คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : I need you baby : { W o n R i } S t a r t
I need you baby
- Start -
- กำลังเริ่มต้น -
ภายในห้องอาหารระดับแปดดาวตกแต่งสไตล์วินเทจสุดหรูหรามีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ตั้งเด่นอยู่ตรงกลางห้องกว้าง หากแต่มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่นั่งอยู่ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มจางๆ ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่เป็นที่รู้จักดีอย่าง‘ ชเว ชินดง ’ กำลังนั่งทานปูอลาสก้าแบบเนิบนาบ ด้านตรงข้ามคือสาวไฮโซหุ่นนางแบบในชุดเดรสแสนสง่า ‘ ควอน ซูยอง ’ นั่งจิบชาเช่นกัน รอบห้องอาหารมีบอดี้การ์ดของชินดงยืนเรียงตัวกันเป็นระเบียบเรียบร้อย
“ เชิญคุณซูยองพูดถึงเรื่องธุระของคุณมาก่อนเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามแต่ผมยินดีที่จะรับฟังเสมอ... ” ชินดงพูดด้วยไมตรีจิต นั่นทำให้ริมฝีปากสีพีชของควอนซูยองยกยิ้มน้อยๆ อย่างพึงพอใจกับท่าทางของเขา
“ แน่นอนสิคะ ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณแค่สามเดือนเท่านั้นค่ะ ”
“ เอ๋...เรื่องอะไรที่ทำให้คุณยอมมาขอร้องผมกันล่ะเนี่ย...เรื่องใหญ่มากเลยเหรอครับ ” ชินดงเลิกคิ้มถาม แน่ล่ะสิ...ไฮโซอย่างซูยองตั้งแต่เป็นหุ้นส่วนกันมาเธอยังไม่เคยปริปากขออะไรจากเขาทั้งสิ้นจนล่วงเลยมาวันนี้นี่แหละ สงสัยจะเรื่องใหญ่มาก...
“ สำหรับฉันล่ะก็...ใช่ค่ะ แต่สำหรับคุณมันก็ไม่แน่ คุณชินดงคะ คุณรู้ใช่มั้ยว่าเราจะเดินทางไปเจรจาเรื่องคดีความกันที่ลอนดอนสามเดือน ”
“ อ่าครับ คุณมีปัญหาที่จะไปที่นั่นไม่ได้? ”
“ No way. ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ แต่ว่าฉันเป็นห่วงลูกสองคนของฉันน่ะค่ะ เราสามแม่ลูกอยู่ที่คอนโดกันแค่สามคนมาตลอด คราวนี้ฉันไปที่อื่นนานมากกว่าปกติฉันกังวลว่าลูกของฉันจะไม่มีคนดูแลพวกแก คุณช่วยหาคนมาดูแลพวกเขาได้มั้ยคะ? ” คำร้องขอเรียบๆ ของควอนซูยองยิ่งทำให้ชินดงงงหนักเข้าไปอีก แต่แววตาของหญิงสาวไม่มีท่าทีว่าเธอจะล้อเล่นแม้แต่น้อย กำลังจะเดินทางไปวันพรุ่งนี้เพิ่งจะมาบอกเนี่ยนะ? เขาจะไปจัดการทันได้ยังไง?
ชินดงถอนหายใจเบาๆ แต่ก็มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งก้าวเข้ามากระซิบข้างๆ หูของเขาเพื่อรายงานอะไรบางอย่าง...และนั่นก็ทำให้เขาคิดอะไรดีๆ ออก
“ คุณท่านครับ ผมส่งคนไปตามคุณซีวอนที่ผับนั่นแล้วครับ แต่ว่า...เขาเล่นพวกเราซะน่วมเลยครับ แถมยังไม่ยอมกลับมาที่บ้านอีก เรา...เราเกรงว่า... ”
“ เหอะๆ อย่างงั้นเองเหรอเจ้าลูกบ้า ฉันจะให้บทเรียนกับแกเอง! จริงสิ...ซีวอนมันพักอยู่ที่คอนโดเดิมของมันรึเปล่า? ”
“ ครับ ”
“ เดี๋ยวเตรียมรถให้เรียบร้อยนะ ฉันจะไปเยี่ยมเจ้าลูกรักสักหน่อย... ” ชินดงหัวเราะในลำคอกับแผนการสดๆ ร้อนๆ เขาหันมามองควอนซูยองที่นั่งมองเขาอย่างคาดคั้นอยู่แล้วส่งยิ้มให้เธอสบายใจว่าเขาหาคนดูแลลูกให้เธอได้แล้ว...
“ โห! ไปตั้งสามเดือนเลยเหรอครับ มันนานไปมั้ยเนี่ย ” เด็กหนุ่มอายุสิบแปดปีบ่นพึมพำเมื่อรู้ข่าวว่าแม่กำลังจะเดินทางไปลอนดอนตั้งสามเดือน! ควอนซูยองตบบ่าลูกชายคนโตเป็นเชิงปลอบใจ
“ โตแล้วนะ ‘ คังอิน ’ แม่รู้ว่าลูกอยู่เองได้เพราะลูกโตแล้วแต่แม่ห่วงน้อง น้องอายุแค่สิบห้าเองนะจ้ะ ลำพังลูกน่ะดูแลน้องไม่ไหวแน่ๆ รายนั้นแม่ยังเอาไม่ค่อยจะอยู่เลย เอางี้มั้ยล่ะ...ลูกก็อยู่ของลูกที่คอนโดจนกว่าแม่จะกลับ ถ้ามีปัญหาหรือเหงาก็ไปหาน้องได้ที่บ้านคุณชินดงเค้า โอเค้? ” คังอินตาลุกวาวกับคำว่า ‘ อยู่คนเดียวที่คอนโด ’ เพราะเขารอโอกาสนี้มานานมาก! เด็กหนุ่มรีบพยักหน้าแล้วหอมแก้มแม่คนสวยเอาใจ
“ เยี่ยมไปเลยครับแม่ เอายัย ‘ ยูล ’ ไปอยู่ที่นั่นก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีมารมาผจญตอนที่ผมพาอีทึกมาดินเนอร์ที่บ้าน ”
“ ตกลงนะจ้ะ ” ควอนซูยองหันมาทางชินดง “ เรียบร้อยแล้วค่ะคุณชินดง ฉันจะอยู่ที่คอนโดเก็บของแพ็คกระเป๋าก่อนนะคะ อ้อ...ยัยยูลแกเป็นเด็กเลี้ยงง่ายค่ะ แต่ก็...เอ่อ...ไม่ค่อยเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไปสักเท่าไหร่ ”
“ ไม่เป็นปัญหาหรอกครับ พี่เลี้ยงคนนี้เขา ‘ เลี้ยงเก่ง ’ แน่นอน ”
ไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้านั่นแหละดีแล้ว เผื่อมันจะทำให้อะไรๆ สนุกขึ้น...
