คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ครีมแลนด์
Chapter III
หลังจากที่เคนได้หลุดประโยคนั้นออกไป ใจของเขาก็เต้นเป็นจังหวะ RAP ทันที เพราะเขาไม่รู้ว่าคำตอบที่เขาจะได้นั้น จะทำให้เขาดีใจหรือเสียใจ
“ยังค่ะ เคนถามทำไมหรอ” มีนพูดผ่านทางโทรศัพท์ หัวใจที่ห่อเหี่ยวของเขาก็พองโตอีกครั้ง คราวนี้หัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะวอนซ์แทน
“ปล่าว แบบว่า ………” เคนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ให้มันฟังแล้วซึ้งดี
“ทำไมหรอ หรือว่าเคนจะจีบมีน” มีนพูด
“ปล่าว ปล่าว ไม่มีอะไร เคนแค่อยากถามเฉยๆ เคนแค่อยากรู้ว่าคนสวยๆอย่างมีนมีแฟนรึเปล่า” เคนพูด (มีเสียงอ้วกเบาๆ จากวิน)
“หรอ มีนคงจะคิดไปคนเดียวสินะ” มีนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
“เป็นอะไรไปหรอ ทำไมถึงทำเสียงอย่างนั้นล่ะ” เคนถาม
“ก็มีนคิดว่าเคนชอบมีนน่ะ ที่จริงแล้วมีนคิดไปเองสินะ” มีนพูด
“ทำไมหรอ” เคนถาม ใจของเขาเต้นระรัว
“ก็ตอนแรกมีนคิดว่าเคนน่ะ ชอบมีน มีนคิดว่าเคนคงจะเป็นคนดี เลยคิดไว้ในใจว่าถ้าเคนขอเป็นแฟนมีน มีนจะได้ตอบตกลง เพราะมีนก็อยากจะมีคนคอยดูแลที่นิสัยดีน่ะ” มีนตอบ แบบเสียงเศร้าๆ
“มีนคงจะคิดผิดแล้วล่ะ เคนไม่ได้ชอบมีนซะหน่อย” เคนพูดในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความรู้สึกของตัวเองแบบเต็มๆ ทั้งคู่เงียบไปสักพักก่อนที่เคนคิดที่จะเป็นคนเริ่มประโยคใหม่ แต่มีนก็ตัดหน้าเขาไปซะแล้ว
“เคน แค่นี้ก่อนนะ เพื่อนฉันโทรเข้ามาเป็นสายเรียกซ้อน เอาไว้คุยกันวันหลังล่ะ”มีนพูด
“อ๋อ! ครับ งั้นแค่นี้นะ โชคดีล่ะ บาย” เคนพูดและตัดสินใจเป็นคนวางสายเอง
“บ้าหรือโง่วะ มึงเนี่ย” วินถามขึ้นมา เขานั่งมองเคนอยู่นานแล้ว
“ใครจะไปเหมือนแกวะ เจอใคร แม่งจีบดะ” เคนพูดพร้อมกับล้มตัวลงบนที่นอน
“แต่ข้าก็ไม่เคยโกหกตัวเองหรอกโว้ย” วินพูด แล้วล้มตัวลงบนที่นอนที่ติดกับที่นอนของเคน
“ราตรีสวัสดิ์” เคนพูดพร้อมกับเอาผ้าห่มมาคลุมโปง
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เคนมาเที่ยวห้าง แกรนด์ พลาซ่า วันนี้เด็กทุกคนในหอเซอร์เกรียงออกมาเที่ยวกันหมดทุกคน แม้แต่คนที่เป็นคนเก็บตัวอย่างเช่น เก่ง ก็ยังออกมาเที่ยว เคนนั่งเล่นเกมส์อยู่ที่ร้านของเฮียต้อม ซึ่งเป็นเจ้าของร้านเกมส์ที่อยู่ในระแวกห้างสรรพสินค้า(ห้างแกรนด์นั่นแหละ) เคนมักจะมาเล่นเกมส์ที่ร้านนี้เป็นประจำจนเคนกับเฮียกับต้อมนั้นสนิทกันประเภทที่ว่าเฮียต้อมสามารถฝากร้านให้เคนดูแลแทนเวลาที่เขาไม่อยู่ได้เลย
