คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : I need you baby : { HaeSica } เจอแล้วความรัก ( 100% )
I need you baby
- เจอแล้วความรัก -
เจสสิก้าขยับตัวเล็กน้อยบนเตียงกว้างก่อนจะพลิกหนีแสงแดดที่เล็ดลอดจากผ้าม่านที่ปิดสนิทมุดตัวไปในผ้าห่ม เวลาเช้าตรู่แบบนี้เธอไม่อยากจะตื่นขึ้นมาจากโลกแห่งความฝันเลยสักนิดเดียว ร่างบางยังคงนอนนิ่งสงบต่อไป ~
ขอนอนต่ออีกนิดนะ งืมมม
เมื่อคืนพี่ทงเฮมาทำให้ใจเต้นจนหลับตาแทบไม่ลง ชอบทำให้สิก้าเขินอยู่เรื่อยเลย
ทงเฮที่ตื่นมาก่อนไม่ถึงสิบห้านาทีเดินตรงมายังหน้าห้องนอนของร่างบางน่าทะนุถนอมของเขา รอยยิ้มครั้งแรกของวันปรากฏขึ้นทีละน้อยก่อนมือหนาจะตัดสินใจค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปเบาๆ เพื่อไม่ให้คนที่นอนหลับอุตุรู้สึกตัวขึ้นมาซะก่อน ถึงแม้จะรู้ดีว่าเจสสิก้าน่ะขี้เซามากขนาดไหน ตอนเด็กๆ โดนเขาล้มทับลงมาทั้งตัวก็ยังไม่ยอมตื่นด้วยซ้ำไป
ก็ดีน่ะสิ เขาจะได้หากำไรเล็กๆ น้อยๆ จากคนขี้เซาไง โทษพี่ไม่ได้นะครับ...
ภายในห้องมืดสนิทและเย็นจัดยังคงมีเจ้าของห้องนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงเหมือนแต่ก่อนไม่มีผิด ทงเฮอมยิ้มเจ้าเล่ห์ ค่อยๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงมากขึ้น...มากขึ้นจนกระทั่งมาหยุดยืนข้างเตียงโดยสวัสดิภาพ ร่างสูงทำเนียนค่อยๆ สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มเดียวกับร่างบาง
“ อื้มม หอมจังนะแม่คนนี้ หึ หึ ” จมูกโด่งสวยกดลงบนผมนุ่มสยายอยู่บนหมอนใบโต ค่อยๆ ร่นผ้าห่มลงไปถึงอกของเจสสิก้าก่อนจะก้มลงจูบขมับของเธออีกครั้งอย่างรักใคร่ สาวในสต๊อกได้มาเห็นภาพนี้เข้าคงลงแดงตายกันพอดี แน่ล่ะ...คนอย่างลีทงเฮที่มีหัวใจมากกว่าสี่ห้อง เพียงแค่ปรายตามองก็ได้สาวสวยมาเชยชมง่ายๆ ไม่เคยต้องมาเอาใจใส่ใครแบบนี้เลย ส่วนมากแล้วเขาก็แค่รีบกระแทกเพื่อปลดปล่อยเท่านั้นเอง เพราะไม่อยากจะแตะเนื้อต้องตัวใครโดยไม่จำเป็นหรอก
สำหรับสิก้าแล้วพี่ยอมทำทุกอย่างเพื่อสิก้าของพี่เลยนะ
รักนะครับเด็กดี...