“ ยัยยูล...มานี่สิจ้ะ นี่คุณลุงชินดงนะจ้ะ...ทักทายคุณลุงเค้าหน่อยเร็ว ” ควอนซูยองคว้าตัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หิ้วกระเป๋าใบโตออกมาจากห้องมาเผชิญหน้ากับชินดง เด็กหญิงร่างสูงเพรียวเหมือนแม่จ้องมองมาที่เขาเช่นกัน...
“ อ่า...สวัสดีจ้ะ ‘ ยูริ ’ ” ชายหนุ่มยิ้มให้กับเด็กผู้หญิงผิวสีแทนดูมีสุขภาพที่ดีตรงหน้า ร่างสูงเพรียวของเด็กหญิงวิ่งมากอดหุ่นกลมๆ ของเขาก่อนะจุพูดเสียงใส
“ สวัสดีค่ะ! ฮ่าๆๆๆ ลุงชินดงนี่เหมือนโดเรม่อนจริงๆ เลย! ”
ณ คอนโดฯ หรูใจกลางโซลที่โด่งดัง
สองร่างเดินโอบกันเดินขึ้นลิฟต์เพื่อตรงไปยังห้องของชายหนุ่ม ‘ ชเว ซีวอน ’ หนุ่มหล่อเพอร์เฟ็กต์ที่เปรียบเหมือนเทพบุตรเดินดิน ลีลารักก็เป็นที่เลื่องลือทำให้หญิงสาวมากมายที่เคยนอนกับเค้าถึงกับหลงรักแบบโงหัวไม่ขึ้น ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพาสาวขึ้นห้องโดยยังคงแลกลิ้นกันไม่ห่างแบบนี้ ถึงแม้จะมีคนมองมามากมายก็เถอะ!
เฮอะ! ไอ้พวกสอดรู้สอดเห็นเอ๊ย! ไม่เคยเห็นคนควงสาวขึ้นห้องหรือไงวะ มองอยู่ได้
พอประตูลิฟต์ปิดลงกาอินก็โผเข้าจูบชายหนุ่มอีกครั้งและอีกครั้งไม่รู้เบื่อ เธอสวยก็จริงนะแต่ไม่เคยหลงใครมากเท่านี้มาก่อน หุ่นที่สูงล่ำแข็งแรงมีแต่กล้ามเนื้อล้วนๆ ซิกแพ็กสีเข้มที่เหมือนช็อกโกแลต สายตาแสนเร่าร้อนและต้องการ ริมฝีปากเฉียบบางที่คอยจูบแลกลิ้นกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าคมเข้มไร้ที่ตินั่น...ให้ตายเถอะ! นี่มันเทพบุตรชัดๆ!
“ อื้มม อา...อย่าใจร้อนสิคะวอน อืมม อา ” กาอินครางเสียงกระเส่าเมื่อมือหยาบสอดเข้ามาในเสื้อตัวบางแล้วเคล้นคลึงหน้าอกหน้าใจของเธอ ซีวอนกระตุกยิ้มเมื่อลิฟต์ถึงที่หมายแล้ว แขนแกร่งอุ้มร่างของหญิงสาวตรงเข้าห้องของตัวเองอย่างรีบร้อนทั้งๆ ที่ยังคงซุกไซร้หล่อนไม่หยุด
กริ๊ก! ปัง!
ซีวอนวางร่างของหญิงสาวไว้บนเตียงขนาดคิงไซส์ เขาขึ้นคร่อมร่างนั้นทันทีก่อนจะกระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูขาว
“ มาสนุกกันเถอะนะครับ... ”
หลังจากนั้นน่ะเหรอ...แม่นี่ก็จะโดนเด้งออกจากชีวิตของเขายังไงล่ะ
“ อ๊า ซีวอน...ซีวอน อ่า อื้มมมม ” กาอินครางเสียงหลงเมื่อมือไม้ของชายหนุ่มเริ่มซุกซนไปทั่วร่างกายของเธอราวกับกำลังลิ้มรสร่างกายนี้ให้มากที่สุด มือหยาบบีบนั่นนี่อย่างไม่คิดจะทะนุถนอมให้เสียเวลาอันมีค่าสักนิด ตอนนี้ร่างหญิงสาวเกือบเปลือยจึงมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด
เสียเวลาเปล่าๆ น่า ทำไมคนอย่างชเว ซีวอนจะต้องมาคอยทะนุถนอมผู้หญิงแบบนี้ด้วยล่ะ? ร่างกายนี้มันเน่าเฟะยิ่งกว่าอะไร คนมีประสบการณ์อย่างเขาดูออกแล้วกัน!
แต่ทว่า...! ก่อนที่ซีวอนจะได้ฟันกาอินสมใจหมายนั้นเสียงกดกริ่งที่หน้าประตูห้องทำให้กิจกรรมทุกอย่างหยุดชะงักลงทันที กาอินที่เกือบจะเสร็จสมถึงกับไม่พอใจที่มีคนมาขัดจังหวะของเธอกับซีวอน และซีวอนก็ค้างไม่น้อยทีเดียว
“ ใครวะ! ” ชายหนุ่มตะโกนออกไปด้วยอารมณ์เซ็งสุดขีด
“ ชิน...ดง ไงล่ะวะ ไอ้ลูกชาย ” เสียงข้างนอกตอบกลับมาทำเอาซีวอนแทบจะกลิ้งตกเตียง นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!?!
Damn it!! พ่อเกิดผีเข้าอะไรขึ้นมาวะวันนี้ มาหาถึงคอนโดฯ เชียวเรอะ!
ซีวอนหันไปโยนเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้นให้กาอินโดยที่หญิงสาวได้แต่ไม่เข้าใจ มีเพียงสายตาเย็นชาของซีวอนเท่านั้นที่เธอได้รับเป็นคำตอบ
“ รีบแต่งตัวแล้วออกไปจากห้องของผมซะ...ไว้เรามาสนุกกันใหม่นะครับ ตอนนี้คงไม่ได้จริงๆ ผมหมดอารมณ์แล้วล่ะ ”
“ แต่ว่าซีวอนคะ! ” กาอินทำท่าจะท้วงแต่ประตุห้องของซีวอนกลับเปิดผัวะออกอย่างแรง จะฝีมือใครซะอีกล่ะ...ก็บอดี้การ์ดสุดเคร่งของพ่อเขาไง ร่างท้วมของชินดงปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับบอดี้การ์ดนับสิบคน ซีวอนในสภาพเปลือยท่อนบนถอนหายใจพรืด
“ พ่อครับ เกิดวิปริตอะไรขึ้นมาเนี่ย มาหาผมถึงห้องเลยเหรอครับ ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจมากมายนัก ชินดงล่ะอยากจะจับหัวมันมาโขกผนังให้รู้แล้วรู้รอด! กวนประสาทดีนัดเชียวเจ้าลูกบ้าๆๆๆ “ ส่วนคุณ...กาอิน! รีบออกไปจากห้องของผมได้แล้ว ผมไม่ว่างหรอกนะ ”
“ แต่ฉันอยากอยู่กับคุณนี่คะ ให้ฉันอยู่กับคุณนะคะซีวอน ” หญิงสาวรีบเข้าไปซบอกออดอ้อนซีวอนเหมือนไม่เห็นชินดงที่ยืนหัวโด่อยู่ข้างๆ นั่นก็พอจะทำให้ชินดงรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไร
หึ! คิดง่ายไปมั้งสาวน้อย...
