Tale Of My Life...-_-\"

ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้น

    เคน  เด็กหนุ่มธรรมดาๆคนหนึ่ง ซึ่งใช้ชีวิตแบบธรรมดา เรื่องมันเริ่มที่เขากำลังศึกษาช่วง ม.ปลาย ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี

    ในวันหนึ่ง เคน และ เพื่อนๆของของเขากลับมาจากโรงเรียน และวางแผนจะไปเที่ยวที่ห้าง “แกรนด์ พลาซ่า” ซึ่งเป็นห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในย่านนั้น (อย่างน้อยเคนก็คิดว่าใช่อ่ะน่ะ เพราะโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่มันเป็นโรงเรียนที่เล็ก แต่ห้างนี้เล็กกว่า) ถึงแม้ว่ามันจะไกลจากหอพักของเขามากก็ตาม เขาก็ต้องขึ้นรถโดยสารประจำทางซึ่งค่ารถที่ถูกแสนถูกถึงแม้ว่าจะไกลแค่ไหนก็ตาม(รถสองแถวอ่ะ) ตามความจริงแล้วเคนไม่เคยได้คิดพิศวาสอะไรกับห้างนี่หรอก แต่ก็เพราะมันเป็นแห่งเดียวในอำเภอบ้านโป่งที่ดูแล้วเจริญที่สุด และเป็นแหล่งรวมวัยรุ่น วัยกลางคน และวัยชรามากที่สุด ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้มีอยู่สองสิ่งที่สามารถดึงดูดเคนให้สนใจได้ก็คือ ร้านขายหนังสือ SE-ED books ซึ่งอยู่ชั้นแรกสุดของห้าง (เฉพาะร้านขายหนังสือก็กินพื้นที่ห้างชั้นหนึ่งไปครึ่งนึงแล้ว) เคนเป็นคนชอบอ่านหนังสือมากจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะมาเนหาซื้อหนังสือไปอ่านเล่นที่บ้าน แต่บ้างครั้งต้องใช้เวลาอยู่นานพอสมควรในการเลือกหนังสือ เพราะหนังสือที่ถูกใจเขานั้นจะหาได้ยากมาก เนื่องจากร้านหนังสือ SE-ED Books แห่งนี้ เป็นร้านแรก และร้านเดียวที่เคนคิดว่ามีอยู่ในย่านชุมชนเล็กๆแห่งนี้ อย่างที่สองที่เคนชอบของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ก็คือ ตู้คาราโอเกะ ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของห้างฯ (ห้างมีสามชั้น -_- ) ที่ดูแล้วไม่คู่ควรกับห้างแห่งนี้ เป็นตู้คาราโอเกะแบบ VIP เกือบทุกตู้ ทำให้วัยรุ่นส่วนใหญ่ในบ้านโป่งหมกตัวกับตู้คาราโอเกะพวกนี้ แต่ถ้าวันใดที่ผู้หญิงมาร้องเพลงที่ตู้คาราโอเกะน้อย ผู้ชายก็จะน้อยตามลงไปด้วย เพราะส่วนใหญ่ความสุขของหนุ่มๆทั้งในบ้านโป่ง คือการได้เข้าไปแหกปากในตู้คาราโอเกะเพื่อโชว์สาวที่กำลังร้องเพลงอยู่ในตู้ข้างๆที่ติดกัน หรือ โชว์สาวที่เดินไปผ่านมาในระแวกนั้น มีผู้ชายอยู่ส่วนน้อยที่มาร้องคาราโอเกะแล้วร้องเสียงดี (ขอเน้นว่าน้อยมาก) ส่วนพวกพวกที่เหลือก็ตือพวกที่คิดว่าตัวเองเสียงดีเลยเปิดประตูตูแล้วร้องโชว์สาวๆ (จนเดินหนี) เคนเป็นคนหนึ่งที่ชอบการร้องเพลงมาก แต่ทฤษฎีการร้องเพลงของเคนและเพื่อนๆมันสวนทางกัน เคนเป็นคนชอบร้องเพลงที่มีเนื้อหาของเพลงซึ้งกินใจ เช่น ทีม บีมิกซ์ ดีทูบี เป็นต้น แต่ในกรณีของเพื่อนๆของเขาจะชอบร้องเพลงที่ออกแนว “ร้องจนเพลงจนไมโครโฟนอยากมีวิชาหายตัว” คือการเปิดประตูตู้คาราโอเกะทิ้งไว้ แล้วแหกปากใส่ไมโครโฟนดังลั่นไปทั่วห้าง และการที่เคนร้องเพลงกับพวกเพื่อนๆเขามักจะเจอกับทฤษฎีที่ว่า “ตังค์เรา ขนมเพื่อน”  คือการที่เคนหยอดเหรียญสิบบาทเพื่อจะได้เลือกเพลงที่เขาชอบ แต่เพื่อนๆมักจะใจดีเลือกเพลงที่ตนเองชอบขึ้นมาร้องแทน โดยที่ไม่ได้ออกเงิน จึงไม่ใช่ความผิดของเขาที่เวลามาร้องเพลงที่ตู้คาราโอเกะนี้เมื่อใด เคนจะขอแยกตู้ไปร้องเพลงที่ตนชอบอยู่คนเดียว

