำให้อย่างเร็วเลยล่ะค่ะ ” อย่างน้อยคยูฮยอนก็ชมเธอว่าชงกาแฟได้อร่อยถูกปากเขาแล้วกัน คยูฮยอนลอบมองร่างเล็กที่กำลีงชงกาแฟด้วยท่าทางร่าเริงแบบนั้นเขาก็รู้สึกปวดหัวตุบๆ เหมือนสมองจะปิดใช้การขึ้นมากระทันหัน

            ถึงแทยอนจะเป็นคนเดียวที่ทนปากร้ายๆ ของเขาได้ ถึงจะเป็นคนเดียวที่คอยตามใจ ถึงจะเป็นคนเดียวที่ทำอะไรแล้วถูกใจก็ตาม แต่ไอ้นิสัยบ้าบอของยัยนั่นมันทำให้เขาจะบ้า...

            ไม่กี่นาทีกาแฟดำหอมฉุยไม่ใส่น้ำตาลสักก้อนของโปรดเด็กหนุ่มก็เสร็จเรียบร้อย คยูฮยอนยกถ้วยขึ้นมาจิบอย่างพึงพอใจ โดยมีแทยอนปรบมือให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ราวกับเขาเป็นเด็กประถมก็ไม่ปาน

            “ นี่! มีงานมีการก็ไปทำซะสิ! ”

            “ อย่าโมโหบ่อยสิคะท่านประธาน เดี๋ยวหน้าหล่อๆ จะมีริ้วรอยเหี่ยวย่นขึ้นก่อนวัยอันควรนะคะ มันน่ากลัวมากๆ เลยตอนที่ฉันเห็นในโฆษณา เพราะฉะนั้นถ้าอยากให้สาวๆ มากรี๊ดต่อไปก็ยิ้มให้บ่อยกว่านี้สิคะ ชีสสสส ” ไม่ว่าเปล่ามือเล็กยังเอื้อมมาดึงแก้มสากของคนร่างสูงยืดไปมาแถมยังยิ้มยิงฟันขาวสะอาดให้อีก คยูฮยอนปัดมือนั่นทิ้งไม่สนใจไยดีสักนิด

            “ หุบปากแล้วไปทำงานซะคิมแทยอน ไม่อย่างนั้นล่ะก็...เธอเจอดีแน่! ” คำขู่เดิม หน้าตาแบบเดิม เสียงก็เหมือนเดิม จ้างให้ก็ไม่กลัวหรอกนะ

            “ ค่า ~ มีอะไรให้ช่วยก็เรียกฉันได้เลยนะคะ คิก คิก ” ท่าทางยิ้มล้อเลียนแบบนั้นมันทำให้คิ้วของเด็กหนุ่มเริ่มจะขมวดเป็นปม ฮึ่ยย เย็นไว้! เย็นไว้! เย็นไม่ไหวแล้วโว้ยยยย!! คยูอยอนลุกพรวดกระชากคอเสื้อของร่างเล็กตรงหน้า ใบหน้าแดงก่ำบ่งบอกว่าโกรธสุดๆ

            “ ยัยบ้าเอ๊ย!!! ฉันล่ะเกลียดเธอจริงๆ เลยให้ตาย! ฉันควรจะฆ่าเธอให้ตายคามือมันถึงจะสะใจ! คนอย่างเธอมันไม่มีค่าเลยสักนิดสำหรับฉัน!!! ”

            “ อยากฆ่าฉันเหรอคะ... ” น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาแต่ทว่ารอยยิ้มช่างสดใส ตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายเหมือนกับเจอเรื่องสนุกๆ เธอไม่ได้กลัวเขาเลยแม้แต่น้อย! ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีใครกล้าหือกับหมาป่าอารมณ์รุนแรงอย่างเขาเป็นแน่

            “ นี่เธอ...! อยากจะยั่งอารมณ์โกรธของฉันมากใช่มั้ยฮะ! อยากเจ็บตัวมากสินะ ”

            “ ไม่มีใครอยากเจ็บตัวหรอกค่ะ ฉันไม่ใช่พวกอารมณ์รุนแรงแบบคุณนี่นา แต่เมื่อกี้มันน่าตื่นเต้นมากเลยนะคะ! สายตาของท่านประธานน่ากลัวสุดๆ มันเป็นอะไรที่ระทึกขวัญดีจัง ” คยูฮยอนปล่อยมือออกจากคอเสื้อของร่างเล็กอย่างหมดแรง เห็นอะไรเป็นเล่นไปหมด...อ๊ากกกก นี่เขาเป็นประธานหรือว่าพี่เลี้ยงเด็กบ้ากันแน่วะ! ไม่ว่าจะโมโหขนาดไหนยัยรองประธานนี่ก็ยังคงยิ้มและพล่ามบ้าๆ บอๆ ต่อไปเรื่อยๆ คยูฮยอนแพ้ราบคาบ!

