ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เรื่องของวันวาน
บทนำ เรื่องของวันวาน
เคร้งง!...
เสียงข้าวของตกกระจายเกลื่อนพื้นด้วยผีมือของบุคคลเบื้องหน้า หญิงสาววัยกลางคนเซทรุดลงกับพื้นด้านด้านของห้องรับแขก นัยน์ตามีของเหลวสีขาวใสเอ่อล้นจนไหลลงอาบแก้ม สองมือที่สั่นเครือไขว่คว้าไร้จุดหมายหาหนทางที่จะฉุดร่างกายวัยห้าสิบของเธอให้ลุกขึ้นยืนและหนีไปในที่อื่นที่ไม่ใช่ตรงนี้ได้ จานข้าวที่เธอจัดเตรียมเอาไว้กระจัดกระจายแตกทั่วพื้น หญิงสาวเหลือบซ้ายแลขวาเพื่อหาหนทางที่จะหนี หันไปมองที่ประตู แสงดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินสาดแสงสีเหลืองส้มแสบตาจนเธอต้องยกมือขึ้นมาบังเอาไว้
...นี่มันอะไรกัน...
ภายในโสตประสาทของหญิงสาวพูดคำนี้ในใจนับล้านๆครัั้้ง เธอรู้สึกเจ็บปวดใจที่สุดที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ทั้งๆที่หากมีแสงสว่างมากกว่านี้สักหน่อยเธอคงจะหาทางหนีไปได้ แต่นี่! ไฟดับ...
หญิงสาวใช้สองมือนั้นถลาตัวเองไปตามพื้นที่มันขลับดันตัวเองให้ถอยหลังออกห่างจากบุคคลเบื้องหน้า ร่างกายที่ดูบึกบึนแข็งแรง แม้จะไม่ได้ดูน่ากลัวแต่ในเวลานี้ หญิงสาวคงสู้ไม่ได้ มีดทำครัวขนาดเล็กที่ ‘เขา’ ถือเอาไว้ในมือจ่อมาทางหญิงสาวอย่างแน่วแน่ ดวงตาของบุคคลเบื้องหน้าฉาบแววอำมหิตอย่างแรงกล้าสะท้อนแสงทองของดวงอาทิตย์ทำให้ดูน่ากลัวอย่างยิ่ง
เธอถอยหลังไปจนเจอกับโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่หลังห้องนั้น เป็นที่สำหรับการนั่งพูดคุยหลังมื้ออาหารเย็น จับมันจนมั่นแล้วยันร่างกายตัวเองขึ้นไปยืนโดยที่สายตายังไม่ละจากร่างกายเบื้อหน้า นาทีนี้เธออยู่ตัวคนเดียวลูกสาวของเธอคงยังไม่กลับมาจากการไปทำรายงานและสามีของเธอก็คงทำงานโอเวอร์ไทม์ตามเคย หญิงสาวแอบยิ้มในใจเล็กน้อย แม้ว่าตอนนี้เธอจะยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดแล้ว แต่อักใจของหญิงสาวก็คิดเสียว่า
...ดีแล้วที่ไม่มีใครอยู่บ้านกับเรา...
เธอลุกเกาะโซฟาเอาไว้แล้วดันตัวเองติดกับผนังด้านหลัง ห่างออกไปราวเมตรเศษเป็นประตูมุ้งลวดที่ติดต่อกับหลังบ้าน มันเป็นหนึ่งในหนทางหนี แต่ประตูนี้มันเป็นประตูที่เปิดเข้าด้านใน หากเธอหนีโอกาสต้องหันหลังให้กับร่างเบื้องหน้า เธอหลับตานิ่ง
...ไม่! ฉันไม่หนีหรอก เธอคิด
เธอเดินอ้อมโซฟาไปนั่งลงอย่างไม่มีทีท่าเกรงกลัวอีกต่อไป โซฟาตัวโปรดของเธอที่เธอใช้นั่งเขียนสมุดบันทึกและทำกิจกรรมยามว่างเป็นประจำ
เธอนั่งลงอย่างเรียบร้อยสงบเสงี่ยมสองมือของเธอวางทับกันบนตักราวกับหญิงไทยสมัยก่อน เงยหน้ามองร่างเบื้องหน้า มองตั้งแต่หัวจรดเท้า หลายครั้ง แสงทองจากดวงอาทิตย์กำลังจะจางหายไป แต่แม้ในความมืดแบบนี้ สายตาที่พร่ามัวแบบนี้ หญิงสาวก็ยังตั้งใจที่จะมองร่างเบื้อหน้าอย่างสังเกตสังกา
...พรึ่บ...
