คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dorky Girl : Intro
Dorky Girl
- Intro -
เช้าวันแสนจะธรรมดาของโรงเรียนสุดไฮโซ ‘ ซูจูชิแด ’ กำลังถูกทำให้ไม่ธรรมดาเมื่อบริเวณลานกว้างโล่งของโรงเรียนกลับมีผู้ชายสามคนปรากฏตัวแบบลึกลับ (?) คนนึงโดดเด่นมาแต่ไกลด้วยชุดยูนิฟอร์มเต็มยศและเนี้ยบทุกระเบียดนิ้วไม่มีขาดไม่มีเกิน ถึงอย่างนั้นมันก็ค่อนข้างจะเกินไปหน่อยสำหรับคนมอง ส่วนอีกสองคนที่เหลือกลับโดดเด่นเพราะคาริสม่าอันเรืองรอง รวมไปถึง...เสื้อผ้าอันหลุดลุ่ยแทบจะไม่เป็นยูนิฟอร์มนักเรียนด้วยซ้ำไป ทรงผมชี้ๆ ฟูๆ ของสองคนนั้นช่างขัดกับทรงผมอันเพอร์เฟ็กต์เป็นทรงสวยงามของใครอีกคนเป็นบ้า สามประธานแห่งซูจูชิแดคงผีเข้าถึงเดินลงมาจากตึกโซนวีไอพีมาสูดอากาศบริสุทธิ์ ปกติพวกเขาไม่ออกมาข้างนอกง่ายๆ กันเพียงแค่สามคนหรอก เพราะมันเป็นที่สนใจมากเกินไป...แถมยังเสี่ยงสูงต่อการที่จะโดนรุมทึ้งอีกด้วย
แม่งหล่อ...ก็รู้ตัวนะ แต่จะให้พวกผู้หญิงมารุมทึ้งเหมือนตุ๊กตายาง (?) มันก็ใช่ที่
แบบนี้ต้องว้ากใส่สถานเดียวเท่านั้น! จะได้จำ!
“ บ้าจริง! รองเท้าหนังของฉันเลอะฝุ่นไปหมดแล้ว คนทำความสะอาดมันแอบไปอู้หลับในห้องน้ำอีกแล้วใช่มั้ยวะ ชิบ! ให้มันได้แบบนี้สิ! ”
ประธาน ‘ ชเว ซีวอน ’ คุณชายสุดไฮโซจากตระกูลมีชื่อเสียงเก่าแก่มานานนับร้อยปีและดูดีทุกระเบียดนิ้วเริ่มจะบ่นอย่างหงุดหงิดเมื่อมีฝุ่นมาเกาะรองเท้าหนังอันวาววับสะท้อนแสงส่งตรงมาจากอิตาลีของเขา ร่างสูงหรี่ตาลงมองฝุ่นละอองสีขาวๆ ที่เกาะบนรองเท้าคู่ใหม่ของเขาอย่างรังเกียจ ทั้งที่มันก็เป็นเพียงแค่เศษฝุ่นเท่านั้นเอง...
