คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทางเลือก
Chapter V
เมื่อเคนและวินวิ่งออกมาถึงถนนใหญ่ก็หยุดพักและหายใจเร็วถี่ด้วยความเหนื่อย ทุกๆคนก็วิ่งตามออกมาจากความมืดด้วยความเหนื่อยเช่นกัน
“เฮ้ย พวกมึงวิ่งกันทำไมวะ”เต๋าพูด พลางหอบเล็กน้อย
“แล้วมึงจะวิ่งตามมาทำไมวะ มึงไม่กลัวไม่ใช่หรือ”เคนพูด
“มึงพูดอย่างนี้หมายความว่าไงวะ”เต๋าพูดแล้วเดินเข้าไปหาเคน พร้อมกับกำหมัดแน่น แต่ทว่าวินเดินเข้ามาขวางหน้าไว้
“แต่เมื่อกี๊ข้าก็ได้ยินว่าแกไม่กลัวผี”วินพูด แล้วหักนิ้วดังกร๊อบ เต๋าชะงักทันทีที่เห็นวินแสดงอาการเช่นนี้
“ป่ะ พวกเรา ออกเดินสายตระเวนราตรีได้แล้ว”วินพูดเมื่อเห็นเต๋าสงบและออกเดินนำทุกคนไปตามทางไซด์วอล์ค ทุกคนเดินตามอย่างเงียบสงบ บนถนนสายนี้นั้นเงียบสงัดซึ่งนานๆจะมีรถผ่านมาสักคัน เมื่อทุกคนมาถึงเซเว่น อีเลเว่นแล้ว ก็นั่งพักให้หายเหนื่อยจากการเดินที่มีระยะทางประมาณ 1 กิโลเมตร
เซเว่น อีเลเว่น ที่พวกเขานั่งพักนั้นเป็นมินิมาร์ทที่ตั้งอยู่ในปั๊มน้ำมันซึ่งอยู่ตรงข้ามกับทางเข้าไปในหนองปลาดุก(บอกไปจะรู้จักไหมเนี่ย -_- )
“แล้วพวกเราจะไปไหนกันต่อล่ะ นี่มันเกือบจะเที่ยงคืนแล้วนะ”ตูนพูดขึ้น ขณะล้วงหาเศษตั้งในกระเป๋าเพื่อจะซื้อน้ำมาดื่มแก้กระหาย
“เราจะไปหาน้องโสกัน”วินพูดแล้วฉีกยิ้มท่ามกลางสีหน้าที่งงเป็นไก่ตาแตกของทุกคน
“ใครวะน้องโสเนี่ย”บอยถามอย่างสงสัย
“ก็น้อง โสเภณี ไงล่ะ”วินพูดอย่างภาคภูมิใจ
“จะบ้าหรอ มึงจะมาหาน้องโสอะไรแถวนี้”ปอถามด้วยสีหน้าที่ไม่เชื่อ
“ใช่ ใช่ รึถ้ามีจริงนะ พวกเราจะเอาตังค์จากไหนไปซื้อวะ”บอยพูด
“พวกมึงรู้อะไรไหม ว่าน้องโสแถวนี้น่ะ ราคาไม่กี่ตังค์หรอก มีตังค์แค่ร้อยเดียวก็……..ได้แล้ว”วินพูด
“จริงหรอวะ”ตูนถาม
“จริงดิ โกหกแล้วได้ตังค์หรอ อ่ะ นั่นไง นั่นไง มานู่นแล้วคนนึง”วินพูดพร้อมกับชี้ไปที่ผู้หญิงคนนึงซึ่งแต่งตัวเซ็กซ์มาก หล่อนเดินออกมาจาก เซเว่น อีเลเว่น
“ข้าขอบายว่ะ”เคนพูด
“ข้าก็เหมือนกัน”เก่งพูด แล้วเดินมายืนด้านหลังของเคน
“พวกมึงจะกลัวอะไรกันวะ วันนี้ก้วันพฤหัสด้วย ข้าได้ข่าวว่าเชื้อโรคมันหยุดทำงาน”ยอร์กพูด
“เชื้อโรคบ้านพ่อมึงดิหยุดทำงานวันพฤหัส วันศุกร์โว้ย”ต้นพูด
“หยุดวันไหนก็ช่างหัวพวกมึงเถอะ แต่กูก็ไม่เอาด้วยคนนึงแหละ เดี๋ยวเอดส์รับประทาน”โจพูด
“พี่ก็ไม่เอาด้วยหมือนกัน”ไอซ์พูด ไอซ์นั้นก็เป็นเด็ก ม.6 ที่อยู่ในสถานะเดี๋ยวกับโจ
“โห้ งั้นพวกมึงจะออกมาทำ…อะไรกันวะ”บอยถาม
“เอาเป็นว่าใครจะทำอะไรก็ทำก็แล้วกัน แต่กูกับไอซ์จะไปนั่งในบาร์เบียร์แถวๆแกรนด์หน่อยแล้วกัน”โจพูดแล้วก็เดินออกมากับไอซ์
“งั้นข้าจะไปร้านเฮียต้อม ใครจะไปบ้าง”เคนถาม
“ข้าไป”เก่งพูดขึ้น
“ข้าว่าข้าก็อยากเล่นเกมส์เหมือนกันว่ะ เออข้าไปด้วย”ยอร์กพูด
“ข้าก็ไป”ปอพูด แล้วเดินไปหาเคน