            “ พอได้แล้ว! ฉันไม่อยากจะเสวนากับเธอ! กลับไปทำงานของเธอซะ! ” สุดท้ายของออกปากไล่ส่งๆ แทยอนยิ้มกว้างแล้วโค้งทำความเคารพร่างสูง แต่เธอยังไม่ได้จัดคอเสื้อดีๆ เลยนะ...

            กึก

            คยูฮยอนสะดุดสายตาเฉียบคมไว้ที่เนินอกขาวที่โผล่มาแวบเดียวแต่กลับชะงักการกระทำทั้งหมดของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ คอเริ่มยืดยาวราวกับต้นถั่วที่อยู่บนทิชชู่เปียกน้ำ ตาที่ปกติจะคมกลับเบิกกว้างขึ้นมาอีกนิดนึง

            ขาวว่ะ...ก้มลงอีกนิดสิวะ ก้มลงอีกสิ ก้ม! ก้ม!

          เหมือนจะหลงลืมมาดโหดไปแล้ว คยูฮยอนพยายามยืดคอออกมาอีกนิดตาเบิกกว้างอีกหน่อยเพื่อจะได้เห็นอะไรขาวๆ ชัดๆ อ้าว? ไหนบอกว่าเกลียดยังไงล่ะ เออ...จริงด้วยว่ะ พอนึกได้เด็กหนุ่มก็หดคอกลับไปนั่งเก๊กเนียนๆ แบบเดิม รู้สึกเหมือนโดนไม้ตีแสกหน้าจนชาไปหมด นี่เขาเผลอทำอะไรไปเนี่ย!

            “ รีบไปซะสิ! หรือจะให้ฉันเหวี่ยงเธอกลับไป? ” กลับมาเนียนได้อีกงานนี้

            “ ใจเย็นๆ สิคะท่านประธาน โถ่...ขาฉันก็ใช่ว่าจะยาวเท่าคุณนะ เฮ้อ ~ ” ร่างเล็กยู่หน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับโต๊ะของตัวเองแล้วเริ่มทำงานยุกยิกเข้าสู่โหมดบ้างานไม่สนใจประธานหนุ่มอีกเลย ส่วนคยูฮยอนก็เหลือบมองรองประธานของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเปิดโน้ตบุ๊คเปิดเกมส์สตาร์คราฟเล่นเสียงดังกระหน่ำไม่เกรงใจอีกคนเอาซะเลย กิจวัตรประจำวันของพวกเขา...

            อาจารย์ทุกคนรู้ดีว่าห้องพักของคยูฮยอนมักจะมีเสียงโวยวายของเจ้าตัวดังออกมาเสมอ บางครั้งอาจจะมีเสียงอะไรแตกบ้าง ไม่ก็เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของรองประธานตัวเล็ก หรืออาจจะเป็นเสียงเพลงที่เธอชอบฟังประจำ เพียงแต่วันนี้มันกลับมีเสียงยิงปืน เสียงระเบิดอะไรไม่รู้แทนนั่นเพราะคยูฮยอนกำลังเล่นเกมส์อยู่เมามันส์สุดๆ สรุปว่า...

            คยูฮยอนกับแทยอนถูกเลือกให้เป็นคู่ที่วุ่นวาย และชวนให้สมองทำงานหนักรอยหยักไม่เพิ่มอีกต่างหาก คู่นรกแตก...!  

   ในขณะเดียวกัน ~~

            ซีวอนนั่งจ้องรองประธานของตัวเองไม่วางตา ยูริเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วหลังจากกระโดดน้ำตามจับเด็กหนีเรียน ภาพสุดเซ็กซี่ในตอนนั้นยังคงติดตาติดใจจนยากจะลืม แต่ในตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกันลิบลับ! สาวเซ็กซี่คนนั้นกลายมาเป็นยัยประหลาดคนเดิมที่เด็กหนุ่มต้องเจอะเจอทุกวัน เฮ้อ!

