ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ได้มาแล้ว เบอร์ของเธอ
เด็กสาวคนผมสั้นกำลังหาอะไรอ่านเพลินๆดูแล้วเคนรู้สึกมีความสุขแทนเธอ ผิดกับเด็กสาวผมยาวที่ดูท่าทางหงุดหงิดที่ได้อยู่ในร้านหนังสือเหมือนกับว่าเธอกำลังอยู่ในห้องน้ำที่สกปรกมากห้องหนึ่ง เคนเดินผ่านเธอทั้งสองไปเพื่อจะหาอะไรอ่านเล่นๆ
“ อ๊ะ ! เจอแล้ว ” เคนพูดเมื่อเขาเจอหนังสือ How to draw by MANGA ซึ่งเป็นหนังสือสอนวาดรูปที่เหลือเล่มเดียวของร้าน เขาโน้มตัวเพื่อจะหยิบหนังสือเล่มนั้นแต่ทว่า มีคนที่คิดเหมือนเขากำลังหยิบหนังสือเล่มนี้เช่นกันเธอคือเด็กสาวคนผมสั้นที่เขาแอบชอบนั่นเอง
“ อ้าว ! พี่คนที่บนชั้นสาม ชอบอ่านหนังสือพวกนี้เหมือนกันหรอค่ะ ” เด็กสาวผมสั้นพูดขึ้น เคนยิ้มให้แล้วหันไปมองกิ๊กที่ทำสีหน้าหมดอารมณ์ทันทีที่เห็นเขา เคนจึงเบือนหน้าหนีมามองที่หนังสือเล่มที่เด็กสาวและเขาถืออยู่
“ อ๋อ ! ครับ ผมซื้ออ่านทุกฉบับเลย แต่เล่มนี้ผมหามาอาทิตย์กว่าแล้ว ” เคนพูด
“ ถ้างั้นเอาเล่มนี้ไปก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนค่อยรอซื้อเวลาที่ตีพิมพ์ครั้งต่อไปก็ได้ ” เด็กสาวพูด เคนอมยิ้มน้อยๆ
( ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอชื่อมีนนั่นเอง ในที่สุดก็รู้จนได้ ^_^ ) เคนคิดในใจ
“ ไม่เป็นไรครับ มีนเอาไปเถอะ เดี๋ยวผมรอเล่มหน้าก็ได้ ” เคนพูดพร้อมกับปล่อยหนังสือที่เขาและมีนถืออยู่
“ ขอบคุณค่ะ ” มีนพูด
“ ผมขอตัวก่อนนะครับ ” เคนพูดพร้อมกับเดินผ่านมีนและกิ๊กไป
“ เดี๋ยวค่ะ ” มีนเรียกเคนขณะที่เคนเริ่มก้าวเท้าเดิน เคนหยุดชะงักทันที่แล้วหันมามองมีนด้วยความเขินเล้กน้อย
“ พี่ชื่ออะไรค่ะ แล้วเรียนที่ไหน ” มีนถามเขา เคนอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนที่จะพูดออกไป
“ เคนครับ อยู่ ม.4 สารสิทธิ์ ” เคนพูด
“ อ้าว ! งั้นก็เรียกพี่ไม่ได้อะดิ มีนกับกิ๊กอยู่ ม.4 เหมือนกัน ตอนนี้เราสองคนเรียนที่ นารีวิทย์ ” มีนพูด เคนหน้าแดงเพราะอายจากการหน้าแตกที่เรียกมีนว่าน้องอย่างเห็นได้ชัด
“ งั้นขอโทษด้วยนะครับที่เรียกมีนกับกิ๊กว่าน้อง ” เคนพูดอย่างอายๆ พนักงานในร้านซี-เอ็ดเริ่มจับจ้องที่พวกเขา