แปะ! แปะ!
เพียงแค่ปรบมือบอดี้การ์ดก็รู้งานตัวเองแบบไม่ต้องสั่ง ร่างสูงใหญ่ในชุดดำเดินเข้ามาจับกาอินแยกออกจากซีวอนฉับไว หญิงสาวได้แต่กรีดร้องเท่านั้นก่อนที่จะโดนลากออกจากห้องไป เห็นทีกาอินอาจจะได้แผลสักเล็กๆ น้อยๆ กลับบ้านไปเก็บเป็นที่ระลึกแล้วล่ะมั้ง
ชินดงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วจ้องมองหน้าลูกชายตัวดี ไม่มีท่าทีโกรธเคืองนอกจากรอยยิ้มบางๆ เท่านั้น ซีวอนจ้องมองพ่อของเขาด้วยไม่ไว้ใจอย่างยิ่ง
ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง?
“ เอ้า แกจะนั่งลงคุยกับฉันดีๆ มั้ย? ” ชินดงยิ้มขำกับท่าทางของลูกชาย
“ พ่อมีอะไรก็รีบพูดๆ มาเถอะน่า...ผมไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอก เฮอะ! ” คราวนี้มาหาถึงห้องคงต้องเอาเรื่องปวดหัวชเวซีวอนคนนี้มาให้แน่ๆ มันไม่น่าวางใจเลยสักนิด
“ ก็ดีนี่ ฉันมีงานนึงให้แกทำตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ฉันจะไปลอนดอน ”
สามเดือน? จะไปปลูกบ้านเลี้ยงต้อยที่โน่นรึไงวะพ่อครับ!
“ อ่าฮะ งานอะไรล่ะ? ของแบบนี้ต้องมีอะไรตอบแทนหน่อยนะครับ ~ ” พ่อของเขาเป็นคนรักษาคำพูดเท่าชีวิต แต่เด็กจนโตซีวอนแทบไม่เคยผิดหวังกับคำพูดของพ่อเลย
“ ไม่ต้องห่วงหรอกนะเรื่องนั้น หลังจากสามเดือนนี้ไปแกก็จะได้รับสิ่งมีค่าที่สุดไปเลยลูกรัก ตอนนี้แกแค่จะต้องทำมันออกมาให้ดีที่สุด ”
“ งานอะไร? ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม
“ ว้ากกกก พวกขี้โกง! พวกหลอกลวง! ย๊าาาา!!! ทำไมมาวิ่งไล่จับฉันแค่คนเดียวเล่า! แบบนี้ควอนยูริเสียเปรียบนะ! กระจายตัวกันหน่อยเร็ว! ” เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นนอกห้อง สองพ่อลูกนั่งมองหน้ากันปริบๆ แต่ก่อนที่จะได้ถามอะไรกันประตูห้องของซีวอนก็ถูกเปิดออกอีกครั้งด้วยฝีมือของผู้มาใหม่ ร่างสูงเพรียวนั้นหอบน้อยๆ พอเห็นชินดงปุ๊บร่างนั้นก็กระโจนเข้ามาหาทันที
“ เจอแล้ว! คุณลุงชินดง! มาอยู่ที่นี่เองเหรอคะ แฮ่...ปล่อยให้ยูลหาตั้งนานแน่ะ ” เด็กผิวสีแทนชื่อว่ายูริกอดร่างท้วมของชินดงหลวมๆ เด็กหญิงคนเดิมผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มร่างท้วมแล้วหันมาสบตากับซีวอนที่นั่งเอ๋อ
ฉับพลัน...ฉับพลัน! ซีวอนก็รู้สึกว่าตัวเองใจเต้นแรงแทบคลั่งเมื่อดวงตาคมสวยนั้นช้อนตาขึ้นมามองตัวเอง! ใบหน้านั้นดูน่ารักแต่ก็แฝงไปด้วยความเซ็กซี่ไม่น้อย ริมฝีปากเล็กนั่นก็ดูเซ็กซี่ ดวงตาคมสวยเหมือนจะดึงดูดซีวอนให้จ้องมอง ผิวสีแทนกว่าผู้หญิงเกาหลีทั่วไปนั่นบอกคำเดียวว่า...ทุกอย่างมันช่างดูเซ็กซี่ไปหมด!
“ ไงยูริของลุง ฮ่าๆ นี่ไงเจ้าซีวอน...งานที่ฉันบอกว่าจะให้แกทำตลอดเวลาสามเดือนที่ฉันไม่อยู่น่ะ ” ชินดงพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่หาได้ไม่บ่อยนัก
“ งาน... ”
“ ใช่! ยูริ...นั่นพี่เลี้ยงของหนูแน่ะ ถูกใจมั้ยเอ่ย? ” คำพูดของชินดงทำให้ซีวอนและยูริมองหน้ากันประมาณว่าไม่อยากจะเชื่อ ยูริหันไปมองคุณลุงของเอด้วยความสับสนที่สุด พี่เลี้ยงแบบผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ไม่ใช่ในแบบที่เธอจินตนาการ แถมนี่เขาเป็นลูกชายคุณลุงชินดงไม่ใช่เหรอ?
หล่ออย่างกับนายแบบเนี่ยนะจะมีดูแลควอนยูริ? ตลก!
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ซีวินแอบยิ้มน้อยๆ กับงานที่เขาได้ทำ สายตาร้อนแรงมองไปยังเด็กร่างสูงเพรียวที่เมื่อรู้ว่าเขามองก็ยิ่งจ้องกลับมาตรงๆ ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าพ่อของเขาจะประทานสาวสวยมาให้ถึงที่ เรื่องอายุมันไม่ใช่สิ่งสำคัญเลยสำหรับซีวอนตอนนี้
ยูริ...ควอน ยูริ อ่า...ให้ตายเถอะน่าซีวอน เด็กนี่สวยเซ็กซี่เป็นบ้าเลยว่ะ
สามเดือนนี้ฉันจะต้องปฏิบัติการ ‘ ยึดตัวและหัวใจ ’ ของยูริให้จงได้!
“ เฮ้ เก็บอาการหน่อยเจ้าลูกชาย...ยูริยังเด็กนะโว้ย ฉันอยากให้แกใจเย็นๆ ก่อนเข้าใจมั้ย! ” ประโยคหลังกลายเป็นคำพูดกระซิบกระซาบกันแค่สองพ่อลูก เพราะควอนซูยองคงต้องวีนแตกแน่ๆ หากซีวอนไปทำอะไรลูกสาวเค้า ชายหนุ่มยิ้มให้พ่อตัวเองดูเจ้าเล่ห์สุดๆ...
