คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : I need you baby : { KyuTae } หลงเด็ก ( 100%)
I need you baby
- หลงเด็ก -
จะครบสามเดือนแล้ว...
เวลามันกระชั้นชิดเข้ามาทุกทีจนบางครั้งคยูฮยอนต้องมานั่งขมวดคิ้วบ่อยๆ ในหัวของเขากำลังคิดไปต่างๆ นานาถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น ตอนแรกก็แค่อยากจะแกล้งเด็กหากำไรกับเด็กเท่านั้น แต่ทำไมไปๆ มาๆ กลับกลายเป็นเขาซะเองที่อยากจะดึงรั้งเด็กน้อยคิมแทยอนเอาไว้กับตัว
สับสน วุ่นวาย ไม่เข้าใจอะไรเลย
ตอนนี้ชายหนุ่มเลยได้แต่แช่งพ่อตัวเองให้เกิดอุบัติเหตุบ้างอะไรบ้าง ( เลวว่ะ ) เผื่อการจากลาของเขากับแทยอนจะได้ถูกเลื่อนออกไป เป็นความคิดที่ไม่เลวทีเดียว...
ฟึ่บบ
“ พี่คยู~! จ๊ะเอ๋ คิดอะไรอยู่คะ? ” เสียงใสๆ ดังขึ้นพร้อมกับเนื้อตัวหอมนุ่มนิ่มกระโดดมากอดรัดร่างกายสูงโปร่งของคยูฮยอน ร่างเล็กในชุดสีม่วงอ่อนสีโปรดช่างดูน่ารักน่าชังจนคยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะกดจูบลงไปสักสองสามครั้งอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนไปหอมแก้มนุ่มอีกสักฟอด
“ แทล่ะครับลงมานี่คิดถึงพี่รึไงครับ หืมมม ” หลงตัวเองนิดๆ สายตาคมเป็นประกายยามจ้องมองแก้มแดงๆ ของเด็กน้อย ชายหนุ่มยอมรับว่าเกือบสามเดือนที่ผ่านมาเขากับแทยอนพัฒนาไปได้เร็วจริงๆ หมาป่าเปี่ยมไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมสามารถหลอกเด็กน้อยให้หลงกลได้ง่ายดาย ไม่ว่าจะขอกอด ขอหอมแต่กับจูบเขาคงต้องหลอกล่อต่อไปเพราะมีบ้างที่ร่างเล็กคลางแคลงใจ...ทุกอย่างมันช่างเป็นอะไรที่หอมหวานติดอยู่ในความทรงจำไปหมด แทบจะบ้า...คยูฮยอนไม่เคยรู้สีกคลั่งแบบนี้มาก่อนเลย
ร้ายกาจ...หอมหวานอย่างร้ายกาจจริงๆ ให้ตายสิคิมแทยอน
น่ากินมากๆ ระวังไว้เถอะ ฉันจะกินไม่ให้เหลือซากเลยล่ะ
ชักจะหิวๆ แล้วล่ะสิ
“ ค่ะ ” แทยอนพยักหน้าหงึกหงักพลางตอบรับ แต่หมาป่าจอมโลภก็ไม่พอใจนัก
“ ค่ะ? หมายถึงอะไรล่ะครับคนเก่ง พี่ไม่เข้าใจเลย ”
“ ก็...ก็อย่างที่พี่คยูถามแทไงคะ! แก่จนเบลอแล้วรึไงคะ ” แทยอนอดไม่ได้ที่จะหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนแก่ที่เริ่มเบลอ แถมยังทำท่าจะชิ่งหนีจนคยูฮยอนอาศัยความว่องไวส่วนตัวดึงร่างเล็กมากอดเต็มแรงแกล้งกอดแน่นๆ จนเด็กน้อยทุบอกเขาดังอั้ก