“ อืม ~ ” ร่างบางขยับหนีเล็กน้อยแถมยังทำท่าจะหลบไปมุดในผ้าห่มอีกครั้งเมื่อทงเฮซุกไซร้ซอกคอหอมๆ ของเธอ เจสสิก้าย่นคิ้วอย่างไม่พอใจที่มีอะไรมาขัดขวางการนอน มือบางปัดป่ายสะเปะสะปะตีนั่นตีนี่โดนบ้างไม่โดนบ้างจนชายหนุ่มต้องจับมือบางนั้นเอาไว้
“ เอ๋ เดี๋ยวนี้กล้าตีพี่แล้วเหรอครับ โดนลงโทษหน่อยดีมั้ย ”
“ อืออ อย่า...อย่า...มายุ่ง! ออกไปน้า ~ ”
“ กล้าไล่พี่อีกเหรอ เด็กดื้อ มามะ มาให้พี่ลงโทษซะดีๆ ” ตอนที่เจสสิก้าไม่ค่อยมีสตินี่แหละเป็นโอกาสที่ดีเลยทีเดียว มือบางถูกชายหนุ่มขบเม้มไปทีละนิ้วทั้งเจ็บและจั๊กจี๊สลับกันไปมาจนเธอทำท่าจะชักมือกลับแต่มีหรือที่ทงเฮจะยอม ปากอุ่นร้อนของเขาไต่ตั้งแต่นิ้วเรียวไปตามแขนเนียนไปจนถึงหัวไหล่มน และอ้าปากงับเบาๆ บนหัวไหล่ซะเลย
มันได้ผลจริงๆ เจสสิก้าสะดุ้งน้อยๆ ค่อยลืมตาขึ้นมาสะลึมสะลือ ปากบ่นพึมพำอะไรบางอย่างที่ทงเฮจับใจความไม่ค่อยได้...อาจจะไม่พ้นเรื่องแช่งเขาเพราะมาปลุกแน่ เจสสิก้ายกมือขึ้นทาบอกแกร่งแล้วออกแรงดันน้อยๆ
“ พี่ทงเฮอ่า มากัดคนอื่นเค้าแบบนี้ได้ยังไงกันคะ อื้มม นี่ยังเช้าอยู่เลยนี่นา สิก้าไม่ตื่นเช้านี่คะพี่ทงเฮก็รู้ ” เสียงงุ้งงิ้งๆ เหมือนเด็กถูกขัดใจทงเฮคิดว่ามันน่ารักเหลือเกิน ใบหน้ายามตื่นนอนของเจสสิก้าทั้งดูเย้ายวนและเหมือนเด็กในเวลาเดียวกัน จนเพลย์บอยหนุ่มชักจะอยากทำอะไรๆ ตอนเช้าบ้างซะแล้วสิ
ออกกำลังกายยามเช้าหน่อยมั้ยครับ?
“ หืมม ก็พี่อยากจะมีเวลาอยู่กับสิก้านานๆ บ้างอะไรบ้าง ตื่นมาก่อนเร็วคนเก่ง ” ทงเฮใช้จมูกคลอเคลียนั่นนี่ไปทั่วจนร่างบางหัวเราะคิกคักแล้วดึงผ้าห่มขึ้นปิดร่างกายตัวเอง
“ ตื่นแล้วๆ อ่า ~ อย่าแกล้งสิก้าสิคะ ”
“ คนน่ารักมักน่าแกล้ง ”
“ ก็ชอบว่าแบบนี้อยู่เรื่อย พี่ทงเฮพูดมันบ่อยมากซะจนสิก้าคิดว่าพี่คงใช้มันบ่อยแน่ๆ ใช่มั้ยล่ะคะ พูดแบบนี้บ่อยเหรอคะ? ” ทงเฮชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามตรงไปตรงมา เจสสิก้ายิ้มให้เขาอย่างน่ารักไม่ได้คิดอะไรมากมายนอกจากแซวเล่น แต่ทว่า...ทงเฮกลับรู้สึกผิดเต็มเปี่ยม
นั่นสินะ เจสสิก้าไม่เคยรู้เลยว่านิสัยที่แท้จริงของเขามันเป็นยังไง
ไม่เคยรู้มาตลอดสี่ปีจนกระทั่งตอนนี้ว่าเขาน่ะผ่านผู้หญิงมาเป็นสิบหรือมากกว่านั้น
ร่างกายแสนสกปรกนี้จะสามารถกอดร่างบางแสนสะอาดได้เหรอ?