            เขารู้สึกเหนื่อยใจและรับไม่ได้อย่างที่สุดเมื่อมองไปที่ยัยรองประธานสุดเพี้ยน ร่างเพรียวพูดพึมพำกับตัวเองเหมือนจะเบาแต่ซีวอนก็ได้ยิน เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็หัวเราะ เดี๋ยวก็โวยวาย แน่ใจใช่มั้ยว่ายัยนี่ไม่ได้มีอาการทางจิตน่ะ

            สาวเซ็กซี่หายวับไปกับตา โอ้พระเจ้า~! ทำไมถึงทำกับซีวอนแบบเน้ ~

            “ นี่รองประธาน มีเวลาว่างมากงั้นสินะ มีเวลาว่างเธอก็ควรจะหัดทำอะไรที่เป็นประโยชน์บ้างสิ คนอื่นเขามีงานเยอะแยะ เธอจะมานั่งเฉยๆ ไม่ได้เข้าใจมั้ย? ” พูดเสียงราบเรียบ น้ำเสียงที่ใช้กับคนอื่นเป็นประจำ ใบหน้าหล่อเหลานิ่งสนิทราวกับไม่พอใจมากๆ ที่ยูริเอาแต่นั่งอยู่เฉยๆ

            “ ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด ท่านประธานคะ...ช่วยตอบฉันหน่อยสิคะว่าคนเราเกิดมาเพื่ออะไรกัน การทำงานเดิมๆ ซ้ำกันทุกวันมันน่าเบื่อออกจะตาย มันอาจจะดีนิดหน่อยถ้าเราออกไปเจอสิ่งใหม่ๆ บ้าง เอางานไปนั่งทำนอกสถานที่ทุ่งหญ้ากว้าง ริมทะเลสาบ บนเรือ บนเครื่องบินเป็นไงคะ?  ” ยูริเริ่มเสนอความคิดใหม่ๆ ที่ไม่มีใครต้องการออกมาอีกแล้ว ซีวอนเกลียดยัยนี่เพราะอย่างนี้แหละ คุณชายอย่างเขาดำเนินชีวิตตามแบบแผนที่มีประโยชน์ต่อตัวเขาเสมอ ยึดทุกอย่างตามหลักความเป็นจริงทุกประการ จึงไม่แปลกที่เขากับยูริผู้เลื่อนลอยจะเข้ากันไม่ได้  

            ทุกอย่างที่ยัย 4D นี่พูดออกมาล้วนแต่เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้และไร้สาระมากๆ

            “ พอได้แล้วรองประธาน ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอจะมาฟังเธอพล่าม จะดีเป็นอย่างมากถ้าเธอหุบปากนั่งเงียบๆ แล้วทำงานของเธอไป ฉันไม่ได้ขอมากไปใช่มั้ยควอนยูริ ” เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเย็ยเยียบ ร่างเพรียวยอมเงียบแต่โดยดี รู้ดีว่าเวลาประธานโกรธนั้นเป็นยังไง แต่ว่า! นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการนี่นา!

            “ เฮ้อ ~ ควอนยูริ เธอทนไปทำไมเนี่ย...เธอทนเรื่องพวกนี้ไปได้ยังไง ให้ตายสิ ”

            “ ควอนยูริ... ” เสียงซีวอนดังขัดอีกครั้ง คราวนี้ร่างเพรียวไม่ทำตามอีกแล้ว ทนไม่ได้จริงๆ กับบรรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้ ต้องปลดปล่อย! ริมฝีปากบางได้รูปขยับร้องเพลงของเด็กที่กำลังฮิต ทำเอาซีวอนเม้มปากแน่นไปกับความไพเราะเพราะพริ้ง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะเพื่อชมความดีครั้งนี้

            “ ควอนยูริ! ร้องเพลงเพี้ยนไม่เป็นภาษามนุษย์ขนาดนี้เลิกร้องเถอะ! ฉันขอให้เธอหุบปากแค่นี้มันยากมากหรือไงฮะ! ”

            “ ไม่นะ...คุณไม่ได้ขอร้องฉันสักหน่อย คุณน่ะบังคับฉันต่างหากล่ะ ฉันจะไม่ทำตามหรอกนะถ้าคุณยังตะคอกใส่ฉันแบบนี้ ”

            ตระกูลขุนนางชั้นสูง เก่าแก่ และสูงศักดิ์ เฮอะ! ตะคอกใส่คนอื่นแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน

            ก็แค่คุณชายเคร่งระเบียบ อารมณ์ศิลปะ( ? ) ยังไม่มี!