“ หล่อขนาดนี้จะแก่ได้ยังไงครับแท หึ หึ คิดถึงพี่เหรอครับ? ”
“ พี่คยูอ่ะ! ”
“ คิดถึงพี่ใช่มั้ยครับ? ”
“ อื้อ ”
เลิกถามได้แล้วนะคะพี่คยู ~ แทจะตายอยู่แล้วววว
“ อะไร? ”
“ แทคิดถึงพี่คยูถึงลงมาหานี่ไงคะ...เลิกถามได้แล้วนะคนบ้า ” คนตัวเล็กหยิกแก้มสากของร่างสูงที่ตัวเองนั่งตักเบาๆ ไปหนึ่งที ตากลมเหลือบไปเห็นแก้วกาแฟวางอยู่บนโต๊ะมือเล็กก็ยื่นออกไปยกมันขึ้นมาดื่ม ท่ามกลางสายตาขบขันของชายหนุ่ม
“ แหวะ! ขมปี๋เลย ” คนตัวเล็กหันมาทำหน้าบิดเบี้ยวใส่คยูฮยนแทบจะทันที กาแฟสีเข้มถูกพ่นออกมาจากปากอิ่มจนไหลหยดมาตามมุมปาก สีเข้มของกาแฟตัดกับผิวหน้าขาวนวลจนทำให้เกิดภาพสวยงามในห้วงความคิดของคยูฮยอน...หมาป่าตัวร้ายยิ้มพราว
“ เอ...ขมจริงเหรอ? ไม่หรอกมั้งแท พี่ดื่มบ่อยๆ ก็ไม่เห็นจะขม ”
“ อ้วกก มันขมจริงๆ นะคะ! ขมมากๆๆๆๆ ไม่อร่อยเลยอ่ะ! ”
เอ้า! ทำหน้าบึ้งเข้าไปสิ แค่นี้ยังน่ารักไม่พออีกรึไง ยัยเด็กน้อย
“ โกหกไม่ดีนะครับ ”
“ เปล่านะ แทไม่ได้โกหกพี่คยูสักหน่อย ก็มันขมจริงๆ นี่ ”
“ จริง? ”
“ จริงค่ะ! ” เด็กน้อยตอบเสียงดังฟังชัดถ้อยชัดคำ หารู้ไม่ว่า...ตกหลุมพรางหมาป่าผู้หิวโหยเนื้อรสโอชะซะแล้วสิ
“ งั้นมาให้พี่ชิมหน่อยนะครับ... ”
ประโยคกำกวมเกินกว่าที่เด็กอายุสิบห้าจะเข้าใจถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม ดวงตาคมเป็นประกายระยิบระยับ ดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย...แทยอนนั่งนิ่งทื่อบนตักแกร่งของคยูฮยอน ดวงตากลมโตหลุกหลิกไปมาไปยอมสบตากับร่างสูง
หึ หึ ท่าทางดูง่ายชะมัดเลยว่ะ
มือใหญ่จับคางของคนตัวเล็กให้หันมาทางตัวเองอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวเกลี่ยไปมาบนริมฝีปากอิ่มสีพีชที่ไร้การปรุงแต่งใดๆ แม้แต่ลิปมัน ความนุ่มหยุ่นเหมือนกับจะลวงล่อหมาป่าอย่างเขาให้ลิ้มลอง และคยูฮยอนคิดว่าเขายอมแต่โดยดี...
ใบหน้าหล่อร้ายโน้มไปคลอเคลียกับแก้มใส จมูกโด่งสูดกลิ่นแป้งจางๆ เต็มปอดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ส่วนคนตัวเล็กได้แต่นั่งตัวแข็ง มือกำเสื้อตรงหน้าอกของคยูฮยอนแน่นยามที่ถูกคนตัวโตรังแก
ใบหน้าที่มีสีระเรื่อแต่งแต้มตรงแก้ม...ช่างน่ามองเหลือเกิน
อ่า...จริงสินะ เขาควรจะสอนเด็กน้อยบนตักนี่ให้รู้จัก ‘ จูบ ’ ที่แท้จริงได้แล้ว
ไม่ใช่จูบแบบแค่ปากแตะกันอย่างที่เคยรู้จัก...