แต่ทงเฮยอมจะเห็นแก่ตัว เขาขอกอดร่างนี้ไม่ยอมปล่อยคืน
“ บ่อยครับ...แต่มันก็ไม่ได้มีความหมาย ไม่ได้จริงใจเท่าที่พี่พูดอยู่ตอนนี้หรอก ทุกอย่างที่พี่พูดให้สิก้าฟังมันออกมาจากใจล้วนๆ เลยครับ ไม่มีใครสำคัญมากไปกว่าสิก้าแล้ว ”
“ งั้นเหรอคะ คิก ~ สิก้าอารมณ์ดีแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวสิก้าให้รางวัลนะ ”
“ ขอรับด้วยความเต็มใจครับผม ”
“ เอาแก้มมาเร็ววว ” ทงเฮเอียงแก้มให้ไม่เกี่ยงงอนแม้แต่น้อย ริมฝีปากนุ่มประทับลงบนแก้มสากทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน มือบางลูบใบหน้าหล่อหวานไปมาเพลินมือ ชายหนุ่มรู้สึกตัวว่าเขาชอบเวลายามเช้ามากที่สุดในโลก และรักเจสสิก้ามากที่สุดในจักรวาลเช่นกัน
ปกติทงเฮไม่ค่อยชอบตื่นเช้าเท่าไหร่นักเพราะเขามักจะออกไปเที่ยวกลางคืน หมกตัวกับสาวที่หิ้วจากผับมาต่อที่โรงแรม กว่าจะกลับบ้านก็ปาไปสายๆ แล้ว แต่วันนี้ทุกคนต่างพากันทำหน้าเหรอหราเมื่อเห็นคุณชายของตระกูลลีเอาแต่เดินตามเจสสิก้าต้อยๆ
ถึงลีทงเฮจะเป็นพวกปากหวาน ขี้อ้อน แต่กลับเด็กหญิงร่างบางมันกลับดูแปลกไป...
การกระทำนั้นช่าง ‘ ไร้การเสแสร้ง ’
“ วันนี้สิก้าอยากกินอะไรดีครับ “ ทงเฮช่างเอาใจหันมาถามร่างบางข้างกายด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน แขนแกร่งโอบประคองไหล่บางราวกับเธอเป็นเพียงแค่เด็กตัวเล็กๆ
“ เอ ~ สิก้ากินอะไรก็ได้ค่ะ ขอไปนั่งกินที่สวนนะคะ เช้านี้อากาศดีมากเลยค่ะ ” เจสสิก้าหันมายิ้มหวาน เธอกุมกระชับมือหนาเล็กน้อย
ยิ้มหวานขนาดนี้ พี่ก็ละลายสิครับ
“ งั้นเด็กดีก็ไปนั่งรอที่สวนก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะบอกแม่ครัวให้แล้วจะตามไปหานะครับ ”
“ ค่ะ มาเร็วๆ นะคะพี่ทงเฮ ” เจสสิก้าเดินจากไปทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว ก่อนที่สีหน้านั้นจะหายไปเหลือเพียงความเรียบเฉยเมื่อสาวใช้เดินเข้ามาใกล้
“ เช้านี้รับอะไรดีคะ? ”
“ เอาของที่มันย่อยง่ายๆ รสชาติไม่จัดมากแล้วกัน อย่าลืมเตรียมของหวานให้คุณเจสสิก้าเขาด้วยล่ะ รู้แล้วใช่มั้ยว่าเจสสิก้าเขาชอบกินอะไรบ้าง ”
“ ทราบค่ะ เดี๋ยวฉันจะเอาไปเสิร์ฟนะคะ ”
“ อืม ”
ใบหน้าสวยหวานเงยหน้าขึ้นรับแสงแดดอ่อนๆ กับลมเย็นนิดหน่อย รอยยิ้มกว้างเผยออกมาอย่างสดชื่น การที่ได้ใช้เวลากับทงเฮมันทำให้เธอมีความสุขยิ่งกว่าเรื่องไหนๆ อยากจะยิ้ม อยากจะให้หัวใจพองโตแบบนี้ตลอดไป อยากจะจดจำช่วงเวลาแสนสุขนี้เอาไว้ให้นานแสนนาน
พี่ทงเฮ...สิก้ารักพี่ที่สุดเลย พวกเรามาอยู่ด้วยกันไปนานๆ นะคะ
