คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : I need you baby : { K y u T a e } แ ท ค รั บ...
- แทครับ... -
( เปลี่ยนชื่อตอนนะคะ )
เช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่โจว คยูฮยอนยังไม่ทิ้งนิสัยเดิมๆ อยู่ดีถึงแม้เขาจะมีนางฟ้าตัวน้อยแสนน่ารักหลับปุ๋ยอยู่ในห้องสีเหลืองสดใสก็ตาม สำหรับหมาป่าที่ชอบออกล่าตอนกลางคืนมันช่างเป็นอะไรที่ปกติเสียแล้ว คยูฮยอนดันร่างอวบอัดที่นอนเกยอกตัวเองออกไปแล้วผลักร่างเพรียวของแม่นางแบบยั่วสวาทอีกคนให้ล้มไปตามแรงโน้มถ่วง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืนที่ผ่านมาหมาป่าตัวร้ายเก็บกดอารมณ์มากแค่ไหน
เพราะใครกันล่ะ! ไม่ใช่เด็กน้อยร่างเล็กนั่นหรอกรึไงที่ทำให้เขาต้องเก็บอารมณ์ปรารถนาและกระหายในรสสวาทแทบทั้งวันมาลงที่นี่
อารมณ์ต้องการที่รุนแรงนั้นต้องใช้ผู้หญิงถึงสองคนมารองรับเชียวนะ!
ร่างสูงสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำลวกๆ โชว์แผงอกกว้าง ก่อนจะออกไปจากห้องที่มีแต่กลิ่นคาวราคีมิเรียวไม่ลืมที่จะคว้าเช็คมาเซ็นกรอกจำนวนเงินลงไปนั้น เงินไม่มีค่า...คยูฮยอนถือเช็คฟาดลงไปบนใบหน้าของหญิงสาวทั้งสองคนโดยไม่สนใจว่าใบหน้าที่พวกเธอใช้หากินนั้นมันจะมีรอยแดงปรากฏขึ้นหรือเปล่า
เฮอะ กลับบ้านไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเด็กน้อยของเขาดีกว่า...
รถคันหรูแล่นออกจากโรงแรมไปอย่างรวดเร็วทิ้งไว้เพียงแค่ฝุ่น คยูอยอนขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์ เขายังไม่ได้ชำระร่างกายหลังจากเสร็จกิจกรรมรักอันหนักหน่วงตลอดทั้งคืน กลิ่นคาวแสนโสโครกของยัยผู้หญิงสองคนนั้นถึงยังติดร่างกายของเขาอยู่ บ้าชิบ!
อีกด้านหนึ่งร่างเล็กในชุดนอนสีเหลืองสดใสรับกับแสงแดดอบอุ่นยามเช้าเพิ่งจะงัวเงียตื่นมือเล็กโอปตุ๊กตาถั่วสีเขียวตัวโปรด ท้องส่งเสียงร้องประท้วงเพราะตั้งแต่เมื่อวานเธอก็อยู่ในห้องกับพี่คยูตลอดจนเผลอหลับไปซะงั้น อาหารเย็นอร่อยๆ ที่ตั้งโต๊ะรออยู่ต้องแกร่วเพราะไม่มีใครลงมาทานมันเลย คฤหาสน์ตระกูลโจวเงียบกว่าปกติจนเหมือนแทยอนอยู่บ้านคนเดียว
สงสัยพวกเขาคงแยกย้ายกันไปทำงานล่ะมั้ง...ช่างเถอะ ตอนนี้หาอะไรรองท้องดีกว่า
เอ...พี่คยูไปไหนน้า ตื่นมายังไม่เห็นหน้าหล่อร้ายของพี่ชายตัวเองเลย
พอนึกถึงใบหน้าหล่อร้ายของพี่ชายคนใหม่ก็พลันหัวในเต้นแรงขึ้นมาทันที ใบหน้าขาวกระจ่างของแทยอนขึ้นสีเพราะการกระทำโรแมนติกของเขา ร่างเล็กสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดน่าอายออกไป
“ พอแล้วๆๆๆ ไปหาอะไรกินดีกว่าเนอะ! วันนี้น้องถั่วอยากกิรอะไรคะ เดี๋ยวพี่แทหาให้กินเองนะ เราไปหาอะไรมากินกันดีกว่า ” แทยอนพูดเสียงใสกับตุ๊ตาน้องถั่วในอ้อมแขน ร่างเล็กเดินเตะแตะไปยังห้องอาหารสายตากลมโตสอดส่องมองหาของกินไปทั่ว ช่างโชคดีเหลือเกิน! มีอาหารถูกเตรียมพร้อมสำหรับเธอแล้วล่ะ!
โอ๊ะ! นั่นมันของโปรดของฉันทั้งนั้นเลยนี่นา ว้าววว เยี่ยมไปเลย!