แสงสว่างจ้าขึ้นมาในทันทีจนหญิงสาวและร่างเบื้องหน้าเธอยกมือขึ้นมาบังสายตาเอาไว้รอจนกว่าสายตาจะปรับเข้ากับแสงได้ ไฟกลับมาแล้ว นัยน์ตาเธอเริ่มชินกับแสงแล้ว เอามือที่ยกบังกลับมาวางที่เดิมแล้วจ้องมองยังร่างเบื้องหน้าอีกครั้ง
“ก แกมองฉันทำไมวะ ยายแก่หน้าโง่เอ๊ย!!” ร่างนั้นตะคอกเสียงดังยกมีดขึ้นมาชี้จ่อไปที่หน้าของเธอ แต่เธอยังคงนิ่งเงียบและมองมาราวกับสติเธอได้เลื่อนลอยไปแล้ว สายตาที่ดูอ่อนโยนกดดันให้ร่างนั้นสั่นเครือไปทั้งตัวและมีท่าทีลุกลี้ลุกรนอย่างเห็นได้ชัด เสียงหายใจดังอย่างเหนื่อยหอบ “ยังไม่หยุดอีก ฉันฆ่าแกจริงๆนะ!” เขาตะคอกต่อและต้องหยุดชะงักตาค้างทันที
“.........” หญิงสาววัยกลางคนผุดยิ้มขึ้นมาอย่างอ่อนโยนแววตาเปล่งประกาย แต่น้ำตาที่ไหลก็ยังคงไหลอาบแก้มเธอไม่หยุด “มาเถอะจ้ะ”
“น นี่แก บ้าไปแล้วเรอะ ยัยแก่หน้าโง่ แกบ้าไปแล้วรึไง?” มีดที่จ่อตรงหน้าหญิงสาวเริ่มสั่นไปมาตามมือที่สั่นเครือของเขา แม้ว่าบรรยากาศภายในห้องตอนนี้จะเย็นฉ่ำไปด้วยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศตัวเขื่อง แต่ทั้งร่างกายของเขายังเต็มไปด้วยเหงื่อกาฬที่ไหลอาบทั่วร่าง
“มาฆ่าฉันเลย!” หญิงสาวยกมือทั้งสองขึ้นมากางออกพอประมาณราวกับจะโอบกอดเขาเอาไว้ มันยิ่งทำให้เขาคลุ้มคลั่ง
“โธ่ นังแก่เอ๊ย แกมันรนหาที่ตายจริงๆ” เขาพูดแล้วพุ่งพรวดเข้าหาหญิงสาวทันทีทั้งๆที่ในใจของเขาตอนนี้มันสับสนจนจับต้อนชนปลายไม่ถูกว่าเขามาที่นี่ได้อย่างไร และทำไมเขาต้องถือมีด และกำลังจะฆ่าหญิงสาวเบื้องหน้า
เธอหลับตาลงช้าๆหยดน้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงอาบแก้มทันทีและคงไม่ไหลลงมาอีกแล้วรอยยิ้มจางๆราวกับมีความสุขฉาบทั่วใบหน้าแม้วินาทีที่มีดในมือเขาทิ่มเขาไปในกลางอกของเธอ
...ฉึก ฉึก ฉึก ...
มีดในมือเขาถูกดึงออกมาแล้งแทงลงไปในบริเวณใกล้เคียงที่เดินซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหญิงสาวสิ้นใจอยู่ตรงนั้นด้วยรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้า เลือดของหญิงสาวกระเด็นไปทั่วโซฟาและโต๊ะกระจกตัวเล็กที่วางอยู่ตรงกลาง หนังสือและสมุดต่างๆที่วางอยู่เปรอะด้วยเลือดเต็มไปหมด
เมื่อแน่ใจว่าเธอตายแล้ว เขาก็ลุกขึ้นยืน มือถือมีดเอาไว้แน่นก้มหน้ามองร่างหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งร่างกายท่วมไปด้วยเลือดเบื้องหน้าด้วยสายตาเหยียดๆ
“ยายแก่เอ๊ย จะตายอยู่แล้วยังจะยิ้มอยู่ได้ บ้าจริงๆ ถุย” เขาถุยน้ำลายลงไปทีร่างของหญิงสาวอีกครั้งราวกับกำลังซ้ำเติมความต่ำต้อยให้เธอ เลือดที่พื้นเริ่มเจิ่งนองไหลตามพื้นมาเปรอะเท้าเขา เขาขยี้เท้าไปมาแล้วหันกลับไปทางประตูแล้วเขาก็ต้องชะงัก
“กรี๊ดดดดดดดดดด แม่!!!!”
หญิงสาวในชุดนักศึกษากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเสียงดังลั่นจนเขาเริ่มกลัวว่าถ้าหากมีคนได้ยินจะทำอย่างไร
...อย่างนี้ไม่ดีแน่ๆ... เขาคิด
หญิงสาวในชุดนักศึกษาทรุดลงร้องไห้กับพื้น เพียงครู่เธอก็หยุดแล้วลุกขึ้นมามองหน้าเขาเขม็ง
“แกฆ่าแม่ ไอ้สาระเลว...” แม้ในมือของเขาจะมีมีดถืออยู่แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอเกรงกลัวมันเลย เธอลุกพรวดถือกระเป๋าพุ่งเข้ามาแล้วทุบมันลงที่ร่างของเขาหลายครั้ง แต่เขากลับไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกอะไรเลย
“........” เขากลับยิ้มมุมปากด้วยความคิดที่ว่าเมื่อครู่คงต้องเข้าไปฆ่าเธอที่เห็นเหตุการณืเสียแล้ว แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับเข้ามาประชิดตัวขนาดนี้
“แก ไอ้เลว ไอ้ชาติชั่ว..ไอ้...” เธอสบถคำด่าอันหยาบคายที่พอจะคิดได้ออกมาใส่หน้าเขาพร้มยังรัวกระเป๋าทุบลงที่ร่างเขาไม่ยั้ง
“น่ารำคาญชะมัด!!”
...ฉึก!!!...
ร่างของหญิงสาวที่กำลังถือกระเป๋าเงื้อมือสูงนั้นค่างเติ่งทันที นัยน์ตาเบิกโพลงความเจ็บปวดแล่นสู่สมองทันทีเมื่อมีดทำครัวอันเดิมถูกแทงเข้าไปที่กลางลำตัวของเธอ เธอทรุดล้มลงนอนกับพื้น แต่สติยังคงไม่ได้หลุดลอยไป คงเพราะว่าเธอยังเป็นวัยรุ่นสินะ
“อึก แก๊ ไอ้ชั่ว เดนนรก อ๊อก...”
“ฮึ่! ยังมีแรงมาปากมากอีกนะแม่หนูน้อย งั้นก็อย่าพูดเลย มันฟังไม่รู้เรื่อง” เขายิ้มหยามๆแล้วจรดปลายมีดลงกับพื้นข้างๆต้นคอของเธอแล้วกรีดลากเป็นทางยาวขนานกับลำคอของเธออย่างช้าๆ เสียงอ่อกแอ่กดังขึ้นมาทันทีที่คมมีดกรีดลงคอหอยของเธอ เลือดจำนวนมากไหลทะลักสู้แรงมีด เธอกระตุกสองครั้งแล้วแน่นิ่งไป
เขาเงยหน้าขึ้นมองซ้ายขวาแล้วพุ่งตัวออกทางประตูมุ้งลวดใกล้ๆกัน
ห้านาทีต่อมา
เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดเดินขึ้นมาบนบ้านด้วยท่าทีที่อารมณ์ดีเพราะเขาฮัมเพลงมาตลอดตั้งแต่ประตูหน้าบ้าน เปิดประตูบ้านเข้ามาแล้วเอ่ยทักทายคนในบ้านด้วนรอยยิ้ม
“แม่ครับ พี่ครับ เนรศกลับมาแล้วครับ...”
“.........” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้นทั้งๆที่ปกติเสียงที่เขาจะต้องได้ยินกลับมาคือ กลับมาแล้วเหรอ ไม่ก็ กินข้าวมาหรือยัง
เขาไม่เก็บความสงสียเอาไว้เด็ดขาดพุ่งพรวดเข้าในในตัวบ้านทันทีและสิ่งที่พบก็คือ...
“แม่ พี่!! ไม่....................”เขาหมดสติลงตรงนั้นทันทีโดยที่ไม่ได้เข้าไปหาร่างของแม่และพี่สาวของเขาที่นอนอยู่ร่างกลางเตียงสีเลือดที่ฉาบไปทั่วพื้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น