เคนเดินออกมาจากร้านขายหนังสือด้วยหัวใจที่พองโต เขาเดินออกมาทางหน้าห้างฯ แล้วโบกรถเพื่อจะได้กลับไปยังหอพัก ในขณะที่เขายืนรอรถอยู่นั้นเขาก็แอบยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว จนคนที่ยืนข้างๆเขาเขยิบหนี
Tale Of My Life
โรงเรียนที่เคนเรียนอยู่เป็นโรงเรียนชายล้วน มีหอพักสุดโหดซึ่ง ระเบียบแน่นสุดๆ ใครผิดกฏหัวอาจหลุดออกจากบ่าได้ “-__- หอนี้เอาไว้สำหรับให้นักเรียนที่มีภูมิลำเนาอยู่ต่างจังหวัดหรือบ้านไกลจากโรงเรียนมากมาใช้บริการ แต่เผอิญเคนและเพื่อนๆของเขาเป็นพวกที่รักความอิสระจึงหันมาใช้บริการหอนอกโรงเรียนแทน เพื่อนๆในหอของเขามีทั้งหมด คน มี วิน,บอย,เต๋า,ปอ,ตูน,เจี่ย,โจ,ยอร์ก,เก่ง อ้วน และ ไอซ์ หอพักที่เคนพักอยู่กับเพื่อนในขณะเรียนหนังสือนั้น เป็นหอพักนอกโรงเรียนซึ่งมีคุณครูเป็นผู้ดูแลอยู่ แต่ทว่า คุณครูที่คุมหอนั้นเป็น “ เกย์ ” แอบ ซึ่งมีฐานะทางบ้านค่อนข้างดี พื้นที่บ้านมันเหลือเยอะ ก็เลยเปิดเป็นหอพัก แต่ขอบอกคุณครูคนนี้ ขี้งกมาก ค่าเช่าหอนั้นขาดไม่ได้แต่บาทเดียว แต่ถ้าเกินมามากๆยิ่งดี
คุณครูคนนี้รักชาติมาก จึงไม่พลาดที่จะใช้นโยบายประหยัดไฟของรัฐบาล ตอนที่พวกเคนและเพื่อนๆนอนก็ปิดไฟทุกดวงที่อยู่ในบ้าน แม้แต่พัดลม T_T จะกล่าวถึงห้องที่ที่นักเรียนใช้นอนนั้น เป็นห้องที่ควรได้รับรางวัลหอมาตรฐานดีเด่นประจำปีเพราะว่าห้องนี้ เป็นห้องที่สามารถให้นักเรียนเอาที่นอนมาปูนอนได้ถึง20คน และห้องนี้ ไม่มีหน้าต่าง มีประตูทางเข้าสองทาง ทางหลังหอนั้นเป็นประตูที่ถูกลูกแม่กุญแจล็อกไว้ แบบไม่มีลูกกุญแจ (ปิดตายอ่ะนะ) ส่วนประตูหน้านั้นเป็นประตูกระจกเลื่อนอย่างดี ด้านนอกมีกรงเหล็กแบบเลื่อนได้ล็อกอยู่เช่นกัน ในห้องนั้นปราศจากเครื่องใช้ไฟฟ้าโดยสิ้นเชิง ถ้าคุณนึกภาพไม่ออก ก็นึกห้องห้องกว้างๆห้องหนึ่งเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส อากาศร้อนมาก พัดลมไม่เปิด หน้าต่างไม่มี ประตูด้านหลังปิดตาย ประตูด้านหน้าเปิด-ปิดเป็นเวลา ทุกอย่างที่กล่าวมาคือคุณสมบัติของหอ มาสเซอร์ เกรียงไกร คนนั้น นั่นเอง