“ จะพยายามให้สุดความสามารถนะครับผม... ”
ชินดงกำลังหัวเราะร่าเริงกับคำพูดเจื้อยแจ้วของยูริตลอดทาง จนกระทั่งเวลาแห่งความสุขที่หาได้ยากในชีวิตจะจบลงตรงทางเข้าผู้โดยสารขาออก ยูริกับคงอินสลับกันกอดลาแม่และลุงชินดงด้วยความอาลัยอาวรณ์ ควอนซูยองส่งยิ้มหวานให้ลูกทั้งสองคนเป็นเชิงว่าไม่ต้องห่วง
“ ไม่ต้องห่วงนะเด็กๆ ลุงสัญญาว่าจะดูแลแม่ของพวกเธออย่างดีเลยล่ะ ” ชินดงพยายามพูดปลอบใจเด็กๆ ที่เอาแต่กอดแม่แน่นทั้งสองคน
“ ลุงสัญญาแล้วนะครับ! อย่าผิดสัญญาล่ะ! ”
“ ลุงรักษาสัญญาเท่าชีวิต ” คำพูดของชายหนุ่มทำให้ยูริและคังอินยิ้มอย่างผ่อนคลายขึ้นมา บรรยากาศรอบตัวเริ่มดูมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้นจะมีก็แต่ซีวอนที่ตามมาส่งพ่อของเขาเท่านั้นที่ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว แม้แต่พ่อก็ยังไม่สนใจ! สายตาร้อนแรงยังคงเอาแต่จ้องไปที่ร่างสูงเพรียวทุกอิริยาบทเพื่อสำรวจท่าทางฝ่ายตรงข้ามให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ไม่ว่าจะมองมุมไหนยัยเด็กลิงนั่นก็ดูเซ็กซี่เป็นบ้า ว้า ~ สามเดือนนี้เขาจะทนไหวเหรอ?
“ โอป้าคนนั้นน่ะ! คุณลุงจะไปแล้วนะ ทำไมยังยืนเฉยอยู่ได้ ” เสียงของคนที่ซีวอนแต่มองและมองดังแหวกอากาศฉุดเขาให้ออกจากจินตนาการอันล้ำลึก ชินดงกอดอกมองลูกชายตัวเองปลงๆ ซีวอนเดินเข้าไปหาพ่อของตัวเองแล้วกอดพ่อแบบลวกๆ
“ รีบไปแต่ไม่ต้องรีบกลับนะครับ ให้ผมซึมซับการรักเด็กสักหน่อย...แล้วอย่าติดต่อมารบกวนผมนะครับพ่อ โอเค้? ” ซีวอนกระซิบเนียนๆ คำพูดสุดจะทนฟังของไอ้ลูกชายตัวดีแทบจะทำให้ชินดงคนเป็นพ่ออยากจะย้อนเวลาไปแต่งงานกับสาวอื่นให้รู้แล้วรู้รอด! ไอ้เวรนี่จะได้ไม่ต้องโผล่หัวออกมา!
“ โอ้...ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ฉันจะโทรหาแกทุกสัปดาห์เลยล่ะ ฮ่าๆๆ ”
สิ้นเสียงหัวเราะของชินดงเสียงประกาศให้ขึ้นเครื่องบินก็ดังขึ้น ซูยองกอดลาลูกๆ ก่อนจะหายลับไปในเครื่องบินพร้อมกับชินดงที่ทิ้งเสียงหัวเราะอันน่าสยกสยองให้หลอนซีวอนเล่นๆ คังอินเดินมาหาซีวอนแล้วดันยูริมาหาเขาเบาๆ
“ เอาล่ะพี่ชาย ฝากดูแลน้องสาวผมด้วยนะครับ ทำหน้าที่ให้มันเต็มที่หน่อย ” เพราะเขาจะต้องรีบไปตามนัดโดยด่วนแล้ว นี่มันเลยมาสามนาทีแล้วด้วย อีทึกของเขาคงจะโวยวายแน่เลย! โว้ยยยย คังอินรีบผลุนผลันออกไปทันทีไม่แม้แต่จะหันมามองน้องสาวที่ตอนนี้ถูกแขนแกร่งตวัดเข้าหาตัวเป้นที่เรียบร้อย...
“ เฮ้...! โอปป้าทำอะไรเนี่ย ฉันอึดอัดนะ! ” ยูริโวยวายก่อนจะพยายามตะเกียกตะกายออกจากอ้อมกอดที่ร้อนระอุน ท่าทางที่ต่อต้านสเน่ห์ของเขายิ่งทำให้ซีวอนรู้สึกแปลกใหม่มากขึ้น แถมกลินหอมจางๆ จากร่างในอ้อมกอดมันติดจมูกกว่าหญิงคนไหน
“ เด็กดื้อ อยู่นิ่งๆ สิ ฉันลัวเธอหลงหรอกน่า ” ซีวอนแถไปเรื่อย
“ กลัวฉันหลงก็ไม่บอก เปลี่ยนมาจับมือแทนได้มั้ยคะ? มันน่าจะดีกว่าที่โอปป้ารัดให้ฉันหายใจไม่ออกอย่างนี้ ” ข้อเสนอน่าสนใจ...ชายหนุ่มยอมปล่อยยูริง่ายดายแล้วรีบอาศัยความเร็วคว้ามือของเธอไปกอบกุมเอาไว้ ทำเอายูริได้แต่มองตามงงๆ
“ เรียบร้อย ทีนี้ก็กลับบ้านกันได้แล้วนะ ฉัน...ชเว ซีวอน ยินดีที่ได้รู้จัก ไม่พูดเปล่าแต่ยังดึงมือของเด็กน้อยไปพรมจูบเบาๆ ตรงหลังมือด้วย
“ ควอน ยูริ ยูริค่ะ เรียกฉันว่ายูลเฉยๆ ก็ได้นะ ” ยูริยิ้มกว้างตามสไตล์ของตัวเองให้ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า ยังไงซะเธอก็นึกไม่ออกว่าผู้ชายหล่อๆ อย่างซีวอนจะมาดูแลเธอยังไงอยู่ดีน่ะแหละ
เขาจะใจดีเหมือนพ่อเขามั้ยน้า จะดูสุภาพบุรุษเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกมั้ย
แต่โอปป้าคนนี้หล่อดีนะ!
ซีวอนจูงมือเรียวของร่างเพรียวตามมาที่รถคันเก่งของตัวเองแถมยังเปิดประตูรถให้เรียบร้อย ยูริหัวเราะคิกคักกับท่าทางแบบนั้นของพี่เลี้ยงคนหล่อของตัวเอง ก็ดีนะ...ถ้าเกิดจะมีคนมาคอยดูแลเธอแบบนี้ตลอดน่ะ ภายในรถซีวอนได้เอื้อมมือไปเร่งแอร์ให้มันเย็นยิ่งขึ้นอีกทั้งๆ ที่วันนี้มีหิมะตก? สาเหตุก็เพราะร่างเพรียวที่ใส่แต่เสื้อแขนยาวบางตัวเดียวน่ะสิ เธอแค่คิดไม่ถึงต่างหากล่ะว่าจะมีคนที่คิดแผนชั่วร้ายนั่งอยู่ในรถกับเธอ!