            “ ก็ได้ คุณควอนยูริ...จะเป็นการรบกวนมั้ยถ้าผมจะบอกให้คุณอยู่เงียบๆ น่ะ ” ซีวอนกัดฟันพูดประชดประชันเต็มที่ ยิ่งเห็นหน้าตากวนๆ ยิ่งรู้สึกโมโห ยูริกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงอ่อนหวานหยดย้อยชวนสยดสยอง

            “ อย่างงั้นเหรอคะ อืมม จะเป็นอะไรมั้ยถ้าฉันจะบอกว่าสิ่งที่คุณขอมันรบกวนเวลาของฉันมากกกกก เลิกประชดเป็นตุ๊ดสักทีเถอะประธาน! ”

            “ ควอนยูริ!!! ” ประธานชเวรูปหล่อแทบจุหมดความหล่อไปเลยเมื่อโดนตอกกลับจนจุกเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากจะทำร้ายผู้หญิง ไม่สิ! อย่างยัยนี่ไม่สมควรเกิดมาเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ! แขนแกร่งตวัดร่างเพรียวเข้ามากอดแนบแน่น ยูรินิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะความอึดดัดหายใจไม่สะดวก

            บ้าเอ๊ย! นั่นมันแขนคนจริงๆ น่ะเหรอ!

            “ จะทำอะไร ”

            “ คิดว่าคนอย่างฉันจะทำอะไรได้บ้างล่ะ หืม? ” ใบหน้าหล่อเหลาเฉี่ยวแก้มเนียนไปนิดเดียวเท่านั้น ร่างแกร่งหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นว่ายูรินิ่งทื่อไป หารู้ไม่ว่าทำแบบนี้มันเท่ากับหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

            พลั่ก!

            ยูริพลิกตัวหันกลับยกเข่ากระแทกไปยังซีวอนน้อยทันที ซีวอนตาเหลือกหน้าเริ่มเป็นสีเขียวช้ำสภาพดูไม่จืด ร่างแกร่งทรุดลงบนพื้นพรมด้วยความเจ็บปวดสุดใจ แต่จะเทียบได้เหรอกับคนที่สุขจนสุดใจ ยูริหัวเราะเบาๆ แต่มันช่างเสียดแทงไปถึงซอกหลืบหัวใจของซีวอนเหลือเกิน

            อึก! โคตร...โคตรจุก! ซะ...ซีวอนน้อยยยยย T^T

            “ เอ...น้อยไปรึเปล่าน้า ~ เล่นแบบนี้อย่างเดียวมันไม่สนุกเท่าไหร่เลยอ่ะ เล่นแรงกว่านี้สิถึงจะมีสีสัน คิก อย่าว่ากันนะท่านประธานชเว ถือว่าคุรชโชคร้ายก็แล้วกันเนอะ ” ยูริหยิบกล้องมือถือขึ้นมาท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็ก ไม่น่ารักสักนิดสำหรับซีวอนในตอนนี้! เด็กหนุ่มรู้สึกหวาดผวาขึ้นมากระทันหัน

            “ เธอจะทำอะไรของเธอฮะ! อึกก ยะ...ยัยบ้า! ”

            “ ทำไมล่ะคะ? ชีวิตคนเรามีแค่สีเดียวมันไม่น่าสนุกนี่นา ชีวิตของคุณชายชเวซีวอนก็มีแค่สีเดียว ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ...ควอนยูริคนนี้แหละจะทำให้ชีวอตสีเดียวของคุณกลายเป็นสีรุ้งเอง! รับรองว่าคุณจะต้องแปลกใจแน่ๆ ” รอยยิ้มขี้เล่นฉบับ 4D ไม่ได้ทำให้สบายใจ ตรงกันข้ามมันกลับทำให้แย่ลงอย่างไม่น่าเชื่อ

            แต่จะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อเขาเจ็บจนลุกไม่ขึ้น และดูท่าว่าจะไม่ไหว!

            แชะ!

            เสียงชัตเตอร์เหมือนจะกระชากมาดผู้ดีของซีวอนลาจากโลกใบนี้ไปแล้ว...อาเมน...ฮืออออ โฮกกกก ยัยยูริคิดจะแบล็คเมล์เขาใช่มั้ย!!!

            “ อู้วว ท่าสวยนะเนี่ย ”

            “ เธอ! เธอแบล็คเมล์ฉัน! ”

            “ แบล็คเมล์เราก็รู้กันอยู่แค่สองคนนะสิ ประจานเลยดีกว่ารู้กันทั้งโรงเรียนเผลอๆ อาจจะดังกระฉ่อนไปถึงนอกโรงเรียนด้วยก็ได้ หึ! ”

            ซีวอนคนนี้ไม่ยอม! ไม่ยอมเด็ดขาด!

            “ ว้าว ดูนี่สิ... ” รูปบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้ซีวอนอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายไปซะพ้นๆ ท่าของเขามันช่างอุบาทว์น่าอนาถเหลือจะทน ในรูปเขานอนงอตัว มือกุมซีวอนน้อยเอาไว้ หน้าเขียวคล้ำแลดูเจ็บป๊วดเจ็บปวด ใช่แล้ว...เจ็บปวดสุดๆ!!!

