คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Entrepotz' LOVE | #1
Entrepotz LOVE #1
ถ้าการบ้านจะเยอะขนาดนี้ผมจะไม่ทนนะครับ อาจารย์แกก็สั่งมาได้ นี่ผมทำมานั่งแต่ห้าโมงเย็นจนตอนนี้สามทุ่มมันยังไม่เสร็จเลย ผมเริ่มเบื่อแล้วแหละ ผมว่าจะไปเดินเล่นข้างงนอกซะหน่อย
“จะไปไหนหรอครับคุณหนู”
“เดินเล่นข้างนอกนิดหน่อยน่ะ ไม่ต้องไปส่งหรอก” ผมตอบลุงคนขับรถไป เพราะรู้ว่ายังไงๆเขาก็จะไปส่งผม ผมเลยพูดห้ามไว้ก่อน
เฮ้อออ.. ลมเย็นๆริมแม่น่ช้ำฮันกระทบกับใบหน้าเนียนๆของผม คิดดูนะถ้าเกิดว่าผมไม่มาที่นี้ ป่านนี้ผมคงตายคากองการบ้านพอดี บีบี๋คงร้องไห้ขี้มูกโป่งกันแหงๆ
ผมเดินไปที่ร้านหนึ่งที่กำลังเปิดอยู่ ไม่ยักจะรู้ว่าดึกขนาดนี้ยังขายอยู่อีกหรอ
“ชานมไข่มุกรสเผือกแก้วนึงครับ” ผมสั่งชานมไข่มุกรสโปรดไป มันเป็นอะไรที่อร่อยมากๆเลยนะ ชานมหวานๆ กับไข่มุกหนึบๆ โอ๊ย…สุดยอดอ่ะ
“ได้แล้วค่ะ” ผมจ่ายเงินเสร็จก็เดินมานั่งที่ม้านั่งริมแม่น้ำฮัน ที่นี่สวยมากๆเลยนะครับ ยิ่งเวลากลางคืนก็ยิ่งสวยเข้าไปอีก ว่าแต่..นี่กี่ทุ่มแล้วเนี่ย
“เชี่ยยย” ผมสบถออกมา นี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้ว ผมต้องรีบกลับบ้านไปปั่นงานข้อสุดท้ายให้เสร็จแล้วล่ะ
‘แง……….แง………’
จัดว่าเด็ดมากครับ สำหรับเสียงบีบี๋ที่ทรงพลังขนาดนี้ โตไปว่าจะพาไปเป็นนักร้อง เมื่อคืนผมไม่น่าออกไปเลย
“พี่ฮุนฮ่ะๆ” ผมก้มลงมองเด็กตัวเล็ก อายุ7ขวบที่รีบวิ่งมาหาผมตั้งแต่เช้า
“ว่าไงครับบีบี๋”
“วันนี้ไปฮุนจะไปส่งมิสเตอร์บีไหมฮ่ะ”
“ไปสิครับ เครื่องบินรอบีบี๋นานแล้วนะครับ” ปึ๊ก! น้องบีกระโดดขึ้นมาขี่หลังผมอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ผมย่อตัวลงไป แล้วเราสองคนพี่น้องก็วิ่งไปที่รถอย่างรวดเร็ว
‘แว๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน’
“พี่ฮุนนั่นไม่ใช่เสียงเครื่องบินนะฮ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ” เราสองคนส่งเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน ไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่าผมจะส่งบีบี๋ไปไหน พอดีว่าวันนี้โรงเรียนประถมของบีบี๋เปิดแล้ว แต่รงเรียนของผมยังไม่เปิดน่ะครับ ผมก็เลยไปส่งเขาได้
ผม ‘เซฮุน’ ลูกชายคนโตของลบ้านนี้ครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่เกรด 12 ของโรงเรียนไฮสคูลชื่อดังในกรุงโซล ที่บ้านผมทำธุรกิจรีสอร์ทที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ ทำให้บางทีคุณพ่อกับคุณแม่ต้องให้ผมกับบีบี๋อยู่บ้านกันสองคน ส่วน ‘บีบี๋’ ที่ผมพูดถึง ชื่อจริงๆของเขาคือ ‘แบคฮยอน’ น้องชายสุดที่รักของผมเอง เขาเรียนอยู่ เกรด 2 ของโรงเรียนประถมเอกชนที่หนึ่ง ผมกับบีบี๋เราห่างกันถึง 10 ปี เพราะตอนแรกคุณแม่คิดว่าจะไม่มีแล้วแต่ไหง๋ไม่รู้อยู่ดีๆบีบี๋ ก็มา (แม่บอกผมมาอย่างนี้น่ะ) อ๋อ…ผมลืมบอกพวกคุณไป บีบี๋ เรีบกแทนตัวเองว่า ‘มิสเตอร์บี’ ชะมัดมิสเตอร์ฮุนล่ะอิจฉา
