คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : CHAPTER 32
ซอฮยอนมาเยี่ยมเจสสิก้าที่โรงพยาบาล เธอมองร่างบางกำลังนั่งเล่นดอกไม้อยู่ที่ใต้ต้นมาพลางยิ้มอ่อนๆ เจสสิก้าดูดีขึ้นมาก ทั้งใบหน้าและจิตใจ ได้เห็นแบบนี้ซอฮยอนเองก็วางใจถ้าต้องจากไป
“พอใจละสิ” ทงเฮเดินมายืนข้างๆซอฮยอนพลางมองเจสสิก้าแล้วยิ้ม
“ค่ะ… เห็นคุณเจสสิก้าดูดีขึ้น ฉันก็สบายใจ” ซอฮยอนยิ้ม
“ว่าแต่เราเถอะ… เรื่องนั้น…” ซอฮยอนหันมองหน้าคนถามพลางเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มบางออกมา
“ฉันตัดสินใจแล้วละค่ะพี่ทงเฮ และอะไรที่ฉันตัดสินใจแล้วมักจะไม่เปลี่ยนแปลง”
“เธอไม่สงสารลูกตัวเองเลยหรอซอฮยอน?” ทงเฮพูดเชิงดุ “เธอจะให้ลูกตัวเองขาดพ่อหรอไง?”
“พวกเขาจะไม่ขาดอะไรเลยค่ะ ถ้าพวกเขายังมีฉัน” ซอฮยอนหลบตา “ปล่อยให้คุณคยูฮยอนเขาเจอคนที่ดีกว่าฉันเถอะนะค่ะ”
“ไม่มีใครดีกับมันเท่าเธอแล้วละซอฮยอน…” ทงเฮมองหน้าหญิงสาวนิ่งก่อนจะถอนหายใจ “ตามใจ… ถ้าเธอจะไปใครก็คงห้ามเธอไม่ได้ จริงมั้ย?”
ซอฮยอนพยักหน้าน้อยๆก่อนจะมองไปที่เจสสิก้า “พี่ต้องดูแลเธอให้ดีนะค่ะ ฉันว่าเธอคงเจ็บปวดมามากพอ”
“ใช่ เจสสิก้าเจ็บปวดมามาก โลกความจริงมันเลวร้ายเกินไปสำหรับเจสสิก้าในตอนนี้”
“เธอสูญเสียทุกอย่างทั้งลูกและผู้ชายที่เธอรัก”
“แต่เธอไม่ได้สูญเสียคนที่รักเธอ…” ทงเฮมองหน้าซอฮยอนแล้วยิ้ม “เอาละ ต้องรีบไปสนามบินไม่ใช่หรอ เดี๋ยวจะไม่ทันนะ”
ซอฮยอนพยักหน้า “ฉันจะกลับมาเยี่ยมเมื่อมีโอกาสนะค่ะ”
“ดูแลตัวเองให้ดี และดูแลหลานพี่ให้ดี” ทงเฮยีหัวซอฮยอนก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามากอด “ถ้าไม่ใจร้ายเกินไป ไปหาคยูฮยอนเป็นครั้งสุดท้ายก็ดีนะ”
ซอฮยอนยกมือกอดผู้ชายที่เธอรักราวกับพี่ชาย พร้อมกับสายตาที่อ่อนลง
ซอฮยอนเงยมองบ้านที่แสนคุ้นเคยเมื่อหลายเดือนก่อน บ้านดูเงียบผิดปกติ อาจจะเป็นเพราะว่าคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายของบ้านไม่ได้อยู่ที่นี้ นั้นมันก็เป็นเรื่องดี เพราะถ้าท่านทั้งสองอยู่ ซอฮยอนคงบอกไม่ถูกว่าตัวเองกำลังทำอะไร
“คุณซอฮยอน!” เสียงคนใช้ภายในบ้านเรียกเธอเสียงดังเมื่อเห็นคุณผู้หญิงคนที่สองของบ้านยืนอยู่ ซอฮยอนยิ้มอ่อนโยนให้เธอ
“ยุนอาละ?”
“คุณยุนอาไม่อยู่ค่ะ เห็นออกไปกับคุณยงฮวาตั้งแต่สาย” คนรับใช้บอกเธออย่างตื่นเต้น “คุณซอฮยอนจะกลับมาอยู่ที่นี้แล้วหรอคะ ดีจังเลยค่ะ คุณคยูฮยอนจะได้ไม่ต้องนั่งซึมไม่เป็นอันทำงานอีก เนี้ย ไม่ได้ไปทำงานนานแล้วนะค่ะ”
“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนละ?”