            “ เธอต้องการอะไร! ”

            “ โอ๊ะ! จะใช่เงินฟาดหัวฉันเหรอ ” ดันรู้ทันอีก ยัยลิงเอ๊ย!

            “ เธอจะเอาเท่าไหร่ล่ะ! แล้วทำลายรูปนั้นทิ้งไปซะ! ”

            “ น่าสงสารจัง...เอางี้ พรุ่งนี้เตรียมเป็นดาราดังได้เลยนะคะท่านประธาน ”

            “ เฮ้ย!!! ”

            เรื่องแบบนี้ถือว่าปกติสุขในทุกๆ วันแล้ว ปกติในห้องจะเงียบกริบมีเพียงเสียงพูดคุยกันเบาๆ ( จะพูดให้ถูกคือยูริคุยอยู่กับตัวเอง ) บางครั้งก็มีเสียงร้องเพลงเพี้ยนๆ ไม่น่าฟังเท่าไหร่ดังเล็ดลอดออกมา ไม่ก็เสียงตะคอกบ่งบอกถึงอารมณ์โมโหของซีวอน นั่นแหละนะ...ซีวอนกับยูริมักจะผลัดกันแพ้กันชนะอยู่ตลอด แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้ยูริจะเป็นเดอะวินเนอร์

            คู่นี้อาจารย์ทุกคนขอยกให้เป็นคู่ที่น่าปวดหัวมากที่สุด ยูริทำลายภาพพจน์ซีวอนแทบจะไม่มีเหลือ คู่ประธานและรองประธานที่ใครๆ ก็ไม่กล้าหือ ทะเลาะกันได้อยู่ทั้งวี่ทั้งวัน นิสัยก็ต่างกันสุดขั้ว คนหนึ่งในกรอบคนหนึ่งหลุดกรอบ ช่างเป็นอะไรที่ปนกันมั่วไปหมด

          ...อื้อหือ...คู่นี้มันวุ่นวายปั่นปวนไปทั้งโรงเรียนเลยทีเดียว! 

    ในอีกด้านหนึ่ง...

            หลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญ (?) นั่น พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเจสสิก้าก็เอาแต่นอนฟุบไปกับโต๊ะราวกับไม่ได้นอนมาหลายวัน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้หนุ่มเจ้าสำราญแสนขี้เล่นอย่างลีทงเฮเกรงใจไม่แกล้ง เขากำลังคิดหนัก...เหตุการณ์ตอนเช้ายังคงติดตาอยู่เสมอ เขาไม่เคยคิดว่าเจสสิก้าจะพกอาวุธป้องกันตัวด้วยนี่นา ถึงจะโดนทงเฮแกล้งหนักแค่ไหนรองประธานซื่อบื้อของเขาก็ไม่ได้เอะอะลุกขึ้นมาป้องกันตัวเลยสักครั้ง ( เลวมั้ย? )

            อยากจะแกล้งแต่ก็แอบหวั่นอยู่ลึกๆ ถ้าแกล้งไม่ถูกจังหวะชีวิตแสนสุขของลีทงเฮคนนี้อาจจะดับสูญ...ตายอย่างไร้ค่า น่าอนาถ และน่าอับอาย!

            ร่างสูงของทงเฮยืนนิ่งอยู่ตรงประตูไม่ยอมขยับไปไหน พอมองไปยังร่างบางที่นอนฟุบหมดอาลัยตายอยากต่อมอยากแกล้งมันก็ปะทุยากเกินจะหักห้ามใจ อยากจะแกล้งเหมือนทุกวัน เพราะเจสสิก้าจองน่ะไม่เคยปัดป้องเลย...

            “ ย๊า! เจสสิก้าจอง เธอหลับอยู่อย่างนั้นเหรอ ” ทงเฮสะกิดร่างแน่นิ่งหนักๆ แต่แค่นั้นยังไม่เพียงพอที่จะทำคนขี้เซาแบบเธอลืมตาตื่นขึ้นมาได้ ไม่มีทาง! ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกได้ดีว่าเธอจะไม่ยอมตื่น

            “ เจสสิก้า~! ยัยรองประธานจอมขี้เกียจเอ๊ย! ขืนเธอยังอู้อยู่แบบนี้เรื่องถึงหูอาจารย์แน่ ไม่แน่นะ เธออาจจะโดนเด้งออกจากตำแหน่งทรงเกียรตินี้ก็ได้ ”