ไม่เพียงแค่คิดเท่านั้นแทยอนก็ออกตัววิ่งด้วยความเร็วและเป้าหมายในครั้งนี้ก็คือ...อาหาร! คยูฮยอนที่กำลังกลับมาถึงยืนนิ่งอึ้งเมื่อเห็นร่างเล็กในชุดสีเหลืองสดใสวิ่งผ่านหน้าเขาไปด้วยความเร็วอย่างกับในหนังผี ร่างสูงมองตามทิศทางที่ร่างเล็กนั้นวิ่งตรงไปก่อนที่จะเดินตามไปอย่างเงียบเชียบให้สมกับฝีเท้าของหมาป่ายามล่าเหยื่อ คยูอยอนเดินมาหยุดตรงห้องครัวที่ในตอนนี้กลับมีร่างเล็กแสนน่ารักของเด็กน้อยชุดนอนสีเหลืองเดินไปมาๆ ทำให้เช้าวันนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันตาเห็นเลยทีเดียว
แทยอนกำลังรินน้ำใส่ในแก้มใบโตเนื่องจากบนโต๊ะอาหารไม่มีน้ำให้เธอดื่ม ริมฝีปากอวบอิ่มบ่นหงุงหงิงดูน่ารักน่าชังในสายตาของคยูฮยอน ร่างสูงค่อยๆ เดินไปข้างเล็กเด็กน้อยของเขาก่อนที่จะรวบร่างนั้นเข้ามากอดแล้วตวัดท่อนแขนอุ้มร่างเล็กขึ้น
เพล้งงงง
แก้วน้ำใบใหญ่ตกกระทบพื่นหินอ่อนแตกทันที แทยอนเบิกตากว้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นปุบปับ เธอหันขวับมามองหน้าตัวต้นเหตุอย่างตื่นตระหนก แต่ตัวต้นเหตุกลับมองเศษแก้วที่แตกท่าทีเฉยเมยที่สุดเท่าที่แทยอนเคยพบเจอมา
“ พี่คยู!!! ” แทยอนร้องเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างตกใจที่เขามาปรากฏตัวกระทันหัน มือเล็กโอบรอบคอชายหนุ่มทันทีเมื่อเริ่มจับใจความเรื่องราวได้
“ แทจะทำอะไรครับ อยากกินน้ำเหรอ? ” คยูฮยอนยิ่มน้อยๆ ให้ร่างในอ้อมแขน เด็กน้อยพยักหน้าลงช้าๆ แขนเล็กโอบรอบคอแกร่งแน่นขึ้นอีก “ งั้นเดี๋ยวพี่รินให้นะครับ ”
“ ค่ะ...อ๊ะ! พะ...พี่คยู...พี่ไม่ได้ติดกระดุมเสื้อ... ” เด็กน้อยตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อเห็นซิกแพ็กส์ไร้ที่ติของพี่ชาย ดวงตากลมโตหลบสายตาคมลอกแลกพลางก้มหน้างุดเขินสุดขีด แต่ทว่า...สายตาของเธอกลับเหลือบไปเห็นคราบสีขาวขุ่นเหมือนนมเลอะอยู่บนหน้าท้องแกร่ง จากความอายกลายเป็นความสงสัยเข้ามาแทนที่
“ แทครับ แทจะไปที่ไหนครับถึงได้วิ่งมาเอาน้ำแบบนี้ ”
“ แทกำลังจะกินข้าวเช้าค่ะที่ห้องอาหาร... ”
“ งั้นเราไปที่ห้องอาหารกันเถอะ พี่เองก็ชักจะหิวๆ เหมือนกัน ” คยูฮยอนอุ้มร่างเล็กออกมาจนพ้นเขตห้องครัวก่อนจะวางลง ทันทีที่เท้าเล็กแตะพื้นแทยอนก็เริ่มถามในสิ่งที่สงสัยทันที
“ พี่คยู คราบสีขาวบนหน้าท้องของพี่มันคือคราบอะไรคะ? พี่คยูทำนมเลอะเหรอ ” คำถามซื่อๆ ของเด็กน้อยทำให้หมาป่าหนุ่มรู้ตัวว่ามีคราบน้ำรักน่ารังเกียจติดบนหน้าท้องของตัวเอง ตาคมทอแสงวาวโรจน์ด้วยความโกรธที่เริ่มจะปะทุ สมองพาลนึกไปถึงยัยผู้หญิงร่านสองคนนั่น!
ยัยสารเลว! กล้าดียังไงมาปล่อยบนร่างกายของเขา!!! อย่าหวังว่าจะรอดตาย!
เตรียมตัวลงนรกไปได้เลยพวกแกทั้งคู่!!!
แทยอนเห็นพี่ชายนิ่งไปนานและเข้าใจไปแล้วว่าคราบน้ำรักนั่นคือคราบนมที่เธอชอบดื่มบ่อยๆ แต่ไม่ยักจะสูง มือเล็กหมายจะยื่นไปปาดออกให้แต่มือแกร่งของคยูฮยอนกลับจับเอาไว้อย่างรวดเร็วจนร่างเล็กเอียงคอมองไม่เข้าใจ
“ อย่าจับ! ”
“ แต่ว่ามันเลอะนะคะ แทไม่จับก็ได้ เดี๋ยวแทจะเช็ดให้นะคะ ” ร่างเล็กของแทยอนหายเข้าไปในครัวพักหนึ่งแล้วกลับออกมาพร้อมทิชชู่หลายแผ่น รอยยิ้มใจดีจากเด็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่ชายหนุ่มแทบไม่พานพบจึงได้แต่ยืนนิ่งให้คนตัวเล็กจัดการทำความสะอาดให้...สัมผัสแสนแผ่วเบาแต่กลับอ่อนโยน คยูฮยอนยืนนิ่งเหมือนตกอยู่ในภวังค์มองการกระทำของร่างเล็กต่อไปเรื่อยๆ
“ เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ สบายตัวขึ้นหรือยังคะ แทว่าพี่คยูขึ้นไปอาบน้ำดีกว่ามั้ย เดี๋ยวแทจะกินข้าวรอนะหรือพี่คยูจะให้แทรอกินข้าวพร้อมกัน ” คำพูดเจื้อยแจ้วและประโยคชวนคิด...ให้นึกถึงสามีภรรยา ถ้าเป็นแทยอนเธอก็คงเป็นภรรยาที่เยี่ยมมาก
บ้าจริง! เผลอคิดเรื่องบ้าๆ อะไรวะ! เพราะรอยยิ้มหวานนั่น...
หึ! แค่เด็กธรรมดาๆ คนหนึ่งจะทำให้หมาป่าหวั่นไหวได้ยังไง เหยื่อก็คือเหยื่อ!