“เคน เวลาหมดแล้ว จะต่อไหม”เฮียต้อมพูด เมื่อเวลาเล่นเกมส์ของเคนหมดแล้ว
“ต่ออีกหนึ่งชั่วโมง พี่”เคนพูดแล้วหันไปมองเก่งเล็กน้อยว่าเขายังคงนั่งในร้านหรือไม่ เก่งยังคงนั่งงมกับเครื่องคอมพิวเตอร์ที่อยู่ถัดจากเครื่องของเคนไป2เครื่อง เหตุผลที่เขาต้องเช็คว่าเก่งยังคงนั่งอยู่ไหมเพราะว่าเด็กของหอเซอร์เกรียงทุกคนจะไม่สามารถอยู่นอกหอเกิน 6 โมงเย็นได้ ใครที่ทำผิดกฎจะถูกลงโทษโดยการให้นักเรียนที่ทำผิดนอนหน้าหอ ซึ่งเป็นบทลงโทษที่สถานเบาที่สุด(ขอย้ำว่าเบาที่สุด) บางครั้งเคนก็คิดว่ามันอาจจะเป็นเรื่องที่น่าสนใจถ้าหากยุงที่หอของเซอร์เกรียงไม่เยอะจนแถบหามเราให้ลอยขึ้นจากพื้นได้ถ้ามันช่วยกัน
ทันใดนั้นเอง วินก็เดินเข้ามาในร้านเกมส์ในมาดพระเอกหนังไทย เขาหยุดอยู่ที่ข้างๆเคนแล้วยืนกอดอก
“มีไรอีกเนี่ย”เคนถามแบบไม่ใส่ใจ สายตาของเขายังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์
“กิ๊ก กะ มีนอยู่ที่ร้านครีมแลนด์ จะไปหาพวกเขาด้วยกันไหม”วินถาม
“ไม่อ่ะ ข้าไม่ว่าง ไม่เห็นหรอว่าข้าทำอะไรอยู่”เคนพูดอย่างรำคาญ แต่สายตายังคงมองที่หน้าจอ
“ตามใจแล้วกัน ข้ามาบอกแค่นี้แหละ”วินพูดแล้วเดินออกไปจากร้านเกมส์ เคนลุกขึ้นจากที่นั่ง
“พี่ต้อม ชั่วโมงที่ต่อไว้เมื่อกี้น่ะ ไม่เล่นแล้ว”
“แหม น่าเสียดายนะที่เคนเขาไม่มา”มีนพูดกับวิน โดยที่วินไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของมีนเลย สายตาของเขายังคงมองยังกิ๊กที่กำลังนั่งอารมณ์เสียระยะสุดท้ายในร้านครีมแลนด์
ร้านครีมแลนด์เป็นร้านขายอาหารฟาสต์ฟูดที่ตั้งอยู่ด้านหน้าปากซอยทางเข้าไปแกรนด์ พลาซ่าส์ ซึ่งเป็นจุดจอดรถโดยสารของผู้โดยที่ต้องการจะเดินทางไปอีกอำเภอนึง บรรยากาศภายในร้านนั้นค่อนข้างหรูหราเพราะร้านนี้เป็นร้านกระจก และติดแอร์ คนที่จะมากินร้านนี้ต้องมีตังค์ไม่ต่ำกว่า100บาท อาหารค่อนข้างจะแพง เคนและวินเคยนั่งเสวนากันเรื่องที่ว่า ร้านครีมแลนด์จะรายมีได้ดีและน่าจะขายได้ดีกว่านี้ถ้ามันไม่มาตั้งอยู่ในอำเภอที่ปลอดความเจริญเชกเช่นอำเภอบ้านโป่งแห่งนี้
“มีน เรากลับกันเถอะ กิ๊กเบื่อจะแย่แล้ว”กิ๊กพูดขัดบรรยากาศการกินของมีน แล้วก็ลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวสิกิ๊ก มีนยังกินไม่หมดเลย”มีนพูด แล้วดึงแขนของกิ๊กไว้