ริมฝีปากร้อนของร่างสูงเริ่มรุกล้ำหาความหวานฉ่ำในโพรงปากเล็กอุ่น รสชาติหวานจางๆ ติดปลายลิ้นดึงดูดให้ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กต้นตอความหวานอย่างช่ำชอง เด็กน้อยของคยูฮยอนเผยอปากหอบหายใจแต่เขากลับใช้โอกาสนี้สำรวจโพรงปากอันหวานล้ำแทน ลมหายใจที่เป่ารดกันทำให้แทยอนเริ่มรู้สึกสติเลือนลาง แขนเล็กโอบรอบคอคยูฮยอนแน่นขึ้นทุกครั้งยามที่ลิ้นเล็กถูกเกี่ยวกระหวัด ลิ้นร้อนๆ ของคยูฮยอนยังคงทำงานได้ดีเยี่ยมยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่...ระดับความร้อนแรงก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนคนตัวเล็กแทบละลาย
“ อื้ออ ~ ”
คยูฮยอนค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมาอ้อยอิ่งพลางจ้องคนในอ้อมกอดสายตาหวานเยิ้ม แทยอนซุกหน้าลงกับไหล่กว้างทันที ร่างเล็กสั่นน้อยๆ จากการหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด เสียงครางฮือดังข้างหูร่างสูง
“ อร่อยดีนี่ ไม่เห็นจะขมตรงไหนเลย...หวานจะตาย ” ประโยคสุดท้ายได้แต่เอ่ยกับตัวเองเบาๆ เท่านั้น คยูฮยอนยิ้มน้อยๆ เมื่อร่างเล็กเงยหน้ามาค้อนปะหลักปะเหลือก
“ คนขี้โกง! หลอกแททำไมอ่ะ! ”
“ ก็แทบอกเองว่ากาแฟมันขม แต่พี่ดื่มแล้วมันไม่ขมแถมยังหวานด้วย ผิดตรงไหน? ”
ยังมาเถียงหน้าตายอีกแน่ะ! คนแก่รังแกเด็กนี่นา
“ พี่คยูบ้า! มาจุ๊บๆ คนอื่นเค้าทำไมคะ ”
“ ถ้าขอก็ได้เหรอ? ”
“ อ่า... ” แทยอนขมวดคิ้วฉับ ไม่เข้าใจนักกับสิ่งที่ชายหนุ่มพูดออกมา
“ บอกพี่สิ ถ้าพี่ขอจูบแท แทก็จะให้พี่จูบใช่มั้ยครับ ”
“ พี่คยูอยากจุ๊บแทเหรอคะ คิก ~ ”
“ อยากสิ...อยากมากเลยล่ะครับ ” หมาป่ายังไงก็เป็นหมาป่าวันยังค่ำ แต่ให้เป็นเจ้าชายที่หล่อเหลาขนาดไหนก็ตาม ร่างสูงกำลังหากำไรจากเด็กตัวเล็กล้วนๆ
เอาน่า ก็เด็กมันน่ารัก น่าฟัด น่ารัด ขนาดนี้เองทำไมล่ะ?
ใช่มั้ย?
“ ทำตัวดีๆ แล้วจะมีรางวัล ~ ม๊าฟานี่บอกแทมาอย่างนี้แหละ งั้นพี่คยูก็จะต้องทำตัวดีเข้าไว้นะคะ แทก็จะได้ให้จุ๊บๆ แต่ถ้าทำตัวไม่ดีแทจะตีให้ตายเลย อย่างเช่น...ใช่สิ! พี่คยูอย่าทำหน้าเหมือนหมาป่าอีกนะ มันน่ากลัวมากเลย ”