    นอกเรื่องอยู่นาน ขอกลับมาที่เคน ซึ่งมีแผนการเที่ยวไว้ในหัวสมองเขาคิดว่าหลังจากที่เขานั่งรถสองแถวมากับเพื่อนๆจนถึงที่ห้าง เขาจะแยกตัวไปเดินดูหนังสือที่SE-EDสักครู่ แล้วจึงจะแอบเดินขึ้นไปร้องคาราโอเกะเพลงที่ตนชอบ เมื่อถึงห้างเพื่อนๆของเขาก็มุ่งหน้าไปยังชั้นสามทันที แต่มีเพียงเคนคนเดียวที่ไม่ไปชั้นสาม เขามุ่งหน้าไปยังร้านหนังสือทันที เนื่องจากเคนเป็นคนพิธีพิถันฑ์ในการเลือกหนังสือมาก(เรื่องมากนั่นแหละ) จึงทำให้เขาเลือกจนพนักงานของร้านมองเขาหลายทีว่าเมื่อไรไอนี่มันจะซื้อและไปเสียที แต่ขณะนั้นเอง วิน เพื่อนสนิทของเขาก็เดินมาหาเขาถึงร้านหนังสือ ด้วยสีหน้าเหมือนกับว่า “เอ็งคือความหวังสุดท้ายของข้า” เคนจึงได้ซักไซร้ไล่เรียงความทั้งหมดก็ได้รู้ว่า เขาได้ไปพบกับเด็กสาวที่น่ารักมากคนหนึ่งเขาจึงได้คิดวางแผนการให้เพื่อนที่แสนดีอย่างเคนช่วยขอเบอร์เด็กสาวให้

“ นะ เคน ขอเบอร์ให้หน่อยดิ เขาน่ารักดี วินชอบ ” วินพูดอ้อนวอนเคนด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าสงสารมากที่สุด

“ไปก็ไป แล้วเดี๋ยวข้าลงมาดูหนังสือ ห้ามมายุ่งนะ ” เคนพูดน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ารำคาญวินมาก

    หลังจากที่วินขอร้อง เคนจึงต้องอุตส่าห์หอบสังขารข้ำไปยังชั้นสาม ซึ่งคนที่วินแอบชอบกำลังเดินเล่นกับเพื่อนของเธออยู่ แต่เมื่อเคนได้พบกับเธอ และเพื่อนของเธอ เคนก็รู้สึกว่าทั้งคู่น่ารักมากทีเดียว

“ มองอะไรว่ะ คนนี้ข้าจองแล้ว แกห้ามยุ่ง ” วินพูดเมื่อเห็นเคนที่กำลังมองเด็กสาวทั้งสองจนตาค้าง เมื่อเคนได้สติเขาจึงเดินผ่าเข้าไปในฝูงชนที่แออัด แล้วเดินตรงไปที่ทั้งสองคนที่กำลังจะเดินลงบันได(ไม่เลื่อน)

“ น้องครับ น้อง ” เคนตะโกนเรียกทั้งสอง วัยรุ่นหลายคนหันมามองอยู่ครู่นึงแล้วจึงหันกลับไปทำธุระต่อ แต่ทว่าเธอทั้งคู่ไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย เคนจึงเปลี่ยนวิธีไปเป็นการวิ่งตามไป เมื่อเคนวิ่งเข้าใกล้ระยะ1เมครเขาก็เรียกเด็กสาวทั้งองอีกครั้ง

“ น้องครับ น้องสาวสองคนนั้นน่ะ ” เคนเรียก แต่คราวนี้ทั้งคู่ได้ยิน ทั้งสองก็หันมามองที่ต้นเสียง

“ มีอะไรหรอค่ะ ” เด็กสาวผมยาวถาม

“ เพื่อนพี่เขาอยากได้เบอร้องอ่ะครับ ” เคนพูดโดยพยายามไม่สบตากับเด็กคนผมสั้น คนนี้แหละที่ทำให้เคนถีงกับตะลึงไปชั่วขณะ เขาก็รู้สึกว่าเหมือนเธอกำลังจ้องเขาอยู่ตลอดเวลา เขาจึงรู้สึกเขินขึ้นมานิดๆ เด็กสาวผมยาวถอนหายใจยาว ทำสีหน้าไม่สบอารมณ์