“ แกก็เลิกเดินเตะฝุ่นสิวะ! ไอ้โง่ ”
ความหยาบคายเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวจะเป็นใครไปได้นอกจากประธาน ‘ โจว คยูฮยอน ’ มีแค่เขาเท่านั้นแหละ! หล่อเลวร้ายแบบเขาทุกคนต่างพากันขยาดในความหยาบคายหากแต่ความหล่อเหลาก็กินกันไม่ลง ร่างโปร่งทำเสียงจิ๊จ๊ะเหมือนหงุดหงิดเสียเต็มประดา
“ เฮ้ย อย่าเพิ่งมาหลุดมาดเท่ๆ ตอนนี้นะเว้ย สาวกลุ่มนั้นกำลังจ้องมองเราอยู่ อ่า...ทงเฮนายนี่มันหล่อชะมัด ฉันรักนายว่ะ ถ้าไม่มีนายฉันก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ยังไง ”
พอชมตัวเองเฉกเช่นทุกวันเสร็จก็คว้ากระจกขนาดพกพาสุดเก๋ขึ้นมาส่องทันทีตามความเคยชิน ประธาน ‘ ลี ทงเฮ ’ เจ้าสำอางและเป็นจอมเจ้าชู้กำลังตรวจเช็คความหล่ออันเปล่งประกายของตัวเองท่าทางภูมิใจสุดชีวิต ยิ่งทำให้เพื่อนอีกสองคนเริ่มพาลอารมณ์ขึ้นเอาเสียดื้อๆ
บรรยากาศภายในโรงเรียนเริ่มดูวุ่นวายมากขึ้น...มากขึ้น เมื่อทุกคนโดยเฉพาะพวกแฟนคลับของสามประธานได้เห็นคนหล่อทั้งสามออกมาเดินข้างนอกทั้งที่ปกติไม่เค๊ยไม่เคย พวกเด็กนักเรียนหญิงกรูกันเข้ามาถ่ายรูปบ้าง ขอลายเซ็นบ้าง ให้ของขวัญบ้างประหนึ่งเจอไอดอลของชาติ หนุ่มหน้าตาดีทั้งสามถึงกับต้องกุมขมับกลุ้มในความหล่อของตัวเอง
โอเคๆ พวกเราหล่อ พวกเราเพอร์เฟ็คต์แถมหน้าตาดีมากกกก อันนี้เข้าใจละ
แต่อย่ามารุมถ่ายรูปเหมือนเป็นสัตว์ในสวนสัตว์สิวะ!
“ ท่านประธาน! กรี๊ดดดดด ”
เสียงกรี๊ดดังระงมหรือเสียงโหยหวนท่าจะดี
“ ฮืออออ ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้นะ เจอประธานทั้งสามแบบตัวต่อตัว ฮืออออ ”
เสียงร้องไห้ตื้นตันใจดังระงมปานมีญาติใครเสียก็ไม่ปาน
“ ขอลายเซ็นต์หน่อยสิคะ! ได้โปรดเถอะ! ”
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังระงมจนแทบจะเหยียบกันให้ตายไปข้าง
“ ยิ้มสู้กล้องหน่อยนะคะ ชีสสสส ” เสียงกดชัตเตอร์ดังระงมอีกเช่นกัน
โอ๊ย! แฟลชมันเข้าตาฉันโว้ย!
ปกติท่านประธานเป็นที่เคารพของทุกคนย่อมต้องมีรองประธานประจำตัวใช่มั้ยล่ะ แต่ยัยพวกนั้นดันหายหัวไปไร้ร่องรอยตั้งแต่เช้า ไปไหนกันวะ! ซีวอนเริ่มจะหายใจไม่ออกเพราะอากาศที่เป็นพิษเพราะกลิ่นอะไรต่อมิอะไรที่พยายามเบียดเข้ามา คยูฮยอนกำมือแน่นระงับอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้จนเส้นเลือดในสมองใกล้จะแตกอยู่รอมร่อ ตาคมๆ ขวางเหมือนพร้อมจะอาละวาดว้ากใส่ทุกคนที่บังอาจมาแตะตัวเขา ทงเฮเริ่มจะยิ้มหว่านสเน่ห์ไม่ไหวแล้วนะ! แต่โดนรุมขนาดนี้จะหลบจะหนีจากที่นี่ไปได้ยังไง?
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงนกหวีดแหลมสูงพุ่งทะลุเสียงทั้งมวลทำให้ทุกคนรีบเอามือปิดหูกันวุ่นวาย ประธานทั้งสามหันไปมองคนเป่านกหวีดด้วยความสงสัยและนั่นมัน...! ยัย ‘ คิม แทยอน ’ รองประธานของคุณชายโจวนี่หว่า!?! สามหนุ่มมองหน้ากันเลิกลั่กทั้งตกใจและแปลกใจในคราเดียว นอกจากจะเป่านกหวีดแล้วยังใส่กางเกงพละซ้อนกระโปรงดูตลกๆ อีก คยูฮยอนตบหน้าผากตัวเองเบาๆ กับความบ้าบอคอแตกของยัยรองประธานของเขา ทั้งที่เขาควรจะชินกับพฤติกรรมแปลกประหลาดของยัยนี่แต่ยังไงมันก็ยังไม่ชินสักที!