“ อ่า...งั้นแทช่วยอาบน้ำให้พี่หน่อยสิครับ ” สายตาที่จ้องมองมาทำเอาแทยอนสะดุ้งเฮือก ความทรงจำเมื่อวานในห้องน้ำที่พี่คยู...อาบน้ำให้...มันกำลังฉายภาพซ้ำๆ จนคนตัวเล็กหน้าแดงซ่านไปหมด คยูฮยอนมองภาพตรงหน้าอย่างสนใจ
น่ามองมากแทยอน...น่ามองไปซะทุกอย่าง ทุกส่วน ทุกการกระทำ
“ เอ่อ...แทหิวแล้วน่ะค่ะ แต่พี่คยูจะให้เธอรอก็ได้นะคะ แล้วเราค่อย...กินข้าวพร้อมกัน...พี่...คยู...เอ่อ...พี่คะ ” เสียงใสเริ่มขาดหายเป็นช่วงเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างเล็กถอยหลังช้าๆ แววตาฉายถึงความตื่นตระหนกหากแต่มันกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน คยูอยอนยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์พลางเลื่อนมือไปโอบเอวเล็กเข้าหาตัว แต่ตอนนั้นเองกลิ่นคาวชวนอ้วกจากตัวของชายหนุ่มก็ทำให้เด็กน้อยเบือนหน้าหนี
“ แทครับ... ”
“ มะ...ไม่เอานะ! พี่คยูคะ! ปล่อย...ปล่อยแทก่อน ” ร่างเล็กเริ่มดีดดิ้นอย่างที่ไม่เคยเป็น
“ ทำไมล่ะครับ ”
“ กลิ่นคาวจากตัวพี่! พี่คยูไปทำอะไรมาคะ ทำไมกลิ่นคาวถึงติดตัวมา...แทเหม็น พี่คยูรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ! ” แทยอนพยายามจะดันตัวออกห่าง มิน่าล่ะเธอถึงได้กลิ่นคาวจางๆ ตั้งแต่อยู่ในห้องครัว พอโดนกอดแบบนี้กลิ่นมันกระแทกขึ้นจมูกเลยล่ะ คนตัวเล็กหอบหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด คยูอยอนหน้าตึงเล็กน้อยแต่นอกเหนือสิ่งอื่นใดแล้ว...ยัยวะสองคนนั้นมันต้องเจอดีแน่! ร่างสูงก้าวพรวดๆ ขึ้นห้องตัวเองก่อนจะคว้าโทรศัพท์มากดโทรออกหาเพื่อนรักทันที
[ ว่าไงวะ... ] น้ำเสียงเนือยๆ ดังขึ้นตามสายบ่งบอกถึงความเซ็ง แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องใส่ใจในตอนนี้สำหรับคยูฮยอน
“ ซีวอน...แกช่วยจัดการคนสองคนใหฉันที ”
[ ใครวะ ]
“ ยัยจองฮีกับยัยมินอา!! ซ้อมให้ยัยสองคนนั่นมันเข็ด ไม่ต้องถึงตายแต่ให้มันรู้ว่าคำสั่งก็คือคำสั่ง อย่าริขัดคำสั่งของฉัน! ” น้ำเสียงของคยูฮยอนเต็มไปด้วยความสะใจและเลือดเย็น คนปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะแสยะยิ้มตามเพื่อนรัก
[ แกเพื่อนฉันนี่หว่า กล้าขอมาฉันก็กล้าจัดให้ อีกสองชั่วโมงแกรอฟังข่าวดีได้เลย!]
หึ หึ หึ
โจว คยูฮยอน หมาป่าหนุ่มตัวร้ายแสนเจ้าเล่ห์
ชเว ซีวอน ซาตานในคราบเทพบุตรสุดร้อนแรง
ลี ทงเฮ ของหวานแสนอร่อยที่เคลือบไปด้วยยาพิษร้ายแรง
พวกเขามันก็เพื่อนกัน!
ใช้เวลาเพียงไม่นานนักร่างสูงในชุดลำลองแบบสบายๆ เสื้อยืดสีขาวคอกว้างตัววีกับกางเกงยีนส์ขายาวสีซีด ผมที่เพิ่งแห้งมาหมาดๆ ชี้ฟูแต่กลับทำให้คยูฮยอนดูเท่ระเบิดระเบ้อ หลังจากที่เขาวางสายจากซีวอนก็เป็นเวลาสิบนาทีกว่าสำหรับการชำระล้างร่างกายให้สะอาด น้ำหอมกลิ่นประจำตัวถูกฉีดพรมไปทั่วร่างกายที่มีแต่กล้ามเนื้อสวยงาม เพียงแค่นี้เขาก็สามารถลงมาทานข้าวกับเด็กน้อยที่นั่งตาแป๋วกอดตุ๊กตาถั่วได้แล้ว
อีกสองชั่วโมงข่าวดีก็จะมาถึง หึ! ตอนนี้แค่ทำตัวให้สบายเข้าไว้
มองร่างเล็กนี่ไปเพลินๆ ก่อน แค่รอเวลาเท่านั้น...
“ อ๊ะ พี่คยู ~ ลงมาแล้วเหรอคะ มาสิคะ เรามาทานข้าวกันเถอะ! ” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าร่างเล็กนี่หิวมากแค่ไหน แทยอนลงมือกินอาหารทันทีที่เห็นคยูฮยอนเดินลงบันไดมา ความหิวจัดมันบดบังทุกสิ่งทุกอย่างจนเธอลืมมารยาทบนโต๊ะอาหารไปเสียสนิทใจ
“ พี่ขอโทษที่ทำให้รอ ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงเรียบแต่เจือไปด้วยความสบายอกสบายใจ ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงด้านตรงข้ามกับเด็กน้อย เขาเองก็หิวมากเหมือนกันเพราะเมื่อคืนรับศึกหนักมาตลอดคืนจนถึงตอนสายยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด ชายหนุ่มเอาอาหารรสเลิศเข้าปากทั้งที่ตาคมกลับจ้องมองคนตรงหน้า
อืม...ปกติแล้วเขาชอบมองผู้หญิงหุ่นดีในเสื่อผ้ารัดติ้ว นุ่งน้อยห่มน้อยมากกว่า...
มากกว่าการจะมานั่งจ้องร่างที่อยู่ในชุดนอนสีสดใสแบบเด็กๆ ตัวหลวมโพรกแบบนี้
หรือว่าเมื่อคืนเล่นหนักไป สมองเลยกลับ?
“ อื้มม ~ อาหารที่นี่อร่อยดีนะคะ รสชาติไม่ต่างจากภัตตาคารที่ม๊าฟานี่พาไปกินเลย พี่คยูนี่โชคดีจังเลยเนอะ ม๊าฟานี่ของแทก็ยังไม่ทำอาหารอร่อบเท่านี้เลย ง่ำๆๆ ” พูดโม้ถึงแม้จะมีข้าวเต็มปากจนแก้มพอง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเปล่งประกายเมื่อพูดถึงอาหาร แทยอนยังคงชวนคยูฮยอนคุยไปเรื่อยเปื่อยแทบจะไม่สนใจเลยว่าคนตรงหน้าจะสนใจฟังหรือไม่ หมาป่าหนุ่มจ้องค้างร่างเล็กในชุดนอนเหมือนเดิม เขาไม่ได้ฟังจริงๆ...
“ บางทีม๊าฟานี่ก็ทำครัวไหม้ บางทีก็ปรุงอาหารไม่ได้เรื่องบ้างล่ะ ดีนะคะที่แทเนี่ยไปเรียนทำอาหารมาบ้างนิดหน่อยแทเลยเป็นคนทำให้ม๊าฟานี่ทานแทน แททำข้าวผัดอร่อยนะคะ! ไว้ว่างเมื่อไหร่แทจะทำให้พี่คยูกินเอง ”
“ อืม ครับแท พี่เองก็อยากจะชิมเหมือนกัน...พี่อยากจะกินแท ” ดูเหมือนว่าหมาป่าตัวร้ายกำลังจินตนาการไปไกลคนละเรื่องกับเด็กน้อยที่คุยจ้อ สายตาคมกริบมองลำคอระหงขาวผ่องตัดกับสีเหลืองพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
ใช่...อยากชิม อยากกินไปทั้งตัวเลยล่ะ ผิวขาวๆ ถ้าทำให้เกิดรอยแดงมันจะดีสักแค่ไหน?