ฟึ่บบ
“ อ๊ะ! ” ร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่อร่างทั้งร่างเซถลาเข้าปะทะอกแกร่ง ร่างถูกโอบกอดด้วยอ้อมกอดอบอุ่น เจสสิก้าหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆ ริมฝีปากบางฉกลงมาบนแก้มเธออย่างรวดเร็ว มือบางตีเข้าให้ที่แขนของทงเฮจนชายหนุ่มหลุดหัวเราะ
“ เขินเหรอครับ หืม... ”
“ เปล่า...นะคะ! ไม่เขินหรอก...พี่ทงเฮก็เป็นแบบนี้ประจำ ”
“ ไม่เขินก็ไม่เขิน แต่ไข้ขึ้นหรือว่ายังไงครับสิก้า โห ~ หน้าแด๊งแดง ”
“ พี่ทงเฮอ่ะ จะแกล้งสิก้าทำไมเนี่ย ” เจสสิก้ายู่ปากใส่ทงเฮ เด็กสาวเขย่งตัวขึ้นไปหยิกแก้มสากของร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว ทำไมถึงได้ทำตัวเหมือนเด็กขึ้นทุกวันก็ไม่รู้
“ คนน่ารักก็มันน่าแกล้ง...แกล้งให้เขินจนหน้าแดงไปเลย ” คนชอบแกล้งยังคงแกล้งแหย่อยู่อย่างนั้น หน้าหวานที่แดงก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีกจนชักน่าเป็นห่วง แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับเป็นภาพที่น่าดูจนทงเฮไม่อยากจะกระพริบตาให้พลาดสักเสี้ยววินาที ร่างบางตัวแดงหน้าแดงรออาหารเช้ามาเสิร์ฟโดยที่เอาแต่เสตาหลบสายตาหวานเชื่อมของทงเฮ อาหารมื้อเช้าหน้าตาน่าทานถูกนำมาเสิร์ฟ ทงเฮรีบจัดแจงทุกอย่างทันที
“ นี่ครับ...สิก้ากินเยอะๆ นะคนเก่ง จะได้อ้วนกว่านี้ให้พี่กอดได้เต็มไม้เต็มมือหน่อย ”
“ พี่ทงเฮ! พูดอะไรเนี่ย ”
“ ฮ่าๆๆ พี่เป็นห่วงว่าสิก้าจะผอมไปไหน กินเยอะๆ หน่อยก็ดีนะครับ ”
“ งื้ออ ปกติสิก้าก็กินเยอะน้า ~ พี่ทงเฮไม่สังเกตเลยรึไงคะ ” ประโยคหลังมันสะกิดใจชายหนุ่มแปลกๆ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆ มือที่ตั้งท่าจะตักอาหารให้ร่างบางชะงักค้างกลางอากาศ
ไม่สังเกต...?
นั่นสินะ ทั้งที่เขาสนใจเจสสิก้าคนเดียวแต่กลับไม่เคยสนใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ นี้เลย
หรือว่าเขาจะปล่อยปละละเลยเจสสิก้ามากไป?
“ พี่ทงเฮ? ไม่ทานล่ะคะ ” เสียงหวานเรียกให้เขาหลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง ทงเฮรีบยิ้มหวานให้เจสสิก้า พลางตักเนื้อปลาใส่จานของเธอ
“ สิก้าของพี่ ทานเยอะๆ นะครับ ถ้าสิก้าทายนเยอะพี่ก็จะทานเยอะด้วย โอเคมั้ย? ”
“ เอ๊ะ พี่ทงเฮดูแปลกๆ นะคะ พี่คิดอะไรอยู่รึเปล่าคะ ” เด็กสาวยังไม่วายสงสัย ตาคู่สวยจ้องประสานกับตาของทงเฮอย่างสนใจ
“ คิดว่า...พี่เคยปล่อยปละละเลยสิก้าไปได้ยังไงน่ะสิ... ”