“ ย๊า!!! อย่าหนีนะไอ้พวกไม่รักดี! สวัสดีค่ะท่านประธาน! ทุกอย่างกำลังจะเรียบร้อยไม่ต้องห่วงนะคะ! ไอ้เด็กเลววววว! ฉันบอกให้หยุดยังไงล่ะ!! ”
ถึงแม้จะวุ่นวายกับการวิ่งตามเด็กนักเรียนชายที่ขายาวกว่าตัวเองไม่รู้ตั้งกี่เท่า แต่พอเห็นคยูฮยอนปุ๊บแทยอนก็ไม่ลืมที่จะทักทายเช่นทุกวัน เธอโค้งเก้าสิบองศาและโบกมือไปมาให้เขาแต่ยังคงวิ่งไล่เด็กนักเรียนชายคนเดิมอย่างมุ่งมั่น
ถึงจะตัวเล็กแต่ก็ใช่ว่าจะวิ่งไม่ทันพวกแกนะโว้ยยยย!
ร่างเล็กเล็งเป้าหมายอย่างมุ่งมั่น ลูกเบสบอลในมือที่คว้ามาได้ตอนไหนไม่รู้ถูกเขวี้ยงไปยังเป้าหมายเคลื่อนที่ด้วยท่วงท่าราวกับนักเบสบอลมืออาชีพ ความเร็วแสงบวกกับความแม่นของเจ้าตัวเลยไม่มีพลาดเป้าให้หน้าแตกเล่น ยิ่งไปกว่านั้น...นักเรียนชายผู้เคราะห์ร้ายล้มลงกับพื้นเอามือกุมหัวแทบจะทันที ประธานทั้งสามยังแอบอึ้งกับความแม่นอันน่าเหลือเชื่อว่าแขนสั้นๆ บางๆ นั่นจะทำได้
ฉันฝึกมาตั้งนานยังไม่เคยแม่นขนาดนั้นเลยว่ะ!
“ ฮ่าๆ คิดว่านายจะหนีพ้นหรือไง มันน่าผิดหวังซะจริงไอ้คนโดดเรียนเนี่ย ฮึ่ยย คิมแทยอนคนนี้กลุ้มใจกับพฤติกรรมของพวกนายแล้วนะ! ”
ร่างเล็กหันไปคว้าสิ่งรอบตัวมาทุ่มใส่ร่างของเด็กชายผู้เคราะห์ร้ายไม่ยั้ง เธอเป็นถึงรองประธานเชียวนะ! ทำไมต้องมาวิ่งไล่จับเด็กบ้าพวกนี้ด้วย ยิ่งคิดยิ่งโมโห! เท้าขวากระทืบลงบนร่างกายของอีกคนไม่คิดจะปราณี
“ ปละ...ปล่อยผมไปเถอะ ”
“ มันเสียเวลาคนอื่นน่ะรู้มั้ย! ฉันยังมีงานต้องทำอีกเยอะนะไอ้เด็กบ้า! ”
“ โฮกกก ผมผิดไปแล้วววว ปล่อยผมเถอะ โฮๆๆๆ ”
ดูมันทำ...ร้องไห้ได้น่าทุเรศมาก อนุบาลสุดๆ แบบนี้จะหนีเรียนทำเพื่อ?
“ นายชื่ออะไร! ห้องอะไร! ฉันจะจัดการนายให้สาสมเลย คอยดู! ”
“ วอนบินครับ ห้อง C ฮึกก ”
“ ดีล่ะ! ไปห้องปกครองกับฉันเดี๋ยวนี้เลย คิมแทยอนคนนี้ต้องเคลียร์! ท่านประธาน ~ แล้วเจอกันที่ห้องปกครองนะคะ ”
แทยอนหันไปโค้งให้คยูฮยอนที่ยืนเต๊ะท่าล้วงกระเป๋าหล่ออยู่ ร่างสูงพยักหน้ารับแกนๆ ใบหน้าขาวสว่างต้องแสงแดดพอมองแล้วตาพร่ามันทำให้เขาหงุดหงิด รอยยิ้มสดใสนั่นก็ทำให้หงุดหงิด เสียงทักทายใสๆ ถูกพ่นมาจากปากอิ่มๆ แดงๆ เหมือนสีพุดดิ้งสตอร์เบอร์รี่ก็ยิ่งทำให้...ใช่! มันน่าหงุดหงิดไปทุกอย่าง!