ถ้าได้ดูดดึงริมฝีปากอวบอิ่มนั่นรสชาติมันคงเหมือนเยลลี่นุ่มๆ แสนอร่อย
ร่างบอบบางขนาดเหมาะมือคงทำอะไรๆ สะดวกขึ้นมาก ไหนจะผิวขาวจัดที่ซุกซ่อนอยู่
น่าสัมผัสทุกตารางนิ้ว...คอยดูเถอะเด็กน้อย ถึงตอนนั้นเมื่อไหร่นะ
คยูฮยอนคนนี้จะนอนกกมันทั้งวันทั้งคืนให้ลืมเวลาไปเลย
“ เห็นมั้ยล่ะคะ ขนาดพี่คยูยังอยากจะชิมฝีมือการทำอาหารของแทเลยใช่มั้ยล่ะคะ แทสัญญานะคะว่าแทจะให้พี่คยูชิม ” คำสัญญาแสนใสซื่อว่าจะให้ชิมฝีมือการทำอาหารของตนนั้นมันกลับทำให้ร่างสูงยิ่งเพ้อเจ้อเข้าไปใหญ่ สมองพาลนึกถึงเรื่องใต้สะดืออีกครั้ง...สมองหมาป่ากำลังเจ้าเล่ห์คิดจะหลอกเด็กเกิดขึ้นทันใด
“ แทสัญญาแล้วนะครับว่าจะให้พี่ชิมน่ะ... ” ชิมคนละแบบนะโจว คยูฮยอน!!!
“ อื้ม สัญญาสิคะ ”
“ มากกว่าชิมได้มั้ย... ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อร้าย ความคิดชั่วๆ เริ่มทำงานอย่างกระตือรือร้นผิดกับเด็กน้อยแทยอนที่ยิ้มสดใสด้วยความดีใจ
พี่คยูอยากจะกินอาหารฝีมือแท! ดีจังเลย แทจะพยายามทำให้ออกมาอร่อยที่สุดเพื่อพี่คยู
ทำอะไรให้พี่คยูกินดีนะ?
“ ได้สิคะ แทจะทำให้พี่คยูอิ่มไปหลายมื้อเลยก็ได้! ” แทยอนพูดอย่างตื่นเต้น ยิ่งทำให้คยูฮยอนได้ใจเข้าไปใหญ่
“ ดีมากเด็กดี หึ หึ จะต้องให้พี่กินตลอดเวลาเลยนะครับ ”
“ ...ค่ะ ” แม้แทยอนจะเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับประโยคของร่างสูงแต่ก็ยอมรับปากแต่โดยดี รอยยิ้มหวานส่องสว่างด้วยความดีใจจนเนื้อเต้น แทยอนเพิ่งจะเคยรับปากทำอาหารให้คนอื่นทานก็คราวนี้แหละ! เด็กน้อยคิดไปต่างๆ นานาว่าจะทำอะไรให้ร่างสูงทาน แต่ไหงร่างสูงกลับคิดไม่ซื่อซะอย่างนั้นนะ...
การทานอาหารมื้อนี้เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของแทยอน ( ฝ่ายเดียว ) และเสียงหัวเราะในลำคอของหมาป่าคยูฮยอนอันแสนสยดสยอง เหยื่อตัวน้อยไม่รู้ตัวเลยว่าตกหลุมกับดักเข้าให้แล้ว
ถึงรู้...คิดเหรอ? ว่าจะหนีทันน่ะ?
สำหรับคยูฮยอนในตอนนี้เขายอมที่จะกำจัดผู้หญิงในชีวิตออกไปภายในพริบตาเลยก็ได้ ขอเพียงแค่ได้ลิ้มรสความหอมหวานของเด็กน้อยเท่านั้น ถึงแม้จะต้องเหนื่อยกับการหลอกล่อเหยื่อยัไงก็ตามเขาไม่สน จะสนทำไมล่ะ...ในเมื่อรางวัลแห่งการรอคอยมันช่างคุ่มค่าและหอมเย้ายวล คิมแทยอน...เธอเสร็จฉันแน่!
“ พี่คยูมาทำอะไรที่ห้างคะเนี่ย แทถามก็ไม่ตอบ ” ร่างเล็กสะกิดเอวร่างสูง มือเล็กถูกมือใหญ่ของอีกคนกุมไว้แถมเอวก็ยังถูกโอบ คยูฮยอนประทับจูบที่ขมับเล็ก
“ พี่ใจดีพี่ก็จะพาแทมาเลือกซื้อเสื้อผ้ายังไงล่ะครับ ” แผนการล่อเด็กน้อยมาติดกับและล่อมาให้กินถึงที่คงจะไม่พ้นการมาเลือกเสื้อผ้าที่ถูกใจคยูฮยอนมากที่สุด อ่า...แค่จินตนาการถึงร่างเล็กๆ นี่ใส่เสื้อผ้าตัวหลวมโพรกจนเผยให้เห็นเนื้อขาวใสโผล่ออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจหัวใจชายหนุ่มก็เต้นระส่ำแล้ว น่าแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เขาเปลี่ยนมาชอบการแต่งตัวแบบนี้แทนที่จะให้ร่างเล็กใส่เสื้อผ้ารัดติ้วที่เคยชอบ
เอาเถอะว่ะ ตอนนี้คยูฮยอนเปลี่ยนรสนิยมแล้ว ต้องแบบหลวมโพรกโชว์เนื้อหนังเท่านั้น!
“ เราไปที่ร้านนั้นดีกว่าดูท่าจะมีเสื้อผ้าที่เหมาะกับแทเยอะเลยทีเดียว ” แทยอนถูกลากตรงไปยังร้านที่ว่าทันที คนตัวเล็กแหงนมองป้ายชื่อร้านงงๆ
‘ ร้านชายเสื้อผ้าบุรุษ ’
“ พี่คยู! แทว่าเราเข้าร้านผิดแล้วนะคะ นี่มันร้านเสื้อผ้าของผู้ชายต่างหากล่ะ ไหนพี่คยูบอกว่าที่นี่มีเสื้อผ้าที่เหมาะกับแทยังไงล่ะคะ ” แทยอนขืนตัวจากอ้อมกอดของคยูฮยอนแล้วทำหน้ามุ่ย รู้สึกอับอายที่ต้องถูกลากเข้ามาในร้านเสื้อผ้าของผู้ชาย!