“ อะไรกัน พี่ไปทำตอนไหนล่ะ ”
“ ก็ตอนที่จุ๊บๆ แทไง! ” เสียงงุ้งงิ้งดังขึ้นตามด้วยหน้างอนๆ ของแทยอน แถมคนตัวเล็กยังทำท่าทางจูบประกอบด้วย เผอิญว่ายื่นหน้ามาใกล้เกินไปจึงถูกร่างสูงกดจูบลงไปที่ปากอิ่มหนักๆ ซะหนึ่งที แทยอนเบิกตาโพลงก่อนจะรีบเอามือยกขึ้นมาปิดปากตัวเอง แต่คง...สายไป
“ น่ารักนะคนนี้...ใกล้จะสามเดือนแล้วนะครับแท แทจะต้องกลับไปอยู่กับม๊าฟานี่ของแท แล้วพี่ล่ะ...พี่จะอยู่กับใครดีล่ะ? ”
“ ก็เดี๋ยวป๊าพี่คยูก็กลับมาแล้ว เดี๋ยวแทเอาน้องถั่วให้พี่คยูไปนอนกอดก็ได้นะ ”
“ พี่จะเอาตุ๊กตาที่ชื่อแทยอนแทนได้มั้ย... ”
“ ตุ๊กตาตัวนิ่มๆ หอมๆ ผิวขาวๆ ตาโตๆ ที่นั่งบนตักนี่ได้รึเปล่า? ”
“ เอ๋? ”
“ ย้ายมาอยู่กับพี่มั้ยคนเก่ง? ” คยูฮยอนกดจูบลงไปที่ขมับของคนในอ้อมกอด “ เราจะไปซื้อบ้านหลังโตๆ วิวดีๆ อยู่ด้วยกันสองคนดีมั้ย? ”
เกิดมาคนอย่างคยูฮยอนเพิ่งจะเคยพูดเหมือนจะขอใครแต่งงานก็คราวนี้แหละ...รู้สึกตลกตัวเองชะมัดที่มาพูดอะไรหวานซึ้งให้เด็กอายุสิบห้าฟัง หึ
ไม่ยอมซะหรอกที่จะปล่อยสิ่งที่ต้องการให้หลุดมือไป
“ ไม่ได้นะคะ พี่คยูไม่รู้เหรอคะว่าป๊าของพี่คยูกับม๊าฟานี่พากันไปดูบ้านที่อเมริกาโน่น พอม๊าฟานี่กลับมาแทก็จะไปอยู่ที่นู่นแล้วค่ะ พี่คยูไม่จำเป็นต้องซื้อบ้านใหม่หรอก ” ร่างเล็กพูดเจื้อยแจ้วใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใส อีกอย่างหนึ่ง...แทนที่คยูฮยอนจะรู้สึกวูบโหวงแต่เปล่าเลย...อย่างน้อยเขาก็มั่นใจว่าไม่ว่าจะไกลแค่ไหนเขาก็สามารถตามไปได้
ไม่มีอะไรมาขวางได้หรอก จะวิ่งหนีไปไหนก็เท่านั้นแหละแทยอน...
โลกก็ใบเดียวกัน จะไปยากเย็นอะไร หึ หึ
ต่อ
เริ่มเข้าเวลาบ่าย แดดแรงขึ้นและมันไม่ดีต่อผิวแน่ๆ แสงแดดร้อนจัดแบบนี้เป็นสิ่งที่คยูฮยอนล่ะเกลียดนัก...วันที่อากาศร้อนมักจะเป็นวันที่เหมือนนรกขนาดย่อมของชายหนุ่มเลยทีเดียว ชายหนุ่มหน้าตาดีเกิดมีเพียบพร้อมย่อมต้องคู่กับอากาศเย็นๆ สบายๆ อยู่แล้ว หากแต่ว่า...เหมือนจะไม่เป็นดังที่ใจหวังเมื่ออยู่ดีๆ เด็กน้อยตัวขาวของเขาดันคิดอะไรพิเรนทร์ๆ ขึ้นมาซะได้
เดินเล่น...ในวันที่อากาศร้อนจัดเนี่ยนะ!?!