คิมแทยอนน่ะชอบทำให้เขาหงุดหงิดเสมอนั่นแหละ!
“ โห ยัยแทยอนบ้าบอกว่าที่คิดนะเนี่ย ไอ้คยู...แกทนยัยนั่นไปได้ไงวะ ”
ทงเฮมองตามร่างเล็กที่ค่อยๆ หายลับไป รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าแขยงหน่อยๆ ปนกลัวนิดๆ คิมแทยอนน่ะดูเอ๋อดีในตอนแรกที่เจอกัน หากยิ่งรู้จักกันนานมากขึ้นแม้จะแค่ผิวเผินทงเฮก็เพิ่งเข้าใจกระจ่างว่ายัยนี่นะซ่อนด้านมืดของตัวเองเอาไว้เยอะแยะมากแน่ๆ เลย นั่นทำให้เขาไม่อยากจะยุ่งด้วยสักเท่าไหร่
“ ไม่อยากทนนักหรอกว่ะ อยู่กับยัยนั่นแล้วอยากจะเอาหัวโขกกับโต๊ะจะตายอยู่แล้ว! ”
คยูฮยอนทำหน้าบิดเบี้ยวยามนึกไปถึงภาพคิมแทยอนเมื่อขว้างลูกเบสบอลแม่นยำจนน่าตกใจ ร่างโปร่งพ่นลมหายใจเซ็งๆ ก่อนจะดึงแขนซีวอนเข้ามาใกล้ตน
“ ไอ้วอน แล้วรองประธานของแกไปไหนวะ ปกติต้องคลุกอยู่กับยัยแทยอนนี่หว่า ”
“ จะไปรู้เรอะ ยัยนั่นคงกำลังหลุดเข้าไปมิติที่สี่ล่ะมั้ง... ”
ซีวอนตอบเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ทว่าเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทำให้สามหนุ่มหันไปมองอีกครั้ง ตาของซีวอนแทบจะถลนออกมากจากเบ้าเมื่อ ‘ ควอน ยูริ ’ รองประธานของเขากำลังพุ่งเข้าหาพวกเขาทั้งสามคนด้วยความเร็วโดยอะไรสักอย่างที่มั่นใจได้แน่นอนว่าควอนยูริไม่ได้วิ่งมาเท้าเปล่า
!
“ เฮ้ยยยย!!! ”
ร้องเสียงหลงกันถ้วนหน้าเพราะกลัวว่าประธานจะถูกชนเข้าน่ะสิ! ร่างเพรียวของยูริพุ่งมาเร็วกว่าปกติ ซีวอนมองไปที่เท้าของเธอแล้วอดทึ่งไม่ได้ รองเท้าหน้าตาผิดแผกจากรองเท้าทั่วไปยูริกำลังสวมมันอยู่ และดูจะใช้มันได้คล่องมากๆ เสียด้วย
“ รองเท้าสเก็ต... ”
แบบนี้มันแปลก...แปลกไปมากๆ เลย
“ หลีกไปท่านประธาน! ”
นอกจากจะกล้าพูดเสียงห้วนแสนหยาบคายใส่คุณชายผู้มีสกุลรุนชาติอิมพอร์ตมาจากตระกูลเก่าแก่มีชื่อเสียงอย่างซีวอนแล้ว ร่างเพรียวยังไม่ยอมชะลอความเร็วของรองเท้าสเก็ตอีกด้วย สีหน้าของยูริเหมือนจะบอกว่าพวกเขาน่ะโคตรเกะกะอะไรทำนองนี้เลย
ฟิ้วววววว
ร่างสามหนุ่มหล่อต่างพากันล้มระเนระนาดไปคนละทิศละทางท่ามกลางเสียงกรีดร้องของทุกคนทั่วทุกสารทิศ ยูริหันมายิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนจะเคลื่อนร่างไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ซีวอนนอนคลุกฝุ่นที่เขาแสนเกลียดกับเพื่อนไม่ดีของเขาอีกตั้งสองคนแน่ะ...