“ ไปบอกเพื่อนพี่ด้วยนะ ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว ” เด็กสาวผมพูด เคนฟังจากน้ำเสียงก็รับรู้ได้ว่า เด็กสาวคนนี้คงเบื่อกับการที่มีหนุ่มๆมาตามตื้อแบบสุดขีด เคนรับคำสั่งของเธอโดยทันที เขาหันหลังกลับ แต่จู่ๆเด็กสาวผมสั้นก็เรียกเขาไว้

“ พี่ค่ะ ” เธอเรียก เคนหันควับในทันที แต่ทว่า เด็กสาวผมยาวไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว เหลือเพียงเด็กสาวผมสั้นที่เคนพยายามหลบสายตา

“ มีอะไรครับ ” เคนถาม แต่เขาก็ยังคงแกล้งทำเป็น หันไปมองบรรยากาศรอบๆตัวเพื่อปิดบังความเขิน ทั้งที่บรรยากาศรอบๆตัวของเขานั้นไม่ชมเอาเสียเลย

“ บอกเพื่อนพี่ด้วยนะคะ ว่าคนเมื่อกี้น่ะ ชื่อกิ๊ก ส่วนเบอร์ ฉันจำไม่ได้หรอก เผอิญฉันเมมฯไว้ในเครื่อง เอาเบอร์ฉันไปก่อน แล้วโทรมาหาฉันเย็นนี้นะฉันจะบอกเบอร์กิ๊กให้ ” เธอพูดพร้อมส่งกระดาษจดเบอร์ให้เคน เคนรับมาโดยทำเป็นไม่ใส่ใจ แล้วเธอก็หันหลังไปหลังจากที่เคนรับเบอร์มาแล้ว ในใจเคน เขาอยากรู้จักเธอมาก อยากจะรู้แค่เพียง ชื่อ ก็ยังดี แต่เขาก็ไม่กล้าซะด้วย

“ เดี๋ยว!! ” เคนเรียกเธอไว้ ตอนนี้ เขากำลังพยายามชนะใจตัวเองให้ได้ เธอหันมามองหน้าของเคนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความงง

“ เดี๋ยว ฉันจะบอกเขาให้ ” เคนพูด เด็กสาวยิ้มให้เขา จนเขารู้สึกว่าเกือบจะเก็บความเขินไว้ไม่อยู่

“ ค่ะ ” เด็กสาวยิ้มให้แล้วเดินจากไป ในขณะนั้นเองวินที่สุ้มอยู่ข้างตู้คาราโอเกะก็เดินออกมาหาเขา

“ เป็นไงบ้าง ได้เรื่องไหม ” วินถามเขาขณะที่เขากำลังมองเด็กสาวเดินจากไป เขาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วหันมามองวิน

“ เบอร์ก็ไม่ได้ ชื่อก็ไม่รู้ แต่เผอิญเพื่อนทรยศที่เดินมากับเค้าแอบบอกว่า เค้าชื่อกิ๊ก ส่วนเบอร์ให้โทรไปถามเธอเยคืนนี้ เนี่ย เธอให้เบอร์ของเธอมา นายแกโทรเองแล้วกัน ” เคนพูดพร้อมส่งเบอร์ให้

“ เยี่ยม แกนี่มันเพื่อนคนดีที่หนึ่งเลย เก่งมากเพื่อนLOVE ” วินพูดพร้อมเก็บกระดาษจดเบอร์ใส่กระเป๋าสตางค์

“ แล้วแกจะไปโทรที่ไหนว่ะ ” เคนถามด้วยความอยากรู้มาก

“ จะที่ไหนซะอีกล่ะ ก็มือถือของแกไง ข้ามีมือถือซะที่ไหน ” วินพูดแบบไม่เกรงใจ

“ เออ งั้นข้าลงไปดูหนังสือก่อนนะ ” เคนพูด โดยที่วินไม่ได้สนใจเขาเลย เขากำลังหันไปมองสาวที่เดินผ่านไปผ่านมา เคนไม่อยากไปขัดงานอดิเรกของเขาจึงเดินลงบันไดเพื่อจะไปร้าน SE-ED Books ที่อยู่ชั้นล่างของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้อีกครั้ง แต่เมื่อเขาไปถึงเขาก็พบว่าเด็กสาวทั้งสองอยู่ในร้าน