            “ ... ” เปลือกตาบางยังคงปิดสนิท

            “ เฮ้ย! ตื่นสักทีสิวะ! ตายหรือยังเนี่ย อย่ามาตายในนี้นะเฟ้ย! ” คราวนี้ทงเฮเขย่าร่างบอบบางแรงๆ สามสี่ทีติดต่อกัน และมันได้ผล! เจสสิก้ายอมเปิดเปลือกตาขึ้นมาเล็กน้อยถึงจะแค่เล็กน้อยก็ถือว่ายอมตื่นล่ะนะ คิ้วขมวด ริมฝีปากเม้มแน่นแสดงถึงความไม่พอใจ ทงเฮหน้าด้านพอ...ที่จะเมินความไม่พอใจนั่นไป

            “ เงียบเถอะน่ะ! ฉันเหนื่อย ฉันง่วง ฉันต้องการพักผ่อน! ” กระชากเสียงไม่พอใจก่อนจะสะบัดตัวหนีเดินไปฟุบอยู่บนโซฟา เปลือกตาบางทำท่าจะปิดอีกครั้งแต่ทงเฮไม่ยอมหรอกนะ!

            ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้แกล้งเธออย่ามาเรียกว่าทงเฮอีกเลย!

            “ ฉันไม่ให้เธอนอน ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้! มีงานเยอะแยะที่เธอต้องทำซึ่งมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันสักนิด เหอะ! เธอนี่มันแย่กว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะ ” ทงเฮแค่นหัวเราะอย่างดูถูก

            “ อื้ม ใช่แล้วล่ะ คุณไม่ต้องยุ่งหรอก งานพวกนั้นฉันจัดการเองได้ ” นอกจากจะไม่แสดงท่าทีว่าโกรธแล้วยังพูดน้ำเสียงเรียบเฉยอีกต่างหาก เด็กหนุ่มกัดฟันแน่น เขาไม่ชอบความรู้สึกเหมือนพ่ายแพ้แบบนี้เลย มันแย่สุดๆ

            “ ฮึ่ย... ”

            สมน้ำหน้า! ฉันจะไม่สนใจเด็กมีปัญหาอย่างนายหรอกนะลีทงเฮ!

            อยากโกรธก็โกรธไปเลยสิ ใครจะสน ใครจะง้อกัน

            แต่แล้วเจสสิก้าก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อร่างสูงที่ยืนนิ่งกลับพรวดพราดวิ่งเข้ามาหาเธอ ร่างบอบบางจะขยับลุกหนีแต่แขนแกร่งก็ช้อนร่างของเธอลอยหวือจากโซฟาและพื้น อะไรกัน! เมื่อกี้ยังยืนอยู่ตรงนั้นอยู่เลยนี่!?! เจสสิก้าเบิกตากว้างเมื่อร่างทั้งร่างลอยสูงจากพื้นแถมท่าอุ้มของทงเฮมันช่างน่าหวาดเสียวกลัวจะตกจริงๆ!

            “ ฮ่าๆๆ เมื่อกี้ยังกวนโมโหฉันนี่ ทำไมตอนนี้ถึงทำหน้าตาแบบนั้นซะได้ล่ะ ” เจสสิก้ามองค้อนเด็กหนุ่มหน้าหวานนิสัยแย่เคืองๆ ใช่ว่าเธอจะไม่รู้นะ...ทงเฮน่พเพลย์บอยจะตายไป ไอ้เรื่องถึงเนื้อถึงตัวด้วยความเร็วแสงแบบนี้มันเข้าทางเขาอยู่แล้ว แต่ไหนว่าไม่ชอบเธอไงล่ะ!

            อย่าให้ฉันได้เอาคืนนะ...ไอเดน ลี ไอ้บ้าเอ๊ย!

            “ ปล่อยฉันลงนะ! ” ร่างบางดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแข็งแรง เอาก็เอา ถึงแม้ทงเฮจะปล่อยให้เธอตกลงพื้นก็เถอะ ดีกว่าอยู่ในสภาพชวนคิดอย่างนี้แล้วกัน! ทงเฮยิ้มกริ่มมองใบหน้าโกรธเกรี้ยวของอีกฝ่ายแล้วหัวเราะสนุกสนาน