กลับมาที่เคน ตอนนี้เป็นเวลา 21.28 น. ซึ่งถึงเวลาที่ทุกคน(ต้อง)เข้านอน เคนหยิบมือถือคู่ใจของเขา ไปด้วย เด็กๆทุกคนเริ่มปูที่นอน เซอร์เกรียงมายืนคุมอยู่หน้าห้อง ทุกคนรีบปูที่นอนจนเสร็จและล้มตัวนอนทันที ภายในเวลาไม่กี่นาที ทุกคนหลับสนิท เซอร์เกรียงเดินตรวจตรารอบห้องก่อนจะออกไป ปิดประตูกระจก ปิดประตูเหล็ก ล็อคกุญแจ และปิดไฟ ข้างๆหอนั้นเป็นบ้านของเซอร์เกรียง เมื่อมาสเซอร์เข้าไปในห้องของเขาปุ๊บความเฮฮาจะบังเกิดขึ้น ทุกคนลุกขึ้นมาทันที ต้อง เต๋า ปอ ตูน อ้วน มักจะหยิบไฟฉายขราดพกพาออกมา แล้วตั้งวงเล่นไพ่กัน ส่วนบอยเวลากลางคืนเช่นนี้จะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาแฟนที่อยู่จังหวัดยะรา บอยเป็นคนยะรา ผิวคล้ำ หน้าตาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากการยกพวกตี แต่ทว่า บอยก็มีสาวหลายคนมาชอบ (สงสัยเป็นพวกซาดิส) วินเป็นคนขาวสูง หน้าตาเหมือนกับ วิน วงโปเตโต้ ไม่มีผิด
วินขอยืมมือถือของเคนโดยที่เคนไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ (หลับไปแล้ว) เขาหยิบเบอร์ของมีนขึ้นมาแล้วทำการโทรหาทันที
“สวัสดีค่ะ” มีนรับสายของวิน
“สวัสดีคับ นี่ผม คนที่ฝากเพื่อนไปขอเบอร์กิ๊กวันนี้เองครับ” วินพูด
“อ๋อ ค่ะ จดนะนะคะ 06-0454622” มีนพูด ทันทีที่ได้ยิน วินก็รีบหยิบสมุดเรียนวิชาเคมี(ของเคน)ขึ้นมาจดเบอร์ ของกิ๊กโดยอาศัยแสงไฟเล็กน้อยจากมือถือ
“นี่โทรศัพท์ของคุณหรอคะ” มีนถาม วินอ่ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะบอกความจริง(เขารู้สึกแสลงใจเล็กน้อย)
“เปล่าครับ มือถือของเพื่อนผมคนที่ผมฝากไปขอเบอร์วันนี้ไงครับ” วินพูด
“อ้าว แล้วเจ้าของมือถือไปไหนล่ะคะ” มีนถามวิน
“ไปไหนหรอครับ เอออ…” วินทวนคำถามอยู่ในลำคอ
“เจ้าของมือถือหลับไปแล้ว เลยแอบเอามือถือมาโทร” เคนพูดเสียงดัง วินสะดุ้งโหย่ง เขาหันไปดูก้พบว่าเคนนั่งอยู่ข้างๆเขาแล้ว เขาจ้องมองวินแบบล้อเลียน
“อ้าว นั่นเสียงของเคนนี่คะ” มีนพูด วินส่งมือถือให้เคนแบบอายๆ เคนไม่รับเขามองหน้าวินเป็นเชิงแหย่เล่น
“เขาจะคุยกับนายมั้ง” วินพูด พร้อมจับมือของเคนแบออก แล้ววางมือถือบนมือของเคน เคนรับไว้แล้วคุยต่อ
“มีอะไรครับ มีน” เคนพูด แล้วอมยิ้มอยู่คนเดียวพลางหันไปมองรอบๆห้อง วินเดินไปสมทบกับวงไพ่
“นี่มือถือของเคนหรอ มีนจะได้เมมฯเบอร์เคนเอาไว้” มีนพูด
“ครับ” เคนตอบสั้นๆ
“ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้ เราคนรู้จักกัน”มีนพูด เคนยิ้มอย่างดีใจโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