เวลาผ่านไปยูริเริ่มจะรู้สึกหนาวสั่น เธอขดตัวนั่งบนเบาะพลางลูบตามตัวไปมาเพื่อคลายความหนาว สำหรับซีวอนแบบนั้นมันเรียกว่ายั่ว! ชายหนุ่มยิ้มกริ่มกับท่าทางของเด็กน้อยที่เคยอยู่ไม่นิ่ง พอโดนแอร์เย็นๆ เข้าไปกลับนั่งนิ่งซะงั้น
ดื้อแค่ไหน ซนแค่ไหน ซีวอนก็ปราบได้...สบายๆ
“ ยูริ ” ซีวอนแกล้งเรียกด้วยน้ำเสียงห่วงใยเต็มประดา ยูริหันมามองเขาก่อนจะเอื้อมมือเย็บเฉียบมากุมมืออุ่นร้อนของซีวอน ดวงตาคมกลอกกลิ้งไปมาเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้
“ โอปป้าเร่งแอร์เหรอ...หนาวจัง บรื๋อออ ”
“ ไม่นี่ เธออาจจะใส่เสื้อบางเกินไปน่ะ แย่จังเลยนะ หิมะข้างนอกก็ดันมาตกซะด้วยสิ ” ซีวอนแกล้งบ่นเหมือนจะเป็นห่วงแต่มือหนากลับกระชับมือเรียวของยูริเอาไว้ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ตลอดจนการเดินทางอันสั้นนี้สิ้นสุดลง...ยูริขมวดคิ้วเป็นปม มือเรียวชี้ไปตรงคอนโดตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ ไหนว่าจะกลับบ้านยังไงล่ะคะ นี่มันคอนโดของโอปป้าไม่ใช่เหรอ! ”
นี่เขาแยกไม่ออกรึไงกันว่าคอนโดกับบ้านมันไม่เหมือนกัน
แต่ดันพามาผิดที่จนได้! เฮ้ออ หล่อแต่โง่?
“ ก็ใช่ไงล่ะ นี่มันไม่ได้เรียกว่าบ้านสักหน่อยนี่ ” ซีวอนยิ้มมุมปาก ร่างสูงก้าวลงจากรถราวกับไม่สนวจสิ่งที่ร่างเพรียวพูด แถมยังมาเปิดประตูรถให้เธออีก “ โทษทีนะ แต่ว่าหิมะตกเยอะขนาดนี้ฉันว่ามันคงไม่ปลอดภัยแน่ๆ ถ้าขืนยังขับรถฝ่าหิมะไปน่ะ เธอก็รู้นี่ใช่มั้ย? เพราะฉะนั้นสองสามวันนี้คงต้องอยู่ที่คอนโดของฉันไปก่อน ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงซะฉันก็ดูแลเธอได้ ”
“ โอ้โห ~ โอปป้านี่สุดยอดอ่ะ! ฉันไม่ได้นึกมาก่อนเลยนะเนี่ย เก่งจัง! ” ยูริชื่นชม
“ ไม่ใช่แค่นี้ที่ฉันเก่ง เรื่องอื่น...ฉันก็เก่งเหมือนกัน ” ก็เรื่องบนเตียงยังไงล่ะแม่สาวน้อย ซีวอนเพียงแค่ยิ้มเท่านั้นเพราะในหัวของเขากำลังคิดแผนการใกล้ชิดมากมายขึ้นในสมอง ทันทีที่ขึ้นลิฟต์ซีวอนก็เบียดร่างสูงใหญ่ของตัวเองเข้าใกล้ยูริเรื่อยๆ ร่างเพรียวเงยหน้าขึ้นมามอง แต่ไม่มีทีท่าว่าจะโวยวายหรือหนีเลย ตรงกันข้ามเป็นเพราะความหนาวเลยทำให้ยูริเลือกที่จะเบียดเข้าหาความอุ่นจากร่างสูงนั้นแทน ซีวอนยิ้มถูกใจกับความเชื่องเหมือนลูกแมวนั่น
อ่า...แบบนี้ไงถึงเรียกว่ายั่วแบบไม่ได้ตั้งใจน่ะ ฉันอนุณาตให้ซุกได้อยู่แล้วล่ะนะ
แต่อย่าให้เอาคืนแล้วกัน...หึ หึ
“ โอปป้า...ทำไมที่นี่มันยังหนาวอีกล่ะคะ ช่วยเบียดมาใกล้ๆ ฉันหน่อยเถอะ มันหนาวจริงๆ นะ ” ไม่พูดเปล่าร่างเพรียวของยัยลิงยังเบียดเข้ามาใกล้ซีวอนมากอีก ชายหนุ่มอยากจะจับกดในลิฟต์ให้มันร้อนจนจะละลายไปเลยทีเดียว แต่ยังก่อน...ยัยลิงยังเด็ก เด็กมากกก
“ รอให้ถึงห้องก่อนสิ แล้วฉันจะทำให้เธอหายหนาวเอง ” ซีวอนกระซิบข้างหูของเด็กน้อยผิวแทน ริมฝีปากขบกัดแผ่วเบาที่หูนุ่มนิ่ม เขารู้ถึงเหมือนสติกำลังจะแตกกระเจิงไม่มีชิ้นดีเพียงแค่ได้สัมผัสแค่นี้...ยูริที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรกับเขาหลุดหัวเราะออกมากับความจั๊กจี๊ ยัยเด็กลิงเบี่ยงตัวหนีเมื่อมือหนาของซีวอนลูบไล้แก้มเนียน
ไม่รู้อ่ะ! โอปป้าทำอะไรของเขาเนี่ย จั๊กจี๊ชะมัดเลย อ๊ากกกก
แถมยังส่งสายตาแปลกพิลึกนั่นเวลามองฉันอีกแน่ะ
ติ๊ง!
เสียงสัญญาณบ่งบอกว่าถึงชั้นที่ต้องการแล้ว ซีวอนไม่สามารถจะอดทนรนรออะไรได้อีกต่อไปแล้ว แขนแกร่งช้อนร่างพรียวนั่นตรงเข้าสู่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว แล้วก็ไม่ลืมที่จะเร่งแอร์ให้ติดลบกว่าปกติ ยูริเอาแต่หัวเราะคิกคักเพราะเธอไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้เลยสักครั้ง นั่นทำให้ซีวอนยิ่งรู้สึกอยากจะครองครองร่างตรงหน้ามากถึงมากที่สุด ร่างสูงคลอเคลียที่ซอกคอหอมกรุ่นของเด็กลิงอย่างหื่นกระหาย ดวงตาของทั้งคู่สบตากัน...ดวงตาเป็นประกายของยูริกำลังดึงซีวอนให้ลุ่มหลง ริมฝีปากของชายหนุ่มเคลื่อนเข้าหาริมฝีปากเล็กที่ยังยิ้มหวาน
“ ว้าว! นั่นมันตู้เย็นนี่นา! ฉันหิวมากๆ เลยล่ะ! มีขนมมั้ยคะ ” ก่อนที่เขาจะได้ลิ้มรสริมฝีปากเล็กนั่นยัยเด็กตัวดีก็ลุกพรวดซะจนหัวโขกกับซีวอนเพียงแค่เหลือบไปเห็นตู้เย็น!?! แถมยังวิ่งหน้าตั้งไปหาตู้เย็นโดยทิ้งซีวอนที่ค้างสุดๆ ในนั่งกุมขมับอยู่บนเตียง
เด็ก...บ้าเอ๊ย!! จะเกิดมาหิวทำไมตอนนี้ฮะ! ฉันกำลังจะคลั่งอยู่แล้วนะ!
อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยไปง่ายๆ นะยัยตัวดี ไม่มีทางหรอก!
ซีวอนเซ็งสุดชีวิตเมื่อยัยเด็กลิงที่ชื่อว่ายูริกำลังเริงร่ากับขนมถุงโตมากมายเกลื่อนโต๊ะกระจกหน้าทีวีพลาสม่าขนาดใหญ่ ยัยเด็กลิงไม่สนใจเขาอีกเลยหลังจากที่ชายหนุ่มเกือบจะได้จูบปากเล็กๆ นั่นซึ่งตอนนี้มันขยับไม่หยุดเมื่อมือเรียวสวยยังคงส่งขนมเข้าปาก รายการวาไรตี้โชว์ที่ซีวอนคิดว่ามันน่าเบื่อฉายออกหน้าจอ ดูเหมือนว่ายัยเด็กลิงจะชอบมันมากกว่าการ์ตูนปัญญาอ่อนพวกนั้น
คิดแล้วเจ็บใจชะมัด! เกือบจะได้จูบจะได้ทำอะไรๆ มากกว่านั้นแล้วเชียว
แต่ยัยเด็กลิงก็รอดอย่างหวุดหวิดจากน้ำมือเทพบุตรคนนี้ซะงั้น มันน่ามั้ยล่ะ!
ยูริยังคงจับจ้องไปที่หน้าจอแล้วระเบิดเสียงหัวเราะท้องคัดท้องแข็งกับรานยการทีวีเรื่องโปรด ตาคมสวยเหลือบมองพี่เลี้ยงเทพบุตรบ้างบางครั้งที่รายการมันโฆษณา แต่อีกฝ่ายกลับเอาแต่นิ่งเงียบขวฃมวดคิ้มเป็นปมอย่างกับคิดอะไรอยู่ นั่นทำให้ยูริไม่อยากจะเรียกร่างสูงให้มานั่งดูทีวีด้วยกัน เลยพุ่งความสนใจไปที่ทีวีแทน
ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ซีวอนแอบหลบมานั่งหลังเคาน์เตอร์ในห้องครัวดื่มเบียร์กระป๋องคนเดียว ยัยเด็กลิงนั่นไม่สนใจเขาเลยสักนิดเอาแต่จ้องทีวีจนจะสิงเข้าไปอยู่แล้ว แบบนี้ซีวอนก็เลยรู้สึกว่าไม่มีอะไรจะทำเลยมานั่งดื่มเบียร์เนี่ยแหละ บางที...หล่อเลือกได้อย่างเขาน่าจะโทรหาใครมาบำเรอสักคนคลายเครียดสักหน่อย
“ โอปป้า...โอปป้าซีวอน มาอยู่นี่เองเหรอเนี่ย โอ๊ะ! นี่โอปป้าเป็นคนขี้เมาด้วยเหรอ? ” ร่างเพรียวโผล่พรวดมาที่เคาน์เตอร์ที่ซีวอนนั่งดื่มเบียร์อยู่พลางเบิกตากว้าง มือเรียวหยิบฉวยกระป๋องเบียร์ที่อยู่ใกล้ที่สุดขึ้นมาดู ซีวอนรีบดึงมันกลับก่อนที่เขาจะโยนมันลงถังขยะอย่างรวดเร็ว
“ กลิ่นมันแรงมากเลยนะ ถ้าขืนเธอทำมันหกรดเสื้อผ้าคงซักไม่ออก ฉันไม่อยากให้เธอมายุ่งกับไอ้พวกนี้ เข้าใจมั้ย ” ซีวอนดุเด็กช่างสงสัยทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะทำสิ่งไม่ดีให้เด็กเห็นไปเมื่อกี้? ยูริยักไหล่เป็นเชิงว่าเธอไม่สนใจมันหรอก ยัยเด็กลิงเข้าประชิดตัวพี่เลี้ยงทันที
“ ไปดูทีวีกับฉันนะ ฉันไม่อยากดูคนเดียวอ่ะ นะโอปป้าน้า ~ ”
“ เรียกแทนตัวเองว่ายูลแล้วเรียกฉันว่าซีวอนก่อนสิ ” ฉันกับโอปป้า? คำพูดห่างเหินพวกนี้ซีวอนจะต้องกำจัดมันออกเป็นอันดับแรกของแผนการ
“ โอปป้าไม่ดีตรงไหน เรียกซีวอนน่ะแหละไม่ดี ”
เรียกคนอายุมากกว่าว่าโอปป้ามันก็ถูกแล้วนี่!
“ เรียกโอปป้านั่นแหละไม่ดี มันดูห่างเหินไม่สนิทสนมเหมือนคนไม่รู้จักกัน ฉันไม่ชอบ ” ซีวอนกอดออกเถียงคนอายุน้อยกว่าเสียงวางอำนาจเต็มที่ ยูริเบ้ปากกับน้ำเสียงแสดงอำนาจซะเต็มประดานั่น ไม่ชอบโดนข่มขู่...นิสัยของเธอก็เหมือนกับควอนซูยองหัวสูง
“ ก็ถูกต้องแล้วนี่ เราเพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงวันด้วยซ้ำ ฉันไม่สนิทสนมกับคนแปลกหน้า! ”
“ คนแปลกหน้า...! ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้า เพราะฉันคือพี่เลี้ยงของเธอ แล้วเรายังจะต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานเลยล่ะ ” ซีวอนยิ้มยั่วอารมณ์ของยัยเด็กลิงที่อ้าปากค้างกับท่าทางกวนโทสะของตัวเอง ร่างสูงเพรียวหันหลังกลับแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่วายจะเดินย้อนกลับมาหยิบขนมบนเคาน์เตอร์ไปด้วย ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอกับท่ทางแสนเด็ก ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้มันไม่ได้ว่างเปล่ารอเวลาที่เขาพาสาวมาเล่นบทรักอีกต่อไป
ถุงขนมมากมายวางเกลื่อนโต๊ะทำให้ซีวอนนึกถึงเด็กอายุห้าขวบที่ชอบกินขนมเลอะเทอะ เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ยัยเด็กลิง ยูริหันมามองร่างสูงก่อนจะเบ้ปากใส่ ซีวอนไม่ยอมแพ้เอื้อมมือไปจับใบหน่าสวยคมให้หันกลับมามองเขา
“ ไม่เอาน่า อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ แบบนี้สิ เธอโตแล้วนะหรือว่าเธอยังไม่โต? ”
“ ฉันโตแล้ว... ” ยูริพูดฉุนๆ
“ ไหน...มาพิสูจน์หน่อยซิเด็กดี ” ซีวอนขยับเบียดร่างเพรียว ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มทะเล้นแฝงความหื่นหระหายประดับอยู่ ถึงมันจะดูดีเมื่ออยู่บนใบหน้าหล่อเหลาแต่มันก็ทำให้ยูริรู้สึกอารมณ์เสียเป็นที่สุด
“ โอปป้า! ฉันจะกินขนม!! ”
“ อ้าวเหรอ? เธออยากจะเอาน้ำหวานด้วยมั้ยล่ะ หืมมม ” อารมณ์ของซีวอนเปลี่ยนเร็วยิ่งกว่ากิ้งก่อเปลี่ยนสี ยูริมองหน้าเขางงๆ แต่ก็ยังพยักหน้าหงึกหงัก เพราะเธออยากกิน...