ไม่ดี ไม่ดีแน่ๆ
“ ว่าไงคะ ตกลงพี่คยูจะไปเดินเล่นกับแทมั้ย? ” เมื่อเห็นคนตัวโตนั่งนิ่งแทยอนจึงจัดการย้ายร่างตัวเองไปนั่งข้างหน้าของคยูฮยอน ดวงตากลมจ้องแป๋วมาที่เขาเหมือนลูกหมาน้อยในกล่องกระดาษยามจ้องมองผู้คนเดินไปมา ยากจะปฏิเสธจริงๆ
“ วันนี้แดดร้อนนะ... ”
“ แล้วไม่มีหมวกหรือเสื้อแขนยาวเหรอคะ? ครีมกันแดดก็มีนี่คะ ”
“ มันร้อน มันไม่ดีต่อผิวของเรานะครับแท ไปช่วงเย็นๆ หรือพรุ่งนี้ตอนเช้าๆ ดีกว่านะ ” คยูฮยอนพยายามยิ้มเอาอกเอาใจแต่นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กจ้องมองเขาเขม็งสายตาตัดพ้อและบ่งบอกว่าผิดหวังอย่างถึงที่สุด
“ หลังจากที่โดนพี่คยูลงโทษวันนั้น...แทก็อยู่แต่ในบ้าน ตากแอร์ในบ้าน เดินไปเดินมากินๆ นอนๆ แค่ในบ้านเหมือนตุ๊กตาเลย! แสงแดดมันจะอุ่นจะร้อนแค่ไหนแทใกล้จะลืมไปแล้วนะ ” ใบหน้าน่ารักสลดลงเอ่ยเสียงงุ้งงิ้งในลำคอ แต่สายตายังคงจ้องมองมาที่คยูฮยอนเหมือนเดิม สายตาคู่นั้นมีประกายความหวังเต็มเปี่ยม
“ แล้วทำไมแทถึงอยากออกไปนอกบ้านล่ะครับ ”
“ อยากไปเปิดหูเปิดตา พบเพื่อนใหม่บ้างน่ะค่ะ ” พูดถึงเพื่อนใหม่ก็มีท่าทางตื่นเต้นขึ้นมาเชียว ดูน่ารักอยู่หรอกแต่ทำไมเขาถึงคิดว่าครั้งนี้มัน...หงุดหงิดใจแปลกๆ
เพื่อนใหม่งั้นเหรอ? อยู่กับเขามันไม่ดีตรงไหนกันนะ!
ออกไปข้างนอกบ้านก็เท่ากับจะต้องมีคนได้เห็นเด็กน้อยของเขาเป็นแน่
ไม่ดี ไม่เห็นด้วย
“ ไม่จำเป็นหรอกแท ถ้าเหงาก็มาเล่นกับพี่ได้ ”
“ อื้อ ~ มันไม่เหมือนกันสักหน่อย พี่คยูเล่นกับแทไม่ได้หรอก พี่คยูน่ะโตแล้วนะคะ ”
“ ทำไมจะไม่ได้? หรือว่าแทเบื่อขี้หน้าพี่แล้ว ”
โอ๊ยยย หน้าหล่อๆ แบบนั้นมองกี่ทีมันก็ไม่เบื่อหรอกน้า ~ พี่คยูนี่ขี้งอนจัง!
” ไม่เบื่อ~ แต่แทอยากมีเพื่อนเล่นบ้างนี่คะ อ๊ะ จริงสินะ ลืมยูริกับเจสสิก้าไปซะสนิทเลยอ่ะ เราไปบ้านพี่ซีวอนกับพี่ทงเฮกันดีมั้ยคะ...” ร่างเล็กรีบเบียดตัวเข้าหาร่างสูงใหญ่อย่างออดอ้อนแต่คงจะลืมไปสนิท...ว่าตัวเองกันเด็กสองคนนั่นทำอะไรเอาไว้บ้าง ถึงจะแก่แต่ความจำดีนะจะบอกให้! ขืนปล่อยให้เล่นด้วยกันอีกคงมีป่วนแน่งานนี้ คยูฮยอนไม่ปรารถนาจะมีเรื่องวุ่นวายนอกจากจะได้ใช้เวลากับเด็กน้อยของเขาให้หนำใจ
“ ไม่ให้ไป ”
“ งั้นไปเดินเล่นกัน! ”
“ ไม่... ”
“ ก็ได้ค่ะ งั้นแทไปเองดีกว่า! ” คยูฮยอนแทบเหวอเมื่อร่างเล็กลุกพรวดวิ่งดุ๊กๆ ออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็วโดยที่ตัวเองใส่เพียงแค่เสื้อยืดสีชมพูอ่อนคอกลมตัวหลวมโคร่งกับกางเกงขาสั้นสีโอรสเท่านั้นเอง...! พอคิดได้ตาคมๆ ก็เหลือกทันที ผิวขาวๆ นั่น ร่างเล็กๆ นั่น หน้าตาน่ารักน่าชังนั่น!!! มันน่าหวงมากที่สุดในโลก!!!
คิมแทยอน! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!! ยัยเด็กบ้า!
อย่าโชว์ตัวเองต่อหน้าสาธารณะชนคนหื่น ( น้อยว่ามัน ) พวกนั้น!!!
