KissNight

    KissnightKillerlouz

//กึงๆๆๆตุมๆๆๆ// 
"ท่านพ่อ!ท่านพ่อ...ออกมาจากห้องของผมเดี๋ยวนี้เลยนะ"

               ผมกำลังยืนเคาะประตูห้องของตัวเองด้วยความโมโหและตะโกนเรียกท่านเคาท์คารายล์คิลเลอร์ลูซหรือท่านพ่อจอมเพย์บอยของผมนั่นเอง 
               ทุกครั้งที่ท่านพ่อออกไปทำธุระนอกเมือง (ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร) เขาก็มักหิ้วหญิงสาวกลับมาที่ปราสาทด้วยเป็นประจำและถ้าวันไหนผมไม่กลับมาที่ปราสาทท่านพ่อก็มักจะใช้ห้องของผมทำเรื่องบัดสีทุกที 
               เขาให้เหตุผลว่าห้องนอนของผมนั้นวิวดีเหมาะกับการเสวนาหรือไม่ก็ฮวงจุ้ยดีทำให้ดวงความรักของท่านพ่อรุ่ง ซึ่งผมคิดว่าไททันอย่างเราไม่จำเป็นต้องพึ่งดวงความรักซักหน่อย 
               อ๋อ!ผมลืมแนะนำตัวไป   ผมชื่อ คิสไนท์คิลเลอร์ลูซเป็นลูกชายคนเดียวของท่านเคาท์คารายล์คิลเลอร์ลูซกับลีเทียร์คิลเลอร์ลูซท่านแม่ของผม 
               เธอเสียชีวิตไปตั่งแต่ผมเกิดจึงทำให้มีเพียงท่านพ่อที่ดูแลผมมาโดยตลอด 
               ลักษณะเด่นของผมคือ นัยน์ตาสีเขียวและผมสีขาวบริสุทธิ์ ผมสูงประมาณ 186 ส่วนอายุก็ไม่มากมายประมาณ 199 ปีอะนะ ถ้าผมอายุครบ 200 ปี
               ผมจะได้ขึ้นครองบัลลังก์แทนท่านพ่อของผม ตระกูลของผมเป็นตระกูลแวมไพร์ในตำนานที่สามารถโดนแสงแดด ไม่กลัวไม้กางเขนและน้ำมนต์   เพราะนั่นเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี ^^!แต่ก็อีกแหละพวกเราไม่ค่อยกินเส้นกับพระเจ้าซักเท่าไหร่

               ปราสาทของผมตั้งอยู่บนภูเขาคูคูลู  คนในเมืองนับถือเราเสมือนเทพเจ้าเพราะหนึ่งในประเพณีของเมืองคือ การขอพร ชาวเมืองไม่เคยรู้ว่าไททันเป็นผู้ให้พรพวกเขาแต่พวกเขาเรียกเราว่า เทพเจ้า ในคืนที่พระจันทร์เต็มดวงและมีดาวสี่ดวงรายล้อมพระจันทร์เป็นสี่ทิศ จะมีคนมาขอพรที่เหวท้ายเมือง ที่ก้นเหวนั้นมีทะเลหมอกที่ลึกมากจึงทำให้เห็นเพียงหมอกหนาๆเท่านั้น ถ้าเป็นชาวบ้านธรรมดาที่ต้องการจะขอพรจะต้องใช้มีดกรีดฝ่ามือของตนเองจนเลือดไหล ขณะที่เลือดกำลังไหลอยู่นั้นจะสามารถขอพรได้แต่เมื่อใดที่เลือดขาดสายหรือหยุดไหลเป็นอันสิ้นสุดการขอพรของพวกเขา      หากเป็นกษัตริย์ที่ต้องการขอพรจะต้องนำดาบประจำราชวงศ์มากรีดฝ่ามือของตนเองเช่นเดียวกัน 
               พรจะสัมฤทธิ์ผลภายใน 3 วัน    นับจากวันนั้น เมื่อได้พรแล้วผู้ที่ขอพรจะต้องนำหญิงพรหมจันทร์มาเป็นของกำนัลแก่พวกเราโดยที่หญิงสาวจะต้องเต็มใจเสียสละตนเองโดยที่ตนไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อผ่านคืนนี้ไป แต่หญิงที่นำมาเป็นของกำนัลนั้นไม่เคยมีใครได้กลับมาอีกเลย....

"เฮ้ย...ไอ้ลูกคนนี้ปลุกอีกแล้ว เมื่อไหร่ฉันจะได้นอนอย่างเป็นสุขกับเขาซักทีนะ" 

ท่านพ่อเปิดประตูด้วยสีหน้างัวเงียอย่างคนพึ่งตื่นนอนพร้อมมีหญิงสาวที่ใส่เพียงชุดนอนควงแขนของเขาอยู่ 

"แต่นี่มันห้องของผมนะ!ถ้าอยากไปหาความสุขก็ไปหาที่ห้องของตัวเองซิครับ !!"

 "ก็ห้องของแกมันฮวง..."

 "ฮวงจุ้ยดีใช่ไหมครับ! เสียใจนะท่านพ่อผมว่าวันนี้ผู้หญิงของท่านดวงตกแน่ ถ้าไม่ออกไปจากห้องของผม"

 ผมทำหน้าเข้มและท่านพ่อก็เลิกคิ้วขึ้น

 "เอ่อๆก็ได้...ซักวันเถอะฉันนี่แหละจะหาเมียให้แก แกจะได้รู้ว่าการมีความรักมันเป็นยังไง"

 เชอะ!...ผมไม่ได้อยากรู้จักความรักซักหน่อย พวกไททันอย่างเราคิดเป็นแต่เรื่องความยิ่งใหญ่เท่านั้น ไอ้เรื่องความรักพันนั้นผมไม่เคยคิดต้องการมันเพราะนั่นมันคือสิ่งสุดท้าย...ที่ผมจะนึกถึง