            “ ไม่ปล่อย โอ๊ะๆ ดิ้นมากๆ ระวังจะตกลงลงไปไม่รู้ด้วยนะ สูงขนาดนี้อย่างน้อยก็เข้าโรงพยาบาลสักอาทิตย์ได้ล่ะมั้ง ” ไม่รู้ว่าร่างบางนี่จะกินอะไรลงไปบ้าง ตัวเบายังกับอุ้มเป็ดแน่ะ เพียงแค่ยกแขนสูงขึ้นร่างของเจสสิก้าก็เหมือนจะลอยขึ้นฟ้าอยู่รอมร่อ จะยกสูงเกินไปแล้วนะ! สิ่งที่ประธานบ้านี่พูดมันก็จริง ร่างของเธอลอยสุงจากพื้นมากพอที่ถ้าตกลงมาแล้วคงจะต้องถูกหามส่งโรงพยาบาลแน่ๆ

            “ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ทำแบบนี้มันอันตรายรู้รึเปล่า! ”

            “ ก็เพราะรู้ไงถึงบอกว่าอย่าดิ้นให้มันมากนักน่ะ ”

            “ ฉันหมายถึงว่าคุณจะต้องวางฉันลงบนพื้นต่างหาก เล่นแบบนี้มันไม่ตลกนะ! ”

            “ เหรอ...แต่ฉันว่าแบบนี้มันตลกจะตาย! ”

            “ กรี๊ดดดดดดดดดด!!!! ” เจสสิก้าหลับหูหลับตากรี๊ดเต็มสตรีมก่อนจะดิ้นพรวดๆ ด้วยความกลัว ส่วนทงเฮน่ะเหรอ...ตอนแรกๆ เขาก็ยิ้มดีอยู่หรอก แต่เสียงของเจสสิก้ามันทั้งแหลมทั้งสุงบาดทะลุหูเกินมนุษย์คนอื่นน่ะสิ ร่างสูงพยายามจะยกมือปิดหูตัวเองพัลวันเดินชนนู่นชนนี่จนข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้อง เจสสิก้าหวีดร้องหนักกว่าเดิมเมื่อร่างของคนที่อุ้มตัวเองอยู่เริ่มโงนเงนทรงตัวไม่ได้ ยิ่งพอมีข้าวของเกลื่อนพื้นยิ่งทรงตัวยาก

            พรวดดด

            หวืดดดดดด

            “ อ๊ากกกกกก!!! ” ตายแน่! ทงเฮเผลอถอยเหยียบใส่ลูกบอลยางอันเล็กที่เขาซื้อมาเพื่อปาหัวเจสสิก้าเล่น ร่างสูงหงายหลังล้มตึงกับพื้นตามแรงโน้มถ่วงโลกทันทีโดยมีร่างเจสสิก้าล้มลงมาด้วย

            หมับ!

            มือบอบบางจิกหัวของทงเฮเพราะกลัวตก ( แต่ยังไงก็ตก ) ความรุนแรงของเจสสิก้าทำเอาเพลย์บอยหนุ่มน้ำตาซึม

            แสบ....ซี้ดดดด แสบไปทั่วหนังศีรษะ!

            ผมฉันจะหลุดจนล้านมั้ยเนี่ย TOT ยัยแม่มดเอ๊ย!!

            ตุ้บ!

            ร่างสองร่างล้มตึงไปกับพื้นยังดีที่พื้นปูพรมนุ่มอยู่ไม่อย่างนั้นเกรงว่าหลังของเขาท่าจะหักกลายเป็นอัมพาตชั่วชีวิตแหงแก๋ ยังไม่พอร่างของยัยแม่มดก็ล้มมาทับเขาเต็มอัตราไม่มีกั๊ก ( ไปอุ้มเขาเองนี่หว่า ) ทงเฮนอนจุกอย่างหมดสภาพบนพื้นพรม เจสสิก้านอนนิ่งทับบนตัวของเขาใบหน้าซุกอยู่ตรงคอพอดิบพอดี

            หรือว่ายัยนี่จะแอบแต๊ะอั๋งเราวะ?

            “ เธอแอบแต๊ะอั๋งฉันหรือไง ” ยังไม่สำนึกในความผิด

            “ อืม ” เจสสิก้าขยับตัวแนบชิดกับร่างสูงกว่าเดิม ท่าทางคล้ายจะยั่วนั้นทงเฮไม่คุ้นชินเอาซะเลย ยอมรับว่าเขารู้สึกแปลกๆ อย่างไม่เคยเป็น ใบหน้าของร่างบางคลอเคลียอยู่แถวคอแกร่ง เจสสิก้าวาดแขนโอบทงเฮไว้แน่นและจะไม่ยอมปล่อยไปแน่...

            เวลาแก้แค้นมาถึงแล้วลี ทงเฮ

            หงับ!