“ คิดมากจัง คิก ~ พี่ทงเฮดูแลสิก้าดีจะตายไป แค่นี้สิก้าก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องทำอะไรมากมายขนาดนั้นก็ได้ ”
คิดงั้นเหรอครับคนดี...แต่พี่น่ะคิดแบบนั้นไม่ลงหรอก
ทำไมลีทงเฮคนนี้ถึงได้เฝ้ารอเจสสิก้ามาตลอดสี่ปี ทำไมถึงได้บอกรักเพียงแค่เจอหน้ากันวันเดียว ทำไมถึงได้ทะนุถนอมร่างบางขนาดนี้ เพราะหลังจากที่เสียเจสสิก้าไปครั้งหนึ่งเมื่อสี่ปีที่แล้วเขาก็รู้ว่า...พลาดไปแล้ว
ถ้าในเวลานั้นเขาจะไม่ชะล่าใจมองข้ามเจสสิก้าไปก็คงจะดี ถ้าเพียงวันนั้นเขาจะรีบกลับบ้านไปหาเจสสิก้าแทนที่จะไปหมกตัวอยู่กับรุ่นพี่แสนสวย เขาก็คงจะไม่ต้องเสียเวลาไปถึงสี่ปี
แต่ตอนนี้...เจสสิก้ายืนอยู่ตรงหน้าทงเฮแล้ว
“ พี่รักสิก้านะครับ ” เสียงทุ้มพูดออกมาราวกับพร่ำเพ้อ เจสสิก้าหัวเราะเสียงใสก่อนจะเอื้อมไปกุมมือหนาถ่ายทอดความอบอุ่นจากมือบางไปให้ แดดเริ่มแรงขึ้นอาบไล้ผิวกายขาวเนียนจนเขารู้สึกว่าตัวเองตาพร่า แม่นางฟ้าตัวน้อย...กลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะเลือนหายไป
ทงเฮกอบกุมมือบางเอาไว้แน่น เอาแต่บอกรักและพรมจูบหลังมือนุ่มซ้ำไปมา
“ รักสิก้า...พี่รักสิก้านะครับ อย่าหนีจากพี่ไปอีกนะ ”
“ ไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ สิก้าก็รัก...รักพี่ทงเฮคนเดียว ”
รอยยิ้มสวยงามนั้นกำลังจะทำให้ทงเฮถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว...
...รักนะครับสิก้าของพี่...
มีคนบอกว่า...ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วอย่างเหลือเชื่อ และทงเฮก็คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขายังรู้สึกว่าเวลาที่มีมันยังไม่พอ...ไม่เคยพอ
“ มีอะไร! ” หลังจากที่ปล่อยโทรศัพท์ให้แหกปากร้องอยู่นานเพราะไม่อยากจะรับ เจสสิก้าที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็โผล่มาพร้อมกับโทรศัพท์เจ้ากรรมในมือพร้อมกับยื่นมาให้ชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม แก้มใสแดงเรื่อคงจะเพราะวิ่งมาแต่ไกลจนอดไม่ได้ที่จะดึงเข้ามาหอมสักฟอด
[ อะไรวะ! นี่แกกล้าขึ้นเสียงกับฉันงั้นเหรอ! ไอ้บ้าเอ๊ย! ] คุณชายชเวยังคงความงี่เง่าไม่เสื่อมคลาย ทงเฮจิ๊ปากอย่างขัดอกขัดใจ
“ คุณชเวครับ...มีอะไรก็รีบพูดๆ มาเหอะน่า ฉันไม่ได้ว่างนะ โอเค? ”
[ หึ น้ำหน้าอย่างแกเนี่ยนะไม่ว่าง เออ...วันนี้แกมาบริษัทด้วย จะพาน้องสาวของแกมาด้วยก็ได้นะ พอดีว่าฉันกับไอ้คยูก็จะพาไปเหมือนกัน ]
“ อ่าฮะ แค่นี้นะ ”
[ อย่าช้า! ]