บางที...คยูฮยอนอาจจะคิดมากไปก็ได้...เนอะ
หากคุณไปเดินเล่นหรือไปปิคนิคกับครอบครัวในวันหยุดเช่นวันนี้ที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านสุดไฮโซ คงจะได้เห็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งแต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาวมิดชิด กางเกงขายาวที่ยิ่งเพิ่มความสูงสง่าให้เขายิ่งไปอีกกำลังยืนพิงต้นไม้ กอดอกจ้องภาพตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉย...ไปทางติดจะน่ากลัวด้วยซ้ำ
ร่างเล็กวิ่งร่าโชว์อวดผิวขาวสว่างยามต้องแสงแดด ใบหน้าขาวใสเปื้อนยิ้มเต็มไปด้วยความสุขและสนุกสนานเหลือเกิน มันคงจะเป็นภาพที่ชวนให้ผ่อนคลายไม่น้อย เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งกำลังจ้องมาทางแทยอนด้วยเช่นกัน ดวงตาเรียวนั้นมองร่างเล็กอย่างสนอกสนใจไม่น้อย ก่อนจะเดินเข้าไปหาอย่างไม่ลังเล
“ เธอน่ะ...เธอคนนั้นน่ะ ”
“ เอ๋? ฉันเหรอ? ” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองงงๆ แต่มีเพียงรอยยิ้มกว้างจากเด็กหนุ่มแปลกหน้าเท่านั้น
“ ใช่...เธอนั่นแหละ ย้ายมาอยู่ใหม่รึไงไม่คุ้นหน้าเลยแฮะ ”
“ ฉันเหรอ~ อืมม ฉันมาอยู่แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็ไม่ได้อยู่แล้ว ”
“ จริงเหรอ ฉันเองก็ต้องย้ายไปเหมือนกัน ไปลอนดอนน่ะ ”
“ ว้าวว เหมือนกันเลย! ฉันก็ต้องไปที่นั่นเหมือนกัน ” ดูท่าว่าหมาป่าเจ้าเล่ห์คงจะต้องเจอกับศัตรูหัวใจอีกคนซะแล้วสิ...เด็กสองคนเข้ากันได้รวดเร็วจนน่าตกใจอาจจะเพราะหลังจากนี้ไม่นานพวกเขาคงจะกลายเป็นเพื่อนกันในอนาคตอันใกล้นี้ก็เป็นได้ ไม่ได้รู้สึกถึงรังสีความอำมหิตที่แผ่กระจายไปทั่วบริเวณเลยสักนิด
หมาป่าโกรธจนแทบจะกระชากร่างเล็กที่หัวร่อต่อกระซิกกับไอ้เด็กหน้าหน่อมแน้มนั่นเข้ามากอดให้รู้กันไปเลยว่าเด็กน้อยนี้ของใคร!
“ ฉัน อึนฮยอก ยินดีที่ได้รู้จักนะ ”
“ ฉัน แทยอน นะ คิก คิก ” สองมือยื่นมาจับกัน ส่งรอยยิ้มสดใสไปให้อีกฝ่าย มันคงเป็นไปด้วยดีหากร่างเล็กไม่ถูกดึงเข้าไปกอด ใบหน้าของแทยอนฝังลงกับอกแกร่งจนได้กลิ่นของผู้ชายเต็มตัวของร่างสูง คยูฮอยนปรายตามองอึนฮยอกที่ยืนยิ้มค้างอย่างไม่ใส่ใจ
“ อ๊ะ! พี่คยูอ่า ”
“ ใส่เสื้อแขนยาวก่อนเร็วเข้า แดดร้อนจะตายอยู่แล้วนะครับ บอกแล้วไม่ฟังกันเลย ” แทยอนถูกจับใส่เสื้อแขนยาวเรียบร้อยโดยที่เจ้าของร่างกายทำได้เพียงแค่ยืนตาปริบๆ ก่อนจะเอียงคอยิ้มงงงวยเมื่อร่างสูงย่อลงมานั่งในระดับเดียวกัน
“ ทำไมไม่รอพี่ก่อนล่ะครับ หืม? ” มือสากไล้แก้มแดงเรื่อเพราะแดดแผ่วเบา
“ ก็พี่คยูบอกว่าจะไม่มา แทไม่อยากรอแล้วนี่นา ”
“ แล้วนี่ใคร? ” ตาคมเหลือบมองเด็กหนุ่มผิวขาว หน้าตาน่ารักที่ยืนมองมายังพวกเขาตั้งนานแล้ว อึนฮยอกรีบแย้มยิ้มทันทีพยายามมองข้ามรังสีแปลกๆ ที่แผ่ออกมาจากตัวของคยูฮยอนหรือเรียกตรงๆ ดีกว่าว่า...เขาไม่รู้ตัว
เขาไม่รู้ตัวว่าถูกหมาป่าหมายหัวเอาไว้ซะแล้ว
“ คุณเป็นพี่ชายของแทยอนเหรอฮะ? ผมชื่ออึนฮยอกฮะ ” รอยยิ้มที่ส่งมากลับถูกเมินจากคนอายุมากกว่าซะงั้น คยูฮยอนยังคงไม่สนใจเด็กหนุ่มตรงหน้าราวกับเป็นอากาศธาตุ แล้วเมื่กี้ใครถามนะว่าเขาเป็นใคร?