“ข้าว่าข้าชักอยากเก็บเลเวลเกมส์แร็คแล้วว่ะ”ต้นพูด
“นี่พวกแกลืมอะไรไปหรือเปล่า นี่เที่ยงคืนแล้วนะครับ ร้านเกมส์ที่ไหนมันจะเปิดตอนรับพวกแกว่ะ”วินพยายามพูดชี้ข้อเท็จจริงกับทฤษฎีความน่าจะเป็นของวิชาคณิตศาสตร์
“ลืมไปแล้วหรอว่าข้าน่ะ เป็นใคร”เคนถามพลางฉีกยิ้มให้
“แล้วแกล่ะไอเต๋าจะไปไหม”ปอถาม
“ไม่เอาหรอก ข้าโตแล้วไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนที่มานั่งเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์”เต๋าพูด
“ก็แล้วแต่มึงแล้วกัน ป่ะพวกเรา”ปอพูด แล้วเดินนำขบวนไป
“เดี๋ยวดิ แล้วพวกมึงจะไปกันยังไง ร้านก็อยู่ตั้งไกล อย่าไปเลยอยู่กับข้าดีกว่ามั้ง”วินรั้งพวกเขาไว้
“เดี๋ยวข้าก็โบกรถตามทางเอาก็ได้”เคนพูด แล้วเริ่มออกเดินอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อนไอต้น แกไปเก็บเลเวลคนเดี๋ยวโดยไม่มีข้าได้ไงวะ เดี๋ยวก็โดนบอสทิ่มเอาหรอก ป่ะเดี๋ยวข้าไปช่วย”วินพูด แล้วก็วิ่งเข้าไปร่วมในขบวน เคนกับปอหันมายิ้มให้กันอย่างสะใจที่เอาชนะวินได้
“ใครจะไปไหนก็เรื่องของมัน เรามาหาความสุขกันแถวนี้ดีกว่านะ”บอยพูดเปรยๆเสียงดัง แล้วเดินไปกับเต๋า
กลับมาที่กลุ่มนักเดินทางที่กำลังจะไปชมพูทวีป(ร้านเกมส์อ่ะ) พวกเขากำลังนั่งเรียงอยู่ที่ถนน โดยสีหน้าแต่ล่ะคนนั้นบ่งบอกถึงอาการเบื่อ เคนกำลังนั่งรอสายจากใครคนนึงอยู่ซึ่งเคนกำลังรอคอยให้คนคนนี้รับมาแสนนาน เวลาผ่านไปเกือบ5นาทีที่เขาพยายามเขาก็ทำสำเร็จมีคนรับสายแล้ว
“สวัสดีครับ”เคนพูดอย่างตื่นเต้น
“สวัสดีครับ ต้องการเรียนสายใครครับ”เสียงผู้ชายพูดขึ้นจากในโทรศัพท์ เคนรู้สึกใจเสียขึ้นมาทันที เพราะคนที่รับสายเป็นคนที่เขาไม่ใช่คนที่เขาต้องการจะคุยด้วย เขานิ่งเงียบและคิดต่อประโยคที่เขาจะพูดต่อไป
“ขอสายเฮียต้อมหน่อยครับ”เคนพูด
“รอสักครู่นะครับ”เขาพูด แล้วก็มีเสียงเหมือนคนวางหูโทรศัพท์ไว้กับโต๊ะ แล้วเงียบไป
“สวัสดีครับ”เฮียต้อมพูด
“พี่ มารับผมกับเพื่อนๆหน่อย เพื่อนๆของผมมันอยากเล่นเกมส์ตอนนี้”เคนพูด
“แล้วเคนอยู่แถวไหนอ่ะ”เฮียต้อมถาม
“หน้าทางเข้า โรงเรียนเทคนิคดอนฯ”เคนพูด
“โอเค โอเค เดี๋ยวไปรับ รอสักครู่แล้วกัน”เฮียต้อมพูดแล้ววางสายไป ขณะนั้นทุกคนทำสีหน้าลุ้นระทึกอยู่ว่า เหตุการณ์จะเะป็นอย่างไรต่อไป ทุกคนส่งสีหน้าที่แสดงถึงความต้องการความหวังจากมือถือเครื่องนั้นใส่เคน
“เดี๋ยวเขามารับ พวกเรานั่งรอตรงนี้แหละ”เคนพูด ทุคนถึงกับปล่อยเฮออกมาเสียงดัง
เวลาผ่านไปไม่ถึง10นาที รถกระบะยี่ห้ออิซูซุสีเงินที่มีไฟใต้รถสีฟ้าสว่างก็มาจอดอยู่ด้านหน้าพวก สีหน้าปิติยินดีปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของทุกคน กระจกรถฝั่งคนขับค่อยๆเลื่อนลงช้าๆ เผยให้เห็นหน้าของโชเฟอร์
“รีบขึ้นมาสิ เวลาเล่นเกมส์น่ะ มันผ่านไปเร็วนะ”เฮียต้อมพูด แล้วส่งยิ้มให้เคน
ความคิดเห็น