“ ฉันก็ช้าตลอดน่ะแหละเว้ย ” ทงเฮอมยิ้มกวนๆ ราวกับว่าเพื่อนรักตัวโตนั่งอยู่ตรงหน้า เขาชินซะแล้วล่ะกับความบ้าอำนาจของซีวอนมัน ไม่มีวันไหนหรอกที่คนอย่างชเวซีวอนจะสงบเสงี่ยมและไม่หลงตัวเอง
เจสสิก้าขยับมาใกล้ร่างสูงเล็กน้อย ค่อยๆ ยื่นแขนของเธอโอบรอบคอชายหนุ่มอย่างออดอ้อน ทงเฮหลับตาสูดกลิ่นหอมชุ่มปอด
หอม...หอมเย้ายวนใจมากจริงๆ
“ พี่ทงเฮ ~ ใครโทรมาเอ่ย? บอกสิก้าหน่อยได้มั้ยคะ? ”
“ หืม ก็เพื่อนพี่น่ะครับ วันนี้มันบอกให้เข้าบริษัทอย่าชักช้า ”
“ ... ” แขนเรียวถูกชักกลับแทบจะทันทีถ้าไม่ติดว่าทงเฮไวพอที่จะคว้าแขนเรียวนั่นเอาไว้
“ สิก้า? ”
“ นึกว่า...พี่ทงเฮจะอยู่กับสิก้าทั้งวันซะอีก ไม่เป็นไรค่ะ...พี่ทงเฮไปทำงานเถอะค่ะ ”
อ่า...งอนเหรอเนี่ย หึ หึ น่าจับมาซุกอกปลอบใจ จะปลอบมันทั้งคืนเลย
“ ใครบอกว่าพี่จะทิ้งสิก้าไว้คนเดียวล่ะครับ... ”
“ เอ๋? สิก้าไปด้วยได้เหรอคะ ” ดวงตาหม่นกลับใสแจ๋วเป็นประกายอีกครั้งเปี่ยมไปด้วยความหวัง น่าเอ็นดูจนมือหนายื่นไปหยิกจมูกโด่งรั้นเบาๆ
“ ครับ วันนี้เราไปเที่ยวเล่นกันนะ ไปที่บริษัทกับพี่นะครับ ” ทงเฮดึงร่างบางลงมานั่งตักกอดรัดให้สมใจ เจสสิก้ายิ้มกว้างให้กับชายหนุ่ม ริมฝีปากนุ่มประทับเบาๆ ที่แก้มสาก
“ ขอบคุณค่ะ ”
“ พี่ช่วยแต่งตัวมั้ยเอ่ย? ” ประโยคถัดมาทำให้เจสสิก้าหน้าแดงแปร๊ด
“ บ้า! คนทะลึ่ง! ”
เก่งเหลือเกินนะพี่ทงเฮ ไอ้เรื่องที่ทำให้คนอื่นเขาใจเต้นแรงเนี่ย
สิก้าเขินนะ...
“ แล้วรักมั้ย... ”
“ รัก... ”
“ รักครับ... ”
“ รักมาก...นะคะ ” สองสายตาหวานเชื่อมสบตากันอย่างลึกซึ้ง ใบหน้าแดงระเรื่อดึงดูดให้ทงเฮค่อยๆ โน้มหน้าไปใกล้เรื่อยๆ จนในที่สุดริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา...หัวใจเต้นแรง ชายหนุ่มจับท้ายทอยร่างบางรั้งเข้ามาบดเบียดจูบบังคับให้ใบหน้าสวยหวานเชิดขึ้นเพื่อรับรสจูบได้ถนัด เจสสิก้าหลับตาพริ้มด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ มือทั้งสองข้างกำเสื้อทงเฮแน่นจนมันยัยยู่ยี่ไปหมด
“ ชอบมั้ยสิก้า...ชอบที่พี่จูบเธอแบบนี้รึเปล่า... ”
“ อื้มม ~ พี่ทงเฮ ~ ”
“ ชอบมั้ยครับ ”
“ ชอบค่ะ ” นั่นเป็นคำตอบสุดท้ายก่อนที่ร่างบางของเธอจะถูกแขนแกร่งพันธนาการเอาไว้...มอบรสจูบร้อนแรงให้ต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะพอใจ
TBC 100%
Talk :
23 พฤษภาที่ผ่านมานี้...ไรต์เตอร์อายุครบ 15 ปีแว้ววววว
แก่แล้ว และแย่แล้ววววว
ชีวิตแลดูวุ่นวายเกิ๊นนน ไม่นานเกินรอสาวๆ ก็จะโตกันแล้ว
เราจะมาต้มมาม่ารอกัน -.,- คึ คึ
ความคิดเห็น