ฉันทำอะไรผิด???
ได้แต่เฝ้าถามตัวเองเงียบๆ ภายใต้ใบหน้าสดใสแต่ไม่กล้าเอ่ยพูดออกมา...
“ อึนฮยอกน่ะพี่คยู! อึนฮยอกเป็นเพื่อนใหม่ของแทเองค่ะ เราจะไปอยู่ลอนดอนด้วนกันแล้วนะ แทมีเพื่อนเรียนที่นู่นแล้วนะ ” มือใหญ่ที่ลืมหัวทุนชะงักเล็กน้อยก่อนจะลูบต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอยยิ้มเย็นส่งไปให้อึนฮยอกที่กำลังคุยออกรสกับแทยอน
“ หืม นายก็จะไปลอนดอนงั้นเหรอ? ”
“ อ่า...ครับ บังเอิญมากๆ เลยล่ะครับ ”
“ หึ! ” บังเอิญ...งั้นเหรอ? งั้นเขากับแทยอนก็คงเรียกว่าพรหมลิขิตแล้วล่ะมั้ง...
“ แทครับ พี่จะปล่อยให้แทเล่นตามสบายมีอะไรเรียกพี่ได้ที่ใต้ต้นไม้นะเด็กดี ” คยูฮยอนเอ่ยบอกคนตัวเล็กน้ำเสียงนุ่มนวลแต่สายตากลับจ้องอึนฮยอก รอยยิ้มแสยะที่แทยอนไม่มีวันเห็นถูกเผยออกมาทีละนิดราวกับจะท้าทาย
และเขาก็ดูออกว่าอย่างอึนฮยอก...ไม่ได้เป็นเพียงเด็กหนุ่มที่แสนสดใสไร้เดียงสา
อย่าคิดจะแย่งของของฉัน ไม่งั้นแกคงไม่ได้ตายดีแน่
ร่างสูงรั้งท้ายทอยคนตัวเล็กมาจูบเบาๆ บนกลีบปากนุ่มนิ่ม กดจูบลงบนแก้มใสอย่างอ่อนโยนท่ามกลางผู้คนที่พากันมองมาและชื่นชมกับภาพน่ารักๆ แบบนี้
อย่างน้อยก็มีคนหนึ่งล่ะที่แอบกำหมัดแน่น...
Talk :
จริงสิ! ภาคเด็กจะมีอีหลายตอนนะคะ ก็รอกันหน่อยเนอะ
หลังจากนั้นแต่ละบทจะไม่แยกเป็นคู่ละ แต่จะเอามารวมกันทุกคู่เลย เน้นคู้คยูแทนะคะ!
ตอนนี้ขอเน้นเรื่อง i need you baby ก่อนนะคะ
อัพเป็นเรื่องหลักค่ะ ส่วนเรื่องอื่นอาจจะรอนานหน่อย ไม่ก็รอจนกว่าเรื่องนี้จะจบนั่นแหละนะ
มีไก่น้อยกลอยใจ มเนเราเอง 555+ เป็นเมนเราอีกคนเองค่ะ
อึนฮยอก...ผู้ชายที่หล่อที่สุดในเอสเจ ( ฮีมั่นใจมากกก )
ความคิดเห็น