แทโกรธพี่คยูแล้ว! พี่คยูบ้า!
“ แทเหมาะกับเสื้อผ้าพวกนี้จริงๆ นะ เชื่อพี่สิ...พี่มีเพื่อนผู้หญิงเยอะมากเลยรู้ว่าสไตล์แบบไหนเหมาะกับตัวเล็กของพี่ นะครับแท...เลือกไว้ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ครับ ” คยูฮยอนพยายามเกลี้ยกล่อมให้เด็กน้อยยอมโอนอ่อน ริมฝีปากอิ่มเม้มอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ก็เธอรู้สึกแปลกนี่นาที่ต้องมาเลือกเสื้อผ้าของผู้ชายใส่น่ะ
“ เสื้อตัวนี้เหมาะกับแทดีนะครับ นี่อีก แล้วก็นี่ นั่นอีก ตัวนี้ก็เหมาะ ตัวนั้นสวยดีนะแท ตัวนี้เป็นไง อืม ตัวนี้ก็โอเคเลย ตรงนั้นก็มีอีก มุมโน้น แทมาดูตัวนี้สิครับ...$#^(*&_&*(_&%$%%$&# ” สารพัดสารเพของชายหนุ่มผู้สร้างสรรค์ ( ? ) แทยอนขมวดคิ้วเป็นปมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อตัวเองถูกร่างสูงลากไปมุมนั้นมุมนี้ของร้าน มือเล็กหยิบเสื้อผ้าที่คยูฮยอนเลือกให้ขึ้นมาดูระหว่างที่ชายหนุ่มเอาแต่ฉวยเสื้อผ้าในร้านใส่ตระกร้า
เสื้อยืดคอวีสีขาวบางเบาตัวใหญ่กว่าแทยอนมากโข เห็นไปถึงไหนต่อไหนหมด...
เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนประมาณหัวเข่าโชว์ขาขาว
เสื้อแขนยาวบางๆ สีแดงสดเลือดสาดตัวหลวมตัดกับสีผิว
เสื้อกล้ามผู้ชายเห็นทะลุพรุนไปทั้งตัวเป็นแน่
กางเกงขายาวสะดวกสบายต่อการใส่และถอด!?!
และอื่นๆ อีกมากมายที่แทยอนอยากจะเป็นลมล้มพับกับความคิดแปลกๆ ของพี่ชายตัวเอง ฮือออ พี่คยูหายไปหนึ่งคืนกลายเป็นตาแก่สมองกลับไปแล้วหรือไงกันน่ะ
“ เสื้อผ้าพวกนี้... ”
ของแทยังไงล่ะครับ พี่ชอบให้แทใส่แบบนี้...น่ารักดี ”
“ ระ...เหรอคะ แต่แทว่ามัน... ”
ฟึ่บ
ตะกร้าที่เคยอยู่ในมือถูกฉกไปต่อหน้าต่อตาของแทยอน เธอได้แต่ยืนตาค้างมองตามร่างสูงที่ก้าวฉับๆ ไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ คยูฮยอนกระตุกยิ้มมุมปากแบบชั่วร้ายก่อนจะเหลือบมองร่างเล็กที่เบิกตากว้างค้างเติ่งเหมือนคนช็อก
“ ซื้อเสื้อผ้าไปซะมากมายเชียวนะคะ แถมยังพาน้องสาวมาเลือกด้วย ” พนักงานสาวสวยเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานตามฉบับ ตาคมหรี่มองเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่
“ นั่นมันแฟนผมต่างหากล่ะครับ แล้วนี่...ผมซื้อให้แฟนของผมใส่เองล่ะ ”
“ เอ๊ะ! นี่มันเสื้อผ้าผู้ชายนะคะ ” พนักงานสาวเหวอไป
“ แต่ก็ไม่ใช่ว่าผู้หญิงจะใส่ไม่ได้นี่ ” พูดจบคยูฮยอนก็คว้าถุงเสื้อผ้าตรงดิ่งไปหาแทยอนมือใหญ่เอมมาโอบเอวเล็กอย่างถือวิสาสะสุดๆ แค่นี้แผนขั้นที่หนึ่งก็เป็นอันเรียบร้อยแล้วสินะ งานนี้คยูฮยอนวินแน่ๆ!
ถึงเวลาสนุกแล้วสิ!
หมาป่าตัวร้ายพร่ำบอกคำนี้กับตัวเองด้วยอาการเริงร่าสบายอารมณ์จนแลดูเหมือนคนโรคจิตไปทุกที เมื่อแผนการสำเร็จไปถึงหนึ่งขั้นต่อไปก็เลื่อนระดับไปเป็นขั้นที่สองแบบ...ชิลๆ ร่างสูงในชุดสุดเท่เดินโอบเอวเด็กน้อยผิวขาวสว่าง ถึงจะเห็นคยูฮยอนมีสาวน้อยหน้าตาน่ารักขนาบข้างสาวๆ แถวนั้นก็ไม่วายส่งสายตายั่วยวนเต็มที่
คนมันหล่อ คงจะช่วยอะไรไม่ได้น่ะนะ
รอยยิ้มมุมปากเท่เหลือร้ายถูกแจกจ่ายให้แม่สาวพวกนั้นอย่างทั่วถึงโดยที่แทยอนไม่รู้เลยสักนิดเดียว เธอยังอ่อนต่อโลกเกินไปและอีกอย่างนึง...ร่างเล็กกำลังมัวแต่กวาดตาหาร้านเสื้อผ้าผู้หญิง! แบบเดียวที่คยูฮยอนทำกับเธอ อ่า...เด็กน้อยผู้แสนใสซื่อเริ่มเข้าใจอะไรผิดๆ ซะแล้ว
ในเมื่อผู้หญิงใส่เสื้อผ้าผู้ชายแล้วน่ารักอย่างที่พี่คยูว่าล่ะก็...แทก็อยากให้พี่คยูดูน่ารักในชุดของผู้หญิงเหมือนกัน!
ดีจังเลย...ทีนี้เราสองคนก็จะน่ารักเท่าๆ กัน แทสัญญาว่าจะเลือกชุดที่น่ารักที่สุด!