อ๊ากกกกกกก!!!! ฝุ่น! ฝุ่น! ฝุ่น! มีแต่ฝุ่นเต็มตัวเขาไปหมดเลย!
เด็กหนุ่มผู้ริจะโดดเรียนถูกยูริไล่ตามหลังชนิดแค่เอื้อมมือก็ถึงรีบออกแรงสปีดวิ่งไปใต้สะพายโค้งสีขาวอลังการที่สำหรับใช้ข้ามแม่น้ำเล็กๆ ภายในโรงเรียน เด็กหนุ่มตัดสินใจกระโดดน้ำหนีเพราะคิดว่ายูริคงตามมาไม่ทัน แต่ว่า...คิดผิดแล้ว! ซวยล่ะ! ร่างเพรียวถอดรองเท้าสเก็ตทิ้งก่อนจะขึ้นไปบนสะพานเพื่อกระโดดน้ำตาม!
แม่เจ้า! ท่าทางเด็กคนนั้นแม่งไม่รอดเงื้อมมือควอนยูริแน่
ตู้มมมม!!
ยูริเก่งกีฬา แน่นอนว่ามันรวมไปถึงการว่ายน้ำด้วย ร่างกายของเธอสามารถขยับได้อย่างพริ้วไหวและสวยงามสะกดคนที่มามุงดูทั้งหมด ไม่กี่นาทีเธอก็สามารถล็อกคอคนโดดเรียนได้แบบชิลๆ เสียงโห่เชียร์ดังไปทั่ว ซีวอนกอดอกมองไปยังร่างเพรียวที่กำลังลากเด็กหนุ่มขึ้นมาบนฝั่งดูคล่องแคล่ว พลันลมหายใจชายหนุ่มก็สะดุดกึก
ร่างเพรียวสมส่วนเมื่อโดนน้ำยิ่งเด่นชัด สัดส่วนทุกอย่างลงตัวดูน่ามองไปหมดทั้งตัว...
โอ้! ยัยลิงนั่นหน้าตาและรูปร่างที่เซ็กซี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“ ยัยควอนหุ่นสุดยอดเลยว่ะ! สเป็คฉัน... ”
ทงเฮรีบเบิกตากว้างเพื่อให้มองเห็นอะไรๆ ชัดขึ้น คยูฮยอนรีบผลักเพื่อนออกไปจากวิวทันทีพลางพยายามยืดคอมองอย่างสนอกสนใจไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่ชะเง้อมองเรือนร่างอันแท้จริงของควอนยูรินานๆ จะได้เห็นสักครั้ง
“ เซ็กซี่ ผอม เพรียว ผิวสีน้ำผึ้ง อืมมม น่าสนใจดีนี่ ”
พอนึกถึงใครอีกคนมันคนละแบบกันเลยล่ะ หึ! ไม่ตรงสเป็คของคยูฮยอนสักอย่าง ซีวอนยังคงจ้องร่างที่เปียกโชกไม่ละสายตาจนคนถูกมองรู้ตัวและจ้องเขากลับด้วยสายตาประมาณว่า...
‘ ไอ้โรคจิต! ’
หา!?! ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นนะ! ไม่ใช่ ม่ายยยยยยย ( จะร้อนตัวทำไม? )
“ ประธาน! เจอกันที่ห้องปกครองแล้วกันนะ นายน่ะ! เดินตามมาสิว่ายน้ำไม่ถึงเมตรก็หมดแรงแล้วหรือไง ลุกขึ้นมา! ”
ยูริเดินเร็วๆ ไปพร้อมกับร่างปวกเปียกของเด็กหนุ่มที่ปากซีดตัวสั่น จากเดินด้วยกันดีๆ ก็กลายเป็นดึง ดึงไปดึงมากลายเป็นลากซะอย่างนั้น...ช่างน่าสงสารซะจริง ควอนยูริไม่คิดจะถนอมเด็กมันสักนิด
แต่ว่านะ...