“ใช่ครับ อย่าเพิ่งไปเลย อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน”เคนพูด วินตกใจที่เห็นเขายืนอยู่ด้านหลัง เพราะเขาไม่รู้เลยว่าเคนมายืนด้านหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไร (เมื่อกี้บอกบอกว่าไม่ว่างนี่หว่า)
“อ้าว! เคนมาแล้วหรอ”มีนพูดอย่างดีใจอย่างเห็นได้ชัด เคนยิ้มให้แล้วเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาเตอร์และเดินกลับมาพร้อมกับโอวัลตินเย็นแก้วใหญ่(และรู้สึกเสียดายตังค์ที่หมดไปกับการซื้อโอวัลตินอีก45บาท)
“จะกินก็กินต่อไปแล้วกัน กิ๊กไปล่ะ”กิ๊กพูด แล้วเดินออกจากร้านครีมแลนด์ไปโดยไม่สนใจคำขอร้องของทั้งสอง
“ถ้ามีนเป็นวินนะ มีนจะรีบตามออกไป”มีนพูด วินมองมีนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติได้แล้วรีบตามกิ๊กออกไป
“แล้วมีนจะอยู่กับใครล่ะ ในเมื่อกิ๊กออกไปนู่นแล้วอ่ะ”เคนถาม
“ก็อยู่กับเคนไง นั่งสิเคน”มีนพูด เคนพิจรณาอยู่เกือบ1นาที แล้วจึงตัดสินใจนั่งลง
“ทานอะไรไหม เดี๋ยวมีนเลี้ยง”มีนพูดชวน เคนส่ายหน้าทันทีที่ได้ยินประโยคนี้
“ตามสบายเถอะ เคนไม่หิว”เคนพูดปฏิเสธ เขาไม่คิดอยากจะให้มีนเลี้ยงด้วยซ้ำ แต่เขาต่างหากที่อยากจะเลี้ยงมีนถ้าไม่ติดว่าเอาตังค์ไปเล่นเกมส์จนเหลือแค่ 35บาทอ่ะนะ(“-_-)
“เมื่อคืนได้คุยกับเคนแค่แปบเดียวเอง ขอโทษทีนะที่ไม่ว่างคุย”มีนพูดเสียงเศร้า
“เฮ้ย ไม่ต้องขอโทษมีนไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”เคนพูดแล้วเกาหัวเล็กน้อย(มาคันอะไรตอนนี้ว่ะ)
“จริงสินะ มีนไม่ได้เป็นคนที่สำคัญสำหรับเคนสักหน่อย”มีนพูดแบบปลง เคนถึงกับสำลักโอวัลตินเมื่อได้ยินประโยคนี้ เขาหยิบกระดาษทิชชู่จากบนโต๊ะอาหารมาเช็ดที่เสื้อ
“แย่แล้ว มาเดี๋ยวมีนเช็ดให้”มีนพูดพร้อมกับหยิบกระดาษทิชชู่อีกแผ่นออกมาแล้วเดินไปเช็ดให้ เธอเช็ดมันอย่างประณีต เคนอดที่จะมองสายตาที่จริงจังคู่นั้นไม่ได้ ตาของมีนช่างหวานเหลือเกิน(>o<)โอ้ย หมั่นเขี้ยว
เคนมองเธอจนกระทั่งต้องรีบถอนสายตาออกมาเพราะเธออมยิ้มที่จับได้ว่าเขากำลังแอบมองเธออยู่
“เสร็จแล้ว”มีนพูด เมื่อเธอเช็ดโอวัลตินจากเสื้อของเคนจนแห้งดี และจะกลับไปนั่งที่ เคนรู้สึกใจหายเล็กน้อยที่รู้สึกว่าเวลาที่แสนสุขช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน
“เดี๋ยว”เคนพูด มีนหยุดชะงักทันที แล้วหันมามองเคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