“ เอาน้ำแดงนะคะ ถ้าเป็นน้ำอื่นฉันไม่กินนะ ”
“ โอเค ” หรือบางทีเด็กน้อยจะไม่ทันเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายของซีวอน ร่างสูงก้าวตรงมาที่ตู้เย็นของตัวเองแล้วแสยะยิ้มออกมา มือหนาเปิดประตูตู้เย็นออกพลางกวดสายตาไปทั่วจนไปสะดุกับขวดไวน์เล็กๆ ขวดหนึ่ง
ไวน์สตรอเบอรี่...คล้ายน้ำแดงที่สุด กลิ่นก็คล้ายๆ กัน ดีกรีของแอลกอฮอล์ก็ถือว่าน้อยมาก เครื่องดื่มกระจอกๆ ที่ไม่คิดจะแตะมาก่อน คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้มันกับเด็ก
คราวนี้ก็ได้กำไรทั้งขึ้นทั้งร่องน่ะสิ
ร่างสูงเทไวน์ใส่ในแก้วธรรมดาเพื่อไม่ให้ยัยเด็กลิงจับได้ เขาไม่ได้ใส่น้ำแข็งลงไปเพราะมันอาจจะเจือจางได้ ซีวอนเดินมาพร้อมแก้วน้ำในมือก่อนจะยื่นมันให้กับยัยเด็กลิงที่มองมาที่แก้วอย่างเริงร่า มือเรียวยื่นออกมารับโดยไม่เอะใจแม้แต่นิดเดียว ซีวอนรู้สึกพอใจมาก
“ ขอบคุณนะคะโอปป้า ว้าวว นี่มันน่ากินชะมัดเลยแฮะ ” ยูริฉีกยิ้มกว้างให้ร่างสูง ริมฝีปากเล็กจรดปากแก้วก่อนจะค่อยๆ กลืนลงคอตามความเคยชิน
รสชาติแปลกจัง อร่อยกว่าน้ำแดงที่เคยกินเยอะเลย หรือว่านี่เป็นสูตรพิเศษ?
อ่า...ทำไมฉันรู้สึกร้อนที่หน้าจังเนี่ย
“ ฮู่ววว หน้าฉันร้อนมากเลย...อ๊ะ! หน้าฉันแดงแจ๋เลย ดูหน้าฉันสิ! ฮะๆๆ ตลกจัง ”
“ แน่ล่ะสิ... ” ซีวอนเอ่ยเสียงเบา สายตาพราวระยับเมื่อเขาได้เห็นหน้าที่แดงระเรื่อน่ามองของยัยเด็กลิง ก็จริงอยู่ที่ไวน์ผลไม้มันมีดีกรีต่ำติดดิน แต่สำหรับเด็กอายุสิบกว่าๆ แถมยังไม่เคยดื่มใช่ว่ามันจะไม่ทำให้ไม่เมานี่นา ทีนี้ก็เริ่มแผนต่อไป...
“ เอ๊ะ โอปป้าจะไปไหนอีกล่ะ ” ยูริร้องเรียกเมื่อซีวอนลุกขึ้นและตรงเข้าไปในห้องครัว ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมกับไวน์ที่มีดีกรีแรงขึ้นมาอีกหน่อย ความมึนเบลอทำให้ยูริไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่นอกซะจากมันจะคือเครื่องดื่มดีๆ นี่เอง
“ ยูริ...เรามาเล่นเกมส์กันเถอะ เธออยากเล่นเกมส์หรือเปล่า ” ซีวอนยิ้มกริ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง เขารู้สึกพอใจอย่างมากกับท่าทางที่และดูตื่นเต้นของยัยเด็กลิงที่พอได้ยินเรื่องเล่นเกมส์ก็หูผึ่ง
“ เอาสิคะ! ฉันชอบเล่นเกมส์นะ ฉันเล่นเป็นมันทุกเกมส์เลย! ”
“ หึ หึ แต่เกมส์นี้เธอต้องเล่นไม่เป็นแน่ๆ เพราะมันเป็นเกมส์ที่เจ๋งมากๆ เด็กอย่างเธอคงไม่ชนะง่ายขนาดนั้นหรอก ” ชายหนุ่มแกล้งพูดยั่วยุลองเชิง
“ ย๊า! อย่ามาดูถูกควอนยูริคนนี้นะซีวอนโอปป้า! บอกวิธีเล่นมาเถอะน่า ”
“ ดูขวดนั่นสิยูริ เราจะต้องแย่งชิงน้ำนั่นมาจากฝ่ายตรงข้ามให้ได้ โดยที่คนนึงจะมีน้ำนั่น ‘ ไว้ในปาก ’ ของตัวเอง ส่วนอีกคนก็จะต้องแย่งน้ำที่อยู่ในปากของอีกคนโดย ‘ ใช้ปาก ’ เหมือนกัน เกมส์นี้ใช้ได้แค่ปากเท่านั้นนะ ไง...เธอเล่นได้มั้ย ” ใบหน้าหล่อเหลาของซีวอนตอนนี้ช่างดูเจ้าเล่ห์เหลือร้าย ดวงตาร้อนแรงนั้นแพรวพราวระยิบระยับยามจ้องมองร่างเพรียว เหมือนยูริจะหยุดคิดวิเคราะห์เล็กน้อยแต่เธอกลับคิดอะไรไม่ออกมากนักเพราะฤทธิ์อ่อนๆ ของแอลกอฮอล์ ร่างเพรียวจึงรับคำท้าเล่นเกมส์อย่างง่ายดาย รอยยิ้มปีศาจของซีวอนเผยมากขึ้นกว่าเดิม
แบบนั้นแหละที่รัก แบบนั้นแหละที่ฉันต้องการจากเธอ
นี่คือจุดอ่อนของเธอสินะยูริ...ชอบเล่นเกมส์ ชอบความท้าทาย เด็กจริงให้ตาย
“ อ่า...แล้วเธอจะเป็นฝ่ายรุกหรือฝ่ายรับล่ะ ” คำพูดสองแง่สองง่าม
“ ฝ่ายรุก! ต้องฝ่ายรุกสิ! ฉันไม่ยอมเป็นฝ่ายรับหรอกนะจะบอกให้ ฮิ ฮิ ”
คราวนี้คงต้องปล่อยให้เด็กจูบสินะ แปลกใหม่ดีนี่
“ ก็ได้...เริ่มเลยแล้วกันนะ ” ร่างสูงจอมวางแผนยกขวดไวน์ขึ้นมากระดกพลางยิ้มกวนๆ ให้ร่างเพรียวที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมเต็มที่ แต่เด็กไม่ประสาอย่างยูริน่ะเหรอจะทำได้? ร่างเพรียวขยับเข้าหาร่างสูงของซีวอน ดวงตาคมสวยจับจ้องมาที่ริมฝีปากของร่างสูงอย่างชั่งใจ ก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะประทับลงไปบนริมฝีปากของซีวอน สัมผัสแผ่วเบาแต่กลับทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบ ริมฝีปากเล็กคลอเคลียบนปากซีวอนไม่ยอมห่างและทำอยู่อย่างนั้นเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงเพื่อเปิดปากร่างสูงให้ได้ คนมากประสบการณ์อย่างซีวอนแกล้งเปิดปากออกเล็กน้อย ทันใดนั้นลิ้นเล็กก็รีบสอดเข้ามาในโพรงปากทันที ท่าทางเงอะงะไม่ประสีประสาของยูริทำให้อะไรๆ ไม่ไปถึงไหนสักที