“อยู่บนห้องนะค่ะ แทบจะไม่ลงมาเลย”
ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นไปข้างบน เธอหยุดอยู่หน้าห้องของคยูฮยอนก่อนจะตัดสินใจเปิดเข้าไปโดยไม่เคาะประตูให้คนให้ห้องรู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
พื้นห้องเย็บเชียบคงเป็นเพราะเครื่องปรับอากาศที่เจ้าของห้องเปิดด้วยความเย็นแทบจะสูงสุดบวกกับอากาศข้างนอกที่สูงตามเวลา ซอฮยอนจึงตัดสินใจเบาเครื่องปรับอากาศและเดินไปที่เตียงที่มีร่างสูงนอนคว่ำตัวอยู่
ซอฮยอนนั่งลงบนเตียงก่อนจะจับผ้าห่มคลุมตัวคยูฮยอน
ไม่ยอมห่มผ้าแถมเปิดเครื่องปรับอากาศซะจนห้องเย็นแบบนี้ ถ้าไม่สบายเธอก็คงไม่รู้จะพูดว่าอะไร
“คยูฮยอนคะ….” ซอฮยอนเรียกคนตัวสูงเสียงเบา คยูฮยอนสะลึมสะลือ ก่อนจะพลิกหน้ากลับมาทางต้นเสียง ก่อนจะปัดมือเธอออกเพราะคิดว่าเสียงนั้นเป็นยุนอา
“อย่ามายุ่ง!”
ซอฮยอนสายหัวเบาๆกับผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงที่นอนหลับตาพริ้ม ซอฮยอนมองใบหน้าของเขาราวกับว่าจะจดจำครั้งสุดท้าย
ใบหน้าขาวเนียนที่โทรมจนบอกไม่ถูก หลับตาพริ้ม ขนตามียาวมีรอยน้ำตา กลิ่นเหล้าจางๆจากตัวเขาทำไมซอฮยอนน้ำตาริน เธอใช้มือน้อยไล่ผมของคยูฮยอนเบามือ ก่อนจะผละออกเมื่อชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองเธอ
“ซอฮยอน!” คยูฮยอนเรียกเธอก่อนจะรีบลุกนั่งด้วยความตื่นเต้น “เธอจริงๆด้วย!”
“ค่ะ ฉันเอง” ซอฮยอนเช็ดน้ำตาออกโดยเร็วก่อนจะยิ้มให้ “ฉันแวะมาลานะค่ะ”
สีหน้าของคยูฮยอนหมองลงทันทีเมื่อเธอเอ่ยเช่นนั้น เขาไม่รู้ว่าจะรั้งผู้หญิงคนนี้อย่างไร อยากจะดึงมากอดให้แน่น ยังไม่กล้าพอที่จะทำ
“ดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ” ซอฮยอนยิ้ม “ฉันต้องไปแล้วเดี๋ยวจะไม่ทันเครื่อง” เธอลุกยืนพร้อมกับมองคยูฮยอนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วส่งยิ้มบางๆให้ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้อง
คยูฮยอนมองแผ่นหลังหญิงสาวที่รัก ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาคมของเขาเอง เธอเดินห่างเขาไปช้าๆ และเธอกำลังจะเดินจากเขาไปไกลแสนไกล
คยูฮยอนรีบลุกจากเตียงนอนของตัวเองแล้ววิ่งลงไปหาซอฮยอนโดยเร็ว
“ซอฮยอน!” เขารีบวิ่งโดยไม่สนใจที่จะสวมร้องเท้าเลยแม้แต่น้อย ซอฮยอนขึ้นรถไปแล้ว เขาลงมาหาเธอช้าไป “ชเวซอฮยอน!”
คยูฮยอนวิ่งตามรถแท็กซี่ไปจนเกือบประตูใหญ่หน้าบ้าน ก่อนจะทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงด้วยเหนื่อยอ่อน เขาก้มหน้ามองผืนถนนก่อนจะเงยมองรถที่ขับออกไปช้าๆ ด้วยหัวใจที่แตกสลาย….