‘someone call the doctor นัล บุดจับโก มัลแฮจยอ ซารังงึน บุนมยอง จุงดก overdose’’
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น มันเป็นเพลงที่วงของ ‘พี่คริส’ รุ่นพี่ข้างบ้านของผมเองแหละ เพราะมั๊ยละครับ hey doctor~ 5555
“เอโย่ว วอทซั่บแมน~” ผมกรองเสียงลงไปหลังจากเห็นว่าผู้ที่โทรเข้ามาคือ ‘คิมจงอิน’ หรือ ‘ไค’ เพื่อนสนิทของผมนั่นเอง
“สวัสดีค๊า~ ไอ้พี่ติ๋มว่างมั๊ยคะ น้องไคอยากจะชวนไอ้พี่ติ๋มไปเที่ยวกันน่ะค่า~” บรึ๊ยยยย สยดสยอง ขนลุกซู่กันเลยทีเดียว
“ไปเที่ยวหรอค๊าน้องไค~ อยากไปจังเลยอ่า~” 555 ผมส่งเสียงเลียนแบบมันกลับไป ขนลุกเลยล่ะสิ ระดับเซฮุนซะอย่าง
“มึงหยุดเหอะไอ้ติ๋ม กูขนลุก” จะแว้ดทำไมครับ สุดหล่อไม่เข้าใจ “สรุปจะไปไหม? เจอกันร้านขนมหน้าโรงเรียนนะ เคนะ ตามมานะ วางสายนะ ไปละ” เอิ่ม…ถ้าจะพูดเองเออเองขนาดนี้ ไม่ต้องถามคุณกูก็ได้มั้งครับ
“รสเผือกที่นึงครับ” ผมสั่งพนักงานร้านชานมไข่มุกร้านประจำที่ผมมาแทบจะทุกวัน มันเป็นอะไรที่อร่อยมากจริงๆนะครับ รสชาตินี่แบบสุดยอด
หลังจากที่ผมออกจากบ้าน ผมก็ว่าแวะร้านนี้ เพื่อที่จะมาซื้อชานมไข่มุก ก่อนที่จะออกไปตามที่นัดกับไคมันไว้ จริงๆก็อย่างเรียกว่านัดเลยครับ เรียกว่ามันพูดเอง เออเอง คนเดียวจะดีกว่า
“1250 วอนครับ” ผมยื่นเงินไปให้แคชเชียร์ก่อนจะเดินออกไป [**1250 วอนประมาณ 50 บาทของไทยนะคะ]
‘ปึ๊ก.. ตุ้บ!’
ผมเอามือขึ้นกุมหัวเอาไว้เพราะรู้สึกถึงความมึนนิดๆ หลังจากที่โดนชนไป ส่วนเสียงตุ้บ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นเสียงของอะไร
“ขอโทษครับ”
-Luhan’s PART-
“ขอโทษฮะ” ผมกล่าวขอโทษออกไป หลังจากที่ได้เดินเข้าไปชนกับร่างสูงอย่างจัง จะตายมั้ยเนี่ย อยู่ดีไม่ว่าดี ก็ไม่ชนคนอื่นซะงั้น เสียวลู่นี่เนอะ
“ไม่เป็นไร” โอวว..เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้ว จะตายมั้ยเนี่ยเรา
“ขอโทษจริงๆคะ..” ผมรีบก้มตัวเลย 90 องศา กลัวว่าคนตรงหน้าจะโกรธ พอเงยหน้าขึ้นมา… คนอะไรไม่รู้หน้าตาดีเป็นบ้า สูง ขาว หล่อ หุ่นดี ดูดีเป็นที่สุดอ่ะครับ หน้านี่แบบใสมาก ไม่อยากจะพูดเลยว่า..
“ไม่เป็นไรครับ” อะอ้าวว ปากบอกไม่เป็นไรทำไมถึงต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดพันกันเป็นก้อนอึบนหน้าไปได้ ไปหมดแล้ว ความหล่อที่พรรณนาไปเมื่อกี้
หลังจากเขาพูดเสร็จเขาก็เดินออกไปพร้อมกับชานมไข่มุกรสเผือกของเขา (ผมตาดีป่ะละ ^^) แต่หน้าเขาก็ยังคงขมวดเหมือนเดิม
‘ฮึ่ยย นายเดวิลชานม’ ผมพูดออกไป
TALK ZONE
สวัสดีค่ะ รีดเดอร์ทุกคน พลอยขอฝากฟิคเรื่องแรกของพลอยไว้ใน
อ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ อาจจะยังไม่ค่อนสนุกเท่าไร
จะพยายามเต็มที เพื่อนเมนอันเป็นที่รักยิ่งของทุกคน #ฮิ้ววววว
คอมเม้นให้กำลังใจกันหน่อยนะคะ
ความคิดเห็น