ความเดียงสาและรสหวานจะลิ้นเล็กแสนเจือจางทำให้ชายหนุ่มผู้โชกโชนอารมณ์โหมกระพือเพียงแค่การแตะนิดๆ หน่อยๆ ไม่รู้เรื่องของคนตรงหน้า ซีวอนกลายเป็นฝ่ายรุกโดยสิ้นเชิง...ร่างกายแข็งแกร่งเบียดเข้าหาร่างเพรียวก่อนจะตวัดร่างนั้นขึ้นมานั่งบนตัก ลิ้นร้อนละเลียดไล้บนริมฝีปากเล็กน่ารัก ความรู้สึกแปลกใหม่เข้าจู่โจมยูริจนทำให้เธอเผลออ้าปาก ทันใดนั้นเองลิ้นร้อนแสนกระหายก็เข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็ก ดูดดึงเบาๆ เหมือนหยอกล้อ
“ อืมมม ” ซีวอนยังคงขยับริมฝีปากตัวเองด้วยความร้อนแรง พอลิ้นร้อนปล่อยให้ไวน์ในปากตัวเองเข้าสู่โพรงปากของร่างเพรียวเขาละริมฝีปากออกมาช้าๆ รู้สึกถูกใจเป็นที่สุดกับความหวานล้ำจากร่างเพรียว จูบแรกของเด็กน้อยถูกช่วงชิงมาได้แล้ว...แค่คิดหัวใจดวงน้อยของร่างเพรียวก็เต้นตึกตักดังระรัว อาการมึนเบลอยังไม่หายไปจนต้องค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองพี่เลี้ยงตัวร้ายขอความช่วยเหลือ
“ โอปป้า...อือ ฉันง่วงอ่ะ ”
“ เรียกฉันว่าซีวอนสิ... ” ชายหนุ่มกระซิบเสียงแหบพร่า “ พูดสิว่า ยูลต้องการอะไรจากซีวอนคนนี้ ”
“ อื้ม ซีวอน...ซีวอน...ยูลง่วงนอนแล้ว ซีวอนพายูลไปนอนหน่อยสิคะ ” ยูริยอมพูดตามง่ายๆ ร่างสูงยกยิ้มพึงพอใจ แขนแกร่งช้อนร่างเพรียวเข้าสู่อ้อมแขนตรงดิ่งไปยังห้องนอน ซีวอนวางร่างยัยเด็กลิงลงบนเตียงแผ่วเบา ก่อนจะนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาร่างเพรียว
“ ยูริ... ”
“ อื้มม ”
“ จูบเมื่อกี้น่ะ เธอชอบมันมั้ย ชอบให้ฉันทำแบบนั้นกับเธอหรือเปล่า ” หลอกถามเพื่อเป็นข้ออ้างในเรื่องต่อๆ ไป
“ ซีวอน...ทำไมต้องถามอะไรแปลกๆ กับยูลด้วย...ฮื้ออ ง่วงจังเลย ” ยัยเด็กลิงถามเสียงงีวเงียเต็มแก่แล้วพลิกตัวหนีเฉยๆ ชายหนุ่มยังคงถามต่อไปไม่ยอมแพ้
“ แล้วเธอชอบหรือเปล่าล่ะ หืมมม ตอบมาสิ ”
“ ไม่...ยูลไม่มีอารมณ์จะตอบแล้วอ่ะ! ออกไปนะ ยูลจะนอน! ”
“ ไม่มีทาง เธอต้องตอบคำถามฉันมาก่อน ” มือหนากอดรัดเอวบางแน่นขึ้นจนเจ้าตัวต้องดิ้นเร่าๆ ด้วยความขัดใจ
“ จะนอน! ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! ”
“ ไม่...ไม่...และไม่ ตอบมาสิยูริ ตอบมาว่าเธอรู้สึกยังไง แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับการนอนของเธออีก ”
ร่างเพรียวลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาชั่วครู่ก่อนจะปิดเปลือกตาลง ปากเล็กขยับช้าๆ แผ่วเบาแต่กลับชัดเจนใหนโสตประสาทของซีวอน คำตอบจากปากยัยเด็กลิงทำให้เขารู้สึกไปถึงหัวใจ...ตวามรู้สึกแบบนั้น...ความรู้สึกที่มัน...รู้สึกว่า...
“ งืมๆ เกมส์บ้าอะไรไม่สนุกเลย! ยูลจะไม่เล่นเกมส์บ้าบอกับซีวอนอีกแล้ว มันห่วยแตกมาก! คร่อกกก ”
รู้สึกว่า...ชเว ซีวอนคนนี้อยากจะกัดลิ้วตัวเองตายนัก!
ยังไงเด็กก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำคงจะจริงสินะ! ขนาดหนุ่มเนื้อหอมแสนเร่าร้อนที่สาวๆ ต่างเพรียกหาโชว์รสจูบแสนหวาบหวามนั่นให้ร่างเพรียวลิ้มรส แต่กลับตอบมาว่ามันห่วยแตกเนี่ยนะ!?!
Damn it!!!!!!! Shit!!!!!! What the fuck!!!!!!
สงสัยชเว ซีวอนคงจะดื่มเบียร์เป็นลังแน่ๆ! โธ่โว้ยยยยยยย!!!
TBC. ( 100% )
Talk :
ครบแล้วจ้าาา อุ๊ย =.,= แต่งเองอับอายเองจริงๆ เลยให้ตาย
เอิ๊กๆๆ ต่อไปถึงคิวแฮสิก้าแล้วสินะ
ไรต์เตอร์อัพทีละนิดและดูขี้เกียจ
แต่ต่อไปจะพยายามให้มาแบบครึ่งต่อครึงนะคะ!
เย้ๆๆ ขอบคุณที่มาคอมมเ้นท์น่ารักๆ ให้นะคะ
ถึง ing260639 เพื่อนยาก ( แอบเว่อร์ )
ฟิคเรื่องนี้ทุกคนอายุเท่ากันหมดเลยล่ะค่ะ
ความคิดเห็น