ดูเหมือนว่าหมาป่าหนุ่มจะไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองหรืออาจจะเพราะพระเจ้าอยากจะลงโทษเขา เมื่อแทยอนเจอร้านที่เธอต้องการและคิดว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว ร่างเล็กชะงักฝีเท้าลงทันทีจนคยูฮยอนหันมามองด้วยความสงสัย
“ อะไรครับแท...หืม ” สายตาคมมองตามดวงตากลมโตไปทิศทางเดียวกัน คิ้วชายหนุ่มขมวดพันกันทันที เบื้องหน้าไปไม่กี่ก้าวมีร้านเสื้อผ้าผู้หญิงสีชมพูหลากหลายโทนทั่วทั้งร้านตั้งตระหง่าน สีสันของมันทำให้คยูฮยอนอยากจะอาเจียนออกมาด้วยความเลี่ยน แต่เท่าที่สังเกตแล้วแทยอนไม่น่าจะชอบสีชมพูนี่นะ
“ แทอยากเข้าไปในร้านนั่น เราเข้าไปด้วยกันนะคะ ” แทยอนเกาะแขนแกร่งพลางเอาแก้มใสถูไถอย่างเอาใจ
“ แทจะเข้าไปทำไมครับ พี่บอกแล้วไงว่าแทเหมาะกับเสื้อผ้าผู้ชายมากกว่า เสื้อผ้าพวกนี้แทอย่าไปสนใจมันเลย ไว้พี่จะซื้อเสื้อผู้ชายแบบวันนี้ให้อีกแล้วกันนะครับ ”
เอาให้ตัวใหญ่กว่านี้ หลวมกว่านี้ บางกว่านี้ แล้วก็ให้มันสั้นกว่านี้เลยก็ยังได้
“ อื้อ แทรู้แล้วล่ะค่ะ แต่แทก็อยากให้พี่คยูเป็นผู้ชายที่น่ารักๆ บ้างนี่คะ ”
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับร้านนี่ล่ะครับ ” ตาเริ่มกระตุกแปลกๆ
“ เกี่ยวสิคะ! พี่คยูนี่ไม่รู้อะไรเลย ก็พี่คยูบอกเองว่าผู้หญิงใส่เสื้อผ้าผู้ชายแล้วน่ารัก แล้วทำไมผู้ชายจะใส่เสื้อผ้าผู้หญิงไม่ได้ล่ะคะ ไม่ต้องห่วงนะคะ แทจะทำให้พี่กลายเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดเลย ” มือเล็กล็อกแขนของเขาแน่นก่อนจะลากร่างสูงเข้าในร้านชวนคลื่นไส้นั่น ครั้นพอจะหันหลังหนีก็มีพนักงานกระเทยล่ำบึกของร้านมาดักหน้าของเขาไว้ซะก่อน
“ โอ๊ะ คุณผู้หญิงมากับพี่ชายเหรอค้า น่ารักจังเลยนะฮ้า ทางร้านของเรามีสินค้าล็อตใหม่มาเมื่อวานเองค่ะ รับรองว่าดีไซน์เก๋ไม่แพ้ใครแน่นอนฮ้า ” ว่าแล้วก็ผายมือไปที่มุมเสื้อผ้าสีชมพูแจ๊ด ไม่ใช่แค่คยูฮยอนที่เบ้หน้าแต่รวมไปถึงร่างเล็กที่ยิ้มเจื่อนๆ เธอไม่โปรดปรานสีชมพูมากเท่าไหร่...
“ น้องแทอยากได้เสื้อผ้าที่ไซส์ใหญ่หน่อยน่ะค่ะ รบกวนหน่อยนะคะพี่สาวคนสวย ” คำเรียกแทนตัวเองน่ารักๆ บวกกับคำพูดแสนเข้าหูก็ทำให้พนักงานกระเทยล่ำอดเอ็นดูไม่ได้ มือหนาจับแขนของแทยอนหมายจะพาไปดูเสื้อผ้าตามที่คนตัวเล็กร้องขอแต่ติดที่คยูฮยอนดึงมือเล็กกลับ ตาคมตวัดมองกระเทยบึกบึนตาขวาง
“ อย่ามาจับน้องคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าสิครับ...ผมเกรงว่ามันไม่สมควรเท่าไหร่ ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบแฝงไปด้วยอันตรายจนพนักงานกระเทยขนลุกซู่
ถึงจะหล่อยังไงแต่หวงน้องขนาดนี้เจ๊ขอบายนะฮ้า บรื๋อออออ
“ ขะ...ขอโทษค่ะ เอ่อ...น้องแทคะ เชิญตามพี่มาเลยค่ะ ” แทยอนอมยิ้มอย่างตื่นเต้น มือเล็กกระชับมือใหญ่แล้วลากตามกระเทยล่ำบึกไป ปากอิ่มฮัมเพลงเบาๆ ท่าทางอารมณ์ดีเป็นพิเศษจนร่างสูงเผลอจ้องไปที่กลีบปากอิ่มอย่างเผลอไผล ก่อนจะสะดุ้งเมื่อแทยอนร้องวี้ดว้ายกับเสื้อผ้ามากมายตรงหน้า นี่เอง...ทำให้หมาป่าหนุ่มตระหนักว่ามันเริ่มจะไม่ปลอดภัยต่อตัวเขาเอง
ชิบ!! คิดจะเล่นอะไรอีกวะ!