“เดี๋ยวเคนกลับไปซักเสื้อที่หอก่อนนะ เผื่อมันซักไม่ออก”เคนพูดและลุกขึ้น เขารู้สึกว่าร่างกายของเขามันกำลังทะเลาะกับหัวใจเขาอยู่เพราะที่จริงแล้ว เขาไม่อยากจะลุกขึ้นด้วยซ้ำ
“โชคดีแล้วกันนะ”มีนพูดเสียงเศร้า และลุกขึ้นยืนเช่นกัน เคนรู้สึกงงเล็กน้อยที่เห็นมีนลุกขึ้น
“จะไปไหนหรอ”เคนถามอย่างเป็นห่วง
“รถมาแล้ว มีนต้องรีบกลับบ้านไม่งั้นเดี๋ยวถึงบ้านดึก”มีนพูดพร้อมกับชี้รถโดยสารประจำทาง(รถเมล์)ที่จอดอยู่ด้านหน้าของร้านครีมแลนด์
มีนคว้ากระเป๋าเป้ที่วางอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆแล้วเดินออกไปนอกร้านโดยไม่สนใจเคนเลยแม้แต่น้อย เคนรู้สึกเหมือนกับถูกของมีคมปักเข้าไปที่กลางหัวใจ ในสมองของเขากำลังสับสนวุ่นวาย ภาพเหตุการณ์ต่างๆรอบตัวของเขาดูช้าลง ช้าลง กว่าภาพเหล่านั้นจะกลับมาในสภาพปกติร่างกายและหัวใจของเคนก็กลับมาสามัคคีกันอีกครั้ง เขาวิ่งตามมีนออกไปนอกร้านและเห็นมีนกำลังจะเดินขึ้นรถเมล์
“มีน อย่าเพิ่งไปได้ไหม”เคนเรียกมีนเสียงดังจนคนในระแวกนั้นหันมามอง แต่ทุกอย่างที่เคนทำนั้นสายไป รถออกตัวและแล่นออกจากจุดรับผู้โดยสาร เคนรู้สึกเสียใจมากที่ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป
“เคน”มีนตะโกนเรียก เคนหันไปมองด้านซ้ายของตัวเอง ก็พบมีนที่ลงจากรถโดยสารทั้งที่รถเพิ่งออกตัวไป ตอนนี้กำลังยืนอยู่หน้าร้านขายเสื้อกีฬาซึ่งห่างจากตรงที่เขายืนอยู่เกือบ200เมตร เคนรีบวิ่งไปหามีนด้วยความเร็ว จนกระทั่งถึงหน้าร้านขายเสื้อกีฬา
“เมื่อกี้ เคนเรียกมีนใช่ไหม”มีนถาม
“ใช่ เคนยังให้มีนไปไม่ได้”เคนพูด พรางหายใจเร็วถี่ด้วยความเหนื่อย
“เคนรักมีนนะ”
มีนอึ้งอยู่พักนึง ก่อนจะรวบรวมสติกลับมาได้อีกครั้งนึง และส่งยิ้มให้เคนด้วยความเขิน
“เคนขอโทษนะที่ทำให้มีนตกรถ”เคนพูดอย่างสำนึก
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงตกรถก็คุ้มที่ได้ยินคำนี้”มีนพูด แล้วก็เดินเข้าไปใกล้ๆเคน
“มีนก็รักเคนนะ”มีนพูด เคนยิ้มออกทันทีที่ได้ยิน จนเขารู้สึกว่าความเหนื่อยต่างๆนั้นหายไปหมดแล้ว
“แล้วรถรอบต่อไปจะมากี่โมงล่ะ”เคนถาม
“รถอีกเที่ยวที่จะมาถึกก็ 6โมงครึ่งน่ะ”มีนพูด ประโยคนี้ทำให้เคนถึงกับยิ้มไม่ออกเพราะว่าการที่เขาทำให้มีนตกรถนั้นก็หมายความว่าเขาจะต้องแสดงความรับผิดชอบที่ทำเธอตกรถโดยการรอส่งเธอขึ้นรถเที่ยวต่อไป
ความคิดเห็น