“เรามีเรื่องอยากถามเรื่องนึงอ่ะ มีน” เคนเริ่มทำน้ำเสียงจริงจัง มีนตั้งใจฟังอย่างดี
“ถามหลายๆคำถามก็ได้” มีนพูด
“ มีมีแฟนรึยังครับ ”
To Be Contenue
“ อ๊ะ ! เจอแล้ว ” เคนพูดเมื่อเขาเจอหนังสือ How to draw by MANGA ซึ่งเป็นหนังสือสอนวาดรูปที่เหลือเล่มเดียวของร้าน เขาโน้มตัวเพื่อจะหยิบหนังสือเล่มนั้นแต่ทว่า มีคนที่คิดเหมือนเขากำลังหยิบหนังสือเล่มนี้เช่นกันเธอคือเด็กสาวคนผมสั้นที่เขาแอบชอบนั่นเอง
“ อ้าว ! พี่คนที่บนชั้นสาม ชอบอ่านหนังสือพวกนี้เหมือนกันหรอค่ะ ” เด็กสาวผมสั้นพูดขึ้น เคนยิ้มให้แล้วหันไปมองกิ๊กที่ทำสีหน้าหมดอารมณ์ทันทีที่เห็นเขา เคนจึงเบือนหน้าหนีมามองที่หนังสือเล่มที่เด็กสาวและเขาถืออยู่
“ อ๋อ ! ครับ ผมซื้ออ่านทุกฉบับเลย แต่เล่มนี้ผมหามาอาทิตย์กว่าแล้ว ” เคนพูด
“ ถ้างั้นเอาเล่มนี้ไปก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนค่อยรอซื้อเวลาที่ตีพิมพ์ครั้งต่อไปก็ได้ ” เด็กสาวพูด เคนอมยิ้มน้อยๆ
( ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอชื่อมีนนั่นเอง ในที่สุดก็รู้จนได้ ^_^ ) เคนคิดในใจ
“ ไม่เป็นไรครับ มีนเอาไปเถอะ เดี๋ยวผมรอเล่มหน้าก็ได้ ” เคนพูดพร้อมกับปล่อยหนังสือที่เขาและมีนถืออยู่
“ ขอบคุณค่ะ ” มีนพูด
“ ผมขอตัวก่อนนะครับ ” เคนพูดพร้อมกับเดินผ่านมีนและกิ๊กไป
“ เดี๋ยวค่ะ ” มีนเรียกเคนขณะที่เคนเริ่มก้าวเท้าเดิน เคนหยุดชะงักทันที่แล้วหันมามองมีนด้วยความเขินเล้กน้อย
“ พี่ชื่ออะไรค่ะ แล้วเรียนที่ไหน ” มีนถามเขา เคนอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนที่จะพูดออกไป
“ เคนครับ อยู่ ม.4 สารสิทธิ์ ” เคนพูด
“ อ้าว ! งั้นก็เรียกพี่ไม่ได้อะดิ มีนกับกิ๊กอยู่ ม.4 เหมือนกัน ตอนนี้เราสองคนเรียนที่ นารีวิทย์ ” มีนพูด เคนหน้าแดงเพราะอายจากการหน้าแตกที่เรียกมีนว่าน้องอย่างเห็นได้ชัด
“ งั้นขอโทษด้วยนะครับที่เรียกมีนกับกิ๊กว่าน้อง ” เคนพูดอย่างอายๆ พนักงานในร้านซี-เอ็ดเริ่มจับจ้องที่พวกเขา
เคนเดินออกมาจากร้านขายหนังสือด้วยหัวใจที่พองโต เขาเดินออกมาทางหน้าห้างฯ แล้วโบกรถเพื่อจะได้กลับไปยังหอพัก ในขณะที่เขายืนรอรถอยู่นั้นเขาก็แอบยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว จนคนที่ยืนข้างๆเขาเขยิบหนี
Tale Of My Life