“ มีอะไรให้พี่ช่วยอีกมั้ยฮ้า ”
“ ไม่มีแล้วค่ะ ขอบคุณพี่สาวคนสวยมากเลลยนะคะ เดี๋ยวน้องแทจัดการเองค่ะ ” ร่างเล็กฉีกยิ้มหวานโบกมือลาพี่พนักงานสาวเทียม ตอนนี้เธอและพี่คยูอยู่ในมุมเสื้อผ้าที่มีไซส์ใหญ่สุดของร้าน แทยอนจัดการผลักคยูฮยอนนั่งลงบนโซฟาสีบานเย็น ก่อนที่จะพาร่างของตัวเองเคลื่อนไปทางนั้นทางนี้เพื่อเลือกเสื้อผ้าให้...คยูฮยอน
“ อุ๊ย ชุดเดรส! ตัวใหญ่พอๆ กับพี่คยูเลยนะคะ เอาตัวนี้ดีกว่าสีสดดี...อ๊ะ กระโปรงตัวนี้หวานดีออก เสื้อแต่งลูกไม้นั่นก็สวย โว้ววว เสื้อสายเดี๋ยว! %$&&)^(^^TYR%$&^*_*& ” ดูท่าว่าเด็กน้อยจะสนุกมากๆ กับการเลือกเสื้อผ้าให้กับพี่ชายตัวเอง พูดไปด้วย หัวเราะไปด้วย ยิ้มไปด้วย คยูฮยอนจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของร่างเล็ก
“ แท... ”
“ อ๊ะ! พี่คยู... ”
“ แทครับ... ”
“ พี่คยู...จะ...จะทำอะไรคะ...อ๊ะ! ” แทยอนนั่งตัวแข็งทื่อเมื่ออยู่ๆ มือใหญ่ก็คว้าเอวเล็กของตัวเองกระชากลงไปนั่งบนตักของร่างสูง คยูฮยอนแทบจะไม่รับรู้อะไรเลยนอกจากกลิ่นหอมจางๆ จากคนตัวเล็ก มือใหญ่ปัดผมที่ปรกแก้มใสออกไป
ทุกอย่างมันดูเกะกะไปหมด...
“ แท... ” เสียงแหบพร่าดังข้างหู ริมฝีปากร้อนจัดลากไล้ไปทั้วลำคอขาวของแทยอน ร่างเล็กนั่งเกร็งอยู่บนตักของชายหนุ่ม อุณหภูมิร่างกายของทั้งคู่ร้อนขึ้นเรื่อยๆ แทยอนหน้าแดงหูแดงไปหมดกับความรู้สึกหวาบหวิว เด็กน้อยก้มหน้างุดจนคางชิดอก ตาหลับปี๋เมื่อริมฝีปากของคยูอยอนเริ่มเลื่อนมาพรมจูบทั่วใบหน้ากระจ่าง ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตสบเข้ากับตาคมเหมือนหมาป่าของร่างสูง ใบหน้าหล่อร้ายห่างไปไม่ถึงคืบและลดลงมาทุกวินาที ลมหายใจร้อนผะผ่าวทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมากจากอก
ใกล้มาอีกนิด...
อีกนิด...
จนริมฝีปากร้อนนั่นจะช่วงชิงลมหายใจได้อยู่แล้ว...
แทยอนสะดุ้งเฮือกเมื่อมือใหญ่สอดเข้ามาในเสื้อตัวเก่งแถมยังซุกซนสัมผัสไปทั่วแผ่นหลัง นี่เป็นครั้งแรกที่เคยมีคนมาสัมผัสร่างกายแบบนี้ แทยอนรู้สึกว่าสมองมันขาวโพลนไปหมดจะหมดเรี่ยวแรงเอาดื้อๆ
ทำยังไงดี ทำยังไงดีคิม แทยอน...ฮืออออ
คยูฮยอนยิ้มพอใจเมื่อร่างเล็กเอื้อมมือมาโอบรัดคอของเขา ร่างภายใต้การควบคุมของหมาป่าผู้หิวกระหายกำลังสั่นเทาเหมือนเหยื่อที่โดนจับได้ ใบหน้าน่ารักนั้นแดงซ่านน่ามอง ริมฝีปากอิ่มก็เม้มแน่นดูยั่วยวน แขนแกร่งโอบร่างเล็กเข้ามาบดเบียดร่างกายตนมากยิ่งขึ้นจนแนบชิดไม่มีอากาศเล็ดลอด...คยูฮยอนแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองช้าๆ
ร่างสูงเลื่อนมือมาที่ไหล่ของคนตัวเล็กเป็นเพราะวันนี้แทยอนใส่เสื้อตัวใหญ่และคอกว้างนิดหน่อยมันจึงง่ายต่อการเลื่อนผ้าบางๆ แสนเกะกะนั่นให้เลื่อนหลุดออกจากไหล่บางเผยผิวขาวกระจ่างให้เห็น แทยอนหอบหายใจน้อยๆ
จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง ฮืออ ดันใส่เสื้อคอกว้างมาเองนี่
“ ฮึก พะ...พี่คยู ” แทยอนกระตุกเฮือกทันทีที่ฟันคมของคยูฮยอนขบกัดหัวไหล่ เด็กน้อยซุกหน้าลงกับอกแกร่งของร่างสูงหมดทางสู้โดยสิ้นเชิง จะรู้มั้ยนะว่าทำแบบนี้ยิ่งเปิดโอกาสให้หมาป่าลิ้มรสน่ะ...จากที่ขบกัดก็เปลี่ยนมาเป็นละเลียดไล้ผิวเนื้อหอมหวานแทน ผิวขาวสว่างถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยแดงมากมายยากจะปกปิดอีกต่อไป
แทยอน...หวานชะมัด
ชายหนุ่มมัวแต่จ้องจะลิ้มรสชาติเหยื่อตัวน้อยจนลืมไปว่าที่นี่มันไม่ใช่ที่บ้าน...นี่มันร้ายเสื้อผ้าที่มีคนพลุกพล่านนะ! ทันใดนั้นเองพนักงานกระเทยล่ำบึกก็โผล่พรวดเข้ามาความไวคยูฮยอนรีบดึงคอเสื้อของร่างเล็กที่สั่นเทาบนตักของตัวเองขึ้นก่อนจะจ้องคนขัดจังหวะด้วยสายตาเย็นยะเยือก
“ มีอะไร ”
“ กะ...ก็จะมาถามว่าเลือกเสื้อผ้ากัยเสร็จรึยังนะค่ะ เห็นว่าเงียบไปนานก็เลยจะเข้ามาดูฮ้า ~ ทำไมน้องแทถึง... ” หันมามองแทยอนที่ยืนตัวสั่นในอ้อมกอดของพี่ชายกำมะลออย่างสงสัย
“ น้องสาวผมอาการป่วยกำเริบ เสื้อผ้าคงจะไม่ซื้อล่ะ ” คยูฮยอนช้อนร่างเล็กขึ้นแล้วเดินออกจากร้านสีชมพูแหววแต๋วแตกทันทีที่พูดจบ เขาคงจะได้ชิมและอาจจะได้กินเหยื่อถ้าไม่มีไอ้ตัวประหลาดนั่นมาขัดจังหวะ ชายหนุ่มก้มมองเด็กน้อยในอ้อมกอดแทยอนเอาแต่หลบสายตาของเขา เด็กน้อยของเขายังหอบน้อยๆ และหน้าแดงอยู่เลย