เคยรู้จักมั้ย? ความวัวไม่ทันหายความควายมันดั๊นเข้ามาแทรก...
“ เฮ้ย! นั่นมันยัย ‘ เจสสิก้า จอง ’ นี่หว่า อย่าบอกนะว่ายัยนั่นก็มาไล่จับพวกหนีเรียนน่ะ หาที่หลบก่อนดีมั้ยวะ ”
ทงเฮดูร้อนรนเหมือนมีไฟมาลนก้นอันน่าภาคภูมิใจของเขา เมื่อเห็นเจสสิก้ารองประธานสุดมึนของเขากำลังเดินมาเนิบๆ แต่ไกลดูแล้วไม่เหมือนคนมาไล่จับเด็กหนีเรียนเลยแม้แต่น้อย แถมยังไม่มีอุปกรณ์ช่วยเหลืออะไรอีก มันดูค่อนข้างธรรมดา...ธรรมดามากๆ
แซ่ดดดด
พระ...เจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!
ขณะที่เจสสิก้ากำลังเดินเฉื่อยๆ ไปตามทางก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งพยายามจะวิ่งนำหน้าของเธอไปอย่างชะล่าใจสุดๆ และทันใดนั้น...! เจสสิก้าคนไร้พิษสง(?) ก็ล้วงเอาเครื่องช็อตไฟฟ้ามาจากไหนไม่มีใครทราบมาจี้ที่เอวหมอนั่น ร่างของเด็กหนุ่มทรุดลงไปนอนกองกับพื้นเพียงเสี้ยววินาที ตอนนี้กำลังสลบอย่างน่าอนาถเหลือทน ฝีมือช่างไร้เทียมทานนัก!
เห็นแล้วไม่อยากจะแกล้งยัยนี่เลย ฮึก!
“ จะ...เจสสิก้า แม่งอ่ะ! โคตรโหดอ่ะ ”
ทงเฮอดเสียวสันหลังไม่ได้เพราะเขามันคนมีประวัติในการกลั่นแกล้งรองประธานของตัวเองเหมือนพวกโรคจิต เจสสิก้าเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแกนๆ ให้แล้วเดินจากไปพร้อมกับร่างที่ไร้สติของเด็กหนุ่มที่หลับตาพริ้มเหมือนจะฝันดี ( เพิ่งจะโดนช็อตไฟฟ้าเนี่ยนะ? ) แขนเล็กๆ นั่นไม่รู้เอาแรงมาจากไหนมากมายถึงได้ลากผู้ชายตัวโตกว่าได้สบายแบบนั้น แม่งโหดชะมัด อีทงเฮล่ะอยากจะหายจากอาการโรคจิตของตัวเองซะแล้ว
“ เฮ้อ รองประธานแต่ละคนทำเอาฉันปวดหัวว่ะ หัวจะระเบิดอยู่แล้ว ” คยูฮยอนผู้เซ็งกับชีวิตพูดกับตัวเองเสียงเบา
“ คนหนึ่งงบ้าบอคอแตก คนหนึ่งสติไม่ครบถ้วนมึนๆ อึนๆ อีกคนหนึ่งก็ 4D ซะ ฮะๆ ฉันไม่เคยท้อกับชีวิตแบบนี้มาก่อนเลย โลกใบนี้สวยงามกับฉันเสมอ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วล่ะ...พระผู้เป็นเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรอยู่วะ? ”
ซีวอนเงยหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบนอย่างหล่อในสายตาสาวๆ ที่พากันมองเขาอย่างเคลิ้มฝัน รุ่นพี่ซีวอนเหมือนพระเอกหนังรักโรแมนติกไม่มีผิดเลยเนอะ แต่ถ้าในสายตาของคยูฮยอนกับทงเฮที่เห็นธาตุแท้และความตอแหลของมันมานานนมแล้วล่ะก็...
จะเงยหน้ามองหาพระเจ้าของแกหรือไง!
แดดเปรี้ยงๆ อย่างนี้ยังจะสะเออะจ้องพระอาทิตย์ลุ้นให้ตาบอดอีก
ไอ้ชเวแม่งโง่สัดอ่ะ!
TALK :
EDIT
ความคิดเห็น