โรงเรียนที่เคนเรียนอยู่เป็นโรงเรียนชายล้วน มีหอพักสุดโหดซึ่ง ระเบียบแน่นสุดๆ ใครผิดกฏหัวอาจหลุดออกจากบ่าได้ “-__- หอนี้เอาไว้สำหรับให้นักเรียนที่มีภูมิลำเนาอยู่ต่างจังหวัดหรือบ้านไกลจากโรงเรียนมากมาใช้บริการ แต่เผอิญเคนและเพื่อนๆของเขาเป็นพวกที่รักความอิสระจึงหันมาใช้บริการหอนอกโรงเรียนแทน เพื่อนๆในหอของเขามีทั้งหมด คน มี วิน,บอย,เต๋า,ปอ,ตูน,เจี่ย,โจ,ยอร์ก,เก่ง อ้วน และ ไอซ์ หอพักที่เคนพักอยู่กับเพื่อนในขณะเรียนหนังสือนั้น เป็นหอพักนอกโรงเรียนซึ่งมีคุณครูเป็นผู้ดูแลอยู่ แต่ทว่า คุณครูที่คุมหอนั้นเป็น “ เกย์ ” แอบ ซึ่งมีฐานะทางบ้านค่อนข้างดี พื้นที่บ้านมันเหลือเยอะ ก็เลยเปิดเป็นหอพัก แต่ขอบอกคุณครูคนนี้ ขี้งกมาก ค่าเช่าหอนั้นขาดไม่ได้แต่บาทเดียว แต่ถ้าเกินมามากๆยิ่งดี
คุณครูคนนี้รักชาติมาก จึงไม่พลาดที่จะใช้นโยบายประหยัดไฟของรัฐบาล ตอนที่พวกเคนและเพื่อนๆนอนก็ปิดไฟทุกดวงที่อยู่ในบ้าน แม้แต่พัดลม T_T จะกล่าวถึงห้องที่ที่นักเรียนใช้นอนนั้น เป็นห้องที่ควรได้รับรางวัลหอมาตรฐานดีเด่นประจำปีเพราะว่าห้องนี้ เป็นห้องที่สามารถให้นักเรียนเอาที่นอนมาปูนอนได้ถึง20คน และห้องนี้ ไม่มีหน้าต่าง มีประตูทางเข้าสองทาง ทางหลังหอนั้นเป็นประตูที่ถูกลูกแม่กุญแจล็อกไว้ แบบไม่มีลูกกุญแจ (ปิดตายอ่ะนะ) ส่วนประตูหน้านั้นเป็นประตูกระจกเลื่อนอย่างดี ด้านนอกมีกรงเหล็กแบบเลื่อนได้ล็อกอยู่เช่นกัน ในห้องนั้นปราศจากเครื่องใช้ไฟฟ้าโดยสิ้นเชิง ถ้าคุณนึกภาพไม่ออก ก็นึกห้องห้องกว้างๆห้องหนึ่งเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส อากาศร้อนมาก พัดลมไม่เปิด หน้าต่างไม่มี ประตูด้านหลังปิดตาย ประตูด้านหน้าเปิด-ปิดเป็นเวลา ทุกอย่างที่กล่าวมาคือคุณสมบัติของหอ มาสเซอร์ เกรียงไกร คนนั้น นั่นเอง
กลับมาที่เคน ตอนนี้เป็นเวลา 21.28 น. ซึ่งถึงเวลาที่ทุกคน(ต้อง)เข้านอน เคนหยิบมือถือคู่ใจของเขา ไปด้วย เด็กๆทุกคนเริ่มปูที่นอน เซอร์เกรียงมายืนคุมอยู่หน้าห้อง ทุกคนรีบปูที่นอนจนเสร็จและล้มตัวนอนทันที ภายในเวลาไม่กี่นาที ทุกคนหลับสนิท เซอร์เกรียงเดินตรวจตรารอบห้องก่อนจะออกไป ปิดประตูกระจก ปิดประตูเหล็ก ล็อคกุญแจ และปิดไฟ ข้างๆหอนั้นเป็นบ้านของเซอร์เกรียง เมื่อมาสเซอร์เข้าไปในห้องของเขาปุ๊บความเฮฮาจะบังเกิดขึ้น ทุกคนลุกขึ้นมาทันที