            “ อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!! ยัยแม่มดดดดดดด!!!!!! ” ร่างของเด็กหนุ่มกระตุกเอือกทันทีที่ฟันแหลมคมของรองประธานสุดแสบกัดฝังผิวเนื้อบริเวณต้นคอเหมือนแวมไพร์ดูดเลือด ทงเฮพยายามผลักไสร่างบางออกไปจากตัวโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ นะ...เขาเจ็บโคตร! เจสสิก้ายังคงกอดรัดร่างกายแข็งแรงแน่น ออกแรงกัดผิวเนื้ออีกสักหน่อยก็ทำให้ทงเฮดิ้นพราดๆ เหมือนปลาขาดน้ำ

            ดีล่ะ...กัดให้ตายไปเลยมั้ย...

            “ โอ๊ยยยย ยัยแม่มด! ฉันจะฆ่าเธอ!!! อึกก ” เสียงโวยวายของเด็กหนุ่มหายไปเมื่อเจสสิก้าเปลี่ยนมานั่งบนตัวของเขาก่อนจะเอื้อมมือบอบบางของตัวเองมาบีบคอเขา เฮือก! ทงเฮเบิกตากว้างมองรอยยิ้มแสยะเหี้ยมเกรียมของเจสสิก้า อ๊อก! ยะ...ยัยบ้านี่จะฆ่าเขาจริงน่ะเหรอ?

            “ หายใจสะดวกเกินไปรึเปล่าคะท่านประธาน... ” ทงเฮตาแหลือกเมื่อแรงบีบที่คอเพิ่มมากขึ้น ไม่ได้นะ! คนอย่างลีทงเฮจะมาตายอนาถแบบนี้ไม่ได้นะ!

            “ อึก! ” ทงเฮเหมือนจะตายจริงๆ

            “ หึ หึ ฉันเล่นแรงไปใช่มั้ย อ่า...ลุกขึ้นเถอะ ฉันจะไม่แกล้งคุณแล้วล่ะ ” งงสิครับท่าน! เจสสิก้าลุกขึ้นฉุดแขนทงเฮให้ร่างสูงลุกขึ้นนั่งก่อนจะลูบหลังกว้างเบาๆ ในขณะที่ทงเฮนั่งเกร็งหอบหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด รอยยิ้มหวานเอาใจไม่ได้ช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิดตรงกันข้ามมันทำให้เขาอยากถลาเข้าไปดึงยัยตัวดีมาจูบสั่งสอนหน่อยเป็นไง! แต่ตอนนี้ไม่ดีกว่า ( อ้าว )  ขืนบุ่มบ่ามทำอย่างนั้นไปเห็นทีเขาคงได้ตายคาห้องนี้จริงๆ

            ฝากไว้ก่อนเถอะยัยแม่มด! แล้วเธอจะได้รับบทเรียนที่ทำแบบนี้แน่!

            หรือจะเป็นแกเองวะ? ไม่ๆๆๆ ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว...ทงเฮเจ๋งกว่ายัยแม่มด!

            คู่นี้อาจารย์ก็รู้ดีเช่นกันว่าเป็นพวกนิยมใช้ความรุนแรงและค่อนข้างซาดิสต์ ห้องของทงเฮจึงชวนสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง มีทั้งเสียงเหมือนจะต่อสู้กัน เสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดปานจะตาย ( ส่วนมากเป็นเสียงหมวยมันอ่ะนะ ) เสียงกรี๊ดคละเคล้ากันไปราวกับเป็นห้องผีสิงก็ไม่ปาน เหอะๆๆ ไม่มีครูคนไหนอยากจะเฉียดใกล้ห้องผีสิงนี่มากนัก

            คู่ผีสิงแห่งปี...ต้องยกให้พวกเขา! และแน่นอนที่สุดที่คู่ของทงเฮและเจสสิก้าครองตำแหน่งคู่ผีสิงมาหลายปีซ้อน ช่างน่าสงสาร เอ๊ย น่าอิจฉา ถึงจะดูสูสีกันแต่ส่วนมากแล้วเจสสิก้าจะเลือดเย็นกว่า ( เฮ้ย! ) โหดเหี้ยมกว่า ( เอื๊อก! ) อำมหิตกว่า ( อ๊ากก! ) แค่นั้นเอง...( กัดฟันพูด )

TBC. 100%

Talk :
วุ่นวาย ~! ความวุ่นวายของแต่ละคู่แต่ละคน
สำหรับคนที่ขอเมลล์ของไรต์เตอร์นะคะ
tae_tif@hotmail.com
ตามนี้เลยจ้ะ  

มาคราวนี้เจสสิก้าอย่างโหดอ่ะ คึ คึ 
ยูริก็แนวแสบนิดจี๊ดหน่อยแทบไม่มีสักนิด
แทถั่วมันบ๊องเกินจะโหดเป็น 555+