“ฉันรักเธอ…”
ซอฮยอนนั่งสะอื้นภายในรถ เธอเห็นเขาวิ่งตามรถแท็กซี่ที่เธอนั่งมาก่อนจะทรุดตัวนั่งลง เธอเสียใจและเจ็บปวดไม่แพ้เขา แต่เพราะไม่อยากกลับไปอย่างจุดเดิม ทำให้เธอต้องเข้มแข็ง
ซอฮยอนไม่ยอมหันมองเขาอีก เธอเช็ดน้ำตาและวางมือที่บริเวณท้องของเธอก่อนจะพึมพำออกมา
“ขอโทษนะค่ะ… แม่ขอโทษ…”
จากกันเสียแต่วันนี้ ก่อนที่จะเจ็บปวดอีกเท่าตัว…
ชีวิตต่อไปนี้แล้วแต่พระเจ้าจะกำหนด…
‘ฉันรักคุณมากนะค่ะคยูฮยอน..’ เสียงหัวใจของซอฮยอนพร่ำบอกก่อนที่น้ำตาจะรินออกมาอีกครั้ง…
5 ปีผ่านไป
ริมทะเลพูซาน
“พี่จูฮยอน! ทำไมไม่มาเล่นน้ำกับเค้า ออมม่าบอกว่าพี่ต้องดูแลเค้านะ!” เสียงเด็กผู้ชายเจื้อยแจ๋วเรียกเด็กสาวที่นั่งเล่นทรายอยู่ริมทะเล
“ก็พี่ไม่ชอบเล่นน้ำเหมือนตัวนี่!” เด็กสาวหน้างอก่อนจะนั่งเล่นทราย ในขณะที่น้องชายของตัวเองกำลังไม่พอใจและเดินขึ้นจากน้ำตรงมาหาเธอ
“คยองซาน!” จูฮยอนเรียกน้องเสียงแข็งเมื่อเด็กชายใช้เท้าเหยียบปราสาททรายที่เธอตั้งใจสร้าง “คนนิสัยไม่ดี! จะฟ้องแม่!”
“ฟ้องเลย… จ้างให้เค้าก็ไม่กลัวหรอก แบร่!” ยืนเต้นส่ายก้นอย่างน่ารัก ผิดกับพี่สาวของตัวเองที่กำลังร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
“จูฮยอน… หนูร้องไห้ทำไมลูก?!” คนเป็นแม่รีบวิ่งเข้ามาหาหลังจากที่ตั้งใจจะมาตามลูกทั้งสองกลับเข้าบ้าน
“คยองซานเตะปราสาททรายของหนู ฮืออ” เด็กสาวโผล่เข้ากอดแม่ คนเป็นแม่เลยหันมองเจ้าลูกชายตัวดีก่อนจะดุขึ้น
“ทำไมทำนิสัยแบบนี้คะ แม่ไม่เคยสอนหนูให้ก้าวร้าวกับใครนะ”
คนถูกดุถึงกับหน้าจ๋อยก่อนจะตอบเสียงเบาๆ “ก็พี่จูฮยอนไม่ยอมลงไปเล่นน้ำด้วยกันนิน่า”
ซอฮยอนส่ายหัวกับความเอาแต่ใจของลูกคนเล็กก่อนจะยิ้มออกมา
“หนูไม่รู้หรอคะว่าพี่จูฮยอนว่ายน้ำไม่เป็น ทีหลังถ้าพี่เค้าไม่อยากเล่นก็พูดกันดีๆ ไม่ใช่ทำลายข้าวของแบบนี้ แม่ไม่เคยสอน”
“ครับ” เด็กชายก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด ซอฮยอนเลยลุกขึ้นและเดินเข้าจูงมือลูกชายของตัวเองแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“วันนี้พอแค่นี้นะค่ะ ตัวชื่นกันหมดแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบาย” ซอฮยอนก้มหน้ามองลูกชายตัวดีที่ถอนแบบคนเป็นพ่อ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา สายตา หรือแม้กระทั้งนิสัย ก่อนจะจับแก้ม “ขอโทษพี่เขาหรือยังคะคยองซาน”
เด็กชายมองคนเป็นแม่ตาแป๋วก่อนจะเหลือบมองพี่สาวตัวเองที่ยืนสะอื้นอยู่ด้านหลังมารดา
“ขอโทษนะพี่จูฮยอน” ด้วยความเขินอาย คยองซานพูดในขณะที่หลบสายตาพี่สาวตัวเองที่มองมา
“พี่ยกโทษให้” จูฮยอนเดินมาหาน้องชายที่เกิดหลังตัวเองไม่กี่นาทีก่อนจะคว้ามือมาจับ “ป่ะ! เข้าบ้านกันนะ”
เด็กทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะวิ่งแข่งกันเข้าบ้าน ราวกับว่าเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว
ซอฮยอนมองตามลูกแฝดทั้งสองและยิ้มอย่างมีความสุข
คนโตคือพี่สาวแสนสวยที่ถอดแบบดวงตามาจากเธอไม่มีผิดเพี้ยน รวมถึงนิสัยใจคอก็ไม่ต่างจากเธอด้วยซ้ำ ผิดกับลูกชายตัวดีที่คอยจะเอาแต่ใจตัวเอง อารมณ์ร้าย ดื้อเอาการ แต่เวลาที่เธอมองตาลูกชายถึงแม้จะโกรธแค่ไหนก็ต้องใจอ่อนทุกที
ดวงตาของคยองซานเหมือนเขาคนนั้นมากจริงๆ คนที่ได้ชื่อว่าพ่อแท้ๆของพวกเขา
ความคิดเห็น