ต้อง เต๋า ปอ ตูน อ้วน มักจะหยิบไฟฉายขราดพกพาออกมา แล้วตั้งวงเล่นไพ่กัน ส่วนบอยเวลากลางคืนเช่นนี้จะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาแฟนที่อยู่จังหวัดยะรา บอยเป็นคนยะรา ผิวคล้ำ หน้าตาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากการยกพวกตี แต่ทว่า บอยก็มีสาวหลายคนมาชอบ (สงสัยเป็นพวกซาดิส) วินเป็นคนขาวสูง หน้าตาเหมือนกับ วิน วงโปเตโต้ ไม่มีผิด
วินขอยืมมือถือของเคนโดยที่เคนไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ (หลับไปแล้ว) เขาหยิบเบอร์ของมีนขึ้นมาแล้วทำการโทรหาทันที
“สวัสดีค่ะ” มีนรับสายของวิน
“สวัสดีคับ นี่ผม คนที่ฝากเพื่อนไปขอเบอร์กิ๊กวันนี้เองครับ” วินพูด
“อ๋อ ค่ะ จดนะนะคะ 06-0454622” มีนพูด ทันทีที่ได้ยิน วินก็รีบหยิบสมุดเรียนวิชาเคมี(ของเคน)ขึ้นมาจดเบอร์ ของกิ๊กโดยอาศัยแสงไฟเล็กน้อยจากมือถือ
“นี่โทรศัพท์ของคุณหรอคะ” มีนถาม วินอ่ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะบอกความจริง(เขารู้สึกแสลงใจเล็กน้อย)
“เปล่าครับ มือถือของเพื่อนผมคนที่ผมฝากไปขอเบอร์วันนี้ไงครับ” วินพูด
“อ้าว แล้วเจ้าของมือถือไปไหนล่ะคะ” มีนถามวิน
“ไปไหนหรอครับ เอออ…” วินทวนคำถามอยู่ในลำคอ
“เจ้าของมือถือหลับไปแล้ว เลยแอบเอามือถือมาโทร” เคนพูดเสียงดัง วินสะดุ้งโหย่ง เขาหันไปดูก้พบว่าเคนนั่งอยู่ข้างๆเขาแล้ว เขาจ้องมองวินแบบล้อเลียน
“อ้าว นั่นเสียงของเคนนี่คะ” มีนพูด วินส่งมือถือให้เคนแบบอายๆ เคนไม่รับเขามองหน้าวินเป็นเชิงแหย่เล่น
“เขาจะคุยกับนายมั้ง” วินพูด พร้อมจับมือของเคนแบออก แล้ววางมือถือบนมือของเคน เคนรับไว้แล้วคุยต่อ
“มีอะไรครับ มีน” เคนพูด แล้วอมยิ้มอยู่คนเดียวพลางหันไปมองรอบๆห้อง วินเดินไปสมทบกับวงไพ่
“นี่มือถือของเคนหรอ มีนจะได้เมมฯเบอร์เคนเอาไว้” มีนพูด
“ครับ” เคนตอบสั้นๆ
“ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้ เราคนรู้จักกัน”มีนพูด เคนยิ้มอย่างดีใจโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
“เรามีเรื่องอยากถามเรื่องนึงอ่ะ มีน” เคนเริ่มทำน้ำเสียงจริงจัง มีนตั้งใจฟังอย่างดี
“ถามหลายๆคำถามก็ได้” มีนพูด
“ มีมีแฟนรึยังครับ ”
To Be Contenue
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น