“ ถึงรถแล้วนะครับ ” คยูฮยอนกระซิบใกล้หูขาวน่าขบกัดอย่างจงใจพลางวางร่างเล็กลงบนเบาะรถ ก่อนที่จะพาตัวเองขึ้นอีกฝั่งหนึ่งของรถคันหรู แทยอนถอนหายใจเบาๆ เมื่อจะได้กลับบ้านแต่ว่า...เธอคิดผิด
แทยอนพยายามสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อควบคุมสติของตัวเอง ความรู้สึกอุ่นๆ ร้อนๆ จากมือใหญ่ของคยูฮยอนที่กำลังลูบไล้ต้นขาขาวของเธอมันง่ายมากต่อการทำให้สติหลุดกระเจิง คนตัวเล็กกัดปากแน่นอย่างประหม่าก่อนที่มือเล็กจะจับมือใหญ่กว่าของร่างสูงเอาไว้
“ มีอะไรครับ หืม? ” ยังคงยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ในใจกำลังหัวเราะร่ากับท่าทางหน้าแดงหูแดงของเด็กน้อย ในร้านนั่น...ถ้าไม่มีไอ้กระเทยควายมาขัดล่ะก็ คิดถึงตอนนั้นคยูฮยอนก็ฉุนขึ่นมาดื้อๆ แม้ใบหน้าจะยิ้มก็ตาม
“ แทไม่ชอบแบบนี้...ไม่เอานะคะ... ” ร่างเล็กพูดเสียงแผ่ว
“ หืม... ”
“ แทขอจับมือพี่คยูเอาไว้แบบนี้จนกว่าจะถึงบ้านนะคะ ” เพราะอย่างน้อยเธอก็มั่นใจขึ้นมานิดหน่อยว่ามือของพี่คยูจะไม่ซุกซนกับร่างกายของเธออีก แทยอนกอบกุมมือของร่างสูงไว้แน่น ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตจ้องมองใบหน้าหล่อร้ายของคยูฮยอนไม่ยอมคลาดสายตา ความคิดแบบเด็กๆ ที่แสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งมีหรือหมาป่าผู้โชกโชนจะมองไม่ออก ตลกน่ะ!
ยังมีอะไรที่เธอคิดไม่ถึงอีกเยอะ เอาสิ...ตอนนี้กุมมือฉันให้แน่นๆ จ้องมองฉันให้มากๆ เลยนะ แล้วอีกไม่นานเธอจะไม่อยากปล่อยฉันไปไหนอีกเลย
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของคยูฮยอนดังขึ้น เบอร์ของซีวอนเพื่อนยากโชว์หราอยู่ตรงหน้าจอ พลันชายหนุ่มก็นึกขึ้นได้ว่านี่มันผ่านมาสองชั่วโมงเป๊ะๆ พอดิบพอดี คยูฮยอนกดรับสายด้วยใบหน้าสดชื่นก่อนจะหันหน้าไปมองแทยอนที่นั่งข้างและยังมองหน้าเขาอยู่เช่นกัน
“ ว่าไง เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย? ”
[ อืมมม ลูกน้องของฉันคงกำลังรุมโทรมมันสองคนอยู่ล่ะมั้ง ว่าแต่แกเถอะ...โหดร้ายจริงนะเพื่อนฉัน หึ หึ เรื่องนิดๆ หน่อยๆ แกก็ปล่อยวางบ้างเถอะ ]
ทำเป็นพูดดีไปไอ้ซีวอน น้ำเสียงแกออกจะสะใจนะนั่น
“ ช่วยไม่ได้นี่นะ...’ สัตว์ ’ โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ”
[ ฮ่าๆ ทำยังกับตัวเองเป็นเจ้าชีวิตคนอื่นเลยนะ แต่ว่าฉันต้องการสิ่งตอบแทนว่ะ ]
“ จะเอาอะไร... ” คยูฮยอนไม่สะทกสะท้านเพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้มันก็มีพร้อมทุกอย่างเหมือนกับเขา ถ้าจะขออะไรก็คงไม่มากเท่าไหร่
[ อีกไม่กี่วันฉันต้องประชุมทั้งวันเลยว่ะ แล้วยูริ เอ่อ...เด็กที่พ่อฉันฝากเลี้ยงนั่นก็ดันต้องอยู่คนเดียว ได้ข่าวว่าพ่อแกก็พาเด็กมาให้แกเลี้ยงเหมือนกันยังไงวันนั้นแกก็พาน้องแกมาเล่นเป็นเพื่อนยูริหน่อยสิวะ ]
“ ของใครๆ ก็หวง แล้วใครจะดูแลน้องฉันล่ะ ”
[ แกว่างไม่ใช่รึไง! แกจะมาเฝ้าน้องแกก็ได้นะแต่แกต้องพาน้องสาวของแกมาเล่นกับน้องฉัน โอเคมั้ย ]
“ หึ หึ รู้จักห่วงคนอื่นด้วยนี่ ”
[ เออน่า! ถือว่าตกลงแล้วนะเว้ย แค่นี้นะ! ]
คยูฮยอนส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมพูดเองเออเองของเพื่อนตัวดี เขายังคงพูดเรื่องเลวๆ ที่ไปทำกับคนอื่นได้ต่อหน้าเด็กน้อยที่นั่งฟังตาปริบๆ โดยที่มีชั้นเชิงนิดหน่อยที่จะไม่ให้เด็กจับได้ ของกล้วยๆ กะอีแค่หลอกเด็กเนี่ย ร่างสูงยิ้มบางๆ ให้กับร่างเล็ก
“ กลับบ้านกันนะครับเด็กดี ” แทยอนพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะขยับไปนั่งเต็มๆ เบาะของฝั่งตัวเอง ตาคมเหลือบมองลูกหมาเชื่องๆ อย่างชอบใจ
ว่าง่ายแบบนี้แหละเด็กดี...
Talk :
ขอเปลี่ยนชื่อตอนนะคะ อ่า...ครบสักที
ขอโทษนะคะที่ไรต์เตอร์ลงเนื้อหาทีละนิดทีละหน่อย
ถ้าแต่งมาทีเดียวรวดเลยมันจะไม่น่าติดตามเท่าไหร่
ขอโทษนะคะ! ขอให้สนุกกับเรื่องนี้นะ
อ๊ากกก ใครได้ไปคอนเอสเจบ้างเนี่ย T^T
อยากไปจังแต่ไม่มีตังค์ บ้านก็ไกล แย้กกกกก
ความคิดเห็น